Niet dik wel zwaar?

Een enkel cijfertje (mits niet in de extremen) zegt maar beperkt iets, ongeacht of dat gewicht is, bmi of kledingmaat. Het gaat om het totaalpakketje daarvan, de verdeling over het lichaam en de bouw.



Zou je bijv. naar mijn weegschaal kijken, dan kan ik moeilijk roepen dat ik dik ben met mijn 57 kg. Voor mijn lengte van 1.68 is het ook niet dik. De bijhorende bmi zal ook niet 'dik-klinkend' zijn. Mijn maat 36 voor shirtjes ook niet. En toen, toen begon de 'verwarring'. Zodra er een jas of blouse aan te pas komt, dan kan de maat ernstig omhoog schieten. Tja, mijn schouders zijn breed in verhouding met de rest. Bij shirtjes valt het vaak net nog in de ok-range, maar bij een blouse kom ik eigenlijk nooit uit. Een jas? Pak maar een XL ivm de schouders, terwijl qua taille een S of M al genoeg had geweest.



Klinkt leuk toch, die taille? Oogt ook leuk in de juiste kleding, al zeg ik het zelf. De buik eronder zou je niet op een foto moeten zien, puur op de buik zou je me het gewicht én de maat niet geven.



Het onderstel? Maat 42, hollands welvaren zullen we zeggen. Nauwelijks verwonderlijk ook als je ruim 20 kg afvalt zonder sporten (funest voor je slankere uitstraling, ongeacht het gewicht), een lichaam hebt dat vet bij voorkeur op die plaats opslaat en -tot blijheid en balen- mag constateren dat het afvallen steeds meer resulteert in leeg overblijvend huid. Alles bij elkaar? Ik oog niet de 57 kg, oog wel de slanke taille en dito maat, niet de schouders en wel een onderstel maar ook weer niet in de werkelijk cijfertjes, als ik af ga op reacties van anderen.



Vergis je niet in hoe enorm een beeld beïnvloedt kan worden door 'strak in je vel steken', spieren, kleding, bouw en houding. Staande oog je bijv. vaak slanker dan zittend. Liggend oogt de buik een stuk aangenamer dan zittend etc.



Staar je niet 'blind' op cijfertjes, maar volg gevoel en de maatstaven die we hebben om ongezonde excessen aan te kunnen duiden. Wat maakt het uit wat de cijfertjes horende bij truus zijn en hoe zij daar bij oogt. Wat maakt het uit wat jóuw cijfertjes zijn als het binnen het gezonde valt. Zolang als de spiegel niet acuut knapt, moet je toch íets goed doen nietwaar?

ja ik weet ook niet hoe dat zit. Mijn moeder weegt altijd ongeveer 68 kilo en die oogt super slank, maar toen ik dat woog zag ik er echt veeeeel steviger uit dan zij. Verder hadden we toen dezelfde maat, en iedereen altijd maar zeggen tegen mij dat mijn moeder zo slank is.

Nu met 61 kg vind ik me er nog steeds dikker uit zien dan zij eigenlijk. We zijn overigens even lang. Mijn borsten zijn wel veel groter dan die van haar maarja.. kan me niet voorstellen dat het dat is.

Het blijft apart..

dames hou nou op met vergelijken, dat heeft geen zin. Dus nu geen lengtes en gewichten meer noemen!

en ook geen kledingmaten of vetpercentages. Bij de 1 staat een maat 36 prachtig de ander ziet er slechts uitgehongerd uit. wees gewoon wie je bent

Het heeft sowieso te maken met de lengte, maar ook met je bouw en verhoudingen. Ik ben niet lang, dus word ook nooit echt zwaar. 60kg klinkt voor mij echt enorm (haha!) Mensen schatten mijn gewicht vaak minder in, maar dit komt omdat ik relatief veel spier heb en weinig vet (ook als ik niet sport). Ik ben dus niet dik, maar weeg wel meer dan verwacht (ook niet echt veel, haha, maar dat komt weer doordat ik maar 1.60m ben)

Volgends mij is het gewoon typisch vrouw eigen om je met andere vrouwen te vergelijken.Er is altijd wel wat...nobody is perfect.

