Lijf & Lijn
alle pijlers
Ernstig obesitas bij partner
maandag 25 november 2013 om 15:15
Mijn partner is over de 120 kg, 1.75 meter en 35 lentes oud: kortom, ernstig obesitas. Ergens wil ze wel afvallen, maar ergens ook niet. Ergens wel: ze probeert soms enkele weken/maanden wat minder te eten (en valt daarbij zo'n 10 kg af) maar daarna stopt ze weer met dieet (onduidelijke reden) en komt ze de 10 kg weer aan. We praten weinig over het overgewicht omdat het een erg gevoelig onderwerp is.
Ik maak me er wel ernstig zorgen om, maar weet niet hoe ik haar verder kan helpen. Ik support haar bij elk dieet dat ze wil volgen, moedig haar aan te gaan fietsen (naar het volgende dorp bijvoorbeeld) of om te gaan wandelen, maar er is altijd wel een excuus om dat vooral NIET te doen (te koud, te nat, te warm, te donker, weinig tijd, geen zin).
Haar wreef is recentelijk ingezakt en ze loopt op steunzolen; heeft waarschijnlijk op d'r d***nder gehad van de dokter, maar verder geen verandering.
Ik geef 't eigenlijk op, maar besef dat haar gezondheid wel ernstig in gevaar is. Voor haarzelf, voor mijzelf (want ik behoud graag mijn partner) en ook voor onze kinderen (die ik liever MET hun moeder oud zie worden)
Wanneer laat je je partner haar eigen beslissingen nemen?
Of moet ik met mijn hakken in 't zand en haar suiker/chips/vet weigeren en haar op de fiets drukken?
Ik maak me er wel ernstig zorgen om, maar weet niet hoe ik haar verder kan helpen. Ik support haar bij elk dieet dat ze wil volgen, moedig haar aan te gaan fietsen (naar het volgende dorp bijvoorbeeld) of om te gaan wandelen, maar er is altijd wel een excuus om dat vooral NIET te doen (te koud, te nat, te warm, te donker, weinig tijd, geen zin).
Haar wreef is recentelijk ingezakt en ze loopt op steunzolen; heeft waarschijnlijk op d'r d***nder gehad van de dokter, maar verder geen verandering.
Ik geef 't eigenlijk op, maar besef dat haar gezondheid wel ernstig in gevaar is. Voor haarzelf, voor mijzelf (want ik behoud graag mijn partner) en ook voor onze kinderen (die ik liever MET hun moeder oud zie worden)
Wanneer laat je je partner haar eigen beslissingen nemen?
Of moet ik met mijn hakken in 't zand en haar suiker/chips/vet weigeren en haar op de fiets drukken?
dinsdag 26 november 2013 om 14:52
Wij kunnen met z'n allen van alles vinden en denken. Maar als de vrouw van TO niet wil stoppen met overeten, gebeurt er niets.
M'n vader is alcoholist en m'n moeder heeft geaccepteerd dat ze kan kiezen: blijven en z'n alcoholisme (en vele mislukkende stoppogingen) accepteren, of weg gaan.
Meer smaken zijn er niet.
Ze is overigens gebleven vanwege de kinderen.
Je kan een ander niet dwingen iets te willen.
M'n vader is alcoholist en m'n moeder heeft geaccepteerd dat ze kan kiezen: blijven en z'n alcoholisme (en vele mislukkende stoppogingen) accepteren, of weg gaan.
Meer smaken zijn er niet.
Ze is overigens gebleven vanwege de kinderen.
Je kan een ander niet dwingen iets te willen.
dinsdag 26 november 2013 om 15:43
quote:mieka03 schreef op 26 november 2013 @ 13:52:
Natuurlijk wil ze wel, maar misschien is ze ook moe. Al een paar keer 10 kilo afgevallen en steeds weer terug, moet er niet aan denken. Misschien is ze wel niet echt een buitenmens, ik ben ook nooit zo van het fietsen in de regen. Waarom niet iets leukers samen doen, dansen? Met de kinderen naar het zwembad? Maar het allerbelangrijkste: PRATEN. Je maakt je zorgen om haar gezondheid, is ze wel gelukkig? Hoe kan jij haar helpen?
Ik denk niet dat naar het zwembad gaan met dit gewicht onder "leuk" valt. Ik was niet zo zwaar als deze vrouw, maar heb wel een bmi van 30 gehad en een badpak is nooit onder de categorie "leuk" gevallen in die tijd.
Ik herken overigens het patroon van alles de schuld geven. Ik zie het met lede ogen aan bij mijn eigen zus. Laatst kreeg ik van haar ook een hele verhandeling dat haar man de verkeerde boodschappen haalde en dat hij en de kinderen geen donker brood lusten en geen volkoren macaroni en dat ze dus daarom niet af kon vallen. Ik heb gezegd: "dat kan allemaal wel zo zijn, maar dat is toch geen reden om dan ook maar gelijk taartjes en chocola gaan eten, 20 kilo aan komen in 11 maanden komt niet door wel of niet volkorenmacaroni eten." En ja dan komt het stress argument om de hoek kijken en daar kan ik geen speld tussen krijgen, want dat heeft, ze heeft erg veel pech. Ik heb alleen gevraagd, of het nou geholpen heeft tegen de stress al dat gewicht erbij.
Ik denk dat jij dit gesprek niet met je vrouw kunt voeren TO, dat kan mijn zusters man ook niet, maar ik wel, want ik weet hoe moeilijk het is, want ik was ook te zwaar en een vrouw (mannen vallen veel makkelijker af). Hoe vaak ik niet gehoord heb ik die tijd dat ik te dik was: ik heb gewoon geen suiker meer in de koffie genomen en ben 3x per week gaan sporten, zo makkelijk is afvallen blijkbaar als je een man bent. Nou ik sportte al zeker 10 jaar 3x per week en suiker in koffie of thee heb ik mijn hele leven nog nooit gedronken. Dit soort adviezen kan ik dus niet echt verdragen, ik heb ze liever van mensen die echt weten hoe het is en dat ben jij niet TO met jouw gewicht en lengte, je bent volgens mij eerder aan de dunne kant. Is er niet iemand in haar omgeving die invloed kan uitoefenen? Een moeder of een zus? Mijn moeder zegt het ook tegen mijn zus, mijn moeder is altijd te dik geweest en heeft nu een kunstheup en versleten knieen, dus die weet waarover ze praat. Die zegt ons dat we niet zo stom moeten zijn als zij.
