Lijf & Lijn
alle pijlers
Praattopic over dik zijn
woensdag 31 maart 2021 om 19:58
Ik merk dat ik behoefte heb om met anderen te praten over dik zijn. Waar anderen tegenaan lopen zoals de eeuwige strijd tegen de kilo's of de lange weg naar acceptatie. Hoe reageren anderen op jou? Voel je weleens gediscrimineerd met sollicitatiegesprekken of in het daten? Hoe beleef jij de maatschappelijke stigma's: dikke mensen zijn stom en lui. Hebben geen wilskracht. Iedereen kan afvallen, je moet alleen die knop omzetten (waar is die knop dan?!)
Verder ben ik benieuwd naar verhalen, van anderen mbt het wel/niet afvallen, je lichaamsbeeld en eigenwaarde. Hoe is dat in de loop van de jaren ontwikkeld? Wat heeft jou goed geholpen? Wie weet hebben anderen er wat aan
Mijn verhaal.
Ik ben altijd dik geweest en heb issues met kilo's en voeding. Ik kom uit een gezin waar eten een centrale rol speelt in ons leven. Mijn brusjes zijn allemaal Bourgondiërs. Mijn ouders waren afwezig en hadden weinig pedagogische vaardigheden en kennis wat betreft voeding. Ik heb niet al een te beste jeugd gehad, waarbij ik soms niet wist wanneer er wel eten was. Ik heb vaak met mijn broertje in huis lopen zoeken naar eten (ouders waren niet thuis). Ik weet niet wat oorzaak-gevolg is, want ik denk dat niet alles terug te leiden is naar opvoeding en slechte jeugd. Maar hoe het nu is dat ik overeet. Zeker als het eten lekker is. Het komt bij mij uit denk ik voort uit een angst dat het straks niet meer is en ook wanneer er wel eten is.
Ik heb een extraverte persoonlijkheid en hou van prikkels. Eten is wat dat betreft ook echt iets waar ik plezier aan beleef. Aan het bedenken van maaltijden, koken en samen eten. Met name koken vind ik heerlijk therapeutisch. Tafelen met vrienden en familie
Geur, smaak en textuur van eten kan ik echt van genieten.Wat betreft het afvallen was ik jongsaf aan bezig. Als kind was ik bezig met minder snoepen, minder eten. Minder van alles wat slecht was. Heb ook periodes gehad dat ik er niet zo bezig was. Ik denk dat het eerste dieet wat ik probeerde is van Atkins, koolhydraatarm. Ik werd er hangry van, omdat ik onwijs brood, aardappels en rijst miste. Heeft het geholpen, geen idee. Door de jaren heen heb ik wel mijzelf aangeleerd om minder koolhydraten (dus niet volledig schrappen, maar beperken) te eten en vervangen door groenten, proteïnen (eieren, gezonde keuzes vlees, bonen) en groenten.
Ik ben naar 2 diëtistes geweest. Daar heb ik inzicht gekregen in hoeveel voeding ik nodig heb, gezonde keuzes maken. Ik heb periodes gehad dat ik op mijn voeding lette en ging sporten. Of alleen op voeding of alleen sporten. Ik kwam niet aan, verloor soms wat. Maar niets duurzaams.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik mijzelf saboteerde. En dat er wellicht meer dingen speelde en problemen moet je bij de wortels aanpakken. Ik ben toen naar een eetstoornissen kliniek gegaan. Ik had niet een specifieke eetstoornis. Multidisciplinair aan de slag gegaan. Met name de EMDR en de gesprekken hebben mij geholpen. Ik ben denk ik 5 a 10 kg afgevallen. Heb hier veel dingen geleerd, maar het heeft niet geleid dat ik structureel ben afgevallen,
Jaren later, vorig jaar ben ik weer naar een GZ-psycholoog gegaan. Ik had last van de strijd die ik jarenlang voer tegen het dik zijn, afvallen, stigma's. Heeft mij zeker geholpen, maar niet bij die knop omzetten of dat er kg's ervan af zijn. Ik kan zeggen dat ik, los van ongelukkig voelen over het dik zijn, gelukkig ben met mijzelf
Ik heb altijd interesse gehad in het dik zijn, oorzaak, oplossingen, verhalen en onderzoeken. Mogelijk spelen bij mij ook andere factoren die het psychisch en fysiek het afvallen lastiger maken. Ik gebruik al jarenlang medicatie tegen allergieën. Ik heb slaapapneu. Ik heb gelezen dat als je op een bepaald overgewicht komt, je vethuishouding hormonaal een rol gaan spelen. Het afvallen is niet zo eenvoudig meer.
Ik heb mij laten doorverwijzen naar een internist. Om te kijken naar medische, fysieke
factoren. Wie weet geeft dit een aantal inzichten. Ik hoop iemand te treffen die het wat meer holistischer kan kijken. Dus niet alleen leefstijladviezen, psychische problematiek aanpakken of alleen de fysieke.
Lang verhaal
Ik heb een moeizame relatie met mijn lijf, zelfbeeld en acceptatie. Soms accepteer ik het en soms ook niet. De hele tijd bezig zijn met (niet) eten en mijn zelfbeeld is zwaar. Ik dacht vaak dat ik beter de energie kon stoppen in acceptatie. En dat gaat wisselend. Ik heb lang gedacht dat ik moest afvallen, want dan ben ik leuker. Op dik zijn heersen stigma's zoals dom, lui zijn en geen wilskracht. Dus als ik niet bezig was met afvallen, dan was ik dat. Ik snap dat hele afvallen en wilskracht niet. Hoe houden mensen dat toch vol? Ik hou het gezonde leefstijl voor maximaal 2 weken vol en dan kruipen langzamerhand dingen weer bij in. Weer een beetje overeten, minder gaan bewegen. En dan ben ik weer terug bij af. Overigens zit ik al een tijdje op hetzelfde gewicht, misschien een paar kg meer door de Corona
Ik denk dat dit het wellicht is voor mij. Ik ga nog naar de internist, ik blijf mijn best te doen om een gezonde levensstijl te hanteren. Ik heb weleens gedacht aan een maagverkleining oid. Ik heb alleen de risico's en de mate van impact op mijn geluk niet voor over. Dik zijn is ook geen pretje en zeker niet gezond. Misschien ben ik er nog niet in het beslisproces.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen. Wat is jouw proces? Heb je het geaccepteerd of is het je gelukt om af te vallen en op gewicht te blijven? Wat hoor je zoal van anderen over dik zijn. Wat voor vragen en opmerkingen krijg je zoal?
