Lijf & Lijn
alle pijlers
waar komt die eeuwige drang naar eten vandaan
dinsdag 5 april 2016 om 14:13
Hoe kan dit? Zit dit in mijn hersenen?
Ik probeer er zelf bewust van te worden, waarom eet ik zoveel en beheerst het eigenlijk mijn leven.
Dit is van kleins af aan al zo, mijn moeder heeft wel eens verteld dat ik als klein kind al alles opvrat wat in mijn buurt kwam.
Ze moesten vroeger thuis zelfs de kasten met eten op slot doen, en als er lekkers in huis werd gehaald voor een verjaardag bijvoorbeeld, dan moest m'n moeder dit gewoon verstoppen.
En ik was mij toen nog helemaal niet bewust van dik of dun, ik was ook niet zorgwekkend dik.
Wel altijd stevig, maar net binnen de 'curve' die de schoolarts dan had.
Toen ik wat ouder werd, denk 11 of 12 of misschien iets eerder, kreeg ik in de gaten dat het blijkbaar niet normaal was. Ook omdat mijn ouders ook wel eens kwaad waren als ze dachten nog iets in huis te hebben, maar ik het al op had.
Toen begon ik geld uit mijn spaarpot te halen en eten te kopen wat ik naar binnen smokkelde en begon stiekem te eten.
Mijn moeder vond natuurlijk later allerlei snoeppapier en verpakkingen die ik op mijn kamer verstopte.
Toen ik jaren later op mezelf ging wonen was het hek natuurlijk helemaal van de dam.
Om mijn gewicht niet de spuigaten uit te laten lopen begon ik met overgeven. En omdat ik dat erg klote vond om te doen had ik 1 eet moment op de dag, dan at ik alles waar ik op dat moment zin in had, en 'loosde' de boel dan weer. Zodat ik dat niet meerdere keren per dag hoefde te doen.
Maar nu 10 jaar verder, ben ik 30 en ja de eetdrang is er nog altijd. Als ik wakker word, denk ik al aan wat ik die dag allemaal ga eten. Ik woon nu samen, dus dan 'bingen' en overgeven durf ik niet waar hij bij is.
Maar het beheerst nog wel dagelijks mijn gedachten.
En ik vraag mij af waar dit vandaag komt?
Ik heb geen slechte jeugd gehad, nooit gepest, genoeg vriendinnen
En ik heb een leuke tijd gehad op de basis-middelbare school.
En omdat het dus al vanaf kinds af af aan zo is, vraag ik mij af of ik gewoon zo 'geprogrammeerd' ben?
Het is trouwens niet zo dat ik geen honger gevoel heb, dat hoor je ook wel eens, dat je hersenen dat signaal niet afgeven aan je maag of andersom. Ik kan me wel echt 'vol' eten
Herkend iemand dit?
Kan ik hier iets aan doen? Soms denk ik dat een maagverkleining of in ieder geval iets wat het fysiek niet meer mogelijk maakt de enige oplossing is. Maar als ik dat zo bekijk ben ik niet dik genoeg om daarvoor in aanmerking te komen.
(maar als ik zo doorga, ben ik bang dat ik dat wel word)
Ik probeer er zelf bewust van te worden, waarom eet ik zoveel en beheerst het eigenlijk mijn leven.
Dit is van kleins af aan al zo, mijn moeder heeft wel eens verteld dat ik als klein kind al alles opvrat wat in mijn buurt kwam.
Ze moesten vroeger thuis zelfs de kasten met eten op slot doen, en als er lekkers in huis werd gehaald voor een verjaardag bijvoorbeeld, dan moest m'n moeder dit gewoon verstoppen.
En ik was mij toen nog helemaal niet bewust van dik of dun, ik was ook niet zorgwekkend dik.
Wel altijd stevig, maar net binnen de 'curve' die de schoolarts dan had.
Toen ik wat ouder werd, denk 11 of 12 of misschien iets eerder, kreeg ik in de gaten dat het blijkbaar niet normaal was. Ook omdat mijn ouders ook wel eens kwaad waren als ze dachten nog iets in huis te hebben, maar ik het al op had.
Toen begon ik geld uit mijn spaarpot te halen en eten te kopen wat ik naar binnen smokkelde en begon stiekem te eten.
