Kinderen
alle pijlers
Zo gigantisch bang om te moeten bevallen
donderdag 12 april 2007 om 14:01
Hoi!!
Zoals de titel al zegt ben ik echt heel erg bang voor mn bevalling.
Ik ben nu 37,5 week zwanger en het zit er echt aan te komen.
Er zijn miljoenen vrouwen voor mij geweest en die konden het ook dus waarom ik niet zou je zeggen.
Het klinkt misschien heel stom maar ik ben gewoon bang dat ik het niet kan.
Probeer mezelf zo rustig mogelijk te krijgen en zoveel mogelijk positieve dingen te bedenken maar ik krijg het maar niet uit mn hoofd.
Wie herkent dit? En wie vond het na afloop toch best meevallen??
En ben je alles echt vergeten zodra je je kindje in je armen hebt?
Wie o wie kan mij gerust stellen?
Alvast bedankt,
Eefje
Zoals de titel al zegt ben ik echt heel erg bang voor mn bevalling.
Ik ben nu 37,5 week zwanger en het zit er echt aan te komen.
Er zijn miljoenen vrouwen voor mij geweest en die konden het ook dus waarom ik niet zou je zeggen.
Het klinkt misschien heel stom maar ik ben gewoon bang dat ik het niet kan.
Probeer mezelf zo rustig mogelijk te krijgen en zoveel mogelijk positieve dingen te bedenken maar ik krijg het maar niet uit mn hoofd.
Wie herkent dit? En wie vond het na afloop toch best meevallen??
En ben je alles echt vergeten zodra je je kindje in je armen hebt?
Wie o wie kan mij gerust stellen?
Alvast bedankt,
Eefje
donderdag 12 april 2007 om 14:22
Ik herken het niet van mezelf, maar als ik jou was, zou ik je angsten zo snel mogelijk met je verloskundige of gynaecoloog bespreken. Zij kunnen je waarschijnlijk prima gerust stellen.
En bevallen is echt niet zo moeilijk. Je hoeft zelf niet te bedenken wat je moet doen, dat doet je lichaam wel. Je hoeft alleen maar je lichaam te volgen in wat ze doet.
Natuurlijk ben je na de geboorte de bevalling en de pijn niet meteen vergeten. Maar je hebt wel meteen een geweldige afleiding: een vers hoopje mens op je buik!
Succes, je kunt het!
En bevallen is echt niet zo moeilijk. Je hoeft zelf niet te bedenken wat je moet doen, dat doet je lichaam wel. Je hoeft alleen maar je lichaam te volgen in wat ze doet.
Natuurlijk ben je na de geboorte de bevalling en de pijn niet meteen vergeten. Maar je hebt wel meteen een geweldige afleiding: een vers hoopje mens op je buik!
Succes, je kunt het!
Loretta is De Mol. Punt.
donderdag 12 april 2007 om 14:24
Heb je een cursus gevolgd tijdens je zwangerschap?
En wat is het precies waar je bang voor bent?
Ik ben nu net zwanger van de 2e, en zie nu erger op tegen de bevalling (die nog een eind ver is) Terwijl ik op zich een goede 1e bevalling heb gehad.
Pijn doet het toch wel, het is maar net hoe je daar mee om gaat denk ik..
Ik heb veel aan het boek "Veilig bevallen" van Beatrijs Smulders(?) gehad. Tips die daar in stonden heb ik gebruikt, en waarempel; ik ben bevallen!
Toen mijn zoontje "eruit" was, was ik ontzettend bezig met de hechtingen, daar had ik het meeste tegenop gezien.
Achteraf viel het eigenlijk best mee...
Je moet er gewoon doorheen, probeer het voor jezelf zo "makkelijk" mogelijk te maken. En bedenk dat er een VK bij is, die op tijd ingrijpt.
Mijn steun en toeverlaat was een washandje. En een hele rustige VK die goed aanvoelde hoe ik me voelde.
Heel veel succes, het is voor een goed doel!
donderdag 12 april 2007 om 14:36
hoi, ik ben net als casey ook net zwanger van mijn tweede. Mijn eerste bevalling moest gebeuren en bij mij was het niet zeker of het via de bekken kon, maar een keizersnee kon niet meer. Bij mij was de spanning erg hoog en hierdoor hield ik onbewust de boel tegen. Ik kreeg een petedine prik waardoor ik beter kon ontspannen tussen de weeen door. En dat hielp. Ik heb er tien uur over gedaan en pijn deed het inderdaat. Maar ik ga er toch een tweede keer weer voor. Als het echt zo erg en niet te doen is dan waren er een heleboel mensen met maar 1 kindje. Ja natuurlijk zie ik ook dit keer weer tegen de bevalling op, je moet het echt over je heen laten komen. Je lichaam doet het eigenlijk.
succes...je kunt het.
succes...je kunt het.
donderdag 12 april 2007 om 14:36
dank voor jullie reacties.