Iedereen die een gewicht heeft is welkom
Graag respectvol naar elkaar toe blijven en aan dooddoeners hebben we niet zoveel aan
anoniem_82224 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 21:26
1.28% gewijzigd
donderdag 8 april 2021 om 12:26
Dit zeg ik letterlijk als mij die vraag (weer eens...) gesteld wordt: Dat vraag je niet! is gewoon asociaal en raar; als mensen zwanger zijn vertellen ze je dat wel als ze dat willen maar ernaar vragen kan echt niet! Schaam je!dianaf schreef: ↑08-04-2021 12:20Het gaat niet perse om dit filmpje, maar mijn idee in het algemeen mbt bodypositiviteit.
Nu denk ik wel dat vrouw die dik is, sneller negatief commentaar krijgt dan bijvoorbeeld een vrouw die heel lang is. De laatste krijgt vast ook commentaar, maar toch anders, het wordt niet gelinkt aan je karakter.
In ieder geval iemand die dik is zal meer negatief commentaar krijgen, er zijn steeds meer mensen dik, dus als je inzet op dik is gewoon een lichaamstype en niet jouw persoonlijkheid, dan heb je wel een groter bereik en mogelijk een groter effect. Vandaar dat men qua bodypositiviteit meer inzet op deze groep.
En over dat vragen of iemand zwanger is. Dat gaat zooooo vaak verkeerd, echt dat sommige mensen dat durven te vragen. Als je zwanger bent, dan zeg je dat vaak genoeg zelf al wel.
Dan wordt zo iemand meestal rood, biedt excuses aan en klaar, maar ze nemen me vanaf dan heel serieus en weten dat ze niet met me hoeven sollen. Ik vind het zó irritant en ongepast!
donderdag 8 april 2021 om 12:34
Ik heb (tot nu toe) de vraag nog niet gehad. Wel een keer gehad dat een vriendin vertelde dat ze dit gevraagd had en diegene dus niet zwanger was. Ze deed daarheel lacherig over, dus daar heb ik iets van gezegd. Alleen iemand die echt zwanger is, zal het leuk vinden om te horen. Iemand die dik is niet, iemand die buikproblemen heeft en daardoor een dikkere buik heeft niet, iemand die geen kind kan krijgen niet, iemand die gewoon geen kinderwens heeft niet. Dus gewoon niet doen.HobbeltVerder schreef: ↑08-04-2021 12:26Dit zeg ik letterlijk als mij die vraag (weer eens...) gesteld wordt: Dat vraag je niet! is gewoon asociaal en raar; als mensen zwanger zijn vertellen ze je dat wel als ze dat willen maar ernaar vragen kan echt niet! Schaam je!
Dan wordt zo iemand meestal rood, biedt excuses aan en klaar, maar ze nemen me vanaf dan heel serieus en weten dat ze niet met me hoeven sollen. Ik vind het zó irritant en ongepast!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 8 april 2021 om 16:14
Bij mij zit het vet ook vooral rond mijn buik, heupen en bovenbenen en ik heb in verhouding dikkere kuiten )hoewel dat nu wel minder is sinds ik afgevallen ben). Daarom vind ik skinny jeans vaak ook niks, dan lijken mijn benen net een rollade of dan krijg ik ze niet over mijn bovenbenen. En doordat het dus rond mijn buik en heupen zit heb ik ook snel last van een 'muffintop', dat is dan niet omdat een broek te strak zit waardoor het er overheen komt, mijn 'vetrol' zit wat hoger. Heb nu dus maar besloten om wat meer highwaist broeken aan te schaffen in plaats van normaal of mid raised maar moet er wel aan wennen dat die wat hoger zitten.
donderdag 8 april 2021 om 16:41
vrijdag 9 april 2021 om 09:11
Ik heb een bmi van 31 en ben dik. Maar ik ben ook groot. Struis 
En wat ik ongelofelijk vervelend vind, is dat als het gaat over dik of dun of over gewicht en ik zeg dat ik dik ben, dit áltijd word weggepraat. Nee joh, je bent niet dik, je bent stevig. Of: je bent niet dun, maar dik ook niet. Oid. Mensen zien mij niet als dik. Maar dat lijkt me echt onzin. Of ze vinden het kwetsend om te zeggen. Misschien is dat het wel. Erg vind ik dat. Want daar hangt gelijk een oordeel aan.
Want ik ben wél dik, ik weeg 100 kilo. Maar ik vind mezelf ook mooi en ik zie er leuk uit.
Of een vriend die iets zegt over een dikkere vrouw, of mensen die opmerkingen maken als: ja haha, straks weeg ik 100 kilo. En dan denk ik: ja, en? Dat weeg ik ook.
Eigenlijk worstel ik vooral met het gevoel dat ik af zou moeten willen afvallen. Ik wil het niet maar de maatschappij en de gezondheidszorg wil het wel.
En wat ik ongelofelijk vervelend vind, is dat als het gaat over dik of dun of over gewicht en ik zeg dat ik dik ben, dit áltijd word weggepraat. Nee joh, je bent niet dik, je bent stevig. Of: je bent niet dun, maar dik ook niet. Oid. Mensen zien mij niet als dik. Maar dat lijkt me echt onzin. Of ze vinden het kwetsend om te zeggen. Misschien is dat het wel. Erg vind ik dat. Want daar hangt gelijk een oordeel aan.
Want ik ben wél dik, ik weeg 100 kilo. Maar ik vind mezelf ook mooi en ik zie er leuk uit.
Of een vriend die iets zegt over een dikkere vrouw, of mensen die opmerkingen maken als: ja haha, straks weeg ik 100 kilo. En dan denk ik: ja, en? Dat weeg ik ook.
Eigenlijk worstel ik vooral met het gevoel dat ik af zou moeten willen afvallen. Ik wil het niet maar de maatschappij en de gezondheidszorg wil het wel.
vrijdag 9 april 2021 om 09:51
Creabea ik snap wel dat dat lastig is hier. Ik.moet er altijd klaar voor zijn in mijn hoofd ofzo. Dan gaat er een knop om. Dan ben ik t eeuwige vermijden van spiegels en pijn in mijn lijf helemaal zat en hoewel ik een dieet dan echt niet zie zitten is dr andere optie... dik blijven erger.
De perfecte patient zijn dat ken ik. Maar een hulpverlener is er voor jou he... daar worden ze voor betaald. Dus dat heb ik losgelaten. Bovendien is een hulpverlener een huloverlener. Ze kunnen alleen hulp verlenen maar je moet er niet te veel op leunen en t helaas toch zelf doen.
