Zoon wordt geslagen op het KDV door ander kind...

Ach gos.... Bij het idee draait mijn maag zich al om. Klef misschien, maar waar. Is een van mijn grootste angsten, dit. Klinkt misschien overdreven, maar ik vind dit soort dingen zó zielig... Maar wat kun je eraan doen? Ben geneigd te zeggen dat ze van zich af moeten leren bijten. Totdat het je eigen kind is...

Ik zou een persoonlijk gesprek aanvragen met de leidster en daarin uitleggen hoe sterk je zoon reageert op de ruzies met Olav. Het is niet goed dat hij 's-nachts wakker wordt. Het heeft een te grote impact op hem. Het zou goed zijn de kinderen in een aparte groep te plaatsen, al is het maar tijdelijk, om enige afstand te scheppen tussen de beide kinderen. Ik zou er echt achteraan gaan, want jij zit thuis met de brokken. Ik heb een zoon in het voortgezet speciaal onderwijs. Hij had ook een plaaggeest op school en heeft daar erge last van gehad. Deze jongen is drie maanden in een andere groep geplaatst en daarna weer terug gekomen in zijn eigen groep. Nu gaat het een stuk beter, al houdt de leiding natuurlijk een stevig oogje in het zeil. Ik zou het er niet bij laten zitten. D.

Hee Sun,



Mijn zoontje heeft iets soortgelijks aan de hand. Hij heeft een vriendje waar hij een haat-liefde verhouding mee heeft, zitten idd al vanaf de babygroep samen, maar dat jongetje is een maand of5 ouder dan hij. En elk jaar rond de overgang van dat jongetje naar de volgende groep begint dit soort gedoe. Ik heb zelf het idee dat mijn zoontje aan de ene kant erg tegen dat jongetje opkijkt (want groter en stoerder), maar aan de andere kant ook een beetje geintimideerd door hem is. En dat jongetje is ook wel een beetje een pestkop, hij is echt de hoofdmatador en jut mijn zoontje op om mee te doen, maar noemt hem vervolgens ook baby of zegt dat hij niet mee mag doen ofzo. Of gewoon echt plagen, met vervelende woorden enzo.



Mijn zoontje had daar in de dreumesgroep echt last van, hij werd zelf ook vervelend tegen jongere kinderen, klaagde vaak over dat hij gepest werd, maar was aan de andere kant ook idolaat van dat jongetje.



Ik heb toen een gesprek met de creche gehad en ook voorgesteld of dat jongetje niet al wat eerder over kon naar de peutergroep. Dat kon toen niet, en toen heb ik geëist (en ook in die woorden) dat mijn zoon en hij uit elkaar gehouden werden. Uiteraard kreeg ik toen de opmerking dat mijn zoon er zelf ook wat van kon, maar toen heb ik gewoon uitgelegd dat ik uit zijn verhalen en gedrag opmaakte dat mijn zoontje er graag "bij wilde horen", dat het een soort minimacho gedrag was. Zo van "als vriendje stout is, dan doe ik het ook, dan vindt hij mij stoer". Daar hebben ze toen wat beter op gelet en zij kwamen tot dezelfde conclusie, dat het inderdaad een beetje niet voor hem onder willen doen was. Ik heb ook een gesprek met de moeder van dat jongetje gehad, ik mag haar graag en we hadden al weleens eerder buiten decreche om contact gehad omdat onze kinderen eerder dus juist dikke mik waren samen. Ook zij zag wel dat haar zoon de mijne een beetje ondersneeuwde en dat ze bij elkaar gewoon elkaars vervelende gedrag versterkten. En gelukkig was zij reëel genoeg om ook te zien dat haar zoon de mijne soms nogal kon pesten.



Zij heeft dus aan haar kant haar zoon wat vaker aangesproken op zijn gedrag, en ik de mijne. Ze hebben een tijdje verplicht minder met elkaar gespeeld, en toen werd het "probleem" minder.



Inmiddels zijn we een jaar verder en is hetzelfde aan de hand. Dat jongetje heeft inmiddels twee vriendjes op de peutergroep die net als hij een paar maanden ouder zijn dan mijn zoon en mijn zoon klaagt weer vaak dat die 3 jongetjes hem plagen. Ook heeft hij al een paar keer verteld dat híj straf had gehad omdat hij een van hen geslagen had, en als ik dan doorvraag vertelt hij dat hij eerst gepest werd en daarom was gaan slaan.