Ik heb de cursus samen bevallen gedaan.
Dacht dat ik daar toch wel zelfverzekerder van zou worden en dat was ik in het begin ook, maar op de een of andere manier heb ik het idee dat ik 't helemaal kwijt ben.
Heb ook allerlei boeken liggen hierzo maar daar word ik ook niet gerustgestelder van.
Ik ben bang dat ze me met 3 dagen weeen laten rondhobbelen en dan vervolgens alsnog een keizersnee doen. Of dat ik compleet inscheur en ervan onderen uit ga zien als een misvormd iets..
Ik ben bang dat de artsen wellicht bepaalde dingen over het hoofd zien waardoor mn bevalling helemaal verkeerd loopt. (ik zou niet zo goed weten wat).
En echt de meest walgelijke doemscenario's spoken door mijn hoofd en ik raak ze niet kwijt.
En daarnaast ben ik ook nog eens heel erg bang dat ik op het moment dat ik moet bevallen helemaal niets meer van de oefeningen weet die ik op de pufclub geleerd heb.
Ik heb de cursus samen bevallen gedaan.
Dacht dat ik daar toch wel zelfverzekerder van zou worden en dat was ik in het begin ook, maar op de een of andere manier heb ik het idee dat ik 't helemaal kwijt ben.
Heb ook allerlei boeken liggen hierzo maar daar word ik ook niet gerustgestelder van.
Ik ben bang dat ze me met 3 dagen weeen laten rondhobbelen en dan vervolgens alsnog een keizersnee doen. Of dat ik compleet inscheur en ervan onderen uit ga zien als een misvormd iets..
Ik ben bang dat de artsen wellicht bepaalde dingen over het hoofd zien waardoor mn bevalling helemaal verkeerd loopt. (ik zou niet zo goed weten wat).
En echt de meest walgelijke doemscenario's spoken door mijn hoofd en ik raak ze niet kwijt.
En daarnaast ben ik ook nog eens heel erg bang dat ik op het moment dat ik moet bevallen helemaal niets meer van de oefeningen weet die ik op de pufclub geleerd heb.
donderdag 12 april 2007 om 14:43
Inderdaad, praat erover met je verloskundige. Laat je echt geruststellen en niet wegsturen met een 'je moet er toch doorheen' - verhaaltje. Je moet echt van je angst af zijn. Desnoods beval je met pijnstilling, is ook nog mogelijk.
En verder.. bevallingen kunnen per vrouw en zelfs per keer ontzettend verschillen. De 1 heeft heel veel pijn, de ander vond 't een makkie, het is maar net hoe je gebouwd bent, hoe je gesteldheid is, hoe goed/slecht je tegen pijn kunt. Dat zijn allemaal zaken die jij niet kunt beinvloeden vantevoren (behalve ervoor zorgen dat je écht uitgerust aan de bevalling begint! Is geen loze kreet, ik merkte bij mijn 2e bevalling dat ik vrijwel geen conditie had en al moe aan het hele circus begon, dan zijn het echt zware uren!)
En onthoud heel goed dat je tijdens de bevalling de controle kwijt bent, dat je niet 'terug' kunt, dat je jezelf over moet geven aan je lichaam, dat je naar de aanwijzingen van verlos/gyn. moet luisteren en er op dat moment niets anders op zit. Als je dat kunt, ben je meer ontspannen en verloopt het vaak al een stukje soepeler dan wanneer je heel angstig en gespannen bent.
Wanneer je denkt 'oooooh mén, dit is echt té erg, zoveel pijn! Ik kan het niet meer, snij mij maar open, het maakt me niets uit!', dan duurt het niet lang meer! (ik had graag bij mijn eerste bevalling zoiets vantevoren geweten namelijk want als je middenin die fase zit weet je niet of dít het nu of dat het nog erger kan worden en dat kan heel beangstigend zijn..)
Sterkte!
(en trouwens; ik ben 3 keer bevallen en vond het alle 3 geen feestje maar kijk er desondanks met ontroering en vreugde op terug! Pijn is subjectief, de scherpe randjes vergeet je niet zo snel maar over het algemeen kun je het al snel achter je laten.)
En verder.. bevallingen kunnen per vrouw en zelfs per keer ontzettend verschillen. De 1 heeft heel veel pijn, de ander vond 't een makkie, het is maar net hoe je gebouwd bent, hoe je gesteldheid is, hoe goed/slecht je tegen pijn kunt. Dat zijn allemaal zaken die jij niet kunt beinvloeden vantevoren (behalve ervoor zorgen dat je écht uitgerust aan de bevalling begint! Is geen loze kreet, ik merkte bij mijn 2e bevalling dat ik vrijwel geen conditie had en al moe aan het hele circus begon, dan zijn het echt zware uren!)
