Kinderen
alle pijlers
Zo gigantisch bang om te moeten bevallen
donderdag 12 april 2007 om 14:01
Hoi!!
Zoals de titel al zegt ben ik echt heel erg bang voor mn bevalling.
Ik ben nu 37,5 week zwanger en het zit er echt aan te komen.
Er zijn miljoenen vrouwen voor mij geweest en die konden het ook dus waarom ik niet zou je zeggen.
Het klinkt misschien heel stom maar ik ben gewoon bang dat ik het niet kan.
Probeer mezelf zo rustig mogelijk te krijgen en zoveel mogelijk positieve dingen te bedenken maar ik krijg het maar niet uit mn hoofd.
Wie herkent dit? En wie vond het na afloop toch best meevallen??
En ben je alles echt vergeten zodra je je kindje in je armen hebt?
Wie o wie kan mij gerust stellen?
Alvast bedankt,
Eefje
Zoals de titel al zegt ben ik echt heel erg bang voor mn bevalling.
Ik ben nu 37,5 week zwanger en het zit er echt aan te komen.
Er zijn miljoenen vrouwen voor mij geweest en die konden het ook dus waarom ik niet zou je zeggen.
Het klinkt misschien heel stom maar ik ben gewoon bang dat ik het niet kan.
Probeer mezelf zo rustig mogelijk te krijgen en zoveel mogelijk positieve dingen te bedenken maar ik krijg het maar niet uit mn hoofd.
Wie herkent dit? En wie vond het na afloop toch best meevallen??
En ben je alles echt vergeten zodra je je kindje in je armen hebt?
Wie o wie kan mij gerust stellen?
Alvast bedankt,
Eefje
vrijdag 13 april 2007 om 14:42
Hey Fleurtje, welcome back :D
Nu ff ontopic:
Ik ben nu 39 weken zwanger en ik zie ook best op tegen de bevalling. Het is meer het idee dat ik er zelf geen controle over heb dat me zo bang maakt. Ik heb zwangerschapsyoga gedaan en ook boeken gelezen (o.a. veilig bevallen) en ik moet me gewoon instellen op het feit dat iedere bevalling anders is, je kunt je nooit van te voren voorbereiden denk ik.
Ik heb het boek : Duik in je weeën ook gelezen en dat vond ik ook wel een nuttig boek. Nu nog hopen dat ik er ook echt iets aan heb tijdens de bevalling, maar wat andere mensen hier ook al schreven, je lichaam weet op dat moment wel wat het moet doen, en het beste wat je kunt doe is jezelf er aan overgeven en er in meegaan. Als je je verzet tegen de weeën wordt het alleen maar moeilijker en duurt het langer voordat je volledige ontsluiting hebt heb ik begrepen.
Maar ik zou er zeker over praten met je vk als je er zo erg tegenop ziet, zij kan je misschien wel extra geruststellen of tips geven.
Nu ff ontopic:
Ik ben nu 39 weken zwanger en ik zie ook best op tegen de bevalling. Het is meer het idee dat ik er zelf geen controle over heb dat me zo bang maakt. Ik heb zwangerschapsyoga gedaan en ook boeken gelezen (o.a. veilig bevallen) en ik moet me gewoon instellen op het feit dat iedere bevalling anders is, je kunt je nooit van te voren voorbereiden denk ik.
Ik heb het boek : Duik in je weeën ook gelezen en dat vond ik ook wel een nuttig boek. Nu nog hopen dat ik er ook echt iets aan heb tijdens de bevalling, maar wat andere mensen hier ook al schreven, je lichaam weet op dat moment wel wat het moet doen, en het beste wat je kunt doe is jezelf er aan overgeven en er in meegaan. Als je je verzet tegen de weeën wordt het alleen maar moeilijker en duurt het langer voordat je volledige ontsluiting hebt heb ik begrepen.
Maar ik zou er zeker over praten met je vk als je er zo erg tegenop ziet, zij kan je misschien wel extra geruststellen of tips geven.
vrijdag 13 april 2007 om 14:46
ja weet je wat het is Eefje. je kan het best. De meeste vrouwen kunnen het.
Iedereen kan hier nou gaan vertellen hoe zwaar of makkelijk de bevalling was maar uiteindelijk het is bij iedereen gelukt.
Je kunt jezelf wel helemaal gaan opfokken maar je moet er toch doorheen. Dus inderdaad laat het gewoon komen en ga niet alle rampscenario's nu al volledig uitdenken. Stop dan je energie in het bedenken hoe het allemaal lekker snel zou kunnen gaan.
Nog even mijn persoonlijke mening. Ik vond het erg meevallen. Ik zag er ook niet heel erg tegenop maar ik was ook wel wat bang voor veel pijn en zo. Het overkomt je gewoon en je lichaam gaat er in
mee. Tuurlijk doet t pijn en dat was is niet vergeten direct na de bevalling maar nogmaals wat mij betreft goed te doen.
Iedereen kan hier nou gaan vertellen hoe zwaar of makkelijk de bevalling was maar uiteindelijk het is bij iedereen gelukt.
Je kunt jezelf wel helemaal gaan opfokken maar je moet er toch doorheen. Dus inderdaad laat het gewoon komen en ga niet alle rampscenario's nu al volledig uitdenken. Stop dan je energie in het bedenken hoe het allemaal lekker snel zou kunnen gaan.
