Lijf & Lijn
alle pijlers
Praattopic over dik zijn
woensdag 31 maart 2021 om 19:58
Ik merk dat ik behoefte heb om met anderen te praten over dik zijn. Waar anderen tegenaan lopen zoals de eeuwige strijd tegen de kilo's of de lange weg naar acceptatie. Hoe reageren anderen op jou? Voel je weleens gediscrimineerd met sollicitatiegesprekken of in het daten? Hoe beleef jij de maatschappelijke stigma's: dikke mensen zijn stom en lui. Hebben geen wilskracht. Iedereen kan afvallen, je moet alleen die knop omzetten (waar is die knop dan?!)
Verder ben ik benieuwd naar verhalen, van anderen mbt het wel/niet afvallen, je lichaamsbeeld en eigenwaarde. Hoe is dat in de loop van de jaren ontwikkeld? Wat heeft jou goed geholpen? Wie weet hebben anderen er wat aan
Mijn verhaal.
Ik ben altijd dik geweest en heb issues met kilo's en voeding. Ik kom uit een gezin waar eten een centrale rol speelt in ons leven. Mijn brusjes zijn allemaal Bourgondiërs. Mijn ouders waren afwezig en hadden weinig pedagogische vaardigheden en kennis wat betreft voeding. Ik heb niet al een te beste jeugd gehad, waarbij ik soms niet wist wanneer er wel eten was. Ik heb vaak met mijn broertje in huis lopen zoeken naar eten (ouders waren niet thuis). Ik weet niet wat oorzaak-gevolg is, want ik denk dat niet alles terug te leiden is naar opvoeding en slechte jeugd. Maar hoe het nu is dat ik overeet. Zeker als het eten lekker is. Het komt bij mij uit denk ik voort uit een angst dat het straks niet meer is en ook wanneer er wel eten is.
Ik heb een extraverte persoonlijkheid en hou van prikkels. Eten is wat dat betreft ook echt iets waar ik plezier aan beleef. Aan het bedenken van maaltijden, koken en samen eten. Met name koken vind ik heerlijk therapeutisch. Tafelen met vrienden en familie
Geur, smaak en textuur van eten kan ik echt van genieten.Wat betreft het afvallen was ik jongsaf aan bezig. Als kind was ik bezig met minder snoepen, minder eten. Minder van alles wat slecht was. Heb ook periodes gehad dat ik er niet zo bezig was. Ik denk dat het eerste dieet wat ik probeerde is van Atkins, koolhydraatarm. Ik werd er hangry van, omdat ik onwijs brood, aardappels en rijst miste. Heeft het geholpen, geen idee. Door de jaren heen heb ik wel mijzelf aangeleerd om minder koolhydraten (dus niet volledig schrappen, maar beperken) te eten en vervangen door groenten, proteïnen (eieren, gezonde keuzes vlees, bonen) en groenten.
Ik ben naar 2 diëtistes geweest. Daar heb ik inzicht gekregen in hoeveel voeding ik nodig heb, gezonde keuzes maken. Ik heb periodes gehad dat ik op mijn voeding lette en ging sporten. Of alleen op voeding of alleen sporten. Ik kwam niet aan, verloor soms wat. Maar niets duurzaams.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik mijzelf saboteerde. En dat er wellicht meer dingen speelde en problemen moet je bij de wortels aanpakken. Ik ben toen naar een eetstoornissen kliniek gegaan. Ik had niet een specifieke eetstoornis. Multidisciplinair aan de slag gegaan. Met name de EMDR en de gesprekken hebben mij geholpen. Ik ben denk ik 5 a 10 kg afgevallen. Heb hier veel dingen geleerd, maar het heeft niet geleid dat ik structureel ben afgevallen,
Jaren later, vorig jaar ben ik weer naar een GZ-psycholoog gegaan. Ik had last van de strijd die ik jarenlang voer tegen het dik zijn, afvallen, stigma's. Heeft mij zeker geholpen, maar niet bij die knop omzetten of dat er kg's ervan af zijn. Ik kan zeggen dat ik, los van ongelukkig voelen over het dik zijn, gelukkig ben met mijzelf
Ik heb altijd interesse gehad in het dik zijn, oorzaak, oplossingen, verhalen en onderzoeken. Mogelijk spelen bij mij ook andere factoren die het psychisch en fysiek het afvallen lastiger maken. Ik gebruik al jarenlang medicatie tegen allergieën. Ik heb slaapapneu. Ik heb gelezen dat als je op een bepaald overgewicht komt, je vethuishouding hormonaal een rol gaan spelen. Het afvallen is niet zo eenvoudig meer.
Ik heb mij laten doorverwijzen naar een internist. Om te kijken naar medische, fysieke
factoren. Wie weet geeft dit een aantal inzichten. Ik hoop iemand te treffen die het wat meer holistischer kan kijken. Dus niet alleen leefstijladviezen, psychische problematiek aanpakken of alleen de fysieke.
Lang verhaal
Ik heb een moeizame relatie met mijn lijf, zelfbeeld en acceptatie. Soms accepteer ik het en soms ook niet. De hele tijd bezig zijn met (niet) eten en mijn zelfbeeld is zwaar. Ik dacht vaak dat ik beter de energie kon stoppen in acceptatie. En dat gaat wisselend. Ik heb lang gedacht dat ik moest afvallen, want dan ben ik leuker. Op dik zijn heersen stigma's zoals dom, lui zijn en geen wilskracht. Dus als ik niet bezig was met afvallen, dan was ik dat. Ik snap dat hele afvallen en wilskracht niet. Hoe houden mensen dat toch vol? Ik hou het gezonde leefstijl voor maximaal 2 weken vol en dan kruipen langzamerhand dingen weer bij in. Weer een beetje overeten, minder gaan bewegen. En dan ben ik weer terug bij af. Overigens zit ik al een tijdje op hetzelfde gewicht, misschien een paar kg meer door de Corona
Ik denk dat dit het wellicht is voor mij. Ik ga nog naar de internist, ik blijf mijn best te doen om een gezonde levensstijl te hanteren. Ik heb weleens gedacht aan een maagverkleining oid. Ik heb alleen de risico's en de mate van impact op mijn geluk niet voor over. Dik zijn is ook geen pretje en zeker niet gezond. Misschien ben ik er nog niet in het beslisproces.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen. Wat is jouw proces? Heb je het geaccepteerd of is het je gelukt om af te vallen en op gewicht te blijven? Wat hoor je zoal van anderen over dik zijn. Wat voor vragen en opmerkingen krijg je zoal?
