Overig
alle pijlers
''De dood''
maandag 26 november 2007 om 17:04
Denken jullie wel eens na over 'de dood'? Of er na dit leven meer is? Zijn jullie bang om te sterven? Of juist niet?
Ik heb soms zo'n zwaarmoedige bui, waarin ik me dit soort dingen afvraag. Voornamelijk bij jong overlijden (de laatste maanden drie in mijn naaste omgeving). Of als ik een ongeluk langs de weg zie, waardoor ik besef dat het elk moment over kan zijn.
Persoonlijk ben ik bang voor de dood. Ik ben christelijk opgevoed, nu niet echt meer praktiserend. Ik geloof wel dat er meer is na de dood, maar heb het gevoel dat ik nog niet 'klaar' ben voor de dood.
Ben benieuwd naar jullie reacties.
(Ps. Ik weet niet onder welke pijler ik dit moest plaatsen!)
Ik heb soms zo'n zwaarmoedige bui, waarin ik me dit soort dingen afvraag. Voornamelijk bij jong overlijden (de laatste maanden drie in mijn naaste omgeving). Of als ik een ongeluk langs de weg zie, waardoor ik besef dat het elk moment over kan zijn.
Persoonlijk ben ik bang voor de dood. Ik ben christelijk opgevoed, nu niet echt meer praktiserend. Ik geloof wel dat er meer is na de dood, maar heb het gevoel dat ik nog niet 'klaar' ben voor de dood.
Ben benieuwd naar jullie reacties.
(Ps. Ik weet niet onder welke pijler ik dit moest plaatsen!)
maandag 26 november 2007 om 17:19
Ik ben er absoluut niet bang voor. Het enge wat ik wil is een pijnloze dood. En of dat dan morgen is of over twintig jaar, dat zien we dan wel weer.
Zou wel jammer van het verloren talent zijn als ik morgen kwam te overlijden, maar iedereen is vervangbaar (alleen moeten ze voor mijn vervanger wel wat langer zoeken).
Zou wel jammer van het verloren talent zijn als ik morgen kwam te overlijden, maar iedereen is vervangbaar (alleen moeten ze voor mijn vervanger wel wat langer zoeken).
maandag 26 november 2007 om 17:26
Hi Deesi,
Ja ik denk heel veel na over de dood. Al sinds jong af aan, sinds ik mijn grootouders verloor. Op m'n 23e verloor ik m'n vader (kanker) en sindsdien is het onderwerp 'de dood' toch vrijwel dagelijks aanwezig in mijn leven, dwz voor mij zijn leven en dood onlosmakelijk verbonden dus als ik nadenk over het leven dan komt daar naadloos achteraan: denken over de dood.
Ik ben op zich niet bang voor de dood, wel om te sterven. Maar niet om gestorven te zijn. Ik vraag me vaak af op welke leeftijd ik zal gaan en vooral op welke manier, wie er dan bij me zijn en of ik pijn heb enzo. Dat zijn nare beklemmende gedachtes die ik snel van me af probeer te zetten. Ik denk dat het ook komt omdat ik ouder word, daar heb ik moeite mee. Ik ben nu 27, dat voelt voor mij als bijna dertig, bijna dertig is bijna veertig en dan ben je al zowat oud (sorry veertigers!) Komt ook omdat ik alleen woon, dan heb ik heel erg het gevoel dat alles nú moet "want nu kan het nog". Zorgen voor werk, opleiding, ev. partner en/of kids want straks is het te laat en heb ik de boot gemist en ben ik "mislukt". Is echt horrorscenario voor mij, bijv op m'n 40e m'n baan verliezen en dan (bijna) niet meer aan de slag komen en gedwongen worden op zowat bijstandsniveau te leven... dahag leven!
Maar ja, dat is eigenlijk meer piekeren over het leven. Nou ja, over de eindigheid daarvan, en zo komen we toch weer bij de dood terecht. Ben vooral heel bang voor de dood van m'n dierbaren, wat m'n eigen dood betreft: ik geloof in leven na de dood, dus voor mij betekent het dat ik m'n vader weer zal "zien" en dat zou ik heel prettig vinden (zacht uitgedrukt)
Maar er zijn nog heel veel dingen die ik wil doen, ik heb twee maal een zware depressie gehad en dus echt een rottijd en wil nu alsjeblieft dankjewel eerst even léven voordat ik ga sterven. Er is nog veel dat ik wil doen, zien, ervaren etc en ik krijg voor mijn gevoel maar één keer de kans, dus beter dóe ik dat ook allemaal. En ja, zo geeft het bestaan van de dood mij niet alleen een haastig gevoel (niet prettig) maar ook een motivatie om er wat van te maken (wel prettig).