Natuurlijk wil ze wel, maar misschien is ze ook moe. Al een paar keer 10 kilo afgevallen en steeds weer terug, moet er niet aan denken. Misschien is ze wel niet echt een buitenmens, ik ben ook nooit zo van het fietsen in de regen. Waarom niet iets leukers samen doen, dansen? Met de kinderen naar het zwembad? Maar het allerbelangrijkste: PRATEN. Je maakt je zorgen om haar gezondheid, is ze wel gelukkig? Hoe kan jij haar helpen?
Ik denk niet dat naar het zwembad gaan met dit gewicht onder "leuk" valt. Ik was niet zo zwaar als deze vrouw, maar heb wel een bmi van 30 gehad en een badpak is nooit onder de categorie "leuk" gevallen in die tijd.
Ik herken overigens het patroon van alles de schuld geven. Ik zie het met lede ogen aan bij mijn eigen zus. Laatst kreeg ik van haar ook een hele verhandeling dat haar man de verkeerde boodschappen haalde en dat hij en de kinderen geen donker brood lusten en geen volkoren macaroni en dat ze dus daarom niet af kon vallen. Ik heb gezegd: "dat kan allemaal wel zo zijn, maar dat is toch geen reden om dan ook maar gelijk taartjes en chocola gaan eten, 20 kilo aan komen in 11 maanden komt niet door wel of niet volkorenmacaroni eten." En ja dan komt het stress argument om de hoek kijken en daar kan ik geen speld tussen krijgen, want dat heeft, ze heeft erg veel pech. Ik heb alleen gevraagd, of het nou geholpen heeft tegen de stress al dat gewicht erbij.
Ik denk dat jij dit gesprek niet met je vrouw kunt voeren TO, dat kan mijn zusters man ook niet, maar ik wel, want ik weet hoe moeilijk het is, want ik was ook te zwaar en een vrouw (mannen vallen veel makkelijker af). Hoe vaak ik niet gehoord heb ik die tijd dat ik te dik was: ik heb gewoon geen suiker meer in de koffie genomen en ben 3x per week gaan sporten, zo makkelijk is afvallen blijkbaar als je een man bent. Nou ik sportte al zeker 10 jaar 3x per week en suiker in koffie of thee heb ik mijn hele leven nog nooit gedronken. Dit soort adviezen kan ik dus niet echt verdragen, ik heb ze liever van mensen die echt weten hoe het is en dat ben jij niet TO met jouw gewicht en lengte, je bent volgens mij eerder aan de dunne kant. Is er niet iemand in haar omgeving die invloed kan uitoefenen? Een moeder of een zus? Mijn moeder zegt het ook tegen mijn zus, mijn moeder is altijd te dik geweest en heeft nu een kunstheup en versleten knieen, dus die weet waarover ze praat. Die zegt ons dat we niet zo stom moeten zijn als zij.
dinsdag 26 november 2013 om 15:55
quote:clubmedfan schreef op 26 november 2013 @ 13:38:
[...]
Stel nu dat het wel zo is, vind je het dan niet een ietsiepietsie zwak dat ze zich zo ontzettend laat gaan dat zelfs haar eigen gezondheid haar niets meer interesseert? Ik wel. Ze heeft namelijk ook verantwoording naar haar kinderen toe.
En verder begrijp ik heel goed dat Gijs geen zin meer heeft in sex. Bij haar is het omdat ze dik is, maar als mijn vent ineens besluit zich nog maar ééns per jaar te douchen, zou ik om die reden ook geen zin in sex meer hebben. Je valt op iemand, iemand kan veranderen, maar je hoeft niet altijd mee te veranderen onder het motto in voor en tegenspoed. Zeker iemand die zo onverschillig met zijn of haar gezondheid om gaat zou bij mij voor een flinke afknapper zorgen.
Wie zegt dat haar gezondheid haar niks interesseert? Dat weten we gewoonweg niet. En ja ik ben, als dikkerd, geneigd om te zeggen dat het haar wrs wel interesseert maar dat het haar niet lukt om die knop om te zetten. (Vergelijk het met stoppen met roken: dat is ook erg lastig. En gezonder eten is wrs nog lastiger omdat je toch nog blijft eten en wanneer je gestopt bent met roken dan is dat waar jij aan verslaafd bent weg. Sigaretten kun je omzeilen en eten moet je toch. Dus die verleiding is groter.)
Maar wie weet interesseert haar gezondheid haar echt niks. Kan TO daar dan iets aan veranderen? Neuh denk het niet. Je kunt de kop van een struisvogel niet uit het zand trekken. Een struisvogel kan dit alleen zelf doen.
En jouw vergelijking tussen iemand die minder doucht en iemand die dik wordt loopt imho spaak. Maar tuurlijk kan ik me voorstellen dat iemand afknapt op een alsmaar dikker wordende partner.
[...]
Stel nu dat het wel zo is, vind je het dan niet een ietsiepietsie zwak dat ze zich zo ontzettend laat gaan dat zelfs haar eigen gezondheid haar niets meer interesseert? Ik wel. Ze heeft namelijk ook verantwoording naar haar kinderen toe.
En verder begrijp ik heel goed dat Gijs geen zin meer heeft in sex. Bij haar is het omdat ze dik is, maar als mijn vent ineens besluit zich nog maar ééns per jaar te douchen, zou ik om die reden ook geen zin in sex meer hebben. Je valt op iemand, iemand kan veranderen, maar je hoeft niet altijd mee te veranderen onder het motto in voor en tegenspoed. Zeker iemand die zo onverschillig met zijn of haar gezondheid om gaat zou bij mij voor een flinke afknapper zorgen.
