Lijf & Lijn
alle pijlers
Negatieve ouders
vrijdag 6 september 2013 om 00:29
Mijn ouders zijn in wezen lieve schatten, maar.... Ik vind het moeilijk om met hen om te gaan. Ze zijn vaak negatief, teleurgesteld en boos tegen mij. Dit doen/zijn zij uit bezorgdheid, hebben ze mij verteld. Ook hebben ze grote moeite om mij als volwassene te zien, mij mijn eigen leven te laten lijden en mij mijn eigen fouten te laten maken.
Het gevolg is dat bijna alles wat ik vertel vaak eerst negatief wordt opgevat. Ik kan eerst een berg negativiteit negeren/pareren, waarna zij er over gaan nadenken. Na een tijdje (vaak al na een paar minuten, uren of dagen) draaien ze bij en kunnen ze blij voor mij zijn. Dit alles heeft mij onzeker gemaakt en veroorzaakt faalangst en wantrouwen. Ze geven me vaak een schuldig gevoel over de (meestal weloverwogen) keuzes die ik maak. Waardoor mijn lijf en lijn er soms niet beter uit gaan zien. Door de frustraties en stress hierover ga ik meer lekkere ongezonde dingen eten, hier vind ik troost in.
Toch kan ik ze moeilijk negeren om te voorkomen dat ik gekwetst word. Het blijft wel familie en verder helpen ze mij met allerlei dingen. Het zijn 'koude mensen' die zelf niets anders hebben meegekregen van hun familie. Ze weten niet echt beter. Hebben jullie ook tips over hoe ik hier nog beter mee om kan gaan?
Het gevolg is dat bijna alles wat ik vertel vaak eerst negatief wordt opgevat. Ik kan eerst een berg negativiteit negeren/pareren, waarna zij er over gaan nadenken. Na een tijdje (vaak al na een paar minuten, uren of dagen) draaien ze bij en kunnen ze blij voor mij zijn. Dit alles heeft mij onzeker gemaakt en veroorzaakt faalangst en wantrouwen. Ze geven me vaak een schuldig gevoel over de (meestal weloverwogen) keuzes die ik maak. Waardoor mijn lijf en lijn er soms niet beter uit gaan zien. Door de frustraties en stress hierover ga ik meer lekkere ongezonde dingen eten, hier vind ik troost in.
Toch kan ik ze moeilijk negeren om te voorkomen dat ik gekwetst word. Het blijft wel familie en verder helpen ze mij met allerlei dingen. Het zijn 'koude mensen' die zelf niets anders hebben meegekregen van hun familie. Ze weten niet echt beter. Hebben jullie ook tips over hoe ik hier nog beter mee om kan gaan?
vrijdag 6 september 2013 om 00:39
Hoe oud ben je eigenlijk en woon je nog bij je ouders? En ik betrap me er ook wel eens op dat ik negatief naar mijn kind reageer maar bespreek dat later vaak op een rustig moment. (Ja ook ouders maken fouten en die geef ik toe).
Maar gelukkig zie je ook in dat ze van je houden dat is heel belangrijk.
Maar gelukkig zie je ook in dat ze van je houden dat is heel belangrijk.
vrijdag 6 september 2013 om 00:53
@ jsv, ik ben 31 jaar en woon sinds mijn 23e op mijzelf. Voorheen stelde ik mij nogal afhankelijk op van mijn ouders. Vandaar ook weer de negatieve reacties. Dit probeer ik nu te voorkomen door ze minder naar hun mening te vragen. Vroeg of laat krijg ik die toch wel te horen als ik er iets uit flap wat ze eigenlijk niet hoefden te weten.
vrijdag 6 september 2013 om 02:47
Dat is lastig, 30+ is toch wel een leeftijd waar ouders hun kinderen als volwassene horen te beschouwen.
