Wat vinden de juffen nu zelf van juffen bedankjes?

Nou bessensap, jij en het onderwijs waren nou eenmaal niet voor elkaar gemaakt...

Op de school van mijn kind zijn de afgelopen 6 jaar een stuk of 5 medewerkers met pensioen gegaan die er al ongeveer vanaf de jaren 60 rondliepen. Die hebben de ouders van hun kinderen ook in de klas gehad, en die hielden echt van de kinderen en de school. Kleuterjuf die vroeger gewoon in het weekend om de beurt een kleuter te logeren mee naar huis nam (zou nu niet eens meer mogen): met kleuter, rugzak en poffertjespan (een kind wilde zo graag poffertjes eten) in de trein naar huis...

Dat kan jij je dus niet voorstellen, maar ik vind het heel bijzonder dat mijn zoon zich 2 jaar bij haar heeft mogen thuisvoelen. Want ze wist echt wat ieder kind nodig had en heeft hem en ons heel veel vertrouwen gegeven. Ik denk dat ze dan van ontzettend veel ik kinderen uit haar carriere nog weet.

Jemig blijmetmij, ik vind ook wel dat je die school wel heel erg belangrijk maakt. Hoe komt dat? Je schrijft over school alsof het een soort vervangend gezin is.

Edit: ik WIL helemaal niet dat mijn kind zich bij een juf thuisvoelt. Thuis is thuis, school is school.

Mijn ervaring is trouwens ook dat kinderen soms een paar maanden later de leidsters van de crèche of de juf van de vorige klas al niet eens meer herkennen.

Ach ja, weet je, mijn man krijgt ook de meest bizarre cadeautjes van klanten. Meer dan ik. Hij ritselt ze ook gewoon.

blijmetmij schreef: ↑

05-07-2020 14:27

Nou bessensap, jij en het onderwijs waren nou eenmaal niet voor elkaar gemaakt...

Op de school van mijn kind zijn de afgelopen 6 jaar een stuk of 5 medewerkers met pensioen gegaan die er al ongeveer vanaf de jaren 60 rondliepen. Die hebben de ouders van hun kinderen ook in de klas gehad, en die hielden echt van de kinderen en de school. Kleuterjuf die vroeger gewoon in het weekend om de beurt een kleuter te logeren mee naar huis nam (zou nu niet eens meer mogen): met kleuter, rugzak en poffertjespan (een kind wilde zo graag poffertjes eten) in de trein naar huis...

Dat kan jij je dus niet voorstellen, maar ik vind het heel bijzonder dat mijn zoon zich 2 jaar bij haar heeft mogen thuisvoelen. Want ze wist echt wat ieder kind nodig had en heeft hem en ons heel veel vertrouwen gegeven. Ik denk dat ze dan van ontzettend veel ik kinderen uit haar carriere nog weet.

Mijn dochter (eind groep 6) kent haar vorige juffen en meester echt nog wel. Ze gaat ook nog regelmatig even gedag zeggen of kort kletsen bij haar oude kleuterjuf.

fashionvictim schreef: ↑

05-07-2020 14:29

Jemig blijmetmij, ik vind ook wel dat je die school wel heel erg belangrijk maakt. Hoe komt dat? Je schrijft over school alsof het een soort vervangend gezin is.

Edit: ik WIL helemaal niet dat mijn kind zich bij een juf thuisvoelt. Thuis is thuis, school is school.

Mijn ervaring is trouwens ook dat kinderen soms een paar maanden later de leidsters van de crèche of de juf van de vorige klas al niet eens meer herkennen.

Thuis is thuis, school is school, maar een zeer prettige omgeving op school, hoe je dat ook noemt, thuisvoelen voor mijn part, vind ik wel belangrijk. Ikzelf heb een fantastische lagere schoolperiode gehad en mijn meester of juf na een paar maanden niet meer herkennen zou ik echt bizar vinden.