Je kunt inderdaad mazzel hebben met je figuur. Ik heb het geluk dat ik, als ik aankom, over mijn hele lijf aankom. Dus van mijn kruin tot aan mijn tenen. Daardoor heb ik een gelijkmatig figuur en overal maat 44.



Mijn zus is 10 kilo lichter dan ik. Maar van boven heeft ze maat 40 en van onder ook maat 44. Haar kont is dus in principe even dik als de mijne. Maar omdat het bovenste stuk dunner is, lijkt haar kont veel dikker. Mijn man zegt dan altijd, zorg er alsjeblieft voor dat jij niet zo dik wordt........



Het grote voordeel van een paar kilo teveel is dat je veel minder rimpels hebt dan je leeftijd genoten, en inmiddels is uit onderzoek gebleken dat een paar kilo extra niet ongezond is (met de nadruk op een paar kilo, als je met 1.65 over de 100 kilo heengaat is dat niet een paar kilo).



En dan bestaan er nog mensen die er gewoon niks aan kunnen doen. Bij mijn moeder is per toeval ontdekt dat ze een vergrote lever heeft die vol zit met cystes. Een normale lever weegt rond de anderhalve kilo, die van haar schatten ze op 15 kilo. Dus zeg maar een royale vijfling.... Daar kunnen ze niks aan doen dus ze zal voor de rest van haar leven een dikke buik hebben. Helaas is dit erfelijk. Voor de rest is ze gezond en ze heeft er geen last van, behalve dan dat ze haar eigen teennagels niet meer kan verzorgen.

quote:closeup schreef op 05 maart 2008 @ 21:21:

Ach ja ik ben ook niet zo enorm van het vergelijken hoor maar ik vraag het me gewoon af. Ik ben ook wel happy met mezelf maar er kan altijd nog wel wat af :Ddan spreek je jezelf enorm tegen. Je bent happy met jezelf maar er kan altijd nog wat af??? Waar ben je dan precies happy mee? en wat betekent happy voor jou? Veel vrouwen zeggen dit maar het is zo demonstratief voor de onvrede die vrouwen hebben met hun eigen lijf.

.

Ik denk dat iedereen wel eens baalmomenten heeft en zichzelf vergelijkt met anderen.Zo lang het geen obsessie wordt en het je leven niet beheerst is er niets aan de hand tot een bepaald punt.Ik heb ook wel eens momenten dat ik me realiseer dat ik geen maatje petit heb met maat 40/42 bij 1.75,maar aan de andere kant weet ik ook wel dat ik ook mijn mooie punten heb.En trouwens, niemand is perfect.

quote:lindy schreef op 06 maart 2008 @ 09:22:

Ja, en soms ziet het er met slechts 25 kilo al niet uit. Zie hier de Hobbitvrouw





[afbeelding]Wat is een hobbitvrouw?

nee ik snap dat niet, je kan je best opgeblazen voelen 1 keer per maand, maar dat is toch iets anders dan je dik voelen? je weet toch dat dat na je menstruatie weg is? veel vrouwen zijn gefocussed op een paar kilo willen afvallen, in hun hoofd hebben ze dan een getal en dat getal is dan het streefgewicht. Vervolgens is er frustratie omdat het lijf zich hiertegen verzet, gevolg is dat twee kilo willen afvallen resulteert in drie kilo aankomen en zo is de cirkel rond

.

Een andere insteek dan,



Wat nou als je na jaaaaaren een klein beetje tevreden met jezelf ben en andere laten wel merken dat je toch wel dik ben?



Klein voorbeeld: schoonmoeder kijkt naar foto's van 10 jaar terug en zegt: toen was je mooi. (absoluut niet bot bedoeld maar het word wel even gezegd)



Ik ben altijd onzeker geweest maar de laaste 3 jaar gaat het heel goed maar sommige opmerkingen doen dan toch pijn.



Overigens, ik ben 170 en 76 kilo (zandloper figuur), voordat ik kinderen kreeg woog ik 68 kilo

Ach dames toch!