Lijf & Lijn
alle pijlers
Is dit een eetstoornis: geen interesse in eten...
zondag 24 mei 2009 om 18:26
Ik vraag me af of ik een eetstoornis heb. Ik ben 1 meter 73 en weeg iets meer dan 50 kg. Behoorlijk slank dus. Daar voel ik me ook goed bij. Vind het heerlijk om maatje 34 te kunnen pakken bij de HenM en gewoon lekker wendbaar te zijn.
Maar ik ga denk ik wel op een aparte manier met eten om. Ik heb gewoon helemaal niet de click met eten dat ik iets lekker vindt of wil eten. Het is voor mij nooit: goh lekker even een frietje of dat ik een broodje er lekker uit vindt zien. ik eet wel maar heb er geen kick door zeg maar. Collega's hoor ik vaak: lekker een croissantje in de pauze enz enz. Dan zijn ze er bij wijze van spreken al uren mee bezig. Ik ken dat gewoon niet. Makkelijk misschien maar ook vreemd?!!
Maar ik ga denk ik wel op een aparte manier met eten om. Ik heb gewoon helemaal niet de click met eten dat ik iets lekker vindt of wil eten. Het is voor mij nooit: goh lekker even een frietje of dat ik een broodje er lekker uit vindt zien. ik eet wel maar heb er geen kick door zeg maar. Collega's hoor ik vaak: lekker een croissantje in de pauze enz enz. Dan zijn ze er bij wijze van spreken al uren mee bezig. Ik ken dat gewoon niet. Makkelijk misschien maar ook vreemd?!!
zondag 24 mei 2009 om 19:51
quote:Digitalis schreef op 24 mei 2009 @ 19:42:
Nee Websje, het lijkt mij ook niet dat ze moet afvallen! Beter zou zijn gewoon sporten natuurlijk, als je toch ergens nog vet hebt (wat ik wel kan hebben, maar bij 15,9 had ik nergens nog maar vet).
Ik verloor trouwens wegens depressieve gevoelens mijn eetlust totaal. Vandaar die magerte. Vond het idee ook gewoon vies worden (vertering, die voedselbrij...). Maar een eetstoornis noem ik het niet.
Andersom, dus een BMI van 28, noemt men dat ook een eetstoornis? Als iemand er niet echt last van heeft? Dus gewoon liever veel eet en het ongezond BMI en vet op de koop toeneemt?
Ik zou het ook nooit een eetstoornis noemen, maar ipv alleen dat te schrijven (zie mijn eerste posting. namelijk: mooi dat je trots bent op je lichaam, maar laat het niet lager worden) vind ik wel dat we haar mogen waarschuwen. Hoewel ik echt van lekker eten houd, heb ik ook periodes dat ik te weinig eet omdat ik druk ben bijv. En dan mis ik het ook niet echt. Maar dat is wat anders dan dat bewust doen (zoals TO lijkt te doen) en een heel laag gewicht aanhoudden waar je later last van krijgt.
quote:Andersom, dus een BMI van 28, noemt men dat ook een eetstoornis? Als iemand er niet echt last van heeft? Dus gewoon liever veel eet en het ongezond BMI en vet op de koop toeneemt?Nee, geen eetstoornis, maar het is wel een 'te zwaar' gewicht. Dan kunnen we toch ook aanraden zeker niet meer te gaan eten?
Nee Websje, het lijkt mij ook niet dat ze moet afvallen! Beter zou zijn gewoon sporten natuurlijk, als je toch ergens nog vet hebt (wat ik wel kan hebben, maar bij 15,9 had ik nergens nog maar vet).
Ik verloor trouwens wegens depressieve gevoelens mijn eetlust totaal. Vandaar die magerte. Vond het idee ook gewoon vies worden (vertering, die voedselbrij...). Maar een eetstoornis noem ik het niet.
Andersom, dus een BMI van 28, noemt men dat ook een eetstoornis? Als iemand er niet echt last van heeft? Dus gewoon liever veel eet en het ongezond BMI en vet op de koop toeneemt?