Aangezien je op jezelf woont, in welke zin laten je ouders je niet je eigen leven lijden? Door je te vertellen wat je wel en niet moet doen, of door zich ook echt te bemoeien met je leven?
En heb je wat je hier nu net aan ons verteld wel eens in zulke woorden met je ouders gedeeld?
Even over het faalangst gedeelte, afhankelijk van hoe sterk je dit ervaart kan dat een ernstig probleem vormen die je hele leven kan bepalen. Ik spreek hier uit ervaring.
Als je het als een groot genoeg probleem acht wees dan niet bang om te kijken naar professionele hulp (zoals therapie), daar zijn ze voor, om mensen te helpen met het persoon te zijn die ze willen zijn.
Aangezien je op jezelf woont, in welke zin laten je ouders je niet je eigen leven lijden? Door je te vertellen wat je wel en niet moet doen, of door zich ook echt te bemoeien met je leven?
En heb je wat je hier nu net aan ons verteld wel eens in zulke woorden met je ouders gedeeld?
Even over het faalangst gedeelte, afhankelijk van hoe sterk je dit ervaart kan dat een ernstig probleem vormen die je hele leven kan bepalen. Ik spreek hier uit ervaring.
Als je het als een groot genoeg probleem acht wees dan niet bang om te kijken naar professionele hulp (zoals therapie), daar zijn ze voor, om mensen te helpen met het persoon te zijn die ze willen zijn.
vrijdag 6 september 2013 om 08:04
quote:ladyjeanne schreef op 06 september 2013 @ 00:29:
Toch kan ik ze moeilijk negeren om te voorkomen dat ik gekwetst word. Het blijft wel familie en verder helpen ze mij met allerlei dingen. Het zijn 'koude mensen' die zelf niets anders hebben meegekregen van hun familie. Ze weten niet echt beter. Hebben jullie ook tips over hoe ik hier nog beter mee om kan gaan?
Je zegt het zelf al: ze weten niet beter
En op hun leeftijd, gaan ze ook niet meer veranderen.
Kun jij het van je af laten glijden?
Toch kan ik ze moeilijk negeren om te voorkomen dat ik gekwetst word. Het blijft wel familie en verder helpen ze mij met allerlei dingen. Het zijn 'koude mensen' die zelf niets anders hebben meegekregen van hun familie. Ze weten niet echt beter. Hebben jullie ook tips over hoe ik hier nog beter mee om kan gaan?
Je zegt het zelf al: ze weten niet beter
En op hun leeftijd, gaan ze ook niet meer veranderen.
Kun jij het van je af laten glijden?
vrijdag 6 september 2013 om 08:16
Ik denk dat je steeds minder met je ouders moet delen en steeds meer voor jezelf moet houden! Ik zou er persoonlijke geen zin meer in hebben als er negatief gereageerd wordt. Als je toch alles met je ouders wil blijven delen dan zou ik nadat ik iets vertel erbij zeggen, pap en mam dit is mijn keuze mij beslissing staat vast.
vrijdag 6 september 2013 om 08:32
quote:ladyjeanne schreef op 06 september 2013 @ 00:29:
Ze geven me vaak een schuldig gevoel over de (meestal weloverwogen) keuzes die ik maak. Waardoor mijn lijf en lijn er soms niet beter uit gaan zien. Door de frustraties en stress hierover ga ik meer lekkere ongezonde dingen eten, hier vind ik troost in.
Het zijn 'koude mensen' die zelf niets anders hebben meegekregen van hun familie. Ze weten niet echt beter. Hebben jullie ook tips over hoe ik hier nog beter mee om kan gaan?
Euh ja.
