Kinderen
alle pijlers
Wie durft?
donderdag 27 september 2007 om 13:03
Haai 
Ja of dit het goeie topic is weet ik niet maar ik ga maar van start:
Ik zit enorm in mijn maag met de vraag "kindje wel kindje niet".
Ben nu 31 en wil áls we een kindje zouden krijgen dat graag voor mijn 35e krijgen (dus35 min 9maanden min 1jr proberen etc).
Misschien lukt het wel helemaal niet maar dat weet je natuurlijk nooit van te voren.
Ik kan best redenen bedenken "kindje niet" maar ben erg bang dat ik er later spijt van krijg. Kan ook best bedenken "kindje wel" dat het toch erg fijn is om papa en mama te zijn. Mijn vriend wil opzich wel maar heeft geen dringende behoefte. Ik weet het gewoon echt niet! Nu de vraag, wie durft!?
Wie kan voor mij als mama of papa zijnde heel eerlijk leuke maaaaarrr dus ook NIET leuke dingen opnoemen. Kijk een poepluier hoeft daar niet bij want dat dat niet geweldig is, och dat zal wel. Maar wie durft te zeggen "pff had ik het maar niet gedaan" of "somsss denk ik wel eens'.
Om daarna een soort eindconclusie weer te geven waarin je uitleg geeft over waarom je niet blij bent of juist tóch blij bent dat je het gedaan hebt. Alle vrienden kennissen familie zouden nooit zeggen dat ze er spijt van hebben of iets dergelijks. Misschien dat hier de anoniemiteit daar toch voor zorgt?
Begrijp me goed, tis niet mijn wens dat mensen hun kind afzeiken natuurlijk ;) Maar dat het geweldig en leuk en dankbaar en gezellig en super is heb ik al zo vaak gehoord. Ik wil juist afwegen met voor en tegen.
Ja of dit het goeie topic is weet ik niet maar ik ga maar van start:
Ik zit enorm in mijn maag met de vraag "kindje wel kindje niet".
Ben nu 31 en wil áls we een kindje zouden krijgen dat graag voor mijn 35e krijgen (dus35 min 9maanden min 1jr proberen etc).
Misschien lukt het wel helemaal niet maar dat weet je natuurlijk nooit van te voren.
Ik kan best redenen bedenken "kindje niet" maar ben erg bang dat ik er later spijt van krijg. Kan ook best bedenken "kindje wel" dat het toch erg fijn is om papa en mama te zijn. Mijn vriend wil opzich wel maar heeft geen dringende behoefte. Ik weet het gewoon echt niet! Nu de vraag, wie durft!?
Wie kan voor mij als mama of papa zijnde heel eerlijk leuke maaaaarrr dus ook NIET leuke dingen opnoemen. Kijk een poepluier hoeft daar niet bij want dat dat niet geweldig is, och dat zal wel. Maar wie durft te zeggen "pff had ik het maar niet gedaan" of "somsss denk ik wel eens'.
Om daarna een soort eindconclusie weer te geven waarin je uitleg geeft over waarom je niet blij bent of juist tóch blij bent dat je het gedaan hebt. Alle vrienden kennissen familie zouden nooit zeggen dat ze er spijt van hebben of iets dergelijks. Misschien dat hier de anoniemiteit daar toch voor zorgt?
Begrijp me goed, tis niet mijn wens dat mensen hun kind afzeiken natuurlijk ;) Maar dat het geweldig en leuk en dankbaar en gezellig en super is heb ik al zo vaak gehoord. Ik wil juist afwegen met voor en tegen.
donderdag 27 september 2007 om 13:16
Na de bevalling was ik een wandelende tijdbom vol emoties. Combineer dat met een zoontje die het leven hier in eerste instantie niet zo leuk vond, en de uitkomst was dat ik het de eerste tijd geen ruk aan vond.
Inmiddels kom ik steeds wat beter in mijn vel te zitten, vindt mijn zoon het allemaal wat leuker en kennen we elkaar inmiddels, en ik zou nu nooit meer terugwillen. Ik vind het nog steeds heel vaak moeilijk. Ben heel onzeker. Heel perfectionistisch. Wanneer hij er eens een dag geen zin in heeft, kan ik zo ontzettend boos worden in mijzelf. Dankzij een paar wijze medeforummers (dank arwen) die verwoorden hoe je het ook kunt zien, ben ik ineens (meestal) vol positieve energie.
Conclusie: heb heeeeeel erg moeten wennen. Wanneer mijn ventje nu naar me lacht, word ik helemaal warm van binnen en heb dus geen seconde spijt. Hoe kun je nou spijt hebben van het mooiste wat mij en mijn man ooit is overkomen. Heb een wens voor een tweede, maar durf niet goed omdat ik bang ben dat ik weer zo van slag ga raken.