Je kan het wel als je het echt wil. En jezelf dr moeite waard vindt. Dat is eigenlijk het brlangrijkte. Want als je van jezelf houdt dan stop je niet de hele tijd dingen in je mond die heel slecht voor je zijn. Ik kan pas afvallen als ik een goed zelfbeeld heb.
De perfecte patient zijn dat ken ik. Maar een hulpverlener is er voor jou he... daar worden ze voor betaald. Dus dat heb ik losgelaten. Bovendien is een hulpverlener een huloverlener. Ze kunnen alleen hulp verlenen maar je moet er niet te veel op leunen en t helaas toch zelf doen.
Je kan het wel als je het echt wil. En jezelf dr moeite waard vindt. Dat is eigenlijk het brlangrijkte. Want als je van jezelf houdt dan stop je niet de hele tijd dingen in je mond die heel slecht voor je zijn. Ik kan pas afvallen als ik een goed zelfbeeld heb.
vrijdag 9 april 2021 om 12:52
Mag ik ook meepraten?
Ik herkende me in het verhaal van wattebolleke. Incl gewicht icm BMI dus ook lang (en dus een struise vrouw).
Ik ben dus ook zo iemand waarvan anderen zeggen: Maar jij bent niet dik, jij bent stevig. Dat klopt, maar ik ben ook dik hoor. BMI klopt waarschijnlijk niet voor mij, want op mijn dunst was ik nog flink zwaarder dan bij een "goed" BMI hoort, maar officieel ben ik wel te dik dus.
Ik wil overigens wel nog afvallen, met name voor mijn gezondheid, want inmiddels ben ik de kilo's die me in de spiegel tegenstonden wel kwijt.
Bodypositivity an sich vind ik mooi, de acceptatie van ieder lijf, maar ik heb het idee dat veel mensen het gebruiken om een ongezonde levensstijl goed te praten. En dat zijn in mijn omgeving alleen dikke mensen. Ik geloof dan ook meestal niet dat ze er geen last van hebben dat ze te zwaar zijn. Dat vind ik wel vervelend van mezelf, want mogelijk is dat projectie, omdat ik mezelf niet mooi of goed zou voelen bij dat gewicht of postuur.
Ik vind wel dat mensen ongeacht hun figuur gewoon mogen aantrekken wat ze willen. Als dat me niet aanstaat kijk ik wel een andere kant op. Maar heb er bv moeite mee als iemand die door overgewicht niet achter een peuter aan kan gaan die plotseling de straat op rent, zegt dat er niets hoeft te veranderen. Maar ik wil daar dan ook weer geen commentaar op geven, want het is vaak erg gevoelig en een complex onderwerp.
Ik herkende me in het verhaal van wattebolleke. Incl gewicht icm BMI dus ook lang (en dus een struise vrouw).
Ik ben dus ook zo iemand waarvan anderen zeggen: Maar jij bent niet dik, jij bent stevig. Dat klopt, maar ik ben ook dik hoor. BMI klopt waarschijnlijk niet voor mij, want op mijn dunst was ik nog flink zwaarder dan bij een "goed" BMI hoort, maar officieel ben ik wel te dik dus.
Ik wil overigens wel nog afvallen, met name voor mijn gezondheid, want inmiddels ben ik de kilo's die me in de spiegel tegenstonden wel kwijt.
Bodypositivity an sich vind ik mooi, de acceptatie van ieder lijf, maar ik heb het idee dat veel mensen het gebruiken om een ongezonde levensstijl goed te praten. En dat zijn in mijn omgeving alleen dikke mensen. Ik geloof dan ook meestal niet dat ze er geen last van hebben dat ze te zwaar zijn. Dat vind ik wel vervelend van mezelf, want mogelijk is dat projectie, omdat ik mezelf niet mooi of goed zou voelen bij dat gewicht of postuur.
Ik vind wel dat mensen ongeacht hun figuur gewoon mogen aantrekken wat ze willen. Als dat me niet aanstaat kijk ik wel een andere kant op. Maar heb er bv moeite mee als iemand die door overgewicht niet achter een peuter aan kan gaan die plotseling de straat op rent, zegt dat er niets hoeft te veranderen. Maar ik wil daar dan ook weer geen commentaar op geven, want het is vaak erg gevoelig en een complex onderwerp.
vrijdag 9 april 2021 om 14:34
Tja wat is er geen last van hebben? Ik had er in principe ook geen last van toen ik een BMI van ruim boven de 30 had, ja ik vond het niet mooi en ik was ook veel te dik. Maar in het dagelijks leven had ik er geen last van. Kon gewoon alles nog doen. Had er pas las van als ik kleding ging kopen, de dingen die er zo leuk uit zagen op de pop of bij een ander zagen er verschrikkelijk uit bij mij. En ik was natuurlijk heel erg onzeker ondanks dat ik er ook weer geen last van had qua dingen doen.
Maar ik heb wel gemerkt dat verkoopsters soms ook best slecht een maat in kunnen schatten. Zo zocht ik ooit een badpak toen ik maat 42 had en toen riep de verkoopster: 42?! Je past makkelijk in een 38 hoor!
Dat was nog net voor de tijd dat ik echt veel aankwam.
Maar ik heb wel gemerkt dat verkoopsters soms ook best slecht een maat in kunnen schatten. Zo zocht ik ooit een badpak toen ik maat 42 had en toen riep de verkoopster: 42?! Je past makkelijk in een 38 hoor!
Dat was nog net voor de tijd dat ik echt veel aankwam.
vrijdag 9 april 2021 om 16:33
Super herkenbaar dat laatste Tsum Tsum!
En maar blijven volhouden.
Dat je denkt, pfoe wie weet dat nu het beste ik of jij.
Ik kan ook wel alles maar ik ben wel veel banger en voorzichtiger dan toen ik slank was mbt uitglijden of vallen. Ik ben minder behendig of zo. Dat vind ik wel
Jammer. Zou wel weer als een kind zo licht en springerig willen zijn soms
En maar blijven volhouden.
Dat je denkt, pfoe wie weet dat nu het beste ik of jij.
Ik kan ook wel alles maar ik ben wel veel banger en voorzichtiger dan toen ik slank was mbt uitglijden of vallen. Ik ben minder behendig of zo. Dat vind ik wel
Jammer. Zou wel weer als een kind zo licht en springerig willen zijn soms
vrijdag 9 april 2021 om 17:55
Is denk ik een goede oplossing!TsumTsum schreef: ↑08-04-2021 16:14Bij mij zit het vet ook vooral rond mijn buik, heupen en bovenbenen en ik heb in verhouding dikkere kuiten )hoewel dat nu wel minder is sinds ik afgevallen ben). Daarom vind ik skinny jeans vaak ook niks, dan lijken mijn benen net een rollade of dan krijg ik ze niet over mijn bovenbenen. En doordat het dus rond mijn buik en heupen zit heb ik ook snel last van een 'muffintop', dat is dan niet omdat een broek te strak zit waardoor het er overheen komt, mijn 'vetrol' zit wat hoger. Heb nu dus maar besloten om wat meer highwaist broeken aan te schaffen in plaats van normaal of mid raised maar moet er wel aan wennen dat die wat hoger zitten.