Je niet meer zo emotioneel afhankelijk opstellen van mensen die jou echt niet hun goedkeuring gaan geven? Je bent dertig toch? Waarom gedraag jij je nog als een kind als het om hun goedkeuring aankomt terwijl je weet dat je die niet gaat krijgen? Zodat je daarna juist kan gaan eten? Je neemt deel aan een vast patroon en alleen jij kan daaruit stappen. Hoe lang mag jij nog van jezelf in dit vaste patroon blijven zitten?
vertellen---> ouders wijzen af ---> jij hebt een schuldgevoel of voelt je gekwetst---> dus ga je lekker snoepen--> waarvan je baalt dus ga je vertellen--> ouders wijzen af ---> jij hebt een schuldgevoel of voelt je gekwetst---> dus ga je lekker snoepen--> waarvan je baalt dus ga je vertellen--> ouders wijzen af ---> jij hebt een schuldgevoel of voelt je gekwetst---> dus ga je lekker snoepen--> waarvan je baalt dus ga je vertellen
enz.
Stop gewoon eens een tijdje met vertellen.
Ze geven me vaak een schuldig gevoel over de (meestal weloverwogen) keuzes die ik maak. Waardoor mijn lijf en lijn er soms niet beter uit gaan zien. Door de frustraties en stress hierover ga ik meer lekkere ongezonde dingen eten, hier vind ik troost in.
Het zijn 'koude mensen' die zelf niets anders hebben meegekregen van hun familie. Ze weten niet echt beter. Hebben jullie ook tips over hoe ik hier nog beter mee om kan gaan?
Euh ja.
Je niet meer zo emotioneel afhankelijk opstellen van mensen die jou echt niet hun goedkeuring gaan geven? Je bent dertig toch? Waarom gedraag jij je nog als een kind als het om hun goedkeuring aankomt terwijl je weet dat je die niet gaat krijgen? Zodat je daarna juist kan gaan eten? Je neemt deel aan een vast patroon en alleen jij kan daaruit stappen. Hoe lang mag jij nog van jezelf in dit vaste patroon blijven zitten?
vertellen---> ouders wijzen af ---> jij hebt een schuldgevoel of voelt je gekwetst---> dus ga je lekker snoepen--> waarvan je baalt dus ga je vertellen--> ouders wijzen af ---> jij hebt een schuldgevoel of voelt je gekwetst---> dus ga je lekker snoepen--> waarvan je baalt dus ga je vertellen--> ouders wijzen af ---> jij hebt een schuldgevoel of voelt je gekwetst---> dus ga je lekker snoepen--> waarvan je baalt dus ga je vertellen
enz.
Stop gewoon eens een tijdje met vertellen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 8 september 2013 om 20:32
Bedankt voor jullie reacties. Het is inderdaad het verstandigst om niet meer alles met ze te delen. Denk dat ik het bij koetjes en kalfjes ga laten als ik mijn ouders spreek.
Mijn ouders bemoeien zich niet met mijn leven, maar vertellen me wel precies hoe ik het moet leiden als ik iets vertel. Ze zullen niet snel uit zichzelf bellen om te vragen hoe het met mij gaat. Ze gaan er vanuit dat als ik niet bel, alles oké gaat. Dus ik kan gerust een maand voorbij laten gaan zonder dat we contact hebben. Ook al is dit best een raar idee.
Mijn ouders bemoeien zich niet met mijn leven, maar vertellen me wel precies hoe ik het moet leiden als ik iets vertel. Ze zullen niet snel uit zichzelf bellen om te vragen hoe het met mij gaat. Ze gaan er vanuit dat als ik niet bel, alles oké gaat. Dus ik kan gerust een maand voorbij laten gaan zonder dat we contact hebben. Ook al is dit best een raar idee.
zondag 8 september 2013 om 23:20
Oh heel herkenbaar!
Mijn ouders denken mij te helpen door de negatieve kanten te belichten maar soms (of meestal) wil ik gewoon dat ze blij zijn.
Ik betrap mijzelf er op dat ik toch steeds weer in mijn rol van kind val.
Ook wij kunnen zo een paar maanden elkaar niet spreken....als er niks te melden valt dan bel je niet is hun motto.