Nog even mijn persoonlijke mening. Ik vond het erg meevallen. Ik zag er ook niet heel erg tegenop maar ik was ook wel wat bang voor veel pijn en zo. Het overkomt je gewoon en je lichaam gaat er in
mee. Tuurlijk doet t pijn en dat was is niet vergeten direct na de bevalling maar nogmaals wat mij betreft goed te doen.
vrijdag 13 april 2007 om 14:48
Ik was er ook zo een met allerlei doomscenario's in mijn hoofd. Hoe meer de zwangerschap vorderde hoe erger die gedachten werden. Doodsbang was ik.
Op het moment dat de weeen begonnen was ik niet zeker of 'dit' het wel was.
Zo heb ik de hele dag weeen opgwevangen en de hele tijd mezelf afgevraagd of het wel begonnen was. ;)
Toen de verloskundige wist te melden dat ik 4 cm ontsluiting had drong het eigenlijk nog niet helemaal door. Zo druk was ik met weeen opvangen dat ik geen seconde heb gedacht: Oh my god, nu is het begonnen!
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen, je bent als het goed is zo druk bezig met jezelf en de pijn dat het allemaal "vanzelf" gaat. Vk/gyn en verpleegkundigen zijn er om jou zo goed mogelijk bij te staan en je er doorheen te slepen. Schaamte ben je ook voorbij. Ik maakte me ontzettende zorgen over poepen en plassen. Maar op het moment zelf ook geen seconde over nagedacht. Kon me allemaal niks schelen.
Echt, elke (bijna) moeder gaat er doorheen. Het doet pijn, en ik was het niet op slag vergeten hoeveel. Maar de scherpe kantjes gaan er vanaf na verloop van tijd.
Lees geen horrorvehalen. je weet niet hoe jouw bevalling gaat worden. Houd in gedachten dat het over gaat. Waar je doorheen moet duurt relatief kort! En de beloning is groot, groter, grootst.
En alhoewel ik op het moment zelf niet te spreken was over bevallen. Ik kijk nu met alleen positieve gevoelens erop terug. Had het zelfs niet willen missen. het is een enorme ervaring!
Succes, je kan het! Echt echt echt.
Op het moment dat de weeen begonnen was ik niet zeker of 'dit' het wel was.
Zo heb ik de hele dag weeen opgwevangen en de hele tijd mezelf afgevraagd of het wel begonnen was. ;)
Toen de verloskundige wist te melden dat ik 4 cm ontsluiting had drong het eigenlijk nog niet helemaal door. Zo druk was ik met weeen opvangen dat ik geen seconde heb gedacht: Oh my god, nu is het begonnen!
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen, je bent als het goed is zo druk bezig met jezelf en de pijn dat het allemaal "vanzelf" gaat. Vk/gyn en verpleegkundigen zijn er om jou zo goed mogelijk bij te staan en je er doorheen te slepen. Schaamte ben je ook voorbij. Ik maakte me ontzettende zorgen over poepen en plassen. Maar op het moment zelf ook geen seconde over nagedacht. Kon me allemaal niks schelen.
Echt, elke (bijna) moeder gaat er doorheen. Het doet pijn, en ik was het niet op slag vergeten hoeveel. Maar de scherpe kantjes gaan er vanaf na verloop van tijd.
Lees geen horrorvehalen. je weet niet hoe jouw bevalling gaat worden. Houd in gedachten dat het over gaat. Waar je doorheen moet duurt relatief kort! En de beloning is groot, groter, grootst.
En alhoewel ik op het moment zelf niet te spreken was over bevallen. Ik kijk nu met alleen positieve gevoelens erop terug. Had het zelfs niet willen missen. het is een enorme ervaring!
Succes, je kan het! Echt echt echt.
vrijdag 13 april 2007 om 15:52
Achja, het is geen feest. Tenminste, meestal niet.
Mijn eerste bevalling was een drama maar ik heb er ook van geleerd. Geleerd dat ik beter van te voren kan vertellen wat ik nodig heb om me op m'n gemak te voelen.
Ik (nouja, vooral mijn lijf) vind namelijk helemaal niks natuurlijk aan dat hele bevallen. Zodra de weeen serieus worden word ik bang. En dan heb ik iemand met een witte jas en wat verstand van zaken nodig die me vertelt op bijna kinderlijke wijze dat ik het heeeeeeeeeeeeeeel goed doe. Dat het hartstikke goed gaat. En liefst zo ongeveer om de wee.
Dus bij mijn tweede bevalling heb ik dat tegen de verpleging en de vk in het zhuis verteld en zij pakten dit geweldig op. De verpleegster bleef vrijwel de hele tijd bij me en heeft me echt supergesteund.
Ook had ik van te voren al een ruggeprik geregeld, ik was al bij de anesthesie (hoe schrijf je dat?) geweest en als ik zou aangeven dat het niet meer ging dan zou ik een ruggeprik krijgen.
