Lijf & Lijn
alle pijlers
Praattopic over dik zijn
woensdag 31 maart 2021 om 19:58
Ik merk dat ik behoefte heb om met anderen te praten over dik zijn. Waar anderen tegenaan lopen zoals de eeuwige strijd tegen de kilo's of de lange weg naar acceptatie. Hoe reageren anderen op jou? Voel je weleens gediscrimineerd met sollicitatiegesprekken of in het daten? Hoe beleef jij de maatschappelijke stigma's: dikke mensen zijn stom en lui. Hebben geen wilskracht. Iedereen kan afvallen, je moet alleen die knop omzetten (waar is die knop dan?!)
Verder ben ik benieuwd naar verhalen, van anderen mbt het wel/niet afvallen, je lichaamsbeeld en eigenwaarde. Hoe is dat in de loop van de jaren ontwikkeld? Wat heeft jou goed geholpen? Wie weet hebben anderen er wat aan
Mijn verhaal.
Ik ben altijd dik geweest en heb issues met kilo's en voeding. Ik kom uit een gezin waar eten een centrale rol speelt in ons leven. Mijn brusjes zijn allemaal Bourgondiërs. Mijn ouders waren afwezig en hadden weinig pedagogische vaardigheden en kennis wat betreft voeding. Ik heb niet al een te beste jeugd gehad, waarbij ik soms niet wist wanneer er wel eten was. Ik heb vaak met mijn broertje in huis lopen zoeken naar eten (ouders waren niet thuis). Ik weet niet wat oorzaak-gevolg is, want ik denk dat niet alles terug te leiden is naar opvoeding en slechte jeugd. Maar hoe het nu is dat ik overeet. Zeker als het eten lekker is. Het komt bij mij uit denk ik voort uit een angst dat het straks niet meer is en ook wanneer er wel eten is.
Ik heb een extraverte persoonlijkheid en hou van prikkels. Eten is wat dat betreft ook echt iets waar ik plezier aan beleef. Aan het bedenken van maaltijden, koken en samen eten. Met name koken vind ik heerlijk therapeutisch. Tafelen met vrienden en familie
Geur, smaak en textuur van eten kan ik echt van genieten.Wat betreft het afvallen was ik jongsaf aan bezig. Als kind was ik bezig met minder snoepen, minder eten. Minder van alles wat slecht was. Heb ook periodes gehad dat ik er niet zo bezig was. Ik denk dat het eerste dieet wat ik probeerde is van Atkins, koolhydraatarm. Ik werd er hangry van, omdat ik onwijs brood, aardappels en rijst miste. Heeft het geholpen, geen idee. Door de jaren heen heb ik wel mijzelf aangeleerd om minder koolhydraten (dus niet volledig schrappen, maar beperken) te eten en vervangen door groenten, proteïnen (eieren, gezonde keuzes vlees, bonen) en groenten.
Ik ben naar 2 diëtistes geweest. Daar heb ik inzicht gekregen in hoeveel voeding ik nodig heb, gezonde keuzes maken. Ik heb periodes gehad dat ik op mijn voeding lette en ging sporten. Of alleen op voeding of alleen sporten. Ik kwam niet aan, verloor soms wat. Maar niets duurzaams.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik mijzelf saboteerde. En dat er wellicht meer dingen speelde en problemen moet je bij de wortels aanpakken. Ik ben toen naar een eetstoornissen kliniek gegaan. Ik had niet een specifieke eetstoornis. Multidisciplinair aan de slag gegaan. Met name de EMDR en de gesprekken hebben mij geholpen. Ik ben denk ik 5 a 10 kg afgevallen. Heb hier veel dingen geleerd, maar het heeft niet geleid dat ik structureel ben afgevallen,
Jaren later, vorig jaar ben ik weer naar een GZ-psycholoog gegaan. Ik had last van de strijd die ik jarenlang voer tegen het dik zijn, afvallen, stigma's. Heeft mij zeker geholpen, maar niet bij die knop omzetten of dat er kg's ervan af zijn. Ik kan zeggen dat ik, los van ongelukkig voelen over het dik zijn, gelukkig ben met mijzelf
Ik heb altijd interesse gehad in het dik zijn, oorzaak, oplossingen, verhalen en onderzoeken. Mogelijk spelen bij mij ook andere factoren die het psychisch en fysiek het afvallen lastiger maken. Ik gebruik al jarenlang medicatie tegen allergieën. Ik heb slaapapneu. Ik heb gelezen dat als je op een bepaald overgewicht komt, je vethuishouding hormonaal een rol gaan spelen. Het afvallen is niet zo eenvoudig meer.
Ik heb mij laten doorverwijzen naar een internist. Om te kijken naar medische, fysieke
factoren. Wie weet geeft dit een aantal inzichten. Ik hoop iemand te treffen die het wat meer holistischer kan kijken. Dus niet alleen leefstijladviezen, psychische problematiek aanpakken of alleen de fysieke.
Lang verhaal
Ik heb een moeizame relatie met mijn lijf, zelfbeeld en acceptatie. Soms accepteer ik het en soms ook niet. De hele tijd bezig zijn met (niet) eten en mijn zelfbeeld is zwaar. Ik dacht vaak dat ik beter de energie kon stoppen in acceptatie. En dat gaat wisselend. Ik heb lang gedacht dat ik moest afvallen, want dan ben ik leuker. Op dik zijn heersen stigma's zoals dom, lui zijn en geen wilskracht. Dus als ik niet bezig was met afvallen, dan was ik dat. Ik snap dat hele afvallen en wilskracht niet. Hoe houden mensen dat toch vol? Ik hou het gezonde leefstijl voor maximaal 2 weken vol en dan kruipen langzamerhand dingen weer bij in. Weer een beetje overeten, minder gaan bewegen. En dan ben ik weer terug bij af. Overigens zit ik al een tijdje op hetzelfde gewicht, misschien een paar kg meer door de Corona
Ik denk dat dit het wellicht is voor mij. Ik ga nog naar de internist, ik blijf mijn best te doen om een gezonde levensstijl te hanteren. Ik heb weleens gedacht aan een maagverkleining oid. Ik heb alleen de risico's en de mate van impact op mijn geluk niet voor over. Dik zijn is ook geen pretje en zeker niet gezond. Misschien ben ik er nog niet in het beslisproces.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen. Wat is jouw proces? Heb je het geaccepteerd of is het je gelukt om af te vallen en op gewicht te blijven? Wat hoor je zoal van anderen over dik zijn. Wat voor vragen en opmerkingen krijg je zoal?
Iedereen die een gewicht heeft is welkom
Graag respectvol naar elkaar toe blijven en aan dooddoeners hebben we niet zoveel aan
anoniem_82224 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 21:26
1.28% gewijzigd
zaterdag 3 april 2021 om 21:31
ik wil ook wel graag meeschrijven.
Ik ben dik. En ik vind het verschrikkelijk.
Ik kwam net vandaag een ouderwets fotoplakboek tegen bij het opruimen van de zolder. Uit 2002. Ik was 17. En ik was slank, vind ik nu. Wel een kont, en geen blokjesbuik. Maar een goed figuur. Mijn vriendinnen waren allemaal minder volwassen qua figuur, smaller. En ik weet nog hoe opgelaten ik me elke dag voelde.
En eigenlijk ben ik sindsdien NOOIT tevreden geweest.
In mijn studententijd werd ik dikker, ik kon eindelijk los want niemand hield me in de gaten. Ik ben van 70 naar 80 gegaan, naar 75, zelfs een tijdje naar 68 (relatie voorbij.. doodongelukkig) en nu net onder de 100.
