Overig
alle pijlers
denk je dat je doet wat moet? Of doe je maar wat.
zondag 7 december 2008 om 12:09
Zit ik gisteravond lekker op de bank TV te kijken, man met koptelefoon achter de PC, zoon in zijn kamer een spelletje te spelen, kat bij me op schoot. kortom een ongedwongen avondje thuis met het gezin.
Hoor ik me toch ineens een kabaal op het trappenhuis, een schreeuw, glasgerinkel ik denk, WTF!?
Ik sta op, loop bij mijn zoon de kamer in en kijk naar buiten, zie en hoor ik aan het eind van de straat de brandweer onze kant op komen.
Eerste wat ik roep; naar buiten! Zoon accuut in paniek, "de kat, de kat gaat dood".
Nee, de kat gaat niet dood, trek mijn jas aan en stap in mijn laarzen, naar buiten nu!
Mijn man geroepen, (had nog helemaal niets mee gekregen (koptelefoon) "wat isser?" Brand! we moeten naar buiten.
Open mijn buitendeur, kijk ik recht in het gezicht van zo'n boom van een brandweerman... "naar buiten".
En dan sta je ineens voor de deur met je gezin, kind in mijn laarzen en mijn jas, man in zijn ochtendjas en op sokken en ik zonder jas op pantoffels, kat nog binnen!
De woning van de buurvrouw schuin boven in lichterlaaien, en niet te zuinig ook zeg, uitslaande brand
Mensen moesten met de ladderwagen naar benenden gehaald worden.
En dan nu denk ik, ja wel goed dat je naar buiten bent gegaan met je gezin, maar kat is nog binnen(wilde ik wel meenemen, maar die had in paniek de pleitvaart genomen en ik wist bij god niet waar hij was.), man dacht iig aan de huissluitels, maar verder neem je gewoon helemaal niets mee.
Ik niet eens, laat staan degene bij wie de brand uitbrak.
En het gaat zo fucking snel allemaal, je hebt gewoon geen tijd.
Denk jij dat je serieus de tegenwoordigheid van geest hebt, op zo'n moment dat je, bijv. polissen, id, geld e.d. pakt?
Hoor ik me toch ineens een kabaal op het trappenhuis, een schreeuw, glasgerinkel ik denk, WTF!?
Ik sta op, loop bij mijn zoon de kamer in en kijk naar buiten, zie en hoor ik aan het eind van de straat de brandweer onze kant op komen.
Eerste wat ik roep; naar buiten! Zoon accuut in paniek, "de kat, de kat gaat dood".
Nee, de kat gaat niet dood, trek mijn jas aan en stap in mijn laarzen, naar buiten nu!
Mijn man geroepen, (had nog helemaal niets mee gekregen (koptelefoon) "wat isser?" Brand! we moeten naar buiten.
Open mijn buitendeur, kijk ik recht in het gezicht van zo'n boom van een brandweerman... "naar buiten".
En dan sta je ineens voor de deur met je gezin, kind in mijn laarzen en mijn jas, man in zijn ochtendjas en op sokken en ik zonder jas op pantoffels, kat nog binnen!
De woning van de buurvrouw schuin boven in lichterlaaien, en niet te zuinig ook zeg, uitslaande brand
Mensen moesten met de ladderwagen naar benenden gehaald worden.
En dan nu denk ik, ja wel goed dat je naar buiten bent gegaan met je gezin, maar kat is nog binnen(wilde ik wel meenemen, maar die had in paniek de pleitvaart genomen en ik wist bij god niet waar hij was.), man dacht iig aan de huissluitels, maar verder neem je gewoon helemaal niets mee.
Ik niet eens, laat staan degene bij wie de brand uitbrak.
En het gaat zo fucking snel allemaal, je hebt gewoon geen tijd.