Mijn moeder vond natuurlijk later allerlei snoeppapier en verpakkingen die ik op mijn kamer verstopte.
Toen ik jaren later op mezelf ging wonen was het hek natuurlijk helemaal van de dam.
Om mijn gewicht niet de spuigaten uit te laten lopen begon ik met overgeven. En omdat ik dat erg klote vond om te doen had ik 1 eet moment op de dag, dan at ik alles waar ik op dat moment zin in had, en 'loosde' de boel dan weer. Zodat ik dat niet meerdere keren per dag hoefde te doen.
Maar nu 10 jaar verder, ben ik 30 en ja de eetdrang is er nog altijd. Als ik wakker word, denk ik al aan wat ik die dag allemaal ga eten. Ik woon nu samen, dus dan 'bingen' en overgeven durf ik niet waar hij bij is.
Maar het beheerst nog wel dagelijks mijn gedachten.
En ik vraag mij af waar dit vandaag komt?
Ik heb geen slechte jeugd gehad, nooit gepest, genoeg vriendinnen
En ik heb een leuke tijd gehad op de basis-middelbare school.
En omdat het dus al vanaf kinds af af aan zo is, vraag ik mij af of ik gewoon zo 'geprogrammeerd' ben?
Het is trouwens niet zo dat ik geen honger gevoel heb, dat hoor je ook wel eens, dat je hersenen dat signaal niet afgeven aan je maag of andersom. Ik kan me wel echt 'vol' eten
Herkend iemand dit?
Kan ik hier iets aan doen? Soms denk ik dat een maagverkleining of in ieder geval iets wat het fysiek niet meer mogelijk maakt de enige oplossing is. Maar als ik dat zo bekijk ben ik niet dik genoeg om daarvoor in aanmerking te komen.
(maar als ik zo doorga, ben ik bang dat ik dat wel word)
dinsdag 5 april 2016 om 14:20
Misschien moet je je vraag eens neerleggen bij een arts. Eigenlijk hadden je ouders dat al moeten doen. Want zoals je verteld ben je niet gaan emotie eten, en begon het gedrag al heel jong. Ik ben een leek dus ik roep maar wat, maar misschien even je schildklier laten nakijken?
Je eet stoornis heb je duidelijk later ontwikkeld op het moment dat je je bewust werd van je uiterlijk. Maar de echte oorzaak zou ik via een arts naar boven proberen te krijgen.
Het zou ook best kunnen dat er geen oorzaak is, maar dat je ouders je gedrag hadden moeten corrigeren toen het nog onschuldig was. Nu zal dat na al die jaren veel moeilijker zijn.
Succes
Je eet stoornis heb je duidelijk later ontwikkeld op het moment dat je je bewust werd van je uiterlijk. Maar de echte oorzaak zou ik via een arts naar boven proberen te krijgen.
Het zou ook best kunnen dat er geen oorzaak is, maar dat je ouders je gedrag hadden moeten corrigeren toen het nog onschuldig was. Nu zal dat na al die jaren veel moeilijker zijn.
Succes
dinsdag 5 april 2016 om 14:28
Ja herkenbaar. Eten is een obsessie. Als kind al, snoep uit trommel stelen, snoep kopen van zakgeld. Toen ik puber werd sloeg het de andere kant op angst om dik te worden. Wel de hele dag met eten bezig. Naarmate ik volwassen werd ging dit over maar eten blijft een obsessie (als ik s avonds chips 'mag' verheug ik me daar de hele dag op bijv). Gelukkig heeft het bij mij nooit geleid tot overgewicht of een echte eetstoornis. Wat jij beschrijft klinkt wel als een eetstoornis , ik zou psychologische hulp zoeken !
dinsdag 5 april 2016 om 14:39
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn (behalve gelukkig het overgeefgedeelte)! En ik heb helaas ook geen oplossing voor je . Bij mij zijn het ook niet zozeer de maaltijden, want ik eet helemaal niet zoveel. Het gaat vooral om het snoepen. Al heb ik 's avonds goed en lekker gegeten, toch kan ik vlak daarna al op zoek gaan naar zoetigheid. En ik heb ook nooit genoeg aan één dropje of koekje, de zak moet leeg. Ik heb dit ook al vanaf dat ik me kan herinneren. Zo te horen gaat het bij jou ook vooral om snoep? Het vreemde bij mij is ook dat ik in gezelschap geen behoefte heb om iets te nemen, het is meestal wanneer ik alleen ben. Ik denk dan ook niet dat een maagverkleining de oplossing zou kunnen zijn (ook niet omdat ik, zoals jij, niet echt dik ben), maar misschien dat een psycholoog wel zou kunnen helpen. Ik vind het "probleem" echter niet groot genoeg om hiermee naar een psycholoog te gaan. Jij?