Vandaag merkte ik dat bukken om mijn veters te strikken niet fijn meer is. Daar schrok ik zo van. Het is zo dubbel. Aan de ene kant kan ik niets anders zien dan mijn dikke lijf, aan de andere kant onderschat ik het ook. De lichamelijke gevolgen.
Ik heb het gevoel dat ik al zo lang vast zit in een vicieuze cirkel. Ik ben verslaafd aan suiker. Ik ben niet fit. Ik maak eten erg belangrijk (zeker nu ik thuis werk kan ik echt van maaltijd naar maaltijd leven). Ik durf dingen niet omdat ik dik ben. Denk dat alles verandert als ik slank ben.
Ik weet niet hoe dit is gekomen en ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe dit kan stoppen en daar baal ik zo van. Ik ben een volwassen vrouw met een koophuis, een carriere, een geweldige vriendengroep. Waarom kan ik niet gewoon STOPPEN met te veel eten?
Ik ben dik. En ik vind het verschrikkelijk.
Ik kwam net vandaag een ouderwets fotoplakboek tegen bij het opruimen van de zolder. Uit 2002. Ik was 17. En ik was slank, vind ik nu. Wel een kont, en geen blokjesbuik. Maar een goed figuur. Mijn vriendinnen waren allemaal minder volwassen qua figuur, smaller. En ik weet nog hoe opgelaten ik me elke dag voelde.
En eigenlijk ben ik sindsdien NOOIT tevreden geweest.
In mijn studententijd werd ik dikker, ik kon eindelijk los want niemand hield me in de gaten. Ik ben van 70 naar 80 gegaan, naar 75, zelfs een tijdje naar 68 (relatie voorbij.. doodongelukkig) en nu net onder de 100.
Vandaag merkte ik dat bukken om mijn veters te strikken niet fijn meer is. Daar schrok ik zo van. Het is zo dubbel. Aan de ene kant kan ik niets anders zien dan mijn dikke lijf, aan de andere kant onderschat ik het ook. De lichamelijke gevolgen.
Ik heb het gevoel dat ik al zo lang vast zit in een vicieuze cirkel. Ik ben verslaafd aan suiker. Ik ben niet fit. Ik maak eten erg belangrijk (zeker nu ik thuis werk kan ik echt van maaltijd naar maaltijd leven). Ik durf dingen niet omdat ik dik ben. Denk dat alles verandert als ik slank ben.
Ik weet niet hoe dit is gekomen en ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe dit kan stoppen en daar baal ik zo van. Ik ben een volwassen vrouw met een koophuis, een carriere, een geweldige vriendengroep. Waarom kan ik niet gewoon STOPPEN met te veel eten?
zaterdag 3 april 2021 om 22:24
Misschien door te stoppen om je lichaam te zien in termen als dik/lelijk en slank/mooi, je lichaam is een belangrijk onderdeel van wie je bent. Wat jij eet bepaald wat je met je lichaam kan en ook je stemming en leerprestaties verbeteren. Waarom je niet eerst volproppen met groenten, fruit, eieren, en volkorenproducten en de rest van de dag de dingen die je lekker vindt? Het belangrijkste is dat je in ieder geval bouwstoffen binnenkrijgt om je beste ik te worden.creabea2punt0 schreef: ↑03-04-2021 21:31ik wil ook wel graag meeschrijven.
Ik ben dik. En ik vind het verschrikkelijk.
Ik kwam net vandaag een ouderwets fotoplakboek tegen bij het opruimen van de zolder. Uit 2002. Ik was 17. En ik was slank, vind ik nu. Wel een kont, en geen blokjesbuik. Maar een goed figuur. Mijn vriendinnen waren allemaal minder volwassen qua figuur, smaller. En ik weet nog hoe opgelaten ik me elke dag voelde.
En eigenlijk ben ik sindsdien NOOIT tevreden geweest.
In mijn studententijd werd ik dikker, ik kon eindelijk los want niemand hield me in de gaten. Ik ben van 70 naar 80 gegaan, naar 75, zelfs een tijdje naar 68 (relatie voorbij.. doodongelukkig) en nu net onder de 100.
Vandaag merkte ik dat bukken om mijn veters te strikken niet fijn meer is. Daar schrok ik zo van. Het is zo dubbel. Aan de ene kant kan ik niets anders zien dan mijn dikke lijf, aan de andere kant onderschat ik het ook. De lichamelijke gevolgen.
Ik heb het gevoel dat ik al zo lang vast zit in een vicieuze cirkel. Ik ben verslaafd aan suiker. Ik ben niet fit. Ik maak eten erg belangrijk (zeker nu ik thuis werk kan ik echt van maaltijd naar maaltijd leven). Ik durf dingen niet omdat ik dik ben. Denk dat alles verandert als ik slank ben.
Ik weet niet hoe dit is gekomen en ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe dit kan stoppen en daar baal ik zo van. Ik ben een volwassen vrouw met een koophuis, een carriere, een geweldige vriendengroep. Waarom kan ik niet gewoon STOPPEN met te veel eten?
Er zijn diverse proeven gedaan bij gevangenen, de ene groep kreeg aanvullende voedingssupplementen, de andere groep een placebo, in Nederland leidde dat tot 34% minder agressie, bij jou en mij zou het tot minder stress leiden. Bedenk dat veel van je eetgedrag te maken heeft met moeheid en moeheid leidt weer naar depressie, somberheid en angstige gevoelens. Als je moe bent en je zet je er overheen door tv te blijven kijken/ forum dan heeft je lichaam extra energie nodig. Je negeert de signalen van je lichaam en die heeft snelle koolhydraten nodig om wakker te blijven terwijl je hangt dus krijg je zin in vet en suikers.
De dikheid van de buitenkant is niet het ergst maar wel het vet om je organen, slanke mensen die ongezond eten hebben dat ook en kinderen ook. De enige gezonde dikke mensen zijn sumoworstelaars, die hebben wel veel vet maar het zit niet rond hun organen, zij eten misschien veel maar wel uitgebalanceerd. Je darmen zijn super belangrijk, dus alles met vezels en vitaminen/mineralen is perfect.
Overdag voedt je je lichaam en 's avonds ga lekker zelf los op lekkere ongezonde dingen, echt maak je niet zo druk om de buitenkant, wees lief voor je binnenkant.
zondag 4 april 2021 om 00:41
Misschien kun je met kleine stapjes beginnen? Zoals gewone cola vervangen door cola zero of magere melk i.p.v. halfvolle etc? En minder lekkers in huis halen, of kleinere verpakkingen, als je weet dat je er niet vanaf kan blijven en die zak chips op moet vandaag. En misschien wat vaker fietsen of lopen i.p.v. de auto. Wat vaker de trap dan de lift etc.creabea2punt0 schreef: ↑03-04-2021 21:31ik wil ook wel graag meeschrijven.
Ik ben dik. En ik vind het verschrikkelijk.
Ik kwam net vandaag een ouderwets fotoplakboek tegen bij het opruimen van de zolder. Uit 2002. Ik was 17. En ik was slank, vind ik nu. Wel een kont, en geen blokjesbuik. Maar een goed figuur. Mijn vriendinnen waren allemaal minder volwassen qua figuur, smaller. En ik weet nog hoe opgelaten ik me elke dag voelde.
En eigenlijk ben ik sindsdien NOOIT tevreden geweest.
In mijn studententijd werd ik dikker, ik kon eindelijk los want niemand hield me in de gaten. Ik ben van 70 naar 80 gegaan, naar 75, zelfs een tijdje naar 68 (relatie voorbij.. doodongelukkig) en nu net onder de 100.
Vandaag merkte ik dat bukken om mijn veters te strikken niet fijn meer is. Daar schrok ik zo van. Het is zo dubbel. Aan de ene kant kan ik niets anders zien dan mijn dikke lijf, aan de andere kant onderschat ik het ook. De lichamelijke gevolgen.
