Overig
alle pijlers
Dringend! Dank je wel.
vrijdag 2 februari 2007 om 13:15
DAg,
Ik heb een vraag: Weet iemand van jullie of het zo is dat wanneer iemand overlijdt de schulden (IB-lening....nog niet afgeronde studie etc) direct overgaan op de ouders. Ik ben 22 jaar...en woon niet meer thuis.
Tweede vraag is of jullie weten dat wanneer iemand een testament schrijft, deze alleen goedgekeurd wordt mits deze opgemaakt is door de notaris, of kan het ook zo zijn dat het hoe dan ook in behandeling wordt genomen door officiele instanties, mits er een getuige is die het heeft ondertekend. En wordt het uberhaupt in behandeling genomen, als jij zelf zonder getuigen e.d. d testament hebt geschreven.
De derde en tevens laatste vraag is: Stel je neemt nu een overlijdenisverzekering. Is deze dan ook per direct van kracht, laten we zeggen wanneer je de eerste termijn hebt betaald. Of wordt de rekening hoe dan ook gepresenteerd bij de nabestaanden?
BEste lezers, ik weet dat mijn schrijfstijl te wensen over laat en dat bepaalde gedeeltes niet duidelijk geformuleerd zijn, desondanks hoop ik dat jullie mijn vraagstelling begrijpen en er op zullen antwoorden, mits jullie er verstand van/ervaring mee hebben.
Bedankt!
Ik heb een vraag: Weet iemand van jullie of het zo is dat wanneer iemand overlijdt de schulden (IB-lening....nog niet afgeronde studie etc) direct overgaan op de ouders. Ik ben 22 jaar...en woon niet meer thuis.
Tweede vraag is of jullie weten dat wanneer iemand een testament schrijft, deze alleen goedgekeurd wordt mits deze opgemaakt is door de notaris, of kan het ook zo zijn dat het hoe dan ook in behandeling wordt genomen door officiele instanties, mits er een getuige is die het heeft ondertekend. En wordt het uberhaupt in behandeling genomen, als jij zelf zonder getuigen e.d. d testament hebt geschreven.
De derde en tevens laatste vraag is: Stel je neemt nu een overlijdenisverzekering. Is deze dan ook per direct van kracht, laten we zeggen wanneer je de eerste termijn hebt betaald. Of wordt de rekening hoe dan ook gepresenteerd bij de nabestaanden?
BEste lezers, ik weet dat mijn schrijfstijl te wensen over laat en dat bepaalde gedeeltes niet duidelijk geformuleerd zijn, desondanks hoop ik dat jullie mijn vraagstelling begrijpen en er op zullen antwoorden, mits jullie er verstand van/ervaring mee hebben.
Bedankt!
zondag 4 februari 2007 om 06:31
Goedemorgen Ana,
Vroeg he?
Ik lag na te denken over of ik jou nu wel of niet ook eens zou schrijven en het ziet er nu naar uit dat ik dat wel ga doen, al vind ik het heel moeilijk.
Waarom moeilijk?
Niet omdat ik in tranen jouw topic heb gelezen maar misschien wel omdat ik dat niet heb gedaan. Dat ik dus niet die emotie voelde die anderen wel voelen, lezend en schrijvend hier. Wel herken ik veel. Dat is de trigger om toch ook te reageren.
Ik heb niet alle reacties van iedereen gelezen. Ik ben wel begonnen maar ze grepen me naar de strot en dat wil ik voorkomen, ik wend me dus tot jou en loop het risico dat anderen al gezegd hebben wat ik ga posten. Daarvoor mijn oprechte excuses bij voorbaat.
Maar liefst vijf maal heb ik in mijn leven met zelfdoding te maken gehad. Drie mislukte pogingen en twee 'geslaagde', om het zo maar even te noemen. Die drie pogingen waren van mezelf. De twee geslaagde dus niet en gelukkig maar denk ik nu, hoewel er tijden zijn geweest dat de vergetelheid me het absoluut beste leek wat me kon overkomen.
Wat ik heb geleerd zijn twee dingen:
1) Iedereen die op de een of andere manier aandacht vraagt voor zijn of haar voornemen wil eigenlijk geen zelfmoord plegen.
2) Mensen die zelfmoord wíllen plegen doen dit hoe dan ook een keer, of je ze nu goed in de gaten houdt of niet, want deze mensen zijn vastbesloten of door paniek/psychoses gedreven maar het gebeurt.