Iedereen die een gewicht heeft is welkom
Graag respectvol naar elkaar toe blijven en aan dooddoeners hebben we niet zoveel aan
anoniem_82224 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 21:26
1.28% gewijzigd
donderdag 1 april 2021 om 19:22
Op mijn 22ste woog ik 140 kilo.. toen heb ik besloten om een maagverkleining te nemen omdat ik ooit een gezondere moeder wil worden. Nu, drie jaar later, ben ik 65 kilo afgevallen en heb ik het lichaam wat ik altijd al wilde!
Tijdens het afvallen was ik op mijn aller gelukkigst, maar man man man... Nu ik een jaar stabiel ben en eten niet meer zo'n grote doel is in mijn leven kom ik mijzelf keihard tegen.
Ik kom er nu achter hoe veilig ik mij voelde met eten. Nu dit gevoel weg is ervaar ik extreme angst en paniekaanvallen in het dagelijks leven en sta ik al een tijdje onder begeleiding van de psycholoog. Het gaat steeds iets beter, maar op slechte dagen denk ik maar één ding: "toen ik dik was had ik dit in ieder geval niet en ik wil NU terug".
Ik weet dat ik nu een gezonder lichaam heb, maar nu moet ik nog de mentale 65 kilo aan trauma's uit mijn hoofd halen.
Tijdens het afvallen was ik op mijn aller gelukkigst, maar man man man... Nu ik een jaar stabiel ben en eten niet meer zo'n grote doel is in mijn leven kom ik mijzelf keihard tegen.
Ik kom er nu achter hoe veilig ik mij voelde met eten. Nu dit gevoel weg is ervaar ik extreme angst en paniekaanvallen in het dagelijks leven en sta ik al een tijdje onder begeleiding van de psycholoog. Het gaat steeds iets beter, maar op slechte dagen denk ik maar één ding: "toen ik dik was had ik dit in ieder geval niet en ik wil NU terug".
Ik weet dat ik nu een gezonder lichaam heb, maar nu moet ik nog de mentale 65 kilo aan trauma's uit mijn hoofd halen.
I have to change to stay the same.
donderdag 1 april 2021 om 19:26
@Lovestar. Ik ben inderdaad bijna 20 kg afgevallen en niemand ziet het en niemand zegt er wat van. Ik moet er wel bij zeggen dat er in totaal bijna 60 kg af moet wil ik een goed BMI krijgen, dus 20 kg is een beetje een druppel op een gloeiende plaat. Verder blijf ik een rond gezicht houden en ben ik nog geen 1.60 met helaas een enorme voorgevel. Dus het eerste wat je ziet is dat. Het is ook iets waarvoor ik me ontzettend schaam, het is gewoon geen gezicht. En als ik afval gaat daar dus niets vanaf.
Ik blijf wel stug volhouden maar de laatste tijd denk ik ook wel eens aan een maagverkleining, maar ik weet het niet. Zitten ook veel risico’s aan.
Ik blijf wel stug volhouden maar de laatste tijd denk ik ook wel eens aan een maagverkleining, maar ik weet het niet. Zitten ook veel risico’s aan.
donderdag 1 april 2021 om 19:34
Hoe kunnen ze nu 20 kilo niet zien?Biedronka schreef: ↑01-04-2021 19:26@Lovestar. Ik ben inderdaad bijna 20 kg afgevallen en niemand ziet het en niemand zegt er wat van. Ik moet er wel bij zeggen dat er in totaal bijna 60 kg af moet wil ik een goed BMI krijgen, dus 20 kg is een beetje een druppel op een gloeiende plaat. Verder blijf ik een rond gezicht houden en ben ik nog geen 1.60 met helaas een enorme voorgevel. Dus het eerste wat je ziet is dat. Het is ook iets waarvoor ik me ontzettend schaam, het is gewoon geen gezicht. En als ik afval gaat daar dus niets vanaf.
Ik blijf wel stug volhouden maar de laatste tijd denk ik ook wel eens aan een maagverkleining, maar ik weet het niet. Zitten ook veel risico’s aan.
Dat is 1/5de ofzo van je lijf dat er wel effe af is.
Zelfs al moeten er dan nog kilo's af ... je kan toch niet naast 40 pakjes boter - van 500 gram - zien?
Ik zie het dan wel niet, maar ik vind het toch écht behoorlijk knap.
Hier schreeuwen ze - vooral op mijn werk - al moord en brand als ik een paar weken op water en brood ga, alle snoep weiger en er in 't beste geval 5 kilo af gaat. Dat ze het "zo fantastisch hard zien".
(Ik zie het dan zelf niet eens. En die 5 kilo is bij mij écht wel minder dan een druppel.)
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 1 april 2021 om 19:39
Ik merk nu ik afgevallen ben al dat het overeten toch voor mij wel een functie heeft gehad altijd en nog heeft. En daar moet ik iets anders voor vinden en dat is lastig. Ik denk erover om toch weer de hulp van een psycholoog in te roepen omdat ik het niet alleen kan. De psycholoog die mij tijdens het traject voor de eetstoornis heeft begeleid, heeft schematherapie aangeraden. Ik ben er nog over aan het denken.UdonNoodle schreef: ↑01-04-2021 19:22Op mijn 22ste woog ik 140 kilo.. toen heb ik besloten om een maagverkleining te nemen omdat ik ooit een gezondere moeder wil worden. Nu, drie jaar later, ben ik 65 kilo afgevallen en heb ik het lichaam wat ik altijd al wilde!