Ik heb het gevoel dat ik al zo lang vast zit in een vicieuze cirkel. Ik ben verslaafd aan suiker. Ik ben niet fit. Ik maak eten erg belangrijk (zeker nu ik thuis werk kan ik echt van maaltijd naar maaltijd leven). Ik durf dingen niet omdat ik dik ben. Denk dat alles verandert als ik slank ben.
Ik weet niet hoe dit is gekomen en ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe dit kan stoppen en daar baal ik zo van. Ik ben een volwassen vrouw met een koophuis, een carriere, een geweldige vriendengroep. Waarom kan ik niet gewoon STOPPEN met te veel eten?
zondag 4 april 2021 om 10:37
Ik ben mijn hele leven (iets) te dik tot morbide obees geweest.
Begon op de basisschool al dat ik vaker naar de schoolarts moest omdat ik zwaarder was en ik door begon te krijgen dat dik(ker) zijn slecht is.
Als puber tot begin 20 met drastische maatregelen geprobeerd om af te vallen, vasten, kotsen en vervolgens weer overeten.
Ik begon mij vrij extreem te kleden omdat ik zo de aandacht van mijn gewicht af kon leiden.
Ik was veel te dik maar lichamelijk wel gezond en beresterk.
Kon nog best makkelijk de trap op draven en sportte ook in de sportschool.
Eten kreeg ik niet onder controle en mijn stofwisseling was kapot door jarenlange extreme afvalpogingen.
4 jaar geleden geopereerd en nu ben ik 'normaal'
Heb een gezond gewicht en ben er nog steeds niet helemaal aan gewend.
Weet nog heel goed dat ik net zo ongeveer op mijn streefgewicht zat en we in dierenpark Emmen waren.
We gingen in die bus safari en dan moet je op zo'n bank zitten waar een bescherm beugel over de hele lengte van de bank zit.
Die gaat zo ver als 'de dikste' op de bank.
Ik ging zitten met nog 3 mensen en probeerde die stang naar beneden te duwen maar die kwamen bij lange na niet in mijn schoot.
Ik bleef onozel op die stang drukken want ik was zo gewend aan altijd de grootste zijn dat het er niet in wou dat ik de kleinste op de bank was.
9 maanden na de operatie werd ik zwanger en bij de controles kreeg ik steeds te horen dat ik zo mooi 'slank' bleef tijdens de zwangerschap.
Je had me een jaar geleden eens moeten zien dacht ik dan.
Bij mijn familie zitten opmerkingen over mijn gewicht er zo ingesleten dat ik die nog steeds krijg, maar dat ik ene oor in, andere oor uit.
Begon op de basisschool al dat ik vaker naar de schoolarts moest omdat ik zwaarder was en ik door begon te krijgen dat dik(ker) zijn slecht is.
Als puber tot begin 20 met drastische maatregelen geprobeerd om af te vallen, vasten, kotsen en vervolgens weer overeten.
Ik begon mij vrij extreem te kleden omdat ik zo de aandacht van mijn gewicht af kon leiden.
Ik was veel te dik maar lichamelijk wel gezond en beresterk.
Kon nog best makkelijk de trap op draven en sportte ook in de sportschool.
Eten kreeg ik niet onder controle en mijn stofwisseling was kapot door jarenlange extreme afvalpogingen.
4 jaar geleden geopereerd en nu ben ik 'normaal'
Heb een gezond gewicht en ben er nog steeds niet helemaal aan gewend.
Weet nog heel goed dat ik net zo ongeveer op mijn streefgewicht zat en we in dierenpark Emmen waren.
We gingen in die bus safari en dan moet je op zo'n bank zitten waar een bescherm beugel over de hele lengte van de bank zit.
Die gaat zo ver als 'de dikste' op de bank.
Ik ging zitten met nog 3 mensen en probeerde die stang naar beneden te duwen maar die kwamen bij lange na niet in mijn schoot.
Ik bleef onozel op die stang drukken want ik was zo gewend aan altijd de grootste zijn dat het er niet in wou dat ik de kleinste op de bank was.
9 maanden na de operatie werd ik zwanger en bij de controles kreeg ik steeds te horen dat ik zo mooi 'slank' bleef tijdens de zwangerschap.
Je had me een jaar geleden eens moeten zien dacht ik dan.
Bij mijn familie zitten opmerkingen over mijn gewicht er zo ingesleten dat ik die nog steeds krijg, maar dat ik ene oor in, andere oor uit.
zondag 4 april 2021 om 12:14
En dit is precies wat er mis is met onze maatschappij op dit gebied. Want wat zegt dat over mensen die wel meer aankomen? Denken ze dan ‘goh die vrouw laat zich wel erg gaan’?9 maanden na de operatie werd ik zwanger en bij de controles kreeg ik steeds te horen dat ik zo mooi 'slank' bleef tijdens de zwangerschap.
Je had me een jaar geleden eens moeten zien dacht ik dan.
Zo’n simpel zinnetje impliceert zo veel over het gedachtegoed er achter.
maandag 5 april 2021 om 09:37
Goedemorgen
Wat ik mij nog afvraag, hoe is jullie ervaring met professionals die betrokken waren bij je gezondheid of die betrokken waren bij het afvallen?
Met een aantal heb ik mij echt gezien gevoeld. Die luisterden ook beter dan sommigen. Gingen in op wat ik zei en stipten ook de dingen aan wat eronder lag. De mindere/slechte ervaringen waren bv een huisarts in opleiding die zei dat afvallen goed zou zijn en dat ze leefstijladviezen adviseert. In een gesprek hierover waarin ik aangaf dat ik meer dan voldoende weet over leefstijladviezen alleen dat het mij niet lukt. Psychologische hulp om te kijken naar onderliggende factoren hebben geholpen, maar het stuk waardoor het lukt om het blijvend vol te houden niet. Ze bleef maar volhouden dat een aanpassing van leefstijl de oplossing is.
Diëtistes die weinig konden met mijn vragen omtrent het altijd trek en zin hebben in iets 'lekkers'. Na glazen water verder, rauwkost (de hoeveelheid wortels en komkommers die ik weg gesnackt heb
) is de wilskracht op. Dus ik volgde geen voedingsadviezen op (wat op papier klopt)
Wat ik mij nog afvraag, hoe is jullie ervaring met professionals die betrokken waren bij je gezondheid of die betrokken waren bij het afvallen?
Met een aantal heb ik mij echt gezien gevoeld. Die luisterden ook beter dan sommigen. Gingen in op wat ik zei en stipten ook de dingen aan wat eronder lag. De mindere/slechte ervaringen waren bv een huisarts in opleiding die zei dat afvallen goed zou zijn en dat ze leefstijladviezen adviseert. In een gesprek hierover waarin ik aangaf dat ik meer dan voldoende weet over leefstijladviezen alleen dat het mij niet lukt. Psychologische hulp om te kijken naar onderliggende factoren hebben geholpen, maar het stuk waardoor het lukt om het blijvend vol te houden niet. Ze bleef maar volhouden dat een aanpassing van leefstijl de oplossing is.
Diëtistes die weinig konden met mijn vragen omtrent het altijd trek en zin hebben in iets 'lekkers'. Na glazen water verder, rauwkost (de hoeveelheid wortels en komkommers die ik weg gesnackt heb
) is de wilskracht op. Dus ik volgde geen voedingsadviezen op (wat op papier klopt)
maandag 5 april 2021 om 09:41
@Creabea
Ik weet niet zozeer of je op zoek bent naar een oplossing of meedenken waarom of dat je frustreert over jezelf in het algemeen. Hopelijk haal je wat troost en misschien ook wel motivatie van anderen. Velen worstelen jaren met overgewicht en alles wat erbij komt kijken. De oplossing is niet altijd simpel en het proces duurt ook lang.