Wie zegt dat haar gezondheid haar niks interesseert? Dat weten we gewoonweg niet. En ja ik ben, als dikkerd, geneigd om te zeggen dat het haar wrs wel interesseert maar dat het haar niet lukt om die knop om te zetten. (Vergelijk het met stoppen met roken: dat is ook erg lastig. En gezonder eten is wrs nog lastiger omdat je toch nog blijft eten en wanneer je gestopt bent met roken dan is dat waar jij aan verslaafd bent weg. Sigaretten kun je omzeilen en eten moet je toch. Dus die verleiding is groter.)
Maar wie weet interesseert haar gezondheid haar echt niks. Kan TO daar dan iets aan veranderen? Neuh denk het niet. Je kunt de kop van een struisvogel niet uit het zand trekken. Een struisvogel kan dit alleen zelf doen.
En jouw vergelijking tussen iemand die minder doucht en iemand die dik wordt loopt imho spaak. Maar tuurlijk kan ik me voorstellen dat iemand afknapt op een alsmaar dikker wordende partner.
dinsdag 26 november 2013 om 16:01
TO: ik denk dat het lastig zal zijn om je vrouw te helpen. Een preek houden zal wrs averechts werken. Maar je kunt haar misschien wel helpen. Bijv. door geen snackjes in huis te halen (tenzij die zelf koopt als ze trek heeft). Maar misschien kun je met haar uitzoeken waarom ze zich tegoed doet aan snacks (zo noem ik het maar ff). Is ze een emo-eter of eet ze bijv uit gewoonte of verveling? Deze situaties kun je dan evt tegengaan. Ikzelf eet uit gewoonte en probeer die gewoonte nu te doorbreken. Zo ga ik als ik trek krijg een blokje om (echt letterlijk een blokje). Zo ben ik afgeleid en doorbreek ik mijn patroon.
Wat mij ook helpt is op regelmatige tijden eten: 6 of 7 etenmomenten. Dus drie hoofdmaaltijden (en dan wel gezond maar toch voldoende eten) en drie tussendoortjes. Drie gezonde en voedzame tussendoortjes (bijv. eierkoeken). Hierdoor blijft je verbranding continu en doordat je meer en regelmatig wat binnenkrijgt heb je minder zin in lekkers. Ik viel hier voor mijn operatie 1,5 kilo per week af. En dat zonder extra sporten en alleen maar sla eten. Maar dus alleen door die eetmomenten. (En daarvoor zette ik gewoon de keukenwekker, zodat ik het - in de vaart der volkeren- niet vergat.)
Wat mij ook helpt is op regelmatige tijden eten: 6 of 7 etenmomenten. Dus drie hoofdmaaltijden (en dan wel gezond maar toch voldoende eten) en drie tussendoortjes. Drie gezonde en voedzame tussendoortjes (bijv. eierkoeken). Hierdoor blijft je verbranding continu en doordat je meer en regelmatig wat binnenkrijgt heb je minder zin in lekkers. Ik viel hier voor mijn operatie 1,5 kilo per week af. En dat zonder extra sporten en alleen maar sla eten. Maar dus alleen door die eetmomenten. (En daarvoor zette ik gewoon de keukenwekker, zodat ik het - in de vaart der volkeren- niet vergat.)
dinsdag 26 november 2013 om 16:08
En ik lees ook over zwemmen: idd gewoon zwemmen vond ik ook niet zo leuk (wat Lattemachiatto ook al tipt). Maar ik heb de afgelopen 8 jaar geaquajogt. Dat is in het water dus ook beter voor je gewrichten, maar vrijwel alle dames waren daar veel te dik. En ik was daar echt nog seeds niet te diktste. Ik voelde me daar dus nooit opgelaten. En het was nog eens gezellig ook. (Gezellig dan een blokje om wandelen.)
En als je dan met iemand samen erheen gaat (ik ging met mijn moeder) dan 'moet' je wel. Dan werkt een smoes meestal niet. (Nou ja dat denk ik, want ik sport altijd al graag en doe al mijn hele leven meerdere keren per week aan sport. Maar voor anderen werkt dat wrs goed.)
En als je dan met iemand samen erheen gaat (ik ging met mijn moeder) dan 'moet' je wel. Dan werkt een smoes meestal niet. (Nou ja dat denk ik, want ik sport altijd al graag en doe al mijn hele leven meerdere keren per week aan sport. Maar voor anderen werkt dat wrs goed.)
dinsdag 26 november 2013 om 16:08
Nogmaals: ze moet het zó druk krijgen dat ze geen tijd heeft om te snoepen/snacken.
Niet alleen goed voor haar zelfvertrouwen, maar als ze tussen collega's is, wil er waarschijnlijk niet als vreter gezien worden.
En als ze een cursus volgt of een hobbyclub heeft waar ze 's avonds voor weg is of huiswerk voor moet doen, scheelt een stuk in eetmomenten.
Zou salsadansen iets voor haar zijn? Is beweging en afleiding tegelijk.
Spreekt mij veel meer aan dan een rondje afbeulen op de sportschool. En je kunt het samen doen.
Ik heb het het afgelopen half jaar zó druk gehad met minder leuke dingen (ziekenhuisopname van echtgenoot en mijn vader en ) én ben meer gaan werken dat ik zonder dat ik er enige moeite voor heb hoeven doen 10 kilo ben afgevallen. Soms kwam ik er om 10 uur 's avonds achter dat ik vanaf éém uur 'smiddag niets meer had gegeten. Deze manier is niet aan te raden, maar het druk hebben leidt wél af van de gang naar de koelkast en de voorraadkast.
Niet alleen goed voor haar zelfvertrouwen, maar als ze tussen collega's is, wil er waarschijnlijk niet als vreter gezien worden.
En als ze een cursus volgt of een hobbyclub heeft waar ze 's avonds voor weg is of huiswerk voor moet doen, scheelt een stuk in eetmomenten.
Zou salsadansen iets voor haar zijn? Is beweging en afleiding tegelijk.
Spreekt mij veel meer aan dan een rondje afbeulen op de sportschool. En je kunt het samen doen.
