Kinderen
alle pijlers
Zaaddonor voor broer
donderdag 27 december 2007 om 18:48
Wat zijn de consequenties als je vriend zaaddonor wordt voor zijn broer?
De broer van mijn vriend is verminderd tot niet vruchtbaar. Nu zitten ze nog in de medische molen, maar er bestaat een grote kans dat dit ook zonder zwangerschap eindigt. Nu hebben we het er wel eens over of mijn vriend dit voor zijn broer zou willen doen. Onze eerste reactie is DOEN!!! Wij hebben net zelf een kleintje en gunnen het hen ook heel erg. Maar er kleven zeer waarschijnlijk ook nadelen aan. Vandaar dat ik me afvraag wat de consequenties zullen zijn. Wie kent deze situatie?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
De broer van mijn vriend is verminderd tot niet vruchtbaar. Nu zitten ze nog in de medische molen, maar er bestaat een grote kans dat dit ook zonder zwangerschap eindigt. Nu hebben we het er wel eens over of mijn vriend dit voor zijn broer zou willen doen. Onze eerste reactie is DOEN!!! Wij hebben net zelf een kleintje en gunnen het hen ook heel erg. Maar er kleven zeer waarschijnlijk ook nadelen aan. Vandaar dat ik me afvraag wat de consequenties zullen zijn. Wie kent deze situatie?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
donderdag 27 december 2007 om 21:09
De consequentie lijkt mij dat jullie neefje tevens een halfbroertje zal zijn.
Ik denk niet dat het veel uit zal maken voor jullie beleving, een eiceldonatie of draagmoederschap lijkt me veel ingrijpender.
Overigens kán je schoonzus (als haar relatie op de klippen loopt) volgens mij alimentatie vorderen, omdat je vriend biologisch gezien de papa is. Maak daar afspraken over.
Ik denk niet dat het veel uit zal maken voor jullie beleving, een eiceldonatie of draagmoederschap lijkt me veel ingrijpender.
Overigens kán je schoonzus (als haar relatie op de klippen loopt) volgens mij alimentatie vorderen, omdat je vriend biologisch gezien de papa is. Maak daar afspraken over.
donderdag 27 december 2007 om 21:11
Er schijnt verschil te zijn tussen een donor en verwekker. Met een donor vind geen geslachtsgemeenschap plaats. Voor de wet is de donor dan ook niet de vader en ook niet aansprakelijk voor alimentatie en dat soort dingen. Met een verwekker heeft wel geslachtsgemeenschap plaatsgevonden om een bevruchting te laten plaatsvinden en die persoon loopt dan wel dat 'risico'. Hier heb ik toevallig van de week iets over gelezen toen ik op zoek was naar informatie over donorschap en anonimiteit voor een ander topic.
donderdag 27 december 2007 om 21:27
Ik zou het niet doen, donor zijn. Biologisch gezien is het dan een kind van mij, en ik vraag me af of ik dat los zou kunnen laten. Het kind zou eigenschappen van mij hebben, ik zou dingen in het kind kunnen gaan herkennen. En misschien zou ik wel vinden dat de ouders daar niet adequaat mee om zouden gaan. En dat lijkt me heel moeilijk.
donderdag 27 december 2007 om 21:54
Ik heb zelf met het idee gelopen van eiceldonatie, en ik kan je vertellen dat mijn eerste reaktie ook was; ik doe het! Ik zag alleen maar de mooie kanten, en dacht even niet aan het feit dat er dan straks een kind rond zou lopen wat genetisch gezien voor de helft van mij was. En stel nou dat ik op visite zou zijn, dat kind is er ook (het zou voor zeer naaste familie zijn) en ik zou daar zitten...en ik zou me beseffen dat ik een groot deel daarin had. En de opvoeding zou niet naar mijn maatstaven zijn, of wat dan ook. Ik zou dat dus niet los kunnen laten en ik ben echt het typ wat zou kunnen gaan hunkeren naar dat kind, alleen al bij het idee dat het uit mijn eitje kwam. Nee. te emotioneel verbonden. Ik zou er heel goed over nadenken.
donderdag 27 december 2007 om 21:57
Hoi Jules, hier een reactie van de andere kant. Wij hebben gebruik gemaakt van de mogelijkheid van een zaaddonor via het ZKH. Ik zou zelf nooit gebruik hebben willen maken van een bekende donor, maar dit werd uitgebreid in het zkh besproken. In die tijd waren er ook nog anonieme donoren. Wel werd, ook door het tekort en de daaruit voortvloeiende lange wachtlijsten, gevraagd om ook in je eigen omgeving rond te kijken. Helaas is ook hierna bij ons de kinderwens onvervuld gebleven, maar dat is je vraag niet.