Denk jij dat je serieus de tegenwoordigheid van geest hebt, op zo'n moment dat je, bijv. polissen, id, geld e.d. pakt?
zondag 7 december 2008 om 12:16
zondag 7 december 2008 om 12:17
Wat een beangstigende ervaring Lonki! Hebben jullie schade, kunnen jullie je huis weer in? En is de poes terecht?
Geen idee wat ik op dat moment zou doen. Ja, kind grijpen en naar buiten, net als jij hebt gedaan. En idd wel proberen de deuren open te laten zodat de katten eruit kunnen. Als er een voor mijn voeten zou lopen dan grijp ik hem uiteraard mee, of jaag voor zover ik kan de katten eruit. Maar ze gaan zoeken als ze in paniek zijn is onbegonnen werk.... Brrrr, moet er niet aan denken!
Geen idee wat ik op dat moment zou doen. Ja, kind grijpen en naar buiten, net als jij hebt gedaan. En idd wel proberen de deuren open te laten zodat de katten eruit kunnen. Als er een voor mijn voeten zou lopen dan grijp ik hem uiteraard mee, of jaag voor zover ik kan de katten eruit. Maar ze gaan zoeken als ze in paniek zijn is onbegonnen werk.... Brrrr, moet er niet aan denken!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 7 december 2008 om 12:19
zondag 7 december 2008 om 12:20
Ik heb in principe altijd mijn portemonnee en sleutels in mijn jas zitten, die hangt naast de voordeur, dus ik hóóp dat ik de tegenwoordigheid van geest heb om die mee te nemen. Maar zeker weten doe je dat nooit natuurlijk...
Maar wat een heftige ervaring joh! Je mag wel trots zijn op je tegenwoordigheid van geest, jij handelt dus wel als het nodig is.
Maar wat een heftige ervaring joh! Je mag wel trots zijn op je tegenwoordigheid van geest, jij handelt dus wel als het nodig is.
zondag 7 december 2008 om 12:23
Ik zou echt niet denken aan papieren en geld. Dat zijn maar dingen. Ik heb 4 katten, die krijg ik niet allemaal mee. Inderdaad ramen open en hopen dat ze eruit gaan. Het enige wat ik verder hoop mee te nemen is het horloge van mijn (overleden) moeder. Mensen en dieren veilig dat is het belangrijkste maar ik moet er toch niet aan denken dat ik al mijn dierbare spullen zou kwijtraken. Wat een drama voor je buurvrouw en voor jullie ook een grote schrik.
zondag 7 december 2008 om 12:23
quote:Poezewoes schreef op 07 december 2008 @ 12:17:
Wat een beangstigende ervaring Lonki! Hebben jullie schade, kunnen jullie je huis weer in? En is de poes terecht?
Geen idee wat ik op dat moment zou doen. Ja, kind grijpen en naar buiten, net als jij hebt gedaan. En idd wel proberen de deuren open te laten zodat de katten eruit kunnen. Als er een voor mijn voeten zou lopen dan grijp ik hem uiteraard mee, of jaag voor zover ik kan de katten eruit. Maar ze gaan zoeken als ze in paniek zijn is onbegonnen werk.... Brrrr, moet er niet aan denken!
Ja we zijn weer gewoon in huis nu, poes heeft ook niets, behalve dan dat hij heel de nacht van links naar rechts en van voor naar achter is gesjeest als hij ook maar iets dacht te horen. en schade hebben we niet.
Al de hele ochtend zijn ze bezig (technische dienst) want niemand weet nog hoe het gebeurt is.
Ik heb echt medelijden met de buurvrouw, alles is ze kwijt, en de andere buurman, waar ze in haar paniek naar toe is gevlucht ligt nu in het ziekenhuis, veel rook binnen gehad.
Wat een beangstigende ervaring Lonki! Hebben jullie schade, kunnen jullie je huis weer in? En is de poes terecht?