Ik zou het ook nooit een eetstoornis noemen, maar ipv alleen dat te schrijven (zie mijn eerste posting. namelijk: mooi dat je trots bent op je lichaam, maar laat het niet lager worden) vind ik wel dat we haar mogen waarschuwen. Hoewel ik echt van lekker eten houd, heb ik ook periodes dat ik te weinig eet omdat ik druk ben bijv. En dan mis ik het ook niet echt. Maar dat is wat anders dan dat bewust doen (zoals TO lijkt te doen) en een heel laag gewicht aanhoudden waar je later last van krijgt.
quote:Andersom, dus een BMI van 28, noemt men dat ook een eetstoornis? Als iemand er niet echt last van heeft? Dus gewoon liever veel eet en het ongezond BMI en vet op de koop toeneemt?Nee, geen eetstoornis, maar het is wel een 'te zwaar' gewicht. Dan kunnen we toch ook aanraden zeker niet meer te gaan eten?
Dat zeg ik....
zondag 24 mei 2009 om 19:53
quote:Digitalis schreef op 24 mei 2009 @ 19:47:
Maar ik kan wel lang op een beetje eten leven, zonder hongergevoel. Heb er dus geen behoefte aan (al betrap ik mezelf wel 's op eten om iets te doen te hebben, maar dan steek ik liever een sigaret op ).
check en ceck
Maar ik voel me er niet door 'in controle' en ben zeker niet bang dat ik een eetstoornis heb. (ben gewoon een chaoot ) Als mijn gewicht echt te laag was, zou ik mezelf dus dwingen gezonder te eten.
Maar ik kan wel lang op een beetje eten leven, zonder hongergevoel. Heb er dus geen behoefte aan (al betrap ik mezelf wel 's op eten om iets te doen te hebben, maar dan steek ik liever een sigaret op ).
check en ceck
Maar ik voel me er niet door 'in controle' en ben zeker niet bang dat ik een eetstoornis heb. (ben gewoon een chaoot ) Als mijn gewicht echt te laag was, zou ik mezelf dus dwingen gezonder te eten.
Dat zeg ik....
zondag 24 mei 2009 om 20:00
Opvallend hoe TO hier meteen veroordeeld wordt tot niet normaal/er is wat mis/ongezond....
Zelf herken ik het gevoel, jarenlang woog ik +/- 50 kg bij 1,68 en eten intereseerde me helemaal niets. Ik sportte toen wel veel en had een intensief bijbaantje. Sommige etenswaren of drankjes vond ik dan wel lekker, maar als het niet in huis was ging er ook niet speciaal voor naar de winkel of heel veel moeite voor doen. Had ook eigenlijk nooit een hongergevoel.
Ik had geen trotse gevoelens, maar kon het echt niet begrijpen dat mensen konden blijven eten, zelfs als ze overgewicht hadden. "Ik kon tenslotte toch ook van al dat eten afblijven" en "Je kan toch niet altijd honger hebben?" Verder vond ik mezelf er prima uitzien (ook mt 34).
Uit eten had ik helemaal niets mee, want ik kreeg dan (in mijn ogen) zulke borden vol dat ik altijd de helft moest laten liggen omdat ik het echt niet op kon. (wat weer commentaar oplevert van de mensen met wie je uit eten bent).
Bij mij had eten een hele negatieve lading, ik lustte vroeger vrij weinig, dit leverde veel commentaar op van ouders van vriendinnetjes, tantes e.d. waardoor ik me nog minder op m'n gemak voelde met een bord eten voor m'n neus. Naarmate ik minder ging sporten, en uit huis ging waardoor ik zelf kon bepalen wat ik at, wanneer ik at en hoeveel ik at ging het langzaamaan anders. Ik kan nu genieten van lekkere dingen, al eet ik nog steeds kleinere porties dan de meeste mensen (ben wel aangekomen, maar met mt 38 nog steeds niet aan de maat).
