Lijf & Lijn
alle pijlers
Praattopic over dik zijn
woensdag 31 maart 2021 om 19:58
Ik merk dat ik behoefte heb om met anderen te praten over dik zijn. Waar anderen tegenaan lopen zoals de eeuwige strijd tegen de kilo's of de lange weg naar acceptatie. Hoe reageren anderen op jou? Voel je weleens gediscrimineerd met sollicitatiegesprekken of in het daten? Hoe beleef jij de maatschappelijke stigma's: dikke mensen zijn stom en lui. Hebben geen wilskracht. Iedereen kan afvallen, je moet alleen die knop omzetten (waar is die knop dan?!)
Verder ben ik benieuwd naar verhalen, van anderen mbt het wel/niet afvallen, je lichaamsbeeld en eigenwaarde. Hoe is dat in de loop van de jaren ontwikkeld? Wat heeft jou goed geholpen? Wie weet hebben anderen er wat aan
Mijn verhaal.
Ik ben altijd dik geweest en heb issues met kilo's en voeding. Ik kom uit een gezin waar eten een centrale rol speelt in ons leven. Mijn brusjes zijn allemaal Bourgondiërs. Mijn ouders waren afwezig en hadden weinig pedagogische vaardigheden en kennis wat betreft voeding. Ik heb niet al een te beste jeugd gehad, waarbij ik soms niet wist wanneer er wel eten was. Ik heb vaak met mijn broertje in huis lopen zoeken naar eten (ouders waren niet thuis). Ik weet niet wat oorzaak-gevolg is, want ik denk dat niet alles terug te leiden is naar opvoeding en slechte jeugd. Maar hoe het nu is dat ik overeet. Zeker als het eten lekker is. Het komt bij mij uit denk ik voort uit een angst dat het straks niet meer is en ook wanneer er wel eten is.
Ik heb een extraverte persoonlijkheid en hou van prikkels. Eten is wat dat betreft ook echt iets waar ik plezier aan beleef. Aan het bedenken van maaltijden, koken en samen eten. Met name koken vind ik heerlijk therapeutisch. Tafelen met vrienden en familie
Geur, smaak en textuur van eten kan ik echt van genieten.Wat betreft het afvallen was ik jongsaf aan bezig. Als kind was ik bezig met minder snoepen, minder eten. Minder van alles wat slecht was. Heb ook periodes gehad dat ik er niet zo bezig was. Ik denk dat het eerste dieet wat ik probeerde is van Atkins, koolhydraatarm. Ik werd er hangry van, omdat ik onwijs brood, aardappels en rijst miste. Heeft het geholpen, geen idee. Door de jaren heen heb ik wel mijzelf aangeleerd om minder koolhydraten (dus niet volledig schrappen, maar beperken) te eten en vervangen door groenten, proteïnen (eieren, gezonde keuzes vlees, bonen) en groenten.
Ik ben naar 2 diëtistes geweest. Daar heb ik inzicht gekregen in hoeveel voeding ik nodig heb, gezonde keuzes maken. Ik heb periodes gehad dat ik op mijn voeding lette en ging sporten. Of alleen op voeding of alleen sporten. Ik kwam niet aan, verloor soms wat. Maar niets duurzaams.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik mijzelf saboteerde. En dat er wellicht meer dingen speelde en problemen moet je bij de wortels aanpakken. Ik ben toen naar een eetstoornissen kliniek gegaan. Ik had niet een specifieke eetstoornis. Multidisciplinair aan de slag gegaan. Met name de EMDR en de gesprekken hebben mij geholpen. Ik ben denk ik 5 a 10 kg afgevallen. Heb hier veel dingen geleerd, maar het heeft niet geleid dat ik structureel ben afgevallen,
Jaren later, vorig jaar ben ik weer naar een GZ-psycholoog gegaan. Ik had last van de strijd die ik jarenlang voer tegen het dik zijn, afvallen, stigma's. Heeft mij zeker geholpen, maar niet bij die knop omzetten of dat er kg's ervan af zijn. Ik kan zeggen dat ik, los van ongelukkig voelen over het dik zijn, gelukkig ben met mijzelf
Ik heb altijd interesse gehad in het dik zijn, oorzaak, oplossingen, verhalen en onderzoeken. Mogelijk spelen bij mij ook andere factoren die het psychisch en fysiek het afvallen lastiger maken. Ik gebruik al jarenlang medicatie tegen allergieën. Ik heb slaapapneu. Ik heb gelezen dat als je op een bepaald overgewicht komt, je vethuishouding hormonaal een rol gaan spelen. Het afvallen is niet zo eenvoudig meer.
Ik heb mij laten doorverwijzen naar een internist. Om te kijken naar medische, fysieke
factoren. Wie weet geeft dit een aantal inzichten. Ik hoop iemand te treffen die het wat meer holistischer kan kijken. Dus niet alleen leefstijladviezen, psychische problematiek aanpakken of alleen de fysieke.
Lang verhaal
Ik heb een moeizame relatie met mijn lijf, zelfbeeld en acceptatie. Soms accepteer ik het en soms ook niet. De hele tijd bezig zijn met (niet) eten en mijn zelfbeeld is zwaar. Ik dacht vaak dat ik beter de energie kon stoppen in acceptatie. En dat gaat wisselend. Ik heb lang gedacht dat ik moest afvallen, want dan ben ik leuker. Op dik zijn heersen stigma's zoals dom, lui zijn en geen wilskracht. Dus als ik niet bezig was met afvallen, dan was ik dat. Ik snap dat hele afvallen en wilskracht niet. Hoe houden mensen dat toch vol? Ik hou het gezonde leefstijl voor maximaal 2 weken vol en dan kruipen langzamerhand dingen weer bij in. Weer een beetje overeten, minder gaan bewegen. En dan ben ik weer terug bij af. Overigens zit ik al een tijdje op hetzelfde gewicht, misschien een paar kg meer door de Corona
Ik denk dat dit het wellicht is voor mij. Ik ga nog naar de internist, ik blijf mijn best te doen om een gezonde levensstijl te hanteren. Ik heb weleens gedacht aan een maagverkleining oid. Ik heb alleen de risico's en de mate van impact op mijn geluk niet voor over. Dik zijn is ook geen pretje en zeker niet gezond. Misschien ben ik er nog niet in het beslisproces.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen. Wat is jouw proces? Heb je het geaccepteerd of is het je gelukt om af te vallen en op gewicht te blijven? Wat hoor je zoal van anderen over dik zijn. Wat voor vragen en opmerkingen krijg je zoal?