In jullie situatie vind ik het heel lief en knap dat jullie dit willen doen. Ik neem hierdoor aan dat de verstandhouding prima in orde is. Wat ik in jullie geval zou doen als het zover komt, is contact opnemen met het zkh en een gesprek aangaan met een arts en/of een psycholoog van de afdeling. Zij kunnen je op dingen wijzen waar je nog niet aan hebt gedacht.
Ik denk dat het ook invloed heeft dat jullie al een kindje hebben. Ik vind het iig goed dat jullie zo positief zijn. Ik hoop dat er iets goeds uitkomt.
In jullie situatie vind ik het heel lief en knap dat jullie dit willen doen. Ik neem hierdoor aan dat de verstandhouding prima in orde is. Wat ik in jullie geval zou doen als het zover komt, is contact opnemen met het zkh en een gesprek aangaan met een arts en/of een psycholoog van de afdeling. Zij kunnen je op dingen wijzen waar je nog niet aan hebt gedacht.
Ik denk dat het ook invloed heeft dat jullie al een kindje hebben. Ik vind het iig goed dat jullie zo positief zijn. Ik hoop dat er iets goeds uitkomt.
donderdag 27 december 2007 om 22:53
Bedankt voor jullie reacties!
Het is best een lastige beslissing. We hebben tegen hun nog niets hierover gezegd, omdat we eerst voor ons zelf willen uitpluizen of we het ook echt willen. Wat ik al schreef, onze eerste reactie is zeker: doen! Maar dan komen daarna de vragen die je jezelf kunt gaan stellen. Inderdaad vragen als: hij/zij gaat op mijn vriend lijken en misschien ook wel op ons kindje! Staat de opvoeding je niet aan; wat dan? Wat ga je tegen een kindje vertellen: ome ... is jouw biologische vader. Maar als ik eerlijk ben vind ik dit laatste eigenlijk helemaal geen probleem. Ik zou willen dat we hier dan direct heel eerlijk over zijn (op een leeftijd dat we het het kindje alles goed kunnen uitleggen). Hiervan kan een kindje juist ook leren dat je soms onzelfzuchtig in het leven moet staan en dat je daar andere heel gelukkig mee kunt maken.
Mijn vriend zegt nu op dit moment ook: ik heb pas echt een band gekregen met ons kindje toen ie er was. In de buik was het nog niet tastbaar en zeker nog niet gevoelsmatig een kind van hem. Het was zijn kindje, omdat dat zo was, maar niet omdat dat al zo voelde. Dat gevoel is pas met de geboorte gekomen.
We gaan ons de komende tijd wel bezig houden met dit vraagstuk, schat ik zo in. Ondanks dat het waarschijnlijk pas over een jaar eventueel ter sprake zou kunnen komen. Eerst laten we hen het medische traject volgen tot zo ver zij zelf willen gaan. Het is en blijft natuurlijk het mooiste als ze echt een kindje van hun tweeen kunnen krijgen. Mochten er daarna echt geen opties meer voor hun zijn, dan zullen wij het hen voorleggen (mits wij er natuurlijk achter staan).
Bedankt voor jullie tips! En lief dat jullie hebben willen reageren!
Het is best een lastige beslissing. We hebben tegen hun nog niets hierover gezegd, omdat we eerst voor ons zelf willen uitpluizen of we het ook echt willen. Wat ik al schreef, onze eerste reactie is zeker: doen! Maar dan komen daarna de vragen die je jezelf kunt gaan stellen. Inderdaad vragen als: hij/zij gaat op mijn vriend lijken en misschien ook wel op ons kindje! Staat de opvoeding je niet aan; wat dan? Wat ga je tegen een kindje vertellen: ome ... is jouw biologische vader. Maar als ik eerlijk ben vind ik dit laatste eigenlijk helemaal geen probleem. Ik zou willen dat we hier dan direct heel eerlijk over zijn (op een leeftijd dat we het het kindje alles goed kunnen uitleggen). Hiervan kan een kindje juist ook leren dat je soms onzelfzuchtig in het leven moet staan en dat je daar andere heel gelukkig mee kunt maken.
