Lijf & Lijn
alle pijlers
van een mug geen olifant maken of hulp zoeken?
maandag 23 april 2012 om 14:36
Na anoniem te hebben meegelezen op het forum en met name deze pijler wil ik nu graag jullie advies omdat ik enorm aan mezelf aan het twijfelen ben over of ik nu wel of geen hulp moet gaan zoeken voor de manier waarop ik met eten en gewicht om ga.
Het is zo dat ik altijd slank ben geweest, sinds mijn pubertijd heb ik een stabiel BMI van ongeveer 18,5-19. "formeel" geen ondergewicht als ik het goed begrepen heb. Hoewel ik vrij weinig eet, ben ik er wel veel (geestelijk) mee bezig. Dit is eigenlijk altijd zo geweest. In mijn pubertijd vond ik het eng dat mijn lichaam zo snel veranderd was en anderzijds blij met het resultaat (lang en slank) dat ik dat gewicht toen ik uitgegroeid was steeds gehandhaafd heb. Ik heb in het verleden (studententijd) rare fratsen uitgehaald als het gebruik van stackers, fatblockers, laxeertabletten, een dag niet eten e.d.. Uiteraard niet allemaal tegelijk en zeker niet veel of vaak maar dat het niet best is, dat snapte ik ook wel. Overgeven doe ik niet. Ik heb dat wel een keer gedaan na een vreetbui en dat was eens maar nooit meer.
Op dit moment ontbijt ik 's ochtends met een bakje yoghurt, veel fruit en koffie met thee en suiker. In de 4 dagen dat ik werk eet ik vrijwel niets overdag. Af en toe een plak peperkoek of nog wat fruit, en verder drink ik koffie. Dit doe ik zodat ik dan 's avonds normaal kan eten en mijn gezin geen last heeft van mijn rare eetgewoonte. Het avondeten is voor mij met name groenten en vlees of vis en vrijwel geen aardappelen (griezel ik van). Pasta en rijst staan hier vaker op het menu en daar schep ik wel 3 flinke opscheplepels van op.
Wat ik eet is absoluut niet veel. Ik weet dat ik 1600 calorieën per dag nodig heb om op gewicht te blijven. Het is dan ook niet gek dat ik regelmatig een vreetbui heb om gemiddeld daar een beetje bij in de buurt te komen. En dan eet ik wel veel. Snoepies, chocola, chips, koek, het maakt niet uit: als het pak open gaat, is het na een avond (soms binnen een uur) leeg en heb ik buikpijn. Dit zo'n 3 keer in de week.
Als ik niet werk lunch ik wel, vooral omdat ik net zoals bij het avondeten niet wil hebben dat anderen last hebben van mij. Met name voor mijn dochter van 5 wil ik niet het verkeerde voorbeeld geven Ik wil niet dat zij zich ooit slecht voelt over haar gewicht of uiterlijk o.i.d. Dus we eten gezellig samen (bruin brood). Dat is ook wat paradoxaal, ik vind eten samenhangen met gezellig en geniet ook echt van koken en eten met mijn gezin.
Ik heb geprobeerd om in plaats van de vreetbuien overdag ook op het werk te gaan lunchen. Het was misschien wat naïef van me om te denken dat dat makkelijk gaat: die vreetbui komt er toch en dan ineens...paniek! want ook al gelunched. Het gekke is dat ik denk dat ik er met een kilo of 5 erbij er veel beter uitzie en waarschijnlijk gezonder ben, maar ik kan me er niet aan toe geven. Ik vind het doodeng en dat snap ik niet. Toen mijn dochter net geboren was woog ik ook 5 kilo zwaarder dan nu. En hoewel niet in shape vond ik mijn rondere gezicht en armen heel vrouwelijk en ik voelde me goed.
Dat ik niet oke omga met eten is mij duidelijk maar het is volgens mij geen anorexia want ik wil niet verder afvallen, ik ben alleen heel erg bang voor aankomen. Het is ook niet zo dat de vreetbuien gerelateerd zijn aan emoties, het fluctueert niet. Het is 3 of 4 keer per week en vaak zie ik pas als ik naar bed ga hoeveel ik naar binnen heb gewerkt.
