Overig
alle pijlers
Als ik de baas zou zijn van het journaal........
dinsdag 18 november 2008 om 19:54
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever !
Plaats hier leuke, positieve, gezellige berichten ! Gewoon om deze donkere dagen van de herfst door te komen.
Uit de universiteitskrant:
Ans is gezellig. En stoer.
97 jaar en nog steeds studenten in huis
Al tientallen jaren heeft Ans Haveman studenten over de vloer. Op haar 97e is ze ongetwijfeld de oudste hospita van Groningen.
Door Janita Naaijer
Wie aanbelt bij haar statige huis aan de Derde Drift, moet geluk hebben. Want als ze haar gehoorapparaat niet in heeft of op haar divan verzonken ligt in ‘De Groene’, kun je lang wachten op de grote stoep. Voor wie binnenkomt, is er veel warmte. Een rode wollen trui. Een gezicht dat een bewogen leven verraadt, maar nog altijd gratie bezit. En een lach. Steeds weer die lach. Zelfs als Ans Haveman (97) aan het eind van gesprek opmerkt dat het leven van haar niet meer zo lang hoeft te duren.
Ans Haveman werd geboren in Wijnjeterp, Friesland. Haar vader was predikant. Haar vijf broers gingen naar het gymnasium. Ans volgde de mulo en werd daarna naar een streng christelijk internaat gestuurd in Amsterdam. “Ik werd volgens mij te jongensachtig.” Na het internaat werkte ze als au pair in Frankrijk en Engeland. En in 1938 keerde ze als KLM-stewardess terug naar Amsterdam.
Toen de oorlog uitbrak en de KLM werd verboden, solliciteerde ze bij de gemeente. Daar werkte ze een blauwe maandag. “Ik moest van de Duitsers een papier ondertekenen dat ik geen Jodin was”, vertelt ze. “Maar dat vond ik dikke discriminatie.” Haveman weigerde en werd ontslagen. “Dus toen ben ik maar getrouwd.”
Met haar man verhuisde ze naar Breda, later naar Aerdenhout. Ze kregen twee zoons , in 1970 strandde het huwelijk. “Om iets heel onbenulligs. Ik had mijn ene zoon toestemming gegeven voor iets kleins en toen werd mijn man kwaad. Hij zei: ‘Als mijn zoon de baas speelt, kunnen we net zo goed scheiden.’ En ik zei: ‘Dat is goed.’” Haast net zo vloeiend en eenvoudig als ze in het huwelijk stapte, zette Haveman haar leven met haar twee zoons voort in Eelde, later in Groningen. ’s Nachts was ze verpleegster. Overdag hospita.
“Dit huis leek me geen gek idee”, zegt ze nu achtendertig jaar later. Glunderend wijst ze op een oude kast in haar kamer. “Ik houd van antiek en dit huis is een… hoe noem je dat ook al weer? Ik mag er niets aan veranderen.” Ze denkt even na. “Ja, een rijksmonument! Nog nooit heb ik ergens zo lang gewoond als hier.”
Dat ze er al die tijd heeft kunnen wonen, heeft ze naar eigen zeggen te danken aan de studenten die kamers bij haar huurden en huren. “Ik heb geen pensioen. Alleen AOW. En met een huis dat 150 jaar oud is, valt er altijd iets te repareren.”
De verhuur begon ooit met één of twee kamers. Later werden het er vier. En de studenten die in het huis woonden, waren op één tijdelijke huurder na allemaal jongens. Want die vindt Haveman gemoedelijker.
Gemoedelijk is het in het huis aan de Derde Drift nog steeds. “We krijgen vaak bezoek”, zegt Haveman. “Want we wonen in het centrum, dat vinden mensen leuk.”
Met ‘we’ bedoelt ze zichzelf en haar huidige vier huisgenoten: Daan Maarse (21), Patrick Huiting (20), Teun Deuling (19) en Niels Mulder (21). Alle vier lid van het onafhankelijke dispuut Primus Inter Pares.
Niels, vierdejaars rechten, bewoont de kamer naast Haveman. Tegenover zijn deur is een kleine keuken met een granieten aanrecht, roze geraniums en een eettafel vol potjes en zakjes. Hier kookt Thuiszorg het eten voor Haveman. De smalle trap, links van het aanrecht, biedt toegang tot de tweede etage van de bovenwoning. Dat is het domein van de studenten. Die hebben daar hun eigen keuken.