Mijn vriend zegt nu op dit moment ook: ik heb pas echt een band gekregen met ons kindje toen ie er was. In de buik was het nog niet tastbaar en zeker nog niet gevoelsmatig een kind van hem. Het was zijn kindje, omdat dat zo was, maar niet omdat dat al zo voelde. Dat gevoel is pas met de geboorte gekomen.
We gaan ons de komende tijd wel bezig houden met dit vraagstuk, schat ik zo in. Ondanks dat het waarschijnlijk pas over een jaar eventueel ter sprake zou kunnen komen. Eerst laten we hen het medische traject volgen tot zo ver zij zelf willen gaan. Het is en blijft natuurlijk het mooiste als ze echt een kindje van hun tweeen kunnen krijgen. Mochten er daarna echt geen opties meer voor hun zijn, dan zullen wij het hen voorleggen (mits wij er natuurlijk achter staan).
Bedankt voor jullie tips! En lief dat jullie hebben willen reageren!
donderdag 27 december 2007 om 23:06
Jules, ik denk dat jullie eigen kind nog klein is. Mijn oudste is 5, en dan ga je echt dingen herkennen. Ik kon me dat zelf niet voorstellen toen mijn zoon zo klein was, maar nu zie ik echt dingen van mij en mijn partner. En nu denk ik dat voor mij de impact te groot zou zijn.
Ook iets om bij na te denken: elke ouder heeft eigenschappen van zichzelf die hij graag in zijn kind terug ziet. Bijvoorbeeld: misschien is je vriend heel intelligent of heel creatief of heel sportief. Wat nou als zo'n eigenschap veel duidelijker tot uiting komt bij het kind dat hij niet bij jou heeft? Wat als hij zichzelf veel meer herkent in het andere kind?
Een andere mogelijkheid: stel nou dat jullie ooit nog een kind willen en het lukt niet, hoe sta je dan tegenover een biologisch kind bij een familielid? Of dat hij de zeer gewenste zoon bij het familielid krijgt terwijl jullie alleen dochters krijgen?
En wat als jullie ruzie krijgen met zijn broer, en zij misschien het contact verbreken?
Ook iets om bij na te denken: elke ouder heeft eigenschappen van zichzelf die hij graag in zijn kind terug ziet. Bijvoorbeeld: misschien is je vriend heel intelligent of heel creatief of heel sportief. Wat nou als zo'n eigenschap veel duidelijker tot uiting komt bij het kind dat hij niet bij jou heeft? Wat als hij zichzelf veel meer herkent in het andere kind?
Een andere mogelijkheid: stel nou dat jullie ooit nog een kind willen en het lukt niet, hoe sta je dan tegenover een biologisch kind bij een familielid? Of dat hij de zeer gewenste zoon bij het familielid krijgt terwijl jullie alleen dochters krijgen?
En wat als jullie ruzie krijgen met zijn broer, en zij misschien het contact verbreken?
vrijdag 28 december 2007 om 05:53
We hebben inderdaad nog een klein kindje. Is pas geboren (8 weken). Het zijn inderdaad goeie vragen Nippo! Dat zijn ook juist die vragen die mij er toch enigszins van weerhouden. Anders had ik natuurlijk nooit dit topic geopend. Maar ik heb ze nog niet zo onder woorden kunnen brengen.
Het contact met zijn broer is ok, maar niet dat we de vloer bij elkaar plat lopen. Het is zelfs een tijdje ronduit slecht geweest. Maar dat is weer goed gekomen.
En als ik heel eerlijk ben, dan vind ik het heel eng: mijn vriend die een kindje krijgt met de vriendin van zijn broer. Hij ziet inderdaad zijn eigen kindje lopen en wat nou als zij qua opvoeding heel iets anders doen dan hij zou doen...
Maar als ik alles op een rijtje zet en tot de conclusie kom dat er veel negatieve kanten aan zitten (negatief in de zin van: je weet niet wat er gaat gebeuren en hoe het gaat lopen), dan nog staat er aan de andere kant tegenover dat je iemand een bepaald geluk bied dat ze levensvullend kan zijn. Dat moet toch wel iets prachtigs zijn! Of is dat echt te simpel gedacht?
Whopper, jij verwoord eigenlijk in twee zinnen wat ik bedoel
Het contact met zijn broer is ok, maar niet dat we de vloer bij elkaar plat lopen. Het is zelfs een tijdje ronduit slecht geweest. Maar dat is weer goed gekomen.
En als ik heel eerlijk ben, dan vind ik het heel eng: mijn vriend die een kindje krijgt met de vriendin van zijn broer. Hij ziet inderdaad zijn eigen kindje lopen en wat nou als zij qua opvoeding heel iets anders doen dan hij zou doen...