Inmiddels kom ik steeds wat beter in mijn vel te zitten, vindt mijn zoon het allemaal wat leuker en kennen we elkaar inmiddels, en ik zou nu nooit meer terugwillen. Ik vind het nog steeds heel vaak moeilijk. Ben heel onzeker. Heel perfectionistisch. Wanneer hij er eens een dag geen zin in heeft, kan ik zo ontzettend boos worden in mijzelf. Dankzij een paar wijze medeforummers (dank arwen) die verwoorden hoe je het ook kunt zien, ben ik ineens (meestal) vol positieve energie.
Conclusie: heb heeeeeel erg moeten wennen. Wanneer mijn ventje nu naar me lacht, word ik helemaal warm van binnen en heb dus geen seconde spijt. Hoe kun je nou spijt hebben van het mooiste wat mij en mijn man ooit is overkomen. Heb een wens voor een tweede, maar durf niet goed omdat ik bang ben dat ik weer zo van slag ga raken.
donderdag 27 september 2007 om 13:21
Het enige 'negatieve' aspect wat ik kan bedenken, maar ik ben ook nog niet zolang moeder (5 maanden), is dat ik heel soms denk:
'Ooooh, nu even niet!' Ik wil nog even computeren / slapen / tv kijken / ... vul maar in.
Maar je moet... je kindje is toch afhankelijk van je. Dat gevoel heb ik heel soms, maar zodra ik hem dan weer vast heb en hem voed, of verschoon, of noem maar op, dan is dat inderdaad zo lief, leuk, gezellig en super, wat jij dus al zo vaak hebt gehoord...
Dat is voor mij ook echt zo.
Tijdens mijn zwangerschap had ik wel eens angstaanvallen, terwijl het kindje heel gewenst was, Of ik het wel zou kunnen, of ik het wel leuk zou vinden, of ik het niet aan zou voelen als een verplichting, elke keer weer voeden, verschonen, en nooit meer 'los' kunnen lopen, maar zeker in de eerste periode altijd maar vast zitten aan je kind.
Nu voelt het helemaal niet meer zo, behalve dan dat ene puntje wat ik boven beschreef, soms heb ik dat gewoon, dat ik even geen zin heb om te moederen en dan ben ik ook altijd blij als mijn moeder even komt of mijn man uit zijn werk komt, dan ik even 'los' zoals ik het dan noem.
'Ooooh, nu even niet!' Ik wil nog even computeren / slapen / tv kijken / ... vul maar in.
Maar je moet... je kindje is toch afhankelijk van je. Dat gevoel heb ik heel soms, maar zodra ik hem dan weer vast heb en hem voed, of verschoon, of noem maar op, dan is dat inderdaad zo lief, leuk, gezellig en super, wat jij dus al zo vaak hebt gehoord...
Dat is voor mij ook echt zo.
Tijdens mijn zwangerschap had ik wel eens angstaanvallen, terwijl het kindje heel gewenst was, Of ik het wel zou kunnen, of ik het wel leuk zou vinden, of ik het niet aan zou voelen als een verplichting, elke keer weer voeden, verschonen, en nooit meer 'los' kunnen lopen, maar zeker in de eerste periode altijd maar vast zitten aan je kind.
Nu voelt het helemaal niet meer zo, behalve dan dat ene puntje wat ik boven beschreef, soms heb ik dat gewoon, dat ik even geen zin heb om te moederen en dan ben ik ook altijd blij als mijn moeder even komt of mijn man uit zijn werk komt, dan ik even 'los' zoals ik het dan noem.
donderdag 27 september 2007 om 13:26
donderdag 27 september 2007 om 13:30
Hoi Twompie,
Ik ben zelf moeder van 3 kinderen in de leeftijd van 10 t/m 13 jaar. Laat ik voorop stellen dat ik absoluut ontzettend veel van mijn kinderen hou, en dat ik ze ook heel bewust heb genomen samen met mijn man (bij het hebben van 3 kids en de eerste een meisje is en de tweede een jongen, wordt toch wel gevraagd of nummer drie een ongelukje was, want had van allebei de smaken al een kind, dus waarom nummer drie). Nu ben ik zoveel jaar later en heb veel plezier en gemak van mijn kinderen. Ze doen het goed op school, ze luisteren goed en zeer makkelijk in de omgang, beleefd etc. Kortom heb niks te klagen.