Misschien iemand hier die goede tips heeft?
Misschien iemand hier die goede tips heeft?
dinsdag 5 april 2016 om 14:54
Je verhaal komt mij bekend voor. Ook ik kon als klein kind al alles eten wat los en vast zat.
Mijn zakgeld ging altijd op aan snoep.
Ik heb (gelukkig) nooit overgegeven, want dat durfde ik niet, maar er wel heel vaak aan gedacht. Ik heb wel overgewicht gekregen van al dat gevreet.
Ik ben er voor naar een diëtiste gegaan en nu gaat het beter.
Maar ik denk dat het altijd blijft. Als ik weet dat er iets lekkers in de kast ligt kan ik daar de hele avond aan denken en het achter elkaar opeten.
Hier door koop ik het gewoon niet meer. Dat werkt wel.
Als ik met of bij anderen ben eet ik trouwens helemaal niet veel, maar dat is schaamte.
Ik ben al dik en dan denk ik als ik dan een handje nootjes neem dat iedereen meteen denkt 'Ja zie je, zo komt het'
Het is een moeilijk en lange weg, maar het gaat redelijk nu.
Ik raad je echt aan om naar de huisarts te gaan hier mee, omdat je zeker met dat overgeven erbij gevaarlijk bezig bent.
Mijn zakgeld ging altijd op aan snoep.
Ik heb (gelukkig) nooit overgegeven, want dat durfde ik niet, maar er wel heel vaak aan gedacht. Ik heb wel overgewicht gekregen van al dat gevreet.
Ik ben er voor naar een diëtiste gegaan en nu gaat het beter.
Maar ik denk dat het altijd blijft. Als ik weet dat er iets lekkers in de kast ligt kan ik daar de hele avond aan denken en het achter elkaar opeten.
Hier door koop ik het gewoon niet meer. Dat werkt wel.
Als ik met of bij anderen ben eet ik trouwens helemaal niet veel, maar dat is schaamte.
Ik ben al dik en dan denk ik als ik dan een handje nootjes neem dat iedereen meteen denkt 'Ja zie je, zo komt het'
Het is een moeilijk en lange weg, maar het gaat redelijk nu.
Ik raad je echt aan om naar de huisarts te gaan hier mee, omdat je zeker met dat overgeven erbij gevaarlijk bezig bent.
She needed a hero. So that's what she became.
dinsdag 5 april 2016 om 14:54
Mijn ouders hebben het wel proberen te corrigeren, met als gevolg dat ik het stiekem ging doen.
Ik heb het ooit wel eens aan een vriendin verteld, maar omdat de meesten bij eetstoornis meteen een beeld hebben van een uitgemergelde anorexia patiënt, word die link niet meteen gelegd.
En ik heb het er zelf verder ook niet/heel weinig over.
Ik vind het lastig omdat ik het zelf ook niet zozeer zie als een eetstoornis. Dat zal het heus zijn, want mijn eetgewoontes zijn verstoord natuurlijk. Maar bij eetstoornis denk ik eigenlijk meer aan een vertekend zelfbeeld en minderwaardigheidscomplex. Of om met een slechte jeugd of bepaalde emoties om te gaan. Maar daar is bij mij naar mijn idee geen sprake van.
Ik zou het bij mijzelf dan nog eerder zien als een soort dwanggedachte.
het is zo sterk in mijn gedachten dat ik het niet kan weerstaan ofzo.
Ik heb het ooit wel eens aan een vriendin verteld, maar omdat de meesten bij eetstoornis meteen een beeld hebben van een uitgemergelde anorexia patiënt, word die link niet meteen gelegd.
En ik heb het er zelf verder ook niet/heel weinig over.
Ik vind het lastig omdat ik het zelf ook niet zozeer zie als een eetstoornis. Dat zal het heus zijn, want mijn eetgewoontes zijn verstoord natuurlijk. Maar bij eetstoornis denk ik eigenlijk meer aan een vertekend zelfbeeld en minderwaardigheidscomplex. Of om met een slechte jeugd of bepaalde emoties om te gaan. Maar daar is bij mij naar mijn idee geen sprake van.