Ik heb het het afgelopen half jaar zó druk gehad met minder leuke dingen (ziekenhuisopname van echtgenoot en mijn vader en ) én ben meer gaan werken dat ik zonder dat ik er enige moeite voor heb hoeven doen 10 kilo ben afgevallen. Soms kwam ik er om 10 uur 's avonds achter dat ik vanaf éém uur 'smiddag niets meer had gegeten. Deze manier is niet aan te raden, maar het druk hebben leidt wél af van de gang naar de koelkast en de voorraadkast.
dinsdag 26 november 2013 om 16:27
quote:daddy_gijs schreef op 26 november 2013 @ 09:22:
[...]
De TO heeft ook gewoon een leven naast het viva-forum
Er zijn natuurlijk genoeg mannen die WEL van dikke vrouwen houden en ook van de seks met hen kan genieten. Ik hoor niet tot die groep (en begrijp hen ook niet helemaal)
De seks is niet fijn omdat... ik haar zo niet aantrekkelijk meer vind... er maar 1 standje mogelijk is en in dat standje vind ik haar behoorlijk passief... ik echt veel minder voel (fysiek) dan bij een normaal iemand... ook oraal niet aantrekkelijk vind met zoveel vet-rollen... tja.. zoiets?
Ik snap dit bovenstaande wel, heb een tijdlang mijn partner ook niet aantrekkelijk gevonden toen hij een redelijke bierbuik aan het ontwikkelen was. Hoe lief hij ook is, ik knap gewoon af op zo'n log lichaam. Ik heb hem dit meermalen verteld, toch wel redelijk onomwonden.
Gelukkig was mijn man wel gemotiveerd om er iets aan te doen, hij had immers al een hoge bloeddruk en diabetes zit in zijn familie. Maar dat ik niet meer kon genieten van zijn lichaam was voor hem nog belangrijker.
Wel jammer is dat jullie/je vrouw het zover hebben laten komen. Ik was allang met de kont tegen de krib gegaan. Ik wil gewoon niet leven met iemand met een verslaving, een ongezond lichaam, slechte gewoonten. Daarbij is het ook is het een slecht voorbeeld voor je kinderen.
Het maakt me dan niet uit of het eetverslaving, anorexia, alcohol, drugs of dergelijke is...
[...]
De TO heeft ook gewoon een leven naast het viva-forum
Er zijn natuurlijk genoeg mannen die WEL van dikke vrouwen houden en ook van de seks met hen kan genieten. Ik hoor niet tot die groep (en begrijp hen ook niet helemaal)
De seks is niet fijn omdat... ik haar zo niet aantrekkelijk meer vind... er maar 1 standje mogelijk is en in dat standje vind ik haar behoorlijk passief... ik echt veel minder voel (fysiek) dan bij een normaal iemand... ook oraal niet aantrekkelijk vind met zoveel vet-rollen... tja.. zoiets?
Ik snap dit bovenstaande wel, heb een tijdlang mijn partner ook niet aantrekkelijk gevonden toen hij een redelijke bierbuik aan het ontwikkelen was. Hoe lief hij ook is, ik knap gewoon af op zo'n log lichaam. Ik heb hem dit meermalen verteld, toch wel redelijk onomwonden.
Gelukkig was mijn man wel gemotiveerd om er iets aan te doen, hij had immers al een hoge bloeddruk en diabetes zit in zijn familie. Maar dat ik niet meer kon genieten van zijn lichaam was voor hem nog belangrijker.
Wel jammer is dat jullie/je vrouw het zover hebben laten komen. Ik was allang met de kont tegen de krib gegaan. Ik wil gewoon niet leven met iemand met een verslaving, een ongezond lichaam, slechte gewoonten. Daarbij is het ook is het een slecht voorbeeld voor je kinderen.
Het maakt me dan niet uit of het eetverslaving, anorexia, alcohol, drugs of dergelijke is...
dinsdag 26 november 2013 om 17:02
quote:amarna schreef op 26 november 2013 @ 16:08:
Nogmaals: ze moet het zó druk krijgen dat ze geen tijd heeft om te snoepen/snacken.
Niet alleen goed voor haar zelfvertrouwen, maar als ze tussen collega's is, wil er waarschijnlijk niet als vreter gezien worden.
En als ze een cursus volgt of een hobbyclub heeft waar ze 's avonds voor weg is of huiswerk voor moet doen, scheelt een stuk in eetmomenten.
Zou salsadansen iets voor haar zijn? Is beweging en afleiding tegelijk.
Spreekt mij veel meer aan dan een rondje afbeulen op de sportschool. En je kunt het samen doen.
Ik heb het het afgelopen half jaar zó druk gehad met minder leuke dingen (ziekenhuisopname van echtgenoot en mijn vader en ) én ben meer gaan werken dat ik zonder dat ik er enige moeite voor heb hoeven doen 10 kilo ben afgevallen. Soms kwam ik er om 10 uur 's avonds achter dat ik vanaf éém uur 'smiddag niets meer had gegeten. Deze manier is niet aan te raden, maar het druk hebben leidt wél af van de gang naar de koelkast en de voorraadkast.
Wat rot voor je, Amarna. Gaat het nu weer beter met ze?
Sommigen gaan juist meer snacken bij stress of drukte. Een zak drop zit er zó in.
Nogmaals: ze moet het zó druk krijgen dat ze geen tijd heeft om te snoepen/snacken.
Niet alleen goed voor haar zelfvertrouwen, maar als ze tussen collega's is, wil er waarschijnlijk niet als vreter gezien worden.
En als ze een cursus volgt of een hobbyclub heeft waar ze 's avonds voor weg is of huiswerk voor moet doen, scheelt een stuk in eetmomenten.
Zou salsadansen iets voor haar zijn? Is beweging en afleiding tegelijk.
Spreekt mij veel meer aan dan een rondje afbeulen op de sportschool. En je kunt het samen doen.
Ik heb het het afgelopen half jaar zó druk gehad met minder leuke dingen (ziekenhuisopname van echtgenoot en mijn vader en ) én ben meer gaan werken dat ik zonder dat ik er enige moeite voor heb hoeven doen 10 kilo ben afgevallen. Soms kwam ik er om 10 uur 's avonds achter dat ik vanaf éém uur 'smiddag niets meer had gegeten. Deze manier is niet aan te raden, maar het druk hebben leidt wél af van de gang naar de koelkast en de voorraadkast.
Wat rot voor je, Amarna. Gaat het nu weer beter met ze?