Nu pas sinds kort, op mijn 44e pik ik het allemaal niet meer en vertel heel veel gewoon niet. Verder bespreek ik alleen koetjes en kalfjes omdat ik geen zin heb mijzelf steeds te moeten verdedigen.
En als ik het zou willen bespreken denk ik dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Overigens zijn zij toch het type dat denkt dat ze alles weten en dat alles altijd goed doet. Aan hen ligt het nooit, altijd aan een ander.
Mijn ouders denken mij te helpen door de negatieve kanten te belichten maar soms (of meestal) wil ik gewoon dat ze blij zijn.
Ik betrap mijzelf er op dat ik toch steeds weer in mijn rol van kind val.
Ook wij kunnen zo een paar maanden elkaar niet spreken....als er niks te melden valt dan bel je niet is hun motto.
Nu pas sinds kort, op mijn 44e pik ik het allemaal niet meer en vertel heel veel gewoon niet. Verder bespreek ik alleen koetjes en kalfjes omdat ik geen zin heb mijzelf steeds te moeten verdedigen.
En als ik het zou willen bespreken denk ik dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Overigens zijn zij toch het type dat denkt dat ze alles weten en dat alles altijd goed doet. Aan hen ligt het nooit, altijd aan een ander.
donderdag 26 september 2013 om 01:01
quote:BoPeep schreef op 08 september 2013 @ 23:20:
Als er niks te melden valt dan bel je niet is hun motto.
Nu pas sinds kort, op mijn 44e pik ik het allemaal niet meer en vertel heel veel gewoon niet. Verder bespreek ik alleen koetjes en kalfjes omdat ik geen zin heb mijzelf steeds te moeten verdedigen.
En als ik het zou willen bespreken denk ik dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Overigens zijn zij toch het type dat denkt dat ze alles weten en dat alles altijd goed doet. Aan hen ligt het nooit, altijd aan een ander.
@BoPeep mijn ouders hebben inderdaad ook als motto als er niets is of er is geen nieuws of we zien elkaar binnenkort weer dan hoeven we niet te bellen over dingen. Mijn moeder heeft veel liever dat je nieuwtjes bespreekt wanneer je elkaar ziet. Anders heb je dan geen nieuws meer en is ze bang dat we niets te bespreken hebben misschien? Als ik mijn vader bel voor advies dan hang ik soms zo een uur aan de lijn met hem, tenzij hij weg moet.
Tuurlijk zijn zij zich van geen kwaad bewust. Ze doen alles om mij en mijn twee jongere broertjes te motiveren, op de rails te houden, te steunen. (We dreigen soms al te ontsporen als we een dure spijkerbroek kopen) Tegelijkertijd roepen ze na discussie en afkoelingsdagen: het is jullie leven zoek het zelf uit, wij kunnen het niet meer voor jullie bepalen!
Het is ook niet niets, drie kids opvoeden willen die inmiddels volwassen zijn Sorry trouwens voor mijn ietwat late reactie...
Als er niks te melden valt dan bel je niet is hun motto.
Nu pas sinds kort, op mijn 44e pik ik het allemaal niet meer en vertel heel veel gewoon niet. Verder bespreek ik alleen koetjes en kalfjes omdat ik geen zin heb mijzelf steeds te moeten verdedigen.
En als ik het zou willen bespreken denk ik dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Overigens zijn zij toch het type dat denkt dat ze alles weten en dat alles altijd goed doet. Aan hen ligt het nooit, altijd aan een ander.
@BoPeep mijn ouders hebben inderdaad ook als motto als er niets is of er is geen nieuws of we zien elkaar binnenkort weer dan hoeven we niet te bellen over dingen. Mijn moeder heeft veel liever dat je nieuwtjes bespreekt wanneer je elkaar ziet. Anders heb je dan geen nieuws meer en is ze bang dat we niets te bespreken hebben misschien? Als ik mijn vader bel voor advies dan hang ik soms zo een uur aan de lijn met hem, tenzij hij weg moet.