Ik zou het bij mijzelf dan nog eerder zien als een soort dwanggedachte.
het is zo sterk in mijn gedachten dat ik het niet kan weerstaan ofzo.
dinsdag 5 april 2016 om 15:00
dinsdag 5 april 2016 om 15:03
quote:rosepudding schreef op 05 april 2016 @ 14:54:
Mijn ouders hebben het wel proberen te corrigeren, met als gevolg dat ik het stiekem ging doen.
Ik heb het ooit wel eens aan een vriendin verteld, maar omdat de meesten bij eetstoornis meteen een beeld hebben van een uitgemergelde anorexia patiënt, word die link niet meteen gelegd.
En ik heb het er zelf verder ook niet/heel weinig over.
Ik vind het lastig omdat ik het zelf ook niet zozeer zie als een eetstoornis. Dat zal het heus zijn, want mijn eetgewoontes zijn verstoord natuurlijk. Maar bij eetstoornis denk ik eigenlijk meer aan een vertekend zelfbeeld en minderwaardigheidscomplex. Of om met een slechte jeugd of bepaalde emoties om te gaan. Maar daar is bij mij naar mijn idee geen sprake van.
Ik zou het bij mijzelf dan nog eerder zien als een soort dwanggedachte.
het is zo sterk in mijn gedachten dat ik het niet kan weerstaan ofzo.
Die dwanggedachte is ook wel kenmerkend voor een eetstoornis.
Ik zou gewoon eens met je verhaal naar een huisarts gaan. Die kan dan met jou kijken of het nodig is om naar een psycholoog, diëtiste, beiden of nog iets anders te gaan.
Een psycholoog kan je ook helpen als je niet voldoet aan alle eisen voor het labeltje 'eetstoornis'.
Mijn ouders hebben het wel proberen te corrigeren, met als gevolg dat ik het stiekem ging doen.
Ik heb het ooit wel eens aan een vriendin verteld, maar omdat de meesten bij eetstoornis meteen een beeld hebben van een uitgemergelde anorexia patiënt, word die link niet meteen gelegd.
En ik heb het er zelf verder ook niet/heel weinig over.
Ik vind het lastig omdat ik het zelf ook niet zozeer zie als een eetstoornis. Dat zal het heus zijn, want mijn eetgewoontes zijn verstoord natuurlijk. Maar bij eetstoornis denk ik eigenlijk meer aan een vertekend zelfbeeld en minderwaardigheidscomplex. Of om met een slechte jeugd of bepaalde emoties om te gaan. Maar daar is bij mij naar mijn idee geen sprake van.
Ik zou het bij mijzelf dan nog eerder zien als een soort dwanggedachte.
het is zo sterk in mijn gedachten dat ik het niet kan weerstaan ofzo.
Die dwanggedachte is ook wel kenmerkend voor een eetstoornis.
Ik zou gewoon eens met je verhaal naar een huisarts gaan. Die kan dan met jou kijken of het nodig is om naar een psycholoog, diëtiste, beiden of nog iets anders te gaan.
Een psycholoog kan je ook helpen als je niet voldoet aan alle eisen voor het labeltje 'eetstoornis'.
dinsdag 5 april 2016 om 15:23
Wat ik zelf doe om op gewicht te blijven is geen lekkers in huis halen. (Soms een beetje, een keertje snoepen is niet erg) verder mag ik van mezelf zo veel brood en fruit eten als ik wil. Ik neem een goed ontbijt en daardoor heb ik minder honger overdag. Verder eet ik geen dikke koeken meer maar kleine tussendoor.
Die dwang naar eten bij jou is denk ik niet normaal.. ookal denk ik ook wel veel aan eten haha. Tis ook zo lekker allemaal
Die dwang naar eten bij jou is denk ik niet normaal.. ookal denk ik ook wel veel aan eten haha. Tis ook zo lekker allemaal
dinsdag 5 april 2016 om 15:30
Het kan tussen de oren zitten maar ook een medische oorzaak hebben.
Als je alvleesklier niet goed werkt en bij een hap eten te veel insuline aanmaakt gaat je lichaam vragen om eten om die insuline te kunnen verwerken. Je eet dan meer waardoor je weer te veel aan insuline hebt etc, vicieuze cirkel.