En onthoud heel goed dat je tijdens de bevalling de controle kwijt bent, dat je niet 'terug' kunt, dat je jezelf over moet geven aan je lichaam, dat je naar de aanwijzingen van verlos/gyn. moet luisteren en er op dat moment niets anders op zit. Als je dat kunt, ben je meer ontspannen en verloopt het vaak al een stukje soepeler dan wanneer je heel angstig en gespannen bent.
Wanneer je denkt 'oooooh mén, dit is echt té erg, zoveel pijn! Ik kan het niet meer, snij mij maar open, het maakt me niets uit!', dan duurt het niet lang meer! (ik had graag bij mijn eerste bevalling zoiets vantevoren geweten namelijk want als je middenin die fase zit weet je niet of dít het nu of dat het nog erger kan worden en dat kan heel beangstigend zijn..)
Sterkte!
(en trouwens; ik ben 3 keer bevallen en vond het alle 3 geen feestje maar kijk er desondanks met ontroering en vreugde op terug! Pijn is subjectief, de scherpe randjes vergeet je niet zo snel maar over het algemeen kun je het al snel achter je laten.)
donderdag 12 april 2007 om 14:55
Hey lieve Eef
Ik herken wat je hier schrijft. Was ook erg bang voor de bevalling, en ik had vooral die laatste weken een grote fantasie...
Maar wat er al eerder geschreven werd, je lichaam neemt het tijdens de bevalling van je over. Je kunt van te voren wel van alles bedenken over de bevalling, maar als het erop aankomt kun je weinig anders dan je eraan overgeven.
Ik was de hele tijd erg in mezelf gekeerd,was alleen maar bezig met mijn ademhaling. En het deed verrekte zeer, maar inderdaad, als je denkt, nu kan ik het niet meer ik heef het op doe iets maakt me niet uit wat, dan ben je er echt bijna!
En alles wat fout kan gaan bedenken, dat hoort er wel een beetje bij, probeer echt tegen jezelf te zeggen, stop! Stop die gedachte, probeer lekker veel dutjes te doen, voeten in een badje, boek of film erbij. Zoek dan even afleiding.
Achteraf vond ik het goed te doen, de bevalling, maar toen ik er midden in zat dacht ik dat niet! Maar zo erop terugkijkend was het me toch meegevallen!
Ik was niet alles vergeten toen ik mijn dochter in mijn armen had nee, maar het kon me verder toen niks meer schelen!
De hechtingen vielen erg mee, maakte me niets uit, ik keek lekker naar mijn dochter, het zou allemaal wel!
Probeer zo goed mogelijk uitgerust te zijn, dat helpt wel ja.
Heel veel succes en veel liefs!
Ik herken wat je hier schrijft. Was ook erg bang voor de bevalling, en ik had vooral die laatste weken een grote fantasie...
Maar wat er al eerder geschreven werd, je lichaam neemt het tijdens de bevalling van je over. Je kunt van te voren wel van alles bedenken over de bevalling, maar als het erop aankomt kun je weinig anders dan je eraan overgeven.
Ik was de hele tijd erg in mezelf gekeerd,was alleen maar bezig met mijn ademhaling. En het deed verrekte zeer, maar inderdaad, als je denkt, nu kan ik het niet meer ik heef het op doe iets maakt me niet uit wat, dan ben je er echt bijna!
En alles wat fout kan gaan bedenken, dat hoort er wel een beetje bij, probeer echt tegen jezelf te zeggen, stop! Stop die gedachte, probeer lekker veel dutjes te doen, voeten in een badje, boek of film erbij. Zoek dan even afleiding.
Achteraf vond ik het goed te doen, de bevalling, maar toen ik er midden in zat dacht ik dat niet! Maar zo erop terugkijkend was het me toch meegevallen!
Ik was niet alles vergeten toen ik mijn dochter in mijn armen had nee, maar het kon me verder toen niks meer schelen!
De hechtingen vielen erg mee, maakte me niets uit, ik keek lekker naar mijn dochter, het zou allemaal wel!
Probeer zo goed mogelijk uitgerust te zijn, dat helpt wel ja.
Heel veel succes en veel liefs!
donderdag 12 april 2007 om 15:05
Ik was ook behoorlijk zenuwachtig voor de bevalling....
dat werd nog veel erger door de cursus samen bevallen want nu
werd ik wel onwijs met mn neus op de feiten gedrukt.
Maar goed, ik ben behoorlijk kleinzerig en dacht echt dat ik er never
doorheen zou komen, en?? het is gelukt!! :D
De bevalling duurde 12 uur en was behoorlijk heftig, vooral de persweeen vond ik pittig maar ik heb wel al die tijd gedacht tijdens de bevalling hoe graag ik dit ooit nog een keer zou willen doen....
Het moment dat mijn zoon 'eruit' kwam vergeet ik nooit meer, ik was de pijn wel degelijk snel vergeten en wat ik ook heel fijn vond was dat mn verloskundige me er echt doorheen heeft gesleept (en parel-man ook)
Ze vertelde me stap voor stap wat ze ging doen, dat hadden we van te voren afgesproken en terugkijkend op het hele gebeuren vind ik het helemaal super!
