Lijf & Lijn
alle pijlers
Angst voor het doorslaan van een eetstoornis
woensdag 30 mei 2012 om 21:37
Dit gaat een heel vreemd verhaal worden, maar ik wil het toch proberen uit te leggen.
Al zolang ik me kan herinneren is eten een obsessie voor mij geweest. Altijd bezig met dieeten, pillen, en altijd bezig met wat en hoeveel ik weet, soms red ik de 1000 calorien niet eens, ik weet van alle producten hoeveel calorien erin zitten, en lees ook altijd de etiketten, opzich is dit niet ernstig. maar ik laat ook de goede stoffen zoals gezonde vetten liever achterwege. Dit gedrag gaat met ups en down maar het is nog nooit echt doorgeslagen.
Vroeger kreeg ik regelmatig te horen dat ik 'te dik' was, dat kwam omdat ik vroeg begon te puberen, toen ik nog op de bassischool zat. Ik had al heel snel vrouwelijke vormen en dat werd bestempeld als 'dik', ik kreeg dit niet alleen te horen van klasgenoten maar ook familie. Ik heb een gezond gewicht, 64 kg en ben 1.74 lang. ideaal, ik weet het. Ik kan mezelf alleen niet accepteren, het lukt me gewoon weg niet en elke dag wil ik het weer opnieuw proberen.
Ik hou van eten, ik houd van kauwen op iets, ik houd van alles wat slecht is. Toch eet ik dit allemaal bijna nooit, omdat ik me na het eten van zoiets heel erg slecht voel. Verspreid over de dag eet ik aardig gezond. Veel fruit, water en yoghurt, maar koolhydraten eet ik liever zo min mogelijk. Overgeven heb ik gelukkig nog nooit gedaan omdat ik dat niet durf en omdat ik er dan aan ga wennen en het regelmatig zal gaan gebeuren en zo echt helemaal verkeerd kan gaan. Dat gezonde besef heb ik nog wel.
Maar nu is een lange relatie met mijn vriend, waarin hij mij respectloos heeft behandelt, me nooit mooi heeft laten voelen en vaak heeft vernederd over. Klinkt gek, maar ben hier erg verdrietig over. Met stress kan ik niet eten, eten voelt als beton in me mond en ik kan het gewoon niet doorslikken. Als ik dat wel doe word ik misselijk.
ik heb graag controle, nu ik geen controle meer heb op wat mijn ex- vriend doet, ben ik me weer op eten aan het concentreren. iets waar ik zelf grip op heb en zelf kan bepalen. Dit geeft mij een soort van rust.
Al zolang ik me kan herinneren is eten een obsessie voor mij geweest. Altijd bezig met dieeten, pillen, en altijd bezig met wat en hoeveel ik weet, soms red ik de 1000 calorien niet eens, ik weet van alle producten hoeveel calorien erin zitten, en lees ook altijd de etiketten, opzich is dit niet ernstig. maar ik laat ook de goede stoffen zoals gezonde vetten liever achterwege. Dit gedrag gaat met ups en down maar het is nog nooit echt doorgeslagen.
Vroeger kreeg ik regelmatig te horen dat ik 'te dik' was, dat kwam omdat ik vroeg begon te puberen, toen ik nog op de bassischool zat. Ik had al heel snel vrouwelijke vormen en dat werd bestempeld als 'dik', ik kreeg dit niet alleen te horen van klasgenoten maar ook familie. Ik heb een gezond gewicht, 64 kg en ben 1.74 lang. ideaal, ik weet het. Ik kan mezelf alleen niet accepteren, het lukt me gewoon weg niet en elke dag wil ik het weer opnieuw proberen.
Ik hou van eten, ik houd van kauwen op iets, ik houd van alles wat slecht is. Toch eet ik dit allemaal bijna nooit, omdat ik me na het eten van zoiets heel erg slecht voel. Verspreid over de dag eet ik aardig gezond. Veel fruit, water en yoghurt, maar koolhydraten eet ik liever zo min mogelijk. Overgeven heb ik gelukkig nog nooit gedaan omdat ik dat niet durf en omdat ik er dan aan ga wennen en het regelmatig zal gaan gebeuren en zo echt helemaal verkeerd kan gaan. Dat gezonde besef heb ik nog wel.
Maar nu is een lange relatie met mijn vriend, waarin hij mij respectloos heeft behandelt, me nooit mooi heeft laten voelen en vaak heeft vernederd over. Klinkt gek, maar ben hier erg verdrietig over. Met stress kan ik niet eten, eten voelt als beton in me mond en ik kan het gewoon niet doorslikken. Als ik dat wel doe word ik misselijk.
ik heb graag controle, nu ik geen controle meer heb op wat mijn ex- vriend doet, ben ik me weer op eten aan het concentreren. iets waar ik zelf grip op heb en zelf kan bepalen. Dit geeft mij een soort van rust.
woensdag 30 mei 2012 om 22:03
Ik vind je ook dapper en knap wat jezelf allemaal herkent. Wellicht dat door het beëindigen van je relatie de manier waarop je al met eten om ging obsessief wordt omdat deze man je zelfvertrouwen heeft beschadigd.
Weet je bent OK!
Praat er over met iemand die je vertrouwt, ouders, goede vriendin, ..etc. Ga voor de zekerheid ook met je huisarts praten.
Weet je bent OK!
Praat er over met iemand die je vertrouwt, ouders, goede vriendin, ..etc. Ga voor de zekerheid ook met je huisarts praten.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