Insuline resistent noemen ze dat. Het kan een teken zijn van aankomende diabetes maar het kan ook heel lang zo blijven.
Overleg het eens met je ha.
Als je alvleesklier niet goed werkt en bij een hap eten te veel insuline aanmaakt gaat je lichaam vragen om eten om die insuline te kunnen verwerken. Je eet dan meer waardoor je weer te veel aan insuline hebt etc, vicieuze cirkel.
Insuline resistent noemen ze dat. Het kan een teken zijn van aankomende diabetes maar het kan ook heel lang zo blijven.
Overleg het eens met je ha.
dinsdag 5 april 2016 om 15:52
Herkenbaar.. Helaas!
Het maakt niet uit hoe gezond, lekker en veel ik de hele dag eet, 's avonds alleen op de bank gaan alle remmen los en dan moet alles ook op, ik kan geen halve reep chocola terugleggen
. Ik denk de hele dag aan eten, alleen als ik met anderen ben geef ik er minder snel aan toe.
Hoop dat er goede tips voorbijkomen, want heb geen idee hoe dit te stoppen.
Het maakt niet uit hoe gezond, lekker en veel ik de hele dag eet, 's avonds alleen op de bank gaan alle remmen los en dan moet alles ook op, ik kan geen halve reep chocola terugleggen
. Ik denk de hele dag aan eten, alleen als ik met anderen ben geef ik er minder snel aan toe. Hoop dat er goede tips voorbijkomen, want heb geen idee hoe dit te stoppen.
dinsdag 5 april 2016 om 16:25
maak eens een afspraak bij een eetstoorniskliniek. zij kunnen uitvinden waarom je zo'n drang hebt naar eten. Dit kan hormonaal zijn, stofwisseling of meer in het emotionele/psychische vlak.
Een maagverkleining is een lapmiddel, symptoombestrijding. Want ook met een maagverkleining kan je heel veel calorieën binnen krijgen, en door steeds meer te gaan eten wordt die maag ook langzaam opgerekt. Het kan misschien een ondersteuning zijn, maar jij moet eerst uitvinden waar deze drang vandaan komt, en het bij de oorzaak gaan aanpakken.
Een maagverkleining is een lapmiddel, symptoombestrijding. Want ook met een maagverkleining kan je heel veel calorieën binnen krijgen, en door steeds meer te gaan eten wordt die maag ook langzaam opgerekt. Het kan misschien een ondersteuning zijn, maar jij moet eerst uitvinden waar deze drang vandaan komt, en het bij de oorzaak gaan aanpakken.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 5 april 2016 om 16:27
quote:parbleumondieu schreef op 05 april 2016 @ 15:31:
Ik heb zoiets eens op televisie gezien. Dat was een kind dat nooit het sein kreeg vanuit de hersenen dat er genoeg gegeten was en dus altijd honger had. Dat was een chemisch probleem.Dat klinkt meer als Prader-Willi. TO krijgt dat signaal wel dus dat zal het niet zijn.
TO, het is niet zomaar te zeggen waar dit vandaan komt. Zoals Nina al zegt, het kan psychisch zijn maar ook een fysieke oorzaak hebben (of een combinatie van beide). Eerste stap is denk ik de huisarts om ten eerste te bespreken dat je een eetprobleem hebt, en ten tweede om uit te sluiten dat er iets lichamelijk mis is. Daarna kun je kijken naar andere opties en bepalen welke aanpak of begeleiding het beste bij je past.
In elk geval lijkt het me verstandig om hierbij begeleiding te zoeken. Bingen en overgeven is nou eenmaal heel ongezond, of je daarbij nu last hebt van een verstoord zelfbeeld of niet.
Ik heb zoiets eens op televisie gezien. Dat was een kind dat nooit het sein kreeg vanuit de hersenen dat er genoeg gegeten was en dus altijd honger had. Dat was een chemisch probleem.Dat klinkt meer als Prader-Willi. TO krijgt dat signaal wel dus dat zal het niet zijn.