Heb je professionele hulp gehad bij het overgewicht en de mogelijk onderliggende factoren?
Ik weet niet zozeer of je op zoek bent naar een oplossing of meedenken waarom of dat je frustreert over jezelf in het algemeen. Hopelijk haal je wat troost en misschien ook wel motivatie van anderen. Velen worstelen jaren met overgewicht en alles wat erbij komt kijken. De oplossing is niet altijd simpel en het proces duurt ook lang.
Heb je professionele hulp gehad bij het overgewicht en de mogelijk onderliggende factoren?
maandag 5 april 2021 om 09:47
@Rosepudding
Wat een bizarre gewaarwording lijkt mij dat als je niet meer de grootste bent. En ook de psychologische effecten daarvan over hoe anderen jou waarnemen. Hoe ervaar je dit?
Wat betreft de opmerkingen over je gewicht/uiterlijk in je familie. Wat naar is dat, zelfs nu je een gezond gewicht heb. Kan je dat met ze bespreken? Ook dat doet wat met je lijkt mij.
Wat een bizarre gewaarwording lijkt mij dat als je niet meer de grootste bent. En ook de psychologische effecten daarvan over hoe anderen jou waarnemen. Hoe ervaar je dit?
Wat betreft de opmerkingen over je gewicht/uiterlijk in je familie. Wat naar is dat, zelfs nu je een gezond gewicht heb. Kan je dat met ze bespreken? Ook dat doet wat met je lijkt mij.
maandag 5 april 2021 om 10:26
@lovestar, als ik in een groep mensen ben (vooral met andere vrouwen) voel ik me nog steeds vaak lomp en groot.
Ben toch altijd nog aan het vergelijken.
Als ik dan achteraf bijvoorbeeld een foto zie ben ik nog altijd verbaasd.
Maar andersom geldt ook, toen ik dik was ontweek ik vaak foto's maar soms zie je jezelf toch eens terug en schrik ik ook weer hoe dik ik eigenlijk was.
Ik ben rond de 58 kilo afgevallen en de echte reacties kwamen idd pas na de eerste 25 tot 30 kilo, wat iemand eerder in dit topic ook aangaf.
Ik kwam toen ook onder de 100 dus dit was voor mij wel echt een soort kantelpunt.
Het was eigenlijk bizar wat voor reacties ik kreeg van mensen die ik eigenlijk niet eens kende maar af en toe in de supermarkt tegenkwam en alleen van gezicht kende, of vage kennissen van mijn ouders bijvoorbeeld.
En ze bedoelen het heus wel goed maar men vraagt gewoon heel brutaal hoe zwaar je eigenlijk wel niet was en je was wel erg dik hè.
Maar niemand die het in zijn hoofd haalt om te vragen hoe zwaar je bent of hoeveel je bent aangekomen als je dik bent.
Op een gegeven moment werd het steeds vaker van: nu niet meer afvallen hè, je valt nu wel erg veel af.
Want je mag natuurlijk ook weer niet slanker worden dan degene die je zo grootmoedig complimenteert.
Ben toch altijd nog aan het vergelijken.
Als ik dan achteraf bijvoorbeeld een foto zie ben ik nog altijd verbaasd.
Maar andersom geldt ook, toen ik dik was ontweek ik vaak foto's maar soms zie je jezelf toch eens terug en schrik ik ook weer hoe dik ik eigenlijk was.
Ik ben rond de 58 kilo afgevallen en de echte reacties kwamen idd pas na de eerste 25 tot 30 kilo, wat iemand eerder in dit topic ook aangaf.
Ik kwam toen ook onder de 100 dus dit was voor mij wel echt een soort kantelpunt.
Het was eigenlijk bizar wat voor reacties ik kreeg van mensen die ik eigenlijk niet eens kende maar af en toe in de supermarkt tegenkwam en alleen van gezicht kende, of vage kennissen van mijn ouders bijvoorbeeld.
En ze bedoelen het heus wel goed maar men vraagt gewoon heel brutaal hoe zwaar je eigenlijk wel niet was en je was wel erg dik hè.
Maar niemand die het in zijn hoofd haalt om te vragen hoe zwaar je bent of hoeveel je bent aangekomen als je dik bent.
Op een gegeven moment werd het steeds vaker van: nu niet meer afvallen hè, je valt nu wel erg veel af.
Want je mag natuurlijk ook weer niet slanker worden dan degene die je zo grootmoedig complimenteert.
maandag 5 april 2021 om 11:08
@rosepudding Zo herkenbaar wat je schrijft! Ook de reacties van onbekenden inderdaad. Sommigen die gewoon een compliment wilden geven, maar ik had ook het idee dat het wel eens voortkwam uit nieuwsgierigheid. Van mij hoefden die opmerkingen niet zo, ook niet van bekenden. Een welgemeend compliment af en toe is leuk, maar ik vond het negen van de tien keer tegelijkertijd ook ongemakkelijk. Ik had soms ook het idee dat mensen zich op een bepaalde manier verplicht leken te voelen er iets over te zeggen.rosepudding schreef: ↑05-04-2021 10:26Het was eigenlijk bizar wat voor reacties ik kreeg van mensen die ik eigenlijk niet eens kende maar af en toe in de supermarkt tegenkwam en alleen van gezicht kende, of vage kennissen van mijn ouders bijvoorbeeld.
En ze bedoelen het heus wel goed maar men vraagt gewoon heel brutaal hoe zwaar je eigenlijk wel niet was en je was wel erg dik hè.
Ook wel echt vervelende ervaringen gehad: een bekende die zonder omhaal vroeg hoeveel ik was afgevallen en mijn reactie dat ik dat een heel ongemakkelijke vraag vond echt niet begreep en er maar over door bleef gaan. Na mijn 'ik ga daar écht geen antwoord op geven' had ik wel verwacht dat hij zou inbinden en misschien zelfs excuses zou maken, maar het leek echt niet aan te komen dat het misschien gevoelig kon liggen. Daar zaten overigens totaal geen verkeerde bedoelingen achter, prima persoon verder, beetje bord voor zijn hoofd op dit gebied misschien
Of op een feestje een kennis die enorm overdreven reageerde, luidkeels, ten overstaan van iedereen ('oooh, zó veel, zó knap, kijk nou, nee maar!') en ook alleen maar meer overdreven door bleef gaan toen ik daarop eerst geïrriteerd en daarna boos reageerde en haar zei ermee op te houden. Ik heb dat op de een of andere manier als echt heel naar en pijnlijk ervaren.
Maar goed, verder voornamelijk fijne reacties hoor, voornamelijk mensen die subtiel op een leuke manier een compliment geven en ook even checken of dat wel goed valt en oke is.
En ook herkenbaar dat mensen op een gegeven moment gaan zeggen dat het 'nu wel genoeg is'. Ik had daarbij inderdaad het idee dat dat sosm voortkwam uit het idee dat ik toch niet slanker moest worden dan zij waren, maar heb ook wel overwogen of het een signaal was dat ik serieus moest nemen.
Ingewikkeld allemaal en het maakt me ervan bewust dat er zoveel emoties en gevoelens rondom gewicht en omvang blijven spelen en dat dat waarschijnlijk ook niet weggaat, ook niet nu het al een tijd lukt om op gewenst gewicht te blijven.
maandag 5 april 2021 om 15:23
Je hebt een suikerverslaving. En een suikerverslaving js best wel een ernstoge verslaving. Je kan er af komen door even helemaal geen suikers te nemen. Ik raad koolhydraatarm eten aan. Njet om af te vallen (je zal ook afvallen maar je moet eerst van die suikersverlaving af). Eet gewoon wat je wilt maar geen koolhydraten. Of noj ja max 20.per dag. Je zal afkicken van de suikers en je kan daar zelfs ziek van worden. Maar na een week of 2 voel je je 100 keer beter.creabea2punt0 schreef: ↑03-04-2021 21:31ik wil ook wel graag meeschrijven.