Mijn kind herkent haar leidsters trouwens wel, dus gok zo maar haar juffen en meester ook.

Daarnaast: ik wil me op mijn werk ook thuisvoelen, of hoe je het beestje ook noemt.

blauwebessensap schreef: ↑

05-07-2020 13:41

Het PO is vaak helemaal zo leuk niet. Je hebt als juf veel te veel petten op en werkt je helemaal naar de klote. Ik ben er dan ook echt afgebrand. Ik vond het gezeik met de ouders die allemaal een bijzonder kind hadden en een speciale aanpak eisten echt doodvermoeiend.

Dat is inderdaad overduidelijk.

Maar voor iedereen beter zo te lezen dat je weg bent gegaan uit het basisonderwijs.

Ik heb een bijzonder kind en ik merk echt verschil in haar gemoedstoestand tussen leerkrachten die haar begrijpen en leerkrachten die dat niet doen. Ik geef geen geld of cadeaus, maar ik spreek wel graag uit hoe blij ik met iemand ben. Dat hoeft niet tot juli te wachten, dat kan in november ook prima.
Ja, het is werk. Ik verwacht als docent ook geen dankbaarheid. Maar ik vind het als ouder wel fijn om iemand te laten weten dat hij/zij verschil gemaakt heeft.

Blauwebessensap: Dat 'jouw bloedje' vind ik een beetje denigrerend. En de rest van de posts kan ik me qua inhoud wel wat bij voorstellen, maar is onvriendelijk qua toon vind ik. Je noemt ouders onbeschoft, maar je eigen posts zijn ook wel vrij 'hard'
Ja, veel ouders zien minder goed de mindere eigenschappen/vaardigheden van hun kind, zou bij mij ook zeker wel eens irritatie (ergernis, wat was het ook al weer?) oproepen maar laat mensen gewoon een beetje... niemand is perfect toch.
De ene ouder is wat meer geneigd tot slijmen, de andere ouder keurt je geen blik waardig, de volgende legt het kind hoge druk op en weer een ander wil dat haar kind ten koste van alles wel minimaal VWO gaat doen.
Ik denk: observeer het en laat gaan.

Lady*Voldemort schreef: ↑

05-07-2020 14:01

Ook een leuk cadeautje: 'Suske en Wiske en de Scheldende Schooljuf'

Of alle kinderen een scheldwoord op een theezakje laten schrijven: kleuters iets als ‘stinkjuf’, hogere klassen voor het echte scheldwerk

Susan schreef: ↑

05-07-2020 14:35

Mijn dochter (eind groep 6) kent haar vorige juffen en meester echt nog wel. Ze gaat ook nog regelmatig even gedag zeggen of kort kletsen bij haar oude kleuterjuf.

Ja, dat komt waarschijnlijk omdat ze ze nog dagelijks ziet.

Mijn ervaring bij allebei mijn kinderen is dat als ze de leerkrachten of leidsters niet meer op dagelijkse basis zien omdat ze van crèche of BSO of school afgaan dat je een paar maanden later hele awkward gesprekjes met die mensen hebt als je ze toevallig tegenkomt omdat de kinderen ze niet meer herkennen.

fashionvictim schreef: ↑

05-07-2020 15:50

Ja, dat komt waarschijnlijk omdat ze ze nog dagelijks ziet.

Mijn ervaring bij allebei mijn kinderen is dat als ze de leerkrachten of leidsters niet meer op dagelijkse basis zien omdat ze van crèche of BSO of school afgaan dat je een paar maanden later hele awkward gesprekjes met die mensen hebt als je ze toevallig tegenkomt omdat de kinderen ze niet meer herkennen.

Oh, mijn ervaring is heel anders.