Tijdens het afvallen was ik op mijn aller gelukkigst, maar man man man... Nu ik een jaar stabiel ben en eten niet meer zo'n grote doel is in mijn leven kom ik mijzelf keihard tegen.
Ik kom er nu achter hoe veilig ik mij voelde met eten. Nu dit gevoel weg is ervaar ik extreme angst en paniekaanvallen in het dagelijks leven en sta ik al een tijdje onder begeleiding van de psycholoog. Het gaat steeds iets beter, maar op slechte dagen denk ik maar één ding: "toen ik dik was had ik dit in ieder geval niet en ik wil NU terug".
Ik weet dat ik nu een gezonder lichaam heb, maar nu moet ik nog de mentale 65 kilo aan trauma's uit mijn hoofd halen.
donderdag 1 april 2021 om 19:43
Dit herken ik ook. Al vind ik veel dingen wel heel veel makkelijker.UdonNoodle schreef: ↑01-04-2021 19:23Nog even als toevoeging:
Ik was er eigenlijk altijd van overtuigd dat ik pas gelukkig zou zijn als ik dun was, maar het is een harde realiteit dat dit niet zo is.
Er is wel bijgekomen dat ik nu vind dat ik ook ‘moet’ sporten. Want ja, anders is alles zo slap. En me er dan weer schuldig over voel dat ik dat niet al te vaak doe. Toen ik dik was maakte het toch niets uit, strak werd ik toch nooit.
donderdag 1 april 2021 om 19:47
Ja dat zou je wel denken dat ze iets moeten zien. Ik zeg eigenlijk nooit dat ik bezig ben met afvallen. Ik schaam me dat het steeds toch weer niet gelukt is.Wissewis schreef: ↑01-04-2021 19:34Hoe kunnen ze nu 20 kilo niet zien?
Dat is 1/5de ofzo van je lijf dat er wel effe af is.
Zelfs al moeten er dan nog kilo's af ... je kan toch niet naast 40 pakjes boter - van 500 gram - zien?
Ik zie het dan wel niet, maar ik vind het toch écht behoorlijk knap.
Hier schreeuwen ze - vooral op mijn werk - al moord en brand als ik een paar weken op water en brood ga, alle snoep weiger en er in 't beste geval 5 kilo af gaat. Dat ze het "zo fantastisch hard zien".
(Ik zie het dan zelf niet eens. En die 5 kilo is bij mij écht wel minder dan een druppel.)
Wat wel wordt gezegd als ik al klaag dat niemand het ziet: ja je moet je ook anders kleden en bijv je taille benadrukken. Maar ja, als boven die taille die enorme boezem zit en onder de taille een flinke buik en kont, dan lijk ik met mijn lengte nog het meest op Betty Boop
En het is niet zo dat ik hele wijde kleding draag, maar ook niet heel strak dus.
donderdag 1 april 2021 om 20:02
Ik merk wel dat ik heel erg de neiging heb om te denken dat als ik slank ben er van alles zal veranderen. Ik weet dat dat waarschijnlijk niet zo is, maar ik kan me wel voorstellen dat als ik slank zou zijn en ik lekkerder in mijn vel zit dat dan alles wel wat makkelijker gaat.
Ik smoes me nu wel vaak ergens onderuit om niet geconfronteerd te worden met mijn gewicht.
Verder merk ik ook dat dikke mensen anders benaderd en bejegend worden dan slanke mensen. Hoe ervaren jullie dat?
Ik denk ook altijd dat mensen achter mn rug over me praten. Als ik ergens vreemd binnenkom en alle ogen gericht zijn. Ik val altijd op door mijn figuur. En ik ben nogal introvert en verlegen dus het laatste wat ik wil is opvallen..
Mijn man zegt altijd dat ik me dat verbeeld, maar ik denk dat iemand die altijd slank is geweest zich dat ook niet kan voorstellen.
Ik smoes me nu wel vaak ergens onderuit om niet geconfronteerd te worden met mijn gewicht.
Verder merk ik ook dat dikke mensen anders benaderd en bejegend worden dan slanke mensen. Hoe ervaren jullie dat?
Ik denk ook altijd dat mensen achter mn rug over me praten. Als ik ergens vreemd binnenkom en alle ogen gericht zijn. Ik val altijd op door mijn figuur. En ik ben nogal introvert en verlegen dus het laatste wat ik wil is opvallen..
Mijn man zegt altijd dat ik me dat verbeeld, maar ik denk dat iemand die altijd slank is geweest zich dat ook niet kan voorstellen.
donderdag 1 april 2021 om 20:13
Ik zie mezelf vooral veel meer kleding kopen als ik ooit weer in maat 44 pas ipv in maat 52.Biedronka schreef: ↑01-04-2021 20:02Ik merk wel dat ik heel erg de neiging heb om te denken dat als ik slank ben er van alles zal veranderen. Ik weet dat dat waarschijnlijk niet zo is, maar ik kan me wel voorstellen dat als ik slank zou zijn en ik lekkerder in mijn vel zit dat dan alles wel wat makkelijker gaat.
Ik smoes me nu wel vaak ergens onderuit om niet geconfronteerd te worden met mijn gewicht.
Verder merk ik ook dat dikke mensen anders benaderd en bejegend worden dan slanke mensen. Hoe ervaren jullie dat?
Ik denk ook altijd dat mensen achter mn rug over me praten. Als ik ergens vreemd binnenkom en alle ogen gericht zijn. Ik val altijd op door mijn figuur. En ik ben nogal introvert en verlegen dus het laatste wat ik wil is opvallen..