Sommigen gaan juist meer snacken bij stress of drukte. Een zak drop zit er zó in.
dinsdag 26 november 2013 om 18:33
Gijs, dit lijkt me een heel moeilijk probleem voor jou en je vrouw. Overgewicht is een gevoelig thema. Als zij zelf niet wil afvallen (of denkt dat ze dat niet kan) kun jij haar niet dwingen. Haar stimuleren gezonder te gaan eten en meer te bewegen doe je al maar dat heeft geen effect. Ik heb geen idee wat dan wel zou werken. Bij haar moet op de een of andere manier de knop om.
dinsdag 26 november 2013 om 19:56
quote:amarna schreef op 26 november 2013 @ 11:47:
Ik zou een kerel die me verwijtend aankijkt iedere keer als ik een chipje of een stukje chocola in mijn mond stop heel erg snel zat zijn. Ik maak zelf wel uit hoe ik er uit wil zien en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. Ik wil absoluut niet betutteld worden.
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....Ikke ikke ikke.
Het gaat toch niet om die paar chipjes en chocolaatjes en beetje lovehandles, maar om het totale gebrek aan respect als je bijna morbide overgewicht hebt. Respect voor zichzelf, respect voor haar partner en ook nog een keer voor haar kinderen. Dan kan je wel je onbetutteld je vingers in je oren stoppen en doorvreten, maar dan ga je vroeg en partnerloos dood.
Ik zou een kerel die me verwijtend aankijkt iedere keer als ik een chipje of een stukje chocola in mijn mond stop heel erg snel zat zijn. Ik maak zelf wel uit hoe ik er uit wil zien en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. Ik wil absoluut niet betutteld worden.
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....Ikke ikke ikke.
Het gaat toch niet om die paar chipjes en chocolaatjes en beetje lovehandles, maar om het totale gebrek aan respect als je bijna morbide overgewicht hebt. Respect voor zichzelf, respect voor haar partner en ook nog een keer voor haar kinderen. Dan kan je wel je onbetutteld je vingers in je oren stoppen en doorvreten, maar dan ga je vroeg en partnerloos dood.
dinsdag 26 november 2013 om 20:25
quote:laylalala schreef op 26 november 2013 @ 14:27:
[...]
Precies het punt wat ik eerder ook bedoelde: mensen met een verslaving kunnen altijd pas geholpen worden als ze op ' dat punt' komen. Maar wie zegt dat ze daar ooit komen?
En zoals in mijn eerdere voorbeelden: wat als iemand na diverse overgewicht-gerelateerde medische ingrepen nog steeds niet op dat punt is? Moet je dan nog steeds maar blijven wachten?
En ondanks dat ik precies wist wat goed voor me was toch lukte me het niet om mijn patroon aan te passen. Althans niet voor langer dan 1, 5 jaar. Totdat die knop dus omging. Toen ik ook wat beter in mn vel zat (het laatste jaar zijn een paar vervelende dingen gebeurt).
Wat voor mij ook wel een grens zou zijn geweest, denk ik: een slechte cholesterol, hartklachten, gewrichtsklachten (door mijn overgewicht) of diabetes. Gelukkig at ik gezond genoeg voor prima bloedwaarden.
Ik hoop dat de eerder aanwezige ervaringsdeskundige hier misschien nog iets over willen zeggen? Hoe ver (/diep) zijn zij zelf gegaan voordat ze op dat punt kwamen en was er echt niets dat de omgeving kan doen om dat punt te vervroegen?
Ik ben dus tot BMI 48 gegaan. En de druppel was dat ik niet meer kon sporten. Maar achteraf gezien is dat maar voor een klein deel te wijten aan mijn overgewicht. (Ik heb hiernaast, naast het overgewicht, namelijk ook een aangeboren bindweefselaandoening. En nu 35 kg minder is sporten nog steeds lastig. Het gaat wel beter hoor maar de chronische pijnklachten zijn momenteel niet voldoende weg om volop te sporten.) Maar toen ik ook nog verhalen las van 'mirjam viel 55 kg af' vroeg ik me af waarom hen dat wel lukte en mij niet. Deze dames hadden dan een maagverkleining gehad.
Maar mijn naasten hebben regelmatig iets van mijn overgewicht gezegd, maar dat werkt bij mij gewoon niet. Iemand had het hier al over dat je van anderen goedbedoelde adviezen krijgt. Die kreeg ik ook en ergerden me mateloos: ik weet prima hoe je gezond eet en dat sporten bijdraagt aan een gezond leven. En ja ik at en eet gezond. Gezonder dan de meeste vriendinnen. (Maar blijkbaar kreeg ik toch teveel calorieën binnen. En nee van lucht wordt je niet dik hoor .) Ik zou inmiddels zo diëtiste kunnen worden bij wijze van. Dus tegen alle goedbedoelde adviezen of gesprekken ging ik me verzetten.
[...]
Precies het punt wat ik eerder ook bedoelde: mensen met een verslaving kunnen altijd pas geholpen worden als ze op ' dat punt' komen. Maar wie zegt dat ze daar ooit komen?
En zoals in mijn eerdere voorbeelden: wat als iemand na diverse overgewicht-gerelateerde medische ingrepen nog steeds niet op dat punt is? Moet je dan nog steeds maar blijven wachten?
En ondanks dat ik precies wist wat goed voor me was toch lukte me het niet om mijn patroon aan te passen. Althans niet voor langer dan 1, 5 jaar. Totdat die knop dus omging. Toen ik ook wat beter in mn vel zat (het laatste jaar zijn een paar vervelende dingen gebeurt).
Wat voor mij ook wel een grens zou zijn geweest, denk ik: een slechte cholesterol, hartklachten, gewrichtsklachten (door mijn overgewicht) of diabetes. Gelukkig at ik gezond genoeg voor prima bloedwaarden.
Ik hoop dat de eerder aanwezige ervaringsdeskundige hier misschien nog iets over willen zeggen? Hoe ver (/diep) zijn zij zelf gegaan voordat ze op dat punt kwamen en was er echt niets dat de omgeving kan doen om dat punt te vervroegen?