Nou, ik kwam bij de tweede met 3 cm ontsluiting het ziekenhuis binnen en toen was het nog goed te handelen. En dat bleef zo tot 6 cm. Ze boden me direct bij binnenkomst een ruggeprik aan (de schatten!) maar ik wilde zelf nog niet, het voelde nog goed. Toen werd het heftig maar in 45 minuten ging ik naar volledige ontsluiting en konden ze dus geen ruggeprik meer zetten (dat was even teleurstellend maar verder had ik geen tijd om daarover na te denken). Ik heb een paar weeen lang lachgas gehad en dat hielp ook goed tegen de pijn. Om kwart over 11 kwam ik binnen en om 13.42 is onze zoon geboren. Het is me super meegevallen, puur doordat ik gewoon supergoed ben begeleid.
Nu mag ik over een week of 4-8 nog een keer. En ik bespreek mijn wensen weer duidelijk met een mijn gyn en ook bij binnenkomst in het ziekenhuis ga ik dat duidelijk aangeven (of laat mijn man dat doen).
Ik kijk er nog steeds niet naar uit maar maak me er ook niet erg druk om.
Succes!
Mijn eerste bevalling was een drama maar ik heb er ook van geleerd. Geleerd dat ik beter van te voren kan vertellen wat ik nodig heb om me op m'n gemak te voelen.
Ik (nouja, vooral mijn lijf) vind namelijk helemaal niks natuurlijk aan dat hele bevallen. Zodra de weeen serieus worden word ik bang. En dan heb ik iemand met een witte jas en wat verstand van zaken nodig die me vertelt op bijna kinderlijke wijze dat ik het heeeeeeeeeeeeeeel goed doe. Dat het hartstikke goed gaat. En liefst zo ongeveer om de wee.
Dus bij mijn tweede bevalling heb ik dat tegen de verpleging en de vk in het zhuis verteld en zij pakten dit geweldig op. De verpleegster bleef vrijwel de hele tijd bij me en heeft me echt supergesteund.
Ook had ik van te voren al een ruggeprik geregeld, ik was al bij de anesthesie (hoe schrijf je dat?) geweest en als ik zou aangeven dat het niet meer ging dan zou ik een ruggeprik krijgen.
Nou, ik kwam bij de tweede met 3 cm ontsluiting het ziekenhuis binnen en toen was het nog goed te handelen. En dat bleef zo tot 6 cm. Ze boden me direct bij binnenkomst een ruggeprik aan (de schatten!) maar ik wilde zelf nog niet, het voelde nog goed. Toen werd het heftig maar in 45 minuten ging ik naar volledige ontsluiting en konden ze dus geen ruggeprik meer zetten (dat was even teleurstellend maar verder had ik geen tijd om daarover na te denken). Ik heb een paar weeen lang lachgas gehad en dat hielp ook goed tegen de pijn. Om kwart over 11 kwam ik binnen en om 13.42 is onze zoon geboren. Het is me super meegevallen, puur doordat ik gewoon supergoed ben begeleid.
Nu mag ik over een week of 4-8 nog een keer. En ik bespreek mijn wensen weer duidelijk met een mijn gyn en ook bij binnenkomst in het ziekenhuis ga ik dat duidelijk aangeven (of laat mijn man dat doen).
Ik kijk er nog steeds niet naar uit maar maak me er ook niet erg druk om.
Succes!
vrijdag 13 april 2007 om 16:19
"leuk" om te lezen dat er dus meer zijn die tegen de bevalling opzien!
tis waar, elke bevalling is anders; wie weet gat die van jou met een poep en een scheet, maar kan ook (zoals in je hoofd) uitlopen op een paar dagen pijn.
alles is zo'n beetje wel gezegd; vooral dat de beloning het grootste is!
ook ik was in mezelf gekeerd maar dacht ontzettend veel na. ook dat ik door moest zetten, zodat ik straks, whenever that will be, een kindje in mijn armen heb, dat ik zoooo nieuwsgierig was hoe hij of zij eruit zou zien.
ook ik had een VK die telkens zei dat ik het heel goed deed, dat was idd een heel fijn gevoel, want naar mijn idee zat ik maar wat te flierefluiten. ik had namelijk geen persweeen, dus moest ontzettend mijn best doen bij elke wee. en dat deed ik voor mijn gevoel niet, omdat ik geen pijn meer wilde.
tot ze ineens geen commentaar meer gaf, en ik vd baarkruk naar bed moest. ik voelde aan haar dat het niet goed was, en daardoor ging er bij mij een knop om; niet meer lantefanten; zorg dat je kind nu zsm eruit komt!
en idd al je angsten en vragen met VK bespreken. zij kan mss al wat zorgen wegnemen.
blanco erin gaan!
en kom je straks wel je verhaal doen???
vrijdag 13 april 2007 om 16:21
Hoi,
Ik ben 2,5 maand geleden bevallen en ik herken je gevoel. Ik ben iemand die dingen graag onder controle wilt hebben. Ook ik was erg bang voor de bevalling. Zeker omdat ik niet wist wat me te wachten stond. Maar daardoor had ik ook wel zoiets van 'ik zie het wel', want ik weet toch niet waar ik me op moet voorbereiden.
Toen de eerste weeen kwamen, overviel dit me wel en begon ik wel bang te worden. Maar na een tijdje zat ik er middenin en was ik redelijk in mezelf gekeerd en heb het me maar laten overkomen. Het was wel pijnlijk, zeker omdat ik heftige rugweeen had. Gelukkig was de klus na 7 uur geklaard. Ik heb wel een knip gehad, maar vond dat helemaal niet erg en heb dit niet gevoeld (de vlos had het verdoofd).