Iedereen die een gewicht heeft is welkom
Graag respectvol naar elkaar toe blijven en aan dooddoeners hebben we niet zoveel aan
anoniem_82224 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 21:26
1.28% gewijzigd
dinsdag 20 april 2021 om 10:02
Dat is inderdaad ook niet mijn ervaring. Vrouwen zijn in dat opzicht net zo "slecht" als mannen. Het uiterlijk speelt een enorme rol in of je iemand aantrekkelijk vindt of niet. Iemand die qua karakter fantastisch is, maar een slecht gebit heeft of andere uiterlijke kenmerken die afwijkend zijn, staat toch met 1-0 achter ten opzichte van iemand die een normaal karakter en een normaal uiterlijk heeft.
Één van mijn laatste echte relaties was met een vrouw van 1,86. Wij matchten qua lengte prima, maar waren denk ik wel een apart stel om te zien, haha. Ja, je valt echt op als je groot bent. Als ik ergens binnen kom, komt er wel wat binnen zeg maar... Het enige voordeel is, dat mannen het niet gauw in hun hoofd halen om ruzie met me te zoeken. Dat is in mijn werk wel handig, ik kom nog wel eens in situaties waar ik de angel uit moet halen. Ergens tussen gaan staan is dan genoeg.
Ik kan mij voorstellen dat als je ook zo lang bent, je dan extra opvalt. (Een struise vrouw natuurlijk ook.) Maar het is gewoon raar dan men daar opmerkingen over maakt.
Ik heb zelf altijd het gevoel dat mijn lengte en mijn voorkomen me wat onbenaderbaar maakt. Het is wat intimiderend soms.
Jazeker. Maar vooral met vrouwen, haha. Maar ook onder mannen hebben we het daar wel eens over, al zijn dat vaak de types die zelf ook wel een wat forser uiterlijk hebben. Ik heb een vriend die kok is, ook in zijn familie is praktisch iedereen te zwaar...hij zelf ook, maar dan echt TE. Ook altijd de eeuwige vrijgezel. Een gouden karakter, maar geen vrouw die hem als relatiemateriaal ziet.Waar ik wel benieuwd naar ben, en natuurlijk kun je ook niet voor alle mannen spreken, maar heb jij het wel eens met vrienden of gewicht/afvallen ed?
Mannen zijn vaak van de onrealistische doelen...hebben over het algemeen geen geduld en willen snel resultaat, dus die doen allerlei dingen TE snel, TE vaak en TE veel. Mannen hebben sowieso niet altijd evenveel discipline, denk ik...
dinsdag 20 april 2021 om 10:21
Nooit mijn gewicht vertelt aan iemand maar merk dat ik mezelf in de weg zit en stress ervaar. Soort vicieuze cirkel waar je in terecht komt.
Ik ben een emotie eter. Net 40 geworden en vanmorgen op de weegschaal 101.6 kg bij 1.78 mtr
Zal nooit een gezond BMI hebben daar is mijn bouw ook niet naar maar een kilo of 15 zit er echt teveel aan nu.
Denk vooral een gebrek aan mezelf leuk en goed genoeg vinden en stress hebben helpt niet mee.
Sommige dingen die hier geschreven worden komen mij erg bekent voor.
Zou graag gewoon blij zijn met mezelf.
Ik ben een emotie eter. Net 40 geworden en vanmorgen op de weegschaal 101.6 kg bij 1.78 mtr
Zal nooit een gezond BMI hebben daar is mijn bouw ook niet naar maar een kilo of 15 zit er echt teveel aan nu.
Denk vooral een gebrek aan mezelf leuk en goed genoeg vinden en stress hebben helpt niet mee.
Sommige dingen die hier geschreven worden komen mij erg bekent voor.
Zou graag gewoon blij zijn met mezelf.
dinsdag 20 april 2021 om 10:22
Dit is nu primair wat ik bedoel als ik zeg dat veel mensen geen oog hebben voor de andere oorzaken van dik zijn, buiten "te veel" eten. Als ik voor mezelf spreek, is een groot deel van de wijze waarop mijn lichaam gebouwd is veroorzaakt door:?Geronimo2 schreef: ↑20-04-2021 09:56Zit je niet een beetje te comfortabel in je slachtofferrol?
Overgewicht is ongezond, de kans dat iemand dik is door medicatie is klein, de meeste mensen zijn als jij, het is de schuld van......en dan komt er een hele lijst maar uiteindelijk is de conclusie toch die jezelf ook geeft "Als ik echt mijn best zou doen, elke dag een uur zou sporten en alles wat ook maar enigzins suiker of koolhydraten bevat zou laten staan, dan zou ik wellicht 110/115 kilo kunnen wegen. Maar dat is niet vol te houden.
Het maatschappelijk stigma op overgewicht zal steeds erger worden, het is niet normaal dat de gemiddelde tiener al blubberig is, hun toekomst wordt fysiek een groter probleem dan hun ouders snappen/ of willen snappen. De last die het voor ons zorgstelsel is en wordt is niet betaalbaar.
1. Genetische eigenschappen.
Hoe gaat je lichaam om met de voeding die het krijgt, hoe gaat je lichaam om met stress, hoe ben je gebouwd etc. Dat zijn zaken waar je niets aan kunt doen. Je moet het doen met de kaarten die je uitgedeeld krijgt. Waarom is de één beter in sport dan de ander? https://www.samengezond.nl/welke-sport- ... haamsbouw/ Waarom zou dit niet gelden voor de genetische aanleg om dik te worden?
Uit een studie van het Radboud UMC:
https://www.radboudumc.nl/nieuws/2018/e ... e-omgevingDe erfelijke aanleg voor overgewicht bepaalt ook hoe goed kinderen op gezond gewicht kunnen blijven. Wie erfelijk belast is, moet daar meer moeite voor doen. Voor kinderen zonder erfelijke aanleg is dat makkelijker, aldus Van Jaarsveld: “Sommige kinderen hebben van nature lol in bewegen, of vinden gezond voedsel lekker. Maar als je niet van sporten houdt en dol bent op zoetigheid, is het veel moeilijker om gezond gewicht te houden.
2. Invloeden van buitenaf.
En met name die invloeden van buitenaf hebben een enorme rol gespeeld. Wat denk je dat er gebeurt in het brein van mensen die iedere dag gepest worden in een leeftijd waarin ze enorm beïnvloedbaar zijn en hun hersenen zich vormen? De psychische oorzaken van het dik zijn, zijn enorm. Zie hier een pdf van de ggd: https://www.ggdgezondheidinbeeld.nl/wp- ... pesten.pdf In mijn geval zorgde mijn slechte zelfbeeld en depressieve gedachten ervoor dat ik nog meer at en de verkeerde keuzes maakte.
Ik geef niemand de schuld van het feit dat ik dikker ben. Ik geef wel aan, dat er omgevingsfactoren geweest zijn die meegespeeld hebben in mijn lichamelijke ontwikkeling. Omgevingsfactoren die ik alleen ken. Die ik heb moeten ondergaan.