Haveman kent de namen van de jongens en hun studierichting uit haar hoofd. “We praten weleens wat in de keuken”, zegt ze. “Want ik wil mijn belangstelling tonen. ‘Hoe gaat het met de studie?’, vraag ik dan. Of ik zeg: ‘Jij wilt graag advocaat worden, hè? Dat lijkt me wel goed voor jou.’”
Ze moet er zelf een beetje om lachen. Dan serieus: “Ik vraag ze ook weleens of ze studeren. Want laatst las ik in de krant dat studenten meer feesten.” Stellig: “En dat is wel zo. Er gaat heel wat bier rond hierboven.”
Met de jaren heeft Haveman behoorlijk last gekregen van haar lichaam. Vooral als ze ’s ochtends uit bed komt, zijn haar ledematen stijf en willen haar armen en benen niet meer wat zij zelf wil. Haveman blijft er positief onder. Want ze houdt van lezen. Iedere dag NRC Handelsblad en de Groene Amsterdammer. “En dat kan ook in bed.” Dat ze door haar lijf niet meer zoveel in de keuken komt, vindt ze wel jammer. Het contact met haar huurders is daardoor minder dan vroeger. En het voeren van gesprekken is lastig omdat ook haar oren het niet meer zo goed doen.
Toch heeft die doofheid zo zijn voordelen. Last van geluidsoverlast heeft Haveman nooit. Ook niet als Patrick, derdejaars rechten en bedrijfskunde, een ode brengt aan De meeste dromen zijn bedrog van Marco Borsato en zijn serenade dwars door het plafond naar beneden komt.
Patrick is nog niet zo lang uit bed en bakt een eitje voor zichzelf en huisgenoot Daan, derdejaars international business and management. “Dit hele huis is uniek”, zegt hij. “Het is leuk om hier te wonen.”
Over hun 97-jarige huisgenoot zijn de jongens louter positief. “Ans is heel gezellig”, vindt Daan. “En stoer”, zegt Patrick. “Ze leest nog in drie talen en toen we vorig jaar een huisfeest gaven, mochten we van haar de keuken verven. Ze vond het allemaal zo leuk, dat ze zelf koekjes voor ons had gebakken.”
“Ans vindt het ook geweldig dat er zoveel mensen over de vloer komen”, vult Daan aan. “Maar ze neemt zelf ook iedereen in huis. Op donderdag komt er bijvoorbeeld altijd een dakloze. Die krijgt twee euro en soms een sigaret. Als hij op woensdag komt, zegt Haveman altijd: nee, het is geen donderdag.”
Volgens Daan beschikt Haveman nog over een opmerkelijk accuraat geheugen. “Ans onthoudt dingen heel goed. Bijvoorbeeld waar mijn thuis-thuis is. Heel veel mensen vergeten dat weer, maar zij wist het al na twee keer.”
Terug beneden heeft Haveman bezoek gekregen. Het is visserijbioloog Bert Keus uit Leiden. Van 1989 tot 1991 woonde hij in het huis aan de Derde Drift en regelmatig komt hij een weekendje logeren. Onlangs bleef hij zelfs drie weken om voor Haveman te zorgen. En hij is niet de enige. “Veel studenten komen hier terug”, vertelt Keus. “Je kunt hier slapen op de logeerkamer en het is gezellig. Met Ans kun je een goed gesprek voeren. Ze heeft veel meegemaakt in haar leven.”
Haveman begint te stralen als ze vertelt over de jongens die ooit bij haar woonden en haar nog steeds bellen en ansichtkaarten sturen. Het is een inmiddels internationaal gezelschap uit onder andere Mexico, Zuid-Afrika, Amerika en Engeland. “Het is altijd jammer als ze weggaan en een baan krijgen”, vindt ze. “Maar dan kun je alleen maar blij voor ze zijn.”
Zelf wil ze in haar huis blijven totdat het leven voor haar eindigt. Maar als ze begraven wordt, zal dat in haar geboorteplaats Wijnjeterp, zijn. Tot die tijd is ze gelukkig in haar kamer aan de Derde Drift. Met ‘de Groene’, de drukte van de jongens van Primus Inter Pares en haar geliefde uitzicht op het park bij de rechtbank. “Zie je die lindebomen? Dat is net goud.”[/quote]
Plaats hier leuke, positieve, gezellige berichten ! Gewoon om deze donkere dagen van de herfst door te komen.