En ik kan je vertellen, toen alles eruit was zeg maar, was ook de pijn verdwenen. Van het hechten heb ik ook niet zoveel gevoeld.
Achteraf kan ik zeggen dat het wel vrij heftig was, maar toen mijn dochter geboren was, was alle pijn weg en mocht ik genieten. Al moest ik wel even bijkomen van alles.
Ik denk dat je je moeilijk kan voorbereiden op zoiets, vertrouw op je lichaam en de verloskundige. Zij heeft ws al tig bevallingen begeleid en weet wel wanneer er ingegrepen moet worden en wanneer je steun nodig hebt.
Succes!!
Ik ben 2,5 maand geleden bevallen en ik herken je gevoel. Ik ben iemand die dingen graag onder controle wilt hebben. Ook ik was erg bang voor de bevalling. Zeker omdat ik niet wist wat me te wachten stond. Maar daardoor had ik ook wel zoiets van 'ik zie het wel', want ik weet toch niet waar ik me op moet voorbereiden.
Toen de eerste weeen kwamen, overviel dit me wel en begon ik wel bang te worden. Maar na een tijdje zat ik er middenin en was ik redelijk in mezelf gekeerd en heb het me maar laten overkomen. Het was wel pijnlijk, zeker omdat ik heftige rugweeen had. Gelukkig was de klus na 7 uur geklaard. Ik heb wel een knip gehad, maar vond dat helemaal niet erg en heb dit niet gevoeld (de vlos had het verdoofd).
En ik kan je vertellen, toen alles eruit was zeg maar, was ook de pijn verdwenen. Van het hechten heb ik ook niet zoveel gevoeld.
Achteraf kan ik zeggen dat het wel vrij heftig was, maar toen mijn dochter geboren was, was alle pijn weg en mocht ik genieten. Al moest ik wel even bijkomen van alles.
Ik denk dat je je moeilijk kan voorbereiden op zoiets, vertrouw op je lichaam en de verloskundige. Zij heeft ws al tig bevallingen begeleid en weet wel wanneer er ingegrepen moet worden en wanneer je steun nodig hebt.
Succes!!
vrijdag 13 april 2007 om 16:27
Angst voor de bevalling, heel herkenbaar. Ik heb 30 jaar angst gehad.
Ooit heeft een kennis van mij eens gezegd, als je zelf aan het bevallen bent, heb je geen tijd om na te denken hoe eng het allemaal is. Juist de tv programma's en plaatjes vond ik eng. Bijna 5 jaar geleden is mijn muppet geboren en je hebt inderdaad geen tijd om erbij na te denken. Het gaat vanzelf.
En ik was zo trots op mezelf! Had het maar mooi geflikt! En tegelijkertijd angstvrij! ;)
Succes en volgens mij ga jij straks ook helemaal opgelucht zijn. Al die angst voor niks geweest!
*;
Ooit heeft een kennis van mij eens gezegd, als je zelf aan het bevallen bent, heb je geen tijd om na te denken hoe eng het allemaal is. Juist de tv programma's en plaatjes vond ik eng. Bijna 5 jaar geleden is mijn muppet geboren en je hebt inderdaad geen tijd om erbij na te denken. Het gaat vanzelf.
En ik was zo trots op mezelf! Had het maar mooi geflikt! En tegelijkertijd angstvrij! ;)
Succes en volgens mij ga jij straks ook helemaal opgelucht zijn. Al die angst voor niks geweest!
*;
maandag 16 april 2007 om 13:34
Eefje, heel veel succes morgen bij de vk, ik denk dat het al heel veel van je ongerustheid wegneemt als je alles met haar bespreekt, wat je wel/niet zou willen, liever geen knip of juist wel etc. Dit heeft bij mij ook heel erg geholpen.
Tijdens de bevalling zelf loopt alles zoals het loopt, want daar heb je verder weinig over te zeggen (helaas:D)
Maar zoals iedereen al zegt, tijdens de bevalling zelf denk je helemaal niet meer dan ben je in jezelf gekeerd en heel erg gericht op jezelf en je kindje, nu zegt je dit nog niks maar na de bevalling is het allemaal heel herkenbaar!
Ook verschilt de ervaring van vrouw tot vrouw dus daar zou ik niet teveel waarde aan hechten.
voorbeeldje: ik hoorde van iedereen dat de weeen het ergste waren vooral de ontsluitingsweeen en als je mocht gaan persen dat dat zoooo'n opluchting was!
Bij mij was dit juist andersom, de weeen vond ik eigenlijk hartstikke meevallen terwijl ik de persweeen verschrikkelijk vond!
Je kunt er dus niks uit opmaken, het is zoals jij het ervaart en de ene bevalling is de andere niet!
Tijdens de bevalling zelf loopt alles zoals het loopt, want daar heb je verder weinig over te zeggen (helaas:D)
Maar zoals iedereen al zegt, tijdens de bevalling zelf denk je helemaal niet meer dan ben je in jezelf gekeerd en heel erg gericht op jezelf en je kindje, nu zegt je dit nog niks maar na de bevalling is het allemaal heel herkenbaar!
Ook verschilt de ervaring van vrouw tot vrouw dus daar zou ik niet teveel waarde aan hechten.
voorbeeldje: ik hoorde van iedereen dat de weeen het ergste waren vooral de ontsluitingsweeen en als je mocht gaan persen dat dat zoooo'n opluchting was!