Ja ik denk heel veel na over de dood. Al sinds jong af aan, sinds ik mijn grootouders verloor. Op m'n 23e verloor ik m'n vader (kanker) en sindsdien is het onderwerp 'de dood' toch vrijwel dagelijks aanwezig in mijn leven, dwz voor mij zijn leven en dood onlosmakelijk verbonden dus als ik nadenk over het leven dan komt daar naadloos achteraan: denken over de dood.
Ik ben op zich niet bang voor de dood, wel om te sterven. Maar niet om gestorven te zijn. Ik vraag me vaak af op welke leeftijd ik zal gaan en vooral op welke manier, wie er dan bij me zijn en of ik pijn heb enzo. Dat zijn nare beklemmende gedachtes die ik snel van me af probeer te zetten. Ik denk dat het ook komt omdat ik ouder word, daar heb ik moeite mee. Ik ben nu 27, dat voelt voor mij als bijna dertig, bijna dertig is bijna veertig en dan ben je al zowat oud (sorry veertigers!) Komt ook omdat ik alleen woon, dan heb ik heel erg het gevoel dat alles nú moet "want nu kan het nog". Zorgen voor werk, opleiding, ev. partner en/of kids want straks is het te laat en heb ik de boot gemist en ben ik "mislukt". Is echt horrorscenario voor mij, bijv op m'n 40e m'n baan verliezen en dan (bijna) niet meer aan de slag komen en gedwongen worden op zowat bijstandsniveau te leven... dahag leven!
Maar ja, dat is eigenlijk meer piekeren over het leven. Nou ja, over de eindigheid daarvan, en zo komen we toch weer bij de dood terecht. Ben vooral heel bang voor de dood van m'n dierbaren, wat m'n eigen dood betreft: ik geloof in leven na de dood, dus voor mij betekent het dat ik m'n vader weer zal "zien" en dat zou ik heel prettig vinden (zacht uitgedrukt)
Maar er zijn nog heel veel dingen die ik wil doen, ik heb twee maal een zware depressie gehad en dus echt een rottijd en wil nu alsjeblieft dankjewel eerst even léven voordat ik ga sterven. Er is nog veel dat ik wil doen, zien, ervaren etc en ik krijg voor mijn gevoel maar één keer de kans, dus beter dóe ik dat ook allemaal. En ja, zo geeft het bestaan van de dood mij niet alleen een haastig gevoel (niet prettig) maar ook een motivatie om er wat van te maken (wel prettig).
maandag 26 november 2007 om 17:31
Mastermind, mooie post. Ik sta er ook niet continu bij stil (gelukkig), maar heb van die buien.. dat ik me ook voorneem om er nu wel eens écht iets van te maken. Want tja, het leven is inderdaad kort en ik wil ook nog zo veel (ben 29 trouwens). Aan de andere kant ben ik het soms na vijf minuten al weer vergeten. De laatste tijd ben ik er extra mee bezig omdat het confronterend is dat je ook jong kan gaan (niet dat ik dit niet wist), maar ben nu extra met mijn neus op de feiten gedrukt.
Moeilijk trouwens dat je je vader zo jong bent verloren..
Ja, je gaat inderdaad sowieso wel, of je nu wilt of niet, maar soms vind ik het een eng idee dat het ''zomaar ineens'' over kan zijn (ongeluk, hartstilstand enz).
Moeilijk trouwens dat je je vader zo jong bent verloren..
Ja, je gaat inderdaad sowieso wel, of je nu wilt of niet, maar soms vind ik het een eng idee dat het ''zomaar ineens'' over kan zijn (ongeluk, hartstilstand enz).
maandag 26 november 2007 om 17:33
De voorgaande schrijvers hebben het voor mij goed verwoord. Ook ik ben niet bang om dood te zijn, maar ik hoop wel dat ik op een pijnloze manier doodga, dus hartstilstand oid. En ik hoop dat ik niet al te oud word. Het lijkt me vreselijk om afhankelijk te zijn van verpleegsters (hoe lief die ook zijn) of andere verzorgers. Zegmaar dat niets aan je lichaam meer prive is en dat je in troep leeft, dan komt de dood, denk ik dan, juist als verlossing.
Oftopic: MM: Wat herkenbaar, ik ben ook bang om werkeloos te worden en nooit meer een baan te vinden en af te zakken naar bijstandsniveau met bijbehorende levensstijl (of, vind ik dan, gebrek aan stijl)...
Oftopic: MM: Wat herkenbaar, ik ben ook bang om werkeloos te worden en nooit meer een baan te vinden en af te zakken naar bijstandsniveau met bijbehorende levensstijl (of, vind ik dan, gebrek aan stijl)...
maandag 26 november 2007 om 17:34
Ik ben niet bang voor de dood. Ben een schijterd langdurig lijden, dus dat liever niet. Mocht dat wel komen dan zal ik daar ook mijn weg wel in vinden. Daar ben ik heilig van overtuigd.