Heb je al wat gekocht en geprobeerd?Hier zit vrijwel alles op de buik. Heel irritant en geen gezicht. Heb in verhouding vrij slanke, gespierde benen. Geen billen en best forse armen. Grotendeels spier, en wat vet. Ik wou dat het vet meer naar mijn benen en billen (!!!) zat.
Heb laatst high raise broeken gekocht en die zitten best goed. Alleen qua maat zat ik op 48/50. Terwijl ik heup 40 ben.
vrijdag 9 april 2021 om 17:57
Ja die 100 kg opmerking is herkenbaar! Bekt denk ik lekker.Wattenbolleke schreef: ↑09-04-2021 09:11Ik heb een bmi van 31 en ben dik. Maar ik ben ook groot. Struis
En wat ik ongelofelijk vervelend vind, is dat als het gaat over dik of dun of over gewicht en ik zeg dat ik dik ben, dit áltijd word weggepraat. Nee joh, je bent niet dik, je bent stevig. Of: je bent niet dun, maar dik ook niet. Oid. Mensen zien mij niet als dik. Maar dat lijkt me echt onzin. Of ze vinden het kwetsend om te zeggen. Misschien is dat het wel. Erg vind ik dat. Want daar hangt gelijk een oordeel aan.
Want ik ben wél dik, ik weeg 100 kilo. Maar ik vind mezelf ook mooi en ik zie er leuk uit.
Of een vriend die iets zegt over een dikkere vrouw, of mensen die opmerkingen maken als: ja haha, straks weeg ik 100 kilo. En dan denk ik: ja, en? Dat weeg ik ook.
Eigenlijk worstel ik vooral met het gevoel dat ik af zou moeten willen afvallen. Ik wil het niet maar de maatschappij en de gezondheidszorg wil het wel.
Ik vertelde mijn vriend dat ik zwaarder weeg dan hem. Hij was er verbaasd over, omdat ik er niet zo 'zwaar' uit zie.
vrijdag 9 april 2021 om 21:13
Je hebt een punt, want ik heb nu met een BMI boven de 30 nauwelijks ergens last van. Ik werk (normaal gesproken) fulltime in de bediening, doe aan hardlopen, krachttraining/bootcamp, zwemmen, af en toe een trailrun, draai mijn hand niet om voor een fietstocht van 30 km (65 heb ik ook al gedaan zonder problemen, maar dat is zeker geen vaste prik).TsumTsum schreef: ↑09-04-2021 14:34Tja wat is er geen last van hebben? Ik had er in principe ook geen last van toen ik een BMI van ruim boven de 30 had, ja ik vond het niet mooi en ik was ook veel te dik. Maar in het dagelijks leven had ik er geen last van. Kon gewoon alles nog doen. Had er pas las van als ik kleding ging kopen, de dingen die er zo leuk uit zagen op de pop of bij een ander zagen er verschrikkelijk uit bij mij. En ik was natuurlijk heel erg onzeker ondanks dat ik er ook weer geen last van had qua dingen doen.
Maar ik heb wel gemerkt dat verkoopsters soms ook best slecht een maat in kunnen schatten. Zo zocht ik ooit een badpak toen ik maat 42 had en toen riep de verkoopster: 42?! Je past makkelijk in een 38 hoor!
Dat was nog net voor de tijd dat ik echt veel aankwam.
Maar met zo'n 17 kg meer had ik toch achteraf bezien toch wat meer moeite met die dingen dan nu. Ik deed het, maar nu gaat het allemaal wel makkelijker.
Ik ken enkele mensen in mijn omgeving die duidelijk niet gemakkelijk lopen, buiten adem zijn van 1 trap oplopen of moeilijk van de bank op kunnen staan. Dat lijkt mij persoonlijk een last. Dat zijn wel mensen die niet sporten en/of van nature niet zo stevig gebouwd zijn.
Verkoopsters in de meeste winkels hebben echt nul verstand van maten schatten. Lijkt me ook best lastig hoor, daar niet van.
vrijdag 9 april 2021 om 21:19
Waar ik zelf vooral last van heb, is toch schaamte dat ik het "zover heb laten komen" Want ik ben toch gezond en weet toch best wat ik moet doen en laten om een voor mij gezond gewicht te krijgen. Ik heb gewoon op snoep-gebied nul discipline en ga telkens weer voor de bijl.. Dan heb ik nog het geluk dat ik van sporten hou en ook als ik geen zin heb daar dus wel de discipline voor kan opbrengen. Maar oh wat zou ik graag zo iemand zijn die 1 koekje kan eten. Of iemand die bij een halve kilo aankomen even een weekje streng is en het er weer af heeft.
vrijdag 9 april 2021 om 21:40
Ik ben mezelf op vakantie ook een paar keer tegen gekomen terwijl ik dacht altijd wel een redelijk goede conditie te hebben. Maar tig trappen omhoog of een stukje bergopwaards fietsen... Ik was helemaal buiten adem terwijl mijn reisgenoten bijna nergens last van hadden. Hier geen snoep in huis want ik weet dat dat niet goed gaat. Met hartige dingen kan ik me nog wel inhouden.
En lovestar, heb deze week een highwaist broek gekocht met smalle pijpen en ik moet zeggen dat ik mezelf er goed uit vond zien in die broek. Het accent lag meer op m'n waist nu inplaats van m'n buik/muffintop. En m'n buik leek er ook wat platter in, ook mooi meegenomen.
En lovestar, heb deze week een highwaist broek gekocht met smalle pijpen en ik moet zeggen dat ik mezelf er goed uit vond zien in die broek. Het accent lag meer op m'n waist nu inplaats van m'n buik/muffintop. En m'n buik leek er ook wat platter in, ook mooi meegenomen.
vrijdag 9 april 2021 om 23:15
Aaah, broeken kopen, De Hel Op Aarde .....
ik draag 9 van de10 keer een zwangerschaps joggingbroek
omdat die niet knellen op mijn buik. Als ik een broek aan heb met een band die eigenlijk net wat straks zit als ik zit, dan krijg ik pijn aan de darmen en vaak als bonus een migraine aanval.
