Lijf & Lijn
alle pijlers
Eetbuien: wie schrijft mee?
dinsdag 9 oktober 2012 om 19:54
De titel zegt het al: ik heb last van eetbuien. Ik spuug/laxeer niet, ik heb geen overgewicht maar ik voel me er wel heel slecht door. Nu weet ik dat t helpt om over je probleem te praten, maar ik zou niet weten met wie. Ik woon alleen, heb veel kennissen maar niemand met wie ik close genoeg ben om dit te delen, familie is door omstandigheden ook geen oplossing. Hulpverlening overweeg ik, maar ik weet dat dat even gaat duren. En nu ik toe durf te geven dat ik ermee zit, wil ik er graag over praten, liefst vanavond nog. En vandaar dat ik, na lang twijfelen, hier dit topic openen. Wie herkent zich in mijn verhaal en wil/durft met me mee te posten?
dinsdag 9 oktober 2012 om 20:22
Geen herkenning, maar een site waar je misschien iets aan kan hebben: www.proud2bme.nl
Op het forum is ook een plek voor mensen met eetbuien.
Op het forum is ook een plek voor mensen met eetbuien.
dinsdag 9 oktober 2012 om 20:42
Hoi Cecelie,
Ik herken het helaas wel, heb er zelf (momenteel bijna dagelijks) ook last van.
Ik heb ook boulimia. Eerder laxeerde ik ook, maar dit doe ik nu niet meer.
Ik woon samen, maar mijn vriend heeft een eigen onderneming, waardoor ik vaak alleen ben op moeilijk momenten, zoals na het avondeten.
Hij weet ervan, maakt zich zorgen, maar lijkt er niet veel mee te kunnen.
Ik moet het immers zelf doen, als ik beter wil worden of -weer- in therapie gaan (en dat wil ik).
Deze laatste zijn trouwens niet vriends woorden hoor, maar mijn eigen visie erover.
Ik vind mezelf ondertussen een beetje een luie boulimia'er (klinkt vast vreemd en ziek voor een 'outsider').. En is het eigenlijk ook natuurlijk!
Als ik eerder een eetbui had, dan wilde ik er zo snel mogelijk vanaf. Nu stel ik het vaak lang uit, heb zo'n hekel aan dat stomme overgeven en toch moet ik van mijn onderbewustzijn!
Inmiddels heb ik niet meer die absolute obsessie om dun te zijn, maar de verslaving om zo nu en dan veel teveel te eten (eetbuien dus) is er, met eveneens het overgeven.
Ik stel overgeven steeds vaker uit, waardoor ik 's avonds op de bank in slaap val en een boze vriend heb. Ik ga dan niet met hem mee naar bed, want heb daarvoor steeds een excuus, terwijl ik eigenlijk wil overgeven..
Hij weet inmiddels de oorzaak (begon natuurlijk te twijfelen over mijn gevoelen voor hem) en probeert me te ondersteunen, maar weet er ook niet zoveel raad meer mee.
Gevolg is ook dat ik nu een stuk voller ben (maat 40, ipv 36), al heb ik dus niet heel erg veel overgewicht.
Elke dag besluit ik dat het nu ECHT afgelopen moet zijn, helaas en dat ik weer terug wil naar maat 36, maar helaas..
Elke dag neem ik me voor om 'morgen' te stoppen met de eetbuien, maar het lukt me niet.
Nu ik geen werk kan vinden, lijkt het allemaal nog erger te worden.
Ik ben nu midden 20 en dit speelt ongeveer vanaf mijn 14e.
Ik praat dus graag met je hierover en zou je zo mogelijk willen steunen.
Weet je toevallig ook wat de oorzaak is van je eetbuien TO?
Ik herken het helaas wel, heb er zelf (momenteel bijna dagelijks) ook last van.
Ik heb ook boulimia. Eerder laxeerde ik ook, maar dit doe ik nu niet meer.
Ik woon samen, maar mijn vriend heeft een eigen onderneming, waardoor ik vaak alleen ben op moeilijk momenten, zoals na het avondeten.
Hij weet ervan, maakt zich zorgen, maar lijkt er niet veel mee te kunnen.
Ik moet het immers zelf doen, als ik beter wil worden of -weer- in therapie gaan (en dat wil ik).
Deze laatste zijn trouwens niet vriends woorden hoor, maar mijn eigen visie erover.
Ik vind mezelf ondertussen een beetje een luie boulimia'er (klinkt vast vreemd en ziek voor een 'outsider').. En is het eigenlijk ook natuurlijk!
Als ik eerder een eetbui had, dan wilde ik er zo snel mogelijk vanaf. Nu stel ik het vaak lang uit, heb zo'n hekel aan dat stomme overgeven en toch moet ik van mijn onderbewustzijn!