Mijn man zegt altijd dat ik me dat verbeeld, maar ik denk dat iemand die altijd slank is geweest zich dat ook niet kan voorstellen.
Ik zou waarschijnlijk helemaal loco gaan op dat vlak
.Geen speciale winkels meer nodig, gewoon in de meeste winkels wel iets vinden, passen in al die leuke kleding die ik continu online tegenkom, ...
Ik hoef geen maatje 38.
En dit keer "genieten" van die maat 44.
In plaats van mezelf - zoals op mijn 20ste - continu te laten aanpraten dat ik dik ben.
Hoogstens krijg ik na een tijd als 't kledingbudget opraakt zware keuzestress.
(Het zal helaas door mijn medicatie bij dromen blijven.)
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 1 april 2021 om 20:17
De eerste vijftien-twintig kilo waren bij mij ook nauwelijks te zien. Ik merkte het wel aan mijn kleren, maar zag het niet en kreeg er ook geen opmerkingen over. En toen was er ineens een omslagpunt met eerst één collega die heel voorzichtig vroeg of ik was afgevallen, daarna even niks en een paar dagen daarna kreeg ik ineens overal vanuit alle hoeken complimenten, vragen en opmerkingen. Blijkbaar was er dus ineens een punt dat het te zien was. Dat punt komt voor jou vast ook! En aan de andere kant ... je doet het voor jezelf en je bent op de goede weg, dat is eigenlijk het enige wat van belang isBiedronka schreef: ↑01-04-2021 19:26@Lovestar. Ik ben inderdaad bijna 20 kg afgevallen en niemand ziet het en niemand zegt er wat van. Ik moet er wel bij zeggen dat er in totaal bijna 60 kg af moet wil ik een goed BMI krijgen, dus 20 kg is een beetje een druppel op een gloeiende plaat. Verder blijf ik een rond gezicht houden en ben ik nog geen 1.60 met helaas een enorme voorgevel. Dus het eerste wat je ziet is dat. Het is ook iets waarvoor ik me ontzettend schaam, het is gewoon geen gezicht. En als ik afval gaat daar dus niets vanaf.
Ik blijf wel stug volhouden maar de laatste tijd denk ik ook wel eens aan een maagverkleining, maar ik weet het niet. Zitten ook veel risico’s aan.
donderdag 1 april 2021 om 20:32
Ik ben zo’n 10 jaar geleden 25 kg afgevallen en toen vroeg ook ineens een collega of ik soms een paar kilo was afgevallen. Inderdaad was dat dan kennelijk het omslagpunt voor mij. Dus ik moet nog ff doorbikkelenAuran schreef: ↑01-04-2021 20:17De eerste vijftien-twintig kilo waren bij mij ook nauwelijks te zien. Ik merkte het wel aan mijn kleren, maar zag het niet en kreeg er ook geen opmerkingen over. En toen was er ineens een omslagpunt met eerst één collega die heel voorzichtig vroeg of ik was afgevallen, daarna even niks en een paar dagen daarna kreeg ik ineens overal vanuit alle hoeken complimenten, vragen en opmerkingen. Blijkbaar was er dus ineens een punt dat het te zien was. Dat punt komt voor jou vast ook! En aan de andere kant ... je doet het voor jezelf en je bent op de goede weg, dat is eigenlijk het enige wat van belang is
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
donderdag 1 april 2021 om 20:35
Nou inderdaad Wissewis! Gewoon in alle winkels kleding kunnen kopen. En dan iets kopen omdat je het leuk vind en niet omdat het past. Oh wat zou ik los gaan!Wissewis schreef: ↑01-04-2021 20:13Ik zie mezelf vooral veel meer kleding kopen als ik ooit weer in maat 44 pas ipv in maat 52.
Ik zou waarschijnlijk helemaal loco gaan op dat vlak
Geen speciale winkels meer nodig, gewoon in de meeste winkels wel iets vinden, passen in al die leuke kleding die ik continu online tegenkom, ...
Ik hoef geen maatje 38.
En dit keer "genieten" van die maat 44.
In plaats van mezelf - zoals op mijn 20ste - continu te laten aanpraten dat ik dik ben.
Hoogstens krijg ik na een tijd als 't kledingbudget opraakt zware keuzestress.
(Het zal helaas door mijn medicatie bij dromen blijven.)
donderdag 1 april 2021 om 21:06
Ach. Het is zoals het is. We zijn geen superwomendaenerys79 schreef: ↑01-04-2021 19:10haha, dankjewel voor je reactie. het vooruit koken mislukt vaak al. gewoon geen zin om dan zo’n dag in de keuken te staan, vergeten uit de vriezer te halen of het is iets waar we dan toch geen trek in hebben. man houdt van luxe eten waar ik in ieder geval geen tijd voor heb doordeweeks. maar eigenlijk eet hij wel alles hoor en hij heeft ook echt begrip als ik geen tijd heb hij is eigenlijk niet zo moeilijk maar bijvoorbeeld een slavink met aardappels en groente hoef ik echt niet mee aan te komen. dat is geen maaltijd voor hem. en ik wilde ook mijn ei kwijt maar tips mogen ook hoor
Je man kookt gelukkig ook en kinderen worden vanzelf groot en gaan hopelijk steeds meer en meer dingen lekker vinden.
donderdag 1 april 2021 om 21:08
Volgens mij zegt Tatjana dat ook. Eten en soms het dik zijn heeft een functie. Is dat weg, is niet automatisch al je problemen weg.UdonNoodle schreef: ↑01-04-2021 19:23Nog even als toevoeging:
Ik was er eigenlijk altijd van overtuigd dat ik pas gelukkig zou zijn als ik dun was, maar het is een harde realiteit dat dit niet zo is.