Geen idee wat ik op dat moment zou doen. Ja, kind grijpen en naar buiten, net als jij hebt gedaan. En idd wel proberen de deuren open te laten zodat de katten eruit kunnen. Als er een voor mijn voeten zou lopen dan grijp ik hem uiteraard mee, of jaag voor zover ik kan de katten eruit. Maar ze gaan zoeken als ze in paniek zijn is onbegonnen werk.... Brrrr, moet er niet aan denken!
Ja we zijn weer gewoon in huis nu, poes heeft ook niets, behalve dan dat hij heel de nacht van links naar rechts en van voor naar achter is gesjeest als hij ook maar iets dacht te horen. en schade hebben we niet.
Al de hele ochtend zijn ze bezig (technische dienst) want niemand weet nog hoe het gebeurt is.
Ik heb echt medelijden met de buurvrouw, alles is ze kwijt, en de andere buurman, waar ze in haar paniek naar toe is gevlucht ligt nu in het ziekenhuis, veel rook binnen gehad.
zondag 7 december 2008 om 12:25
zondag 7 december 2008 om 13:02
Volgens mij doe je op zo'n moment geen rationele dingen. Ik heb het nooit meegemaakt, maar mn moeder wel. Het vreemde was toen, ik belde haar net op. Ze nam heel raar de telefoon op en zei meteen 'ik zie net rook en vlammen uit het washok komen, zal ik erin gaan om het te proberen te doven?' Dus ik door de telefoon gillen 'pak nú de hond en ga naar buiten, en dan als je buiten staat bel je de brandweer!' Zij was zo geschrokken, dacht gewoon niet logisch na!
Wasdroger was toen in de fik gevlogen en het washok en de kamer ernaast hadden brand- en waterschade, dus het viel allemaal nog mee. Maar ze had echt niets mee naar buiten genomen hoor, alleen dus de hond en de mobiele telefoon. Wat TO al schreef, je hebt helemaal geen tijd voor papieren of erfstukken of wat dan ook!
Wasdroger was toen in de fik gevlogen en het washok en de kamer ernaast hadden brand- en waterschade, dus het viel allemaal nog mee. Maar ze had echt niets mee naar buiten genomen hoor, alleen dus de hond en de mobiele telefoon. Wat TO al schreef, je hebt helemaal geen tijd voor papieren of erfstukken of wat dan ook!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 7 december 2008 om 13:13
Ik heb 2 keer iets paniekerigs meegemaakt, en allebei de keren best wel koelbloedig gehandeld (al zeg ik het zefl).
De eerste keer was in een hotel waar 's nachts het brandalarm afging. Ik heb autosleutels, fototoestel (paspoort zat in m'n fototas) en reisverslag van het nachtkastje gegrist, broek, jas en schoenen in no-time aangeschoten en ben naar buiten gelopen. Achteraf bleek het vals alarm, maar dat wisten we op dat moment dus nog niet.
De tweede keer was de auto waarin we zaten over de kop geslagen. Je bent op zo'n moment even helemaal de weg kwijt, omdat je flink door elkaar geschud bent. Ik kon me echter wel allemaal filmbeelden herinneren waarin auto's na zo'n ongeval spontaan ontploften, dus ik wilde er zo snel mogelijk uit. Dus na gevraagd te hebben of iedereen toch wel ongedeerd was (dat was gelukkig zo) zijn we via het dak door de eruit gedrukte voorruit naar buiten gekropen. Ook toen meteen m'n fototas meegenomen, dat is blijkbaar het eerste wat ik red als ik op reis ben... Ook de tas van de gids meegenomen, omdat hij alle permits voor de hele groep bij zich had en we anders grote problemen zouden krijgen (we waren in Tibet). Omdat we geen benzinelucht o.i.d. roken en de kans op ontploffen dus minimaal was hebben we ook nog de watervoorraad 'gered'. Daarna ben ik EHBO gaan verrichten: glas uit het oor van de chauffeur en de arm van een andere passagier peuteren e.d.. Toen dat allemaal gebeurd was en ik even ging zitten om bij te komen (er waren inmiddels wat sterkte mannen gearriveerd die het voertuig weer op de weg zouden tillen) begon ik helemaal te trillen en zat ik opeens te janken, gewoon door de spanning. Toen realiseerde ik me pas dat we ontzettend veel geluk hadden gehad: 100 meter eerder of later en we waren in het ravijn gestort en dan had niemand van ons het overleefd... Op het moment zelf dacht ik daar verder niet bij na en handelde ik alleen maar, op de automatische piloot als het ware. Achteraf heb ik er best nog wel last van gehad, pas nadat ik alles uitgebreid voor mezelf had opgeschreven in mijn reisverslag kon ik het een beetje verwerken en schrok ik niet meer bij elk hobbeltje waar we overheen reden (met een andere auto).