Omdat ik dit wil doorbreken en veranderen ben ik flink op het internet aan het rondneuzen geweest en vraag mij af of dit onder een eetstoornis NAO valt, of dat ik mij aan het aanstellen ben. En qua aanstellen bedoel ik: ik heb een heel leuk leven en al jaren eet ik op dezelfde wijze, er is niemand behalve ikzelf die vind dat het anders moet. Wel is het zo dat ik op mijn werk steeds van alles verzin om maar niet te hoeven eten op het werk en dat breekt me wat op. Waar ik thuis heerlijk met mijn gezin de tafel dek en uitgebreid eet merk ik dat ik op het werk mijn collega's bij voorbaat vervelend vind door hun geplan met (gezamelijke) lunches etc. Ik heb het liefste dat ze me niet eens vragen of ik meega, maar dat doen ze wel. Dan eet ik niet zoveel (fruit, peperkoek) maar krijg ik wel opmerkingen over dat ik weinig eet. Als ik dan een keer stevig lunch (toegegeven, dat doe ik puur voor de beeldvorming...en daar schaam ik mij voor) merk ik dat ik thuis onrustiger ben. Een keer heb ik tegen mijn man gezegd dat ik ziek was zodat ik op bed kon gaan liggen. Ik heb toen liggen huilen omdat ik zo boos was dat ik ons gezellige gezinsmoment heb verpest, alleen maar omdat ik richting mijn collega's de schijn op wilde houden! Overigens heb ik het vaak druk op mijn werk dat het daardoor makkelijk is om de lunch 'te vergeten'. Dat is niet de reden waarom ik hard werk, dat zit in de aard van het beestje, maar het komt me nu wel (iets te?) makkelijk uit.
Nou ja, ik weet dus niet hoe ik er naar moet kijken. Ik vind dat ik geen normaal eetgedrag vertoon maar niemand heeft er echt last van. Ik krijg voldoende vitamines etc. binnen (ook supplementen overigens) en heb geen ondergewicht. Ik heb al eens toen ik vorig jaar bij de huisarts was om een moedervlek te laten verwijderen gevraagd (tussen neus en lippen door) of ik niet te licht/dun was, maar hij vond van niet omdat ik een stabiel gewicht heb. Volgens hem was het lichaamsbouw. En toen heb ik dus niet gezegd dat ik te weinig eet....
Dus wat te doen: niet meer aan denken en doen wat ik altijd deed of toch aan de bel trekken? Of nog even zelf blijven proberen (met een beetje hulp van jullie misschien?) de vreetbui te elimineren en de lunch te eren?
Sorry voor de lange tekst...fijne binnenkomer;-)
Het is zo dat ik altijd slank ben geweest, sinds mijn pubertijd heb ik een stabiel BMI van ongeveer 18,5-19. "formeel" geen ondergewicht als ik het goed begrepen heb. Hoewel ik vrij weinig eet, ben ik er wel veel (geestelijk) mee bezig. Dit is eigenlijk altijd zo geweest. In mijn pubertijd vond ik het eng dat mijn lichaam zo snel veranderd was en anderzijds blij met het resultaat (lang en slank) dat ik dat gewicht toen ik uitgegroeid was steeds gehandhaafd heb. Ik heb in het verleden (studententijd) rare fratsen uitgehaald als het gebruik van stackers, fatblockers, laxeertabletten, een dag niet eten e.d.. Uiteraard niet allemaal tegelijk en zeker niet veel of vaak maar dat het niet best is, dat snapte ik ook wel. Overgeven doe ik niet. Ik heb dat wel een keer gedaan na een vreetbui en dat was eens maar nooit meer.
Op dit moment ontbijt ik 's ochtends met een bakje yoghurt, veel fruit en koffie met thee en suiker. In de 4 dagen dat ik werk eet ik vrijwel niets overdag. Af en toe een plak peperkoek of nog wat fruit, en verder drink ik koffie. Dit doe ik zodat ik dan 's avonds normaal kan eten en mijn gezin geen last heeft van mijn rare eetgewoonte. Het avondeten is voor mij met name groenten en vlees of vis en vrijwel geen aardappelen (griezel ik van). Pasta en rijst staan hier vaker op het menu en daar schep ik wel 3 flinke opscheplepels van op.
Wat ik eet is absoluut niet veel. Ik weet dat ik 1600 calorieën per dag nodig heb om op gewicht te blijven. Het is dan ook niet gek dat ik regelmatig een vreetbui heb om gemiddeld daar een beetje bij in de buurt te komen. En dan eet ik wel veel. Snoepies, chocola, chips, koek, het maakt niet uit: als het pak open gaat, is het na een avond (soms binnen een uur) leeg en heb ik buikpijn. Dit zo'n 3 keer in de week.
Als ik niet werk lunch ik wel, vooral omdat ik net zoals bij het avondeten niet wil hebben dat anderen last hebben van mij. Met name voor mijn dochter van 5 wil ik niet het verkeerde voorbeeld geven Ik wil niet dat zij zich ooit slecht voelt over haar gewicht of uiterlijk o.i.d. Dus we eten gezellig samen (bruin brood). Dat is ook wat paradoxaal, ik vind eten samenhangen met gezellig en geniet ook echt van koken en eten met mijn gezin.