En de vraag of klaar ben voor de dood? Bwah, is de dood al klaar voor mij, zou een betere zijn.
Aangezien ik kinderen heb wil ik graag nog verder leven, ze volwassen zien worden en misschien kleinkinderen knuffelen. Maar als het onverhoopt voor mij vandaag of morgen ophoud dan is dat zo.
Mag onze lieve heer wel oppassen want ik heb nog diverse appeltjes met dit heerschap te schillen..
En de vraag of klaar ben voor de dood? Bwah, is de dood al klaar voor mij, zou een betere zijn.
Aangezien ik kinderen heb wil ik graag nog verder leven, ze volwassen zien worden en misschien kleinkinderen knuffelen. Maar als het onverhoopt voor mij vandaag of morgen ophoud dan is dat zo.
Mag onze lieve heer wel oppassen want ik heb nog diverse appeltjes met dit heerschap te schillen..
maandag 26 november 2007 om 17:48
Ik ben niet bang voor m'n eigen dood maar ben er ook niet echt mee bezig. Wat ik opvallend vind dat veel mensen een leeftijd in gedachten hebben wanneer ze dood gaan. Ik zat eens in de les bij psychologie (met een klas psych. verpleegkundigen) toen de docent zei dat "iedereen heeft een bepaalde leeftijd in gedachten wanneer hij dood gaat". Dat bleek ook zo te zijn, in die klas. Zelf had ik 74 in gedachten. Waarom weet ik niet. Vond het ook wel een mooie leeftijd. Dus het kan ook een wens zijn.
maandag 26 november 2007 om 17:57
een aantal jaar geleden zag ik een sterke geestige boze en grappige vader langzaam sterven. zoals in zijn caracter lag heeft hij heel lang tegen de kanker gevochten net zo lang tot op een avond ik zijn laatste wake deed.
Ik had met deze man een speciaal contact. hij wilde die nacht uit zn bed dat in de woonkamer stond, zijn familie wilde niet dat hij in het ziekenhuis zijn laatste adem blies. na eerst wat tegensputteren dacht ik what the heck, dit kon wel eens de laatste keer zijn dat ie op zn benen staat. die nacht om drie uur in de morgen stond ik met tranen in mn ogen ons laatste gezamelijke kopje thee te maken. hij mopperde niet eens dat ik in Zijn stoel was gaan zitten. je bent een topwijf zei die in een helder moment en ik bracht hem weer naar bed.
zijn kinderen en vouw en eigelijk de hele gemeente waren er kapot van.
ik had nog nooit zo'n bijzondere uitvaard meegemaakt.
bijna een jaar later, werd zijn zoon op de werkplaats gevonden. hij was nog geen 27 jaar en overleden aan iets stoms en accuuts.
alweer had ik nog nooit zo'n bijzondere uitvaart mee gemaakt.
een aantal maanden daarvoor stond ik diezelfde jongen nog te troosten, nu is hij bij zn vader en ik heb het er nog regelmatig moeilijk mee.
dat jaar stond voor mij compleet in het teken van het troosten van anderen. dat ik ook twee dierbare vrienden had verloren ging aan mij en mijn omgeving voorbij.
Ik weet niet of er leven na de dood is. mijn logische brein verteld me dat het een fabuleuse droom is, hoop doet leven. zonder leven na de dood, geen verantwoordelijkheid voor je daden in het leven, geen hoop op een troost na de dood. als ik aan de vader denk kan ik me voorstellen dat hij dood is, weg overggegaan, maar zijn zoon? alsof hij nog steeds in de tuin staat te werken, of even voorbij scheurt met zn idiote herrie auto. alsof ik hem kan bellen om een biertje te halen in de kroeg. zn gezicht en stem staan in mn leven nog steeds levend opp mn netvlies.
aan de andere kant lijkt het wel of er een link is met de mensen die je verloren hebt, zoals mijn opa die regelmatig zich met mn leven bemoeid vanaf mijn schouder.
mirlo, ik denk dat iedereen een speciaal talent heeft en niemand is vervangbaar dat weet jezelf heel erg goed.
de enige angst die ik trouwens heb is om te sterven door geweld of heftig ongeluk waarbij je je eigen lichaam ziet sterven.
lievebees
Ik had met deze man een speciaal contact. hij wilde die nacht uit zn bed dat in de woonkamer stond, zijn familie wilde niet dat hij in het ziekenhuis zijn laatste adem blies. na eerst wat tegensputteren dacht ik what the heck, dit kon wel eens de laatste keer zijn dat ie op zn benen staat. die nacht om drie uur in de morgen stond ik met tranen in mn ogen ons laatste gezamelijke kopje thee te maken. hij mopperde niet eens dat ik in Zijn stoel was gaan zitten. je bent een topwijf zei die in een helder moment en ik bracht hem weer naar bed.