Na heel deze discussie vond ik het toch dat de medewerker Van Kentalis die mijn zoon begeleid mij net een mail stuur dat ze het zo leuk vond dat mijn kind een aardigheidje(wat op kan) voor haar had. Mijn kind was overigens ook helemaal blij mij zijn opblaas bal, waar hij er al tig van heeft, die hij heeft gekregen van haar met een lief kaartje erbij.

Ik help nog al eens op school met een les over iets technisch. De school vraagt hier trouwens zelf om. Daar heb ik ook wel eens chocola voor gehad. Was niet nodig en lukt ik niet maar heb bedankt gezegd en mijn collega’s waren er blij mee.

fashionvictim schreef: ↑

05-07-2020 15:50

Ja, dat komt waarschijnlijk omdat ze ze nog dagelijks ziet.

Mijn ervaring bij allebei mijn kinderen is dat als ze de leerkrachten of leidsters niet meer op dagelijkse basis zien omdat ze van crèche of BSO of school afgaan dat je een paar maanden later hele awkward gesprekjes met die mensen hebt als je ze toevallig tegenkomt omdat de kinderen ze niet meer herkennen.

Nou, niet dagelijks, het is een heel grote school. Wel regelmatig.

fashionvictim schreef: ↑

05-07-2020 15:50

Ja, dat komt waarschijnlijk omdat ze ze nog dagelijks ziet.

Mijn ervaring bij allebei mijn kinderen is dat als ze de leerkrachten of leidsters niet meer op dagelijkse basis zien omdat ze van crèche of BSO of school afgaan dat je een paar maanden later hele awkward gesprekjes met die mensen hebt als je ze toevallig tegenkomt omdat de kinderen ze niet meer herkennen.

Ik had zo'n lieve kleuterjuf. Ik herken haar na ruim 30 jaar nog steeds. Als ik in mijn oude woonplaats naar bijvoorbeeld de kermis ga klets ik nog wel is met haar.
Ik kan me sowieso nog veel leerkachten herinneren. Die zijn toch heel belangrijk voor je als kind.

watdachtjehiervan schreef: ↑

05-07-2020 16:29

Ik had zo'n lieve kleuterjuf. Ik herken haar na ruim 30 jaar nog steeds. Als ik in mijn oude woonplaats naar bijvoorbeeld de kermis ga klets ik nog wel is met haar.
Ik kan me sowieso nog veel leerkachten herinneren. Die zijn toch heel belangrijk voor je als kind.

Misschien heb ik dan wel aparte kinderen.

Ik kwam vorige week de crecheleidster tegen waar mijn dochter destijds helemaal dol op was. Nu zei ze "wie is dat mama?" .

En datzelfde heb ik meegemaakt met mijn zoon, zowel met crecheleidsters als de kleuterjuffen en juf van groep 3. We zijn verhuisd dus die mensen zag hij nooit meer en toen we ze na jaren tegenkwamen herkende hij ze geen van allen.

fashionvictim schreef: ↑

05-07-2020 14:29

Jemig blijmetmij, ik vind ook wel dat je die school wel heel erg belangrijk maakt. Hoe komt dat? Je schrijft over school alsof het een soort vervangend gezin is.

Mijn kind was een beetje anders. Heeft inmiddels een etiketje en doet het heel goed op die (reguliere) school. Maar hij had echt wel veiligheid nodig. Hij heeft in groep 1 het grootste deel van het jaar de hand van de juf vastgehouden bij het buitenspelen en dat mocht hij: ze duwde hem niet weg “om zelfstandig te worden”. En met gym en dans heeft hij heel lang niet meegedaan; hij zat aan de kant te kijken. Zij zei tegen ons; in zijn hoofd doet hij wel mee want hij zit wel heel erg mee te leven aan de kant.

