Lijf & Lijn
alle pijlers
Een dikke in een scootmobiel
dinsdag 7 september 2010 om 19:08
Ik woon, zoals jullie wellicht weten, in een vrolijke volksbuurt in de hofstad. Op straat passeren de meest vreemde types. Dikke vrouwen op brommertjes, mannen in jurken en met baarden, schommelende vrouwen met zwarte toddels om lijf en hoofd gebonden. Maar naar mate ik ouder wordt en dus toleranter, zie ik het allemaal aan. Soms hoofdschuddend, maar zelden boos wordend en nooit agressief.
Maar afgelopen vrijdag stond het schuim om mijn mond van woede. Er woont in mijn volksbuurt een dikke vent die altijd met zijn boodschappentas sjouwde tussen woning en Plus supermarkt. Je weet wel, zo een vent met trainingsbroek en dikke trui, op sloffen, omdat zijn schoenen vast niet meer om zijn dikke voeten passen, en een buik als een walvisch. Halverwege plofte hij steeds op het bankje in de straat dat uitkeek op een veldje dat door pitbulls en american stafford klotehonden werd volgescheten. Zijn wekelijkse portie vet vreten binnenhalen kostte hem een hele hoop moeite. Maar ja, zonder baan had ie toch tijd zat.
Maar nu afgelopen vrijdag. Komt ie voorbij in een scootmobiel. Ik denk dat ie zeker niet ouder is dan ik. Werkt niet. Vreet en drinkt zich vol. Maar rijdt (als ik geen christen was zou ik godverdegodver zeggen) wel in een door de AWBZ bekostigd voertuig rond. VAN MIJN GELD.
Dat een bejaarde zo een ding krijgt om nog enigzins mobiel te zijn kan ik me goed voorstellen. Daar betaal ik graag voor. Maar dat iemand die zich volvreet en daardoor bijna geen stap meer kan zetten van een door de gemeenschap betaalde scootmobiel gebruik kan maken wil er bij mij echt niet in. Het schuim op mijn mond. Ik voel het al weer komen nu ik dit schrijf.
Wie herkent dat?
Maar afgelopen vrijdag stond het schuim om mijn mond van woede. Er woont in mijn volksbuurt een dikke vent die altijd met zijn boodschappentas sjouwde tussen woning en Plus supermarkt. Je weet wel, zo een vent met trainingsbroek en dikke trui, op sloffen, omdat zijn schoenen vast niet meer om zijn dikke voeten passen, en een buik als een walvisch. Halverwege plofte hij steeds op het bankje in de straat dat uitkeek op een veldje dat door pitbulls en american stafford klotehonden werd volgescheten. Zijn wekelijkse portie vet vreten binnenhalen kostte hem een hele hoop moeite. Maar ja, zonder baan had ie toch tijd zat.
Maar nu afgelopen vrijdag. Komt ie voorbij in een scootmobiel. Ik denk dat ie zeker niet ouder is dan ik. Werkt niet. Vreet en drinkt zich vol. Maar rijdt (als ik geen christen was zou ik godverdegodver zeggen) wel in een door de AWBZ bekostigd voertuig rond. VAN MIJN GELD.
Dat een bejaarde zo een ding krijgt om nog enigzins mobiel te zijn kan ik me goed voorstellen. Daar betaal ik graag voor. Maar dat iemand die zich volvreet en daardoor bijna geen stap meer kan zetten van een door de gemeenschap betaalde scootmobiel gebruik kan maken wil er bij mij echt niet in. Het schuim op mijn mond. Ik voel het al weer komen nu ik dit schrijf.
Wie herkent dat?
dinsdag 7 september 2010 om 19:28
quote:Botervliegje schreef op 07 september 2010 @ 19:26:
Hier in de wijk woont een man. Een dronkaard zo deed het verhaal de ronde. Beetje onverzorgd uiterlijk, een kilo of wat te zwaar. Hij waggelde 's ochtends naar de kroeg en kwam daar een paar uur later weer uit. Waggelde naar huis en de volgende dag herhaalde zich dit weer. Schande vond men. Een zuiplap met een uitkering. Dat hij maar eens een baan zou gaan zoeken. Tot de dag dat er iemand in gesprek raakte met de man. Hij had een hersenbloeding gehad en sindsdien was lopen erg moeilijk geworden. Net als zelfstandig aankleden etc. Hij was ook wel wat aangekomen nu hij niet meer zo actief kon zijn. Hij miste het fietsen. Hij wandelde nu dagelijks bij wijze van therapie naar het winkelcentrum. Deed een rondje en een bak koffie bij de kroeg en ging dan weer naar huis. Hij vond het feit dat hij nu afgekeurd was nog het ergste. Hij had altijd met veel plezier gewerkt.
Moraal van het (waargebeurde) verhaal: niet oordelen voordat je de feiten kent.Mooi verhaal. Of eigenlijk heel sneu...