Ik heb dus wéér aan de bel getrokken bij zijn juffen. Ik was zelf echt een beetje pissig, ik ben heel erg streng met dingen als excuses maken en straf geven als ik zie dat mijn zoontje begint (ik geef mijn zoon regelmatig "straf" als ik bij het ophalen of brengen zie dat hij duwt of plaagt) en ik accepteer dus niet dat hij én op de creche én van mij straf krijgt terwijl degene die begint ermee wegkomt. Mijn zoon was ook heel verdrietig daarover en ik vind het een verkeerd signaal dat hij weet dat plagen en uitlokken bestraft wordt, maar dat hij wél geplaagd mag worden. Ook praatte mijn zoontje idd ineens weer vaak in zijn slaap en dan hoorde ik die 3 namen voorbij komen. En veel verhalen over dat ze hem geplaagd hadden.



Ik heb dus weer aan zijn juffen gevraagd of ze erop willen letten en heb tegen mijn zoon gezegd dat hij het vaker tegen zijn juf moet zeggen als ze vervelend zijn. Gelukkig letten ze er goed op, dus ik maak me verder niet echt heel erg zorgen ofzo.



Ik heb zelf de indruk dat dit soort gedrag bij jongetjes meer voorkomt dan bij meisjes en dat leeftijd daar erg bij meespeelt. Het is volgens mij een soort haantjesgedrag, bepalen wie de sterkste is, elkaar aftroeven en overbluffen, dat soort dingen. Bij ons speelt het dus elke keer als de oudsten eigenlijk al aan hun overgang toe zijn, en mijn zoon is gewoon wat jonger dus dat verschil is dan ineens te groot ofzo.



Misschien kan je bij jouw zoon ook proberen te achterhalen of er zoiets speelt? Dan kan je het op de creche ook wat beter uitleggen, ik heb gemerkt dat bij ons het veel beter overkwam toen ik het op die manier uitlegde.

Sun,



Nee, ik twijfel niet aan zijn verhalen. Ik merk het altijd wel wanneer hij loopt te jokkebrokken, dan worden de verhalen heel gek en dan haalt hij er mensen bij die niet eens aanwezig waren ofzo. Het hangt heel erg afvan de manier waarop ik dingen vraag, als hij het idee krijgt dat ik iets wil horen gaat hij me naar de mond praten.



Mbt plagen en pesten en slaan en schoppen en straf krijgen enzo is hij heel eerlijk, vaak vertelt hij in al zijn onschuld dingen die hem zelf betreffen. Bijvoorbeeld dat hij niet alleen geslagen had, maar ook *vriendje* had geschopt en geduwd. (Dan weet ik dus al dat hij straf had gehad voor slaan, maar de rest wist ik dan nog niet). Meestal vraag ik heel neutraal door, dan vraag ik hem te vertellen wat ze aan het doen waren, waar ze aan het spelen waren, wie er allemaal bij waren, of het leuk was, dat soort dingen. En in het hele verhaal dat hij dan vertelt komt dan het pesten ter sprake, ik vraag er dus nooit expliciet naar omdat ik hem geen woorden in de mond wil leggen.



Soms komt hij er ook uit zichzelf mee, dan zijn we heel ergens anders mee bezig en zegt hij ineens "mamma, *kindje* ging mij plagen". En uit de rest kan ik dan wel opmaken dat hij het niet verzint, hij vertelt bijvoorbeeld ook heel gedetailleerd wat dat kindje dan precies gezegd heeft. Een van die jongetjes is toevallig surinaams en mijn zoontje verstaat en spreekt dat niet, maar hij vertelt me dan wel dat dat jongetje surinaamse scheldwoorden tegen hem zegt (en aan de manier waarop hij het vertelt krijg ik de indruk dat hij echt niet weet wat hij zegt, hij vindt de toon gewoon niet leuk maar weet niet wat het betekent).



Mijn zoon is van maart trouwens, en gelukkig heeft hij qua praten de afgelopen maanden een enorme ontwikkeling doorgemaakt, hij kan inmiddels echt heel gedetailleerd en samenhangend vertellen, dat is wel fijn. Een paar maanden geleden was dat een heel stuk minder, toen was hij nog niet zo verbaal.

Oh ja, ik heb ook van zijn juffen gehoord dat zijn verhalen wel kloppen, die twee jongetjes waar hij zo vaak over klaagt zijn ook echt pestkoppen, meerdere ouders hebben al geklaagd en de juffen hebben wel laten doorschemeren dat zij dat ook vinden. Dat ene vriendje van mijn zoon doet daar een beetje in mee, die 3 zijn allemaal ongeveer even oud en zijn met zijn drieën wel een beetje een "clubje". Dus gelukkig namen zijn juffen het wel redelijk serieus, niet allemaal zo erg als ik zou willen (ik vind al zijn juffen wat minder betrokken of daadkrachtig ofzo als de juffen van zijn vorige groep, dat is een kleine frustratie van me), maar ik zit er dus ook gewoon bovenop. Al moet ik er elke dag wat van zeggen, dan doe ik dat ook gewoon. Zodra mijn zoon weer met pestverhalen aankomt, sta ik de volgende ochtend wéér met zijn juffen te praten.