Ik ben dik. En ik vind het verschrikkelijk.
Ik kwam net vandaag een ouderwets fotoplakboek tegen bij het opruimen van de zolder. Uit 2002. Ik was 17. En ik was slank, vind ik nu. Wel een kont, en geen blokjesbuik. Maar een goed figuur. Mijn vriendinnen waren allemaal minder volwassen qua figuur, smaller. En ik weet nog hoe opgelaten ik me elke dag voelde.
En eigenlijk ben ik sindsdien NOOIT tevreden geweest.
In mijn studententijd werd ik dikker, ik kon eindelijk los want niemand hield me in de gaten. Ik ben van 70 naar 80 gegaan, naar 75, zelfs een tijdje naar 68 (relatie voorbij.. doodongelukkig) en nu net onder de 100.
Vandaag merkte ik dat bukken om mijn veters te strikken niet fijn meer is. Daar schrok ik zo van. Het is zo dubbel. Aan de ene kant kan ik niets anders zien dan mijn dikke lijf, aan de andere kant onderschat ik het ook. De lichamelijke gevolgen.
Ik heb het gevoel dat ik al zo lang vast zit in een vicieuze cirkel. Ik ben verslaafd aan suiker. Ik ben niet fit. Ik maak eten erg belangrijk (zeker nu ik thuis werk kan ik echt van maaltijd naar maaltijd leven). Ik durf dingen niet omdat ik dik ben. Denk dat alles verandert als ik slank ben.
Ik weet niet hoe dit is gekomen en ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe dit kan stoppen en daar baal ik zo van. Ik ben een volwassen vrouw met een koophuis, een carriere, een geweldige vriendengroep. Waarom kan ik niet gewoon STOPPEN met te veel eten?
Ik ben daar nu mee bezig en heb noojt meer eetbuien of trek in zoete dingen. Ook geen energiedips meer na het eten etc. Je zuly je echt beter voelen.
O en stop met jezelf walgelijk vinden. Je bent gewoon een mens als ieder ander. Je hebt alleen een te grote voorraad energie opgeslagen in je lijf en nu is het tijd om die energievoorraad te verkleinen voor je gezondheid. Maar hang er geen schoonheidsideaal aan.
maandag 5 april 2021 om 15:26
Over complimenten met afvallen...
Sja ik ben een keer 40 kilo afgevallen. (En ook weer 25 aangekomen helaas). Dan krijg je van die opmerkingen : wow je ziet er goed uit! Nou bedankt en hiervoor zag ik er niet goed uit? En dan mensen die zeggen: ja je was ook veel te dik... ja en?
Ik kan daar niks mee. Ik val af voor mezelf en niet voor een ander.
Ik krijg nu ook wel complimentjes nu iknweer afval maar meer van bijv mijn partner. Maar die vindt me ook lekker als ik niet slank ben.
Sja ik ben een keer 40 kilo afgevallen. (En ook weer 25 aangekomen helaas). Dan krijg je van die opmerkingen : wow je ziet er goed uit! Nou bedankt en hiervoor zag ik er niet goed uit? En dan mensen die zeggen: ja je was ook veel te dik... ja en?
Ik kan daar niks mee. Ik val af voor mezelf en niet voor een ander.
Ik krijg nu ook wel complimentjes nu iknweer afval maar meer van bijv mijn partner. Maar die vindt me ook lekker als ik niet slank ben.
woensdag 7 april 2021 om 12:43
Met terugwerkende kracht klinkt het mij kwetsend in de oren. Maar misschien komt het ook omdat ik ervaar dat de samenleving een negatieve beeld heeft van dik zijn. Het klinkt mij ook dat ze de persoon die je toen was afkeurden qua uiterlijk, maar je bent nog steeds diezelfde persoon. Dus hoe kan dat niet persoonlijk zijn.rosepudding schreef: ↑05-04-2021 10:26@lovestar, als ik in een groep mensen ben (vooral met andere vrouwen) voel ik me nog steeds vaak lomp en groot.
Ben toch altijd nog aan het vergelijken.
Als ik dan achteraf bijvoorbeeld een foto zie ben ik nog altijd verbaasd.
Maar andersom geldt ook, toen ik dik was ontweek ik vaak foto's maar soms zie je jezelf toch eens terug en schrik ik ook weer hoe dik ik eigenlijk was.
Ik ben rond de 58 kilo afgevallen en de echte reacties kwamen idd pas na de eerste 25 tot 30 kilo, wat iemand eerder in dit topic ook aangaf.
Ik kwam toen ook onder de 100 dus dit was voor mij wel echt een soort kantelpunt.
Het was eigenlijk bizar wat voor reacties ik kreeg van mensen die ik eigenlijk niet eens kende maar af en toe in de supermarkt tegenkwam en alleen van gezicht kende, of vage kennissen van mijn ouders bijvoorbeeld.
En ze bedoelen het heus wel goed maar men vraagt gewoon heel brutaal hoe zwaar je eigenlijk wel niet was en je was wel erg dik hè.
Maar niemand die het in zijn hoofd haalt om te vragen hoe zwaar je bent of hoeveel je bent aangekomen als je dik bent.
Op een gegeven moment werd het steeds vaker van: nu niet meer afvallen hè, je valt nu wel erg veel af.
Want je mag natuurlijk ook weer niet slanker worden dan degene die je zo grootmoedig complimenteert.
Ik weet niet. Ik heb het idee dat dit berich vaag klinkt en het lukt niet om een bepaald gevoel in woorden te gieten. Of begrijpt iemand wel wat ik bedoel te zeggen
woensdag 7 april 2021 om 12:49
Oef. Daar zou ik ook mij ongemakkelijk en geïrriteerd over voelen. Ik hou er niet van om in de belangstelling te staan en zeker niet in de vorm van aapjes kijken. Dus ja, ik kan mij voorstellen dat het vervelend voor je was.Auran schreef: ↑05-04-2021 11:08@rosepudding Zo herkenbaar wat je schrijft! Ook de reacties van onbekenden inderdaad. Sommigen die gewoon een compliment wilden geven, maar ik had ook het idee dat het wel eens voortkwam uit nieuwsgierigheid. Van mij hoefden die opmerkingen niet zo, ook niet van bekenden. Een welgemeend compliment af en toe is leuk, maar ik vond het negen van de tien keer tegelijkertijd ook ongemakkelijk. Ik had soms ook het idee dat mensen zich op een bepaalde manier verplicht leken te voelen er iets over te zeggen.
Ook wel echt vervelende ervaringen gehad: een bekende die zonder omhaal vroeg hoeveel ik was afgevallen en mijn reactie dat ik dat een heel ongemakkelijke vraag vond echt niet begreep en er maar over door bleef gaan. Na mijn 'ik ga daar écht geen antwoord op geven' had ik wel verwacht dat hij zou inbinden en misschien zelfs excuses zou maken, maar het leek echt niet aan te komen dat het misschien gevoelig kon liggen. Daar zaten overigens totaal geen verkeerde bedoelingen achter, prima persoon verder, beetje bord voor zijn hoofd op dit gebied misschien
Of op een feestje een kennis die enorm overdreven reageerde, luidkeels, ten overstaan van iedereen ('oooh, zó veel, zó knap, kijk nou, nee maar!') en ook alleen maar meer overdreven door bleef gaan toen ik daarop eerst geïrriteerd en daarna boos reageerde en haar zei ermee op te houden. Ik heb dat op de een of andere manier als echt heel naar en pijnlijk ervaren.