Maar als ik alles op een rijtje zet en tot de conclusie kom dat er veel negatieve kanten aan zitten (negatief in de zin van: je weet niet wat er gaat gebeuren en hoe het gaat lopen), dan nog staat er aan de andere kant tegenover dat je iemand een bepaald geluk bied dat ze levensvullend kan zijn. Dat moet toch wel iets prachtigs zijn! Of is dat echt te simpel gedacht?
Whopper, jij verwoord eigenlijk in twee zinnen wat ik bedoel
vrijdag 28 december 2007 om 08:31
Of andersom.. wat als het kindje zich veel meer in jouw partner herkent en veel meer naar hem toetrekt in plaats van in / naar zijn eigen vader?
Het lijkt mij heel lastig, het lijkt inderdaad een heel mooi idee, maar er komt veel meer bij kijken.
In mijn familie is vroeger ook zoiets geprobeerd, niet gelukt overigens. Jaren later kreeg het stel toch nog zelf een kind. De opvoeding is dramatisch te noemen.. wat als het nu wel gelukt zou zijn? Het voelt toch écht wel anders hoor als het 'je eigen vlees en bloed is' wat te lijden heeft onder een opvoeding.
Zelfs al zijn het fantastische mensen, waarvan je denkt dat ze het kind heus goed en liefdevol zullen grootbrengen, weet je dat nooit zeker!
Er zijn altijd factoren waar je van tevoren geen rekening meehoudt: postnatale depressie, verhuizing, ziekte, overlijden, scheiding.
Wat als je bijvoorbeeld een enorm goede band hebt met het kindje, mede doordat het voelt als 'eigen' en broer en vrouw gaan scheiden en het kind gaat mee met moeder die weet ik het waar gaat wonen met een idioot van een nieuwe vriend? Kun je dat accepteren en loslaten?
Het lijkt mij heel lastig, het lijkt inderdaad een heel mooi idee, maar er komt veel meer bij kijken.
In mijn familie is vroeger ook zoiets geprobeerd, niet gelukt overigens. Jaren later kreeg het stel toch nog zelf een kind. De opvoeding is dramatisch te noemen.. wat als het nu wel gelukt zou zijn? Het voelt toch écht wel anders hoor als het 'je eigen vlees en bloed is' wat te lijden heeft onder een opvoeding.
Zelfs al zijn het fantastische mensen, waarvan je denkt dat ze het kind heus goed en liefdevol zullen grootbrengen, weet je dat nooit zeker!
Er zijn altijd factoren waar je van tevoren geen rekening meehoudt: postnatale depressie, verhuizing, ziekte, overlijden, scheiding.
Wat als je bijvoorbeeld een enorm goede band hebt met het kindje, mede doordat het voelt als 'eigen' en broer en vrouw gaan scheiden en het kind gaat mee met moeder die weet ik het waar gaat wonen met een idioot van een nieuwe vriend? Kun je dat accepteren en loslaten?
vrijdag 28 december 2007 om 09:42
Ik zou het doen. Ik heb er zelf over nagedacht, toen m'n schoonzus niet zwanger kon worden, maar.. mijn vriend is haar broer, dus was dat sowieso geen optie. Anders zou IK het zeker overwogen hebben.
Nu heeft m'n schoonzus gelukkig wel een kind, van een anonieme donor, en dat lijkt nog steeds erg op mijn kinderen. De kans dat je neefje/nichtje op je man gaat lijken, is sowieso groot aanwezig, aangezien het familie is. Alleen zul je nu misschien vaker denken 'dat heeft ie van mijn man' terwijl het gewoon iets is, dat in die familie zit.
Eiceldonatie zou ik trouwens minder snel doen. Een 'kwakje' afleveren is toch minder ingrijpend dan een eiceldonatie. Lichamelijk vooral. Maar voor m'n zus dan misschien weer wel, ik zou het niet weten, die heeft al grote kinderen.
Om het genetische materiaal zou ik het wederom niet laten. Ook hier is het geval dat juist één van de kinderen van mijn zus enorm op mij lijkt. Als onze kinderen bij elkaar zijn, zou men denken dat onze oudste dochters bij elkaar horen en onze jongste dochter/zoon. Het is niet gezegd dat dit meer of minder zou zijn, als er daadwerkelijk een eicel van mij gebruikt was.