Alleen het hechten was me flink tegengevallen, maar het schijnt dat je buitenste huid heel slecht te verdoven is...maar goed, maak je geen zorgen....zolang je doet wat je verteld wordt en je wéét wat er gaat komen doordat het je verteld wordt komt het allemaal goed.
En echt, geniet van het moment net na de bevalling, dat is zo mooi!
Ik denk er zwijmelend nog regelmatig even aan terug.
Veel succes!
dat werd nog veel erger door de cursus samen bevallen want nu
werd ik wel onwijs met mn neus op de feiten gedrukt.
Maar goed, ik ben behoorlijk kleinzerig en dacht echt dat ik er never
doorheen zou komen, en?? het is gelukt!! :D
De bevalling duurde 12 uur en was behoorlijk heftig, vooral de persweeen vond ik pittig maar ik heb wel al die tijd gedacht tijdens de bevalling hoe graag ik dit ooit nog een keer zou willen doen....
Het moment dat mijn zoon 'eruit' kwam vergeet ik nooit meer, ik was de pijn wel degelijk snel vergeten en wat ik ook heel fijn vond was dat mn verloskundige me er echt doorheen heeft gesleept (en parel-man ook)
Ze vertelde me stap voor stap wat ze ging doen, dat hadden we van te voren afgesproken en terugkijkend op het hele gebeuren vind ik het helemaal super!
Alleen het hechten was me flink tegengevallen, maar het schijnt dat je buitenste huid heel slecht te verdoven is...maar goed, maak je geen zorgen....zolang je doet wat je verteld wordt en je wéét wat er gaat komen doordat het je verteld wordt komt het allemaal goed.
En echt, geniet van het moment net na de bevalling, dat is zo mooi!
Ik denk er zwijmelend nog regelmatig even aan terug.
Veel succes!
donderdag 12 april 2007 om 15:08
En ik begin er bij een 2e niet meer aan, mén wat heb ik in de rats gezeten zeg na iedere cursus avond ;)
Kreeg gewoon nachtmerries ervan zowat.... en achteraf gezien heb ik ook geen 5 tellen teruggedacht aan al die behandelde onderwerpen tijdens het bevallen :D
En dat puffen doe je toch wel, daar hoef je geen lesje voor te hebben hihi
donderdag 12 april 2007 om 15:25
Hoi Eefje,
Ik herken het heel erg. Ja, miljoenen vrouwen gingen me voor, maar het leek wel alsof ik me door die gedachte extra eenzaam voelde met mijn angsten. Hoe deden al die vrouwen het in godsnaam dan? Hoe kon het dat iedereen dit deed, en ik zo doodsbang was?
Eén ding weet ik wel: bevallingservaringen van anderen helpen je niets. Iedere bevalling is anders, en iedereen beleeft het heel anders. Het is zonde om op de bevalling vooruit te lopen, zo maak je jezelf echt angstiger dan nodig.
De bevalling zelf viel me niet mee, maar het ging weer voorbij. Op het moment zelf kom je in een achtbaan terecht, je lichaam doet het werk, het enige dat je mentaal kunt bijdragen is: flexibel zijn. Laat het je overkomen, en heb vertrouwen.
Ik was niet alles vergeten toen de baby op mijn buik lag, maar ik had wel het hele fijne positieve gevoel van opluchting en van ontroering "het is voorbij". Ik heb er 30 jaar tegenop gezien en opeens was het voorbij.
Omdat ik nu achteraf denk dat dat voor mij de juiste tip was geweest wil ik hem jou nu geven: Probeer van te voren zo min mogelijk bezig te zijn met de bevalling, Je kunt je er niet op voorbereiden, je kunt je hooguit voornemen vertrouwen te hebben en flexibel te zijn als het moment daar is. Ik kreeg de 'kracht' (of wat het ook is) om het te doen pas op het moment zelf, en dat kun je je nou net van te voren niet voorstellen.
Het komt echt allemaal goed!
Ik herken het heel erg. Ja, miljoenen vrouwen gingen me voor, maar het leek wel alsof ik me door die gedachte extra eenzaam voelde met mijn angsten. Hoe deden al die vrouwen het in godsnaam dan? Hoe kon het dat iedereen dit deed, en ik zo doodsbang was?
Eén ding weet ik wel: bevallingservaringen van anderen helpen je niets. Iedere bevalling is anders, en iedereen beleeft het heel anders. Het is zonde om op de bevalling vooruit te lopen, zo maak je jezelf echt angstiger dan nodig.
De bevalling zelf viel me niet mee, maar het ging weer voorbij. Op het moment zelf kom je in een achtbaan terecht, je lichaam doet het werk, het enige dat je mentaal kunt bijdragen is: flexibel zijn. Laat het je overkomen, en heb vertrouwen.