Bij mij was dit juist andersom, de weeen vond ik eigenlijk hartstikke meevallen terwijl ik de persweeen verschrikkelijk vond!
Je kunt er dus niks uit opmaken, het is zoals jij het ervaart en de ene bevalling is de andere niet!
maandag 16 april 2007 om 13:58
Hallo Eefje/Eefke,
Als je echt nog zo bang bent dan zou ik toch meer informatie opvragen over verdoving en laat je niet tegenhouden door verloskundigen of artsen die het er niet mee eens zijn, het is jouw bevalling en die doe je op jouw manier. In Nederland is het erg ongebruikelijk om onder verdoving de bevalling in te gaan en er zijn veel voor- en tegenstanders, in het buitenland is het erg gebruikelijk in Nederland helemaal niet. Dat is niet goed of slecht, maar als je zo tegen de bevalling opziet is dit misschien een idee. Succes!!
Als je echt nog zo bang bent dan zou ik toch meer informatie opvragen over verdoving en laat je niet tegenhouden door verloskundigen of artsen die het er niet mee eens zijn, het is jouw bevalling en die doe je op jouw manier. In Nederland is het erg ongebruikelijk om onder verdoving de bevalling in te gaan en er zijn veel voor- en tegenstanders, in het buitenland is het erg gebruikelijk in Nederland helemaal niet. Dat is niet goed of slecht, maar als je zo tegen de bevalling opziet is dit misschien een idee. Succes!!
maandag 16 april 2007 om 22:35
Hoi Eefje,
Er zijn al veel reacties op je vraag. Ik wil de mijne ook even geven. Ik zag (alweer 4,5 jaar geleden) helemaal niet op tegen de bevalling. Had een super zwangerschap gehad en voelde me top tot en met het begin van de bevalling met bijna 42 weken. Ik dacht "laat maar komen".
Dat viel bij mij behoorlijk tegen. Ik had heel heftige weeen die nauwelijks op te vangen waren. Ik kon niets anders dan op bed liggen en mijn hoofd begraven in een kussen totdat de wee weer afzakte. Ik begon thuis en na een aantal uren kwam de VK en zij brak het vruchtwater. Kindje had erin gepoept en daarom moest ik meteen naar het ziekenhuis. De pijn werd nog heftiger doordat het vruchtwater weg was. In het ziekenhuis werd ik prima opgevangen en begeleid. Toen ik na 6 uur puffen 10 cm ontsluiting had, mocht ik gelukkig gaan persen. Dat vond ik een bevrijding! Maar na 1,5 uur persen kwam er niets. Mijn kind kon er niet uit en toen werd het een keizersnede. Ik was blij dat er eindelijk een eind kwam aan alles.
Wat ik je met dit verhaal wil zeggen is dat het gaat zoals het gaat. Je hebt er zo weinig invloed op, zelfs als je er helemaal klaar voor bent en niet bang. Dan kan het nog heel anders gaan en voelen dan je voor mogelijk had gehouden. Bespreek je angsten wel met de gyneacoloog of VK. Geef eventueel aan dat je de mogelijkheid voor een ruggenprik wilt openhouden.
Ik heb dat bij mijn 2e gedaan. Toen was ik ook bang voor herhaling van de hele geschiedenis, en moest ik in het ziekenhuis op de natuurlijke manier bevallen. Ik heb toen bij 5 cm een ruggenprik gehad omdat ik persdrang had, en dat was echt een verademing. De rest van de bevalling was toen heel relaxt.
Heel veel succes en je kunt het. Wees niet bang om om pijnstilling te vragen als dat nodig is.
Er zijn al veel reacties op je vraag. Ik wil de mijne ook even geven. Ik zag (alweer 4,5 jaar geleden) helemaal niet op tegen de bevalling. Had een super zwangerschap gehad en voelde me top tot en met het begin van de bevalling met bijna 42 weken. Ik dacht "laat maar komen".
Dat viel bij mij behoorlijk tegen. Ik had heel heftige weeen die nauwelijks op te vangen waren. Ik kon niets anders dan op bed liggen en mijn hoofd begraven in een kussen totdat de wee weer afzakte. Ik begon thuis en na een aantal uren kwam de VK en zij brak het vruchtwater. Kindje had erin gepoept en daarom moest ik meteen naar het ziekenhuis. De pijn werd nog heftiger doordat het vruchtwater weg was. In het ziekenhuis werd ik prima opgevangen en begeleid. Toen ik na 6 uur puffen 10 cm ontsluiting had, mocht ik gelukkig gaan persen. Dat vond ik een bevrijding! Maar na 1,5 uur persen kwam er niets. Mijn kind kon er niet uit en toen werd het een keizersnede. Ik was blij dat er eindelijk een eind kwam aan alles.
Wat ik je met dit verhaal wil zeggen is dat het gaat zoals het gaat. Je hebt er zo weinig invloed op, zelfs als je er helemaal klaar voor bent en niet bang. Dan kan het nog heel anders gaan en voelen dan je voor mogelijk had gehouden. Bespreek je angsten wel met de gyneacoloog of VK. Geef eventueel aan dat je de mogelijkheid voor een ruggenprik wilt openhouden.