Maar goed, verder voornamelijk fijne reacties hoor, voornamelijk mensen die subtiel op een leuke manier een compliment geven en ook even checken of dat wel goed valt en oke is.
En ook herkenbaar dat mensen op een gegeven moment gaan zeggen dat het 'nu wel genoeg is'. Ik had daarbij inderdaad het idee dat dat sosm voortkwam uit het idee dat ik toch niet slanker moest worden dan zij waren, maar heb ook wel overwogen of het een signaal was dat ik serieus moest nemen.
Ingewikkeld allemaal en het maakt me ervan bewust dat er zoveel emoties en gevoelens rondom gewicht en omvang blijven spelen en dat dat waarschijnlijk ook niet weggaat, ook niet nu het al een tijd lukt om op gewenst gewicht te blijven.
Nu ik zo lees de reacties over dik zijn, kilo's verliezen merk ik dat in de afgelopen tijd vooral het gesprek over gemist heb. Waarom ik overgewicht heb. Waarom afvallen ed lastig is. Dan vind ik het helemaal niet erg als iemand een opmerking maakt dat het opvalt dat ik tijdens dat etentje wel veel at. Afkeurende blikken, opmerkingen krijgen is erger dan een open gesprek wat soms ook moeilijk is om kwetsbaar te zijn. Maar het laatste voelt wel meer betrokken en aandacht voor de persoon erachter.
woensdag 7 april 2021 om 13:14
Naast mijn huisarts heb ik er met niemand over gesproken qua professionals. Ik had wel het idee van als afvallen weer niet lukt nu dan schakel ik een dietist in maar het gaat tot nu toe prima. Bij de huisarts was het wel grappig. Die wilde me gewoon even wegen omdat dat al een tijd geleden was en omdat ik de pil slik. Dus toen kwam het op afvallen en toen vroeg hij naar mijn streefgewicht en toen zei hij dus dat ik vooral rustig aan moest doen en dat een beetje overgewicht ook niet erg zou zijn gezien mijn bouw etc. Inmiddels dat streefgewicht gehaald en een nieuw streefgewicht bepaald. Was er ergens wel blij mee dat het al een tijdje geleden was dat de huisarts mij op de weegschaal gezet heeft want op m'n zwaarst was ik 10 kilo zwaarder dan dat eerst in het systeem stondLovestar schreef: ↑05-04-2021 09:37Goedemorgen
Wat ik mij nog afvraag, hoe is jullie ervaring met professionals die betrokken waren bij je gezondheid of die betrokken waren bij het afvallen?
Met een aantal heb ik mij echt gezien gevoeld. Die luisterden ook beter dan sommigen. Gingen in op wat ik zei en stipten ook de dingen aan wat eronder lag. De mindere/slechte ervaringen waren bv een huisarts in opleiding die zei dat afvallen goed zou zijn en dat ze leefstijladviezen adviseert. In een gesprek hierover waarin ik aangaf dat ik meer dan voldoende weet over leefstijladviezen alleen dat het mij niet lukt. Psychologische hulp om te kijken naar onderliggende factoren hebben geholpen, maar het stuk waardoor het lukt om het blijvend vol te houden niet. Ze bleef maar volhouden dat een aanpassing van leefstijl de oplossing is.
Diëtistes die weinig konden met mijn vragen omtrent het altijd trek en zin hebben in iets 'lekkers'. Na glazen water verder, rauwkost (de hoeveelheid wortels en komkommers die ik weg gesnackt heb
woensdag 7 april 2021 om 13:24
Mijn moeder heeft dat nu. Zegt regelmatig van nu hoeft er niet veel meer af he? Het is nu toch goed zo? Als ik zeg dat ik er nog 5 a 8 af wil dan is dat wel erg veel en niet nodig. Ik heb nu net een gezond gewicht behaald en wil nog iets omlaag zodat als ik later ga schommelen ik niet meteen weer overgewicht heb. En het gaat me nu ook niet zozeer om de kilo's maar wil gewoon proberen om nog wat vet rond m'n bovenbenen, buik en heupen af te krijgen want die zijn nog vrij dik in verhouding. Nee ik hoef geen strakke platte buik maar iets minder mag nog wel. En je kunt niet kiezen waar je afvalt helaas.rosepudding schreef: ↑05-04-2021 10:26Op een gegeven moment werd het steeds vaker van: nu niet meer afvallen hè, je valt nu wel erg veel af.
Want je mag natuurlijk ook weer niet slanker worden dan degene die je zo grootmoedig complimenteert.
woensdag 7 april 2021 om 13:54
Sorry, dat ik zo kom binnenvallen(ik ben ook straks weer weg). Wat betreft je laatste zin: dat is natuurlijk een oordeel en ik weet niet of dat er altijd achter zit.rosepudding schreef: ↑05-04-2021 10:26@lovestar, als ik in een groep mensen ben (vooral met andere vrouwen) voel ik me nog steeds vaak lomp en groot.
Ben toch altijd nog aan het vergelijken.
Als ik dan achteraf bijvoorbeeld een foto zie ben ik nog altijd verbaasd.
Maar andersom geldt ook, toen ik dik was ontweek ik vaak foto's maar soms zie je jezelf toch eens terug en schrik ik ook weer hoe dik ik eigenlijk was.
Ik ben rond de 58 kilo afgevallen en de echte reacties kwamen idd pas na de eerste 25 tot 30 kilo, wat iemand eerder in dit topic ook aangaf.
Ik kwam toen ook onder de 100 dus dit was voor mij wel echt een soort kantelpunt.
Het was eigenlijk bizar wat voor reacties ik kreeg van mensen die ik eigenlijk niet eens kende maar af en toe in de supermarkt tegenkwam en alleen van gezicht kende, of vage kennissen van mijn ouders bijvoorbeeld.
En ze bedoelen het heus wel goed maar men vraagt gewoon heel brutaal hoe zwaar je eigenlijk wel niet was en je was wel erg dik hè.
Maar niemand die het in zijn hoofd haalt om te vragen hoe zwaar je bent of hoeveel je bent aangekomen als je dik bent.
Op een gegeven moment werd het steeds vaker van: nu niet meer afvallen hè, je valt nu wel erg veel af.
Want je mag natuurlijk ook weer niet slanker worden dan degene die je zo grootmoedig complimenteert.
Wat mijzelf betreft: na een aantal ziektegevallen en gevallen van anorexia heeft afvallen een hele negatieve associatie voor mij. Ik probeer die emotie altijd voor mij te houden en zo min mogelijk over gewicht te zeggen, maar ik maak mij weleens zorgen over mensen. Ik zie ze liever met een paar kilo te veel, zeg maar. Ik besef dat dit aan mij ligt.
Zoiets kan natuurlijk ook spelen bij mensen. Niet iedereen heeft positieve associaties bij (veel) gewichtsverlies.
woensdag 7 april 2021 om 17:07
Dat heb ik ook. Ik heb een paar keer van dichtbij anorexia meegemaakt. Ook weet ik dat sommige mensen het als storend ervaren, net alsof ze voorheen er niet goed uitzagen. Of omdat het door een andere ziekte is. Dus ik zal niet zo snel iets zeggen als: tjee wat goed dat je bent afgevallen of dat iemand er nu zo goed uit ziet nu ze zoveel afgevallen zijn.Alecta schreef: ↑07-04-2021 13:54Sorry, dat ik zo kom binnenvallen(ik ben ook straks weer weg). Wat betreft je laatste zin: dat is natuurlijk een oordeel en ik weet niet of dat er altijd achter zit.