Hier in de wijk woont een man. Een dronkaard zo deed het verhaal de ronde. Beetje onverzorgd uiterlijk, een kilo of wat te zwaar. Hij waggelde 's ochtends naar de kroeg en kwam daar een paar uur later weer uit. Waggelde naar huis en de volgende dag herhaalde zich dit weer. Schande vond men. Een zuiplap met een uitkering. Dat hij maar eens een baan zou gaan zoeken. Tot de dag dat er iemand in gesprek raakte met de man. Hij had een hersenbloeding gehad en sindsdien was lopen erg moeilijk geworden. Net als zelfstandig aankleden etc. Hij was ook wel wat aangekomen nu hij niet meer zo actief kon zijn. Hij miste het fietsen. Hij wandelde nu dagelijks bij wijze van therapie naar het winkelcentrum. Deed een rondje en een bak koffie bij de kroeg en ging dan weer naar huis. Hij vond het feit dat hij nu afgekeurd was nog het ergste. Hij had altijd met veel plezier gewerkt.
Moraal van het (waargebeurde) verhaal: niet oordelen voordat je de feiten kent.Mooi verhaal. Of eigenlijk heel sneu...
dinsdag 7 september 2010 om 19:29
Willem, volgende keer dat je hem tegen komt, dan schop je hem uit zijn scootmobiel, en laat je dat kreng lopen. Is ie nu helemaal betoeterd; jij kan toch zo ook wel zien wat er met hem aan de hand is. Daar heb je echt geen dokter voor nodig!
(oftewel; weet je wel zeker dat ie die scoot alleen maar heeft vanwege overgewicht?)
(oftewel; weet je wel zeker dat ie die scoot alleen maar heeft vanwege overgewicht?)
dinsdag 7 september 2010 om 19:30
quote:advies schreef op 07 september 2010 @ 19:28:
[...]
Mooi verhaal. Of eigenlijk heel sneu...Behoorlijk sneu zelfs. De man wist welke verhalen de ronde deden, maar zich ertegen verzetten was dweilen met de kraan open. Inmiddels is door een aantal ijverige wijkgenoten het echte verhaal flink verspreid en zijn de roddels gestopt. Hij krijgt nu zelfs hulp van het wijkteam.
[...]
Mooi verhaal. Of eigenlijk heel sneu...Behoorlijk sneu zelfs. De man wist welke verhalen de ronde deden, maar zich ertegen verzetten was dweilen met de kraan open. Inmiddels is door een aantal ijverige wijkgenoten het echte verhaal flink verspreid en zijn de roddels gestopt. Hij krijgt nu zelfs hulp van het wijkteam.
dinsdag 7 september 2010 om 19:31
quote:traincha2 schreef op 07 september 2010 @ 19:18:
Oh ik weet al wie dat was! De echtgenoot van die dikke vrouw op dat brommertje!Ja hadden we net dat topic gehad, krijgen we het broertje er weer van. Dat die man niet moe van zichzelf wordt van alle ergernissen wat hij dagelijks dus meemaakt. -ik zucht maar weer eens diep-
Oh ik weet al wie dat was! De echtgenoot van die dikke vrouw op dat brommertje!Ja hadden we net dat topic gehad, krijgen we het broertje er weer van. Dat die man niet moe van zichzelf wordt van alle ergernissen wat hij dagelijks dus meemaakt. -ik zucht maar weer eens diep-
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 7 september 2010 om 19:33
quote:Botervliegje schreef op 07 september 2010 @ 19:30:
[...]
Behoorlijk sneu zelfs. De man wist welke verhalen de ronde deden, maar zich ertegen verzetten was dweilen met de kraan open. Inmiddels is door een aantal ijverige wijkgenoten het echte verhaal flink verspreid en zijn de roddels gestopt. Hij krijgt nu zelfs hulp van het wijkteam.Nog sneuer... Fijn dat dit verhaal een positief einde heeft. Dat geeft de mens weer hoop
[...]
Behoorlijk sneu zelfs. De man wist welke verhalen de ronde deden, maar zich ertegen verzetten was dweilen met de kraan open. Inmiddels is door een aantal ijverige wijkgenoten het echte verhaal flink verspreid en zijn de roddels gestopt. Hij krijgt nu zelfs hulp van het wijkteam.Nog sneuer... Fijn dat dit verhaal een positief einde heeft. Dat geeft de mens weer hoop
dinsdag 7 september 2010 om 19:33
Bij de WMO krijg je niet zomaar een scootmobiel. Als je precies geen 100 meter meer kan lopen dan krijg je hem.
De WMO is bijzonder streng en er zijn verschillende ziektes die je buurman kunnen plagen. En als je mij ziet in de winter en ik heb een K*t dag, dan praat ik ook alsof ik dronken ben, loop ook niet goed en het kan gebeuren dat ik val. Ik heb niet gedronken, maar heb wel benen die verstijven en niet mee willen werken en als ik dan nog hondsmoe ben, dan heb ik het helemaal gehad. Terwijl als het warm is, ik rustig een uur kan lopen, de fiets pak en het lijkt alsof er niets aan de hand is.