Ik heb het idee, dat je jouw idee van een dik mens nu op mij projecteert. De inactieve vetzak die elke dag ongezond eet en niet sport, wiens gewicht volledig zijn eigen schuld is.
Zoals ik al zei: weinig mensen hebben oog voor de randfactoren die ervoor zorgen dat iemand dikker wordt.
dinsdag 20 april 2021 om 11:32
Ik schrijf graag mee. Ik weet niet of ik in de categorie 'echt dik' val, maar ik heb wat dit betreft wel levenslang. Ik ben 1.70 lang en ben 77 kilo. Iets te zwaar volgens de norm.
Maar ik ben in mijn volwassen jaren 55 en 95 kilo geweest en van alles ertussenin. Ik weet gewoon niet hoe ik normaal kan eten. Het klinkt zo makkelijk. Als ik er bewust op let (zie: 24/7 mee bezig ben) dan val ik af. Zo niet, dan zijn alle remmen los en kom ik binnen de kortste keren weer aan.
Het is makkelijk om een ander de schuld te geven, maar ik denk toch dat het ermee te maken heeft dat ik opgegroeid ben in een familie waar dik zijn een schande was. Het werd geaccepteerd als je liet zien dat je er wat aan wilde doen, anders niet. Mijn tante, moeders, nichten en nog heel veel voornamelijk vrouwelijke familieleden zijn tot zover ik me kan herinneren allemaal dik. Mooie, verzorgde vrouwen, maar allemaal met een deuk in het zelfbeeld vanwege hun lichaam. Toen ik 14 was werd ik voor het eerst meegenomen naar de club van de Weight Watchers. Ik was 168 lang toen en 66 kilo (valt best mee lijkt me, maar het hoorde er bijna bij, dus deed ik ook mee). In de tussentijd heb ik Cambridge gedaan, Slimfast, koolhydraatarm, heel veel sporten, Atkins, en ik zal nog wel wat dingen vergeten. Leuk op het moment zelf, maar de kilo's kwamen er vrijwel altijd weer aan en namen nog wat extra kilo's mee.
Ik wil zó graag mezelf mooi vinden. Accepteren dat ik nou eenmaal brede heupen en een 75F cup heb. Ik vind dat ik een mooi gezicht heb en ik heb een bos met krullend haar, maar dat lijf. Ik volg allerlei bodypositivity kanalen op Instagram en ik vind veel van deze dames oprecht bloedmooi. Maar het idee dat ik dun moet zijn om knap te zijn, gaat er gewoon niet uit, hoe hard ik het ook probeer.
Onlangs is een familielid van 22 overleden, geheel onverwacht. En direct speelde de vraag door mijn hoofd: 'waar ben ik in godsnaam mee bezig?' Mijn onzekerheid over mijn lichaam, elke dag ben ik daar minimaal 10x mee bezig. Ik heb feestjes overgeslagen omdat ik niks leuk vond staan (voor corona uiteraard), ik heb me zo vaak lelijk gevoeld naast slankere vriendinnen. Spijt gehad in bed van iets wat ik gegeten had die dag. Ik héb nog tijd hier op deze aardbol, en ik vergooi het met deze oppervlakkige onzin. Maar toch kom ik er niet vanaf.
Maar ik ben in mijn volwassen jaren 55 en 95 kilo geweest en van alles ertussenin. Ik weet gewoon niet hoe ik normaal kan eten. Het klinkt zo makkelijk. Als ik er bewust op let (zie: 24/7 mee bezig ben) dan val ik af. Zo niet, dan zijn alle remmen los en kom ik binnen de kortste keren weer aan.
Het is makkelijk om een ander de schuld te geven, maar ik denk toch dat het ermee te maken heeft dat ik opgegroeid ben in een familie waar dik zijn een schande was. Het werd geaccepteerd als je liet zien dat je er wat aan wilde doen, anders niet. Mijn tante, moeders, nichten en nog heel veel voornamelijk vrouwelijke familieleden zijn tot zover ik me kan herinneren allemaal dik. Mooie, verzorgde vrouwen, maar allemaal met een deuk in het zelfbeeld vanwege hun lichaam. Toen ik 14 was werd ik voor het eerst meegenomen naar de club van de Weight Watchers. Ik was 168 lang toen en 66 kilo (valt best mee lijkt me, maar het hoorde er bijna bij, dus deed ik ook mee). In de tussentijd heb ik Cambridge gedaan, Slimfast, koolhydraatarm, heel veel sporten, Atkins, en ik zal nog wel wat dingen vergeten. Leuk op het moment zelf, maar de kilo's kwamen er vrijwel altijd weer aan en namen nog wat extra kilo's mee.
Ik wil zó graag mezelf mooi vinden. Accepteren dat ik nou eenmaal brede heupen en een 75F cup heb. Ik vind dat ik een mooi gezicht heb en ik heb een bos met krullend haar, maar dat lijf. Ik volg allerlei bodypositivity kanalen op Instagram en ik vind veel van deze dames oprecht bloedmooi. Maar het idee dat ik dun moet zijn om knap te zijn, gaat er gewoon niet uit, hoe hard ik het ook probeer.
Onlangs is een familielid van 22 overleden, geheel onverwacht. En direct speelde de vraag door mijn hoofd: 'waar ben ik in godsnaam mee bezig?' Mijn onzekerheid over mijn lichaam, elke dag ben ik daar minimaal 10x mee bezig. Ik heb feestjes overgeslagen omdat ik niks leuk vond staan (voor corona uiteraard), ik heb me zo vaak lelijk gevoeld naast slankere vriendinnen. Spijt gehad in bed van iets wat ik gegeten had die dag. Ik héb nog tijd hier op deze aardbol, en ik vergooi het met deze oppervlakkige onzin. Maar toch kom ik er niet vanaf.
dinsdag 20 april 2021 om 11:41
Ik denk dat er vooral vaak voorbijgegaan wordt aan het stukje mentale gezondheid bij mensen met (veel) overgewicht. Die persoon met 50 kg weet zelf ook heus wel dat het niet gezond is. Maar heel je leven bezig zijn met je gewicht, onzekerheid, zelfhaat en noem maar op, ik denk dat dat ongezonder is dan het overgewicht zelf.
dinsdag 20 april 2021 om 11:52
Zelfhaat is het ergste dat een mens zichzelf kan aandoen, vind ik. Van jezelf houden is voor heel veel mensen erg moeilijk, inclusief mijzelf. We leven in een maatschappij waar het perfecte plaatje een belangrijke rol speelt. Waar het normaal is, dat je een ander wijst op zijn of haar "vermeende' tekortkomingen. Ik ken tig vrouwen, die in mijn ogen erg knap zijn, een prachtig lichaam hebben (ook met een maatje meer), maar die zo geconditioneerd zijn om zichzelf niet mooi genoeg te vinden...ook vaak gevoed door verknipte relaties en mannen die een onrealistisch beeld hebben van hoe een vrouw er uit ziet.CharlotteCcc schreef: ↑20-04-2021 11:41Ik denk dat er vooral vaak voorbijgegaan wordt aan het stukje mentale gezondheid bij mensen met (veel) overgewicht. Die persoon met 50 kg weet zelf ook heus wel dat het niet gezond is. Maar heel je leven bezig zijn met je gewicht, onzekerheid, zelfhaat en noem maar op, ik denk dat dat ongezonder is dan het overgewicht zelf.