Ik heb geprobeerd om in plaats van de vreetbuien overdag ook op het werk te gaan lunchen. Het was misschien wat naïef van me om te denken dat dat makkelijk gaat: die vreetbui komt er toch en dan ineens...paniek! want ook al gelunched. Het gekke is dat ik denk dat ik er met een kilo of 5 erbij er veel beter uitzie en waarschijnlijk gezonder ben, maar ik kan me er niet aan toe geven. Ik vind het doodeng en dat snap ik niet. Toen mijn dochter net geboren was woog ik ook 5 kilo zwaarder dan nu. En hoewel niet in shape vond ik mijn rondere gezicht en armen heel vrouwelijk en ik voelde me goed.
Dat ik niet oke omga met eten is mij duidelijk maar het is volgens mij geen anorexia want ik wil niet verder afvallen, ik ben alleen heel erg bang voor aankomen. Het is ook niet zo dat de vreetbuien gerelateerd zijn aan emoties, het fluctueert niet. Het is 3 of 4 keer per week en vaak zie ik pas als ik naar bed ga hoeveel ik naar binnen heb gewerkt.
Omdat ik dit wil doorbreken en veranderen ben ik flink op het internet aan het rondneuzen geweest en vraag mij af of dit onder een eetstoornis NAO valt, of dat ik mij aan het aanstellen ben. En qua aanstellen bedoel ik: ik heb een heel leuk leven en al jaren eet ik op dezelfde wijze, er is niemand behalve ikzelf die vind dat het anders moet. Wel is het zo dat ik op mijn werk steeds van alles verzin om maar niet te hoeven eten op het werk en dat breekt me wat op. Waar ik thuis heerlijk met mijn gezin de tafel dek en uitgebreid eet merk ik dat ik op het werk mijn collega's bij voorbaat vervelend vind door hun geplan met (gezamelijke) lunches etc. Ik heb het liefste dat ze me niet eens vragen of ik meega, maar dat doen ze wel. Dan eet ik niet zoveel (fruit, peperkoek) maar krijg ik wel opmerkingen over dat ik weinig eet. Als ik dan een keer stevig lunch (toegegeven, dat doe ik puur voor de beeldvorming...en daar schaam ik mij voor) merk ik dat ik thuis onrustiger ben. Een keer heb ik tegen mijn man gezegd dat ik ziek was zodat ik op bed kon gaan liggen. Ik heb toen liggen huilen omdat ik zo boos was dat ik ons gezellige gezinsmoment heb verpest, alleen maar omdat ik richting mijn collega's de schijn op wilde houden! Overigens heb ik het vaak druk op mijn werk dat het daardoor makkelijk is om de lunch 'te vergeten'. Dat is niet de reden waarom ik hard werk, dat zit in de aard van het beestje, maar het komt me nu wel (iets te?) makkelijk uit.
Nou ja, ik weet dus niet hoe ik er naar moet kijken. Ik vind dat ik geen normaal eetgedrag vertoon maar niemand heeft er echt last van. Ik krijg voldoende vitamines etc. binnen (ook supplementen overigens) en heb geen ondergewicht. Ik heb al eens toen ik vorig jaar bij de huisarts was om een moedervlek te laten verwijderen gevraagd (tussen neus en lippen door) of ik niet te licht/dun was, maar hij vond van niet omdat ik een stabiel gewicht heb. Volgens hem was het lichaamsbouw. En toen heb ik dus niet gezegd dat ik te weinig eet....
Dus wat te doen: niet meer aan denken en doen wat ik altijd deed of toch aan de bel trekken? Of nog even zelf blijven proberen (met een beetje hulp van jullie misschien?) de vreetbui te elimineren en de lunch te eren?
Sorry voor de lange tekst...fijne binnenkomer;-)
maandag 23 april 2012 om 14:44
Volgens mij heb je zelf ook wel door dat je niet gezond bezig bent. Ga naar je huisarts en vraag hulp om wat normaler met je voeding (en de emotionele reactie daarop) om te leren gaan. Die kan je vervolgens doorverwijzen.
Je bent het waard om dit patroon te doorbreken. Je bent het waard om goed voor jezelf te zorgen, ook wanneer de buitenwereld niet meekijkt.
Je bent het waard om dit patroon te doorbreken. Je bent het waard om goed voor jezelf te zorgen, ook wanneer de buitenwereld niet meekijkt.
maandag 23 april 2012 om 14:47
Het laatste natuurlijk! Op lange termijn is het zoveel gezonder voor je lichaam! En voor je sociale werkleven
Kun je niet stap voor stap dingen toevoegen zodat het voor jezelf niet te veel is in een keer? Dus bijvoorbeeld 1 boterham eten bij de lunch op werk.. Ik denk niet dat hierdoor de eetbuien gelijk zullen afnemen, omdat het zo geconditioneerd is.. Maar dat is een patroon wat je moet doorbreken.