Dus dan maar in zwangerschapsbroeken of van die oma pantalons met elastieken band lopen. Of gewoon een jurkje aan.... waarbij ik dan bij de panty ook weer moet uitkijken dat de tailleband niet te strak is, lang leve oroblu en ook de schaar
ik draag 9 van de10 keer een zwangerschaps joggingbroek
omdat die niet knellen op mijn buik. Als ik een broek aan heb met een band die eigenlijk net wat straks zit als ik zit, dan krijg ik pijn aan de darmen en vaak als bonus een migraine aanval. Dus dan maar in zwangerschapsbroeken of van die oma pantalons met elastieken band lopen. Of gewoon een jurkje aan.... waarbij ik dan bij de panty ook weer moet uitkijken dat de tailleband niet te strak is, lang leve oroblu en ook de schaar
zaterdag 10 april 2021 om 08:35
Lang leve snag tightsHobbeltVerder schreef: ↑09-04-2021 23:15Aaah, broeken kopen, De Hel Op Aarde .....
ik draag 9 van de10 keer een zwangerschaps joggingbroek
Dus dan maar in zwangerschapsbroeken of van die oma pantalons met elastieken band lopen. Of gewoon een jurkje aan.... waarbij ik dan bij de panty ook weer moet uitkijken dat de tailleband niet te strak is, lang leve oroblu en ook de schaar
die zijn een stuk goedkoper en heel erg fijn!
zaterdag 10 april 2021 om 10:32
Als ik nu foto's van vroeger zie vind ik mezelf niet te dik, gewoon normaal. Toen vond ik mezelf te dik en ging ik afvallen. Daar bleek ik meer dan goed in te zijn en kreeg ik anorexia. Niemand die er iets om gaf of iets over zei.
Daarin kreeg ik een relatie en ben ik de andere kant op geslagen. Van een BMI 15 naar een BMI 30+.
Ik ging heen en weer, gelukkig niet meer terug naar zo vreselijk laag.
Het vet gaat om mijn buik zitten en de vraag of ik zwanger ben heb ik meer dan eens gehoord. Bepaalde opmerkingen die hier geschreven zijn vind ik heel herkenbaar. Meiden van de middelbare die zich afvroegen waarom iemand op mij kon vallen. Mensen die zich constant met je gewicht bemoeien (de volgende keer dat je komt ben je 2 kg afgevallen, jeetje wat ben je dik geworden... )
In 2009 had ik ooit als eens IF gedaan, ik ben toen afgevallen en ben een hele tijd stabiel geweest. Dat was ik daarna volledig kwijt, had een flinke suikerverslaving en altijd honger.
De knop vond ik toen mijn BMI 30+ was en ik merkte dat ik van actief ineens heel passief was. Ik was buiten adem als ik over het strand liep, de trap op moest. Fietsen en wandelen ging moeizaam en traag. Sporten deed ik niet meer.
Ik ben een jaar of 4 geleden IF gaan oppakken en een stuk minder koolhydraten gaan eten viel weer af.. Vriendinnen die me al jaren kennen, ook toen ik zo diep in de anorexia zat, maakten zich zorgen omdat het zo snel ging. Andere mensen moedigden me aan. De opmerkingen waren niet aan te slepen; wat zie je er goed uit, je was ook wel veel te zwaar enzenz... En ook vaak de vraag hoeveel ik nu was afgevallen.
Mijn BMI is nu al 3jr gezond en vriendinnen zijn gerustgesteld. Ik eet gezond in de tijd dat ik "mag" eten en sport veel, het helpt me om stabiel te blijven. Nog steeds eet ik zo min mogelijk koolhydraten omdat ik dan honger blijf houden. Eet ik een salade dan zit ik vol, eet ik boterhammen dan houd ik honger en blijf ik dooreten.
Maar ik kan ook gewoon een zak chips eten of chocola. Zolang ik mijn hoofd er maar bij houd en dat niet een week lang elke dag ga doen. Als je me vraagt of ik van de eetstoornis af ben zeg ik nee. Ik geloof dat ik dit strakke eetpatroon alleen kan doen vanwege dat. Maar ik heb geen onder- of overgewicht dus niemand heeft het er over en ik zeg er ook niks over. Ik voel me gezond, energiek en ik heb een zware baan van 32uur waarbij ik dus in het weekend sport. Dat alles kan ik doen zonder moe te zijn of me slap of hongerig te voelen. En ik merk ook dat als ik verslap de kilo's er heel makkelijk bij komen.
In de periodes dat ik zo dik was heb ik zoveel shit over me heen gehad dat ik nooit een opmerking maak over dik zijn. Als je je goed bij je gewicht voelt dan is dat zo, ik zal ook niet zwijgen als ik iemand een negatieve opmerking hoor maken. Ik weet hoe naar het is als je maat 44 aanpast en dat niet past en de winkel geen grotere maat meer heeft. De blikken, de opmerkingen van volslagen vreemden. Het niet durven eten op straat, dat ben ik nooit meer kwijtgeraakt.
Ik hoop dat mijn schrijven niet als "dit is de manier" overkomt, want dat is het niet. Ik herkende me gewoon enorm in alle verhalen hier.
De internist waar ik was omdat afvallen maar niet lukte die zei dat als je 500cal per dag eet iedereen afviel. Hij wist van mijn anorexia verleden en meer van dit soort professionals.
Daarin kreeg ik een relatie en ben ik de andere kant op geslagen. Van een BMI 15 naar een BMI 30+.
Ik ging heen en weer, gelukkig niet meer terug naar zo vreselijk laag.
Het vet gaat om mijn buik zitten en de vraag of ik zwanger ben heb ik meer dan eens gehoord. Bepaalde opmerkingen die hier geschreven zijn vind ik heel herkenbaar. Meiden van de middelbare die zich afvroegen waarom iemand op mij kon vallen. Mensen die zich constant met je gewicht bemoeien (de volgende keer dat je komt ben je 2 kg afgevallen, jeetje wat ben je dik geworden... )
In 2009 had ik ooit als eens IF gedaan, ik ben toen afgevallen en ben een hele tijd stabiel geweest. Dat was ik daarna volledig kwijt, had een flinke suikerverslaving en altijd honger.
De knop vond ik toen mijn BMI 30+ was en ik merkte dat ik van actief ineens heel passief was. Ik was buiten adem als ik over het strand liep, de trap op moest. Fietsen en wandelen ging moeizaam en traag. Sporten deed ik niet meer.