Achteraf gezien ben ik blij dat ik deze dingen heb meegemaakt: ik weet dat ik niet meteen in de stress schiet als er echt iets ernstigs gebeurt en er geen tijd is om te meuten.
De eerste keer was in een hotel waar 's nachts het brandalarm afging. Ik heb autosleutels, fototoestel (paspoort zat in m'n fototas) en reisverslag van het nachtkastje gegrist, broek, jas en schoenen in no-time aangeschoten en ben naar buiten gelopen. Achteraf bleek het vals alarm, maar dat wisten we op dat moment dus nog niet.
De tweede keer was de auto waarin we zaten over de kop geslagen. Je bent op zo'n moment even helemaal de weg kwijt, omdat je flink door elkaar geschud bent. Ik kon me echter wel allemaal filmbeelden herinneren waarin auto's na zo'n ongeval spontaan ontploften, dus ik wilde er zo snel mogelijk uit. Dus na gevraagd te hebben of iedereen toch wel ongedeerd was (dat was gelukkig zo) zijn we via het dak door de eruit gedrukte voorruit naar buiten gekropen. Ook toen meteen m'n fototas meegenomen, dat is blijkbaar het eerste wat ik red als ik op reis ben... Ook de tas van de gids meegenomen, omdat hij alle permits voor de hele groep bij zich had en we anders grote problemen zouden krijgen (we waren in Tibet). Omdat we geen benzinelucht o.i.d. roken en de kans op ontploffen dus minimaal was hebben we ook nog de watervoorraad 'gered'. Daarna ben ik EHBO gaan verrichten: glas uit het oor van de chauffeur en de arm van een andere passagier peuteren e.d.. Toen dat allemaal gebeurd was en ik even ging zitten om bij te komen (er waren inmiddels wat sterkte mannen gearriveerd die het voertuig weer op de weg zouden tillen) begon ik helemaal te trillen en zat ik opeens te janken, gewoon door de spanning. Toen realiseerde ik me pas dat we ontzettend veel geluk hadden gehad: 100 meter eerder of later en we waren in het ravijn gestort en dan had niemand van ons het overleefd... Op het moment zelf dacht ik daar verder niet bij na en handelde ik alleen maar, op de automatische piloot als het ware. Achteraf heb ik er best nog wel last van gehad, pas nadat ik alles uitgebreid voor mezelf had opgeschreven in mijn reisverslag kon ik het een beetje verwerken en schrok ik niet meer bij elk hobbeltje waar we overheen reden (met een andere auto).
Achteraf gezien ben ik blij dat ik deze dingen heb meegemaakt: ik weet dat ik niet meteen in de stress schiet als er echt iets ernstigs gebeurt en er geen tijd is om te meuten.
zondag 7 december 2008 om 13:24
quote:Capibara schreef op 07 december 2008 @ 13:13:Achteraf gezien ben ik blij dat ik deze dingen heb meegemaakt: ik weet dat ik niet meteen in de stress schiet als er echt iets ernstigs gebeurt en er geen tijd is om te meuten.
Hier nog zo iemand die eerst handelt, en daarna voelt...