Daardoor denk ik weleens dat ik nog psychische problemen heb.
donderdag 1 april 2021 om 21:11
Ik kan mij het voorstellen dat je ervan baalt dat anderen het niet zien en het niet zeggen tegen je. Interne bevestiging is belangrijk, maar externe ook. Ik hoop dat het je lukt om vast te houden dat je dit doet voor jezelfBiedronka schreef: ↑01-04-2021 19:26@Lovestar. Ik ben inderdaad bijna 20 kg afgevallen en niemand ziet het en niemand zegt er wat van. Ik moet er wel bij zeggen dat er in totaal bijna 60 kg af moet wil ik een goed BMI krijgen, dus 20 kg is een beetje een druppel op een gloeiende plaat. Verder blijf ik een rond gezicht houden en ben ik nog geen 1.60 met helaas een enorme voorgevel. Dus het eerste wat je ziet is dat. Het is ook iets waarvoor ik me ontzettend schaam, het is gewoon geen gezicht. En als ik afval gaat daar dus niets vanaf.
Ik blijf wel stug volhouden maar de laatste tijd denk ik ook wel eens aan een maagverkleining, maar ik weet het niet. Zitten ook veel risico’s aan.
donderdag 1 april 2021 om 21:14
Dat hou ik me ook steeds maar voor. Ik doe het in eerste plaats voor mezelf!
donderdag 1 april 2021 om 21:25
Ik herken het wel. Het dik-zijn heeft al je negativiteit. Je wordt leuker en aardiger bevonden. Aantrekkelijker. Je krijgt meer kansen. Je voelt je geliefder. En om eerlijk te zijn heeft slank zijn heus wel iets van de eerder genoemde effecten. Deels komt het door jezelf en deels door anderen. En de negatieve denkbeelden die mensen hebben over dikke mensen. Te dik zijn is problematisch in allerlei opzichten, maar slank zijn is niet de oplossing.Biedronka schreef: ↑01-04-2021 20:02Ik merk wel dat ik heel erg de neiging heb om te denken dat als ik slank ben er van alles zal veranderen. Ik weet dat dat waarschijnlijk niet zo is, maar ik kan me wel voorstellen dat als ik slank zou zijn en ik lekkerder in mijn vel zit dat dan alles wel wat makkelijker gaat.
Ik smoes me nu wel vaak ergens onderuit om niet geconfronteerd te worden met mijn gewicht.
Verder merk ik ook dat dikke mensen anders benaderd en bejegend worden dan slanke mensen. Hoe ervaren jullie dat?
Ik denk ook altijd dat mensen achter mn rug over me praten. Als ik ergens vreemd binnenkom en alle ogen gericht zijn. Ik val altijd op door mijn figuur. En ik ben nogal introvert en verlegen dus het laatste wat ik wil is opvallen..
Mijn man zegt altijd dat ik me dat verbeeld, maar ik denk dat iemand die altijd slank is geweest zich dat ook niet kan voorstellen.
Ik heb verder ook het gevoel dat dikke mensen in beginsel anders behandeld worden. Maar dat geld ook voor mensen met een kleurtje of een ander kenmerk die door een groep mensen gezien wordt icm stigma's. Zodra mensen mij leren kennen valt dat gevoel snel weg.
donderdag 1 april 2021 om 21:41
Ik herinner mij dat mijn moeder eeuwig op dieet was, terwijl ze echt een normaal postuur had. Daardoor werd ik opgevoed met het idee dat dik zijn iets was waar je voor moest waken, dat het iets negatiefs was. In mijn puberteit kreeg ik van mijn ouders te horen dat ik dik zou zijn, dat zeiden ze "uit bezorgdheid en liefde". Ik dacht dus echt dat ik te dik was op mijn zeventiende, ik woog 56 kilo bij een lengte van 1.64. Natuurlijk realiseer ik me nu dat ik niet te dik was, maar het werd me ingeprent. Dat is heel schadelijk geweest. Ik ben van mijn 22ste tot mijn 44ste wel veel te zwaar geweest, te hoge BMI en kreeg diabetes. Ik heb een schildklierziekte die behandeld wordt met medicatie. Als ik niet goed ingesteld ben, lukt het me niet om op gewicht te blijven. Rond mijn 44ste, toen ik goed ingesteld was en ik ook andere medische zaken beter op orde had, ben ik gaan afvallen waardoor ik terechtkwam in een gezonde BMI. Ik hoefde geen medicatie meer te gebruiken voor diabetes, dolgelukkig was ik daarmee. Voor mijn uiterlijk deed ik het niet, voor mijn gezondheid. Ik sport, beweeg veel en sinds ik slanker ben, lukt dat ook stukken beter. Ik ben een paar jaar geleden wel in de buurt van ondergewicht geweest, ik was ontregeld met schildklier en ik heb toen eigenlijk vervelendere dingen naar mijn hoofd toe geslingerd gekregen dan toen ik obesitas had. Ikzelf zou het niet in mijn hoofd halen om iets over het lichaam van een ander te zeggen. Ik heb in mijn gezin gezien hoe schadelijk dat kon zijn. Mijn ene zus dacht altijd dat ze te zwaar was, was ze niet, maar de onzekerheid straalde er vanaf en mijn andere zus kreeg boulimia. Ik heb zelf twee dochters, de ene heeft overgewicht, ik zeg er nooit iets van. Ze zal zelf echt wel weten dat ze dat heeft. Ze zijn volwassen. Ik sprak zelf vroeger nooit over uiterlijk enzo want ik vond het onbelangrijk. Ik vind gezondheid wel heel belangrijk en in mijn geval is overgewicht gewoon niet gezond want dan gaat de diabetes opspelen, hoe gezond ik verder ook mag leven qua bewegen enzo. Dus wil ik die ziekte onder controle houden zal ik mijn calorie-inname in de gaten moeten blijven houden, maar dat vind ik minder erg dan eventuele complicaties van diabetes. Dat motiveert me wel.