Inmiddels heb ik niet meer die absolute obsessie om dun te zijn, maar de verslaving om zo nu en dan veel teveel te eten (eetbuien dus) is er, met eveneens het overgeven.
Ik stel overgeven steeds vaker uit, waardoor ik 's avonds op de bank in slaap val en een boze vriend heb. Ik ga dan niet met hem mee naar bed, want heb daarvoor steeds een excuus, terwijl ik eigenlijk wil overgeven..
Hij weet inmiddels de oorzaak (begon natuurlijk te twijfelen over mijn gevoelen voor hem) en probeert me te ondersteunen, maar weet er ook niet zoveel raad meer mee.
Gevolg is ook dat ik nu een stuk voller ben (maat 40, ipv 36), al heb ik dus niet heel erg veel overgewicht.
Elke dag besluit ik dat het nu ECHT afgelopen moet zijn, helaas en dat ik weer terug wil naar maat 36, maar helaas..
Elke dag neem ik me voor om 'morgen' te stoppen met de eetbuien, maar het lukt me niet.
Nu ik geen werk kan vinden, lijkt het allemaal nog erger te worden.
Ik ben nu midden 20 en dit speelt ongeveer vanaf mijn 14e.
Ik praat dus graag met je hierover en zou je zo mogelijk willen steunen.
Weet je toevallig ook wat de oorzaak is van je eetbuien TO?
dinsdag 9 oktober 2012 om 20:52
dinsdag 9 oktober 2012 om 21:20
Maakt niet uit traldiedal, ik ben blij met je reactie. Zelf geef ik niet over, maar ik herken je verhaal wel. Vooral het "morgen opnieuw beginnen". Ik zou graag een kilo of 3 kwijt zijn maar ik dat zit me niet eens zo dwars: ik wil gewoon van dat vreten af.
Waar het aan ligt? Een combinatie van stress en eenzaamheid. Niet eenzaamheid in de zin van alleen op de bank zitten, maar eenzaam in de zin van nergens echt je verhaal kwijt kunnen. Zoals ik al zei, ik heb veel kennissen. Kan elke avond met iemand afspreken maar ik heb niemand waarbij ik echt mezelf kan zijn, mijn echte gevoelens kan delen. Mijn verhaal kwijt kan als ik thuis kom. En ik heb geen idee hoe ik dat op kan lossen, ik heb al wel geïnvesteerd in hobby's, vrijwilligerswerk, nieuwe vriendschappen. Dat levert nog meer leuke kennissen (en in het geval
van het vrijwilligen extra stress) op maar het vult het "gat" niet dat ik ervaar. Sterker nog, na zo'n sociaal ding heb ik vaak een eetbui. Ik durf het bijna niet op te schrijven: maar ik voel me alleen omdat ik het idee heb dat ik nergens bij hoor, bij niemand echt belangrijk ben, op nr 1 sta. Ik ben succesvol in mijn werk, weet dat mijn collega's blij met me zijn, weet dat ik me in mijn vrijwilligerswerk nuttig maak, dat er veel mensen in mijn omgeving zijn die graag mijn advies vragen of een avond met me in de kroeg hangen. Maar toen ik dit weekend in de stromende regen om half 2 's nachts voor mijn deur stond en m'n sleutels niet kon vinden, kon ik niemand bellen om hulp; dat gevoel van eenzaamheid. En daarin probeer ik mezelf te troosten met eten. Zo vaak dat het een gewoonte wordt.
Waar het aan ligt? Een combinatie van stress en eenzaamheid. Niet eenzaamheid in de zin van alleen op de bank zitten, maar eenzaam in de zin van nergens echt je verhaal kwijt kunnen. Zoals ik al zei, ik heb veel kennissen. Kan elke avond met iemand afspreken maar ik heb niemand waarbij ik echt mezelf kan zijn, mijn echte gevoelens kan delen. Mijn verhaal kwijt kan als ik thuis kom. En ik heb geen idee hoe ik dat op kan lossen, ik heb al wel geïnvesteerd in hobby's, vrijwilligerswerk, nieuwe vriendschappen. Dat levert nog meer leuke kennissen (en in het geval
van het vrijwilligen extra stress) op maar het vult het "gat" niet dat ik ervaar. Sterker nog, na zo'n sociaal ding heb ik vaak een eetbui. Ik durf het bijna niet op te schrijven: maar ik voel me alleen omdat ik het idee heb dat ik nergens bij hoor, bij niemand echt belangrijk ben, op nr 1 sta. Ik ben succesvol in mijn werk, weet dat mijn collega's blij met me zijn, weet dat ik me in mijn vrijwilligerswerk nuttig maak, dat er veel mensen in mijn omgeving zijn die graag mijn advies vragen of een avond met me in de kroeg hangen. Maar toen ik dit weekend in de stromende regen om half 2 's nachts voor mijn deur stond en m'n sleutels niet kon vinden, kon ik niemand bellen om hulp; dat gevoel van eenzaamheid. En daarin probeer ik mezelf te troosten met eten. Zo vaak dat het een gewoonte wordt.