Ik ben dus tot BMI 48 gegaan. En de druppel was dat ik niet meer kon sporten. Maar achteraf gezien is dat maar voor een klein deel te wijten aan mijn overgewicht. (Ik heb hiernaast, naast het overgewicht, namelijk ook een aangeboren bindweefselaandoening. En nu 35 kg minder is sporten nog steeds lastig. Het gaat wel beter hoor maar de chronische pijnklachten zijn momenteel niet voldoende weg om volop te sporten.) Maar toen ik ook nog verhalen las van 'mirjam viel 55 kg af' vroeg ik me af waarom hen dat wel lukte en mij niet. Deze dames hadden dan een maagverkleining gehad.
Maar mijn naasten hebben regelmatig iets van mijn overgewicht gezegd, maar dat werkt bij mij gewoon niet. Iemand had het hier al over dat je van anderen goedbedoelde adviezen krijgt. Die kreeg ik ook en ergerden me mateloos: ik weet prima hoe je gezond eet en dat sporten bijdraagt aan een gezond leven. En ja ik at en eet gezond. Gezonder dan de meeste vriendinnen. (Maar blijkbaar kreeg ik toch teveel calorieën binnen. En nee van lucht wordt je niet dik hoor .) Ik zou inmiddels zo diëtiste kunnen worden bij wijze van. Dus tegen alle goedbedoelde adviezen of gesprekken ging ik me verzetten.
dinsdag 26 november 2013 om 21:05
quote:Jynta1981 schreef op 25 november 2013 @ 16:49:
Ik denk dat dat het is: ze wil niet.
Ik denk eerder dat ze de moed heeft opgegeven
"Ik kan het toch niet"
En dat gevoel kan dan overgaan in een 'ik wil het toch niet, het is toch goed zo...'
lijkt mij
zou kunnen
ik ken de vrouw niet.
Ik worstel zelf met mijn gewicht. Ik probeer er wél vanalles aan te doen. In TO's geval zou ik een gesprek adviseren. En dan niet gelijk over gewicht, misschien (hoewel ze natuurlijk wel snapt dat dat ermee te maken heeft) maar over de levensstijl. En hoe zij denkt dit nu eens blijvend te veranderen en dan vragen hoe hij daarmee kan helpen.
Met stapjes
Niet ineens een (bos)wandeling van een uur, maar een rondje door de wijk. Gezellig samen er even uit. Ik heb het nog niet gelezen, doet ze wat voor zichzelf? Heeft ze leuke dingen te doen?
Anders misschien een hond, dat ze elke dag er wel uit moet? Moeten jullie wel écht een hond willen, maar ik merk dat mijn hond me er in het weekend toe dwingt er uit te gaan, waar ik normaliter de hele zondag wel binnen bleef.
Ik denk dat dat het is: ze wil niet.
Ik denk eerder dat ze de moed heeft opgegeven
"Ik kan het toch niet"
En dat gevoel kan dan overgaan in een 'ik wil het toch niet, het is toch goed zo...'
lijkt mij
zou kunnen
ik ken de vrouw niet.
Ik worstel zelf met mijn gewicht. Ik probeer er wél vanalles aan te doen. In TO's geval zou ik een gesprek adviseren. En dan niet gelijk over gewicht, misschien (hoewel ze natuurlijk wel snapt dat dat ermee te maken heeft) maar over de levensstijl. En hoe zij denkt dit nu eens blijvend te veranderen en dan vragen hoe hij daarmee kan helpen.
Met stapjes
Niet ineens een (bos)wandeling van een uur, maar een rondje door de wijk. Gezellig samen er even uit. Ik heb het nog niet gelezen, doet ze wat voor zichzelf? Heeft ze leuke dingen te doen?
Anders misschien een hond, dat ze elke dag er wel uit moet? Moeten jullie wel écht een hond willen, maar ik merk dat mijn hond me er in het weekend toe dwingt er uit te gaan, waar ik normaliter de hele zondag wel binnen bleef.
Later is nu
dinsdag 26 november 2013 om 21:10
Op de één of andere manier lijkt het praten over eten en gewicht altijd moeilijker dan over verslavingen aan alcohol. Misschien omdat er op zich geen problematisch sociaal gedrag bij komt en omdat overgewicht ook te maken heeft met uiterlijk, mooi vinden..
bovendien geeft alcohol bijvoorbeeld een zeker gevoel van onverschilligheid bij de alcoholist, zolang hij/zij drinkt. Eten geeft bijna per direct schuldgevoel (hoor ik altijd)
bovendien geeft alcohol bijvoorbeeld een zeker gevoel van onverschilligheid bij de alcoholist, zolang hij/zij drinkt. Eten geeft bijna per direct schuldgevoel (hoor ik altijd)
Later is nu
dinsdag 26 november 2013 om 21:13
quote:Exces schreef op 25 november 2013 @ 16:54:
Het punt bij afvallen is; je wilt niet slank wórden, je wilt slank zíjn. Dus dan begin je met een dieet en als je dat goed doet (geen crashdieet) dan ben je na een maand pakweg 2 kilo kwijt.
Zucht.
Teveel dingen tegelijk veranderen heeft geen zin, dat houd niemand vol.
Tip 1) Gooi alles waar light op staat de deur uit. Het is niet alleen duurder, maar om de textuur en smaak te behouden wordt er nogal wat mee gerommeld. Met onder andere verslavingsgevoelige producten.
Tip 2) Kijk op de etiketten en alles waar E621 in zit, weggooien. E621 (Ve Tsin) zorgt ervoor dat je honger blijft houden. Dus je blijft eten.
Tip 3) Als je echt trek hebt, neem dan gewoon een extra boterham. Desnoods met chocolade pasta, als je daar echt zin in hebt. Dat vult beter dan een reep.
Op deze manier ben ik van 96 naar 83 kilo gegaan. Ik heb vandaag mijn klerenkast opnieuw gevuld want ik had niks meer om aan te trekken .Ik heb vorige week een interessant programma gezien van Focus. Dat slanke mensen dalen en pieken hebben in het honger- en verzadigingshormoon. Men dacht dat dikke mensen eerder een verhoging hadden in het honger hormoon, bleek dat dikke mensen helemaal geen pieken hadden in het hongerhormoon, maar ook niet in het verzadigingshormoon. Dit houdt in dat dikke mensen dus, ook als ze een goede maaltijd gegeten hebben, honger houden, waar slanke mensen zich een periode verzadigd voelen. De dikke mensen vechten dus altijd tegen hongergevoel.