Ik heb dat bij mijn 2e gedaan. Toen was ik ook bang voor herhaling van de hele geschiedenis, en moest ik in het ziekenhuis op de natuurlijke manier bevallen. Ik heb toen bij 5 cm een ruggenprik gehad omdat ik persdrang had, en dat was echt een verademing. De rest van de bevalling was toen heel relaxt.
Heel veel succes en je kunt het. Wees niet bang om om pijnstilling te vragen als dat nodig is.
donderdag 19 april 2007 om 17:05
De angst voor bevallen kan ik me echt wel voorstellen en als je naar geruststelling zoekt bij vrouwen die al bevallen zijn krijg je óf de wel bekende dooddoeners of de gruwelverhalen. Zucht. Ik denk dat je je moet realiseren dat er wel degelijk iets met je lichaam en geest gebeurt op het moment dat de bevalling zich aandient. De hormonen die door je lichaam worden aangemaakt zorgen daar echt voor. Dit verbaasde mij heel erg (achteraf) bij mijn bevalling. Alle zorgen en angsten waren weg, want die had ik wel degelijk, ik heb er geen moment meer bij stil gestaan omdat ik zo druk was met de bevalling! Ik denk dat de meeste vrouwen dit wel kunnen beamen. Je gaat je helemaal richten op de bevalling en omdat je er direct midden in zit, is de angst ook vaak wel weg. Je moet gewoon aan het werk, weeen opvangen, geen tijd voor angsten! Dan doe ik er ook nog even zo'n cliché in; ieder kind wordt geboren. En ik zal niet zeggen dat jij het echt wel kunt, want hoewel ik daar van overtuigd ben heb jij daar nu niets aan. Nou, dan wordt je kind in het ergste geval gewoon met hulp geboren. En die hulp is een ruggeprik, of een keizersnee. Want het kan op een gegeven moment teveel worden. Misschien is het voor jou een optie om dan in het ziekenhuis te bevallen? Je kunt daar tijdens de bevalling ook nog toe besluiten maar tegen die tijd geloof je er wel in! Heel veel succes met je bevalling, je krijgt heel binnenkort een kindje!
donderdag 19 april 2007 om 19:33
Zoals je leest is er geen bevalling hetzelfde. Daar heb je niets over te zeggen. Of toch? Ja, je kan er zelf wel wat aan doen om je voor te bereiden. Ik heb geen boek gelezen en ook geen zwangerschapsgym of -yoga gedaan. Maar vlak voor de bevalling (op het nippertje) een hogzwangerenavond bijgewoond waar precies de juiste dingen werden gezegd. Deze werd in dit geval gegeven door een verloskundige die al 300 miljoen jaar in vak zat en alles wel zo'n beetje had meegemaakt. En zij vertelde dat als je zo ontspannen mogelijk bent over het hele bevallen dat het dan het snelst gaat. Ga met de bewegingen mee en bied geen weerstand, en zorg voor een omgeving en mensen om je heen waar jij je bij op je gemak voelt. En ze richtte zich ook op de mannen, die kunnen ook een heleboel doen (jou in bepaalde standjes duwen waar je op dat moment echt niet aan denkt, het ritme van je ademhaling aangeven als je er even uitschiet etc.), en het schiet echt niet op als ze naast het bed zitten te niksen. Alles waar jij je tijdens de bevalling aan irriteert werkt de ontsluiting tegen. En ik hoorde haar steeds in mijn hoofd zeggen: die stomme buurvrouw met die drie etters heeft het ook gedaan, dan kan jij het helemaal !! En het heeft gewerkt: 6 uurtjes na de eerste wee werd mijn lieve ventje geboren. 1 klein hechtinkje en alle pijn weg. Heerlijk. Ik heb er hele mooie herinneringen aan en zou het zo weer doen, het was eigenlijk best gezellig.
Toen begon alleen de borstvoeding.....zucht wat een ellende. dat was erger dan de bevalling. Maar dat is een ander verhaal.
Heel veel succes en geniet straks lekker van jullie wondertje.
Toen begon alleen de borstvoeding.....zucht wat een ellende. dat was erger dan de bevalling. Maar dat is een ander verhaal.
Heel veel succes en geniet straks lekker van jullie wondertje.
donderdag 19 april 2007 om 21:26
Ik had ook een niet-vorderende ontsluiting. Na 18 uren pittige weeen te hebben weggepuft, had ik maar één lullige cm ontsluiting. Ik dacht dat ik er minstens vier of vijf zou hebben. Die eerste 18 uren was ik helemaal niet in paniek of in grote stress, dus dat was niet de reden. Na weer 10 uren puffen en steunen, was het resultaat 2 hele centimeters.
Daarna ben ik naar het ziekenhuis overgebracht. Infuus erin. Na een hálf uur had ik volledige ontsluiting!! Een uurtje later was dochterlief er. In totaal 32 uur na de eerste wee. Niks niet spanning of stress. Puur fysiek. Ik ben Fort Knox daar beneden :P
Daarna ben ik naar het ziekenhuis overgebracht. Infuus erin. Na een hálf uur had ik volledige ontsluiting!! Een uurtje later was dochterlief er. In totaal 32 uur na de eerste wee. Niks niet spanning of stress. Puur fysiek. Ik ben Fort Knox daar beneden :P
donderdag 3 mei 2007 om 19:23
Ja ik ben inmiddels bevallen. Op zondag 22 april!!!