Ik was niet alles vergeten toen de baby op mijn buik lag, maar ik had wel het hele fijne positieve gevoel van opluchting en van ontroering "het is voorbij". Ik heb er 30 jaar tegenop gezien en opeens was het voorbij.
Omdat ik nu achteraf denk dat dat voor mij de juiste tip was geweest wil ik hem jou nu geven: Probeer van te voren zo min mogelijk bezig te zijn met de bevalling, Je kunt je er niet op voorbereiden, je kunt je hooguit voornemen vertrouwen te hebben en flexibel te zijn als het moment daar is. Ik kreeg de 'kracht' (of wat het ook is) om het te doen pas op het moment zelf, en dat kun je je nou net van te voren niet voorstellen.
Het komt echt allemaal goed!
donderdag 12 april 2007 om 15:31
Ik was niet bang voor mezelf met/voor/tijdens de bevalling, des te meer voor mn kindje...
''Zou zíj het wel kunnen?'' vroeg ik me af...
Het is nogal wat, door zo'n nauw gat geperst worden:P
Ook ik heb geen cursus o.i.d gevolgd, heb me dr gewoon aan over gegeven, hoe ontspannender je kunt zijn, (hoe moeilijk het ook is en hoe makkelijk het nu klinkt) maar hoe ontspannender jij bent, hoe vlotter je ontsluiting vorderd....
Wat mij heeft geholpen is te denken:
Hoe ontspannender ik ben, hoe sneller mn ontsluiting vorderd, hoe beter voor mijn kindje...daar probeerde ik de hele tijd aan te denken...
''Doorzetten! volhouden! doorzetten! je doet het voor je meisje! Volhouden!''
Tuurlijk heb ik ook gevloekt en op een gegeven moment heel woest:@:D tegen de vk geroepen dat het niet paste maar die stond er heel relaxt bij en zei dat het anders prima ging
:$
Mijn man zei nog dat ik geen keus had en wel door móest gaan:? De rotzak!:P;)
En jahoor, net nadat ik had geroepen dat het echt nooit zou gaan passen, was na 4 uur onze dochter daar.
Ben nu zwanger van nr 2, en ach, die bevalling: Appeltje, Eitje:D:P
Als het moment weer daar is ga ik kei mn best doen voor die uk.
Mijn lijf kan het, ik kan zo goed mogelijk helpen door zo rustig mogelijk en zo ontspannen mogelijk te blijven.
Groetjes, Nurse
''Zou zíj het wel kunnen?'' vroeg ik me af...
Het is nogal wat, door zo'n nauw gat geperst worden:P
Ook ik heb geen cursus o.i.d gevolgd, heb me dr gewoon aan over gegeven, hoe ontspannender je kunt zijn, (hoe moeilijk het ook is en hoe makkelijk het nu klinkt) maar hoe ontspannender jij bent, hoe vlotter je ontsluiting vorderd....
Wat mij heeft geholpen is te denken:
Hoe ontspannender ik ben, hoe sneller mn ontsluiting vorderd, hoe beter voor mijn kindje...daar probeerde ik de hele tijd aan te denken...
''Doorzetten! volhouden! doorzetten! je doet het voor je meisje! Volhouden!''
Tuurlijk heb ik ook gevloekt en op een gegeven moment heel woest:@:D tegen de vk geroepen dat het niet paste maar die stond er heel relaxt bij en zei dat het anders prima ging
:$
Mijn man zei nog dat ik geen keus had en wel door móest gaan:? De rotzak!:P;)
En jahoor, net nadat ik had geroepen dat het echt nooit zou gaan passen, was na 4 uur onze dochter daar.
Ben nu zwanger van nr 2, en ach, die bevalling: Appeltje, Eitje:D:P
Als het moment weer daar is ga ik kei mn best doen voor die uk.
Mijn lijf kan het, ik kan zo goed mogelijk helpen door zo rustig mogelijk en zo ontspannen mogelijk te blijven.
Groetjes, Nurse
donderdag 12 april 2007 om 15:32
Ik herken het (gelukkig) niet erg. Ik snap het wel heel goed. Ik ben nu 25 weken zwanger van mijn 2e kindje en heb een behoorlijk heftige 1e bevalling gehad. Maar wat anderen ook al zeggen: je lijf neemt het over, je bent in een soort roes en de DOET het gewoon op het moment supreme. Ik ben echt een watje: als ik verhalen over bevallingen of operaties hoor, beginnen mijn knieën al te knikken. Maar tijdens een bevalling kun je echt op je eigen lichaam vertrouwen. Het is een soort oer-gevoel, en echt je kunt het! En vertrouw ook op de VK/gyn, zij slepen je er echt wel doorheen.
Buiten dat het flink pijn doet, is het ook iets heel bijzonders om mee te maken. En het is dan ook niet gek dat je er bang voor bent. Bespreek je angsten met de VK/gyn. En probeer te vertrouwen op je oergevoel. Je bent een vrouw! En vrouwen kunnen baren (met of zonder medische hulp).