Overigens wil ik wel zeggen dat ik het goed vind dat je in het bijzijn van je kinderen normaal eet. Ik heb zelf een moeder die ik niet ander ken dan lijnend.. En altijd bezig met haar maar ook mijn lichaam. En dat heeft zo zn littekens achter gelaten bij mij.
Kun je niet stap voor stap dingen toevoegen zodat het voor jezelf niet te veel is in een keer? Dus bijvoorbeeld 1 boterham eten bij de lunch op werk.. Ik denk niet dat hierdoor de eetbuien gelijk zullen afnemen, omdat het zo geconditioneerd is.. Maar dat is een patroon wat je moet doorbreken.
Overigens wil ik wel zeggen dat ik het goed vind dat je in het bijzijn van je kinderen normaal eet. Ik heb zelf een moeder die ik niet ander ken dan lijnend.. En altijd bezig met haar maar ook mijn lichaam. En dat heeft zo zn littekens achter gelaten bij mij.
maandag 23 april 2012 om 14:48
Jeetje ik zou toch een nieuwe afspraak maken met je huisarts en dit verhaal vertellen aan hem.
Misschien een diëtist benaderen of wellicht een psycholoog omdat het bij jou niet echt zit in het niet weten wat gezond en verstandig is maar met wat het (niet) eten met je doet.
Ik denk dat dit patroon doorbreken echt niet alleen kan met behulp van ons hoewel je hier natuurlijk altijd even je verhaal kwijt kan.
Misschien een diëtist benaderen of wellicht een psycholoog omdat het bij jou niet echt zit in het niet weten wat gezond en verstandig is maar met wat het (niet) eten met je doet.
Ik denk dat dit patroon doorbreken echt niet alleen kan met behulp van ons hoewel je hier natuurlijk altijd even je verhaal kwijt kan.
maandag 23 april 2012 om 14:58
wow! wat snel die reacties! Echt superbedankt. Ik weet inderdaad zelf ook dat ik niet goed bezig ben. Maar zoals banaanaap zegt...dit voor mezelf doen. Jeetje, dat gaat een uitdaging worden. Als ik iets voor mezelf doe is dat doorgaans juist het zorgen voor anderen, want daar kan ik mij dan weer goed over voelen.
Ik voel me nu trouwens wel wat opgelucht, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld!
Ik voel me nu trouwens wel wat opgelucht, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld!
maandag 23 april 2012 om 15:08
Je weet inderdaad dat je niet goed bezig bent, dat is goed te lezen in je openingspost. Maar volgens mij kan of durf je je huidige eetpatroon niet te doorbreken.
Dus ga toch maar terug naar de huisarts, die is er voor om je te helpen en die kan je doorverwijzen als dat nodig is. Bovendien is het toch ook fijn dat je dan met iemand "live" over je eetzorgen kan praten? Iemand die je begrijpt en die je tips kan geven hoe je het beter zou kunnen doen.
Overigens ook mijn respect ervoor dat je bij je gezin je best doet om zo normaal mogelijk te eten.
Dus ga toch maar terug naar de huisarts, die is er voor om je te helpen en die kan je doorverwijzen als dat nodig is. Bovendien is het toch ook fijn dat je dan met iemand "live" over je eetzorgen kan praten? Iemand die je begrijpt en die je tips kan geven hoe je het beter zou kunnen doen.
Overigens ook mijn respect ervoor dat je bij je gezin je best doet om zo normaal mogelijk te eten.
maandag 23 april 2012 om 15:11
quote:vivadiva85 schreef op 23 april 2012 @ 14:47:
Kun je niet stap voor stap dingen toevoegen zodat het voor jezelf niet te veel is in een keer?
Overigens wil ik wel zeggen dat ik het goed vind dat je in het bijzijn van je kinderen normaal eet..
Dankje vivadiva85, mijn moeder was ook altijd lijnende en lette ook altijd op mijn lijn. Als kind was ik wat mollig, vooral vlak voor een groeispurt en dan noemde ze mij gewoon 'mevrouw dikbil'. Ook voor mij de reden om mijn dochter het goede voorbeeld te geven. Maarja, als ik mijn gewoontes niet ga aanpassen op momenten dat ik niet thuis ben, dan ben ik toch een beetje een fraudeur.
Mijn huisarts is er pas over twee weken weer, en dan heb ik een afspraak. In tussenliggende tijd ga ik in ieder geval wat meer eten meenemen naar het werk.
Kun je niet stap voor stap dingen toevoegen zodat het voor jezelf niet te veel is in een keer?
Overigens wil ik wel zeggen dat ik het goed vind dat je in het bijzijn van je kinderen normaal eet..
