Lijf & Lijn
alle pijlers
beginnende anorexia?
vrijdag 17 februari 2012 om 18:06
vrijdag 17 februari 2012 om 18:12
vrijdag 17 februari 2012 om 18:18
Het is apart dat je jezelf beseft dat je het hebt. De meeste meisjes met anorexia willen dit juist in het beginstadium ontkennen. Maar ga alsjeblieft, alsjeblieft hulp zoeken via je huisarts, ook al lijkt dit je misschien moeilijk. Maar het wordt nog VEEL moeilijker als je er in een later stadium mee naar de huisarts moet...
vrijdag 17 februari 2012 om 18:31
Het grappige is dat je zelfbeeld zich aanpast.
Naarmate je magerder wordt, gaan je hersens denken dat je helemaal niet mager bent.
Ik kan me zo voorstellen dat dat een overlevingsmechanisme is in tijden van hongersnood.
Ik zou zeggen: ga eens naar je huisarts, ook al ben je niet vel over been, je denkpatroon is ongezond.
Naarmate je magerder wordt, gaan je hersens denken dat je helemaal niet mager bent.
Ik kan me zo voorstellen dat dat een overlevingsmechanisme is in tijden van hongersnood.
Ik zou zeggen: ga eens naar je huisarts, ook al ben je niet vel over been, je denkpatroon is ongezond.
vrijdag 17 februari 2012 om 19:03
Ik denk dat je een ander probleem hebt. Aandacht tekort in combinatie met een laag zelfbeeld
Als iemand zelf gelijk gaat denken dat ze anorexia heeft bij het lijnen, dan geloof ik er eerlijk gezegd niet zo in. Dit in combinatie met je andere topics denk ik dat je idd naar de huisarts moet (om eens wat dingen op een rijtje te krijgen).
Toevoeging, ik lees net op je andere topic dat je denkt dat je depressief bent? Je moet écht naar de dokter want je zit jezelf vanalles aan te praten.
Als iemand zelf gelijk gaat denken dat ze anorexia heeft bij het lijnen, dan geloof ik er eerlijk gezegd niet zo in. Dit in combinatie met je andere topics denk ik dat je idd naar de huisarts moet (om eens wat dingen op een rijtje te krijgen).
Toevoeging, ik lees net op je andere topic dat je denkt dat je depressief bent? Je moet écht naar de dokter want je zit jezelf vanalles aan te praten.
silvy wijzigde dit bericht op 17-02-2012 19:06
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 17 februari 2012 om 19:18
quote:lindalibra schreef op 17 februari 2012 @ 18:06:
Zo geobsedeerd zijn door afvallen, dat je t idee hebt door te slaan...;
Amper durven eten, doordat je denkt ervan aan te komen en elke dag obsessief sporten.... 5 x per dag willen wegen.
En amper naar je zin afvallen, dus nog minder proberen te eten...
Komt dat bekent voor bij iemand??ja hoor, alleen kon ik het nooit lang genoeg volhouden om mager te worden, ben ooit wel 'n keer op streefgewicht gekomen en heb dat zelfs nog bijna 2 jaar vast weten te houden, maar mijn lekkere trek wint uiteindelijk altijd en dan kom ik weer harder aan dan dat het eraf is gegaan
Zo geobsedeerd zijn door afvallen, dat je t idee hebt door te slaan...;
Amper durven eten, doordat je denkt ervan aan te komen en elke dag obsessief sporten.... 5 x per dag willen wegen.
En amper naar je zin afvallen, dus nog minder proberen te eten...
Komt dat bekent voor bij iemand??ja hoor, alleen kon ik het nooit lang genoeg volhouden om mager te worden, ben ooit wel 'n keer op streefgewicht gekomen en heb dat zelfs nog bijna 2 jaar vast weten te houden, maar mijn lekkere trek wint uiteindelijk altijd en dan kom ik weer harder aan dan dat het eraf is gegaan
zaterdag 18 februari 2012 om 10:19
Ja, het is herkenbaar, helaas.
Ik ben ook tijden, eigenlijk wel jaren obessief bezig geweest met mijn gewicht.
Anorexia kan ik het niet noemen omdat ik nooit echt ondergewicht heb gehad, maar een eetprobleem was het zeker wel. Alles draaide om (niet) eten, calorieen tellen, de weegschaal mijn humeur en eigenwaarde laten bepalen.
Spijt hebben als ik eens iets at wat niet in mijn heel strenge dieet hoorde, en dat vervolgens eraf moeten sporten. En dan heb ik het niet eens over taart of een chocolade reep, maar over een simpele boterham met hagelslag waar ik al van in de stress kon raken.
Obsessief omgaan met eten veranderde in obsessief sporten. Heb tijden gehad dat ik bijna dagelijks in de soprtschool te vinden was, en dan voor zeker 2 uur intensief sporten. Slikte er ook omstreden pillen bij die verboden zijn, waar je energie van krijgt en je hongergevoel van verdwijnt, voor mij toen dus de ideale uitvinding.
Ik pleegde roofbouw op mijn lichaam.
Heb heel mijn spijsvertering ermee verknalt, ik at bijna niks, en kwam meteen aan als ik wel eens normaal at.
Als je dit zo leest zou je denken dat ik graagmager zou zijn geweest, maar dat was helemaal niet zo. Ik was slank, dat wel, maar ben nooit dun geweest. Dat frustreerde mij, dat ik ondanks mijn strenge lijn regime nog ''dikker'' was dan sommige meiden die wel gewoon normaal leefden, aten en bewogen. (woog in mijn lichtste periode 61 kilo bij 1.80 dus dat valt best mee. Ben nu 10 kilo zwaarder)
Mijn grootste beproeving was mijn zwangerschap. Dat zou hoe dan ook een aanslag zijn op mijn figuur... en ik zou normaal, gezond moeten eten.