Pas bij draagmoederschap zou ik moeite hebben, omdat ik dát kind (ook als het geen genetisch materiaal van mij zou hebben) meer als mijn kind zou beschouwen, aangezien ik het 9 maanden gedragen heb.
Succes met je beslissing
voorlopig zullen we maar hopen dat je schoonfamilie jullie helemaal niet nodig heeft
Nu heeft m'n schoonzus gelukkig wel een kind, van een anonieme donor, en dat lijkt nog steeds erg op mijn kinderen. De kans dat je neefje/nichtje op je man gaat lijken, is sowieso groot aanwezig, aangezien het familie is. Alleen zul je nu misschien vaker denken 'dat heeft ie van mijn man' terwijl het gewoon iets is, dat in die familie zit.
Eiceldonatie zou ik trouwens minder snel doen. Een 'kwakje' afleveren is toch minder ingrijpend dan een eiceldonatie. Lichamelijk vooral. Maar voor m'n zus dan misschien weer wel, ik zou het niet weten, die heeft al grote kinderen.
Om het genetische materiaal zou ik het wederom niet laten. Ook hier is het geval dat juist één van de kinderen van mijn zus enorm op mij lijkt. Als onze kinderen bij elkaar zijn, zou men denken dat onze oudste dochters bij elkaar horen en onze jongste dochter/zoon. Het is niet gezegd dat dit meer of minder zou zijn, als er daadwerkelijk een eicel van mij gebruikt was.
Pas bij draagmoederschap zou ik moeite hebben, omdat ik dát kind (ook als het geen genetisch materiaal van mij zou hebben) meer als mijn kind zou beschouwen, aangezien ik het 9 maanden gedragen heb.
Succes met je beslissing
voorlopig zullen we maar hopen dat je schoonfamilie jullie helemaal niet nodig heeft
Later is nu
vrijdag 28 december 2007 om 09:42
Het is zo moeilijk inschatten over hoe hun een kindje op zullen voeden.
Nu is jullie baby idd nog heel klein, maar later over 6 jaar bijvoorbeeld heb je te maken gehad met peuterpubertijd, schoolkeuze, en wel/niet consequent met gedrag van het kind aanpakken...
Driftbuien en voeding
Toen ik zwanger was, was ik gelijk uitgerekend met 2 goede vrienden van ons. Waarvan we dachten dat we hun echt wel goed kenden
Eenmaal na de bevalling ging het nog wel, maar hoe oduer onze babies (nu basisschool kinderen) werden, hoe meer de verschillen naar boven kwamen, en uiteindelijk spreken we die mensen bijna nooit meer.
Het klikt gewoon niet meer, waarden en normen met opvoeden zijn totaal verschillend, en als we daar nog eens op een verjaardag zijn, moet ik echt op mijn tong bijten.
Het zijn heus wel goede mensen, maar het is zo vermoeiend als hun kinderen alles mogen, na driftbuien als nog hun zin krijgen, enz enz enz
Terwijl wij het tegenovergestelde zijn.
Niemand doet het goed of fout, maar de klik is gewoon weg
Nu is een broer wel anders misschien, en jullie gedachte vind ik wel heel erg geweldig hoor, maar ik zou idd eens ine en ziekenhuis oid met een onafhankelijk persoon praten over alle voor en nadelen.
Want misschien heeft het meer impact dan jullie nu nog kunnen bedenken
Iig succes er mee, en ik vind het iig wel een hele mooie gedachte van jullie!
Nu is jullie baby idd nog heel klein, maar later over 6 jaar bijvoorbeeld heb je te maken gehad met peuterpubertijd, schoolkeuze, en wel/niet consequent met gedrag van het kind aanpakken...
Driftbuien en voeding
Toen ik zwanger was, was ik gelijk uitgerekend met 2 goede vrienden van ons. Waarvan we dachten dat we hun echt wel goed kenden
Eenmaal na de bevalling ging het nog wel, maar hoe oduer onze babies (nu basisschool kinderen) werden, hoe meer de verschillen naar boven kwamen, en uiteindelijk spreken we die mensen bijna nooit meer.
Het klikt gewoon niet meer, waarden en normen met opvoeden zijn totaal verschillend, en als we daar nog eens op een verjaardag zijn, moet ik echt op mijn tong bijten.
Het zijn heus wel goede mensen, maar het is zo vermoeiend als hun kinderen alles mogen, na driftbuien als nog hun zin krijgen, enz enz enz
Terwijl wij het tegenovergestelde zijn.