Toch wil ik wel een note hier aan toevoegen. Kinderen zijn absoluut niet "zaligmakend" in mijn ogen. Wat ik van te voren nooit had beseft, is dat ik wel een hoop vrijheid heb moeten inleveren. Nu nog steeds. Heb nog steeds de wens om met mijn man alleen op vakantie te willen. Maar het is voor ons niet mogelijk om 3 kinderen onder te brengen voor een weekje. Van te voren kun je misschien wel bedenken dat je in de toekomst het een en ander kunt regelen, maar uiteindelijk mag en kun je daar niet van uitgaan. En wat ik ook nooit van te voren heb beseft, zijn de zorgen om je kinderen. Deze voel je pas op het moment dat je kind geboren is en op je buik wordt gelegd (is mijn ervaring). En deze zorgen gaan pas weg als je als ouder zijnde je ogen voorgoed sluit (geldt niet voor alle ouders, maar de meeste wel).
Gr. Puurnatuur
Ik ben zelf moeder van 3 kinderen in de leeftijd van 10 t/m 13 jaar. Laat ik voorop stellen dat ik absoluut ontzettend veel van mijn kinderen hou, en dat ik ze ook heel bewust heb genomen samen met mijn man (bij het hebben van 3 kids en de eerste een meisje is en de tweede een jongen, wordt toch wel gevraagd of nummer drie een ongelukje was, want had van allebei de smaken al een kind, dus waarom nummer drie). Nu ben ik zoveel jaar later en heb veel plezier en gemak van mijn kinderen. Ze doen het goed op school, ze luisteren goed en zeer makkelijk in de omgang, beleefd etc. Kortom heb niks te klagen.
Toch wil ik wel een note hier aan toevoegen. Kinderen zijn absoluut niet "zaligmakend" in mijn ogen. Wat ik van te voren nooit had beseft, is dat ik wel een hoop vrijheid heb moeten inleveren. Nu nog steeds. Heb nog steeds de wens om met mijn man alleen op vakantie te willen. Maar het is voor ons niet mogelijk om 3 kinderen onder te brengen voor een weekje. Van te voren kun je misschien wel bedenken dat je in de toekomst het een en ander kunt regelen, maar uiteindelijk mag en kun je daar niet van uitgaan. En wat ik ook nooit van te voren heb beseft, zijn de zorgen om je kinderen. Deze voel je pas op het moment dat je kind geboren is en op je buik wordt gelegd (is mijn ervaring). En deze zorgen gaan pas weg als je als ouder zijnde je ogen voorgoed sluit (geldt niet voor alle ouders, maar de meeste wel).
Gr. Puurnatuur
donderdag 27 september 2007 om 13:37
Er zijn dagen dat ik denk mijn hemel, waar ben ik in godesnaam aan begonnen, zoals vandaag, als ie vreselijk dwars is en hij, en ik dus automatisch ook, slecht heb geslapen oid. Terug je bed in is er dan niet bij, en dan rek je een dag door, tot het half zeven is en je m in bed kan mikken en jouw dag eindelijk begint. en de dag rekken betekent neit jij lekker op de bank liggen, nee dat betekent gewoon naar de speeltuin, boodschappen doen, spelletje spelen,w ant kind wil aandacht. Niet de hela dag, maar je moet een kidn wel aandacht geven. Om half zeven begint dan jouw dag, niet een heel lange dag want om tien uur meot je er weer in, want gisteren drama bekent vaak vanancht ook weer en dan kan je maar beter vroeg naar bed gaan. Tenminste dat is dus een dag zoals nu, als ie uit zijn hum is. (hetgeen vaak t geval is bij een peuter)
Ik had een moeilijke baby, dus de eerste 2 jaar van zijn leven heb ik dat dagelijks gehad dit gevoel, omdat hij nooit sliep snachts, en ik dus gewoon per nacht 3 a 4 uur slaap kreeg. Toch is t nu anders, nu ik gemiddeld genomen gewoon aan mijn slaap toekom met uitschieters als vandaag. Het gevoel komt niet meer uit mn tenen, het gevoel is meer een gedachte die opkomt en weer verdwijnt.
Aan de andere kant : als ik terugdenk aan mijn kinderloze tijd denk ik, sjeetje wat leeg, ik mis iets.
ik zou hem nooit meer willen missen, en inmiddels ben ik zover dat ik zeg, als ik alles over mocht doen, ik zou t zo weer doen. Maar daar heb ik drie jaar voor nodig gehad.
Een kind verandert zoveel aan je leven, dat kan je je niet voorstellen van tevoren. Je dagritme wordt bepaald, je nachtritme ook.
Qua uitgaan en tijd met elkaar doorbrengen, moet je nu plannen. Het vergt net even wat meer input als toen je nog gewoon samen was, de deur achter de dichttrok en uit eten ging. Maar t is wel te doen, mits je een oppas in de buurt hebt.
als je meeer specifieke vragen hebt, stel ze gerust!ik zet nu maar gewoon wat dingen neer...