Ik had zaterdag de hele dag oeffenweeen en echt super harde buik. Dat begon eigenlijk 's nachts al, dus weer een nachtrust weg.
Toevallig las ik op het april-topic dat er een aantal dames waren bevallen nadat ze chinees hadden gegeten. Ik dacht van kan nooit kwaad, wij zaterdagavond chinees gehaald.
DAT HEB IK GEWETEN, zaterdagnacht kwamen de echte weeen. Rond een uur of 2 begon het, ze kwamen rond de 20 minuten terug en waren goed weg te zuchten. Ik dacht nog van "als dit het is, eitje". om een uur of 4 kwamen de weeen om de 15 minuten. Toen heb ik mn man maar even wakker gemaakt, want ze werden ook wat pijnlijker. Op zich nog goed te doen, maar toch. Hij de ouders gebeld, we zijn begonnen...
Een uur later, dus 5 uur, kwamen ze al om de 5 a 6 minuten terug en was ik inmiddels onder de douche de weeen aan het opvangen. Behoorlijk heftige pijn die eigenlijk alleen maar erger leek te worden en vaker leek terug te komen. Dus het ziekenhuis gebeld en om een uur of 6 waren we in het ziekenhuis. op het moment dat mn kont het bed raakte braken mn vliezen. (gelukkig dus niet in de auto)
Ik bleek zo'n 3 a 4 cm ontsluiting te hebben. De pijn bleef maar aanhouden en de weeen kwamen nu zo om de 3 a 4 minuten terug.
Weer onder de douche weeen opvangen en daarna terug in bed gegaan. Vervolgens kwam de vk weer langs, ontsluiting schoot niet op, of ik niet staand weeen op wou vangen, vaak hielp dat. Nou dat hielp dus niet, de pijn werd erger en erger en ik alsmaar gekker en gekker.
Uiteindelijk had ik om 12.00 uur pas 5 cm (!!!) ontsluiting. Als je rekent van een cm per uur is dat natuurlijk waardeloos. Ik trok het niet meer, schoot niet op en heb een ruggeprik geeist. Uiteindelijk was ik om 13.00 uur op een andere afdeling en kreeg ik de ruggeprik. Wat een verlichting, ik raad 'm bij deze aan iedereen aan. Echt heerlijk. Voelde me direct een ander mens, had weer praatjes voor 10. Rond een uur of 16.00 had ik 8 cm ontsluiting, dus dat schoot goed op, de planning zou dan dus zijn dat ik om een uur of 18.00 10 cm zou hebben. Om 18.00 uur helaas nog steeds 8 cm. (heel frustrerend is dat). Weeenopwekkers gekregen en om 20.00 eindelijk 10 cm ontsluiting! Persen, denk je dan, want de drang heb je heel erg! Mooi niet, hoofd niet genoeg ingedaald. Weeenopwekkers op stand 14 gezet, verdoving naar beneden, mag zachtjes meeduwen. Je krijgt zo'n druk op de kont van persweeen, echt niet normaal gewoon. Balen dat de verdoving minder werd, want wegpuffen was best wel zwaar. Gelukkig bleek dat Stijn om 22.45 wel voldoende naar beneden was gegaan en mocht ik persen. Fucking hell, wat erg!! Vooral dat ie onder je schaambot door moet! Manlief heel goed meegepuft en aangemoedigd. Meneer kwam er schreeuwend uit, werd compleet gelanceerd. Ben niet ingeknipt gelukkig. Ze heeft m'n onderkant wel verdoofd en volgens mij wou ze daarna een knip zetten, en ik zag gewoon dat ze dat van plan was. En als ik me 1 ding voorgenomen had was het geen knip.. Kreeg een hele heftige perswee, heb me zo kwaad gemaakt van "ik ga echt geen knip krijgen" en toen was ie eruit!
Hij is om 23.22 geboren, is 47 cm lang en weegt 2510 gram.
Als ie 10 gram minder gewogen had was het een couveuse kindje.
Maar goed, anyway om 3 uur 's nachts gehecht (ja, wel lekker in en uitgescheurd) en daarna naar de afdeling gebracht.
Al met al vond ik het dus behoorlijk tegenvallen. Ik ga het echt niet nog een keertje doen. Ik heb het dus ook niet meer kunnen bespreken met de verloskundige, want het kwaad was al geschied voor de afspraak.
Ik had zaterdag de hele dag oeffenweeen en echt super harde buik. Dat begon eigenlijk 's nachts al, dus weer een nachtrust weg.
Toevallig las ik op het april-topic dat er een aantal dames waren bevallen nadat ze chinees hadden gegeten. Ik dacht van kan nooit kwaad, wij zaterdagavond chinees gehaald.
DAT HEB IK GEWETEN, zaterdagnacht kwamen de echte weeen. Rond een uur of 2 begon het, ze kwamen rond de 20 minuten terug en waren goed weg te zuchten. Ik dacht nog van "als dit het is, eitje". om een uur of 4 kwamen de weeen om de 15 minuten. Toen heb ik mn man maar even wakker gemaakt, want ze werden ook wat pijnlijker. Op zich nog goed te doen, maar toch. Hij de ouders gebeld, we zijn begonnen...