Wij hebben een aanrijding gehad met onze camper, links een ravijn, en een tegenligger die er aangescheurd kwam in de regen.
Als die tegenligger ons niet geramd had, was hij in het ravijn geschoten....
Maar goed, het was BOEM!!!!!!!! stilte, gehuil van de kinderen, ik heb opzij gekeken naar mijn wederhelft ( die was nog heel), ik heb achterom gekeken naar de kinderen, ( die waren nog heel, maar geschrokken) ik heb de fotocamera gepakt en ik ben foto's gaan maken van de verkeersituatie, de sporen op het natte wegdek, en de positie van onze bus en de tegenligger......
En mijn eerste foto van die reeks? Daarop heb ik het kenteken gefotografeerd van degene die de aanrijding heeft veroorzaakt..
Pas daarna heb ik man en kinders uit de camper geholpen, ( er waren al mensen bij de tegenligger, om daar zorg te verlenen) en kwam er binnen no time politie en ambulance.
Hierna voor controle voor de kinderen door naar het ziekenhuis, terwijl manlief bij de camper bleef, en de politie te woord stond.
Pas toen alles geregeld was wat er geregeld moest worden, en wij 's avonds in het hotel zaten ben begon ik te huilen. te beven en kwam mijn schrikreactie los.
Later hoorde ik van iemand van de anwb dat ze nog nooit foto's hadden gezien van een aanrijding, waarbij de sporen van de tegenligger nog zichtbaar waren in het natte wegdek....
Kun je nagaan hoe snel ik ben geweest
JOjanneke
Hier nog zo iemand die eerst handelt, en daarna voelt...
Wij hebben een aanrijding gehad met onze camper, links een ravijn, en een tegenligger die er aangescheurd kwam in de regen.
Als die tegenligger ons niet geramd had, was hij in het ravijn geschoten....
Maar goed, het was BOEM!!!!!!!! stilte, gehuil van de kinderen, ik heb opzij gekeken naar mijn wederhelft ( die was nog heel), ik heb achterom gekeken naar de kinderen, ( die waren nog heel, maar geschrokken) ik heb de fotocamera gepakt en ik ben foto's gaan maken van de verkeersituatie, de sporen op het natte wegdek, en de positie van onze bus en de tegenligger......
En mijn eerste foto van die reeks? Daarop heb ik het kenteken gefotografeerd van degene die de aanrijding heeft veroorzaakt..
Pas daarna heb ik man en kinders uit de camper geholpen, ( er waren al mensen bij de tegenligger, om daar zorg te verlenen) en kwam er binnen no time politie en ambulance.
Hierna voor controle voor de kinderen door naar het ziekenhuis, terwijl manlief bij de camper bleef, en de politie te woord stond.
Pas toen alles geregeld was wat er geregeld moest worden, en wij 's avonds in het hotel zaten ben begon ik te huilen. te beven en kwam mijn schrikreactie los.
Later hoorde ik van iemand van de anwb dat ze nog nooit foto's hadden gezien van een aanrijding, waarbij de sporen van de tegenligger nog zichtbaar waren in het natte wegdek....
Kun je nagaan hoe snel ik ben geweest
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 7 december 2008 om 13:25
Poeh, wat een schrik. Lijkt me heel naar.
Ik zit er zelf wel over te denken om een soort 'noodtas' te maken met daarin (kopieen van) belangrijke dingen als paspoorten en dergelijke, zodat je maar 1 ding mee hoeft te nemen. Niet dat het er echt veel toe doet, want het is inderdaad belangrijker dat je eruit komt, maar ik vind het op zich geen onlogische gedachte.