Dat is heel goed voor me geweest. Sinds de zwangerschap heb ik een gezond eetpatroon ontwikkeld. En het fijne is dat ik nog steeds net zo slank ben als ervoor! Mijn stofwisseling is weer zoals het hoort, en kom ik niet meer aan als ik eens iets lekkers eet.
Neemt niet weg dat ik me nog wel eens schuldig voel als ik te veel, te zoet of te vet eet. Ben er op die manier nog wel mee bezig. Zal ook niet zo snel een hele reep chocola of een hele zak chips eten in mn eentje.Als ik voor mijn gevoel teveel buiten mijn boekje ben gegaan las ik wel een compensatie dagje in waarin ik alleen gezond eet.
Maar, gelukkig, dat dwangmatige is er niet meer!
Ik ben ook tijden, eigenlijk wel jaren obessief bezig geweest met mijn gewicht.
Anorexia kan ik het niet noemen omdat ik nooit echt ondergewicht heb gehad, maar een eetprobleem was het zeker wel. Alles draaide om (niet) eten, calorieen tellen, de weegschaal mijn humeur en eigenwaarde laten bepalen.
Spijt hebben als ik eens iets at wat niet in mijn heel strenge dieet hoorde, en dat vervolgens eraf moeten sporten. En dan heb ik het niet eens over taart of een chocolade reep, maar over een simpele boterham met hagelslag waar ik al van in de stress kon raken.
Obsessief omgaan met eten veranderde in obsessief sporten. Heb tijden gehad dat ik bijna dagelijks in de soprtschool te vinden was, en dan voor zeker 2 uur intensief sporten. Slikte er ook omstreden pillen bij die verboden zijn, waar je energie van krijgt en je hongergevoel van verdwijnt, voor mij toen dus de ideale uitvinding.
Ik pleegde roofbouw op mijn lichaam.
Heb heel mijn spijsvertering ermee verknalt, ik at bijna niks, en kwam meteen aan als ik wel eens normaal at.
Als je dit zo leest zou je denken dat ik graagmager zou zijn geweest, maar dat was helemaal niet zo. Ik was slank, dat wel, maar ben nooit dun geweest. Dat frustreerde mij, dat ik ondanks mijn strenge lijn regime nog ''dikker'' was dan sommige meiden die wel gewoon normaal leefden, aten en bewogen. (woog in mijn lichtste periode 61 kilo bij 1.80 dus dat valt best mee. Ben nu 10 kilo zwaarder)
Mijn grootste beproeving was mijn zwangerschap. Dat zou hoe dan ook een aanslag zijn op mijn figuur... en ik zou normaal, gezond moeten eten.
Dat is heel goed voor me geweest. Sinds de zwangerschap heb ik een gezond eetpatroon ontwikkeld. En het fijne is dat ik nog steeds net zo slank ben als ervoor! Mijn stofwisseling is weer zoals het hoort, en kom ik niet meer aan als ik eens iets lekkers eet.
Neemt niet weg dat ik me nog wel eens schuldig voel als ik te veel, te zoet of te vet eet. Ben er op die manier nog wel mee bezig. Zal ook niet zo snel een hele reep chocola of een hele zak chips eten in mn eentje.Als ik voor mijn gevoel teveel buiten mijn boekje ben gegaan las ik wel een compensatie dagje in waarin ik alleen gezond eet.
Maar, gelukkig, dat dwangmatige is er niet meer!
vrijdag 16 maart 2012 om 23:13
Je klinkt als mij. Ik heb nu iets meer dan een jaar anorexia. Ik heb inderdaad 5x op een dag op weegschalen gestaan, alleen avondeten willen eten en dat er weer uit braken. Gelaxeert en andere pillen geslikt. Het enige wat ik niet gedaan heb is extreem veel sporten. Hoogstens extra rondjes om.
Maar ik raad aan naar de huisarts te gaan. Dit is een eetstoornis en je kan er beter zo vroeg mogelijk bij zijn. Ik volg al 8 maanden therapie en moet opnieuw een behandeling volgen van een half jaar. Ik volg dus al langer een behandeling dan dat ik daadwerkelijk ziek ben (of me zo heb gevoeld). De weg is zo lang en hoe langer je wacht hoe langer dit herstel duurt.
Het is heel moeilijk met dit vooruitzicht nog naar de huisarts te stappen. Maar vraag jezelf af; wil je dit nog? Want ergens is er nog dat stemmetje dat nu keihard: Nee! roept.
Mocht je het prettig vinden mag je me altijd even contacten als je er over wilt praten.
Maar ik raad aan naar de huisarts te gaan. Dit is een eetstoornis en je kan er beter zo vroeg mogelijk bij zijn. Ik volg al 8 maanden therapie en moet opnieuw een behandeling volgen van een half jaar. Ik volg dus al langer een behandeling dan dat ik daadwerkelijk ziek ben (of me zo heb gevoeld). De weg is zo lang en hoe langer je wacht hoe langer dit herstel duurt.
Het is heel moeilijk met dit vooruitzicht nog naar de huisarts te stappen. Maar vraag jezelf af; wil je dit nog? Want ergens is er nog dat stemmetje dat nu keihard: Nee! roept.
Mocht je het prettig vinden mag je me altijd even contacten als je er over wilt praten.