Tuurlijk zijn zij zich van geen kwaad bewust. Ze doen alles om mij en mijn twee jongere broertjes te motiveren, op de rails te houden, te steunen. (We dreigen soms al te ontsporen als we een dure spijkerbroek kopen) Tegelijkertijd roepen ze na discussie en afkoelingsdagen: het is jullie leven zoek het zelf uit, wij kunnen het niet meer voor jullie bepalen!
Het is ook niet niets, drie kids opvoeden willen die inmiddels volwassen zijn Sorry trouwens voor mijn ietwat late reactie...
donderdag 26 september 2013 om 01:58
Herkenbaar...
Ik hoop voor jou dat jij en je ouders misschien een en ander kunnen bijstellen in het contact, zodat het plezieriger en minder negatief wordt.
Uit eigen ervaring weet ik echter dat dit soms onmogelijk is en dan heb je de keuze: blijven hopen (met alle gevolgen van dien) of de hoop opgeven met wel (oppervlakkig) of geen contact.
Eerlijk gezegd vind ik het niet goed klinken dat jij je regelmatig volpropt met junkfood uit frustratie over wat jouw twee schatten van ouders je aandoen...Ik denk dat je eigenlijk heel boos bent, maar, zoals de meeste kinderen, moeite hebt met het loslaten van het ideaalbeeld van twee liefhebbende ouders.
Ik hoop voor jou dat jij en je ouders misschien een en ander kunnen bijstellen in het contact, zodat het plezieriger en minder negatief wordt.
Uit eigen ervaring weet ik echter dat dit soms onmogelijk is en dan heb je de keuze: blijven hopen (met alle gevolgen van dien) of de hoop opgeven met wel (oppervlakkig) of geen contact.
Eerlijk gezegd vind ik het niet goed klinken dat jij je regelmatig volpropt met junkfood uit frustratie over wat jouw twee schatten van ouders je aandoen...Ik denk dat je eigenlijk heel boos bent, maar, zoals de meeste kinderen, moeite hebt met het loslaten van het ideaalbeeld van twee liefhebbende ouders.
donderdag 26 september 2013 om 03:52
quote:BoPeep schreef op 08 september 2013 @ 23:20:
Oh heel herkenbaar!
Mijn ouders denken mij te helpen door de negatieve kanten te belichten maar soms (of meestal) wil ik gewoon dat ze blij zijn.
Ik betrap mijzelf er op dat ik toch steeds weer in mijn rol van kind val.
Ook wij kunnen zo een paar maanden elkaar niet spreken....als er niks te melden valt dan bel je niet is hun motto.
Nu pas sinds kort, op mijn 44e pik ik het allemaal niet meer en vertel heel veel gewoon niet. Verder bespreek ik alleen koetjes en kalfjes omdat ik geen zin heb mijzelf steeds te moeten verdedigen.
En als ik het zou willen bespreken denk ik dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Overigens zijn zij toch het type dat denkt dat ze alles weten en dat alles altijd goed doet. Aan hen ligt het nooit, altijd aan een ander.
Voor mij ook herkenbaar, en ik ben al bijna 50 en woon aan een heel eind bij mijn ouders vandaan.
Ik vertel ze alleen ditjes en datjes, anders krijg ik nog een preek. Onvoorstelbaar, het veranderd nooit. Mijn kinderen zijn nog klein, maar probeer het echt te voorkomen om later niet het zelfde te doen.
Oh heel herkenbaar!
Mijn ouders denken mij te helpen door de negatieve kanten te belichten maar soms (of meestal) wil ik gewoon dat ze blij zijn.
Ik betrap mijzelf er op dat ik toch steeds weer in mijn rol van kind val.
Ook wij kunnen zo een paar maanden elkaar niet spreken....als er niks te melden valt dan bel je niet is hun motto.