Dus misschien vindt TO eten gewoon als activiteit niet leuk. Misschien was er vroeger veel strijd aan tafel (eet je bord leeg, want anders ...), etc etc. Er zijn ook mensen die vinden winkelen niet leuk, die worden toch ook niet meteen veroordeeld tot ongezond, omdat het grootste gedeelte van de (vrouwelijke) bevolking het toevallig wel leuk vindt?
Pff wat een verhaal. Ik wil alleen maar zeggen, dat het volgens mij vaker voorkomt. Wellicht gaat het eten je op den duur wel intereseren, misschien ook niet. Dus volgens mij heb je geen eetstoornis, maar gewoon een gebrek aan interesse, en vergeet niet dat interesses in de loop van de jaren kunnen veranderen
Zelf herken ik het gevoel, jarenlang woog ik +/- 50 kg bij 1,68 en eten intereseerde me helemaal niets. Ik sportte toen wel veel en had een intensief bijbaantje. Sommige etenswaren of drankjes vond ik dan wel lekker, maar als het niet in huis was ging er ook niet speciaal voor naar de winkel of heel veel moeite voor doen. Had ook eigenlijk nooit een hongergevoel.
Ik had geen trotse gevoelens, maar kon het echt niet begrijpen dat mensen konden blijven eten, zelfs als ze overgewicht hadden. "Ik kon tenslotte toch ook van al dat eten afblijven" en "Je kan toch niet altijd honger hebben?" Verder vond ik mezelf er prima uitzien (ook mt 34).
Uit eten had ik helemaal niets mee, want ik kreeg dan (in mijn ogen) zulke borden vol dat ik altijd de helft moest laten liggen omdat ik het echt niet op kon. (wat weer commentaar oplevert van de mensen met wie je uit eten bent).
Bij mij had eten een hele negatieve lading, ik lustte vroeger vrij weinig, dit leverde veel commentaar op van ouders van vriendinnetjes, tantes e.d. waardoor ik me nog minder op m'n gemak voelde met een bord eten voor m'n neus. Naarmate ik minder ging sporten, en uit huis ging waardoor ik zelf kon bepalen wat ik at, wanneer ik at en hoeveel ik at ging het langzaamaan anders. Ik kan nu genieten van lekkere dingen, al eet ik nog steeds kleinere porties dan de meeste mensen (ben wel aangekomen, maar met mt 38 nog steeds niet aan de maat).
Dus misschien vindt TO eten gewoon als activiteit niet leuk. Misschien was er vroeger veel strijd aan tafel (eet je bord leeg, want anders ...), etc etc. Er zijn ook mensen die vinden winkelen niet leuk, die worden toch ook niet meteen veroordeeld tot ongezond, omdat het grootste gedeelte van de (vrouwelijke) bevolking het toevallig wel leuk vindt?
Pff wat een verhaal. Ik wil alleen maar zeggen, dat het volgens mij vaker voorkomt. Wellicht gaat het eten je op den duur wel intereseren, misschien ook niet. Dus volgens mij heb je geen eetstoornis, maar gewoon een gebrek aan interesse, en vergeet niet dat interesses in de loop van de jaren kunnen veranderen
Ik wil ook een motto
zondag 24 mei 2009 om 20:08
Je zegt dat eten je niets kan schelen. Maar ondertussen open je er hier wel een topic over, ben je trots op het feit dat jij jezelf kunt inhouden ten op zichte van je collega's die zitten te eten (wat in mijn ogen een echt eetgestoorde gedachte is- controle, controle!) en ben je blij als je maat 34 uit het rek kunt trekken. Ik zal je niet veroordelen want ik heb zelf een eetstoornis gehad, maar ik denk dat je je wel achter je oren moet gaan krabben. Je hebt een erg laag gewicht. Wij kunnen hier niet in jouw hoofd kijken en we zien je niet, maar misschien is het verstandig om eens een arts te consulteren.
Het is overigens een misconceptie dat een eetgestoorde persé de gedachte/wens moet hebben om heel erg dun te worden. Zo begon het bij mij althans niet, ik hoefde gewoon geen eten meer.