Ik denk dat het met de komst van social media als Instagram en Facebook ook alleen maar slechter geworden is; de afbeeldingen zijn zo makkelijk te manipuleren; wie weet nog wat echt is? De zogenaamde fitgirlaccounts zijn het allerergst; daar worden fototechnieken en chemische hulpmiddelen niet geschuwd om volgers aan te trekken. Alles draait om geld en volgers.
dinsdag 20 april 2021 om 12:57
Dit is denk ik universeel voor een bepaalde groep mensen. Zowel het snel resultaat willen hebben, dingen te vaak/snel/veel willen en het dan niet volhouden. Dat is niet perse een gebrek aan discipline, maar meer teveel ambitie.
Jezelf leuk vinden is gewoon fijn voor jezelf. Maar niet perse makkelijk. En dat betekent niet dat alles aan jezelf maar goed/fijn/oké moet vinden. Iedereen heeft wel iets dat ze zouden moeten/willen verbeteren, maar desondanks kun je prima een vreselijk leuk persoon zijn mét dat ding/punt dat je minder leuk vindt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 29 april 2021 om 19:06
HobbeltVerder schreef: ↑19-04-2021 10:42Even up.
En ook een update. Sinds ik hier heb 'uitgesproken' (naja, in elk geval getypt dan he) dat ik een suikerverslaving heb, is het me gelukt om vorige week door de weeks 's avonds niet naar de chocola te grijpen. Nu had ik het ook niet in huis, wat het makkelijker maakte maar ook de pot chocopasta bleef dicht. Toch heb ik een beetje gecheat, want ik heb wel een paar keer een bak cruesli met soyayoghurt genomen. Toch lijkt me dat minder slecht dan chocola en chips.
Heb wel heel veel last gehad van hoofdpijn, het lijkt erop dat dat toch door het afkicken komt?
Wat goed! En ook goed dat je het deelt. Wie weet geeft het iemand inzicht over dit onderwerp of aanverwant.
Ik weet niet of ik het eerder gevraagd heb, kan het zijn dat je behoefte aan chocola ergens vandaan komt? Ik heb op werkdag standaard rond 15.00-16.00 snacktrek. Ik eet wisselend iets zoals soepje, crackers of chips. In de weekend heb ik hier veel minder last van. Maar weet niet of het komt omdat ik niet op wat meer gezette tijden eet. Ik heb het idee dat het samenhangt met mentale inspanning, maar weet niet meer waar ik dat gelezen heb. Of het zit tussen mijn oren
Snacktrek kan ook komen door iets anders zoals gebrek aan prikkels of door medicatie of iets hormonaal.Als het alleen chocola is, is dat typisch. Zin in suiker heb je dan ook in andere zoetige dingen? Misschien zeg ik iets wat niet klopt, dus enlighten me
Trouwens. Misschien cheat je, misschien niet door soja yoghurt te eten met cruesli. Maar mensen kunnen gewoon niet eeuwig nee blijven zeggen. En anderen dingen aanleren kost ook tijd. Niet te streng voor jezelf zijn
donderdag 29 april 2021 om 19:08
Ik heb ook wel eens gelezen dat het bij sommige mensen gewoon verveling is rond die tijd. En dat een ommetje door het gebouw en een praatje maken al helpt. Bij mij is dat rond die tijd ook wel. Dan is mijn concentratie echt wel even weg.Lovestar schreef: ↑29-04-2021 19:06
Wat goed! En ook goed dat je het deelt. Wie weet geeft het iemand inzicht over dit onderwerp of aanverwant.
Ik weet niet of ik het eerder gevraagd heb, kan het zijn dat je behoefte aan chocola ergens vandaan komt? Ik heb op werkdag standaard rond 15.00-16.00 snacktrek. Ik eet wisselend iets zoals soepje, crackers of chips. In de weekend heb ik hier veel minder last van. Maar weet niet of het komt omdat ik niet op wat meer gezette tijden eet. Ik heb het idee dat het samenhangt met mentale inspanning, maar weet niet meer waar ik dat gelezen heb. Of het zit tussen mijn oren
Als het alleen chocola is, is dat typisch. Zin in suiker heb je dan ook in andere zoetige dingen? Misschien zeg ik iets wat niet klopt, dus enlighten me
Trouwens. Misschien cheat je, misschien niet door soja yoghurt te eten met cruesli. Maar mensen kunnen gewoon niet eeuwig nee blijven zeggen. En anderen dingen aanleren kost ook tijd. Niet te streng voor jezelf zijn
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 29 april 2021 om 19:12
Mooi verhaal in de zin van dat je het goed kan vertellen en ook jezelf kan uitten. Ook om het perspectief van mannen te horen. Ik denk dat het niet passen aan de norm qua gewicht en uiterlijk voor zowel mannen als vrouwen gelden.Simplex schreef: ↑19-04-2021 17:58Ik ben een man, 37jr, ben ook al mijn hele leven te zwaar. (Ongeveer vanaf mijn 7e/8e) Dat was het moment waarop een lange periode van pesten aanbrak, die geduurd heeft tot ongeveer mijn 15e.
Ik ben groot (2m + ) en heb de genen van mijn moeders kant, allemaal relatief grove mensen. Ben altijd "te groot" geweest voor mijn leeftijd, maar ben qua karakter erg zacht. Ik ben opgegroeid in een extreem competitief dorp; alles draaide om goed zijn in sport en het halen van hoge cijfers. Viel je hierbij ergens uit de norm, dan was je het mikpunt van pesterijen. Eten was gedurende deze periode een vriendje, daar werd ik tenminste nog blij van. Echter ontwikkelde ik geen erg gezonde verhouding met eten. Tel daarbij op, dat mijn lichaam bij stress alles gaat vasthouden en een vicieuze cirkel is geboren.