Ze gaf geen garanties, maar zei dat het alle kanten op kon gaan en dat ze meer kinderen had gehad die zo begonnen, maar die bij de eindmusical de hoofdrol speelde. Mijn zoon is inmiddels heel sociaal en sportief met gym, zit prima in zijn lijf met dansen en vertelde vorig jaar bij de weeksluiting samen met een vriendje in een theaterzaal vol ouders over kinderrechten en zijn hut. Dat heeft hij echt aan de benadering van de juiste medewerkers op school te danken. Inmiddels zijn er nog jaarlijks wat overleggen, maar amper speciale behandeling nodig. Gewoon wat plusstof, net als een boel anderen.

Zij had er destijds misschien meer vertrouwen in dan ik. En daarvoor en daarna dus ook steeds mensen op school getroffen die je kind echt willen leren kennen en genieten als ze hem kunnen laten bloeien. Dat zorgt er wel voor dat ik met veel mensen daar een band voel.

Zij huidige lerares was zo lief om me bij een persoonlijk gesprek over autisme te vertellen dat zij ook twee grote zoons heeft die dat hebben. Want ja; medewerkers weten dat ik dat als moeder heb, en het is nuttig voor de afstemming soms, maar je voelt je er ook wel onzeker onder of ze niet allemaal vooroordelen over je hebben. Het zijn tenslotte net mensen he? Ik vond het fijn dat ze de verhoudingen recht trok door haar eigen verhaal te vertellen. Had ze niet hoeven doen, maar mij hielp het.

Nu zoon dankzij medicatie voor ADD ineens al zijn werk afkrijgt en enorm presteert, is ze gewoon blij voor hem. Ik weet zeker dat al deze medewerkers het leuk zouden vinden als hij over 8 jaar komt vertellen hoe het met hem gaat, en dat ze zeker nog weten wie hij is.

En mijn persoonlijke verhaal; ik was op school veel gekker dan mijn eigen kind. Nare thuissituatie en uiteraard geen kennis over autisme of ADD. Maar mijn juf (bij wie ik 4 jaar ik de klas zat), was echt een soort moeder voor me. Uiteindelijk moest ik van school (door mijn gedragsproblemen), en heb nog een paar jaar op die saaie blokkendoosschool gezeten.

Toen ik ongeveer 26 was, ging die liefste juf van de hele wereld met pensioen. Ze was inmiddels schoolhoofd geworden en er was een grote afscheidsreceptie. Ze mocht 2 leerlingen uitnodigen die haar bij waren gebleven. Tot mijn verbazing was ik daar 1 van.

Ik heb ook de medewerkers terug gezien bij wie ik kleuter was, en de juf bij wie ik in de klas kwam toen ik door moest na die jaren bij “mijn” juf. Ik schaamde me want ik heb haar het leven zuur gemaakt omdat ze niet mijn lieve juf was: ik had het gevoel alsof mijn moeder was afgepakt. Daardoor moest ik dus van school. Het gekke was dat die juffen het allebei ook heel leuk vonden om mij te zien. Ze zeiden dat je met mij enorm kon lachen.

Mijn zelfbeeld heeft er jaren onder geleden dat ik zo’n rotkind was dat ik van school moest. Ik heb dat echt verinnerlijkt. Dus ik maakte voorzichtig mijn excuses voor mijn gedrag. Zei die schat die ik echt zuigend tot wanhoop dreef: “ach joh; tegenwoordig doen ze dat allemaal!”.

Ik werd thuis best wel verwaarloosd, en ik kan wel zeggen dat het voor mij heel veel heeft uitgemaakt dat die leraressen mij een tijdje emotioneel “adopteerden”.
Dus ja: school is voor mij emotie. Omdat ik zie hoe het verschil van betrokkenheid een kind kan maken of breken. Veel mensen gaan daar aan voorbij, en nemen alles vanzelfsprekend wat een leerkracht doet. Ik zie heel schep wat ze er van zichzelf bij doen. En ik ben daar echt dankbaar voor, ook als ze het voor een ander kind doen.

Ik ben 40 en ik herken mijn oude basisschool leerkrachten nog steeds.