Ik had een moeilijke baby, dus de eerste 2 jaar van zijn leven heb ik dat dagelijks gehad dit gevoel, omdat hij nooit sliep snachts, en ik dus gewoon per nacht 3 a 4 uur slaap kreeg. Toch is t nu anders, nu ik gemiddeld genomen gewoon aan mijn slaap toekom met uitschieters als vandaag. Het gevoel komt niet meer uit mn tenen, het gevoel is meer een gedachte die opkomt en weer verdwijnt.
Aan de andere kant : als ik terugdenk aan mijn kinderloze tijd denk ik, sjeetje wat leeg, ik mis iets.
ik zou hem nooit meer willen missen, en inmiddels ben ik zover dat ik zeg, als ik alles over mocht doen, ik zou t zo weer doen. Maar daar heb ik drie jaar voor nodig gehad.
Een kind verandert zoveel aan je leven, dat kan je je niet voorstellen van tevoren. Je dagritme wordt bepaald, je nachtritme ook.
Qua uitgaan en tijd met elkaar doorbrengen, moet je nu plannen. Het vergt net even wat meer input als toen je nog gewoon samen was, de deur achter de dichttrok en uit eten ging. Maar t is wel te doen, mits je een oppas in de buurt hebt.
als je meeer specifieke vragen hebt, stel ze gerust!ik zet nu maar gewoon wat dingen neer...
donderdag 27 september 2007 om 13:38
Ja, dat is zo, Puurnatuur,
Dat viel mij ook op, zodra K. op mijn buik werd gelegd.
Je begint gelijk met je zorgen te maken. Kleine dingetjes, en ik kan me voorstellen, als ze groter worden, grotere dingen.
Mijn gevoelswereld is ook veel scherper lijkt t wel, al die nare dingen die je hoort, in het nieuws bijvoorbeeld, komen veel harder binnen. Nu ik een kind heb, kan ik dingen beter voelen lijkt wel, me beter bij iets voorstellen en automatisch komen dan de zorgen, als dat K. maar niet overkomt...
Dat viel mij ook op, zodra K. op mijn buik werd gelegd.
Je begint gelijk met je zorgen te maken. Kleine dingetjes, en ik kan me voorstellen, als ze groter worden, grotere dingen.
Mijn gevoelswereld is ook veel scherper lijkt t wel, al die nare dingen die je hoort, in het nieuws bijvoorbeeld, komen veel harder binnen. Nu ik een kind heb, kan ik dingen beter voelen lijkt wel, me beter bij iets voorstellen en automatisch komen dan de zorgen, als dat K. maar niet overkomt...
donderdag 27 september 2007 om 13:44
heel kort: de liefde die ik voor mijn kind voel, het speciale, het genieten, haar op zien groeien is met geen pen te beschrijven en onvervangbaar. Wat moeilijk is, is de enorme vermoeidheid af en toe (valt nu wel mee, maar tot ze een maand of 8 was denk ik en zeker 1 en soms 2 keer per nacht nog kwam om te drinken), nooit even kunnen gaan slapen of liggen als ik dat wil, maar afgestemd op haar ritme. Het plannen van vrije tijd, mijn sociale leven moet rondom haar slaaptijd, heel simpel gezegd. Weinig tijd voor vriend en mij samen, en de enorme angst die ik af en toe voel, de verantwoordelijkheid.
Ik wilde heel graag kinderen en zou nooit meer anders willen, maar ik ben ook af en toe erg blij als ze een nachtje of 2 bij mijn ouders gaat logeren.
leuk topic!
En krokus, graag gedaan hoor, ik herken veel in jouw verhalen, alleen ben ik lang zo perfectionistisch niet (en ook niet zo onzeker, gewoon een stuk gemakzuchtiger denk ik, wat niet altijd goed is, maar soms erg van pas komt
Ik wilde heel graag kinderen en zou nooit meer anders willen, maar ik ben ook af en toe erg blij als ze een nachtje of 2 bij mijn ouders gaat logeren.
leuk topic!
En krokus, graag gedaan hoor, ik herken veel in jouw verhalen, alleen ben ik lang zo perfectionistisch niet (en ook niet zo onzeker, gewoon een stuk gemakzuchtiger denk ik, wat niet altijd goed is, maar soms erg van pas komt
donderdag 27 september 2007 om 13:46
...Dan maakt het dus ook helemaal niet uit wat anonieme forummers hier aan negatieve ervaringen posten, want dat gevoel zul jij dan altijd blijven houden!
Waar komt die behoefte vandaan om negatieve ervaringen te horen? Dat maakt jouw beslissing niet anders!