Een uur later, dus 5 uur, kwamen ze al om de 5 a 6 minuten terug en was ik inmiddels onder de douche de weeen aan het opvangen. Behoorlijk heftige pijn die eigenlijk alleen maar erger leek te worden en vaker leek terug te komen. Dus het ziekenhuis gebeld en om een uur of 6 waren we in het ziekenhuis. op het moment dat mn kont het bed raakte braken mn vliezen. (gelukkig dus niet in de auto)
Ik bleek zo'n 3 a 4 cm ontsluiting te hebben. De pijn bleef maar aanhouden en de weeen kwamen nu zo om de 3 a 4 minuten terug.
Weer onder de douche weeen opvangen en daarna terug in bed gegaan. Vervolgens kwam de vk weer langs, ontsluiting schoot niet op, of ik niet staand weeen op wou vangen, vaak hielp dat. Nou dat hielp dus niet, de pijn werd erger en erger en ik alsmaar gekker en gekker.
Uiteindelijk had ik om 12.00 uur pas 5 cm (!!!) ontsluiting. Als je rekent van een cm per uur is dat natuurlijk waardeloos. Ik trok het niet meer, schoot niet op en heb een ruggeprik geeist. Uiteindelijk was ik om 13.00 uur op een andere afdeling en kreeg ik de ruggeprik. Wat een verlichting, ik raad 'm bij deze aan iedereen aan. Echt heerlijk. Voelde me direct een ander mens, had weer praatjes voor 10. Rond een uur of 16.00 had ik 8 cm ontsluiting, dus dat schoot goed op, de planning zou dan dus zijn dat ik om een uur of 18.00 10 cm zou hebben. Om 18.00 uur helaas nog steeds 8 cm. (heel frustrerend is dat). Weeenopwekkers gekregen en om 20.00 eindelijk 10 cm ontsluiting! Persen, denk je dan, want de drang heb je heel erg! Mooi niet, hoofd niet genoeg ingedaald. Weeenopwekkers op stand 14 gezet, verdoving naar beneden, mag zachtjes meeduwen. Je krijgt zo'n druk op de kont van persweeen, echt niet normaal gewoon. Balen dat de verdoving minder werd, want wegpuffen was best wel zwaar. Gelukkig bleek dat Stijn om 22.45 wel voldoende naar beneden was gegaan en mocht ik persen. Fucking hell, wat erg!! Vooral dat ie onder je schaambot door moet! Manlief heel goed meegepuft en aangemoedigd. Meneer kwam er schreeuwend uit, werd compleet gelanceerd. Ben niet ingeknipt gelukkig. Ze heeft m'n onderkant wel verdoofd en volgens mij wou ze daarna een knip zetten, en ik zag gewoon dat ze dat van plan was. En als ik me 1 ding voorgenomen had was het geen knip.. Kreeg een hele heftige perswee, heb me zo kwaad gemaakt van "ik ga echt geen knip krijgen" en toen was ie eruit!
Hij is om 23.22 geboren, is 47 cm lang en weegt 2510 gram.
Als ie 10 gram minder gewogen had was het een couveuse kindje.
Maar goed, anyway om 3 uur 's nachts gehecht (ja, wel lekker in en uitgescheurd) en daarna naar de afdeling gebracht.
Al met al vond ik het dus behoorlijk tegenvallen. Ik ga het echt niet nog een keertje doen. Ik heb het dus ook niet meer kunnen bespreken met de verloskundige, want het kwaad was al geschied voor de afspraak.
donderdag 3 mei 2007 om 19:33
Gefeliciteerd met Stijn. Wat jammer dat je bevalling tegenviel, maar je hebt het toch maar mooi gedaan.
Overigens vraag ik me af of hij echt de couveuse in had gemoeten bij 10 gram lichter. Mijn dochter woog 2130 gram en moest wel de couveuse in, maar alleen omdat ze niet wilde eten. Anders had ze in een gewoon verwarmd bedje gemogen. Kindjes bovende 2000 gram en onder de 2300 gram komen daarin terecht hier in het ziekenhuis, boven de 2300 gram is er (volgens het ziekenhuis hier) geen noodzaak toe. Hoe zat dat bij jou?
Overigens vraag ik me af of hij echt de couveuse in had gemoeten bij 10 gram lichter. Mijn dochter woog 2130 gram en moest wel de couveuse in, maar alleen omdat ze niet wilde eten. Anders had ze in een gewoon verwarmd bedje gemogen. Kindjes bovende 2000 gram en onder de 2300 gram komen daarin terecht hier in het ziekenhuis, boven de 2300 gram is er (volgens het ziekenhuis hier) geen noodzaak toe. Hoe zat dat bij jou?
donderdag 3 mei 2007 om 19:37
ja ze zeiden van wel in het ziekenhuis. Op 2500 gr. couveuse, wij hadden mazzel dus. Maar dit schijnt per ziekenhuis te verschillen. Ik ben in Utrecht in het WKZ/UMC bevallen.
@Fleurtje.. ik ben dolblij met mijn zoon, begrijp me niet verkeerd. Ik hou super veel van hem. Maar ik vond de bevalling echt een regelrechte ramp. Dat ga ik gewoon niet nog een keer meemaken.
@Fleurtje.. ik ben dolblij met mijn zoon, begrijp me niet verkeerd. Ik hou super veel van hem. Maar ik vond de bevalling echt een regelrechte ramp. Dat ga ik gewoon niet nog een keer meemaken.