Honingdropje2 schreef: ↑

05-07-2020 16:49

Ik ben 40 en ik herken mijn oude basisschool leerkrachten nog steeds.

Oh, ik zou ze zelf ook echt niet herkennen, terwijl er een paar bij zaten waar ik heel dol op was. Maar ik ben heel vaak verhuisd, heb op tig scholen gezeten en zou ze denk ik allemaal straal voorbij lopen als ik ze op de markt tegen kwam.

@blijmetmij,

Dank voor je uitgebreide antwoord. En hoewel ik het een ontroerend verhaal vind, durf ik wel te stellen dat de meeste ouders echt heel anders tegen school aankijken en dat jouw beleving dus wellicht wat intens en too much over kan komen.

Ik zou me in ieder geval kapotschrikken als een ouder zo'n soort verhaal aan me zou vertellen en daarom van alles wil organiseren ofzo. Ik denk zelfs dat het leraren ook wat af kan schrikken, maar dat weet ik verder niet, ik ben geen leerkracht.

Honingdropje2 schreef: ↑

05-07-2020 16:49

Ik ben 40 en ik herken mijn oude basisschool leerkrachten nog steeds.

Ik ben 53 en herken er nog drie. Eentje woonde destijds al bij mijn ouders om de hoek, en nu nog steeds. Een andere kwam ik later tegen in het VO toen ik daar stage liep, en derde is het volwassen onderwijs ingerold en ben ik daar nog eens tegen gekomen. Zij zijn alle drie al lang met pensioen maar wonen nog steeds in het dorp waar ik ben geboren en nog steeds woon. De rest weet ik dat ze verhuisd zijn, en zou ik ook echt niet meer herkennen.

Van mijn tijd op de mavo, herken ik er nog veel. Eentje woont bij mij in de straat en een ander bij mijn ouders in de straat. Drie anderen kom ik nog regelmatig tegen met boodschappen doen. Allemaal met pensioen.

fashionvictim schreef: ↑

05-07-2020 16:53

Oh, ik zou ze zelf ook echt niet herkennen, terwijl er een paar bij zaten waar ik heel dol op was. Maar ik ben heel vaak verhuisd, heb op tig scholen gezeten en zou ze denk ik allemaal straal voorbij lopen als ik ze op de markt tegen kwam.

Zo beleeft ieder mens dat toch weer anders. En iedere leerkracht ook. Daarom is een presentje geven in mijn ogen nooit verkeerd. En het niet doen ook niet.

fashionvictim schreef: ↑

05-07-2020 16:53

Oh, ik zou ze zelf ook echt niet herkennen, terwijl er een paar bij zaten waar ik heel dol op was. Maar ik ben heel vaak verhuisd, heb op tig scholen gezeten en zou ze denk ik allemaal straal voorbij lopen als ik ze op de markt tegen kwam.

Ja dat is wel anders, ik woon nog steeds in hetzelfde dorp , haha

Andersom schreef: ↑

05-07-2020 17:10

Ik ben 53 en herken er nog drie. Eentje woonde destijds al bij mijn ouders om de hoek, en nu nog steeds. Een andere kwam ik later tegen in het VO toen ik daar stage liep, en derde is het volwassen onderwijs ingerold en ben ik daar nog eens tegen gekomen. Zij zijn alle drie al lang met pensioen maar wonen nog steeds in het dorp waar ik ben geboren en nog steeds woon. De rest weet ik dat ze verhuisd zijn, en zou ik ook echt niet meer herkennen.

ik ben 50, en kan (als ik mijn best doe) er 2 of 3 opnoemen (dat ik de naam nog weet)
Maar mijn geheugen is slecht door jeugdtrauma's (heel handig overlevingsmechanisme)

Ik zat laatst eens voor de gein op de schoolbank te kijken en ik herkende ze allemaal nog, met naam en toenaam. Ook de leerkrachten van de middelbare school waar ik gezeten heb, en dat waren er echt heel veel.