divadaan wijzigde dit bericht op 01-04-2021 21:49
0.09% gewijzigd
donderdag 1 april 2021 om 21:46
Dat herken ik wel hoor. Toen ik begon met afvallen had ik ook een totaal onrealistisch beeld over hoe ik eruit zou zien als ik 20+ kilo lichter zou zijn. Inmiddels heb ik dat wel bij gesteld want ik zag zelf ook wel in dat ik waarschijnlijk nooit echt een hele platte buik zal hebben en mijn rondere heupen en wat vollere bovenbenen zullen ook wel nooit helemaal verdwijnen tenzij ik misschien flink meer ga sporten of nog meer op mijn voeding ga letten. En ik heb zoiets van het moet wel leuk blijven.Biedronka schreef: ↑01-04-2021 20:02Ik merk wel dat ik heel erg de neiging heb om te denken dat als ik slank ben er van alles zal veranderen. Ik weet dat dat waarschijnlijk niet zo is, maar ik kan me wel voorstellen dat als ik slank zou zijn en ik lekkerder in mijn vel zit dat dan alles wel wat makkelijker gaat.
Ik smoes me nu wel vaak ergens onderuit om niet geconfronteerd te worden met mijn gewicht.
Verder merk ik ook dat dikke mensen anders benaderd en bejegend worden dan slanke mensen. Hoe ervaren jullie dat?
Ik denk ook altijd dat mensen achter mn rug over me praten. Als ik ergens vreemd binnenkom en alle ogen gericht zijn. Ik val altijd op door mijn figuur. En ik ben nogal introvert en verlegen dus het laatste wat ik wil is opvallen..
Mijn man zegt altijd dat ik me dat verbeeld, maar ik denk dat iemand die altijd slank is geweest zich dat ook niet kan voorstellen.
En ik val ook het liefst niet op maar ik had inderdaad wel het idee dat sommige mensen keken toen ik met 30+ graden een jurkje aan had tot net iets boven de knie. Was gewoon een normaal jurkje met korte mouwtjes. Daardoor vielen mijn buik, bovenbenen, lelijke knieën wat meer op. Maar ik dacht ook meteen van ik loop er niet halfnaakt bij of in een witte doorschijnende outfit met zwarte string en beha die je duidelijk zag zitten en het was te warm om me daar verder druk om te maken.
En ja ik merk nu ook dat sporten wat makkelijker gaat dan in het begin. Niet alleen omdat ik sterker ben geworden door het sporten maar nu zit mijn buik iets minder in de weg en doordat ik minder weeg is planken ook wat minder zwaar omdat ik minder gewicht omhoog hoef te houden.
vrijdag 2 april 2021 om 14:56
Ik vraag me af in hoeverre je daadwerkelijk negatief door anderen wordt beoordeeld en hoeveel komt doordat je een makkelijk mikpunt bent door onzekerheid en ongemak uitstralen.
Vooroordelen zijn er zeker, maar ik doe zelf ook dingen al niet of anders omdat ik al na ga denken over hoe anderen er mogelijk op gaan reageren.
Eten in het openbaar, bv een ijsje, doe ik eigenlijk liever niet omdat ik al bang ben om opmerkingen te krijgen.
Vooroordelen zijn er zeker, maar ik doe zelf ook dingen al niet of anders omdat ik al na ga denken over hoe anderen er mogelijk op gaan reageren.
Eten in het openbaar, bv een ijsje, doe ik eigenlijk liever niet omdat ik al bang ben om opmerkingen te krijgen.
vrijdag 2 april 2021 om 19:46
Hier wou ik nog even op reageren:)Lovestar schreef: ↑31-03-2021 20:55Kan je mij wat meer vertellen over je proces richting het besluit van een maagverkleining? Hoe lang was je hierover aan het denken? Hoe reageert omgeving en buitenstaanders op?
Ik sluit overigens niet uit dat ik ook ooit voor een maagverkleining ga. Op een gegeven moment worden de gezondheidsrisico's steeds groter of ik krijg diabetes. Ik vind het nu met Corona ook eng. Vooral mensen met overgewicht liggen op de ic. Ik vind het zo jammer dat het mij onvoldoende raakt om die knop te vinden en om te zetten.
Ik was bezig met een gecombineerd lifestyle interventie, GLI.
Daar begon ik eigenlijk heel lekker aan en was de eerste 15 kg vlot kwijt.
Daarna kwam ik op het bekende plateau, wat ik ook deed mijn gewicht ging niet verder naar beneden.
Ik raakte aardig door mijn opties heen en de diëtist en, lifestyle coach wisten het ook niet goed meer en begonnen het op hormonen en andere vage oorzaken die je zelf niet kunt veranderen te gooien.
Het Frustreerde mij enorm. Vooral het besef dat het zo'n strijd was en dat deze strijd waarschijnlijk altijd wel een in meer of mindere mate zou blijven bestaan.
Ik ben toen beetje gaan oriënteren op andere opties maar vond dat vrij heftig.
Op dat moment speelde mijn auto immuunziekte weer op. Ik kreeg daarvoor weer een mega dosering prednison wat al een aantal keer eerder voor veel gewicht toename had gezorgd en voelde mij volledig uit het veld geslagen.
Dit was de derde keer dat ik na succesvolle afval periode weer aan het infuus hing.
Op dat moment was mijn bmi te laag om in aanmerking te komen voor een maagverkleinigstraject, maar na enkele weken prednison voldeed ik wel aan de voorwaarden.
Op dat moment heb ik mij direct laten verwijzen door de huisarts, met nog wel énige twijfel.
Moest vooral heel erg aan het idee wennen.
Maar hoe meer ik mij ging inlezen hoe zekerder ik werd dat dit de oplossing kan zijn die mij blijvend gaat helpen en echt het verschil kan maken.