Wat mijzelf betreft: na een aantal ziektegevallen en gevallen van anorexia heeft afvallen een hele negatieve associatie voor mij. Ik probeer die emotie altijd voor mij te houden en zo min mogelijk over gewicht te zeggen, maar ik maak mij weleens zorgen over mensen. Ik zie ze liever met een paar kilo te veel, zeg maar. Ik besef dat dit aan mij ligt.
Zoiets kan natuurlijk ook spelen bij mensen. Niet iedereen heeft positieve associaties bij (veel) gewichtsverlies.
Ik kan mij voorstellen dat het voor sommige mensen juist een motivatie is/compliment is als het anderen opvalt dat ze afgevallen zijn. Maar door die ervaringen zeg ik er eigenlijk nooit spontaan iets over. Als iemand er zelf over begint, dan wil ik wel weten hoe iemand er onder is, hoe het gaat enz. Maar er zelf over beginnen... nooit.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 7 april 2021 om 19:41
Ik kwam net dit filmpje tegen over body positivity en ik dacht laat ik die even delen hier: https://www.youtube.com/watch?v=bs7Q1_c8kdQ
woensdag 7 april 2021 om 22:51
dit is al mijn eerste eye opener van dit topic, dank je wel daarvoor! Ik hoor al weken dat ik er moe uit zie (heb ook mega last van migraine, zie er serieus scheel van). En ik heb in het verleden een depressie gehad, dus dit is wel goed om te horen. Ook beter voor mijn lichaam (en geest) zorgen dus.Geronimo2 schreef: ↑03-04-2021 22:24Misschien door te stoppen om je lichaam te zien in termen als dik/lelijk en slank/mooi, je lichaam is een belangrijk onderdeel van wie je bent. Wat jij eet bepaald wat je met je lichaam kan en ook je stemming en leerprestaties verbeteren. Waarom je niet eerst volproppen met groenten, fruit, eieren, en volkorenproducten en de rest van de dag de dingen die je lekker vindt? Het belangrijkste is dat je in ieder geval bouwstoffen binnenkrijgt om je beste ik te worden.
TsumTsum schreef: ↑04-04-2021 00:41Misschien kun je met kleine stapjes beginnen? Zoals gewone cola vervangen door cola zero of magere melk i.p.v. halfvolle etc? En minder lekkers in huis halen, of kleinere verpakkingen, als je weet dat je er niet vanaf kan blijven en die zak chips op moet vandaag. En misschien wat vaker fietsen of lopen i.p.v. de auto. Wat vaker de trap dan de lift etc.
dit vind ik dus heel moeilijk. Ik ben nogal van alles of niets. Dus zelfs een dag met gezond eten maar te weinig bewegen voelt 'slecht' en ik veroordeel alles in mijn hoofd. Ook omdat ik niet meer zo goed weet wat normaal is.. mijn eigen maatstaf maakt het eigenlijk onmogelijk een dag een voldoende te geven qua eten/bewegen.
niet zo goed. Ik heb 2 keer een echte therapie gevolgd op gebied van eten/eetproblemen. Met de eerste had ik niet echt een klik, bij de tweede veel meer en ik kon wel wat met haar theorieen maar ergens klikte het niet in mijn hoofd. Ik snap dat eten een copingsmechanisme is etc maar ik vond de stap tussen begrijpen wat er gebeurt en er daadwerkelijk wat aan veranderen heel moeilijk. Ik vond het trouwens ook nog steeds heel moeilijk om echt 100% eerlijk te zijn en echt tot de kern te komen. Ik wilde niet zeggen dat ik een bak B&J op had en geen idee had waarom ik dat gedachteloos naar binnen had gelepeld, ik wilde graag de ideale patient zijn. En ik merk ook dat ik heel erg allergisch ben voor goede adviezen als het op eten aan komt. Ik voel me gelijk aangevallen, er zit zoveel lading op.
Abracadabra, ik heb in mijn jonge jaren zooooveel dieten geprobeerd en zo veel geklooid met mijn eetgewoontes dat ik een dieet gewoon niet meer aandurf. Ook niet koolhydraatarm eten bv (terwijl ik best geloof dat ik een suikerverslaving heb).
Ben trouwens wel heel benieuwd hoe jullie denken over body positivity. Ik vind het ergens een hele goede 'trend' maar merk ook dat ik het (stiekem) veroordeel. Want er wordt iets ongezonds gepromoot EN ik vind dikke mensen niet mooi. En ik weet dat dat heel erg is (en ook betekent dat ik slank zijn ZO groot maak voor mezelf) maar ik krijg daar de knop ook moeilijk bij om. Ben benieuwd of meer mensen dit herkennen.
donderdag 8 april 2021 om 10:46
Ik weet niet zo goed wat ik van bodypositiviteit vind.
Voor:
- acceptatie dat alle lichamen anders zijn.
- acceptatie dat alle lichamen gelijkwaardig zijn.
- dat ongevraagd commentaar op het lichaam van een ander niet oké is.
- dat een lichaam in beginsel functioneel is en niet decoratief.
Tegen:
- verheerlijking van niet gezonde lichaamstypen.
- eendimensionaal, het lijkt vooral te gaan om lichamen die groter/zwaarder zijn dan gemiddeld.
- je moet alles maar mooi vinden, terwijl iets gewoon jouw smaak niet kan zijn.
Ik heb zelf het idee dat de nadruk meer op de tegens ligt dan op de voors.
Voor:
- acceptatie dat alle lichamen anders zijn.
- acceptatie dat alle lichamen gelijkwaardig zijn.
- dat ongevraagd commentaar op het lichaam van een ander niet oké is.
- dat een lichaam in beginsel functioneel is en niet decoratief.
Tegen:
- verheerlijking van niet gezonde lichaamstypen.
- eendimensionaal, het lijkt vooral te gaan om lichamen die groter/zwaarder zijn dan gemiddeld.
- je moet alles maar mooi vinden, terwijl iets gewoon jouw smaak niet kan zijn.
Ik heb zelf het idee dat de nadruk meer op de tegens ligt dan op de voors.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 8 april 2021 om 11:51
Ik ben voor body positivity maar het is inderdaad wel een beetje dubbel. Ik denk trouwens niet dat de mensen in het filmpje wat ik plaatste aan verheerlijking deden of iets dergelijks en ze gaven aan dat het voor iedereen is en niet alleen vollere of dunnere mensen en ook niet dat je alles maar mooi moet vinden. Maar dat de acceptatie en wederzijds respect belangrijk is. Dat je iemand neemt zoals hij/zij is en niet afkeurt op hoe iemand eruit ziet. Of mensen gaat lopen uitschelden voor vet varken of ongewenst 'advies' gaat geven aan wie dan ook. Zo heb ik een keer meegemaakt dat iemand mij vroeg hoe ver ik al was in de zwangerschap. Was zo verbaasd dat het mij gevraagd werd dat ik er om moest lachen maar achteraf gezien was dat natuurlijk niet leuk. Was helemaal niet zwanger.
donderdag 8 april 2021 om 12:20
Het gaat niet perse om dit filmpje, maar mijn idee in het algemeen mbt bodypositiviteit.
Nu denk ik wel dat vrouw die dik is, sneller negatief commentaar krijgt dan bijvoorbeeld een vrouw die heel lang is. De laatste krijgt vast ook commentaar, maar toch anders, het wordt niet gelinkt aan je karakter.
In ieder geval iemand die dik is zal meer negatief commentaar krijgen, er zijn steeds meer mensen dik, dus als je inzet op dik is gewoon een lichaamstype en niet jouw persoonlijkheid, dan heb je wel een groter bereik en mogelijk een groter positief effect. Vandaar dat men qua bodypositiviteit meer inzet op deze groep.