TO, het is niet zomaar te zeggen waar dit vandaan komt. Zoals Nina al zegt, het kan psychisch zijn maar ook een fysieke oorzaak hebben (of een combinatie van beide). Eerste stap is denk ik de huisarts om ten eerste te bespreken dat je een eetprobleem hebt, en ten tweede om uit te sluiten dat er iets lichamelijk mis is. Daarna kun je kijken naar andere opties en bepalen welke aanpak of begeleiding het beste bij je past.
In elk geval lijkt het me verstandig om hierbij begeleiding te zoeken. Bingen en overgeven is nou eenmaal heel ongezond, of je daarbij nu last hebt van een verstoord zelfbeeld of niet.
What a nuanced anxiety
dinsdag 5 april 2016 om 23:02
quote:tyche schreef op 05 april 2016 @ 16:27:
[...]
Dat klinkt meer als Prader-Willi. TO krijgt dat signaal wel dus dat zal het niet zijn.
TO, het is niet zomaar te zeggen waar dit vandaan komt. Zoals Nina al zegt, het kan psychisch zijn maar ook een fysieke oorzaak hebben (of een combinatie van beide). Eerste stap is denk ik de huisarts om ten eerste te bespreken dat je een eetprobleem hebt, en ten tweede om uit te sluiten dat er iets lichamelijk mis is. Daarna kun je kijken naar andere opties en bepalen welke aanpak of begeleiding het beste bij je past.
In elk geval lijkt het me verstandig om hierbij begeleiding te zoeken. Bingen en overgeven is nou eenmaal heel ongezond, of je daarbij nu last hebt van een verstoord zelfbeeld of niet.Iemand met Prader Willie kan zich letterlijk doodeten, die krijgt het vol is vol seintje niet. Is er geen lotgenotenforum?
[...]
Dat klinkt meer als Prader-Willi. TO krijgt dat signaal wel dus dat zal het niet zijn.
TO, het is niet zomaar te zeggen waar dit vandaan komt. Zoals Nina al zegt, het kan psychisch zijn maar ook een fysieke oorzaak hebben (of een combinatie van beide). Eerste stap is denk ik de huisarts om ten eerste te bespreken dat je een eetprobleem hebt, en ten tweede om uit te sluiten dat er iets lichamelijk mis is. Daarna kun je kijken naar andere opties en bepalen welke aanpak of begeleiding het beste bij je past.
In elk geval lijkt het me verstandig om hierbij begeleiding te zoeken. Bingen en overgeven is nou eenmaal heel ongezond, of je daarbij nu last hebt van een verstoord zelfbeeld of niet.Iemand met Prader Willie kan zich letterlijk doodeten, die krijgt het vol is vol seintje niet. Is er geen lotgenotenforum?
verba volant, scripta manent.
woensdag 6 april 2016 om 08:38
Nog even voor de duidelijkheid, daar is bij mij geen sprake van, ik kan me wel echt vol eten. Daar ligt het niet aan.
Ik las gister voor ik dit topic maakte, het topic 'dik=dom'
Lager opgeleiden zouden dikker zijn omdat ze lagere inkomens zouden hebben en onwetend zijn.
Maar als ik dan bij mezelf na ga, en aan de hand van de reacties hier ik dus niet alleen, het zit er als kind al in.
Nog voor je gevormd bent door je ouders/omgeving/opleiding
Een verslaving waar je mee geboren wordt ofzo en waar je nooit meer vanaf komt.
Hoe je daar op latere leeftijd mee om gaat kan verschillen denk ik, ikzelf ben daar misschien wat extremer in
Maar ik weet dondersgoed wat gezond(er) eten is, en ik denk de meesten wel, dat is het probleem niet.
Het probleem is dat de drang naar (ongezond) eten sterker is dan het gezonde verstand.
En ik probeer ook wel gezond/normaal te eten en ik sport meerdere keren per week, ik weet het allemaal wel
Maar toch blijft er altijd iets knagen
Waar ik zelf de boot inga is op een moment dat ik wel bezwijk, toegeef en iets ongezonds eet, al is het maar één koekje
Ik het in mijn hoofd 'verpest' heb voor die dag, en dan helemaal los ga.
Hoe ik dat nu doe is waarschijnlijk wel een tripje naar de HA waard, omdat dat gewoon niet normaal is, dat snap ik zelf ook wel.
Maar zou er ook niet iets in mijn hoofd zo zijn aangelegd dat, vanuit de oertijd ofzo, mijn lichaam zich altijd wil voorbereiden op schaarste of winterslaap
en dan die drang daar vandaan komt?