Nu wordt ik binnen 2-3 maanden geopereerd en kan ik niet wachten tot het zo ver is.
Met de buitenwereld heb ik nog weinig gedeeld.
De mensen die dichtbij mij staan vinden het een dappere keuze en begrijpen het goed.
Aantal andere mensen reageerde ook allemaal positief.
Maar of ik het echt helemaal wereldkundig ga maken en met iedereen deel weet ik nog niet.
Dat beslis ik in het voortraject denk ik
vrijdag 2 april 2021 om 20:49
Bedankt voor het doen van je verhaal. Wat vreselijk frustrerend dat je zo goed bezig was en op de welbekende plateau kwam. Je hebt geprobeerd om het zelf te doen en het gaat gewoon niet. Klinkt niet alsof het aan jou ligt.Lalize schreef: ↑02-04-2021 19:46Hier wou ik nog even op reageren:)
Ik was bezig met een gecombineerd lifestyle interventie, GLI.
Daar begon ik eigenlijk heel lekker aan en was de eerste 15 kg vlot kwijt.
Daarna kwam ik op het bekende plateau, wat ik ook deed mijn gewicht ging niet verder naar beneden.
Ik raakte aardig door mijn opties heen en de diëtist en, lifestyle coach wisten het ook niet goed meer en begonnen het op hormonen en andere vage oorzaken die je zelf niet kunt veranderen te gooien.
Het Frustreerde mij enorm. Vooral het besef dat het zo'n strijd was en dat deze strijd waarschijnlijk altijd wel een in meer of mindere mate zou blijven bestaan.
Ik ben toen beetje gaan oriënteren op andere opties maar vond dat vrij heftig.
Op dat moment speelde mijn auto immuunziekte weer op. Ik kreeg daarvoor weer een mega dosering prednison wat al een aantal keer eerder voor veel gewicht toename had gezorgd en voelde mij volledig uit het veld geslagen.
Dit was de derde keer dat ik na succesvolle afval periode weer aan het infuus hing.
Op dat moment was mijn bmi te laag om in aanmerking te komen voor een maagverkleinigstraject, maar na enkele weken prednison voldeed ik wel aan de voorwaarden.
Op dat moment heb ik mij direct laten verwijzen door de huisarts, met nog wel énige twijfel.
Moest vooral heel erg aan het idee wennen.
Maar hoe meer ik mij ging inlezen hoe zekerder ik werd dat dit de oplossing kan zijn die mij blijvend gaat helpen en echt het verschil kan maken.
Nu wordt ik binnen 2-3 maanden geopereerd en kan ik niet wachten tot het zo ver is.
Met de buitenwereld heb ik nog weinig gedeeld.
De mensen die dichtbij mij staan vinden het een dappere keuze en begrijpen het goed.
Aantal andere mensen reageerde ook allemaal positief.
Maar of ik het echt helemaal wereldkundig ga maken en met iedereen deel weet ik nog niet.
Dat beslis ik in het voortraject denk ik
Wat ik mij afvraag. Op het moment dat je en maagverkleining hebt gehad en je weer aan Prednison bent. Kom je dan niet alsnog aan? Of omdat je een maagverkleining hebt gehad blijft het tot een bepaalde mate?
vrijdag 2 april 2021 om 23:09
Ja dat vraag ik mijzelf ook af en daar heb ik nog geen juist antwoord op.
Maar ik hoop met de bypass natuurlijk goed af te vallen, meer als mij zelf lukt.
Als ik dan opnieuw prednison zou moeten dan is het vanaf een heel ander begin punt.
Als ik nu nog meer zou aankomen loopt het echt uit de hand.
Maar ik ga dit volgende week nog bespreken met mijn behandeld arts.
Ik verwacht zéker wel dat de gewichts toename dan minder zou zijn
Van prednison krijg je enorm honger en het verzadigde gevoel lijkt dan geheel te ontbreken.
Na de operatie kun je gewoon simpel weg minder eten.
Daarnaast veranderen het ook je hongergevoel maar wat prednison daar op doet weet ik niet.
Aan de andere kant zijn ze ook nog aan het kijken voor ander onderhouds medicatie om prednison sowieso te kunnen vermijden, maar dat staat los van dit traject.
Maar ik hoop met de bypass natuurlijk goed af te vallen, meer als mij zelf lukt.
Als ik dan opnieuw prednison zou moeten dan is het vanaf een heel ander begin punt.
Als ik nu nog meer zou aankomen loopt het echt uit de hand.
Maar ik ga dit volgende week nog bespreken met mijn behandeld arts.
Ik verwacht zéker wel dat de gewichts toename dan minder zou zijn
Van prednison krijg je enorm honger en het verzadigde gevoel lijkt dan geheel te ontbreken.
Na de operatie kun je gewoon simpel weg minder eten.
Daarnaast veranderen het ook je hongergevoel maar wat prednison daar op doet weet ik niet.
Aan de andere kant zijn ze ook nog aan het kijken voor ander onderhouds medicatie om prednison sowieso te kunnen vermijden, maar dat staat los van dit traject.
zaterdag 3 april 2021 om 06:57
Ik ben ook te dik. Met vlagen veel te dik. Heb de afgelopen 5 jaar alles gewogen tussen de 55 en 95 kilo (ik ben 1,57).
5 jaar geleden ben ik een keer goed afgevallen met veel sporten en goed eten (40 kilo eraf) maar toen kwam er een scheiding, verlies van baan en een nieuwe relatie. En helaas woog ik weer 86 kilo in februari. Heb mezelf weer een schop gegeven en ben nu 7 kilo afgevallen.
Als ik te dik ben kijk ik niet in de spiegel, kleed me niet leuk etc. En ik doe heel gevoelig over mjjn gewicht. Discriminatie kom ik niet echt tegen. Vooral met daten vind ik dat iemand gewooj een smaak kan hebben en ik voel me niet aangesproken ofzo.