Waarom altijd al dat westerse planmatig handelen? Waarom gooi je niet gewoon de anticonceptie de deur uit? Dan merk je vanzelf of er wel of niet een kindje van komt.
Het is heel simpel: geen enkel wezen is altijd leuk, lief of aangenaam. Je partner is niet altijd geweldig, je vrienden en familie niet en jijzelf ook niet. En een kind -dus- ook niet.
Voor de niet leuke dingen zou je trouwens ook gewoon het topic 'plak hier je kinderen schaamteloos achter het behang' kunnen lezen' Dat is een bron van irritaties en vermaak.
donderdag 27 september 2007 om 14:07
moet wel lachen om jouw nuchtere opmerkingen catpower
ik heb ook lang niet geweten of ik kinderen wilde, maar ben meer op mijn gevoel afgegaan, de pil en condooms de deur uitgedaan en toen ik merkte dat ik teleurgesteld was als ik ongesteld werd wist ik dat ik eigenlijk toch wel kinderen wilde blijkbaar
het klinkt een beetje onbezonnen zo, maar ik zie het nut ook niet zo van voor en tegen lijstjes, kinderen zijn niet altijd leuk en een leven zonderen kinderen denk ik ook niet..
wat wel heel erg wennen is, is dat je leven opeens niet meer om jezelf draait, dat is voor mij zowel positief als negatief
ik heb ook lang niet geweten of ik kinderen wilde, maar ben meer op mijn gevoel afgegaan, de pil en condooms de deur uitgedaan en toen ik merkte dat ik teleurgesteld was als ik ongesteld werd wist ik dat ik eigenlijk toch wel kinderen wilde blijkbaar
het klinkt een beetje onbezonnen zo, maar ik zie het nut ook niet zo van voor en tegen lijstjes, kinderen zijn niet altijd leuk en een leven zonderen kinderen denk ik ook niet..
wat wel heel erg wennen is, is dat je leven opeens niet meer om jezelf draait, dat is voor mij zowel positief als negatief
donderdag 27 september 2007 om 14:14
twompie, het gevoel dat jij hebt, dat heb ik ook heel lang gehad, maar uiteindelijk is bij mij de knop omgegaan. Mijn gevoel zei dat als we geen kinderen zouden nemen dat ik er later meer spijt van zou krijgen als wanneer we de keuze maakten om er wel voor te gaan. Op dit moment ben ik 5 weken zwanger en heel blij met mijn besluit. (al zal ik hier vast wel eens momenten op terug komen, zoals ik hier ook lees).
Jou keuze moet je toch zelf maken, probeer je gevoel te volgen. Als het blijft knagen dan denk ik dat je het niet moet doen.
Jou keuze moet je toch zelf maken, probeer je gevoel te volgen. Als het blijft knagen dan denk ik dat je het niet moet doen.
donderdag 27 september 2007 om 14:28
donderdag 27 september 2007 om 15:22
Ik kan me er niets bij voor stellen om niet te weten of je wel of geen kinderen wilt. Ik kan begrijpen dat je duidelijk weet wel kinderen te willen hebben of niet, maar om het niet zeker te weten, vind ik vaag.
Wordt dan niet sneller bedoeld dat je wel kinderen wilt maar niet zeker weet of je een goede moeder kan zijn?
Dit is serieus een vraag en niet een poging om te kwetsen, maar kan mezelf vandaag niet goed verwoorden.
Wordt dan niet sneller bedoeld dat je wel kinderen wilt maar niet zeker weet of je een goede moeder kan zijn?
Dit is serieus een vraag en niet een poging om te kwetsen, maar kan mezelf vandaag niet goed verwoorden.
donderdag 27 september 2007 om 15:30
Waarom altijd al dat westerse planmatig handelen? Waarom gooi je niet gewoon de anticonceptie de deur uit? Dan merk je vanzelf of er wel of niet een kindje van komt.
Haha, heel herkenbaar. Dit heb ik dus gedaan omdat ik niet kon beslissen. "Als ik niet kan beslissen, moet de natuur dat maar voor me doen" en je raadt het al: meteen zwanger! Inmiddels moeder van 2 kids.
Maar even serieus: alle twijfels die ik had over een toekomst met kind bleken overbodig te zijn en alles waar ik niet aan gedacht had, kreeg ik er gratis bij. Je kunt gewoon van tevoren geen reeel beeld vormen over hoe het met kind is en wat er op je af komt.
Ik heb heel erg moeten wennen aan mijn eerste kind, maar ben heel erg blij met (inmiddels) 2 kids. Voor mij persoonlijk heeft het wel wat extra's aan mijn leven toegevoegd. Ik heb hoogstens spijt dat ik niet eerder een beslissing heb durven nemen, want dan was er waarschijnlijk nog een nummertje 3 gekomen!