Ik las gister voor ik dit topic maakte, het topic 'dik=dom'
Lager opgeleiden zouden dikker zijn omdat ze lagere inkomens zouden hebben en onwetend zijn.
Maar als ik dan bij mezelf na ga, en aan de hand van de reacties hier ik dus niet alleen, het zit er als kind al in.
Nog voor je gevormd bent door je ouders/omgeving/opleiding
Een verslaving waar je mee geboren wordt ofzo en waar je nooit meer vanaf komt.
Hoe je daar op latere leeftijd mee om gaat kan verschillen denk ik, ikzelf ben daar misschien wat extremer in
Maar ik weet dondersgoed wat gezond(er) eten is, en ik denk de meesten wel, dat is het probleem niet.
Het probleem is dat de drang naar (ongezond) eten sterker is dan het gezonde verstand.
En ik probeer ook wel gezond/normaal te eten en ik sport meerdere keren per week, ik weet het allemaal wel
Maar toch blijft er altijd iets knagen
Waar ik zelf de boot inga is op een moment dat ik wel bezwijk, toegeef en iets ongezonds eet, al is het maar één koekje
Ik het in mijn hoofd 'verpest' heb voor die dag, en dan helemaal los ga.
Hoe ik dat nu doe is waarschijnlijk wel een tripje naar de HA waard, omdat dat gewoon niet normaal is, dat snap ik zelf ook wel.
Maar zou er ook niet iets in mijn hoofd zo zijn aangelegd dat, vanuit de oertijd ofzo, mijn lichaam zich altijd wil voorbereiden op schaarste of winterslaap
en dan die drang daar vandaan komt?
woensdag 6 april 2016 om 12:59
Hai Rosepudding,
ik herken het! Ook ik had het als jong kind al, überhaupt voordat ik wist over dik/dun etc.
Gedurende mijn tienerjaren heb ik boulimia ontwikkeld. Het compenseren stopte toen ik zwanger werd van de oudste. Inmiddels heb ik weer hardnekkige eetbuien en eet ik gedurende de dag continu door.
Ik ben inmiddels in eet-therapie, bij een gespecialiseerde instelling. Ook heb ik een aantal jaren geleden de diagnose ADHD gekregen. Voor mij heeft het eten dat ik dus al vanaf het begin deed, vooral met impulsiviteit te maken. In de loop van de jaren heb ik daarnaast eetgestoorde gewoonten aangeleerd. Aan allebei werken we in therapie en, hoewel confronterend, het bevalt me heel erg goed.
Ik denk dus dat contact met een eetkliniek niet zo'n gek idee is. Eetstoornissen komen in alle vormen en maten.
ik herken het! Ook ik had het als jong kind al, überhaupt voordat ik wist over dik/dun etc.
Gedurende mijn tienerjaren heb ik boulimia ontwikkeld. Het compenseren stopte toen ik zwanger werd van de oudste. Inmiddels heb ik weer hardnekkige eetbuien en eet ik gedurende de dag continu door.
Ik ben inmiddels in eet-therapie, bij een gespecialiseerde instelling. Ook heb ik een aantal jaren geleden de diagnose ADHD gekregen. Voor mij heeft het eten dat ik dus al vanaf het begin deed, vooral met impulsiviteit te maken. In de loop van de jaren heb ik daarnaast eetgestoorde gewoonten aangeleerd. Aan allebei werken we in therapie en, hoewel confronterend, het bevalt me heel erg goed.
Ik denk dus dat contact met een eetkliniek niet zo'n gek idee is. Eetstoornissen komen in alle vormen en maten.
woensdag 6 april 2016 om 13:02
quote:rosepudding schreef op 06 april 2016 @ 08:38:
Nog even voor de duidelijkheid, daar is bij mij geen sprake van, ik kan me wel echt vol eten. Daar ligt het niet aan.
Ik las gister voor ik dit topic maakte, het topic 'dik=dom'
Lager opgeleiden zouden dikker zijn omdat ze lagere inkomens zouden hebben en onwetend zijn.
Maar als ik dan bij mezelf na ga, en aan de hand van de reacties hier ik dus niet alleen, het zit er als kind al in.
Nog voor je gevormd bent door je ouders/omgeving/opleiding
Een verslaving waar je mee geboren wordt ofzo en waar je nooit meer vanaf komt.