Op mijn 22e heb ik een serieuze afvalpoging ondernomen en ben ik 25kg afgevallen, ik ging van 145kg naar 119kg. In de loop van de jaren slopen de kilo's er ongemerkt weer bij. Op dit moment gok ik, dat ik zo'n 135kg weeg, ik heb namelijk al jaren niet op een weegschaal gestaan. Ik merk het aan de kleding die ik draag. Die kan ik overigens gewoon in normale kledingwinkels kopen, ik hoef geen extreme maten te dragen.
Omdat ik erg groot ben, ben ik niet per definitie extreem dik, maar ik val wel buiten de norm en mijn bmi (wat ik een achterlijk fenomeen vind) is te hoog.
Er zijn nog steeds wel mensen die mij menen te moeten wijzen op het feit dat ik dikker ben dan een "standaard" mens. Dit raakt mij na 30 jaar nog steeds.
Op het gebied van dating heb ik weinig succes. Veel dames stranden bij de schil...ik voel me echt buiten de norm. Ik heb niet het veelgezochte uiterlijk. Vriendinnen noemen me qua karakter een schat, maar ik heb schijnbaar niet de looks.
Ik heb zelf ook het idee, dat de lange jaren van pesterijen me een gesloten karakter gegeven hebben. Ik heb moeite om mensen te vertrouwen en laat niet snel iemand toe in mijn leven.
Dik zijn is wat mij betreft een vloek in de huidige maatschappij. Ik vind mensen gemiddeld genomen erg oppervlakkig en alleen maar bezig met uiterlijk. Wijk je af van de gemiddelde norm, dan val je op als de roze olifant in de kamer...
Niet om af te doen aan je gevoel, maar misschien dat het je wel troost en motiveert. Mijn vriend klinkt ongeveer zoals jij jezelf beschrijft. Hij heeft het idee ook niet aantrekkelijk bevonden te worden door vrouwen. Heeft ook maar 1 relatie gehad en nu ik. Alle vrouwen hoeven je niet aantrekkelijk te vinden. Slecht 1 vrouw hoeft dat
donderdag 29 april 2021 om 19:18
Wat ik me blijf afvragen is waarom ik zo moeilijk blijvend mijn eetpatroon kan aanpassen.
Ik ben niet dom, bijvoorbeeld, dus ik snap wel wat ik zou moeten doen.
En ik heb, zonder hier heel gedetailleerd op in te gaan, veel doorzettingsvermogen en in mijn leven best wat hobbels op wilskracht en hard werken genomen.
Waarom kan ik dan niet stoppen met eten? Is er dan toch iets anders aan de hand of is het echt gewoon meer eten dan ik verbrand en verder niks.
Ik ben niet dom, bijvoorbeeld, dus ik snap wel wat ik zou moeten doen.
En ik heb, zonder hier heel gedetailleerd op in te gaan, veel doorzettingsvermogen en in mijn leven best wat hobbels op wilskracht en hard werken genomen.
Waarom kan ik dan niet stoppen met eten? Is er dan toch iets anders aan de hand of is het echt gewoon meer eten dan ik verbrand en verder niks.
donderdag 29 april 2021 om 19:18
Dit vind ik zo herkenbaar! Ik vind mijzelf wisselend leuk en fysiek aantrekkelijk. Maar bijna altijd het stemmetje: maar je bent te dik. Of: kijk naar die buik. Het is onwijs moeilijk en ik ben er regelmatig mee bezig. Ik denk dat het helpt om erover te praten. Zoals hierCharlotteCcc schreef: ↑20-04-2021 11:32Ik schrijf graag mee. Ik weet niet of ik in de categorie 'echt dik' val, maar ik heb wat dit betreft wel levenslang. Ik ben 1.70 lang en ben 77 kilo. Iets te zwaar volgens de norm.
...
Ik wil zó graag mezelf mooi vinden. Accepteren dat ik nou eenmaal brede heupen en een 75F cup heb. Ik vind dat ik een mooi gezicht heb en ik heb een bos met krullend haar, maar dat lijf. Ik volg allerlei bodypositivity kanalen op Instagram en ik vind veel van deze dames oprecht bloedmooi. Maar het idee dat ik dun moet zijn om knap te zijn, gaat er gewoon niet uit, hoe hard ik het ook probeer.
Onlangs is een familielid van 22 overleden, geheel onverwacht. En direct speelde de vraag door mijn hoofd: 'waar ben ik in godsnaam mee bezig?' Mijn onzekerheid over mijn lichaam, elke dag ben ik daar minimaal 10x mee bezig. Ik heb feestjes overgeslagen omdat ik niks leuk vond staan (voor corona uiteraard), ik heb me zo vaak lelijk gevoeld naast slankere vriendinnen. Spijt gehad in bed van iets wat ik gegeten had die dag. Ik héb nog tijd hier op deze aardbol, en ik vergooi het met deze oppervlakkige onzin. Maar toch kom ik er niet vanaf.
Maar ook privé. Uiterlijk met name gewicht, dik/slank is best een moeilijk onderwerp.En inderdaad. Denk vaak genoeg dat ik mijn energie moet investeren in positieve dingen. Genieten van het leven. Maar het is moeilijk.
donderdag 29 april 2021 om 19:19
+1CharlotteCcc schreef: ↑20-04-2021 11:41Ik denk dat er vooral vaak voorbijgegaan wordt aan het stukje mentale gezondheid bij mensen met (veel) overgewicht. Die persoon met 50 kg weet zelf ook heus wel dat het niet gezond is. Maar heel je leven bezig zijn met je gewicht, onzekerheid, zelfhaat en noem maar op, ik denk dat dat ongezonder is dan het overgewicht zelf.
zaterdag 1 mei 2021 om 00:06
Ik vind het ook herkenbaar. En soms denk ik inderdaad best aantrekkelijk te zijn, maar zit er altijd de gedachte bij dat ik aantrekkelijker zou zijn als ik dunner was. Gelukkig heb ik een vriend die me regelmatig verteld dat ik leuk en aantrekkelijk ben. Dat helpt.Lovestar schreef: ↑29-04-2021 19:18Dit vind ik zo herkenbaar! Ik vind mijzelf wisselend leuk en fysiek aantrekkelijk. Maar bijna altijd het stemmetje: maar je bent te dik. Of: kijk naar die buik. Het is onwijs moeilijk en ik ben er regelmatig mee bezig. Ik denk dat het helpt om erover te praten. Zoals hier
En inderdaad. Denk vaak genoeg dat ik mijn energie moet investeren in positieve dingen. Genieten van het leven. Maar het is moeilijk.
zaterdag 1 mei 2021 om 05:24
Dit raakt mij. Heb zelf veel overgewicht, maar heb ook pcos, autisme, en complex posttraumatische stress stoornis, omdat ik in mijn jeugd zowel thuis als op school kapot gepest werd. Ben op mijn 20e een half jaar opgenomen geweest vanwege depressie en angsten, die met gewone therapie niet over gingen, logisch ook, want ik had de correcte diagnoses nog niet.Simplex schreef: ↑20-04-2021 10:22Dit is nu primair wat ik bedoel als ik zeg dat veel mensen geen oog hebben voor de andere oorzaken van dik zijn, buiten "te veel" eten. Als ik voor mezelf spreek, is een groot deel van de wijze waarop mijn lichaam gebouwd is veroorzaakt door:?