Ik accepteer het gewoon niet en dat zeg ik ook gewoon in die woorden. Ik weet van mezelf dat ik geen moeder ben die alles wat haar schatje doet fantastisch vindt, en dat weten zijn juffen ook want hij krijgt vaak zat standjes van me waar ze bij zijn. Máár... ik verwacht dus ook van hen dat zij net zo eerlijk daarin zijn als ik, ik vind het prima als mijn zoon straf krijgt als hij iets verkeerd doet, dat krijgt ie van mij namelijk ook, maar omgekeerd verwacht ik dus ook dat zij kinderen die hém iets aandoen ook straffen. Meestal krijg ik namelijk als eerst als antwoord "ja, wij zien ook niet alles" maar daar heb ik geen boodschap aan. Dan geven ze maar beide kinderen straf, vind ik ook prima. Of ze zorgen maar dat ze in aparte groepjes spelen, whatever. Wat dat betreft ben ik echt een kenau, dat interesseert me ook echt geen biet.

Mbt dat "wij zien ook niet alles", mijn zoon is best een bikkel. Die komt met blauwe plekken thuis en dan zeggen zijn juffen, ja wij weten ook niet wat er gebeurd is want hij heeft helemaal niet gehuild, hij had ineens een bult. Dat is hier thuis ook zo, het is gewoon geen pieperd.

Ik probeer hem nu dus ook te leren dat hij dingen vertelt aan zijn juf, of dat hij heel hard moet roepen "niet doen! dat vind ik niet leuk!" of "hou op!" en dat oefen ik dan ook met hem, dat hij lekker hard schreeuwt zeg maar.



Ik vind vaak op onze creche, althans in deze groep dus, dat de leidsters ook wel heel makkelijk zijn met "alles ging goed hoor!" of "wij zien niet alles". Doei, daar worden ze voor betaald om alles te zien én om mij te vertellen hoe dingen gegaan zijn en als ze het niet kunnen onthouden dan schrijven ze maar wat vaker dingen op. Hahaha, merk je het, dat het een kleine frustratie van me is?



Ik vind het soms ook gedoe, dan denk ik "ach gos, hij is nog zo klein en dan nu al dit soort dingen", maar aan de andere kant, straks op school krijgen ze er ook mee te maken, dan maar liever nu al wat weerbaarder. Het kdv is denk ik toch weer een wat "veiliger" omgeving dan school wat dit soort dingen betreft.



Als ik jou was zou ik dus gewoon een stevig gesprek met zijn leidsters aangaan en je niet te snel met een kluitje in het riet laten sturen. Als twee kinderen (tijdelijk) niet goed met elkaar samengaan, dan is het wat mij betreft de taak van de leidsters om dat in goede banen te leiden, jouw kind moet er tenslotte ook lekker in zijn vel zitten, of niet dan?



Overigens zijn het vaak fases hoor, dit is dus de tweede keer dat ik dit meemaak en vorige keer was het ook redelijk snel weer over toen mijn zoon weer een "sprongetje" in zijn ontwikkeling doorgemaakt had. Ik merk bij mijn zoon dat hij er in bepaalde fases ook wat gevoeliger voor is, misschien is dat bij jouw zoon ook wel zo.

Haha, crosspost, maar ik reageer desondanks nog op wat je tegelijk met mij hebt zitten posten, wat grappig.



Op mijn zoontje heeft het ook veel impact, die ligt in bed te roepen "niet doen, dat vind ik niet leuk kindje" en dat soort kreten. Heel zielig vind ik dat, maar dat heb ik er dus ook gewoon bijverteld. Juist als je kind niet echt een pieperd is heb ik soms het idee dat leidsters (althans dat gevoel heb ik bij die van ons) te vaak denken "ach, zelf is hij ook een bengeltje".