En over dat vragen of iemand zwanger is. Dat gaat zooooo vaak verkeerd, echt dat sommige mensen dat durven te vragen. Als je zwanger bent, dan zeg je dat vaak genoeg zelf al wel.
Nu denk ik wel dat vrouw die dik is, sneller negatief commentaar krijgt dan bijvoorbeeld een vrouw die heel lang is. De laatste krijgt vast ook commentaar, maar toch anders, het wordt niet gelinkt aan je karakter.
In ieder geval iemand die dik is zal meer negatief commentaar krijgen, er zijn steeds meer mensen dik, dus als je inzet op dik is gewoon een lichaamstype en niet jouw persoonlijkheid, dan heb je wel een groter bereik en mogelijk een groter positief effect. Vandaar dat men qua bodypositiviteit meer inzet op deze groep.
En over dat vragen of iemand zwanger is. Dat gaat zooooo vaak verkeerd, echt dat sommige mensen dat durven te vragen. Als je zwanger bent, dan zeg je dat vaak genoeg zelf al wel.
dianaf wijzigde dit bericht op 08-04-2021 12:27
13.32% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 8 april 2021 om 12:24
Hoi,
Mag ik ook nog meeschrijven? Vind het een mooi, open en kwetsbaar topic.
Ook ik ben te dik. Na het stoppen met roken (yeah!!! gelukt!!!) en zwangerschap & medicijngebruik (inmiddels niet meer) zijn er wat kilo's bijgekomen die er niet meer af willen. Ik heb vooral last van een hele dikke buik, alsof ik 5 maand zwanger ben (serieus.. helaas).
Dit komt door vet rond de organen en mijn hormoonhuishouding, maar zeker ook doordat ook ik een suikerverslaving heb. Heb dus letterlijk een suikerbuik.
Overigens heb ik al sinds mijn 12e een 'buikje' wat simpelweg te maken heeft met bouw en hormonen. Vind dat ook niet erg, maar het is niet grappig dat na mijn zwangerschap (kind is 3!) mijn buik maar steeds zo ontzettend dik blijft. Ook mijn heupen, bovenbenen en billen (en bovenarmen en onderkin) zijn erg dik. Gek genoeg wel altijd slanke enkels en polsen gehouden... Heb me al enkele keren voorgenomen om te beginnen met 5 kilo eraf maar er komt altijd iets tussen en ondertussen blijf ik me maar volstoppen met zoetigheid en vette chips en dergelijke.
Ik hou gewoon teveel van lekkere broodjes, sandwiches, chocola (!!!) en chips. Zucht.
Het gesprek erover voer ik eigenlijk niet zo in real life. Ik ben heel lang heel slank geweest door oa veel sporten en dus roken. Ik ben nog steeds niet gewend aan mijn dikke lijf, ik denk nog steeds dat ik ergens wel tussendoor pas en schrik van hoe ik er op foto's uit zie want in de spiegel valt t (van vooraf gezien) best mee... totdat je me dus van de zijkant / in 3D ziet
Merk dat mijn energielevel vrij laag ik en ik vaak moe ben. Ook actief spelen met de kleine gaat me minder makkelijk af dan ik fijn vind. En voor mijn kind wil ik dus, naast dat ik ben gestopt met roken, nu ook gaan stoppen met te dik zijn. Moet alleen nog de moed zien te vinden. Diëten werkt niet voor mij, heb dat nooit gedaan en ga dat ook niet doen. Gezonder eten is wel een optie, vaker de pizza laten staan (of simpelweg niet bestellen) en de slaade gezonder maken door de roomkaas eruit te laten (of in ek geval de hoeveelheid te halveren). Kleine stapjes want het moet wel vol te houden zijn.
ik hoop dat door er meer over te praten (met jullie dus) dat ik uiteindelijk die moed wel verzamel.
Ik wil ook iets delen van mezelf waar ik heel trots op ben. Op mijn zwaarst, nu anderhalf jaar geleden, woog ik 7 kg meer dan nu. Wilde er nog meer af maar toen kwam corona en nouja ik 'mocht' alles eten wat ik lekker vind want o wat waren we zielig dat we zo weinig mochten.
Inmiddels een jaar verder is mijn gewicht gelijk gebleven en pas ik nog alle kleding die ik een jaar geleden paste. Daar ben ik trots op want blijkbaar heb ik dan toch iets goed gedaan ondanks al mijn chocolade-eetmomentjes.
Mag ik ook nog meeschrijven? Vind het een mooi, open en kwetsbaar topic.
Ook ik ben te dik. Na het stoppen met roken (yeah!!! gelukt!!!) en zwangerschap & medicijngebruik (inmiddels niet meer) zijn er wat kilo's bijgekomen die er niet meer af willen. Ik heb vooral last van een hele dikke buik, alsof ik 5 maand zwanger ben (serieus.. helaas).
Dit komt door vet rond de organen en mijn hormoonhuishouding, maar zeker ook doordat ook ik een suikerverslaving heb. Heb dus letterlijk een suikerbuik.
Overigens heb ik al sinds mijn 12e een 'buikje' wat simpelweg te maken heeft met bouw en hormonen. Vind dat ook niet erg, maar het is niet grappig dat na mijn zwangerschap (kind is 3!) mijn buik maar steeds zo ontzettend dik blijft. Ook mijn heupen, bovenbenen en billen (en bovenarmen en onderkin) zijn erg dik. Gek genoeg wel altijd slanke enkels en polsen gehouden... Heb me al enkele keren voorgenomen om te beginnen met 5 kilo eraf maar er komt altijd iets tussen en ondertussen blijf ik me maar volstoppen met zoetigheid en vette chips en dergelijke.
Ik hou gewoon teveel van lekkere broodjes, sandwiches, chocola (!!!) en chips. Zucht.
Het gesprek erover voer ik eigenlijk niet zo in real life. Ik ben heel lang heel slank geweest door oa veel sporten en dus roken. Ik ben nog steeds niet gewend aan mijn dikke lijf, ik denk nog steeds dat ik ergens wel tussendoor pas en schrik van hoe ik er op foto's uit zie want in de spiegel valt t (van vooraf gezien) best mee... totdat je me dus van de zijkant / in 3D ziet
Merk dat mijn energielevel vrij laag ik en ik vaak moe ben. Ook actief spelen met de kleine gaat me minder makkelijk af dan ik fijn vind. En voor mijn kind wil ik dus, naast dat ik ben gestopt met roken, nu ook gaan stoppen met te dik zijn. Moet alleen nog de moed zien te vinden. Diëten werkt niet voor mij, heb dat nooit gedaan en ga dat ook niet doen. Gezonder eten is wel een optie, vaker de pizza laten staan (of simpelweg niet bestellen) en de slaade gezonder maken door de roomkaas eruit te laten (of in ek geval de hoeveelheid te halveren). Kleine stapjes want het moet wel vol te houden zijn.
ik hoop dat door er meer over te praten (met jullie dus) dat ik uiteindelijk die moed wel verzamel.
Ik wil ook iets delen van mezelf waar ik heel trots op ben. Op mijn zwaarst, nu anderhalf jaar geleden, woog ik 7 kg meer dan nu. Wilde er nog meer af maar toen kwam corona en nouja ik 'mocht' alles eten wat ik lekker vind want o wat waren we zielig dat we zo weinig mochten.
Inmiddels een jaar verder is mijn gewicht gelijk gebleven en pas ik nog alle kleding die ik een jaar geleden paste. Daar ben ik trots op want blijkbaar heb ik dan toch iets goed gedaan ondanks al mijn chocolade-eetmomentjes.