Ik heb nog iets geleerd, misschien wel het belangrijkste; je laat, hoe je het ook wend of keert, altijd een chaos achter. Of je nu wel of niet voorbereid, of het een panieksdaad was of een weloverwogen beslissing, die chaos komt er. Ik heb van beide vormen twee nogal extreme voorbeelden meegemaakt, maar de klap, de schrik, de vragen en de ellendige afhandeling van van alles en nog wat bleef hetzelfde. Jouw beginvragen over kwijtschelding en zo
Maar goed, jij wende je niet tot een site waar men gespecialiseerd is en zelfs hulp biedt bij zelfdoding maar jij plaatste je bericht hier, op het Viva forum, met een titel die dwingt tot lezen en vragen die dwingen tot doordenken, conclusies trekken en zorgen baren. Je kunt wel schrijven dat dat niet je bedoeling was maar persoonlijk geloof ik dat niet. Ik denk dat dat juist wél je bedoeling was. Dit is jouw manier van aandacht vragen voor de problemen die je het hoofd niet meer kunt bieden. Je zoekt een uitweg.
Vele lieve forummers hier kwamen meteen in actie en jij bleef antwoorden. Dat geeft aan dat je aan je leven hangt. Je wil niet dood, je wil een oplossing voor je problemen en die vind je niet in de eeuwigheid maar in het tijdelijke bestaan hier.
Daar ben ik blij om want er is dus hoop voor je. Lastig is alleen dat je het verder zelf moet doen. Jij moet je hand uitstrekken en de telefoon pakken om bij een hulpinstantie een luisterend oor te vinden. Dat kan een ander niet voor je doen. Jij zult door therapie heenmoeten of wat men dan ook voor je bedenkt en jij zult zelf een ommekeer moeten maken in je hoofd om de inktzwarte duisternis te vervangen voor zonlicht. En dat duurt misschien best lang maar kan ook erg meevallen, als je de juiste (voor jou) handvatten krijgt aangereikt en steun van goede mensen.
Denk niet dat mailen met mensen die met je meevoelen jouw leven gaat veranderen en dat je genoeg hebt aan de warmte die je ontvangt van volkomen vreemden die met je meeleven. Om van jezelf en van je leven te gaan houden of opnieuw te gaan houden is meer nodig dan dat. Daarvoor moet je echt geholpen worden door een professional en ik spreek jammer genoeg uit ervaring.
Dood is (meestal geen oplossing). Het is een vlucht. Ik hoop voor jou dat je de kracht gaat vinden om jezelf te genezen van de geestelijke pijn die je voelt. Je bent nog jong en kunt nog heel veel leren. Tot nu toe is je leven op bepaalde vlakken waarschijnlijk nogal extreem geweest en alleen jij zelf kunt dat een halt toeroepen en kiezen voor rust en harmonie. Je denkt nu misschien van niet maar jíj bent de sleutel van dat slot op je levenslust.
Ook hoop ik dat je weer zult reageren want je hebt met je verhaal veel losgemaakt bij een aantal mensen. Ik hoop dat je ze laat weten hoe het met je gaat. Persoonlijk vind ik dat zelfs een verantwoordelijkheid die je hebt nu je je verhaal hier deelde met anderen en ze op die manier betrok bij jouw verdriet.
Veel sterkte met je herstel Ana.
Vroeg he?
Ik lag na te denken over of ik jou nu wel of niet ook eens zou schrijven en het ziet er nu naar uit dat ik dat wel ga doen, al vind ik het heel moeilijk.
Waarom moeilijk?
Niet omdat ik in tranen jouw topic heb gelezen maar misschien wel omdat ik dat niet heb gedaan. Dat ik dus niet die emotie voelde die anderen wel voelen, lezend en schrijvend hier. Wel herken ik veel. Dat is de trigger om toch ook te reageren.
Ik heb niet alle reacties van iedereen gelezen. Ik ben wel begonnen maar ze grepen me naar de strot en dat wil ik voorkomen, ik wend me dus tot jou en loop het risico dat anderen al gezegd hebben wat ik ga posten. Daarvoor mijn oprechte excuses bij voorbaat.
Maar liefst vijf maal heb ik in mijn leven met zelfdoding te maken gehad. Drie mislukte pogingen en twee 'geslaagde', om het zo maar even te noemen. Die drie pogingen waren van mezelf. De twee geslaagde dus niet en gelukkig maar denk ik nu, hoewel er tijden zijn geweest dat de vergetelheid me het absoluut beste leek wat me kon overkomen.
Wat ik heb geleerd zijn twee dingen:
1) Iedereen die op de een of andere manier aandacht vraagt voor zijn of haar voornemen wil eigenlijk geen zelfmoord plegen.
2) Mensen die zelfmoord wíllen plegen doen dit hoe dan ook een keer, of je ze nu goed in de gaten houdt of niet, want deze mensen zijn vastbesloten of door paniek/psychoses gedreven maar het gebeurt.