Uit de universiteitskrant:
Ans is gezellig. En stoer.
97 jaar en nog steeds studenten in huis
Al tientallen jaren heeft Ans Haveman studenten over de vloer. Op haar 97e is ze ongetwijfeld de oudste hospita van Groningen.
Door Janita Naaijer
Wie aanbelt bij haar statige huis aan de Derde Drift, moet geluk hebben. Want als ze haar gehoorapparaat niet in heeft of op haar divan verzonken ligt in ‘De Groene’, kun je lang wachten op de grote stoep. Voor wie binnenkomt, is er veel warmte. Een rode wollen trui. Een gezicht dat een bewogen leven verraadt, maar nog altijd gratie bezit. En een lach. Steeds weer die lach. Zelfs als Ans Haveman (97) aan het eind van gesprek opmerkt dat het leven van haar niet meer zo lang hoeft te duren.
Ans Haveman werd geboren in Wijnjeterp, Friesland. Haar vader was predikant. Haar vijf broers gingen naar het gymnasium. Ans volgde de mulo en werd daarna naar een streng christelijk internaat gestuurd in Amsterdam. “Ik werd volgens mij te jongensachtig.” Na het internaat werkte ze als au pair in Frankrijk en Engeland. En in 1938 keerde ze als KLM-stewardess terug naar Amsterdam.
Toen de oorlog uitbrak en de KLM werd verboden, solliciteerde ze bij de gemeente. Daar werkte ze een blauwe maandag. “Ik moest van de Duitsers een papier ondertekenen dat ik geen Jodin was”, vertelt ze. “Maar dat vond ik dikke discriminatie.” Haveman weigerde en werd ontslagen. “Dus toen ben ik maar getrouwd.”
Met haar man verhuisde ze naar Breda, later naar Aerdenhout. Ze kregen twee zoons , in 1970 strandde het huwelijk. “Om iets heel onbenulligs. Ik had mijn ene zoon toestemming gegeven voor iets kleins en toen werd mijn man kwaad. Hij zei: ‘Als mijn zoon de baas speelt, kunnen we net zo goed scheiden.’ En ik zei: ‘Dat is goed.’” Haast net zo vloeiend en eenvoudig als ze in het huwelijk stapte, zette Haveman haar leven met haar twee zoons voort in Eelde, later in Groningen. ’s Nachts was ze verpleegster. Overdag hospita.
“Dit huis leek me geen gek idee”, zegt ze nu achtendertig jaar later. Glunderend wijst ze op een oude kast in haar kamer. “Ik houd van antiek en dit huis is een… hoe noem je dat ook al weer? Ik mag er niets aan veranderen.” Ze denkt even na. “Ja, een rijksmonument! Nog nooit heb ik ergens zo lang gewoond als hier.”
Dat ze er al die tijd heeft kunnen wonen, heeft ze naar eigen zeggen te danken aan de studenten die kamers bij haar huurden en huren. “Ik heb geen pensioen. Alleen AOW. En met een huis dat 150 jaar oud is, valt er altijd iets te repareren.”
De verhuur begon ooit met één of twee kamers. Later werden het er vier. En de studenten die in het huis woonden, waren op één tijdelijke huurder na allemaal jongens. Want die vindt Haveman gemoedelijker.
Gemoedelijk is het in het huis aan de Derde Drift nog steeds. “We krijgen vaak bezoek”, zegt Haveman. “Want we wonen in het centrum, dat vinden mensen leuk.”
Met ‘we’ bedoelt ze zichzelf en haar huidige vier huisgenoten: Daan Maarse (21), Patrick Huiting (20), Teun Deuling (19) en Niels Mulder (21). Alle vier lid van het onafhankelijke dispuut Primus Inter Pares.
Niels, vierdejaars rechten, bewoont de kamer naast Haveman. Tegenover zijn deur is een kleine keuken met een granieten aanrecht, roze geraniums en een eettafel vol potjes en zakjes. Hier kookt Thuiszorg het eten voor Haveman. De smalle trap, links van het aanrecht, biedt toegang tot de tweede etage van de bovenwoning. Dat is het domein van de studenten. Die hebben daar hun eigen keuken.
Haveman kent de namen van de jongens en hun studierichting uit haar hoofd. “We praten weleens wat in de keuken”, zegt ze. “Want ik wil mijn belangstelling tonen. ‘Hoe gaat het met de studie?’, vraag ik dan. Of ik zeg: ‘Jij wilt graag advocaat worden, hè? Dat lijkt me wel goed voor jou.’”