Ik ben een jaar of 4 geleden IF gaan oppakken en een stuk minder koolhydraten gaan eten viel weer af.. Vriendinnen die me al jaren kennen, ook toen ik zo diep in de anorexia zat, maakten zich zorgen omdat het zo snel ging. Andere mensen moedigden me aan. De opmerkingen waren niet aan te slepen; wat zie je er goed uit, je was ook wel veel te zwaar enzenz... En ook vaak de vraag hoeveel ik nu was afgevallen.
Mijn BMI is nu al 3jr gezond en vriendinnen zijn gerustgesteld. Ik eet gezond in de tijd dat ik "mag" eten en sport veel, het helpt me om stabiel te blijven. Nog steeds eet ik zo min mogelijk koolhydraten omdat ik dan honger blijf houden. Eet ik een salade dan zit ik vol, eet ik boterhammen dan houd ik honger en blijf ik dooreten.
Maar ik kan ook gewoon een zak chips eten of chocola. Zolang ik mijn hoofd er maar bij houd en dat niet een week lang elke dag ga doen. Als je me vraagt of ik van de eetstoornis af ben zeg ik nee. Ik geloof dat ik dit strakke eetpatroon alleen kan doen vanwege dat. Maar ik heb geen onder- of overgewicht dus niemand heeft het er over en ik zeg er ook niks over. Ik voel me gezond, energiek en ik heb een zware baan van 32uur waarbij ik dus in het weekend sport. Dat alles kan ik doen zonder moe te zijn of me slap of hongerig te voelen. En ik merk ook dat als ik verslap de kilo's er heel makkelijk bij komen.
In de periodes dat ik zo dik was heb ik zoveel shit over me heen gehad dat ik nooit een opmerking maak over dik zijn. Als je je goed bij je gewicht voelt dan is dat zo, ik zal ook niet zwijgen als ik iemand een negatieve opmerking hoor maken. Ik weet hoe naar het is als je maat 44 aanpast en dat niet past en de winkel geen grotere maat meer heeft. De blikken, de opmerkingen van volslagen vreemden. Het niet durven eten op straat, dat ben ik nooit meer kwijtgeraakt.
Ik hoop dat mijn schrijven niet als "dit is de manier" overkomt, want dat is het niet. Ik herkende me gewoon enorm in alle verhalen hier.
De internist waar ik was omdat afvallen maar niet lukte die zei dat als je 500cal per dag eet iedereen afviel. Hij wist van mijn anorexia verleden en meer van dit soort professionals.
zaterdag 10 april 2021 om 11:38
.
https://www.iamafoodie.nl/intuitief-eten/
Ik vind de omschrijving de inhoud nog niet helemaal de lading dekken, ik denk omdat ze het nog over een 'methode' hebben, maar goed, de inhoud is een vertaling en de Engelse versie vind ik zeer waardevol en kan helpen oude patronen en vicieuze cirkels te doorbreken.
zaterdag 10 april 2021 om 12:10
Ik merk dat ik dit een lastig topic vind. Ja, ik heb zeker overgewicht. Ben ik echt dík? Ik vind van niet. Ik pas in maat 42-44 maar ik ben ook 1.72. Bij mij zit er overigens ook vanalles psychologischs achter met ouders die de koelkast op slot deden toen ik in de puberteit zat en bij alles zeiden 'zit je nu alweer te vreten?' Op mijn 18e had ik maat 38 en vond iedereen dat ik ontzettend dik was geworden.
Ik vind het dus ontzettend lastig om te bepalen wat nu wel en niet goed is en er zit ook veel verdriet, frustratie en dwarsheid achter.
Ik vind het dus ontzettend lastig om te bepalen wat nu wel en niet goed is en er zit ook veel verdriet, frustratie en dwarsheid achter.
Natte tosti..
zaterdag 10 april 2021 om 12:22
.creabea2punt0 schreef: ↑07-04-2021 22:51dit is al mijn eerste eye opener van dit topic, dank je wel daarvoor! Ik hoor al weken dat ik er moe uit zie (heb ook mega last van migraine, zie er serieus scheel van). En ik heb in het verleden een depressie gehad, dus dit is wel goed om te horen. Ook beter voor mijn lichaam (en geest) zorgen dus.
dit vind ik dus heel moeilijk. Ik ben nogal van alles of niets. Dus zelfs een dag met gezond eten maar te weinig bewegen voelt 'slecht' en ik veroordeel alles in mijn hoofd. Ook omdat ik niet meer zo goed weet wat normaal is.. mijn eigen maatstaf maakt het eigenlijk onmogelijk een dag een voldoende te geven qua eten/bewegen.
niet zo goed. Ik heb 2 keer een echte therapie gevolgd op gebied van eten/eetproblemen. Met de eerste had ik niet echt een klik, bij de tweede veel meer en ik kon wel wat met haar theorieen maar ergens klikte het niet in mijn hoofd. Ik snap dat eten een copingsmechanisme is etc maar ik vond de stap tussen begrijpen wat er gebeurt en er daadwerkelijk wat aan veranderen heel moeilijk. Ik vond het trouwens ook nog steeds heel moeilijk om echt 100% eerlijk te zijn en echt tot de kern te komen. Ik wilde niet zeggen dat ik een bak B&J op had en geen idee had waarom ik dat gedachteloos naar binnen had gelepeld, ik wilde graag de ideale patient zijn. En ik merk ook dat ik heel erg allergisch ben voor goede adviezen als het op eten aan komt. Ik voel me gelijk aangevallen, er zit zoveel lading op.
Abracadabra, ik heb in mijn jonge jaren zooooveel dieten geprobeerd en zo veel geklooid met mijn eetgewoontes dat ik een dieet gewoon niet meer aandurf. Ook niet koolhydraatarm eten bv (terwijl ik best geloof dat ik een suikerverslaving heb).
Ben trouwens wel heel benieuwd hoe jullie denken over body positivity. Ik vind het ergens een hele goede 'trend' maar merk ook dat ik het (stiekem) veroordeel. Want er wordt iets ongezonds gepromoot EN ik vind dikke mensen niet mooi. En ik weet dat dat heel erg is (en ook betekent dat ik slank zijn ZO groot maak voor mezelf) maar ik krijg daar de knop ook moeilijk bij om. Ben benieuwd of meer mensen dit herkennen.
Creabea, je hoofd zit hélemaal in de dieetcultuur en dat is waarschijnlijk (deels) wat je saboteert. Alles of niks, body positivity is per se ongezond, veel diëten geprobeerd, je waarde direct gelinkt aan je gewicht/lichaamsbeeld...