Haha, heel herkenbaar. Dit heb ik dus gedaan omdat ik niet kon beslissen. "Als ik niet kan beslissen, moet de natuur dat maar voor me doen" en je raadt het al: meteen zwanger! Inmiddels moeder van 2 kids.
Maar even serieus: alle twijfels die ik had over een toekomst met kind bleken overbodig te zijn en alles waar ik niet aan gedacht had, kreeg ik er gratis bij. Je kunt gewoon van tevoren geen reeel beeld vormen over hoe het met kind is en wat er op je af komt.
Ik heb heel erg moeten wennen aan mijn eerste kind, maar ben heel erg blij met (inmiddels) 2 kids. Voor mij persoonlijk heeft het wel wat extra's aan mijn leven toegevoegd. Ik heb hoogstens spijt dat ik niet eerder een beslissing heb durven nemen, want dan was er waarschijnlijk nog een nummertje 3 gekomen!
donderdag 27 september 2007 om 15:41
Ik denk dat geen enkel verhaal afdoende is voor jou gevoel of besluit.
Welk verhaal je ook leest jouw gevoel blijft jouw gevoel, jouw twijfel blijft jouw twijfel.
Er zijn zoveel voor en tegens, maar ja en dan? Dan heb je een lijst, ik vermoed dat je het dan nog niet weet. Op den duur kom je vanzelf achter het antwoordt zonder allerlei lijstjes, verhalen etc...
Voor mijzelf ik wilde ooit wel een keer kinderen, ik had er geen haast mee, hoefde allemaal nog niet perse en dan het liefst na mijn 30ste. Toen ik mijn (nu) man tegenkwam raakte ik toch snel zwanger, dit was dus wel gewenst maar niet gepland. We hebben nu ook een 2e kind. Ik ben blij dat het zo is gebeurd, anders was ik misschien ook te veel gaan nadenken en wanneer is dan het juiste moment....
Ik denk ook weleens, pfff als ze er niet waren dan.. (vul maar in), maar dat is even dagdromen, want stel dat ik geen kinderen had, dan zou ik misschien denken, oooo als ik kinderen had dan.... (vul maar in).
Ik kan me voorstellen dat je er bij stilstaat, eigenlijk 'jammer' dat je vriend niet een duidelijke mening heeft. Want heb je nu niet het idee alsof de beslissing op jouw schouders rust?
Welk verhaal je ook leest jouw gevoel blijft jouw gevoel, jouw twijfel blijft jouw twijfel.
Er zijn zoveel voor en tegens, maar ja en dan? Dan heb je een lijst, ik vermoed dat je het dan nog niet weet. Op den duur kom je vanzelf achter het antwoordt zonder allerlei lijstjes, verhalen etc...
Voor mijzelf ik wilde ooit wel een keer kinderen, ik had er geen haast mee, hoefde allemaal nog niet perse en dan het liefst na mijn 30ste. Toen ik mijn (nu) man tegenkwam raakte ik toch snel zwanger, dit was dus wel gewenst maar niet gepland. We hebben nu ook een 2e kind. Ik ben blij dat het zo is gebeurd, anders was ik misschien ook te veel gaan nadenken en wanneer is dan het juiste moment....
Ik denk ook weleens, pfff als ze er niet waren dan.. (vul maar in), maar dat is even dagdromen, want stel dat ik geen kinderen had, dan zou ik misschien denken, oooo als ik kinderen had dan.... (vul maar in).
Ik kan me voorstellen dat je er bij stilstaat, eigenlijk 'jammer' dat je vriend niet een duidelijke mening heeft. Want heb je nu niet het idee alsof de beslissing op jouw schouders rust?
donderdag 27 september 2007 om 15:45
Ik heb zelf altijd geroepen dat ik geen kinderen wil. Vandaag ben ik 33 jaar oud geworden, en sinds een half jaar twijfel ik. Ik heb voor het eerst in mijn leven een relatie waarbij ik denk: hmmmm misschien toch wel kinderen. Heel verwarrend, aangezien ik het echt nooit wilde.
Dus ik kan je helaas niet adviseren, ik weet het zelf ook nog niet. Gelukkig heb ik 2 vriendinnen die pas op hun 38ste een kind hebben gekregen, dus ik voel de druk nog niet dat ik nu moet beslissen.
Maar als ik mijn zusje met haar 2 kinderen zie, denk ik echt wel eens, ohhhh wat leuk en mooi kan het toch zijn. Maar als ik een moeder met een krijsend kind in de AH zie denk ik, ohhh blij dat ik dat niet heb. Moeilijk he!