Ik weet niet of jij dit ook herkent, maar ik heb van sommige leidsters het idee dat ze jongetjes per definitie wat "stouter" vinden, er zijn er op onze creche een paar die ik echt altijd over jongetjes - niet alleen over mijn jongetje, maar ook over andere jongetjes - hoor zeggen dat ze zo wild zijn, of zo druk kunnen zijn, dat soort dingen. Dat heb ik dus in dat gesprek ook aangekaart, de manier waarop ze jongetjes corrigeren en of ze de scheiding tussen wildebrassen gedrag en vervelend gedrag zelf wel goed konden maken. Ik heb namelijk weleens het idee dat ze of alles onder de noemer "ja, ze zijn nu eenmaal druk" bagatelliseren of juist bovenmatig corrigeren.

Allereerst, wat onzettend vervelend dat je zoontje het niet meer zo leuk heeft op de opvang door deze situatie..

Ik ben leidster van een kdv, en heb ook zo'n soort situatie aan de hand gehad een aantal jaar terug.

Twee jongetjes in dezelfde leeftijd de een iets verlegen en de ander behoorlijk dominant.

Speelde veel met elkaar maar er was ook weleens ruzie. Het jongetje wat iets dominanter was, werd door zijn negatieve gedrag wel gecorrigeerd.

Toch merkte dat de kinderen vaak dit jongetje vaak 'de schuld' gaven als er iets was en wij gewoon zagen dat er meerdere waren die iets stouts deden. Hij werd een beetje het zwarte schaap, ook bij ouders...

Terwijl het echt niet altijd bij hem vandaan kwam. Nu was het zo dat een moeder naar mij toe kwam met net een verhaal over plagen bij het buiten spelen. Het was mij niet opgevallen maar het zal best zo zijn (het desbetreffende jongetje wist ook feilloos de momenten uit te kiezen als er eens 1 viel, dus je met een ander kindje bezig was dan te gaan knijpen oid) Vervelend vond ik, en had het er ook met het jongetje over gehad dat hij het tegen mij moest komen zeggen als ik het niet zou zien.

Toch hield ik het goed in de gaten en het was een kwestie van aantrekken en afstoten, konden op het ene moment zo leuk spelen en dan ging het weer mis..

Maar goed, na een aantal weken kwam moeder 's morgens in tranen bij me, en vertelde dat de maat nu vol was want zoon had verteld dat dat jongetje in zijn gezicht geschopt had die dag ervoor. Ze was boos omdat we dat niet gezien hadden.. Ik schrok me kapot ik had die dag ervoor gewerkt en er was me niets geks opgevallen...

En toen bedacht ik me eigenlijk ineens dat het jongetje waar hij het over had al twee weken met vakantie was, en er dus niet geweest was die dag ervoor...

Moeder schaamde zich, en vertelde dat ze de laatste tijd weinig tijd voor hem hadden maar als hij op het kdv was geweest ze 's avonds wel ging vragen naar het plagen... Dus tja of dat het nu geweest door de een op een aandacht van moeder en een portie peuterfantasie, of toch een angst voor het desbetreffende jongetje.. We hebben toen het andere jochie terugwas van vakantie toch meerdere observaties gedaan, en een dagdeel gefilmd (met toestemming van de andere ouder) om ook te laten zien dat haar zoontje toch echt zelf het jongetje opzocht, en zijn aandeel in de rolverdeling tussen die twee. Ik kreeg ook nl op een gegeven moment het gevoel dat zij niet geloofde dat haar zoontje vrijwillig met het andere kindje speelde. Maar goed, lastige situatie dus, maar door meer met begeleiding van ons te spelen, hebben we geprobeerd dit beter te laten verlopen, en het ging ook beter. Jochie klaagde niet meer over het andere jongetje en moeder legde ook niet meer (door specifiek naar dingen te vragen) de antwoorden in zijn mond.



Ik denk dat je dus best kan vragen of de leidsters willen kijken naar de groepsdynamiek en de rol van dit jongetje en jou zoontje en dit te begeleiden. Over laten plaatsen van 1 van de 2 lijkt mij niet slim, omdat dit bv straks ook op de kleuterschool kan gebeuren en dan is het fijn als je zoon z'n mannetje kan staan. En met wat hulp van de leidsters door hen samen te 'leren' spelen en met elkaar om te gaan, en hem te leren om ook voor zichzelf op te komen in het spel met dit jongetje moet dat vast helemaal gaan lukken.



Ik zou meer begeleiding vragen van de leidsters, en als ze daar niet op reageren zoals jij dat zou willen naar de locatiemanager stappen en een oplossing eisen. Ik zou ook helemaal naar worden als mijn dochter angstdromen zou hebben van een joch op kdv.



Ik zie nu dat het wel een heel lang verhaal is geworden , zit beneden kan niet slapen, lekker hoor; slaapt kind eens lekker zit ik wakker beneden



Succes met je zoontje!