dinsdag 9 oktober 2012 om 23:55
ik heb precies hetzelfde als traldiedal, heb al 1000x gezegd dat ik zou stoppen, en word idd ook een luie boulimia'er omdat ik het ook zo zat ben!
mijn vriend weet alleen niets, heb het wel 2x aangegeven bij mijn huisarts maar die adviseerde alleen dat ik moet sporten.
ik weet het ook niet meer, heb ook zelf al uit proberen te zoeken hoe en waarom
ik het mezelf aandoe, maar ben elke keer niet sterk genoeg om niet te bingen.
het zijn typische kenmerken, ik kan wel normaal eten op vakantie, in bijzijn van mensen, ik kan taart en koek afslaan, maar zodra ik alleen ben, of mijn relatie slecht gaat ( zoals nu ) ga ik toch weer voor sluitingstijd naar de supermarkt voor 3 zakken snoep etc.
zo'n klotegevoel he?
en cecelie wat vervelend van je eenzaamheid,
ik heb momenteel juist bijna geen vrienden, omdat mijn baan heel a-sociaal is. en dat maakt mij eenzaam. een depressie afeglopen jaar heeft mij ook vrienden gekost, maar dat gevoel dat je niemand kan bellen?? afschuwelijk
ik snap dat je dan gaat eten, het houdt je een soort van bezig en haalt je gedachten er toch op een of andere manier vanaf.. dat heb ik ook, maar als ik klaar ben, baal ik dat ik er nog vanaf moet, en baal zo erg dat ik weer heb gefaald.
Fijn topic, ik durfde hem zelf op een of andere manier niet te openen.
mijn vriend weet alleen niets, heb het wel 2x aangegeven bij mijn huisarts maar die adviseerde alleen dat ik moet sporten.
ik weet het ook niet meer, heb ook zelf al uit proberen te zoeken hoe en waarom
ik het mezelf aandoe, maar ben elke keer niet sterk genoeg om niet te bingen.
het zijn typische kenmerken, ik kan wel normaal eten op vakantie, in bijzijn van mensen, ik kan taart en koek afslaan, maar zodra ik alleen ben, of mijn relatie slecht gaat ( zoals nu ) ga ik toch weer voor sluitingstijd naar de supermarkt voor 3 zakken snoep etc.
zo'n klotegevoel he?
en cecelie
wat vervelend van je eenzaamheid,ik heb momenteel juist bijna geen vrienden, omdat mijn baan heel a-sociaal is. en dat maakt mij eenzaam. een depressie afeglopen jaar heeft mij ook vrienden gekost, maar dat gevoel dat je niemand kan bellen?? afschuwelijk
ik snap dat je dan gaat eten, het houdt je een soort van bezig en haalt je gedachten er toch op een of andere manier vanaf.. dat heb ik ook, maar als ik klaar ben, baal ik dat ik er nog vanaf moet, en baal zo erg dat ik weer heb gefaald.
Fijn topic, ik durfde hem zelf op een of andere manier niet te openen.
woensdag 10 oktober 2012 om 07:58
Fijn dat je reageert Andreavogel, ik herken je verhaal heel erg: op die momenten dat het niet goed gaat, ga ik steeds weer eten, ook al weet ik dat ik me daardoor nog slechter ga voelen. Ik werd vanochtend voor de zoveelste keer misselijk wakker en heb me weer voorgenomen sterker te zijn. Al is het maar voor vandaag.
woensdag 10 oktober 2012 om 14:52
woensdag 10 oktober 2012 om 22:55
Afleiding werkt voor mij minder goed; juist als ik veel stress heb, lukt het me niet om dat snel naar bed te gaan, dan duik ik eerst de kast in. Helpt het je om bijvoorbeeld in de bibliotheek te studeren?
Ik heb vandaag een oké dag gehad, wel veel gesnoept maar niet de bocht uitgevlogen (denk totaal 1800kcal, 3 stuks fruit, 200g groente, veel water). Morgen weer een dag.
Ik heb vandaag een oké dag gehad, wel veel gesnoept maar niet de bocht uitgevlogen (denk totaal 1800kcal, 3 stuks fruit, 200g groente, veel water). Morgen weer een dag.