Ze moet er zelf een beetje om lachen. Dan serieus: “Ik vraag ze ook weleens of ze studeren. Want laatst las ik in de krant dat studenten meer feesten.” Stellig: “En dat is wel zo. Er gaat heel wat bier rond hierboven.”
Met de jaren heeft Haveman behoorlijk last gekregen van haar lichaam. Vooral als ze ’s ochtends uit bed komt, zijn haar ledematen stijf en willen haar armen en benen niet meer wat zij zelf wil. Haveman blijft er positief onder. Want ze houdt van lezen. Iedere dag NRC Handelsblad en de Groene Amsterdammer. “En dat kan ook in bed.” Dat ze door haar lijf niet meer zoveel in de keuken komt, vindt ze wel jammer. Het contact met haar huurders is daardoor minder dan vroeger. En het voeren van gesprekken is lastig omdat ook haar oren het niet meer zo goed doen.
Toch heeft die doofheid zo zijn voordelen. Last van geluidsoverlast heeft Haveman nooit. Ook niet als Patrick, derdejaars rechten en bedrijfskunde, een ode brengt aan De meeste dromen zijn bedrog van Marco Borsato en zijn serenade dwars door het plafond naar beneden komt.
Patrick is nog niet zo lang uit bed en bakt een eitje voor zichzelf en huisgenoot Daan, derdejaars international business and management. “Dit hele huis is uniek”, zegt hij. “Het is leuk om hier te wonen.”
Over hun 97-jarige huisgenoot zijn de jongens louter positief. “Ans is heel gezellig”, vindt Daan. “En stoer”, zegt Patrick. “Ze leest nog in drie talen en toen we vorig jaar een huisfeest gaven, mochten we van haar de keuken verven. Ze vond het allemaal zo leuk, dat ze zelf koekjes voor ons had gebakken.”
“Ans vindt het ook geweldig dat er zoveel mensen over de vloer komen”, vult Daan aan. “Maar ze neemt zelf ook iedereen in huis. Op donderdag komt er bijvoorbeeld altijd een dakloze. Die krijgt twee euro en soms een sigaret. Als hij op woensdag komt, zegt Haveman altijd: nee, het is geen donderdag.”
Volgens Daan beschikt Haveman nog over een opmerkelijk accuraat geheugen. “Ans onthoudt dingen heel goed. Bijvoorbeeld waar mijn thuis-thuis is. Heel veel mensen vergeten dat weer, maar zij wist het al na twee keer.”
Terug beneden heeft Haveman bezoek gekregen. Het is visserijbioloog Bert Keus uit Leiden. Van 1989 tot 1991 woonde hij in het huis aan de Derde Drift en regelmatig komt hij een weekendje logeren. Onlangs bleef hij zelfs drie weken om voor Haveman te zorgen. En hij is niet de enige. “Veel studenten komen hier terug”, vertelt Keus. “Je kunt hier slapen op de logeerkamer en het is gezellig. Met Ans kun je een goed gesprek voeren. Ze heeft veel meegemaakt in haar leven.”
Haveman begint te stralen als ze vertelt over de jongens die ooit bij haar woonden en haar nog steeds bellen en ansichtkaarten sturen. Het is een inmiddels internationaal gezelschap uit onder andere Mexico, Zuid-Afrika, Amerika en Engeland. “Het is altijd jammer als ze weggaan en een baan krijgen”, vindt ze. “Maar dan kun je alleen maar blij voor ze zijn.”
Zelf wil ze in haar huis blijven totdat het leven voor haar eindigt. Maar als ze begraven wordt, zal dat in haar geboorteplaats Wijnjeterp, zijn. Tot die tijd is ze gelukkig in haar kamer aan de Derde Drift. Met ‘de Groene’, de drukte van de jongens van Primus Inter Pares en haar geliefde uitzicht op het park bij de rechtbank. “Zie je die lindebomen? Dat is net goud.”[/quote]
dinsdag 18 november 2008 om 21:53
Als ik de baas zou zijn van het journaal
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever
De hele wereld werd meteen een beetje liever,
want ik negeerde alle narigheid totaal.
De grote mensen op 't journaal staan vaak te zeuren.
Nou ja, dat zal soms ook wel best eens nodig zijn
Maar wat ik graag op TV zou zien gebeuren,
dat is nieuws waarvan je denkt: "ha fijn".
