Wat mag een vader verwachten van zijn partner mbt zijn kind?

Het enige juiste antwoord is natuurlijk; hij mag alles verwachten, het is aan de partner om daaraan tegemoet te komen of niet. Touché. Ik wil even het een en ander van me afschrijven en ik hoop dat dat hier kan en er goede inzichten mogen komen, want ik heb soms het gevoel dat ik gek word of dat ik dingen echt verknipt zie.

Mijn partner heeft een dochter met een verstandelijke beperking. Het afgelopen jaar hebben wij echt een hell jaar gehad. Het meisje is structureel overvraagt (wat erg genoeg is) en heeft daarbij een agressieprobleem. Dit heeft zich het afgelopen jaar geuit in het afbreken van haar slaapkamer, ze heeft meerdere keren met haar moeder gevochten, ze gooit met glazen/borden etc. door het huis, ze vecht zelfs met schoolkinderen en haar juffen. Diverse keren politie op bezoek - ja, het was een pittige tijd.

De instanties hebben de ouders dringend verzocht om haar uit huis te plaatsen en in een woongroep te laten wonen, om haar de structuur en grenzen te geven die ze nodig heeft. Als ouders niet akkoord zouden gaan, zou het via de kinderbescherming gaan. Het was dus echt ernstig.

Sinds kort is het meisje uit huis en ik merk dat er nu pas tijd is voor verwerking. En ik ben op. Moe. Uitgeput. Ik kan het eigenlijk niet meer opbrengen om met haar om te gaan. Dit is een onderwerp dat ik eigenlijk niet met mijn partner kan bespreken want dit escaleert altijd in ruzie.

Als dochter van partner komt logeren, dan zorg ik eigenlijk altijd wel dat ik voor mijzelf plannen maak. Ik spreek af met een vriendin, ik bezoek familie, ga naar de sportschool, met de auto door de wasstraat, etc. Ik vlucht een beetje het huis uit. Mijn partner vindt dit echt niet leuk, heeft het gevoel dat hij er alleen voor staat. Maar het lukt me niet meer om, ondanks dat ze er maar 2 dagen per 2 weken is, er steeds mee geconfronteerd te worden. Er is teveel gebeurd, er is teveel agressie en ruzie geweest....

We zijn nu eigenlijk op een punt beland dat ik heb aangegeven niet meer te willen samenwonen, maar terug te gaan LAT-ten. Zodat ik de rust krijg die ik nodig heb, waardoor partner en ik hopelijk ook minder ruzie hebben. Ik wil namelijk nooit tussen partner en kind in staan, maar ik wil ook niet mijn eigen gezondheid uit het oog verliezen (ik ben echt heel erg gestresst en dit heeft een negatieve uitwerking op alles).

Vriend blijft volhouden dat hij wil dat ik voor zijn dochter zorg, mijn weekenden ervoor vrij hou, samen vakantie neem, etc. etc. En ik blijf zeggen dat ik niet meer kan.

Ik ben van mening dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn kind. Zijn dochter is het pakkie an van hem en zijn ex. Als ik de energie kan opbrengen wil ik gerust de gezellige partner van papa zijn, maar ik wil ook afstand kunnen bewaren als ik dat nodig heb.
Partner vindt dat als ik voor hem kies, dat we dan een gezin moeten vormen en dat ik ook voor zijn dochter zorg. Ik snap zijn droombeeld, maar je kunt zoiets niet afdwingen als het er niet is, toch?