Ik was de 1e keer niet heel bang, maar wel zenuwachtig. Ik had een K** zwangerschap en was toen de weeën begonnen eigenlijk alleen maar blij, het einde van deze 9 maanden was in zicht. Ik ben wel in het ziekenhuis bevallen omdat dat mij een zekerder gevoel gaf. Uiteindelijk was dat ook medisch noodzakelijk, maar so wie so vond ik het fijn in het ziekenhuis.
Nu ga ik ook weer naar het ziekenhuis (tenzij het natuurlijk heel snel gaat en je het ziekenhuis niet meer haalt). Hopelijk poliklinisch. Ik neem me voor, me er weer helemaal aan over te geven. Mijn lot in handen te leggen van de VK en de verpleegkundige. Je gaat in korte tijd van die mensen houden is mijn ervaring.
En dan het moment van het kindje op je buik....dan ben je zoooo trots en blij! Misschien helpt die gedachte je nog een beetje.
In ieder geval veel sterkte!
Buiten dat het flink pijn doet, is het ook iets heel bijzonders om mee te maken. En het is dan ook niet gek dat je er bang voor bent. Bespreek je angsten met de VK/gyn. En probeer te vertrouwen op je oergevoel. Je bent een vrouw! En vrouwen kunnen baren (met of zonder medische hulp).
Ik was de 1e keer niet heel bang, maar wel zenuwachtig. Ik had een K** zwangerschap en was toen de weeën begonnen eigenlijk alleen maar blij, het einde van deze 9 maanden was in zicht. Ik ben wel in het ziekenhuis bevallen omdat dat mij een zekerder gevoel gaf. Uiteindelijk was dat ook medisch noodzakelijk, maar so wie so vond ik het fijn in het ziekenhuis.
Nu ga ik ook weer naar het ziekenhuis (tenzij het natuurlijk heel snel gaat en je het ziekenhuis niet meer haalt). Hopelijk poliklinisch. Ik neem me voor, me er weer helemaal aan over te geven. Mijn lot in handen te leggen van de VK en de verpleegkundige. Je gaat in korte tijd van die mensen houden is mijn ervaring.
En dan het moment van het kindje op je buik....dan ben je zoooo trots en blij! Misschien helpt die gedachte je nog een beetje.
In ieder geval veel sterkte!
donderdag 12 april 2007 om 17:00
donderdag 12 april 2007 om 17:37
eventjes supersnel, want moet dochtr ophalen
Zoek met spoed een doula of bespreek dit goed en duidelijk met je verloskundige. Als je een ervaren vrouw vindt die met jou je bevallong wil doorspreken en je wil coachen, ben je echt al een heel eind. Zoals een zus, vriendin (schoon)moeder oid. Deze vrouwen kunnen je echt helpen je paniek te bestijrden, znder dat je het idee hebt dat je niet serieus genomen wordt. Overigens kan een goede verloskun dige op dit gebied ook heel veel voor je betekenen hoor. En zorg dat je zelf de controle houdt: spreek af hoe je dit gaat aanpakken. Zowel thuis als in evt. ziekenhuis.
Succes en echt waar, je lijf gaat het helemaal zelf doen. Daar kun je met je verstand lekker toch niet tegenin!
Zoek met spoed een doula of bespreek dit goed en duidelijk met je verloskundige. Als je een ervaren vrouw vindt die met jou je bevallong wil doorspreken en je wil coachen, ben je echt al een heel eind. Zoals een zus, vriendin (schoon)moeder oid. Deze vrouwen kunnen je echt helpen je paniek te bestijrden, znder dat je het idee hebt dat je niet serieus genomen wordt. Overigens kan een goede verloskun dige op dit gebied ook heel veel voor je betekenen hoor. En zorg dat je zelf de controle houdt: spreek af hoe je dit gaat aanpakken. Zowel thuis als in evt. ziekenhuis.
Succes en echt waar, je lijf gaat het helemaal zelf doen. Daar kun je met je verstand lekker toch niet tegenin!
donderdag 12 april 2007 om 18:00
iemand heeft mij voor de bevalling van mijn zoon de tip gegeven vooral niet te roepen "ik kan het niet", "het lukt me niet meer" enzovoort. Dat maakt het alleen maar zwaarder voor je tijdens de bevalling. Mij heeft het heel erg geholpen dat ik bij momenten dat ik het erg zwaar had dacht "nog even en dan is mijn kind er, ik kan het!".
En tja, het kind moet er toch uit. Maak goede afspraken met je partner en vk over wanneer je wil dat er ingegrepen wordt.
En tja, het kind moet er toch uit. Maak goede afspraken met je partner en vk over wanneer je wil dat er ingegrepen wordt.
donderdag 12 april 2007 om 18:13
Hey,
Mischien helpt het of al die wat-als-dit-of-dat... vragen die in je hoofd rondspoken ook eens echt te beantwoorden. Vaak maken we ons gek met die vragen zelf, zonder ons te realiseren dat het antwoord op die vraag vaak helemaal niet zo erg is.