1. Genetische eigenschappen.
Hoe gaat je lichaam om met de voeding die het krijgt, hoe gaat je lichaam om met stress, hoe ben je gebouwd etc. Dat zijn zaken waar je niets aan kunt doen. Je moet het doen met de kaarten die je uitgedeeld krijgt. Waarom is de één beter in sport dan de ander? https://www.samengezond.nl/welke-sport- ... haamsbouw/ Waarom zou dit niet gelden voor de genetische aanleg om dik te worden?
Uit een studie van het Radboud UMC:
https://www.radboudumc.nl/nieuws/2018/e ... e-omgeving
2. Invloeden van buitenaf.
En met name die invloeden van buitenaf hebben een enorme rol gespeeld. Wat denk je dat er gebeurt in het brein van mensen die iedere dag gepest worden in een leeftijd waarin ze enorm beïnvloedbaar zijn en hun hersenen zich vormen? De psychische oorzaken van het dik zijn, zijn enorm. Zie hier een pdf van de ggd: https://www.ggdgezondheidinbeeld.nl/wp- ... pesten.pdf In mijn geval zorgde mijn slechte zelfbeeld en depressieve gedachten ervoor dat ik nog meer at en de verkeerde keuzes maakte.
Ik geef niemand de schuld van het feit dat ik dikker ben. Ik geef wel aan, dat er omgevingsfactoren geweest zijn die meegespeeld hebben in mijn lichamelijke ontwikkeling. Omgevingsfactoren die ik alleen ken. Die ik heb moeten ondergaan.
Ik heb het idee, dat je jouw idee van een dik mens nu op mij projecteert. De inactieve vetzak die elke dag ongezond eet en niet sport, wiens gewicht volledig zijn eigen schuld is.
Zoals ik al zei: weinig mensen hebben oog voor de randfactoren die ervoor zorgen dat iemand dikker wordt.
Kreeg op mijn 36e pas mijn autisme diagnose, met de complex traumatische stress stoornis diagnose erbij.
Toen ik twaalf was begon ik overal haar te krijgen waar een meisje dat niet hoort te hebben, en toen was ik echt een sprietje, geen grammetje teveel, maar naarmate ik ouder werd verloor ik de controle over mijn gewicht, bleek later pcos te hebben. Ik heb naast bovengenoemde stoornissen nog veel meer lichamelijke aandoeningen die direct te linken zijn aan chronische stress, zoals prikkelbare darm syndroom, afib en nog twee andere hartritme stoornissen, die al begonnen toen ik nog slank was, en ik weet niet hoeveel allergieen. , waardoor mijn neus altijd verstopt zit en ik dus heel slecht slaap.
Dagelijks worstel ik met flashbacks uit mijn jeugd,tot huilen aan toe. Stresshormonen ontregelen je hele stofwisseling, dat is gewoon bekend. En dan moet ik maar gewoon naast alle andere dingen wwaar ik mee deal geen suiker en koolhydraten meer eten, want anders zit ik in "de slachtofferrol", en is het "gewoon"mijn eigen schuld. Walk a mile in my shoes. Mensen die mij van dichtbij meemaken, zoals mijn man, hebben trouwens al meer malen tegen mij gezegd dat het ook gewoon niet logisch is, mijn gewicht, ik eet namelijk helemaal niet zoveel.Ik zie eruit alsof ik liters cola drink, en de hele dag chips vreet, maar ik doe gewoon mee met de rest van mijn gezin, en ik eet eerder nog minder dan meer snacks, en behalve ikzelf is iedereen hier slank.
zaterdag 1 mei 2021 om 06:37
Ik geloof daarnaast trouwens ook nog dat als mensen wel liters cola en kilos chips eten ook daar een reden achter zit.Er zullen best wel mensen zijn die het allemaal niets kan schelen en gewoon maar heen doen. Maar de meeste mensen die echt heel veel eten hebben een impuls probleem, of ze voelen hun lichaam niet goed aan. Ook daar zullen redenen voor zijn, lichamelijk, of psychisch.
Ik wil ook nog even zeggen, na mijn hele epistel hierboven, dat ik me geen "slachtoffer"voel.Ik heb ontzettend veel overwonnen sinds mijn jonge jaren, en heel veel bereikt. Het allerbelangrijkste voor mij: als ik tegen mijn kinderen zeg dat ik van ze houd, dan hoor ik vaak "dat weet ik toch, mam". En dat was altijd mijn grootste angst, dat ik dat ik door mijn verleden geen warme moeder zou kunnen zijn.
Dat is voor mij het teken dat ik juist geen slachtoffer ben, heel veel dingen die bij mij vroeger misgingen, geef ik niet door aan volgende generaties, bij mij stopt het.
Maar al die stress heeft mijn lichaam op een verkeerde manier gereset, daar ben ik van overtuigd, en ik heb daarnaast ook gewoon al heel veel van mijn wilskracht nodig omdat door mijn autisme de dingen voor mij nu eenmaal al meer energie vragen, ben daardoor niet zo energiek. En daarom ben ik nog geen slachtoffer, maar zeker ook geen dader! Sorry als dit oftopic was.
Ik wil ook nog even zeggen, na mijn hele epistel hierboven, dat ik me geen "slachtoffer"voel.Ik heb ontzettend veel overwonnen sinds mijn jonge jaren, en heel veel bereikt. Het allerbelangrijkste voor mij: als ik tegen mijn kinderen zeg dat ik van ze houd, dan hoor ik vaak "dat weet ik toch, mam". En dat was altijd mijn grootste angst, dat ik dat ik door mijn verleden geen warme moeder zou kunnen zijn.
Dat is voor mij het teken dat ik juist geen slachtoffer ben, heel veel dingen die bij mij vroeger misgingen, geef ik niet door aan volgende generaties, bij mij stopt het.
Maar al die stress heeft mijn lichaam op een verkeerde manier gereset, daar ben ik van overtuigd, en ik heb daarnaast ook gewoon al heel veel van mijn wilskracht nodig omdat door mijn autisme de dingen voor mij nu eenmaal al meer energie vragen, ben daardoor niet zo energiek. En daarom ben ik nog geen slachtoffer, maar zeker ook geen dader! Sorry als dit oftopic was.
vrijdag 7 mei 2021 om 23:13
Wat een super mooi topic is dit zeg. Wat zijn jullie open! En ik herken heel veel van wat er geschreven wordt.
