Mijn ervaring met liposculptuur

Toen ik liposculptuur aan mijn benen overwoog, bleek het heel lastig om gedegen informatie te vinden over dit onderwerp. Natuurlijk bieden privé klinieken mooie promo praatjes op hun websites, maar onafhankelijke ervaringen zijn erg schaars op het web.



Ik heb twee dagen geleden op vier lokaties liposculptuur ondergaan, onder narcose. Ik ben van plan om mijn ervaringen op dit forum te delen met anderen die deze ingreep overwegen. Als iemand specifieke vragen heeft, dan mag je deze mailen naar een account dat ik net heb aangemaakt [bewerkt door moderator].



Op de dag van de ingreep was ik best nerveus. Erger dan ik van tevoren had gedacht. Bij de [bewerkt door moderator] Kliniek werd ik door een vriendelijke dame opgewacht. Ze bracht me naar een kleedkamertje waar je al je kleding uittrekt en een soort operatiehemd aankrijgt. De behandelende arts maakt vervolgens een paar 'ervoor' foto's. Daarna tekent hij met een stift de gebieden af die straks behandeld gaan worden. Dit is al eerder besproken, maar hij vraagt nog een keer of ik hiermee akkoord ga.



Er zijn twee anesthesisten betrokken bij mijn behandeling. Ze vertellen dat narcose bij liposculptuur heel licht is. Je wordt er dus nauwelijks misselijk van, vertellen ze. Ik zie juist erg op tegen die narcose, omdat ik het nare verhaal van een Nederlandse jonge vrouw nog niet vergeten ben. Zij overlijdt op de operatietafel omdat er iets misgaat met de narcose. Het wordt breed uitgemeten in de media... Maar deze dames stellen me echt gerust omdat ze me alles exact uitleggen. En ze zijn volledig op de hoogte van mijn medische achtergrond.



Er wordt een catheter in mijn hand geprikt en ik krijg plakkertjes op mijn borst. Zo worden straks mijn hartslag en bloeddruk etc. in de gaten gehouden. De anesthesiste rijdt me naar de operatiekamer en vraagt waarover ik wil dromen. Een tropisch eiland bij Thailand, antwoord ik. Ik schijn nog iets te bazelen over 'een heleboel cocktails drinken op het strand' en daarna beland ik in een diepe, prettige slaap.



Ik hoor mijn naam roepen, vanuit het mistige gebied waarin ik me genesteld heb. Heel comfortabel. Ik heb dus helemaal geen zin om wakker te worden. Als ik dan toch mijn ogen open doe, glimlacht de anesthesie assistent naar me. 'Alles is perfect gegaan en het ziet er prachtig uit,' zegt ze. Op zich goed nieuws, maar het wordt ineens ijskoud. Ik kan niet meer stoppen met rillen en klappertanden. Ondanks de dikke, elektrische deken. Dat is normaal, zegt de assistente. Ze blijft de hele tijd bij me. Er staat twee uur om bij te komen van een narcose. Na 1 uur ben ik al aardig kwiek en krijg een kop thee en een beschuitje.



Ik besluit -iets overmoedig- om op de rand van het bed te gaan zitten en op te staan. Maar dan word ik overmand door duizelingen en misselijkheid. Dat komt door de vloeistof die tijdens de behandeling wordt ingespoten. Als je te vlug opstaat, word je draaiierig en daar houd je zo'n 12 uur na de operatie last van. Als ik even later weer een poging onderneem, gaat het beter. De wondjes gaan wel gelijk bloeden. Is gelukkig ook normaal. Ze worden afgedekt met 'pads' (soort maandverband).



Dan volgt er een pijnlijke stap: het aantrekken van een superstrakke, elastische broek. Die moet je de eerste zes weken bijna onafgebroken dragen. Heel belangrijk voor het eindresultaat!Niet prettig om aan te trekken (je benen voelen nogal beurs), maar daarna zit het wel oké. Als een soort robot loop ik naar het toilet. Ik moet namelijk even plassen van de assistent. Pas als je geplast hebt, mag je naar huis.



Mijn vriend haalt me op en dat is geen overbodige luxe. Laat je na zo'n ingreep altijd ophalen met de auto! Het gevoel in je benen is vergelijkbaar met bizarre spierpijn en blauwe plekken. Vreemd genoeg zie ik thuis in de spiegel geen bont en blauwe benen, iets dat ik wel verwacht had.



Ik moet gelijk beginnen met ontstekingsremmers genaamd 'Celebrex'. Deze pillen veroorzaken bij mij een nare bijwerking: buikpijn. 's Nachts kom ik heel moeilijk in slaap. Het schijnt een bijwerking te zijn van de Celebrex, maar daarbuiten is het ook stomvervelend om lange tijd in 1 houding te liggen. Ik ben nogal een draaier en dat lukt nu even niet. 's Nachts kijk ik voor de zoveelste keer naar mijn dvd box van Sex and the City. Gelukkig mag ik mijn vriend wakker maken om van alles voor me te pakken: water, dvd's etc. En hij helpt me de eerste nacht ook nog naar de wc. Uit bed komen is niet echt gemakkelijk.



Vandaag, twee dagen na de ingreep, voel ik me geestelijk weer helemaal prima. Niet meer zo moe en totaal niet duizelig of misselijk. De buikpijn van de Celebrex is nog niet over en mijn benen zijn ook nog pijnlijk. Iets minder dan gisteren. Ik wilde vanavond (zaterdag) mee uit eten met wat mensen, maar dat zit er helaas nog niet in. Zit ik weer alleen thuis, snik. Even volhouden, ik weet waar ik het voor doe! Kan alleen niet wachten op het uiteindelijke resultaat! Dat kan zo'n 3 tot 6 maanden duren... Ach, op een mensenleven.



Tot zover mijn ervaringen! Ik hoop dat jullie er praktisch/emotioneel iets aan hebben. Dit verhaal is natuurlijk wat kort door de bocht, want een liposculptuur doe je niet zomaar. Daar gaat heel wat getwijfel, lees- en praatwerk aan vooraf. Hierbij nogmaals het mailadres waar jullie eventuele vragen naar mogen mailen [bewerkt door moderator].

Groetjes & liefs!