Niemand doet het goed of fout, maar de klik is gewoon weg
Nu is een broer wel anders misschien, en jullie gedachte vind ik wel heel erg geweldig hoor, maar ik zou idd eens ine en ziekenhuis oid met een onafhankelijk persoon praten over alle voor en nadelen.
Want misschien heeft het meer impact dan jullie nu nog kunnen bedenken
Iig succes er mee, en ik vind het iig wel een hele mooie gedachte van jullie!
Op het dak zie je kleine musjes,
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
vrijdag 28 december 2007 om 09:49
Ik heb een tijd er over nagedacht om eiceldonor voor mijn zus te worden en heb het niet gedaan vanwege een aantal redenen die hier eerder geschreven zijn. Mijn zus heeft nu drie kinderen via een anonieme donor en zowel zij als ik zijn heel blij dat dit zo gegaan is. Het zijn gevoels matig 100% haar kinderen. Zij heeft hele andere ideeen over opvoeden als ik heb en ik weet zeker dat ik het heel moeilijk had gevonden het wel "mijn kinderen "waren geweest. Gelukkig had mijn zus de mogelijkheid om via een andere weg zwanger te worden want ik denk dat ik me anders altijd schuldig had gevoeld. Jules ik vind het heel goed dat jullie hierover nadenken maar hoop voor alle partijen dat je schoonzus heel snel zwanger is!!!!!
vrijdag 28 december 2007 om 09:56
vrijdag 28 december 2007 om 09:57
Ik denk dat het wel meevalt met dingen herkennen in een kind waarvan je vriend de biologische vader is. Dat komt toch sowieso veel voor, dat je dingen herkent in neefjes of nichtjes.
Als ik kijk naar mijn dochter en zoon, dan hebben ze beiden ook veel weg van mijn broertje en 1 van de zusjes van mijn man. Zonder dat die eraan te pas zijn gekomen en mijn broertje lijkt weer helemaal niet op mij bijvoorbeeld, maar mijn zoontje wel weer op hem. Ik lijk zelf erg op de zus van mijn vader. Daarom denk ik dat het ook wel meevalt met het gevoel hebben dat het jouw kind is omdat je er dingen in herkent.
Voor mij zou het absoluut niet voelen als een 'eigen' kind. Jullie enige aandeel is een zaadje, de zwangerschap, de opvoeding en dergelijke is een zaak van jullie zwager en schoonzus en ik denk dat dat veel meer invloed heeft dan een stel genen, die waarschijnlijk toch al voor een deel overeenkomen omdat je man en broer voor een deel dezelfde genen hebben.
Ik zou dat zelf makkelijk los kunnen laten denk ik, zelfs als het bijvoorbeeld ene eicel van mij zou zijn. Met mijn eigen kinderen had ik gewoon echt tijd nodig om een band op te bouwen, die was er niet automatisch al omdat ze toevallig in mijn buik hadden gezeten. En ik denk dat die band er niet persé is als je vriend de biologische vader is. Ik zou het op den duur 'vergeten' denk ik, dat mijn vriend de biologische vader is, want wat zégt dat nou daadwerkelijk?
Als ik kijk naar mijn dochter en zoon, dan hebben ze beiden ook veel weg van mijn broertje en 1 van de zusjes van mijn man. Zonder dat die eraan te pas zijn gekomen en mijn broertje lijkt weer helemaal niet op mij bijvoorbeeld, maar mijn zoontje wel weer op hem. Ik lijk zelf erg op de zus van mijn vader. Daarom denk ik dat het ook wel meevalt met het gevoel hebben dat het jouw kind is omdat je er dingen in herkent.
Voor mij zou het absoluut niet voelen als een 'eigen' kind. Jullie enige aandeel is een zaadje, de zwangerschap, de opvoeding en dergelijke is een zaak van jullie zwager en schoonzus en ik denk dat dat veel meer invloed heeft dan een stel genen, die waarschijnlijk toch al voor een deel overeenkomen omdat je man en broer voor een deel dezelfde genen hebben.