Ik zit er zelf wel over te denken om een soort 'noodtas' te maken met daarin (kopieen van) belangrijke dingen als paspoorten en dergelijke, zodat je maar 1 ding mee hoeft te nemen. Niet dat het er echt veel toe doet, want het is inderdaad belangrijker dat je eruit komt, maar ik vind het op zich geen onlogische gedachte.
zondag 7 december 2008 om 13:28
zondag 7 december 2008 om 13:32
quote:lonki schreef op 07 december 2008 @ 12:09:
Denk jij dat je serieus de tegenwoordigheid van geest hebt, op zo'n moment dat je, bijv. polissen, id, geld e.d. pakt?Ik weet inmiddels uit ervaring dat ik op zo'n moment doe wat ik moet doen: eerst zorgen dat de levende have (kinderen, huisdieren) het pand onmiddellijk verlaat en vervolgens de brandweer bellen. Ik bewaar kopieën van paspoorten, verzekeringspolissen en dergelijke op een andere locatie dus daar hoefde ik niets aan te doen. Mede dankzij een indrukwekkende batterij rookmelders is overigens alles goed afgelopen.
Denk jij dat je serieus de tegenwoordigheid van geest hebt, op zo'n moment dat je, bijv. polissen, id, geld e.d. pakt?Ik weet inmiddels uit ervaring dat ik op zo'n moment doe wat ik moet doen: eerst zorgen dat de levende have (kinderen, huisdieren) het pand onmiddellijk verlaat en vervolgens de brandweer bellen. Ik bewaar kopieën van paspoorten, verzekeringspolissen en dergelijke op een andere locatie dus daar hoefde ik niets aan te doen. Mede dankzij een indrukwekkende batterij rookmelders is overigens alles goed afgelopen.
zondag 7 december 2008 om 13:41
Ik snap niet waarom mensen zich druk maken om paspoorten of portomonnees? Rijbewijs en paspoort kun je toch gewoon opnieuw aanvragen? Je bent niet ineens identiteitsloos ofzo... Ik zou eerder zorgen dat je eventueel zorgen kopieën van belangrijke (unieke) documenten in een kluis bij de bank hebt liggen, of -als je geen kluis wil huren- evt bij familie?
zondag 7 december 2008 om 13:43
zondag 7 december 2008 om 13:50
quote:pearle schreef op 07 december 2008 @ 13:35:
Ik kan er echt niet bij dat mensen gaan denken aan een polis, als je verzekerd ben, keert de verzekering uit, heus niet alleen als je met je polis aan de balie staat hoor.
Nee, dat begrijp ik wel, maar als je ook geen enkel identiteitsbewijs meer hebt wordt het moeilijker, als je geen bankpassen meer hebt, kun je niet eens bij het uitgekeerde geld.
Uiteindelijk zal het allemaal wel weer goed komen, maar een tijd en geregel dat dat kost....
Zoiets "simpels" als medicijnen, nu op zondag moeten er ergens medicijnen vandaan komen, bewoonster weet van 1 medicijn de naam verder niets, huisarts moet opgetrommeld worden voor de nodige info, weekend apotheek, geen ziekefondspasjes...
Al met al een hoop romslomp, waarvan ik me afvraag of je sommige dingen kunt voorkomen als je bijv, een tas/map op een goed grijpbare plaats hebt.
Ik kan er echt niet bij dat mensen gaan denken aan een polis, als je verzekerd ben, keert de verzekering uit, heus niet alleen als je met je polis aan de balie staat hoor.
Nee, dat begrijp ik wel, maar als je ook geen enkel identiteitsbewijs meer hebt wordt het moeilijker, als je geen bankpassen meer hebt, kun je niet eens bij het uitgekeerde geld.
Uiteindelijk zal het allemaal wel weer goed komen, maar een tijd en geregel dat dat kost....
Zoiets "simpels" als medicijnen, nu op zondag moeten er ergens medicijnen vandaan komen, bewoonster weet van 1 medicijn de naam verder niets, huisarts moet opgetrommeld worden voor de nodige info, weekend apotheek, geen ziekefondspasjes...
Al met al een hoop romslomp, waarvan ik me afvraag of je sommige dingen kunt voorkomen als je bijv, een tas/map op een goed grijpbare plaats hebt.