Er is een tandarts in Den Haag die niemand pijn doet bij het boren
Iemand vond de gouden ketting terug die ze was verloren.
Hoera, hoera.
Na een zware operatie kan een dove man weer horen
Hoera, hoera.
Joep de Bruin van dertien jaar heeft zich vandaag voor 't eerst geschoren.
Hoeraaaa!
Als ik de baas zou zijn van het journaal
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever
De hele wereld werd meteen een beetje liever,
want ik negeerde alle narigheid totaal.
Dat grote mensen graag met bommen willen spelen
Da's ouwe koek die krijg je altijd op je bord.
Maar wat ik aan de mensen mee zou willen delen,
dat is nieuws waarvan je vrolijk wordt.
De eerste lammetjes in maart. Een mooi rapport voor Kees Verstegen.
De hond van tante Jo heeft negen kinderen gekregen
Hoera, hoera
Een gratis taxi die de kinderen naar school brengt in de regen
Hoera, hoera
Kinderbedtijd wordt verschoven van half acht naar kwart voor negen
Hoeraaaa!
De grote mensen doen aan vrolijkheid maar weinig
Dus kijk ik af en toe eens naar het jeugd-journaal
Maar dat is meestal bijna net zo chagerijnig
Ik word niet goed, is er een dokter in de zaal?
Als ik de baas zou zijn van het journaal
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever
De hele wereld werd meteen een beetje liever,
want ik negeerde alle narigheid totaal
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever
De hele wereld werd meteen een beetje liever,
want ik negeerde alle narigheid totaal.
De grote mensen op 't journaal staan vaak te zeuren.
Nou ja, dat zal soms ook wel best eens nodig zijn
Maar wat ik graag op TV zou zien gebeuren,
dat is nieuws waarvan je denkt: "ha fijn".
Er is een tandarts in Den Haag die niemand pijn doet bij het boren
Iemand vond de gouden ketting terug die ze was verloren.
Hoera, hoera.
Na een zware operatie kan een dove man weer horen
Hoera, hoera.
Joep de Bruin van dertien jaar heeft zich vandaag voor 't eerst geschoren.
Hoeraaaa!
Als ik de baas zou zijn van het journaal
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever
De hele wereld werd meteen een beetje liever,
want ik negeerde alle narigheid totaal.
Dat grote mensen graag met bommen willen spelen
Da's ouwe koek die krijg je altijd op je bord.
Maar wat ik aan de mensen mee zou willen delen,
dat is nieuws waarvan je vrolijk wordt.
De eerste lammetjes in maart. Een mooi rapport voor Kees Verstegen.
De hond van tante Jo heeft negen kinderen gekregen
Hoera, hoera
Een gratis taxi die de kinderen naar school brengt in de regen
Hoera, hoera
Kinderbedtijd wordt verschoven van half acht naar kwart voor negen
Hoeraaaa!
De grote mensen doen aan vrolijkheid maar weinig
Dus kijk ik af en toe eens naar het jeugd-journaal
Maar dat is meestal bijna net zo chagerijnig
Ik word niet goed, is er een dokter in de zaal?
Als ik de baas zou zijn van het journaal
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever
De hele wereld werd meteen een beetje liever,
want ik negeerde alle narigheid totaal
zaterdag 22 november 2008 om 20:40
quote:revival schreef op 18 november 2008 @ 21:54:
Check dit!!
Wát een monsterlijke kleding !!! En wat is youtube toch een fantastische uitvinding.
Verder niemand iets positiefs te melden ? Toe nou, lieve mensen, het regent, hagelt, sneeuwt en stormt hier, maar binnen is het lekker warm "Hoera".
Zoyla's dochter mag naar het gymnasium "Hoera".
Moppetoet heeft vandaag getankt voor ¤ 1,199 "Hoera".
Check dit!!
Wát een monsterlijke kleding !!! En wat is youtube toch een fantastische uitvinding.
Verder niemand iets positiefs te melden ? Toe nou, lieve mensen, het regent, hagelt, sneeuwt en stormt hier, maar binnen is het lekker warm "Hoera".
Zoyla's dochter mag naar het gymnasium "Hoera".
Moppetoet heeft vandaag getankt voor ¤ 1,199 "Hoera".
zaterdag 22 november 2008 om 21:07
Miereneter geboren in Artis!
knip-plak van parool.nl:
AMSTERDAM - De signalen waren er al een tijdje: de Argentijnse importbruid Potay lag de halve dag te maffen en ze wilde niets met manlief Ramon te maken hebben.