Ik zou dat zelf makkelijk los kunnen laten denk ik, zelfs als het bijvoorbeeld ene eicel van mij zou zijn. Met mijn eigen kinderen had ik gewoon echt tijd nodig om een band op te bouwen, die was er niet automatisch al omdat ze toevallig in mijn buik hadden gezeten. En ik denk dat die band er niet persé is als je vriend de biologische vader is. Ik zou het op den duur 'vergeten' denk ik, dat mijn vriend de biologische vader is, want wat zégt dat nou daadwerkelijk?
vrijdag 28 december 2007 om 10:10
ik sluit me aan bij eowyn, het zou absoluut niet voelen als mijn kind, of als het kind van mijn vriend. Ik zou ook geen moeite hebben met eicel donatie (ja niet voor jan en alleman, maar voor mijn beste vriendin bijv). itt draagmoederschap bijvoorbeeld, wat ik weer nooit zou kunnen. Ik vind het een mooi plan!
vrijdag 28 december 2007 om 11:10
Eowynn, ik had ook tijd nodig om een band op te bouwen met mijn kinderen, ze voelden niet meteen eigen. Maar mezelf in de kinderen herkennen deed ik echt pas vanaf de kleuterleeftijd. Ik denk dus juist dat het probleem pas ontstaat als het kind wat ouder is dan jouw kinderen nu zijn. En natuurlijk kun je jezelf in andere familieleden ook herkennen, maar de kans is kleiner (want minder gedeelde genen) en dat is toch anders want die staan dichter bij hun eigen ouders dan bij jou. Van een donorkind waarin je jezelf herkent weet je dat het jouw kind is.
Jules, je kan misschien iets moois doen voor een ander. Maar het kan ook zo uitpakken dat jezelf of eigen vent er uiteindelijk doodongelukkig van wordt, om allerlei redenen die hier al genoemd zijn. Met alle consequenties van dien voor je eigen kinderen. Ik zou dat risico niet willen nemen. Een niet-betrokken donor kan dat moois ook doen, en met veel minder risico.
Jules, je kan misschien iets moois doen voor een ander. Maar het kan ook zo uitpakken dat jezelf of eigen vent er uiteindelijk doodongelukkig van wordt, om allerlei redenen die hier al genoemd zijn. Met alle consequenties van dien voor je eigen kinderen. Ik zou dat risico niet willen nemen. Een niet-betrokken donor kan dat moois ook doen, en met veel minder risico.
vrijdag 28 december 2007 om 20:06
hoi jules, ook ik wil graag even reageren. mijn man en ik hebben de hele medische molen doorlopen en staan nu met lege handen.. inmiddels zijn we bezig om ons in te lezen in de wereld van donoren.. ook wij willen proberen zwanger te worden van een donor. we hebben ook een eigen donor gevonden, hij is ouder dan jullie zijn en wil ons heel helpen. ook moet zijn zaad getest gaan worden om de kwaliteit te beoordelen.
zo te lezen hebben jullie ondanks dat jullie het graag zouden doen nog wel wat twijfels. het enige wat ik daar op wil zeggen is zorg dat deze twijfels verdwijnen, lukt dat niet dan zou ik er niet aan beginnen.. de kans dat jullie er later last van zouden krijgen is aanwezig.
mochten jullie besluiten het wel te doen en ook je zwager en schoonzus kiezen daarvoor en het gaat via een ziekenhuis dan worden jullie "getest" dan moeten jullie voor een gesprek naar een arts.. en dit weet ik dan weer omdat we er nu mee bezig zijn..
natuurlijk zou het mooi zijn als je zwager en schoonzus samen een kindje mogen krijgen maar de kans bestaat dat het niet lukt (net als bij ons) en dan zou het mooi zijn als jullie ze kunnen helpen..
heel veel succes met de keuze..en welke keuze jullie ook maken je kan de verkeerde niet maken..
groetjes wendy
zo te lezen hebben jullie ondanks dat jullie het graag zouden doen nog wel wat twijfels. het enige wat ik daar op wil zeggen is zorg dat deze twijfels verdwijnen, lukt dat niet dan zou ik er niet aan beginnen.. de kans dat jullie er later last van zouden krijgen is aanwezig.
mochten jullie besluiten het wel te doen en ook je zwager en schoonzus kiezen daarvoor en het gaat via een ziekenhuis dan worden jullie "getest" dan moeten jullie voor een gesprek naar een arts.. en dit weet ik dan weer omdat we er nu mee bezig zijn..
natuurlijk zou het mooi zijn als je zwager en schoonzus samen een kindje mogen krijgen maar de kans bestaat dat het niet lukt (net als bij ons) en dan zou het mooi zijn als jullie ze kunnen helpen..
heel veel succes met de keuze..en welke keuze jullie ook maken je kan de verkeerde niet maken..
groetjes wendy
vrijdag 28 december 2007 om 20:49
Je kunt het zo zien dat de donor je op de wereld zet, je ouders leren hoe je in het leven staat en maken wie je bent, die je bent.
De donor geeft je je talenten, de ander leert hoe je ze moet gebruiken.