zijn kinderen en vouw en eigelijk de hele gemeente waren er kapot van.
ik had nog nooit zo'n bijzondere uitvaard meegemaakt.
bijna een jaar later, werd zijn zoon op de werkplaats gevonden. hij was nog geen 27 jaar en overleden aan iets stoms en accuuts.
alweer had ik nog nooit zo'n bijzondere uitvaart mee gemaakt.
een aantal maanden daarvoor stond ik diezelfde jongen nog te troosten, nu is hij bij zn vader en ik heb het er nog regelmatig moeilijk mee.
dat jaar stond voor mij compleet in het teken van het troosten van anderen. dat ik ook twee dierbare vrienden had verloren ging aan mij en mijn omgeving voorbij.
Ik weet niet of er leven na de dood is. mijn logische brein verteld me dat het een fabuleuse droom is, hoop doet leven. zonder leven na de dood, geen verantwoordelijkheid voor je daden in het leven, geen hoop op een troost na de dood. als ik aan de vader denk kan ik me voorstellen dat hij dood is, weg overggegaan, maar zijn zoon? alsof hij nog steeds in de tuin staat te werken, of even voorbij scheurt met zn idiote herrie auto. alsof ik hem kan bellen om een biertje te halen in de kroeg. zn gezicht en stem staan in mn leven nog steeds levend opp mn netvlies.
aan de andere kant lijkt het wel of er een link is met de mensen die je verloren hebt, zoals mijn opa die regelmatig zich met mn leven bemoeid vanaf mijn schouder.
mirlo, ik denk dat iedereen een speciaal talent heeft en niemand is vervangbaar dat weet jezelf heel erg goed.
de enige angst die ik trouwens heb is om te sterven door geweld of heftig ongeluk waarbij je je eigen lichaam ziet sterven.
lievebees
maandag 26 november 2007 om 17:57
Mijn eerste man is op 29 jarige leeftijd overleden. Ik zelf was toen net 24. Nu ben ik bijna 28 (nog twee weken, hiephoi) en ben wel regelmatig met de dood bezig. Door dit gebeuren ben ik gaan beseffen dat ik ZELF iets van mijn leven moet maken. Niet uitstellen maar nu doen. Niet, ik wil ooit nog een keer... Nee, gewoon doen, je leeft maar 1 keer en een ander doet het niet voor je.
Ik weet als geen ander dat het zomaar voorbij kan zijn, maar ik geloof ook dat je iedereen vroeg of laat weer tegen komt, en dat laatste maakt dat ik niet bang ben voor de dood. En er soms wel een beetje naar uitkijk
Ik weet als geen ander dat het zomaar voorbij kan zijn, maar ik geloof ook dat je iedereen vroeg of laat weer tegen komt, en dat laatste maakt dat ik niet bang ben voor de dood. En er soms wel een beetje naar uitkijk
maandag 26 november 2007 om 18:06
Ik ben niet bang voor de dood, denk wel dat 'ie veel dichterbij is dan wenselijk. Heb in shock een bijnadoodervaring meegemaakt, of in elk geval iets wat dichtbij kwam, en ben ervan geschrokken dat ik me zo makkelijk had 'overgegeven'.
Denk niet dat het er snel aankomt met die dood van me, ik schat toch wel tachtig te worden. Over mijn kinderen heb ik meer 'what if' angst, maar ook niet zo reëel dat ik ze voor minder dan een lang leven aanzie.
Ik vraag me af of en hoe ik zou rouwen als er hen iets zou overkomen. Kan me hier helemaal niets bij voorstellen dan een koude kikker gevoel.
Denk niet dat het er snel aankomt met die dood van me, ik schat toch wel tachtig te worden. Over mijn kinderen heb ik meer 'what if' angst, maar ook niet zo reëel dat ik ze voor minder dan een lang leven aanzie.
Ik vraag me af of en hoe ik zou rouwen als er hen iets zou overkomen. Kan me hier helemaal niets bij voorstellen dan een koude kikker gevoel.
maandag 26 november 2007 om 18:21
Neuh ik ben niet bang voor de dood.
En dood is dood. Geen hemel met 1223 miljard eerder overleden mensen en dieren maar gewoon dood. Zo belangrijk is een mensje niet dat daar nog een hele fanfare met bloemen en familieleden staat te wachten.
Een bijna dood ervaring? edit: Mamzelle, ik lees nu jou reactie hierboven: mijn mening over BDE is geen reactie op jou stukje, schreef het toevallig ook op en zie nu net dat je er iets over zegt :-)Ook niet moeilijk te verklaren. Hersenen geven nog een laatste impuls (door ernstige zuurstofbehoefte) wat een euforisch gevoel geeft met wat fantasieën zie je daar zo je hele rits overleden familieleden staan en of ruik je door een laatste zintuig prikkel allerlei (bloemige) geuren.