Dus ik kan je helaas niet adviseren, ik weet het zelf ook nog niet. Gelukkig heb ik 2 vriendinnen die pas op hun 38ste een kind hebben gekregen, dus ik voel de druk nog niet dat ik nu moet beslissen.
Maar als ik mijn zusje met haar 2 kinderen zie, denk ik echt wel eens, ohhhh wat leuk en mooi kan het toch zijn. Maar als ik een moeder met een krijsend kind in de AH zie denk ik, ohhh blij dat ik dat niet heb. Moeilijk he!
donderdag 27 september 2007 om 18:23
donderdag 27 september 2007 om 18:28
dat dacht ik al. Maar een kind nemen is gewoon soms spreektaal, een spreekfoutje, een frase die vaak gebruikt wordt omdat die er nou eenmaal in is geslopen. Dat zegt zij echt niet om mensen voor hun hoofd te stoten hoor. Daarom snap ik ook niet dat ze altijd direct gecorrigeerd worden door mensen die verder helemaal geen bijdrage leveren maar alleen maar een persoon komen vangen op hun woorden.
Met alle respect hoor, maar wat schiet je daar nou persoonlijk mee op?
Met alle respect hoor, maar wat schiet je daar nou persoonlijk mee op?
donderdag 27 september 2007 om 20:35
donderdag 27 september 2007 om 20:37
Ja dat ligt altijd gevoelig, 'nemen of krijgen' maar denk dat iedereen begrijpt dat je ze niet kunt bestellen.
Oke bedankt allereerst voor zoveel eerlijke reacties, prettig!
Ja ik denk eigenlijk dat ik wil horen... ik baal vaak als een stekker, plak ze vaak het liefst achter het behang, dacht dat altijd al voordat ik een kindje had... maar tóch ben ik reteblij met mijn kindje.
Ik kan goed met kindjes, mijn neefjes en nichtjes zijn allemaal gek met me en ik met hun. Ik heb een berg huisdieren en vind het heerlijk om te zorgen, lekker schone hokjes en mandjes, knuffelen kroelen aanhalen heerlijk.
Ik ben niet bang geen goeie mama te zijn, ik denk dat ik veel liefde te geven heb en een rijk (niet direct letterlijk bedoeld) leven kan bieden.
Maar nou ja ik zoek denk ik zoals ik al zei naar meer mensen die twijfelde en toch blij zijn, naar mensen die rustig denken bleeeergh shitkind, maar ben toch blij dat ik mijn shitkind heb. Zoiets, kan het niet helder genoeg weergeven misschien maar daarom is het ook een vraagstuk waarbij ik best wat hulp of ervaringen van anderen kan gebruiken.
En wat betreft deze opmerking: Waarom altijd al dat westerse planmatig handelen? Waarom gooi je niet gewoon de anticonceptie de deur uit? Dan merk je vanzelf of er wel of niet een kindje van komt.
Ja woehoe! Kweet niet of ik katten leuk vind, weet je wat ik neem gewoon een nestje en dan zien we wel. Ik wil juist NIET onbezonnen aan een kindje beginnen, 't is geen pak melk of ruilbaar www.wehkamp artikel
Ik bedenk me juist áls ik wil proberen hoe lang ik daar dan nog voor heb. Natuurlijk kun je veel langer kindjes krijgen maar ivm risico's op genetische afwijkingen en uberhaubt de kans om zwanger te worden boven je 35e én de leeftijd van mijn vriend die een stuk ouder is als ik ben wil ik dus wel letten op het hele tijdsgebeuren.
Oke bedankt allereerst voor zoveel eerlijke reacties, prettig!
Ja ik denk eigenlijk dat ik wil horen... ik baal vaak als een stekker, plak ze vaak het liefst achter het behang, dacht dat altijd al voordat ik een kindje had... maar tóch ben ik reteblij met mijn kindje.
Ik kan goed met kindjes, mijn neefjes en nichtjes zijn allemaal gek met me en ik met hun. Ik heb een berg huisdieren en vind het heerlijk om te zorgen, lekker schone hokjes en mandjes, knuffelen kroelen aanhalen heerlijk.
Ik ben niet bang geen goeie mama te zijn, ik denk dat ik veel liefde te geven heb en een rijk (niet direct letterlijk bedoeld) leven kan bieden.
Maar nou ja ik zoek denk ik zoals ik al zei naar meer mensen die twijfelde en toch blij zijn, naar mensen die rustig denken bleeeergh shitkind, maar ben toch blij dat ik mijn shitkind heb. Zoiets, kan het niet helder genoeg weergeven misschien maar daarom is het ook een vraagstuk waarbij ik best wat hulp of ervaringen van anderen kan gebruiken.