Het is prachtig dat er mensen zijn die op deze manier een kinderwens in vervulling laten gaan. Zorg er alleen wel voor dat het niet ten koste gaat van je eigen relatie en je kindje. Ik denk dat de keuze die je maakt afhankelijk is van hoe jij en je partner in het leven staan.
Veel succes met jullie beslissing
De donor geeft je je talenten, de ander leert hoe je ze moet gebruiken.
Het is prachtig dat er mensen zijn die op deze manier een kinderwens in vervulling laten gaan. Zorg er alleen wel voor dat het niet ten koste gaat van je eigen relatie en je kindje. Ik denk dat de keuze die je maakt afhankelijk is van hoe jij en je partner in het leven staan.
Veel succes met jullie beslissing
vrijdag 28 december 2007 om 23:02
Ik vind het (wat jullie beslissing ook mag worden) al er mooi dat jullie hierover na willen denken. Ikzelf heb er ook wel eens overna gedacht als het bij vrienden/familie niet mocht lukken. Een goede vriendin en kennissen via school (een lesbisch stel) heeft me erg aan het denken gezet. Ik ben zo blij met mijn kindjes en hetgoede gevoel dat ze mij gevendat ik iedereen dit wel zo wensen.
Ik denk wel dat jullie er beiden voor 100% achter moeten staan, heeft 1 van jullie maar een klein beetje twijfel moet je het niet doen. Tuurlijk zou de kleine op jouw man lijken maardat is alleen maar prettig want hij is immers de broer van zijn/haar "papa". Maar ik denk dat kinderen ook gaan lijken op iemand die hen opvoed. Mijn neefje is opgevoed door mijn oom die niet zijn vader is. Hij kreeg een relatie met mijn tante toen mijn neefje 4 was (nu 19 jaar geleden) Als je nu naar mijn neefje en zijn "vader" kijkt lijken ze qua doen en laten erg op elkaar. Als je het niet zo weten zou je het niet zien, hij heeft ook zijn achternaam gekregen.
Waar je wel goed overna moet denken is dat je als donor niet de vader bent en ook geen zeggenschap over de kleine zult hebben. Zijn broer zal de vader zijn.
Ik denk wel dat jullie er beiden voor 100% achter moeten staan, heeft 1 van jullie maar een klein beetje twijfel moet je het niet doen. Tuurlijk zou de kleine op jouw man lijken maardat is alleen maar prettig want hij is immers de broer van zijn/haar "papa". Maar ik denk dat kinderen ook gaan lijken op iemand die hen opvoed. Mijn neefje is opgevoed door mijn oom die niet zijn vader is. Hij kreeg een relatie met mijn tante toen mijn neefje 4 was (nu 19 jaar geleden) Als je nu naar mijn neefje en zijn "vader" kijkt lijken ze qua doen en laten erg op elkaar. Als je het niet zo weten zou je het niet zien, hij heeft ook zijn achternaam gekregen.
Waar je wel goed overna moet denken is dat je als donor niet de vader bent en ook geen zeggenschap over de kleine zult hebben. Zijn broer zal de vader zijn.
zaterdag 29 december 2007 om 12:36
Wat leuk dat er zo veel wordt gereageerd! Fijn om al die meningen en tips te lezen waar we over moeten en kunnen nadenken. Het zal een moeilijke beslissing worden, maar wel eentje die wij maken en dan pas aan hun zullen vertellen. Als we besluiten het niet te doen, dan weten zij ook niet dat wij het hebben overwogen.
We gaan de twijfels eens goed op een rijtje zetten. Dat lijkt me heel belangrijk.
In ieder geval wel goed om te horen dat we in ieder geval geen "raar" idee in ons hoofd hebben gehaald door eventueel zaad te doneren aan zijn broer.
Zelf ken ik trouwens ook zo'n situatie: nederlandse kinderen geadopteerd door een stel bij ons uit het dorp. Mensen zeggen altijd tegen hen: goh wat lijk jij op je vader/moeder zeg!
We gaan de twijfels eens goed op een rijtje zetten. Dat lijkt me heel belangrijk.
In ieder geval wel goed om te horen dat we in ieder geval geen "raar" idee in ons hoofd hebben gehaald door eventueel zaad te doneren aan zijn broer.
Zelf ken ik trouwens ook zo'n situatie: nederlandse kinderen geadopteerd door een stel bij ons uit het dorp. Mensen zeggen altijd tegen hen: goh wat lijk jij op je vader/moeder zeg!