Neh dood is dood, dat is mijn mening.
Toen mijn vriend overleed door een motorongeluk was ik niet te troosten. Zijn ouders ook niet maar die konden toch enige troost vinden in hun geloof, het geloof dat hij nu bij God is en dat ze hem ooit weer zullen zien.
Dat had ik niet, als ik het graf bezoek is het uit respect en om me fijne dingen te herinneren. Het graf schoon en mooi te houden zodat anderen zien dat hij niet vergeten is. Om even te sippen of te lachen door herinneringen. Niet omdat ik dan dichter bij zijn geest bladiebla ben oid.
Hij is dood, weg voor altijd. Heel erg verdrietig.
Soms denk ik wel dat mensen die een geloofsovertuiging hebben beter met de dood om kunnen gaan. Aan de andere kant, zoveel geloof geeft ook weer allemaal angsten. Bijna ieder geloof preekt over boete doening bij een verkeerde levensstijl.
Geen last van gelukkig. Ik ben lekker onzedig bezig met een andere vrouw áls ik dat zou willen, prop me vol met varkensvlees mócht ik daar zin in hebben, heb volop sex voor het huwelijk gehad mét condoom (doei Paus!), draag mijn haar wapperend in de wind zonder doek op kop, en hoef niet schijnheilig te doen rond de kerstdagen door met hele gezin naar de kerk te gaan alsof ik altijd ga.
Bang voor de dood ben ik niet. Het kan zomaar boem gebeurd zijn. Natuurlijk vind ik het wel een horror gedachte dat mijn huidige partner iets zou overkomen. Een tweede keer zo'n groot verlies pff.
Helaas al een vriendinnetje overleden aan leukemie en een vriendin door suicide, mijn neefje aan een nierziekte mijn nichtje idem, opa's oma's door ouderdom, een tante door kanker, enkele huisdieren door ziekte of ouderdom.
Maar opnieuw een partner verliezen... daar kan ik wel bang van worden.
En dood is dood. Geen hemel met 1223 miljard eerder overleden mensen en dieren maar gewoon dood. Zo belangrijk is een mensje niet dat daar nog een hele fanfare met bloemen en familieleden staat te wachten.
Een bijna dood ervaring? edit: Mamzelle, ik lees nu jou reactie hierboven: mijn mening over BDE is geen reactie op jou stukje, schreef het toevallig ook op en zie nu net dat je er iets over zegt :-)Ook niet moeilijk te verklaren. Hersenen geven nog een laatste impuls (door ernstige zuurstofbehoefte) wat een euforisch gevoel geeft met wat fantasieën zie je daar zo je hele rits overleden familieleden staan en of ruik je door een laatste zintuig prikkel allerlei (bloemige) geuren.
Neh dood is dood, dat is mijn mening.
Toen mijn vriend overleed door een motorongeluk was ik niet te troosten. Zijn ouders ook niet maar die konden toch enige troost vinden in hun geloof, het geloof dat hij nu bij God is en dat ze hem ooit weer zullen zien.
Dat had ik niet, als ik het graf bezoek is het uit respect en om me fijne dingen te herinneren. Het graf schoon en mooi te houden zodat anderen zien dat hij niet vergeten is. Om even te sippen of te lachen door herinneringen. Niet omdat ik dan dichter bij zijn geest bladiebla ben oid.
Hij is dood, weg voor altijd. Heel erg verdrietig.
Soms denk ik wel dat mensen die een geloofsovertuiging hebben beter met de dood om kunnen gaan. Aan de andere kant, zoveel geloof geeft ook weer allemaal angsten. Bijna ieder geloof preekt over boete doening bij een verkeerde levensstijl.
Geen last van gelukkig. Ik ben lekker onzedig bezig met een andere vrouw áls ik dat zou willen, prop me vol met varkensvlees mócht ik daar zin in hebben, heb volop sex voor het huwelijk gehad mét condoom (doei Paus!), draag mijn haar wapperend in de wind zonder doek op kop, en hoef niet schijnheilig te doen rond de kerstdagen door met hele gezin naar de kerk te gaan alsof ik altijd ga.
Bang voor de dood ben ik niet. Het kan zomaar boem gebeurd zijn. Natuurlijk vind ik het wel een horror gedachte dat mijn huidige partner iets zou overkomen. Een tweede keer zo'n groot verlies pff.
Helaas al een vriendinnetje overleden aan leukemie en een vriendin door suicide, mijn neefje aan een nierziekte mijn nichtje idem, opa's oma's door ouderdom, een tante door kanker, enkele huisdieren door ziekte of ouderdom.