Nu pas sinds kort, op mijn 44e pik ik het allemaal niet meer en vertel heel veel gewoon niet. Verder bespreek ik alleen koetjes en kalfjes omdat ik geen zin heb mijzelf steeds te moeten verdedigen.
En als ik het zou willen bespreken denk ik dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Overigens zijn zij toch het type dat denkt dat ze alles weten en dat alles altijd goed doet. Aan hen ligt het nooit, altijd aan een ander.
Voor mij ook herkenbaar, en ik ben al bijna 50 en woon aan een heel eind bij mijn ouders vandaan.
Ik vertel ze alleen ditjes en datjes, anders krijg ik nog een preek. Onvoorstelbaar, het veranderd nooit. Mijn kinderen zijn nog klein, maar probeer het echt te voorkomen om later niet het zelfde te doen.
vrijdag 4 oktober 2013 om 11:14
quote:invincible schreef op 26 september 2013 @ 01:58:
Herkenbaar...
Ik hoop voor jou dat jij en je ouders misschien een en ander kunnen bijstellen in het contact, zodat het plezieriger en minder negatief wordt.
Uit eigen ervaring weet ik echter dat dit soms onmogelijk is en dan heb je de keuze: blijven hopen (met alle gevolgen van dien) of de hoop opgeven met wel (oppervlakkig) of geen contact.
Eerlijk gezegd vind ik het niet goed klinken dat jij je regelmatig volpropt met junkfood uit frustratie over wat jouw twee schatten van ouders je aandoen...Ik denk dat je eigenlijk heel boos bent, maar, zoals de meeste kinderen, moeite hebt met het loslaten van het ideaalbeeld van twee liefhebbende ouders.
@Invincible, bedankt voor je goede advies. Denk dat zij niet zullen veranderen, dus ik heb inmiddels de hoop daarop op gegeven en ga proberen te settelen voor minder en oppervlakkig contact.
Ik heb inderdaad grote moeite met het loslaten van het ideale plaatje van hoe ouders zouden mogen zijn. Heb goede hoop dat dit uiteindelijk zal lukken, omdat ik meer geneigd ben de positieve kanten te zien dan de negatieve.
Hierdoor zal ik me vaker goed gaan voelen na enige training Wanneer ik, door zo te werk te gaan, minder wordt getriggerd om te overeten, dan hoop dat het met mijn lijf & lijn ook goed gaat komen.
Herkenbaar...
Ik hoop voor jou dat jij en je ouders misschien een en ander kunnen bijstellen in het contact, zodat het plezieriger en minder negatief wordt.
Uit eigen ervaring weet ik echter dat dit soms onmogelijk is en dan heb je de keuze: blijven hopen (met alle gevolgen van dien) of de hoop opgeven met wel (oppervlakkig) of geen contact.
Eerlijk gezegd vind ik het niet goed klinken dat jij je regelmatig volpropt met junkfood uit frustratie over wat jouw twee schatten van ouders je aandoen...Ik denk dat je eigenlijk heel boos bent, maar, zoals de meeste kinderen, moeite hebt met het loslaten van het ideaalbeeld van twee liefhebbende ouders.
@Invincible, bedankt voor je goede advies. Denk dat zij niet zullen veranderen, dus ik heb inmiddels de hoop daarop op gegeven en ga proberen te settelen voor minder en oppervlakkig contact.
Ik heb inderdaad grote moeite met het loslaten van het ideale plaatje van hoe ouders zouden mogen zijn. Heb goede hoop dat dit uiteindelijk zal lukken, omdat ik meer geneigd ben de positieve kanten te zien dan de negatieve.
Hierdoor zal ik me vaker goed gaan voelen na enige training
Wanneer ik, door zo te werk te gaan, minder wordt getriggerd om te overeten, dan hoop dat het met mijn lijf & lijn ook goed gaat komen.