Wat als ik de pijn niet aan kan, nou dan raak je buiten bewustzijn, je wordt vanzelf wel weer wakker.
Wat als ik helemaal uitscheur, dat doet vreselijk veel pijn en is vreselijk maar gebeurd vaak zat en al die vrouwen leven ook gewoon door.
Wat als het thuis niet lukt, dan ga je naar het ziekenhuis
etc.
Klinkt een beetje als bagetaliseren, maar ik bedoel het serieus. Soms is de vraag enger dan het antwoord. Misschien helpt dit je een beetje de angst onder controle te houden, of te beheersen ipv dat het jou beheerd.
(En het blijft ook eng je weet simpel weg niet wat er gaat gebeuren, daar kan geen boekje tegenop, het gaat erom dat je wat rust krijgt)
Mischien helpt het of al die wat-als-dit-of-dat... vragen die in je hoofd rondspoken ook eens echt te beantwoorden. Vaak maken we ons gek met die vragen zelf, zonder ons te realiseren dat het antwoord op die vraag vaak helemaal niet zo erg is.
Wat als ik de pijn niet aan kan, nou dan raak je buiten bewustzijn, je wordt vanzelf wel weer wakker.
Wat als ik helemaal uitscheur, dat doet vreselijk veel pijn en is vreselijk maar gebeurd vaak zat en al die vrouwen leven ook gewoon door.
Wat als het thuis niet lukt, dan ga je naar het ziekenhuis
etc.
Klinkt een beetje als bagetaliseren, maar ik bedoel het serieus. Soms is de vraag enger dan het antwoord. Misschien helpt dit je een beetje de angst onder controle te houden, of te beheersen ipv dat het jou beheerd.
(En het blijft ook eng je weet simpel weg niet wat er gaat gebeuren, daar kan geen boekje tegenop, het gaat erom dat je wat rust krijgt)
donderdag 12 april 2007 om 20:15
Ik kan je wel geruststellen :D
Ik was ook ERG bang.
Ik heb nu 2 bevallingen achter de rug en het is MIJ erg meegevallen.
Maar ik had dan ook geen complicaties ofzo.
Ik raad je aan wat boeken te lezen over in je pijn duiken enzo want dat heeft bij mij echt geholpen. Niet bang zijn voor de pijn maar laat het maar komen. Je kunt het echt aan allemaal!!
Ik was ook ERG bang.
Ik heb nu 2 bevallingen achter de rug en het is MIJ erg meegevallen.
Maar ik had dan ook geen complicaties ofzo.
Ik raad je aan wat boeken te lezen over in je pijn duiken enzo want dat heeft bij mij echt geholpen. Niet bang zijn voor de pijn maar laat het maar komen. Je kunt het echt aan allemaal!!
donderdag 12 april 2007 om 20:30
Hallo!
Ook ik heb er enorm tegenop gezien. Ik hou nogal van 'controle over mijn lijf' en bij een bevalling heb je dat niet echt. Je moet je kunnen overgeven. Ik was doodsbang voor de pijn, voor hyperventileren en paniek.
Ik heb vooraf zwangerschapsyoga gedaan. En ik moet zeggen: dat heeft mij heel erg goed geholpen. Ik kon de weeen heel goed opvangen, heb geen moment gedacht of geroepen ik kan niet meer en ik wil niet meer. En dat terwijl de bevalling in zijn totaliteit 24 uur geduurd heeft. Uiteindelijk ben ik geknipt en is onze dochter met de vacuum gehaald. Tijdens de vacuum schijn ik te hebben gegild van de pijn, maar eerlijk gezegd kan ik het me niet herinneren.
Het hechten kan ik me wel herinneren; dat deed dus echt r*te zeer. Het verdoven lukte niet goed.
Nu probeer ik zwanger te worden van de tweede. En ik merk dat soms heel onbewust mijn gedachten alweer uit gaan naar een bevalling. Ik denk dat ik er nu juist nog meer tegenop kan gaan zien, omdat ik weet wat me (ongeveer) te wachten staat. Het is gewoon geen kattepis.
En nee, ik was de pijn echt niet zomaar vergeten ondanks dat mooie kind op mijn blote borst. Ook nu nog denk ik er met gemengde gevoelens aan terug.
En dan toch een tweede? Zeker weten!
Josje
Ook ik heb er enorm tegenop gezien. Ik hou nogal van 'controle over mijn lijf' en bij een bevalling heb je dat niet echt. Je moet je kunnen overgeven. Ik was doodsbang voor de pijn, voor hyperventileren en paniek.
Ik heb vooraf zwangerschapsyoga gedaan. En ik moet zeggen: dat heeft mij heel erg goed geholpen. Ik kon de weeen heel goed opvangen, heb geen moment gedacht of geroepen ik kan niet meer en ik wil niet meer. En dat terwijl de bevalling in zijn totaliteit 24 uur geduurd heeft. Uiteindelijk ben ik geknipt en is onze dochter met de vacuum gehaald. Tijdens de vacuum schijn ik te hebben gegild van de pijn, maar eerlijk gezegd kan ik het me niet herinneren.