Het punt bij afvallen is; je wilt niet slank wórden, je wilt slank zíjn. Dus dan begin je met een dieet en als je dat goed doet (geen crashdieet) dan ben je na een maand pakweg 2 kilo kwijt.
Zucht.
Teveel dingen tegelijk veranderen heeft geen zin, dat houd niemand vol.
Tip 1) Gooi alles waar light op staat de deur uit. Het is niet alleen duurder, maar om de textuur en smaak te behouden wordt er nogal wat mee gerommeld. Met onder andere verslavingsgevoelige producten.
Tip 2) Kijk op de etiketten en alles waar E621 in zit, weggooien. E621 (Ve Tsin) zorgt ervoor dat je honger blijft houden. Dus je blijft eten.
Tip 3) Als je echt trek hebt, neem dan gewoon een extra boterham. Desnoods met chocolade pasta, als je daar echt zin in hebt. Dat vult beter dan een reep.
Op deze manier ben ik van 96 naar 83 kilo gegaan. Ik heb vandaag mijn klerenkast opnieuw gevuld want ik had niks meer om aan te trekken .Ik heb vorige week een interessant programma gezien van Focus. Dat slanke mensen dalen en pieken hebben in het honger- en verzadigingshormoon. Men dacht dat dikke mensen eerder een verhoging hadden in het honger hormoon, bleek dat dikke mensen helemaal geen pieken hadden in het hongerhormoon, maar ook niet in het verzadigingshormoon. Dit houdt in dat dikke mensen dus, ook als ze een goede maaltijd gegeten hebben, honger houden, waar slanke mensen zich een periode verzadigd voelen. De dikke mensen vechten dus altijd tegen hongergevoel.
Later is nu
dinsdag 26 november 2013 om 21:45
Bij andere verslavingen heb ik wel eens gehoord van een "Invention" (oid) Dat je iemand aanspreekt met verschillende personen. Een goede vriendin, de moeder, broer, dat soort mensen. En TO zelf. En dan over 'wat doe je met jezelf, zie je dat wel.. hoe kun jij dat veranderen en hoe kunnen wij helpen'
Dit moet wel met professionele hulp
Geen idee of het zou werken.
Ik zou denk ik boos worden en denken 'ja, ik wéét wel dat ik dik ben, maar ik doe m'n best' en vervolgens uit kwaadheid een stuk chocolade nemen. Maar misschien plaats je op zo'n manier dé knop.
Overigens vind ik zelf 'de knop' altijd een wat afwachtende houding. Er is geen knop. Je moet NU beginnen. En dat is nog niet het moeilijkst. Volhouden wel.
En als ze echt grote hoeveelheden neemt (wat je wel ziet bij van die extreem dikke mensen, die niet meer uit bed komen, zover zal je vrouw nog niet zijn) dan zou je nog eens op kunnen schrijven wat ze eigenlijk eet aan kcal en wat ze daarvoor zou moeten bewegen, om niet dikker te worden.
Dit moet wel met professionele hulp
Geen idee of het zou werken.
Ik zou denk ik boos worden en denken 'ja, ik wéét wel dat ik dik ben, maar ik doe m'n best' en vervolgens uit kwaadheid een stuk chocolade nemen. Maar misschien plaats je op zo'n manier dé knop.
Overigens vind ik zelf 'de knop' altijd een wat afwachtende houding. Er is geen knop. Je moet NU beginnen. En dat is nog niet het moeilijkst. Volhouden wel.
En als ze echt grote hoeveelheden neemt (wat je wel ziet bij van die extreem dikke mensen, die niet meer uit bed komen, zover zal je vrouw nog niet zijn) dan zou je nog eens op kunnen schrijven wat ze eigenlijk eet aan kcal en wat ze daarvoor zou moeten bewegen, om niet dikker te worden.
Later is nu
woensdag 27 november 2013 om 13:45
quote:Dreamer schreef op 26 november 2013 @ 21:10:
Op de één of andere manier lijkt het praten over eten en gewicht altijd moeilijker dan over verslavingen aan alcohol. Misschien omdat er op zich geen problematisch sociaal gedrag bij komt en omdat overgewicht ook te maken heeft met uiterlijk, mooi vinden..
bovendien geeft alcohol bijvoorbeeld een zeker gevoel van onverschilligheid bij de alcoholist, zolang hij/zij drinkt. Eten geeft bijna per direct schuldgevoel (hoor ik altijd)
Ik denk ook, dat bij alcohol vaker gedacht wordt aan een 'echte' verslaving, waarbij iemand niet meer functioneert en de goot in dreigt te gaan of daar al in ligt.
Bij eten is die link minder sterk, en wordt er al snel geroepen dat je maar eens wat flinker moet zijn. Mijn schoonmoeder bestond het eens mijn schoonzusje bij het trakteren op de verjaardag over te slaan, met de opmerking: "Jij krijgt niets, jij bent al dik genoeg". Ik heb daar achteraf wel met haar over gesproken overigens, maar het toont wel, dat er weinig begrip is voor overeten.
Ik denk wel, dat de grondslag voor elke verslaving hetzelfde is.
Op de één of andere manier lijkt het praten over eten en gewicht altijd moeilijker dan over verslavingen aan alcohol. Misschien omdat er op zich geen problematisch sociaal gedrag bij komt en omdat overgewicht ook te maken heeft met uiterlijk, mooi vinden..
bovendien geeft alcohol bijvoorbeeld een zeker gevoel van onverschilligheid bij de alcoholist, zolang hij/zij drinkt. Eten geeft bijna per direct schuldgevoel (hoor ik altijd)
Ik denk ook, dat bij alcohol vaker gedacht wordt aan een 'echte' verslaving, waarbij iemand niet meer functioneert en de goot in dreigt te gaan of daar al in ligt.