Dankje vivadiva85, mijn moeder was ook altijd lijnende en lette ook altijd op mijn lijn. Als kind was ik wat mollig, vooral vlak voor een groeispurt en dan noemde ze mij gewoon 'mevrouw dikbil'. Ook voor mij de reden om mijn dochter het goede voorbeeld te geven. Maarja, als ik mijn gewoontes niet ga aanpassen op momenten dat ik niet thuis ben, dan ben ik toch een beetje een fraudeur.
Mijn huisarts is er pas over twee weken weer, en dan heb ik een afspraak. In tussenliggende tijd ga ik in ieder geval wat meer eten meenemen naar het werk.
maandag 23 april 2012 om 15:13
Als ik iets voor mezelf doe is dat doorgaans juist het zorgen voor anderen, want daar kan ik mij dan weer goed over voelen.
Meiske toch.
Je hebt die anderen toch niet nodig om je goed over jezelf te voelen? Wat is het laatste dat je echt voor jezelf hebt gedaan?
En doe hier maar zo'n knuffelemoticon
Meiske toch.
Je hebt die anderen toch niet nodig om je goed over jezelf te voelen? Wat is het laatste dat je echt voor jezelf hebt gedaan?
En doe hier maar zo'n knuffelemoticon
maandag 23 april 2012 om 15:34
@banaanaap: het laatste wat ik echt voor mezelf gedaan heb is....mij ziekmelden vandaag omdat ik zo klaar ben met mijn gedoe met eten en wilde uitpluizen of ik het moest laten rusten of toch hulp zoeken.
E.e.a. zal vast wel samenhangen, ik vrees dat het eerder een psycholoog wordt dan een dietist! Ik kan me namelijk niet herinneren wanneer ik iets voor mezelf heb gedaan. Ja de momenten van rust (lees: bankhangen, TV-kijken) die ik mezelf gun. Die zijn natuurlijk niet erg vruchtbaar, en in de basis heb ik gewoon geen energie voor andere dingen. Het is mijn gezin en werken en als mijn dochter op bed ligt en ik heb geen overwerk liggen dan is dat het moment waarop ik op de bank ga hangen en ga eten. Dus hoewel ik gemiddeld veel te weinig eet, zijn die eetbuien blijkbaar echt in mijn systeem gekropen.
Ik merk dat ik er misschien gewoon aan toe ben om het nu onder ogen te zien. Eens kijken of ik mijn moed bij elkaar kan rapen en mijn man dit vertellen. Hij denkt al jaren dat ik gewoon een snelle stofwisseling heb, en dat ik op vakantie 2 kilo aankom omdat ik dan rust heb....
E.e.a. zal vast wel samenhangen, ik vrees dat het eerder een psycholoog wordt dan een dietist! Ik kan me namelijk niet herinneren wanneer ik iets voor mezelf heb gedaan. Ja de momenten van rust (lees: bankhangen, TV-kijken) die ik mezelf gun. Die zijn natuurlijk niet erg vruchtbaar, en in de basis heb ik gewoon geen energie voor andere dingen. Het is mijn gezin en werken en als mijn dochter op bed ligt en ik heb geen overwerk liggen dan is dat het moment waarop ik op de bank ga hangen en ga eten. Dus hoewel ik gemiddeld veel te weinig eet, zijn die eetbuien blijkbaar echt in mijn systeem gekropen.
Ik merk dat ik er misschien gewoon aan toe ben om het nu onder ogen te zien. Eens kijken of ik mijn moed bij elkaar kan rapen en mijn man dit vertellen. Hij denkt al jaren dat ik gewoon een snelle stofwisseling heb, en dat ik op vakantie 2 kilo aankom omdat ik dan rust heb....
maandag 23 april 2012 om 15:37
quote:petjepetra schreef op 23 april 2012 @ 15:34:
@banaanaap: het laatste wat ik echt voor mezelf gedaan heb is....mij ziekmelden vandaag omdat ik zo klaar ben met mijn gedoe met eten en wilde uitpluizen of ik het moest laten rusten of toch hulp zoeken.
E.e.a. zal vast wel samenhangen, ik vrees dat het eerder een psycholoog wordt dan een dietist! Ik kan me namelijk niet herinneren wanneer ik iets voor mezelf heb gedaan. Ja de momenten van rust (lees: bankhangen, TV-kijken) die ik mezelf gun. Die zijn natuurlijk niet erg vruchtbaar, en in de basis heb ik gewoon geen energie voor andere dingen. Het is mijn gezin en werken en als mijn dochter op bed ligt en ik heb geen overwerk liggen dan is dat het moment waarop ik op de bank ga hangen en ga eten. Dus hoewel ik gemiddeld veel te weinig eet, zijn die eetbuien blijkbaar echt in mijn systeem gekropen.
Ik merk dat ik er misschien gewoon aan toe ben om het nu onder ogen te zien. Eens kijken of ik mijn moed bij elkaar kan rapen en mijn man dit vertellen. Hij denkt al jaren dat ik gewoon een snelle stofwisseling heb, en dat ik op vakantie 2 kilo aankom omdat ik dan rust heb....