Maar opnieuw een partner verliezen... daar kan ik wel bang van worden.
maandag 26 november 2007 om 18:25
maandag 26 november 2007 om 18:39
Wat een bijzondere reacties allemaal. En inderdaad, wat een moeilijke, maar ook mooie verhalen hier tussen.
Geloof heeft in mijn geval inderdaad een angst gegeven. De angst om dood te gaan. Ook al ben ik er nu niet mee bezig (geloof, kerk, bidden enz.), ik geloof wel dat er een hemel en een hel is. En ik ben bang dat ik, mocht ik nu gaan, in de laatste terecht zou komen. Daarom ook die angst. Waar ik niet te vaak bij moet stil staan, want het is een akelig idee.
Een bijna dood ervaring.. dat lijkt me ook iets heel aparts.. Waar ligt dan die 'omkeer', dat je toch voor het leven 'kiest' vraag ik me dan af?!
Het leven is kort, we moeten er ook wat van maken, maar hoe vaak word je 'stiekem' toch niet meegevoerd in de sleur van alle dag..
Geloof heeft in mijn geval inderdaad een angst gegeven. De angst om dood te gaan. Ook al ben ik er nu niet mee bezig (geloof, kerk, bidden enz.), ik geloof wel dat er een hemel en een hel is. En ik ben bang dat ik, mocht ik nu gaan, in de laatste terecht zou komen. Daarom ook die angst. Waar ik niet te vaak bij moet stil staan, want het is een akelig idee.
Een bijna dood ervaring.. dat lijkt me ook iets heel aparts.. Waar ligt dan die 'omkeer', dat je toch voor het leven 'kiest' vraag ik me dan af?!
Het leven is kort, we moeten er ook wat van maken, maar hoe vaak word je 'stiekem' toch niet meegevoerd in de sleur van alle dag..
maandag 26 november 2007 om 18:42
Ben jaloers op iedereen die niet bang is voor de dood....jee, zou echt willen dat ik dat ook had.
Voor mij is de dood echt een heel zwaar thema en ik ben er dan ook erg bang voor. Zowel voor mezelf als voor mn omgeving. Dit heb ik eigenlijk altijd al gehad en ben nu heel erg mn best aan het doen om daarmee te kunnen "dealen".
Het beheerst momenteel bijna mn leven en vind het echt een heel moeilijk iets.Vooral omdat het toch ook een onderwerp is waar niet vaak over gepraat wordt en als dat dan wel het geval is, dan wort er meestal gezegd dat "dat er nou eenmaal bij hoort".....
Vraag me ook echt af hoe je niet bang kunt zijn voor de dood.....hoe doen jullie dat? Het idee dat ik er nooit meer ben, en iedereen kwijt raak.....afschuwelijk.
Voor mij is de dood echt een heel zwaar thema en ik ben er dan ook erg bang voor. Zowel voor mezelf als voor mn omgeving. Dit heb ik eigenlijk altijd al gehad en ben nu heel erg mn best aan het doen om daarmee te kunnen "dealen".
Het beheerst momenteel bijna mn leven en vind het echt een heel moeilijk iets.Vooral omdat het toch ook een onderwerp is waar niet vaak over gepraat wordt en als dat dan wel het geval is, dan wort er meestal gezegd dat "dat er nou eenmaal bij hoort".....
Vraag me ook echt af hoe je niet bang kunt zijn voor de dood.....hoe doen jullie dat? Het idee dat ik er nooit meer ben, en iedereen kwijt raak.....afschuwelijk.
You don´t have to believe everything you think
maandag 26 november 2007 om 18:48
quote:deesi schreef op 26 november 2007 @ 18:39:
Een bijna dood ervaring.. dat lijkt me ook iets heel aparts.. Waar ligt dan die 'omkeer', dat je toch voor het leven 'kiest' vraag ik me dan af?!
..Dat was simpel hoor: een knal op mijn borst van een arts die zich te pletter schrok. Toen was het ook meteen klaar met vredig en een tunnel en licht aan de andere kant.
Een bijna dood ervaring.. dat lijkt me ook iets heel aparts.. Waar ligt dan die 'omkeer', dat je toch voor het leven 'kiest' vraag ik me dan af?!
..Dat was simpel hoor: een knal op mijn borst van een arts die zich te pletter schrok. Toen was het ook meteen klaar met vredig en een tunnel en licht aan de andere kant.
maandag 26 november 2007 om 18:52
hoi muis,
zijn er in jou omgeving mensen overleden die echt heel erg
dichtbij stonden? Zoals je ouders, broer/zus ?
Ik heb het gevoel dat wanneer dat is gebeurd en je dus heel erg
betrokken raakt bij dat sterfgeval, dat je daarmee een heel stuk angst
verliest.