Bij eten is die link minder sterk, en wordt er al snel geroepen dat je maar eens wat flinker moet zijn. Mijn schoonmoeder bestond het eens mijn schoonzusje bij het trakteren op de verjaardag over te slaan, met de opmerking: "Jij krijgt niets, jij bent al dik genoeg". Ik heb daar achteraf wel met haar over gesproken overigens, maar het toont wel, dat er weinig begrip is voor overeten.
Ik denk wel, dat de grondslag voor elke verslaving hetzelfde is.
woensdag 27 november 2013 om 19:22
quote:Melpomene schreef op 27 november 2013 @ 13:45:
[...]
Ik denk ook, dat bij alcohol vaker gedacht wordt aan een 'echte' verslaving, waarbij iemand niet meer functioneert en de goot in dreigt te gaan of daar al in ligt.
Bij eten is die link minder sterk, en wordt er al snel geroepen dat je maar eens wat flinker moet zijn. Mijn schoonmoeder bestond het eens mijn schoonzusje bij het trakteren op de verjaardag over te slaan, met de opmerking: "Jij krijgt niets, jij bent al dik genoeg". Ik heb daar achteraf wel met haar over gesproken overigens, maar het toont wel, dat er weinig begrip is voor overeten.
Ik denk wel, dat de grondslag voor elke verslaving hetzelfde is.Helemaal mee eens!
[...]
Ik denk ook, dat bij alcohol vaker gedacht wordt aan een 'echte' verslaving, waarbij iemand niet meer functioneert en de goot in dreigt te gaan of daar al in ligt.
Bij eten is die link minder sterk, en wordt er al snel geroepen dat je maar eens wat flinker moet zijn. Mijn schoonmoeder bestond het eens mijn schoonzusje bij het trakteren op de verjaardag over te slaan, met de opmerking: "Jij krijgt niets, jij bent al dik genoeg". Ik heb daar achteraf wel met haar over gesproken overigens, maar het toont wel, dat er weinig begrip is voor overeten.
Ik denk wel, dat de grondslag voor elke verslaving hetzelfde is.Helemaal mee eens!
woensdag 27 november 2013 om 19:43
Maar bij mij, en ik ben ex- alcoholverslaafde gaat het nu ook zo op feestjes hoor. Ik krijg van niemand een glas alcohol. Gelukkig ook maar, ik zou het sowieso weigeren natuurlijk.
Maar stel dat we dat zo bij mensen die eetverslaafd zijn doen. Zou je dan boos worden?
No way dat ik boos word als iemand weigert mij alcohol te geven. Ik ben eerder boos als iemand aandringt of zegt 'kom nou, drink toch lekker een glaasje mee'. Wil je me dood hebben of terug bij af zou ik dan denken. Weet je wel hoeveel therapie en moeite het me kost om niet meer mee te drinken?
En zo gebeurt het dus dat tijdens een avond met vrienden iedereen standaard een biertje drinkt en dat de gastvrouw speciaal voor mij iets anders inschenkt. (Zonder dat ik dat hoef te vragen) En tijdens een di.er staat er standaard voor iedereen een wijnglas en voor mij niet. Of op een bruiloft krijgt iedereen een glas champagne en die van mij vullen ze met rivella. (ziet er hetzelfde uit)
Ik kan wel boos worden vanwege de betutteling of bemoeienis. Maar ik ben vooral blij dat mijn vrienden zo aan me denken. En willen dat ik gezond blijf.
Toch gek dat dat met eetverslaving zo niet blijkt te werken.
Maar stel dat we dat zo bij mensen die eetverslaafd zijn doen. Zou je dan boos worden?
No way dat ik boos word als iemand weigert mij alcohol te geven. Ik ben eerder boos als iemand aandringt of zegt 'kom nou, drink toch lekker een glaasje mee'. Wil je me dood hebben of terug bij af zou ik dan denken. Weet je wel hoeveel therapie en moeite het me kost om niet meer mee te drinken?
En zo gebeurt het dus dat tijdens een avond met vrienden iedereen standaard een biertje drinkt en dat de gastvrouw speciaal voor mij iets anders inschenkt. (Zonder dat ik dat hoef te vragen) En tijdens een di.er staat er standaard voor iedereen een wijnglas en voor mij niet. Of op een bruiloft krijgt iedereen een glas champagne en die van mij vullen ze met rivella. (ziet er hetzelfde uit)
Ik kan wel boos worden vanwege de betutteling of bemoeienis. Maar ik ben vooral blij dat mijn vrienden zo aan me denken. En willen dat ik gezond blijf.
Toch gek dat dat met eetverslaving zo niet blijkt te werken.
woensdag 27 november 2013 om 20:05
Ik ben eerder dit jaar begonnen met de Weight Watchers toen ik van mezelf een foto van kerst afgelopen jaar terug zag. Ik heb hiervoor al veel diëten geprobeerd, maar allen niet(blijvend) succesvol. Bij mij was het ook altijd maar snaaien en snacken, puur omdat ik mijn emoties weg wilde eten. Ik was net begonnen met de Weight Watchers toen mijn oma overleed, een uitstekende periode om terug te vallen in mijn oude gewoontes. Ik heb echt nog steeds het trotse gezicht van mijn oma voor me toen ik haar vertelde dat ik 5 kilo afgevallen was. En dat houd ik mezelf nu steeds voor. Het is niet zo dat ik nooit meer snoep of snack, maar het is wel vele malen minder geworden. Ik wil mezelf ook niet alles ontzeggen, want dan is er geen lol meer aan. En het voordeel van de Weight Watchers is voor mij dat je in principe alles kunt eten, zolang je maar compenseert. En ik ben ook veel bewuster in het maken van keuzes.
Om een lang verhaal kort te maken: sinds eind maart 2013 ben ik al 21.3 kilo kwijt geraakt. Het was voor mij een drempel om wekelijks daar te gaan wegen en naar de voorlichtingen te gaan, maar inmiddels ga ik er met veel plezier heen!
Om een lang verhaal kort te maken: sinds eind maart 2013 ben ik al 21.3 kilo kwijt geraakt. Het was voor mij een drempel om wekelijks daar te gaan wegen en naar de voorlichtingen te gaan, maar inmiddels ga ik er met veel plezier heen!
woensdag 27 november 2013 om 20:08