Typisch het gedrag van een zwangere reuzenmierenetervrouw. Maar met de geboorte van het jong in de nacht van dinsdag op woensdag is het honderd procent zeker: de koppelpoging tussen Potay, die oktober vorig jaar uit Buenos Aires werd ingevlogen, en Ramon uit Artis is meer dan geslaagd. Moeder en kind maken het goed.
Het is de eerste keer dat in een Nederlandse dierentuin een jong van een Argentijnse reuzenmiereneter wordt geboren.
Moeder Potay en vader Ramon hadden er echter weinig moeite mee. Twee maanden na de eerste ontmoeting op de Artis Pampa was het al raak. Zes maanden later is er een jong.
Het zal nog wel een tijd duren voordat het publiek de dreumes kan aanschouwen. Moeder en kind, maar ook vader, blijven voorlopig binnen. De reuzenmiereneters kunnen het koude Hollandse weer niet aan.
Volgens een Artiswoordvoerster doet het jong alles naar behoren. Hij of zij - het geslacht moet nog worden bepaald, evenals een naam - is al op moeders rug geklommen. In het wild zit het jong vrijwel het hele eerste jaar op de rug. Lekker ontspannen, en veilig bovendien. De tekening op de vacht van de kleine loopt door in dat van zijn moeder. Zo is het wurm zo goed als onzichtbaar voor roofdieren en bovendien lijkt mamma een stuk groter.
Via oa artis.nl kun je filmpjes van het beestje bekijken.
knip-plak van parool.nl:
AMSTERDAM - De signalen waren er al een tijdje: de Argentijnse importbruid Potay lag de halve dag te maffen en ze wilde niets met manlief Ramon te maken hebben.
Typisch het gedrag van een zwangere reuzenmierenetervrouw. Maar met de geboorte van het jong in de nacht van dinsdag op woensdag is het honderd procent zeker: de koppelpoging tussen Potay, die oktober vorig jaar uit Buenos Aires werd ingevlogen, en Ramon uit Artis is meer dan geslaagd. Moeder en kind maken het goed.
Het is de eerste keer dat in een Nederlandse dierentuin een jong van een Argentijnse reuzenmiereneter wordt geboren.
Moeder Potay en vader Ramon hadden er echter weinig moeite mee. Twee maanden na de eerste ontmoeting op de Artis Pampa was het al raak. Zes maanden later is er een jong.
Het zal nog wel een tijd duren voordat het publiek de dreumes kan aanschouwen. Moeder en kind, maar ook vader, blijven voorlopig binnen. De reuzenmiereneters kunnen het koude Hollandse weer niet aan.
Volgens een Artiswoordvoerster doet het jong alles naar behoren. Hij of zij - het geslacht moet nog worden bepaald, evenals een naam - is al op moeders rug geklommen. In het wild zit het jong vrijwel het hele eerste jaar op de rug. Lekker ontspannen, en veilig bovendien. De tekening op de vacht van de kleine loopt door in dat van zijn moeder. Zo is het wurm zo goed als onzichtbaar voor roofdieren en bovendien lijkt mamma een stuk groter.
Via oa artis.nl kun je filmpjes van het beestje bekijken.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 24 november 2008 om 23:04
Deze kreeg ik vandaag in mijn mailbox. Echt een superschatje !!
http://www.youtube.com/watch?v=LQPEsa5e7K0
http://www.youtube.com/watch?v=LQPEsa5e7K0
dinsdag 25 november 2008 om 03:15
haha, doet me denken aan mn schoolfeest van vroeger.
we deden elk jaar een opvoering in de basisschool..
toen ik denk ik 9 was, hebben we dit liedje opgevoerd.(woon trouwens in België)
vond het niet zo'n leuk jaar. gewoon beetje staan zingen.(hah ik zag er niet uit, mn pap had alles gefilmd zoals bijna elk jaar)
was het liedje ook kotsbeu gehoord. bluh
we deden elk jaar een opvoering in de basisschool..
toen ik denk ik 9 was, hebben we dit liedje opgevoerd.(woon trouwens in België)
vond het niet zo'n leuk jaar. gewoon beetje staan zingen.(hah ik zag er niet uit, mn pap had alles gefilmd zoals bijna elk jaar)
was het liedje ook kotsbeu gehoord. bluh