Ik denk dat je echt zult moeten accepteren dat je niet beter voor jezelf kan zorgen op eetgebied als je dezelfde hoge (alles of niks) eisen blijft hanteren die je altijd hebt gedaan. Dat is echt zelfsabotage. Het is namelijk onmogelijk wat je op de 'strenge' dagen van jezelf eist, waarschijnlijk zelfs wanneer je denkt iets milder te zijn. Je stuurt jezelf regelrecht op een 'alles' fase af, met alle negatieve mentale en fysieke gevolgen van dien. Dat betekent echter ook geen snelle resultaten, het betekent dat je je aandacht zult moeten verleggen van je lichaam naar andere dingen, want je lichaam gaat niet je gevoel van eigenwaarde oplossen en zeker niet in een paar dagen of weken (de duur van de 'niks' fase). Dat zou iets kunnen zijn waar je door zelfstudie/-hulp of in therapie op richt. Als je je waarde niet van je lichaam laat afhangen....wie ben je dan? Ben je goed genoeg? Waarom wel of niet? Waar zitten je kwetsbaarheden écht, als je ze niet allemaal op je lichaam projecteert? (Dit is niet jouw schuld overigens, dit is hoe we in onze cultuur geleerd worden om te denken: slank lichaam = beter mens, dik lichaam = slechter mens. Als je dan ook nog kwetsbaar bent is het nog lastiger)
Je gewoontes en je overtuigingen veranderen heeft echt tijd en herhaling, herhaling, herhaling nodig. En het zal niet altijd perfect gaan, als je perfectie (de 'alles' fase) verwacht, dan zit je jezelf weer te saboteren. Het gaat gewoon niet gebeuren en meestal hoe strenger je wordt voor jezelf des te slechter het gaat. Je zult waarschijnlijk ook standaard meer moeten eten dan waar je je comfortabel bij voelt gok ik, om je eetpatroon stabiel te krijgen. Ik vermoed dat jij op jouw 'goede' dagen altijd in een vorm van fysieke en/of mentale restrictie zit.
Wat goed kan helpen met lichaambeeld is je aandacht verleggen van 'hoe ziet mijn lichaam eruit?' naar andere aspecten van je lichaam zoals symbolische waarde of functionaliteit. Symbolische waarde kan bijvoorbeeld zijn dat je de ogen van je Oma hebt en bij je Oma een warm gevoel krijgt (is maar een voorbeeld). Functionaliteit is wat je lichaam voor je doet en wat je lichaam voor jou mogelijk maakt, lopen, dansen, schilderen, horen (welke geluiden waardeer je, hebben fijne herinneringen, brengen je een goed gevoel?) kleuren zien, de wereld om je heen zien, autorijden, zelfstandigheid, kunnen communiceren met anderen omdat je kan praten, omdat je handgebaren kan maken, kunnen lopen, klimmen, zwemmen, een baby dragen en baren. Het uiterlijk is eigenlijk het minst belangrijk om je lichaam, het is enkel onze cultuur die daar waarde aan heeft gehangen....en welke waarde heeft het eigenlijk echt? En het is niet zo dat als je dit bedacht hebt een keertje je je opeens goed voelt, of zelfs neutraal, over je lichaam. Het is juist de herhaling van die focus verleggen (o.a.) die uiteindelijk leidt tot een verbeterd lichaamsbeeld. En dit is moeilijk, want er zijn zo veel triggers op een dag, zeker met een dik lichaam in deze cultuur, ook al bescherm je jezelf, een onnozele opmerking van iemand, een reclame bij het bushokje, een glimp van jezelf opvangen als je langs een winkelruit loopt.....het kunnen moeilijke triggers zijn, maar jezelf trainen om die focus te blijven verleggen helpt op termijn. Dit is wetenschappelijk onderzocht overigens en de sleutel zit hem niet in het doen, maar in de herhaling (dat is dan ook gelijk het moeilijkst).
Body positivity (en body neutrality) is er in gradaties, het is niet per se het promoten van een ongezond lichaam. Dus waak hier ook voor een alles of niks mentaliteit en omgeef jezelf met mensen met een visie waar jij je in kan vinden.
Goed dat je niet meer aan een dieet wil beginnen! Met een alles of niks mindset is zowat elke vorm van restrictie (het idee dat je iets niet mag) vragen om problemen.
Poe....een hoop geratel weer. Misschien kan jij (of iemand) er iets mee, of juist helemaal niet, laat het dan vooral links liggen. Ik vond het gewoon ontzettend naar om te lezen hoe vast je lijkt te zitten en het negatieve oordeel over jezelf. Dit patroon zie je zo vaak (alles of niks en die oordelen) en het is zó zonde. Je verdient een liefdevollere kijk op jezelf.
zaterdag 10 april 2021 om 13:22
sailship schreef: ↑10-04-2021 12:22.
<knip>
Functionaliteit is wat je lichaam voor je doet en wat je lichaam voor jou mogelijk maakt, lopen, dansen, schilderen, horen (welke geluiden waardeer je, hebben fijne herinneringen, brengen je een goed gevoel?) kleuren zien, de wereld om je heen zien, autorijden, zelfstandigheid, kunnen communiceren met anderen omdat je kan praten, omdat je handgebaren kan maken, kunnen lopen, klimmen, zwemmen, een baby dragen en baren. Het uiterlijk is eigenlijk het minst belangrijk om je lichaam, het is enkel onze cultuur die daar waarde aan heeft gehangen....en welke waarde heeft het eigenlijk echt?
<.....>
Je verdient een liefdevollere kijk op jezelf.
Dank je, dit raakte me. Positief.
zondag 11 april 2021 om 12:57
dat mis ik ook. Makkelijk een sprintje kunnen trekken voor iets op werk, stoeien met mijn nichtje of even makkelijk iets oppakken. Alles is zwaar, minder spontaan.HobbeltVerder schreef: ↑09-04-2021 16:33
Ik kan ook wel alles maar ik ben wel veel banger en voorzichtiger dan toen ik slank was mbt uitglijden of vallen. Ik ben minder behendig of zo. Dat vind ik wel
Jammer. Zou wel weer als een kind zo licht en springerig willen zijn soms
Ik moest vandaag iets sjouwen en ben gewoon echt slap en snel buiten adem.
Ik heb vandaag een broek gekocht, maat 44. Ik draag wel skinny's (met iets lossere bovenkleding), maar altijd hoge broeken zodat mijn buikje er in valt en ik geen muffintop heb. Bij MS mode trouwens, ik vind echt dat ze fijne broeken hebben daar. Veel modellen. Niet mega goede kwaliteit, maar prijs is prima.