En wat betreft deze opmerking: Waarom altijd al dat westerse planmatig handelen? Waarom gooi je niet gewoon de anticonceptie de deur uit? Dan merk je vanzelf of er wel of niet een kindje van komt.
Ja woehoe! Kweet niet of ik katten leuk vind, weet je wat ik neem gewoon een nestje en dan zien we wel. Ik wil juist NIET onbezonnen aan een kindje beginnen, 't is geen pak melk of ruilbaar www.wehkamp artikel
Ik bedenk me juist áls ik wil proberen hoe lang ik daar dan nog voor heb. Natuurlijk kun je veel langer kindjes krijgen maar ivm risico's op genetische afwijkingen en uberhaubt de kans om zwanger te worden boven je 35e én de leeftijd van mijn vriend die een stuk ouder is als ik ben wil ik dus wel letten op het hele tijdsgebeuren.
donderdag 27 september 2007 om 20:45
Nou komt ie dan: ik kan m vaak wel achter t behang plakken, maar ik zou m voor geen goud willen missen.
Ik kan me geen mens of ding of iets voorstellen die mij een vervulder en blijer en vrolijker en alles overweldigend gevoel kan geven dan mijn kind( nou oke, mn man dan)...als mijn kind naar me lacht, of iets grappigs of wijs zegt...dan smelt ik, dan wil ik m wel doodknuffelen, dan wil ik m opvreten.
(Als ie vervelend is dan wil ik m ook opvreten maar meer omdat ik dan rust heb. )
T is echt waar. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die echt spijt hebben van hun kindje......
Ik kan me geen mens of ding of iets voorstellen die mij een vervulder en blijer en vrolijker en alles overweldigend gevoel kan geven dan mijn kind( nou oke, mn man dan)...als mijn kind naar me lacht, of iets grappigs of wijs zegt...dan smelt ik, dan wil ik m wel doodknuffelen, dan wil ik m opvreten.
(Als ie vervelend is dan wil ik m ook opvreten maar meer omdat ik dan rust heb. )
T is echt waar. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die echt spijt hebben van hun kindje......
donderdag 27 september 2007 om 21:02
en weet je?jouw kind is altijd leuker dan dat van een ander 
dat kind wat bij de bloemkolen zo op de grond ligt te krijsen, doet t veel erger(en ws ook vaker) dan jouw kleine draakje die daar bij de doperwten ligt te stampvoeten.
En als ie dan een woedeaanval krijgt en ik m achter t behang wil plakken, dan trekt ie een kop die ik van mezelf ken. En dan ben je nog steeds zwaar geirriteerd, maar ook vertederd, want je ziet een stukje van jezelf, of van je partner.
En weet je? De reden dat maar heel weinig mensen spijt hebben, is omdat je een stukje van jezelf op de wereld zet. Iemand die afhankelijk is van jou en voor wie jij de allerbelangrijkste persoon op de aardkloot bent. Voor wie je (kan kort of lang duren) een gevoel ontwikkelt dat niet te beschrijven is, en voor wie je echt door het vuur zou gaan om te beschermen. (klinkt zoetsappig maar he ik ben op dreef nu).
Ik heb altijd geroepen dat ik nooit kinderen wilde, tot ik nieuwsgierig werd en de hormonen ineens genadeloos toesloegen toen ik voor mezelf de deur op een kier had gezet. Zolang je die deur krampachtig dicht probeert te duwen, gebeurt er niks en geef je je diepe gevoel geen ruimte. Snap je wat ik bedoel?
dat kind wat bij de bloemkolen zo op de grond ligt te krijsen, doet t veel erger(en ws ook vaker) dan jouw kleine draakje die daar bij de doperwten ligt te stampvoeten.
En als ie dan een woedeaanval krijgt en ik m achter t behang wil plakken, dan trekt ie een kop die ik van mezelf ken. En dan ben je nog steeds zwaar geirriteerd, maar ook vertederd, want je ziet een stukje van jezelf, of van je partner.
En weet je? De reden dat maar heel weinig mensen spijt hebben, is omdat je een stukje van jezelf op de wereld zet. Iemand die afhankelijk is van jou en voor wie jij de allerbelangrijkste persoon op de aardkloot bent. Voor wie je (kan kort of lang duren) een gevoel ontwikkelt dat niet te beschrijven is, en voor wie je echt door het vuur zou gaan om te beschermen. (klinkt zoetsappig maar he ik ben op dreef nu).
Ik heb altijd geroepen dat ik nooit kinderen wilde, tot ik nieuwsgierig werd en de hormonen ineens genadeloos toesloegen toen ik voor mezelf de deur op een kier had gezet. Zolang je die deur krampachtig dicht probeert te duwen, gebeurt er niks en geef je je diepe gevoel geen ruimte. Snap je wat ik bedoel?