Ik ben benieuwd wat jullie mening en ervaring is over het volgende:
Mijn situatie: Ik ben altijd de bourgondiër geweest. Vind alles lekker, dus makkelijk gezelschap, en kook ontzettend graag. Ik woon alleen, en ben gelukkig geen binge-eater, koop zelden snoep, chips of friet voor mezelf. Zoals je ook gezelschapsrokers hebt, ben ik een gezelschapseter. Afspreken met vrienden is standaard samen eten, of een drankje doen (met een hapje).
Nu ben ik - na vele mislukte afvalpogingen - strak bezig bij een personal trainer met een strict eetschema en hoewel ik nog weinig ben afgevallen, gaat het ontzettend goed.
Maar ik ervaar het als een eenzaam proces. Mijn omgeving ziet dat ik te zwaar ben, en juicht mijn afvalpoging toe, maar vindt dat ik ook moet blijven genieten (conform hun maatstaven...). Ik was deze week op de verjaardag van een vriendin en werd zowat gedwongen om alcohol te nuttigen. Ik vond het ontzettend verdrietig, alsof ik niet leuk genoeg ben als ik water drink. Ik merk dat ik steeds meer drempelvrees krijg voor dit soort sociale situaties en mijn wereldje kleiner wordt. Je kunt wel begrijpen dat dit me totaal niet helpt om een gezonde relatie met eten te ontwikkelen, waar het uiteindelijk voor mij om draait.
Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.
Ik ben benieuwd wat jullie mening en ervaring is over het volgende:
Mijn situatie: Ik ben altijd de bourgondiër geweest. Vind alles lekker, dus makkelijk gezelschap, en kook ontzettend graag. Ik woon alleen, en ben gelukkig geen binge-eater, koop zelden snoep, chips of friet voor mezelf. Zoals je ook gezelschapsrokers hebt, ben ik een gezelschapseter. Afspreken met vrienden is standaard samen eten, of een drankje doen (met een hapje).
Nu ben ik - na vele mislukte afvalpogingen - strak bezig bij een personal trainer met een strict eetschema en hoewel ik nog weinig ben afgevallen, gaat het ontzettend goed.
Maar ik ervaar het als een eenzaam proces. Mijn omgeving ziet dat ik te zwaar ben, en juicht mijn afvalpoging toe, maar vindt dat ik ook moet blijven genieten (conform hun maatstaven...). Ik was deze week op de verjaardag van een vriendin en werd zowat gedwongen om alcohol te nuttigen. Ik vond het ontzettend verdrietig, alsof ik niet leuk genoeg ben als ik water drink. Ik merk dat ik steeds meer drempelvrees krijg voor dit soort sociale situaties en mijn wereldje kleiner wordt. Je kunt wel begrijpen dat dit me totaal niet helpt om een gezonde relatie met eten te ontwikkelen, waar het uiteindelijk voor mij om draait.
Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.
zaterdag 8 mei 2021 om 00:45
Het beste is om dan te kijken wat je met de lunch gegeten hebt, witbrood, zoet, vet, allemaal voedsel dat leidt naar een suikerpiek en als die rond 15.00 uur instort heb je suikers nodig om weer energie te krijgen. Thuis heb je er geen last van omdat je dan niet de hele tijd "aan" hoeft te staan en dus minder energie verbruikt.Lovestar schreef: ↑29-04-2021 19:06
Wat goed! En ook goed dat je het deelt. Wie weet geeft het iemand inzicht over dit onderwerp of aanverwant.
Ik weet niet of ik het eerder gevraagd heb, kan het zijn dat je behoefte aan chocola ergens vandaan komt? Ik heb op werkdag standaard rond 15.00-16.00 snacktrek. Ik eet wisselend iets zoals soepje, crackers of chips. In de weekend heb ik hier veel minder last van. Maar weet niet of het komt omdat ik niet op wat meer gezette tijden eet. Ik heb het idee dat het samenhangt met mentale inspanning, maar weet niet meer waar ik dat gelezen heb. Of het zit tussen mijn oren
Als het alleen chocola is, is dat typisch. Zin in suiker heb je dan ook in andere zoetige dingen? Misschien zeg ik iets wat niet klopt, dus enlighten me
Trouwens. Misschien cheat je, misschien niet door soja yoghurt te eten met cruesli. Maar mensen kunnen gewoon niet eeuwig nee blijven zeggen. En anderen dingen aanleren kost ook tijd. Niet te streng voor jezelf zijn
zaterdag 8 mei 2021 om 07:38
Wat fijn dat je zo goed bezig bent maar vooral dat je je zo lekker erbij voelt!Jempo schreef: ↑07-05-2021 23:13Wat een super mooi topic is dit zeg. Wat zijn jullie open! En ik herken heel veel van wat er geschreven wordt.
Ik ben benieuwd wat jullie mening en ervaring is over het volgende:
Mijn situatie: Ik ben altijd de bourgondiër geweest. Vind alles lekker, dus makkelijk gezelschap, en kook ontzettend graag. Ik woon alleen, en ben gelukkig geen binge-eater, koop zelden snoep, chips of friet voor mezelf. Zoals je ook gezelschapsrokers hebt, ben ik een gezelschapseter. Afspreken met vrienden is standaard samen eten, of een drankje doen (met een hapje).
Nu ben ik - na vele mislukte afvalpogingen - strak bezig bij een personal trainer met een strict eetschema en hoewel ik nog weinig ben afgevallen, gaat het ontzettend goed.
Maar ik ervaar het als een eenzaam proces. Mijn omgeving ziet dat ik te zwaar ben, en juicht mijn afvalpoging toe, maar vindt dat ik ook moet blijven genieten (conform hun maatstaven...). Ik was deze week op de verjaardag van een vriendin en werd zowat gedwongen om alcohol te nuttigen. Ik vond het ontzettend verdrietig, alsof ik niet leuk genoeg ben als ik water drink. Ik merk dat ik steeds meer drempelvrees krijg voor dit soort sociale situaties en mijn wereldje kleiner wordt. Je kunt wel begrijpen dat dit me totaal niet helpt om een gezonde relatie met eten te ontwikkelen, waar het uiteindelijk voor mij om draait.
Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.
Ik vind dit echt niet oké van jouw omgeving en zou me oprecht afvragen in hoeverre dit leuke vrienden zijn en met welke reden jullie dat zijn zijn.