! Idd hulp zoeken. Je houdt in principe overal de schijn op en dat gaat je opbreken. Ook met het oog op je kleine meid trouwens. Mijn grootste angst is dat ik zo'n stoornis doorgeef..
De aanleg schijnt erfelijk te zijn, de omstandigheden natuurlijk niet.. Maar een mamma die een eetprobleem heeft is een verrekte "goede" omstandigheid om de erfelijkheid de kans te geven.
(Ik dacht ook dat het meer omgevingsgerelateerd dan erfelijk was.. Heb er net een tentamen over gehad.. Niet dus)
@banaanaap: het laatste wat ik echt voor mezelf gedaan heb is....mij ziekmelden vandaag omdat ik zo klaar ben met mijn gedoe met eten en wilde uitpluizen of ik het moest laten rusten of toch hulp zoeken.
E.e.a. zal vast wel samenhangen, ik vrees dat het eerder een psycholoog wordt dan een dietist! Ik kan me namelijk niet herinneren wanneer ik iets voor mezelf heb gedaan. Ja de momenten van rust (lees: bankhangen, TV-kijken) die ik mezelf gun. Die zijn natuurlijk niet erg vruchtbaar, en in de basis heb ik gewoon geen energie voor andere dingen. Het is mijn gezin en werken en als mijn dochter op bed ligt en ik heb geen overwerk liggen dan is dat het moment waarop ik op de bank ga hangen en ga eten. Dus hoewel ik gemiddeld veel te weinig eet, zijn die eetbuien blijkbaar echt in mijn systeem gekropen.
Ik merk dat ik er misschien gewoon aan toe ben om het nu onder ogen te zien. Eens kijken of ik mijn moed bij elkaar kan rapen en mijn man dit vertellen. Hij denkt al jaren dat ik gewoon een snelle stofwisseling heb, en dat ik op vakantie 2 kilo aankom omdat ik dan rust heb....
! Idd hulp zoeken. Je houdt in principe overal de schijn op en dat gaat je opbreken. Ook met het oog op je kleine meid trouwens. Mijn grootste angst is dat ik zo'n stoornis doorgeef..
De aanleg schijnt erfelijk te zijn, de omstandigheden natuurlijk niet.. Maar een mamma die een eetprobleem heeft is een verrekte "goede" omstandigheid om de erfelijkheid de kans te geven.
(Ik dacht ook dat het meer omgevingsgerelateerd dan erfelijk was.. Heb er net een tentamen over gehad.. Niet dus)
woensdag 25 april 2012 om 09:24
Hallo allemaal.
Even een kleine update van mijn kant. s' Avonds heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en mijn man eerlijk verteld hoe het zat. Het was niet makkelijk maar noodzakelijk. Hij was heel begripvol en steunt mij helemaal. We hebben afgesproken dat ik hoe dan ook ga lunchen als ik werk, en we zorgen dat we voor de avonden gezond eten in huis hebben. Ook hebben we berekend wat ik eigenlijk binnen zou moeten krijgen en uitgerekend wat ik op een gemiddelde dag binnenkrijg en daar ben ik zelf erg van geschrokken. Het kwam neer op maar 1200 calorieen (zonder de vreetbuien), waar ik er voor mijn gewicht 1600 nodig heb. En eigenlijk meer want ik moet wat aankomen. Nu zorg ik ervoor dat ik op een dag t/m het avondeten 1600 calorieen haal. Als ik dan 's avonds voel dat ik wil gaan snaaien en ik doe dit met fruit/yoghurt/brood enz.in plaats van zoete en vette rotzooi, dan voel ik mij waarschijnlijk een stuk beter.
Ik ben meteen begonnen, maandagavond heb ik geen vreetbui gehad maar heb ik een banaan en twee boterhammen met pindakaas gegeten. Gisteren heb ik gewerkt en om 12:00 belde mijn man om te vragen of ik al iets voor de lunch in gedachten had. Ik moest van de ene lokatie naar de andere, dat gaf mij de gelegenheid om even rustig in een lunchroom te gaan zitten....met mijn man! Dat maakte het eten een stuk makkelijker. ik heb er echt van genoten. s' avonds heb ik een grote bak volle roomkwark met aarbeien gegeten.