Het is overigens een misconceptie dat een eetgestoorde persé de gedachte/wens moet hebben om heel erg dun te worden. Zo begon het bij mij althans niet, ik hoefde gewoon geen eten meer.
zondag 24 mei 2009 om 20:09
om nou te zeggen dat je een eetstoornis hebt... nee dat niet... je kijk op eten is misschien iets afwijkend te noemen, maar afwijkend is IMHO nog steeds geen stoornis... wel vind ik dat je je enigzins respectloos uit over mensen die niet dezelfde kijk op voedsel en "het eten" hebben... dat vind ik dan weer niet kunnen.
Jij geeft aan je goed te voelen bij je gewicht nu, en je uiterlijk... meid prima dan. Als jij gelukkig bent, wie zijn wij om daar iets over te zeggen.....
Oh en imikgirl... TO veroordeeld zelf ook behoorlijk... misschien dat dat bepaalde reacties oproept...
Jij geeft aan je goed te voelen bij je gewicht nu, en je uiterlijk... meid prima dan. Als jij gelukkig bent, wie zijn wij om daar iets over te zeggen.....
Oh en imikgirl... TO veroordeeld zelf ook behoorlijk... misschien dat dat bepaalde reacties oproept...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
zondag 24 mei 2009 om 20:10
quote:imikgirl schreef op 24 mei 2009 @ 20:00:
Dus misschien vindt TO eten gewoon als activiteit niet leuk. Misschien was er vroeger veel strijd aan tafel (eet je bord leeg, want anders ...), etc etc. Er zijn ook mensen die vinden winkelen niet leuk, die worden toch ook niet meteen veroordeeld tot ongezond, omdat het grootste gedeelte van de (vrouwelijke) bevolking het toevallig wel leuk vindt?
Imikgirl, kan me op zich wel vinden in je bericht, maar wil toch even reageren op het bovenstaande. Eten is in tegenstelling tot winkelen een eerste levensbehoefte. Als je geregeld een hele dag niet eet (zoals TO aangaf), kan dat je gezondheid ernstig schaden. Een BMI van circa 16 staat gelijk aan sterk ondervoed.
Of er sprake is van een eetstoornis in de mentale anorexia-zin van het woord kan ik vanaf mijn luie stoel niet vaststellen. Wel kan ik met redelijke zekerheid zeggen dat er sprake is van een (eet/gezondheids)probleem.
Dus misschien vindt TO eten gewoon als activiteit niet leuk. Misschien was er vroeger veel strijd aan tafel (eet je bord leeg, want anders ...), etc etc. Er zijn ook mensen die vinden winkelen niet leuk, die worden toch ook niet meteen veroordeeld tot ongezond, omdat het grootste gedeelte van de (vrouwelijke) bevolking het toevallig wel leuk vindt?
Imikgirl, kan me op zich wel vinden in je bericht, maar wil toch even reageren op het bovenstaande. Eten is in tegenstelling tot winkelen een eerste levensbehoefte. Als je geregeld een hele dag niet eet (zoals TO aangaf), kan dat je gezondheid ernstig schaden. Een BMI van circa 16 staat gelijk aan sterk ondervoed.
Of er sprake is van een eetstoornis in de mentale anorexia-zin van het woord kan ik vanaf mijn luie stoel niet vaststellen. Wel kan ik met redelijke zekerheid zeggen dat er sprake is van een (eet/gezondheids)probleem.
zondag 24 mei 2009 om 20:14
Imikgirl, dat heb ik ook wel een beetje. Ik wil het liefst wel weten als ik morgenavond uit eten ga met iemand, want ik kan niet veel in 1 keer eten en half opgegete gerechten lokken commentaar uit. Ik heb geen eetstoornis maar je wordt er wel op beoordeeld (neem dat taartje toch, drink lekker frisdrank want water, dat heb jij met je lijntje toch niet nodig?). Meer de angst dus (al interesseert het me tegenwoordig geen biet meer en mensen die mij kennen weten dat ik geen eetstoornis heb).