Het hechten kan ik me wel herinneren; dat deed dus echt r*te zeer. Het verdoven lukte niet goed.
Nu probeer ik zwanger te worden van de tweede. En ik merk dat soms heel onbewust mijn gedachten alweer uit gaan naar een bevalling. Ik denk dat ik er nu juist nog meer tegenop kan gaan zien, omdat ik weet wat me (ongeveer) te wachten staat. Het is gewoon geen kattepis.
En nee, ik was de pijn echt niet zomaar vergeten ondanks dat mooie kind op mijn blote borst. Ook nu nog denk ik er met gemengde gevoelens aan terug.
En dan toch een tweede? Zeker weten!
Josje
donderdag 12 april 2007 om 20:49
Weet je wat het gewoon is Eefje.... als het eenmaal begint kan je niet meer terug en daar kun je je het best van te voren al bij neerleggen. Zie het als iets moois.... nog even en je kan echt zien hoe het wezentje in je buik er uit ziet!
Het mooie van een bevalling is, dat het niet meteen met de meest heftige ontsluitingsweeen begint. Het begint met een stevige menstruatiekramp. Die worden steeds een beetje erger. En omdat je die vorige ook hebt overleefd, kan je het best aan als er een klein schepje bovenop komt. (dat bleef tijdens mijn bevalling als een soort mantra in mijn hoofd hangen) Het gaat met kleine beetjes en dan is het best te doen hoor. Je raakt vanzelf steeds meer in een soort trance. En natuurlijk doet het verrekte zeer. Ik ben de laatste om te beweren dat het niet zo is.
Ik heb uiteindelijk 2 voor de prijs van 1 gehad (2 x ingeleid, de eerste keer wilde frummel nog niet komen) waardoor ik in totaal meer dan 60 uur ben bezig geweest :o... Het is slopend en heftig, maak er voor jezelf ook geen prestatie-ding van. Als je het niet meer trekt kun je toch om pijnbestrijding vragen? Als je met jezelf dat afspreekt (en met de gyn of vlos) kun jij het ook! Zekersteweten!
Het mooie van een bevalling is, dat het niet meteen met de meest heftige ontsluitingsweeen begint. Het begint met een stevige menstruatiekramp. Die worden steeds een beetje erger. En omdat je die vorige ook hebt overleefd, kan je het best aan als er een klein schepje bovenop komt. (dat bleef tijdens mijn bevalling als een soort mantra in mijn hoofd hangen) Het gaat met kleine beetjes en dan is het best te doen hoor. Je raakt vanzelf steeds meer in een soort trance. En natuurlijk doet het verrekte zeer. Ik ben de laatste om te beweren dat het niet zo is.
Ik heb uiteindelijk 2 voor de prijs van 1 gehad (2 x ingeleid, de eerste keer wilde frummel nog niet komen) waardoor ik in totaal meer dan 60 uur ben bezig geweest :o... Het is slopend en heftig, maak er voor jezelf ook geen prestatie-ding van. Als je het niet meer trekt kun je toch om pijnbestrijding vragen? Als je met jezelf dat afspreekt (en met de gyn of vlos) kun jij het ook! Zekersteweten!
vrijdag 13 april 2007 om 13:57
A1mee, dit hoeft niet zo te zijn hoor. Bij mij ging het heel anders en juist daardoor raakte ik nog meer in paniek. Want ìk dacht "als dit pas het begin is, dan trek ik het echt niet!".
De ontsluitingsweeën waren bij mij meteen al zó vreselijk heftig, binnen een uur. Er zat ook bij mij helemaal geen opbouw in voor mijn gevoel, of tijd tussen de weeën om bij te komen, zoals je dat in de boekjes leest. En ik maar denken aan wat ik steeds had gehoord "Niet meteen bellen, het kan nog uren duren, doe nog wat klusjes in huis" :o.
En dat wat iemand anders schreef 'als je het ècht niet meer trekt dan ben je er bijna' gold dus ook echt niet voor mij.
Daarom: stel je nergens op in. Go with the flow...
vrijdag 13 april 2007 om 14:34
Ze zeggen ook altijd: weeen doen zeer, maar tussen twee weeen door is er niets aan de hand. TUSSEN? Er was bij mij geen TUSSEN. Ik wist níet waar ze het over hadden.
Als de ontsluiting vordert is het goed te doen denk ik, achteraf. Bij mij liep de ontsluiting alleen steeds weer terug en dat is, op zn zachtst gezegd, nogal ontmoedigend.
Als de ontsluiting vordert is het goed te doen denk ik, achteraf. Bij mij liep de ontsluiting alleen steeds weer terug en dat is, op zn zachtst gezegd, nogal ontmoedigend.