Vandaag kan mijn man niet meelunchen, maar ben ik wel weer onderweg, en ik vind het nu in het begin prettiger om dan onderweg iets te eten. Gewoon om even te wennen. Ik probeer er ook van te genieten, het te zien zoals het is: ervoor zorgen dat ik gezond en sterk ben, en weer energie terugkrijg en zo een voor mijn gevoel vollediger vrouw ben. Niet alleen maar werken en zorgen maar ook energie hebben voor een hobby, iets voor mezelf doen. Ik heb wel buikpijn maar ja, het is voor mijn lijf natuurlijk wennen en ik ga er vanuit dat dat over gaat
Mijn man gaat met mij mee naar de huisarts, en we willen bij de huisarts nu vragen of hij misschien kan onderzoeken of ik op dit moment iets mis (vitamines, ijzer etc.) omdat ik best vaak hoofdpijn heb en een extreem droge huid. We willen nu nog geen andere hulp aangezien we nu twee avonden goed gepraat hebben en dat werkte heel positief. We blijven ook praten. En mocht ik een keer in mijn oude gedrag vervallen dan zal mijn man me niet veroordelen, maar dan gaan we praten. Klinkt wat zweverig maar het is juist heel concreet (wat voel ik, waarom, waardoor. Zodat we samen de zin en onzin kunnen scheiden.)
Af en toe voel ik me wel schuldig, want wat heb ik het mezelf onnodig lastig gemaakt. Alsof lijden een doel is...belachelijk.
Maar goed, ik begin net en heb nog een lange weg te gaan. Ik ben vastberaden om gezond te worden, en meer van het leven te genieten. Zoals mijn man zei: je mag er zijn, sterker nog: je bent er!
Even een kleine update van mijn kant. s' Avonds heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en mijn man eerlijk verteld hoe het zat. Het was niet makkelijk maar noodzakelijk. Hij was heel begripvol en steunt mij helemaal. We hebben afgesproken dat ik hoe dan ook ga lunchen als ik werk, en we zorgen dat we voor de avonden gezond eten in huis hebben. Ook hebben we berekend wat ik eigenlijk binnen zou moeten krijgen en uitgerekend wat ik op een gemiddelde dag binnenkrijg en daar ben ik zelf erg van geschrokken. Het kwam neer op maar 1200 calorieen (zonder de vreetbuien), waar ik er voor mijn gewicht 1600 nodig heb. En eigenlijk meer want ik moet wat aankomen. Nu zorg ik ervoor dat ik op een dag t/m het avondeten 1600 calorieen haal. Als ik dan 's avonds voel dat ik wil gaan snaaien en ik doe dit met fruit/yoghurt/brood enz.in plaats van zoete en vette rotzooi, dan voel ik mij waarschijnlijk een stuk beter.
Ik ben meteen begonnen, maandagavond heb ik geen vreetbui gehad maar heb ik een banaan en twee boterhammen met pindakaas gegeten. Gisteren heb ik gewerkt en om 12:00 belde mijn man om te vragen of ik al iets voor de lunch in gedachten had. Ik moest van de ene lokatie naar de andere, dat gaf mij de gelegenheid om even rustig in een lunchroom te gaan zitten....met mijn man! Dat maakte het eten een stuk makkelijker. ik heb er echt van genoten. s' avonds heb ik een grote bak volle roomkwark met aarbeien gegeten.
Vandaag kan mijn man niet meelunchen, maar ben ik wel weer onderweg, en ik vind het nu in het begin prettiger om dan onderweg iets te eten. Gewoon om even te wennen. Ik probeer er ook van te genieten, het te zien zoals het is: ervoor zorgen dat ik gezond en sterk ben, en weer energie terugkrijg en zo een voor mijn gevoel vollediger vrouw ben. Niet alleen maar werken en zorgen maar ook energie hebben voor een hobby, iets voor mezelf doen. Ik heb wel buikpijn maar ja, het is voor mijn lijf natuurlijk wennen en ik ga er vanuit dat dat over gaat
Mijn man gaat met mij mee naar de huisarts, en we willen bij de huisarts nu vragen of hij misschien kan onderzoeken of ik op dit moment iets mis (vitamines, ijzer etc.) omdat ik best vaak hoofdpijn heb en een extreem droge huid. We willen nu nog geen andere hulp aangezien we nu twee avonden goed gepraat hebben en dat werkte heel positief. We blijven ook praten. En mocht ik een keer in mijn oude gedrag vervallen dan zal mijn man me niet veroordelen, maar dan gaan we praten. Klinkt wat zweverig maar het is juist heel concreet (wat voel ik, waarom, waardoor. Zodat we samen de zin en onzin kunnen scheiden.)
Af en toe voel ik me wel schuldig, want wat heb ik het mezelf onnodig lastig gemaakt. Alsof lijden een doel is...belachelijk.
Maar goed, ik begin net en heb nog een lange weg te gaan. Ik ben vastberaden om gezond te worden, en meer van het leven te genieten. Zoals mijn man zei: je mag er zijn, sterker nog: je bent er!
vrijdag 27 april 2012 om 17:32
ik moet bekennen dat, ondanks dat ik vastberaden, ben het niet makkelijk is. Gisteren toch gesnoept 's avonds. Geen enorme vreetbui (voor mijn doen) maar toch een stuk of 6 koekjes, 4 bonbons en een handje dropjes...