Hoe je daar op latere leeftijd mee om gaat kan verschillen denk ik, ikzelf ben daar misschien wat extremer in
Maar ik weet dondersgoed wat gezond(er) eten is, en ik denk de meesten wel, dat is het probleem niet.
Het probleem is dat de drang naar (ongezond) eten sterker is dan het gezonde verstand.
En ik probeer ook wel gezond/normaal te eten en ik sport meerdere keren per week, ik weet het allemaal wel
Maar toch blijft er altijd iets knagen
Waar ik zelf de boot inga is op een moment dat ik wel bezwijk, toegeef en iets ongezonds eet, al is het maar één koekje
Ik het in mijn hoofd 'verpest' heb voor die dag, en dan helemaal los ga.
Hoe ik dat nu doe is waarschijnlijk wel een tripje naar de HA waard, omdat dat gewoon niet normaal is, dat snap ik zelf ook wel.
Maar zou er ook niet iets in mijn hoofd zo zijn aangelegd dat, vanuit de oertijd ofzo, mijn lichaam zich altijd wil voorbereiden op schaarste of winterslaap
en dan die drang daar vandaan komt?
Toch zijn dit hele duidelijke omschrijvingen van zogenaamd emotie-eten (dat hoeft ook niet perse te zijn, dat je een naar gevoel weg eet he? Dit valt ook onder emotie eten) Het gevoel van het verpest te hebben en dan los gaan is wel degelijk passend bij een eetstoornis en risicogedachten/gedrag. Daar kun je met CGT heel veel aan doen.
Bovendien heb ik inmiddels wel geleerd dat die drang, het toegeven daar aan, echt iets is waar je invloed op hebt. Alleen is dat er bij jou al zo lang, dat dat ingesleten is, dat je het gevoel hebt juist helemaal geen controle te hebben.
Nog even voor de duidelijkheid, daar is bij mij geen sprake van, ik kan me wel echt vol eten. Daar ligt het niet aan.
Ik las gister voor ik dit topic maakte, het topic 'dik=dom'
Lager opgeleiden zouden dikker zijn omdat ze lagere inkomens zouden hebben en onwetend zijn.
Maar als ik dan bij mezelf na ga, en aan de hand van de reacties hier ik dus niet alleen, het zit er als kind al in.
Nog voor je gevormd bent door je ouders/omgeving/opleiding
Een verslaving waar je mee geboren wordt ofzo en waar je nooit meer vanaf komt.
Hoe je daar op latere leeftijd mee om gaat kan verschillen denk ik, ikzelf ben daar misschien wat extremer in
Maar ik weet dondersgoed wat gezond(er) eten is, en ik denk de meesten wel, dat is het probleem niet.
Het probleem is dat de drang naar (ongezond) eten sterker is dan het gezonde verstand.
En ik probeer ook wel gezond/normaal te eten en ik sport meerdere keren per week, ik weet het allemaal wel
Maar toch blijft er altijd iets knagen
Waar ik zelf de boot inga is op een moment dat ik wel bezwijk, toegeef en iets ongezonds eet, al is het maar één koekje
Ik het in mijn hoofd 'verpest' heb voor die dag, en dan helemaal los ga.
Hoe ik dat nu doe is waarschijnlijk wel een tripje naar de HA waard, omdat dat gewoon niet normaal is, dat snap ik zelf ook wel.
Maar zou er ook niet iets in mijn hoofd zo zijn aangelegd dat, vanuit de oertijd ofzo, mijn lichaam zich altijd wil voorbereiden op schaarste of winterslaap
en dan die drang daar vandaan komt?
Toch zijn dit hele duidelijke omschrijvingen van zogenaamd emotie-eten (dat hoeft ook niet perse te zijn, dat je een naar gevoel weg eet he? Dit valt ook onder emotie eten) Het gevoel van het verpest te hebben en dan los gaan is wel degelijk passend bij een eetstoornis en risicogedachten/gedrag. Daar kun je met CGT heel veel aan doen.
Bovendien heb ik inmiddels wel geleerd dat die drang, het toegeven daar aan, echt iets is waar je invloed op hebt. Alleen is dat er bij jou al zo lang, dat dat ingesleten is, dat je het gevoel hebt juist helemaal geen controle te hebben.