Verder zou ik pertinent dingen blijven weigeren die je niet wil. Dan vinden ze het maar ongezellig. Ik las hier al ergens op het forum: als ze echt niet van ophouden weten glas aannemen, leegkiepen in de gootsteen en er water in doen.
zaterdag 8 mei 2021 om 08:31
De podcast Etenslessen gaat over dit onderwerp.cuculuscanorus schreef: ↑29-04-2021 19:18Wat ik me blijf afvragen is waarom ik zo moeilijk blijvend mijn eetpatroon kan aanpassen.
Ik ben niet dom, bijvoorbeeld, dus ik snap wel wat ik zou moeten doen.
En ik heb, zonder hier heel gedetailleerd op in te gaan, veel doorzettingsvermogen en in mijn leven best wat hobbels op wilskracht en hard werken genomen.
Waarom kan ik dan niet stoppen met eten? Is er dan toch iets anders aan de hand of is het echt gewoon meer eten dan ik verbrand en verder niks.
zaterdag 8 mei 2021 om 15:53
@Palmbomen Thanks voor je reactie! Heb ik oprecht veel aan. Mijn omgeving bedoelt het vast goed, ze willen me óf behoeden dat ik te extreem ga doen en/of het niet vol ga houden. Desalniettemin is het niet de reactie die ik zou willen.
Ik heb vanochtend met m'n coach gepraat en heb een paar zinnen voor mezelf opgeschreven die ik zou kunnen gebruiken op zo'n moment.
Bijvoorbeeld als iemand zegt: "Joh, je moet wel een beetje blijven genieten, anders hou je het toch nooit vol?"
Kan ik zeggen: Ik hou het prima vol zo hoor en ik hoop dat je me daarin wilt steunen.
En als iemand blijft doordrammen dat ik gezellig mee moet doen:
"Vind je mij soms alleen gezellig met drank/taart/chips ?"
Ik denk dat ik het zelf ook een beetje luchtig moet houden. Omgeving moet ook effe wennen aan deze nieuwe levensstijl.
Dat glas leegkiepen in de gootsteen is trouwens wel een goeie. Ik was van de week bij m'n ouders, ging even naar de WC en toen ik terugkwam stond er een glas wijn voor me klaar. Ik vind het dan wel lastig om dat af te wijzen, omdat ik niet disrespectvol wil zijn (belachelijk, I know!!)... ik kan daarin echt nog groeien...
Maar ik voel me hier al een stuk sterker en krachtiger in dan gisteren nu ik hier even op gereflecteerd is.
Ik heb vanochtend met m'n coach gepraat en heb een paar zinnen voor mezelf opgeschreven die ik zou kunnen gebruiken op zo'n moment.
Bijvoorbeeld als iemand zegt: "Joh, je moet wel een beetje blijven genieten, anders hou je het toch nooit vol?"
Kan ik zeggen: Ik hou het prima vol zo hoor en ik hoop dat je me daarin wilt steunen.
En als iemand blijft doordrammen dat ik gezellig mee moet doen:
"Vind je mij soms alleen gezellig met drank/taart/chips ?"
Ik denk dat ik het zelf ook een beetje luchtig moet houden. Omgeving moet ook effe wennen aan deze nieuwe levensstijl.
Dat glas leegkiepen in de gootsteen is trouwens wel een goeie. Ik was van de week bij m'n ouders, ging even naar de WC en toen ik terugkwam stond er een glas wijn voor me klaar. Ik vind het dan wel lastig om dat af te wijzen, omdat ik niet disrespectvol wil zijn (belachelijk, I know!!)... ik kan daarin echt nog groeien...
Maar ik voel me hier al een stuk sterker en krachtiger in dan gisteren nu ik hier even op gereflecteerd is.
zaterdag 8 mei 2021 om 15:57
Overigens zo lekker voel ik me niet hoor 
... ben best wel moe door de calorierestricties in combi met het intensieve sporten en denk dat ik daardoor ook moeilijker met dit soort situaties om kan gaan / wat emotioneler ben. Maar ik zie ook in dat dat er gewoon even bij hoort, dat ik daar even doorheen moet.
... ben best wel moe door de calorierestricties in combi met het intensieve sporten en denk dat ik daardoor ook moeilijker met dit soort situaties om kan gaan / wat emotioneler ben. Maar ik zie ook in dat dat er gewoon even bij hoort, dat ik daar even doorheen moet.
zaterdag 8 mei 2021 om 18:38
In principe zit hier toch wel een kern van waarheid in? Tenzij er sprake is van medische complicaties maar over het algemeen is het inderdaad een kwestie van regelmatig eten en sporten en niet veel tussendoortjes. Misschien niet iets wat je wil horen maar is denk ik wel de beste manier om af te vallen en het vol te houden i.p.v. allerlei dieten uit proberen die op korte termijn wellicht effect hebben maar niet op lange termijn vol te houden zijn.Lalize schreef: ↑31-03-2021 20:04Ik vind zelf vooral de vooroordelen heel naar.
Dikke mensen eten te veel en dat is allemaal hun eigen schuld.
Gewoon minder eten en meer bewegen en dan val je vanzelf wel af.
En een tante van de buurvrouw deed eens dit en dat dieet en die is nu heel mooi slank.
To heb je het boek knap voor een dik meisje al eens gelezen?
zaterdag 8 mei 2021 om 20:25
Mijn ex-partner is van het type "ver in het rood" qua BMI.
Zij is ook intelligent, snapt ook wel dat er balans moet zijn tussen calorien en bewegen. Wilkracht genoeg, zou ik zeggen. Tientallen dieten, maar geen van hen kon zij volhouden, ondanks mijn support (ik at calorien bij, bij een vriend van mij
).
Toch is het haar in de afgelopen 20 jaar nog nooit gelukt om significant af te vallen. Ook niet nu we uit elkaar zijn en zij (naar eigen zeggen) minder stress heeft.
Gewoon gezonder eten en minder snoepen, blijkt toch niet zo eenvoudig. Doorbreken van een zeker patroon is het lastigste.
Dat heeft me wel doen beseffen dat het echt he-le-maal niet zo eenvoudig is, om kilo's kwijt te raken!
Zij is ook intelligent, snapt ook wel dat er balans moet zijn tussen calorien en bewegen. Wilkracht genoeg, zou ik zeggen. Tientallen dieten, maar geen van hen kon zij volhouden, ondanks mijn support (ik at calorien bij, bij een vriend van mij
).Toch is het haar in de afgelopen 20 jaar nog nooit gelukt om significant af te vallen. Ook niet nu we uit elkaar zijn en zij (naar eigen zeggen) minder stress heeft.
Gewoon gezonder eten en minder snoepen, blijkt toch niet zo eenvoudig. Doorbreken van een zeker patroon is het lastigste.
Dat heeft me wel doen beseffen dat het echt he-le-maal niet zo eenvoudig is, om kilo's kwijt te raken!