Misschien komt het doordat ik ongesteld moet worden (dan heb ik altijd meer zin in zoet en vet eten) maar ik voelde me achteraf enorm slecht bij en heb een potje zitten janken. Volgens mijn man moet ik het mezelf niet zo kwalijk nemen dat het niet in een keer goed gaat. Het is ook wel logisch.
het stomme is wel dat ik vandaag dus echt dacht dat ik dikker ben geworden, op de verkeerde manier (met vet, ik wil wel aankomen maar niet alleen flubberbillen, dan ben ik liever een dunne spriet). Ik zat ook de hele dag naar de benen en billen van andere vrouw te kijken en te vergelijken, belachelijk!
Nou ja, ik heb me er vandaag in ieder geval van kunnen weerhouden om te compenseren, ik heb mijn ontbijt, lunch en tussendoortje niet overgeslagen. Een beetje een paniekreactie merk ik wel bij mezelf als ik denk aan het avondeten, we gaan bij vrienden eten en doorgaans is dat niet bepaald een lichte maaltijd bij hun.
Ik ga proberen er niet aan te denken en dit weekend steviger te gaan sporten. Mijn man heeft al aangekondigd dat ook hij wat gezonder wil eten en we wat hem betreft er ook voor kunnen kiezen om alleen nog wat zoetigs voor mijn dochter en haar vriendinnetjes in huis te hebben, en iets voor onverwachte visite. Zodat ik dan in ieder geval als ik een vreetbui heb mezelf in ieder geval aan iets gezonds 'vergrijp'.
het lukt me maar moeilijk om positief te blijven, maar ja...ik heb zo'n 20 jaar aan fout gedrag recht te zetten. Ik sterk me met de gedachte dat ik niet de enige ben met zo'n verwrongen relatie met eten en gewicht.
Misschien komt het doordat ik ongesteld moet worden (dan heb ik altijd meer zin in zoet en vet eten) maar ik voelde me achteraf enorm slecht bij en heb een potje zitten janken. Volgens mijn man moet ik het mezelf niet zo kwalijk nemen dat het niet in een keer goed gaat. Het is ook wel logisch.
het stomme is wel dat ik vandaag dus echt dacht dat ik dikker ben geworden, op de verkeerde manier (met vet, ik wil wel aankomen maar niet alleen flubberbillen, dan ben ik liever een dunne spriet). Ik zat ook de hele dag naar de benen en billen van andere vrouw te kijken en te vergelijken, belachelijk!
Nou ja, ik heb me er vandaag in ieder geval van kunnen weerhouden om te compenseren, ik heb mijn ontbijt, lunch en tussendoortje niet overgeslagen. Een beetje een paniekreactie merk ik wel bij mezelf als ik denk aan het avondeten, we gaan bij vrienden eten en doorgaans is dat niet bepaald een lichte maaltijd bij hun.
Ik ga proberen er niet aan te denken en dit weekend steviger te gaan sporten. Mijn man heeft al aangekondigd dat ook hij wat gezonder wil eten en we wat hem betreft er ook voor kunnen kiezen om alleen nog wat zoetigs voor mijn dochter en haar vriendinnetjes in huis te hebben, en iets voor onverwachte visite. Zodat ik dan in ieder geval als ik een vreetbui heb mezelf in ieder geval aan iets gezonds 'vergrijp'.
het lukt me maar moeilijk om positief te blijven, maar ja...ik heb zo'n 20 jaar aan fout gedrag recht te zetten. Ik sterk me met de gedachte dat ik niet de enige ben met zo'n verwrongen relatie met eten en gewicht.
maandag 21 mei 2012 om 10:43
Inmiddels 3.5 weken verder: het gaat nog steeds met ups en downs. Minder vaak eetbuien maar ze zijn er zeker nog wel. Wel heb ik iedere dag gelunched en een tussendoortje genomen en daar ben ik trots op!
Nu probeer ik nog minder te snoepen, en overdag extra gezonde dingen te eten maar ik ben wel wat benauwd voor de stap daarna: proberen aan te komen door nog wat meer te eten. Maar ja, ik zie het t.z.t wel, ik heb nu in ieder geval al wat meer energie (en kleur op mijn gezicht!).
Iemand ervaring met het overgaan van een psychologische calorieën-per-dag-grens/gewoonte?
Nu probeer ik nog minder te snoepen, en overdag extra gezonde dingen te eten maar ik ben wel wat benauwd voor de stap daarna: proberen aan te komen door nog wat meer te eten. Maar ja, ik zie het t.z.t wel, ik heb nu in ieder geval al wat meer energie (en kleur op mijn gezicht!).
Iemand ervaring met het overgaan van een psychologische calorieën-per-dag-grens/gewoonte?