Met het opbaren van mijn nichtje (nog maar een baby) heb ik haar vast gehouden en geholpen met alles. Van te voren vond ik de dood van een klein kind toch (buiten het drama) iets lugubers hebben. Zo'n kinderlijkje cru gezegd. Maar dat heb ik nu dus helemaal niet meer juist omdat ik er zo dichtbij stond.
Mijn vriend idem, ik vind een dood lichaam niet meer eng. Dat vond ik vroeger wel maar had toen alleen nog maar mijn vriendinnetje "heel erg dood" in haar kist zien liggen. Dat maakte het horrorbeeld juist erger. Ik moest kijken van haar moeder maar door de leukemie was ze zoooo zoo mager geworden. ZE hadden haar opgemaakt (een kind van 12?!?!?!?) en het zag er heel naar en eng uit. Dat hielp dus bepaald niet.
Dus met dichtbij bedoel ik echt zo dichtbij dat je er niet van weglopen kunt.
Ik heb het idee dat als dat je gebeurd is dat je dan minder bang voor de dood zult zijn. Ik heb in ieder geval nergens last meer van en buiten het verdriet kan ik prima met "de dood" en algemene mortaliteit van de mens omgaan.
Uh... kan geloof ik slechter omgaan met de mortaliteit van huisdieren pfff.
(niet te vergelijken begrijp ik ook wel maar aaargh wat is dat toch klote
als je diertje ziek wordt).
zijn er in jou omgeving mensen overleden die echt heel erg
dichtbij stonden? Zoals je ouders, broer/zus ?
Ik heb het gevoel dat wanneer dat is gebeurd en je dus heel erg
betrokken raakt bij dat sterfgeval, dat je daarmee een heel stuk angst
verliest.
Met het opbaren van mijn nichtje (nog maar een baby) heb ik haar vast gehouden en geholpen met alles. Van te voren vond ik de dood van een klein kind toch (buiten het drama) iets lugubers hebben. Zo'n kinderlijkje cru gezegd. Maar dat heb ik nu dus helemaal niet meer juist omdat ik er zo dichtbij stond.
Mijn vriend idem, ik vind een dood lichaam niet meer eng. Dat vond ik vroeger wel maar had toen alleen nog maar mijn vriendinnetje "heel erg dood" in haar kist zien liggen. Dat maakte het horrorbeeld juist erger. Ik moest kijken van haar moeder maar door de leukemie was ze zoooo zoo mager geworden. ZE hadden haar opgemaakt (een kind van 12?!?!?!?) en het zag er heel naar en eng uit. Dat hielp dus bepaald niet.
Dus met dichtbij bedoel ik echt zo dichtbij dat je er niet van weglopen kunt.
Ik heb het idee dat als dat je gebeurd is dat je dan minder bang voor de dood zult zijn. Ik heb in ieder geval nergens last meer van en buiten het verdriet kan ik prima met "de dood" en algemene mortaliteit van de mens omgaan.
Uh... kan geloof ik slechter omgaan met de mortaliteit van huisdieren pfff.
(niet te vergelijken begrijp ik ook wel maar aaargh wat is dat toch klote
als je diertje ziek wordt).
maandag 26 november 2007 om 18:56
In mijn geval is het juist andersom: de laatste tijd veel sterfgevallen in naaste omgeving gehad. De dood was niet eng, wel heel verdrietig. Toch kan ik dit niet op mezelf projecteren.. ik ben bang voor mijn ''lot'' na de dood.. Niet voor dat van een ander.. voor een ander hoop en wens ik alles goeds..
maandag 26 november 2007 om 18:59
ik begrijp niet goed hoe een Hel zou kunnen bestaan, beter, hoe je godsvrezend kunt zijn.
Een god die zegt, geloof je in mij ga je naar die hemel, zoniet helaas de Hel, een god die bang maakt is geen god maar een dictator.
ook ik ben christelijk opgevoed en ik ken de bijbel redelijk goed. de meeste verhalen vond ik prachtig en ze gaven me vooral een geweten mee. maar het is toch algemeen bekend dat de bijbel door mensen is geschreven en samengesteld en echt in zijn tijd geplaatst moet worden. We zijn tegenwoordig vrij om te geloven en te doen wat we willen, we hebben geen enge god meer nodig om ons een geweten te geven, we hebben een rechtstaat en zijn zelf verantwoordelijk.
Daarom vind ik het zo een moelijk vraagstuk, halucinaties, massa hysteries hoop, angst voor het onbekende, maar ook wel aan de andere kant,: karma, collectief bewustzijn etc.. ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde maar ik kan het nog niet verklaren. en reincarnatie zou de oplossing zijn voor al die voorgegane zieltjes, en tijd is nogal relatief dus ....nou ja... ik zou best wel een spiritualiteits pijler willen!!!!! VIVAAA hoehoe....