Mijn vriend valt eigenlijk op slank maar nu ik aan t afvallen ben zegt je da ie mijn lovehandles gaat missen. Ik vroeg hem toen of hij slank niet mooier vond. Toen haalde hij zijj schouders op en zij dat hij dat zelf wel bepaalde en dat hij gewoon op mij valt. Dik of dun. Vet lief.
Wat ik het vervelendste vind aan dik zijn is dat overal pijntjes krijg. Mijn schouders en nek dpen dan pijn van het gewicht van mijn borsten en ik ben helemaal niet fit. Verdee probeer ik de hele tijd mijn lijf te verbergen. Heel irritant.
Over afvallen... ik kan dat heel goed. Bij mij is het letterlijk een knop die omgaat. Na een tijdje gaat het dieet vanzelf. Ik zie het fan ook niet als een straf maar gewoon voor mezelf zorgen. Ik kan al die dingen wel eten maar daarmee saboteer ik mezelf.
Helaas kan de knop ook weer de andere kant op slaan. Dan vind ik dat mensen me moeten nemen zoals ik ben en dat ik ook recht heb op.lekker eten (want natuurlijk bullshit id maar toch)
Ik geloof wel dat als je echt graag wil afvallen rn je weer qaar je het voor doet (dus noet voor een leuk jurkje ofzo) dat iedereen kan afvallen. Maar je moet het voot jezelf doen en niet voor een ander.
5 jaar geleden ben ik een keer goed afgevallen met veel sporten en goed eten (40 kilo eraf) maar toen kwam er een scheiding, verlies van baan en een nieuwe relatie. En helaas woog ik weer 86 kilo in februari. Heb mezelf weer een schop gegeven en ben nu 7 kilo afgevallen.
Als ik te dik ben kijk ik niet in de spiegel, kleed me niet leuk etc. En ik doe heel gevoelig over mjjn gewicht. Discriminatie kom ik niet echt tegen. Vooral met daten vind ik dat iemand gewooj een smaak kan hebben en ik voel me niet aangesproken ofzo.
Mijn vriend valt eigenlijk op slank maar nu ik aan t afvallen ben zegt je da ie mijn lovehandles gaat missen. Ik vroeg hem toen of hij slank niet mooier vond. Toen haalde hij zijj schouders op en zij dat hij dat zelf wel bepaalde en dat hij gewoon op mij valt. Dik of dun. Vet lief.
Wat ik het vervelendste vind aan dik zijn is dat overal pijntjes krijg. Mijn schouders en nek dpen dan pijn van het gewicht van mijn borsten en ik ben helemaal niet fit. Verdee probeer ik de hele tijd mijn lijf te verbergen. Heel irritant.
Over afvallen... ik kan dat heel goed. Bij mij is het letterlijk een knop die omgaat. Na een tijdje gaat het dieet vanzelf. Ik zie het fan ook niet als een straf maar gewoon voor mezelf zorgen. Ik kan al die dingen wel eten maar daarmee saboteer ik mezelf.
Helaas kan de knop ook weer de andere kant op slaan. Dan vind ik dat mensen me moeten nemen zoals ik ben en dat ik ook recht heb op.lekker eten (want natuurlijk bullshit id maar toch)
Ik geloof wel dat als je echt graag wil afvallen rn je weer qaar je het voor doet (dus noet voor een leuk jurkje ofzo) dat iedereen kan afvallen. Maar je moet het voot jezelf doen en niet voor een ander.
zaterdag 3 april 2021 om 12:56
Inderdaad goed om dit soort dingen met je art door te bespreken. Sowieso het effect van afvallen op je auto-immuunziekte. Weet je wat het effect hierop kan zijn? Los ervan dat je de heftige medicatie wil beperken, ben ik benieuwd of je wellicht ook minder nodig hebt na je operatie als je afgevallen bentLalize schreef: ↑02-04-2021 23:09Ja dat vraag ik mijzelf ook af en daar heb ik nog geen juist antwoord op.
Maar ik hoop met de bypass natuurlijk goed af te vallen, meer als mij zelf lukt.
Als ik dan opnieuw prednison zou moeten dan is het vanaf een heel ander begin punt.
Als ik nu nog meer zou aankomen loopt het echt uit de hand.
Maar ik ga dit volgende week nog bespreken met mijn behandeld arts.
Ik verwacht zéker wel dat de gewichts toename dan minder zou zijn
Van prednison krijg je enorm honger en het verzadigde gevoel lijkt dan geheel te ontbreken.
Na de operatie kun je gewoon simpel weg minder eten.
Daarnaast veranderen het ook je hongergevoel maar wat prednison daar op doet weet ik niet.
Aan de andere kant zijn ze ook nog aan het kijken voor ander onderhouds medicatie om prednison sowieso te kunnen vermijden, maar dat staat los van dit traject.
Wat ik eerder schreef op reactie van een ander bericht is dat ik ook vaak honger heb (en in mijn OP bedenk ik mij net). Het is een combinatie van prikkels wilen, eten lekker vinden en niet goed kunnen omgaan met het honger gevoel. Ik gebruik niet mega veel corticosteroïden, maar wel iets en ook heel lang. Ik moet zeggen dat ik niet veel verwacht van mijn verwijzing naar een specialist. Ook om teleurstelling bij mijzelf te voorkomen, want ik verwacht er geen wonderen van. Maar ook omdat overgewicht complex is. Moeilijk te onderzoeken wellicht. Ik verwacht eigenlijk dat ze zeggen: je bent redelijk gezond. Overgewicht is niet goed voor je ivm hoger risico op hart-en vaatziektes etc etc. Afvallen is goed voor je. Advies is om toch te kijken wat je helpt qua leeftstijl.