Een eetstoornis is voor mij de gedachte controle willen hebben ergens over, en zelfdestructief gedrag. Wat Pelikaan zegt is waar denk ik, maar eenmaal in het proces is er denk ik wel sterk de wens niet meer te willen aankomen (en nog dunner proberen te worden, kijken of het lukt).
Nooit heb ik mijzelf beschouwd als iemand met een eetstoornis, ook niet toen ik dat eng lage BMI had.
Een eetstoornis is voor mij de gedachte controle willen hebben ergens over, en zelfdestructief gedrag. Wat Pelikaan zegt is waar denk ik, maar eenmaal in het proces is er denk ik wel sterk de wens niet meer te willen aankomen (en nog dunner proberen te worden, kijken of het lukt).
Nooit heb ik mijzelf beschouwd als iemand met een eetstoornis, ook niet toen ik dat eng lage BMI had.
zondag 24 mei 2009 om 20:22
quote:Digitalis schreef op 24 mei 2009 @ 20:14:Een eetstoornis is voor mij de gedachte controle willen hebben ergens over, en zelfdestructief gedrag. Wat Pelikaan zegt is waar denk ik, maar eenmaal in het proces is er denk ik wel sterk de wens niet meer te willen aankomen (en nog dunner proberen te worden, kijken of het lukt).Dat klopt. Ook ik merkte op een gegeven moment dat ik dunner werd en toen begon de strijd met de weegschaal. Die wijzer moest omlaag, mocht alleen omlaag. Omhoog was geen optie. Ik wilde alleen maar aangeven dat niet elke anorect begint met: ik vind mezelf te dik en wil afvallen. Daar was bij mij in het begin geen sprake van, dat kwam pas later. De uitspraken die TO doet, een soort arrogantie van, ik kan me wel inhouden, ik pas in maat 34 die herken ik, tot mijn spijt, zeker. Ik ben daar nu vanaf, heb een gezond gewicht voor mijn lengte (nooit gedacht dat ik er zo blij mee kon zijn) en kan erg genieten van lekkere hapjes 
zondag 24 mei 2009 om 20:25
Quirijn, met maat 34 hoef je niet per se ondergewicht te hebben, hoor.
Pelikaan, dat snap ik dat je die zaken herkent. Ik was trouwens trots op mezelf toen ik 6 kilo afviel, maar ook toen ik 6 kilo bijkwam (vanaf het te lage BMI he). Want ik voelde me bij beide gewichten (6 kilo te mager, 6 kilo te veel) niet prettig of mooi, dus deed ik er iets aan.
Maar omdat op papier 52 kilo erg weinig is, of omdat veel vrouwen gewoon dikker zijn dan ik, krijg ik met dat verhaal toch de anorexiakaart toegespeeld. Dat vind ik uitermate irritant, moet ik zeggen.
Pelikaan, dat snap ik dat je die zaken herkent. Ik was trouwens trots op mezelf toen ik 6 kilo afviel, maar ook toen ik 6 kilo bijkwam (vanaf het te lage BMI he). Want ik voelde me bij beide gewichten (6 kilo te mager, 6 kilo te veel) niet prettig of mooi, dus deed ik er iets aan.
Maar omdat op papier 52 kilo erg weinig is, of omdat veel vrouwen gewoon dikker zijn dan ik, krijg ik met dat verhaal toch de anorexiakaart toegespeeld. Dat vind ik uitermate irritant, moet ik zeggen.
zondag 24 mei 2009 om 20:28
quote:lindy schreef op 24 mei 2009 @ 20:26:
Het lijkt me wel handig om af en toe te vergeten te eten. Maar mij bloedsuikerspiegel gaat echt rare dingen doen als ik dat zou hebben; daardoor kan ik het dus niet vergeten. Best jammer. Als je te weinig en met te lange tussenpozen eet, gaat iedereens bloedsuikerspiegel rare dingen doen.