Een god die zegt, geloof je in mij ga je naar die hemel, zoniet helaas de Hel, een god die bang maakt is geen god maar een dictator.
ook ik ben christelijk opgevoed en ik ken de bijbel redelijk goed. de meeste verhalen vond ik prachtig en ze gaven me vooral een geweten mee. maar het is toch algemeen bekend dat de bijbel door mensen is geschreven en samengesteld en echt in zijn tijd geplaatst moet worden. We zijn tegenwoordig vrij om te geloven en te doen wat we willen, we hebben geen enge god meer nodig om ons een geweten te geven, we hebben een rechtstaat en zijn zelf verantwoordelijk.
Daarom vind ik het zo een moelijk vraagstuk, halucinaties, massa hysteries hoop, angst voor het onbekende, maar ook wel aan de andere kant,: karma, collectief bewustzijn etc.. ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde maar ik kan het nog niet verklaren. en reincarnatie zou de oplossing zijn voor al die voorgegane zieltjes, en tijd is nogal relatief dus ....nou ja... ik zou best wel een spiritualiteits pijler willen!!!!! VIVAAA hoehoe....
maandag 26 november 2007 om 19:04
Ik geloof niet in een hel na de dood. Wel in allerlei vormen van reïncarnatie, niet noodzakelijkerwijs naar een hogere levensvorm, en in dat je in een volgend leven nog wel moet doorleven wat je in dit leven niet haalde.
Kan me ook niet voorstellen, Deesi, dat jij de hel als eindstation ziet voor jezelf. Hoe fout moet je zijn geweest om daarvoor in aanmerking te komen?
Kan me ook niet voorstellen, Deesi, dat jij de hel als eindstation ziet voor jezelf. Hoe fout moet je zijn geweest om daarvoor in aanmerking te komen?
maandag 26 november 2007 om 19:24
wort=uiteraard wordt....
Twompie, nee, op mn prille peuterleeftijd na, heb ik (gelukkig) nog niet veel mensen verloren. Heb ook geen idee of dat mijn angst zou verminderen, zelf denk ik eerlijk gezegd van niet. Toen mijn oma overleed (ik was toen 20) heb ik daar ontzettend veel moeite mee gehad, ook veel nachtmerries enzo.
Ik ben erg benieuwd hoe sommige van jullie geen angst voor de dood kunnen hebben, wat zijn jullie gedachten/gevoelens daarbij? Voor zover je dat zou kunnen omschrijven dan.....
Deesi, ik ben dus ook opgevoed met het idee van Hemel en Hel, maar geloof daar niet zo (meer) in. Maar ben ook een beetje mn geloof aan het verliezen, en dat draagt denk ik wel bij aan mijn angst voor de dood. Als je echt 100% gelooft en ook in een Hemel, hoef je dus helemaal niet bang te zijn. Heerlijk lijkt me dat.......
Twompie, nee, op mn prille peuterleeftijd na, heb ik (gelukkig) nog niet veel mensen verloren. Heb ook geen idee of dat mijn angst zou verminderen, zelf denk ik eerlijk gezegd van niet. Toen mijn oma overleed (ik was toen 20) heb ik daar ontzettend veel moeite mee gehad, ook veel nachtmerries enzo.
Ik ben erg benieuwd hoe sommige van jullie geen angst voor de dood kunnen hebben, wat zijn jullie gedachten/gevoelens daarbij? Voor zover je dat zou kunnen omschrijven dan.....
Deesi, ik ben dus ook opgevoed met het idee van Hemel en Hel, maar geloof daar niet zo (meer) in. Maar ben ook een beetje mn geloof aan het verliezen, en dat draagt denk ik wel bij aan mijn angst voor de dood. Als je echt 100% gelooft en ook in een Hemel, hoef je dus helemaal niet bang te zijn. Heerlijk lijkt me dat.......
You don´t have to believe everything you think
maandag 26 november 2007 om 19:31
ik maak me gewoon liever druk over of ik wel genoeg leef... de dood is een redelijk abstract begrip, ik kan me er geen voorstelling van maken. soms heb ik best angst dat ik niet optijd dingen doe, ik wil nog de liefde van mn leven tegenkomen en kinderen een boerderij etc.. maar ik heb aan de andere kant al zon fantasties leven gehad dat als nu sterven moet ik wel tevreden zou zijn. reincarnatie vind ik een goede optie, Ik geloof niet dat je aardse karakter ook maar iets met je ziel te maken heeft. ik bedoel te zeggen dat ik geloof dat iedereen ook het leven van een verkrachter of moordenaar moet meemaken. Vandaar dat ik de dood abstract vind en mijn enige angst van na de dood is het moeten leiden van een leven van een verschrikkelijk iemand... hmm snap ik het nog?