De WMO is bijzonder streng en er zijn verschillende ziektes die je buurman kunnen plagen. En als je mij ziet in de winter en ik heb een K*t dag, dan praat ik ook alsof ik dronken ben, loop ook niet goed en het kan gebeuren dat ik val. Ik heb niet gedronken, maar heb wel benen die verstijven en niet mee willen werken en als ik dan nog hondsmoe ben, dan heb ik het helemaal gehad. Terwijl als het warm is, ik rustig een uur kan lopen, de fiets pak en het lijkt alsof er niets aan de hand is.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
dinsdag 7 september 2010 om 19:36
quote:meharis schreef op 07 september 2010 @ 19:33:
Bij de WMO krijg je niet zomaar een scootmobiel. Als je precies geen 100 meter meer kan lopen dan krijg je hem. Onzin. Zelfs als een gemeente dit al als criteria probeert te hanteren, dan zal dat bij de eerste de beste rechtzaak direct aan flarden geschoten worden.
Bij de WMO krijg je niet zomaar een scootmobiel. Als je precies geen 100 meter meer kan lopen dan krijg je hem. Onzin. Zelfs als een gemeente dit al als criteria probeert te hanteren, dan zal dat bij de eerste de beste rechtzaak direct aan flarden geschoten worden.
when you wish upon a star...
dinsdag 7 september 2010 om 19:39
quote:advies schreef op 07 september 2010 @ 19:28:
[...]
Mooi verhaal. Of eigenlijk heel sneu...Eerder te regelmatige praktijk. Er zijn nogal wat Willems en Willem-wannabe's in dit land. En ongetwijfeld ook diegenen waar Willem dan weer van denkt 'wannebe them'. Algemeen bekende oude zooi. Soms denk ik wel eens dat het een pracht zou zijn als karma ooit eens op zou staan.
[...]
Mooi verhaal. Of eigenlijk heel sneu...Eerder te regelmatige praktijk. Er zijn nogal wat Willems en Willem-wannabe's in dit land. En ongetwijfeld ook diegenen waar Willem dan weer van denkt 'wannebe them'. Algemeen bekende oude zooi. Soms denk ik wel eens dat het een pracht zou zijn als karma ooit eens op zou staan.
when you wish upon a star...
dinsdag 7 september 2010 om 19:40
quote:Botervliegje schreef op 07 september 2010 @ 19:26:
Hier in de wijk woont een man. Een dronkaard zo deed het verhaal de ronde. Beetje onverzorgd uiterlijk, een kilo of wat te zwaar. Hij waggelde 's ochtends naar de kroeg en kwam daar een paar uur later weer uit. Waggelde naar huis en de volgende dag herhaalde zich dit weer. Schande vond men. Een zuiplap met een uitkering. Dat hij maar eens een baan zou gaan zoeken. Tot de dag dat er iemand in gesprek raakte met de man. Hij had een hersenbloeding gehad en sindsdien was lopen erg moeilijk geworden. Net als zelfstandig aankleden etc. Hij was ook wel wat aangekomen nu hij niet meer zo actief kon zijn. Hij miste het fietsen. Hij wandelde nu dagelijks bij wijze van therapie naar het winkelcentrum. Deed een rondje en een bak koffie bij de kroeg en ging dan weer naar huis. Hij vond het feit dat hij nu afgekeurd was nog het ergste. Hij had altijd met veel plezier gewerkt.
Moraal van het (waargebeurde) verhaal: niet oordelen voordat je de feiten kent.
Ja precies!
Je weet dus nooit precies wat er speelt..
Hier in de wijk woont een man. Een dronkaard zo deed het verhaal de ronde. Beetje onverzorgd uiterlijk, een kilo of wat te zwaar. Hij waggelde 's ochtends naar de kroeg en kwam daar een paar uur later weer uit. Waggelde naar huis en de volgende dag herhaalde zich dit weer. Schande vond men. Een zuiplap met een uitkering. Dat hij maar eens een baan zou gaan zoeken. Tot de dag dat er iemand in gesprek raakte met de man. Hij had een hersenbloeding gehad en sindsdien was lopen erg moeilijk geworden. Net als zelfstandig aankleden etc. Hij was ook wel wat aangekomen nu hij niet meer zo actief kon zijn. Hij miste het fietsen. Hij wandelde nu dagelijks bij wijze van therapie naar het winkelcentrum. Deed een rondje en een bak koffie bij de kroeg en ging dan weer naar huis. Hij vond het feit dat hij nu afgekeurd was nog het ergste. Hij had altijd met veel plezier gewerkt.
Moraal van het (waargebeurde) verhaal: niet oordelen voordat je de feiten kent.
Ja precies!
Je weet dus nooit precies wat er speelt..