Het lijkt me wel handig om af en toe te vergeten te eten. Maar mij bloedsuikerspiegel gaat echt rare dingen doen als ik dat zou hebben; daardoor kan ik het dus niet vergeten. Best jammer. Als je te weinig en met te lange tussenpozen eet, gaat iedereens bloedsuikerspiegel rare dingen doen.
zondag 24 mei 2009 om 20:29
zondag 24 mei 2009 om 20:31
quote:Digitalis schreef op 24 mei 2009 @ 20:25:Pelikaan, dat snap ik dat je die zaken herkent. Ik was trouwens trots op mezelf toen ik 6 kilo afviel, maar ook toen ik 6 kilo bijkwam (vanaf het te lage BMI he). Want ik voelde me bij beide gewichten (6 kilo te mager, 6 kilo te veel) niet prettig of mooi, dus deed ik er iets aan.
Welke vrouw is niet trots op zichzelf als ze afvalt (for the good reasons)? Gewicht is en blijft nu eenmaal een gevoelig onderwerp, ik gok voor bijna elke vrouw. Je wilt er goed uitzien, toch? Het is zeker daarom ook lastig vast te stellen wat nou eetgestoord is en wat niet. Ik heb uit liefdesverdriet, na mijn eetstoornisperiode, een tijd erg moeilijk kunnen eten. Iedereen in de gordijnen...maar goed, er zijn zoveel mensen die niet goed kunnen eten tijdens zo'n emo-periode! Eenmaal het eetgestoorde stempel, altijd het eetgestoorde stempel. Daarom vertel ik IRL ook aan bijna niemand die ik nieuw leer kennen. Het voegt niets toe en mensen kijken toch anders naar je.
Kan me trouwens goed voorstellen, Digitalis, dat je het ontzettend vervelend vind als mensen je een eetstoornis aansmeren als je die echt niet hebt. Zolang je voor jezelf maar weet hoe het zit he. Schijt aan de rest!
Welke vrouw is niet trots op zichzelf als ze afvalt (for the good reasons)? Gewicht is en blijft nu eenmaal een gevoelig onderwerp, ik gok voor bijna elke vrouw. Je wilt er goed uitzien, toch? Het is zeker daarom ook lastig vast te stellen wat nou eetgestoord is en wat niet. Ik heb uit liefdesverdriet, na mijn eetstoornisperiode, een tijd erg moeilijk kunnen eten. Iedereen in de gordijnen...maar goed, er zijn zoveel mensen die niet goed kunnen eten tijdens zo'n emo-periode! Eenmaal het eetgestoorde stempel, altijd het eetgestoorde stempel. Daarom vertel ik IRL ook aan bijna niemand die ik nieuw leer kennen. Het voegt niets toe en mensen kijken toch anders naar je.
Kan me trouwens goed voorstellen, Digitalis, dat je het ontzettend vervelend vind als mensen je een eetstoornis aansmeren als je die echt niet hebt. Zolang je voor jezelf maar weet hoe het zit he. Schijt aan de rest!
zondag 24 mei 2009 om 20:34
Oeh Pelikaan, dat snap ik volkomen. Vreselijk als mensen dan neurotisch naar je eetgedrag gaan kijken, of zich zorgen maken als je naar de wc gaat (vast om te kotsen...). Ik zou het dan ook niet vertellen als ik jou was!
Je hebt mensen die juist veel gaan eten als ze zich niet goed voelen. Jij en ik hebben dat exact andersom. Ligt denk ik aan je basisingesteldheid, he.
Maar grrrr ik vind het wel knap ongehoord als mensen een eetstoornis aanpraten, enkel omdat ik een andere instelling heb en slank ben.
Je hebt mensen die juist veel gaan eten als ze zich niet goed voelen. Jij en ik hebben dat exact andersom. Ligt denk ik aan je basisingesteldheid, he.
Maar grrrr ik vind het wel knap ongehoord als mensen een eetstoornis aanpraten, enkel omdat ik een andere instelling heb en slank ben.