En die 100 kg inderdaad, ik merk dat vriendinnen het ook ECHT niet kunnen inschatten. Voor iemand van 70 kg is 100 kg denk ik gewoon 'heel dik' maar mij vinden ze dan niet heel dik. Ook omdat ze me al heel lang kennen denk ik want met een BMI van bijna 33 ben ik gewoon obees.
(stom, ik ging mijn BMI even berekenen en ik weet dus de factor van mijn lengte uit mijn hoofd. zo vaak heb ik het de afgelopen 15 jaar berekend)
Lieverlust, ik herken die schaamte wel, qua discipline maar ik vind ergens ook dat het uitstraalt dat ik mezelf niet goed genoeg / belangrijk vind. Ik ben extreem zorgzaam, heb een dienende functie maar zet mezelf altijd op de 10e plek. Heb erg last van migraine maar kan hele dag doorwerken en dan s avonds thuis instorten en pas merken hoe erg die hoofdpijn is bv. Of uitgebreid koken voor anderen maar voor mezelf een ei bakken.
Mevrouwtomatensoep
herkenbaar, die verhalen uit je jeugd. En dat je zo moeilijk kunt bepalen wat normaal of goed is. Iedereen zijn eigen strijd he.. voel je vrij om mee te schrijven (of lezen) als je wil. Sailship, dank je wel voor je uitgebreide post. Je raakt wel precies de zere plek. Ik weet niet zo goed hoe mijn leven is zonder dieten. Ik denk dat ik serieus al meer dan 20 jaar ELKE dag er mee bezig ben. En ik ben ook zo kwijt om te voelen waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Ik kan extreem doordenderen, qua inzet op werk bijvoorbeeld. Vroeger kon ik dat ook heel ‘goed’ qua lijnen maar nu al jaren niet meer. Ergens ben ik er blij om, want mijn lichaam geeft dus ergens wel aan dat dat ook niet goed is. Maar voelen dat gezond leven beter werkt voor mijn lichaam doe ik ook niet.
Ik zal me eens verder verdiepen in een betere relatie met mijn lijf.
zondag 11 april 2021 om 13:36
Oja dat is voor mij ook wel herkenbaar, die goed bedoelde 'adviezen'. Toen ik net begon hebben mensen mij zo vaak aangeraden om koolhydraatarm te eten en ook aan intermittent fasting te gaan doen. Klinkt heel leuk allemaal hoor maar toen ik er meer over las had ik echt zoiets van nee dat is niks voor mij, dan beperk ik mezelf teveel en heb ik een grotere kans om door te slaan en veel te weinig te gaan eten. Ik vind het fijn om mijn eten over de hele dag te verspreiden i.p.v. 3x een grotere maaltijd binnen een bepaalde tijd. Koolhydraatarm in combinatie met vegetarisch leek me een te grote uitdaging want ik zag juist dat veel mensen dan meer mager vlees aten i.p.v. een boterham. Fijn dat het voor veel mensen blijkbaar werkt maar het is geen heilige graal ofzo.
Of dat als je een keer wel een gebakje neemt: "Zul je dat nou wel doen met je dieet?". Dan denk ik echt waarom is dat nodig? Ik houd er altijd rekening mee, als ik weet dat ik in het weekend een gebakje neem dan houd ik daar de rest van de week rekening mee, of niet.
Of dat als je een keer wel een gebakje neemt: "Zul je dat nou wel doen met je dieet?". Dan denk ik echt waarom is dat nodig? Ik houd er altijd rekening mee, als ik weet dat ik in het weekend een gebakje neem dan houd ik daar de rest van de week rekening mee, of niet.
zondag 11 april 2021 om 14:19
MevrouwTomatensoep schreef: ↑10-04-2021 12:10Ik merk dat ik dit een lastig topic vind. Ja, ik heb zeker overgewicht. Ben ik echt dík? Ik vind van niet. Ik pas in maat 42-44 maar ik ben ook 1.72. Bij mij zit er overigens ook vanalles psychologischs achter met ouders die de koelkast op slot deden toen ik in de puberteit zat en bij alles zeiden 'zit je nu alweer te vreten?' Op mijn 18e had ik maat 38 en vond iedereen dat ik ontzettend dik was geworden.
Ik vind het dus ontzettend lastig om te bepalen wat nu wel en niet goed is en er zit ook veel verdriet, frustratie en dwarsheid achter.
Dik is gewoon heel subjectief. Iedereen kan dik zijn, zonder dat er sprake is van overgewicht. Dat kan je gewoon aangepraat worden.
Ik vind het sowieso raar als iemand opmerkingen maakt over mijn lijf. Maar ik begrijp het helemaal niet als iemand negatieve opmerkingen moet maken. Ik heb een aantal keer de opmerking gekregen dat ik dik/groot was. Terwijl ik op alle gebieden vrij gemiddeld ben.
Maar die mannen (!!) vonden dat en blijkbaar was het nodig om het te delen. In een situatie was de betreffende man een heel stuk ouder dan ik (vader van vrienden), en een opmerking maakte dat ik flink aan de maat was en/want mijn vet bewoog als ik liep. Jammer voor hem, was ik al niet zo onder de indruk van hem (en sowieso niet bang aangelegd) en heb hem duidelijk gemaakt dat zijn opmerking ongelofelijk onbeschoft was en dat hij daarmee problemen konden creeëren. Luid en duidelijk waar iedereen bij zat. Was beschamend voor hem, maar hij heeft nooit zijn excuses aangeboden. (Nu denk ik, had hij het wel over mijn benen of bedoelde hij toch mij borsten? Iewww...)
Helaas niet de enige keer dat zoiets gebeurd. Maar in mijn geval altijd mannen die zelf absoluut niet in shape of een normaal postuur hadden.
Nu vind ik wel dat er over vrouwen veel harder geoordeeld wordt dan over mannen. Genoeg mannen van mijn leeftijd die al een buikje hebben en niet meer in shape zijn. Maar daar wordt niet van gezegd dat hij dik is. Wel van zijn vrouw, die 2 kinderen eruit heeft geperst en het momenteel zo druk heeft dat ze geen tijd voor zichzelf heeft, laat staan de mentale ruimte om aan zelfcare te doen.
En mbt die 100 kg, als je dat zelf niet bent (geweest), dan is het moeilijk voor te stellen hoe dat is. Maar om eerlijk te zijn, ik zou mijzelf ook dik vinden als ik 100 kg zou wegen. Maar dat betekent niet dat ik een ander dan ook dik vind. Vaak genoeg vind je iets bij een ander helemaal prima/leuk/normaal staan, maar bij jezelf niet, omdat je het je vaak niet voor kunt stellen of omdat je denkt dat het bij jou echt heel anders is/staat.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