Ik heb nog iets geleerd, misschien wel het belangrijkste; je laat, hoe je het ook wend of keert, altijd een chaos achter. Of je nu wel of niet voorbereid, of het een panieksdaad was of een weloverwogen beslissing, die chaos komt er. Ik heb van beide vormen twee nogal extreme voorbeelden meegemaakt, maar de klap, de schrik, de vragen en de ellendige afhandeling van van alles en nog wat bleef hetzelfde. Jouw beginvragen over kwijtschelding en zo
Maar goed, jij wende je niet tot een site waar men gespecialiseerd is en zelfs hulp biedt bij zelfdoding maar jij plaatste je bericht hier, op het Viva forum, met een titel die dwingt tot lezen en vragen die dwingen tot doordenken, conclusies trekken en zorgen baren. Je kunt wel schrijven dat dat niet je bedoeling was maar persoonlijk geloof ik dat niet. Ik denk dat dat juist wél je bedoeling was. Dit is jouw manier van aandacht vragen voor de problemen die je het hoofd niet meer kunt bieden. Je zoekt een uitweg.
Vele lieve forummers hier kwamen meteen in actie en jij bleef antwoorden. Dat geeft aan dat je aan je leven hangt. Je wil niet dood, je wil een oplossing voor je problemen en die vind je niet in de eeuwigheid maar in het tijdelijke bestaan hier.
Daar ben ik blij om want er is dus hoop voor je. Lastig is alleen dat je het verder zelf moet doen. Jij moet je hand uitstrekken en de telefoon pakken om bij een hulpinstantie een luisterend oor te vinden. Dat kan een ander niet voor je doen. Jij zult door therapie heenmoeten of wat men dan ook voor je bedenkt en jij zult zelf een ommekeer moeten maken in je hoofd om de inktzwarte duisternis te vervangen voor zonlicht. En dat duurt misschien best lang maar kan ook erg meevallen, als je de juiste (voor jou) handvatten krijgt aangereikt en steun van goede mensen.
Denk niet dat mailen met mensen die met je meevoelen jouw leven gaat veranderen en dat je genoeg hebt aan de warmte die je ontvangt van volkomen vreemden die met je meeleven. Om van jezelf en van je leven te gaan houden of opnieuw te gaan houden is meer nodig dan dat. Daarvoor moet je echt geholpen worden door een professional en ik spreek jammer genoeg uit ervaring.
Dood is (meestal geen oplossing). Het is een vlucht. Ik hoop voor jou dat je de kracht gaat vinden om jezelf te genezen van de geestelijke pijn die je voelt. Je bent nog jong en kunt nog heel veel leren. Tot nu toe is je leven op bepaalde vlakken waarschijnlijk nogal extreem geweest en alleen jij zelf kunt dat een halt toeroepen en kiezen voor rust en harmonie. Je denkt nu misschien van niet maar jíj bent de sleutel van dat slot op je levenslust.
Ook hoop ik dat je weer zult reageren want je hebt met je verhaal veel losgemaakt bij een aantal mensen. Ik hoop dat je ze laat weten hoe het met je gaat. Persoonlijk vind ik dat zelfs een verantwoordelijkheid die je hebt nu je je verhaal hier deelde met anderen en ze op die manier betrok bij jouw verdriet.
Veel sterkte met je herstel Ana.
zondag 4 februari 2007 om 06:35
quote:
Goedemorgen Ana,
Vroeg he?
Ik lag na te denken over of ik jou nu wel of niet ook eens zou schrijven en het ziet er nu naar uit dat ik dat wel ga doen, al vind ik het heel moeilijk.
Waarom moeilijk?
Niet omdat ik in tranen jouw topic heb gelezen maar misschien wel omdat ik dat niet heb gedaan. Dat ik dus niet die emotie voelde die anderen wel voelen, lezend en schrijvend hier. Wel herken ik veel. Dat is de trigger om toch ook te reageren.
Ik heb niet alle reacties van iedereen gelezen. Ik ben wel begonnen maar ze grepen me naar de strot en dat wil ik voorkomen, ik wend me dus tot jou en loop het risico dat anderen al gezegd hebben wat ik ga posten. Daarvoor mijn oprechte excuses bij voorbaat.
Maar liefst vijf maal heb ik in mijn leven met zelfdoding te maken gehad. Drie mislukte pogingen en twee 'geslaagde', om het zo maar even te noemen. Die drie pogingen waren van mezelf. De twee geslaagde dus niet en gelukkig maar denk ik nu, hoewel er tijden zijn geweest dat de vergetelheid me het absoluut beste leek wat me kon overkomen.
Wat ik heb geleerd zijn twee dingen:
1) Iedereen die op de een of andere manier aandacht vraagt voor zijn of haar voornemen wil eigenlijk geen zelfmoord plegen.
2) Mensen die zelfmoord wíllen plegen doen dit hoe dan ook een keer, of je ze nu goed in de gaten houdt of niet, want deze mensen zijn vastbesloten of door paniek/psychoses gedreven maar het gebeurt.
Ik heb nog iets geleerd, misschien wel het belangrijkste; je laat, hoe je het ook wend of keert, altijd een chaos achter. Of je nu wel of niet voorbereid, of het een panieksdaad was of een weloverwogen beslissing, die chaos komt er. Ik heb van beide vormen twee nogal extreme voorbeelden meegemaakt, maar de klap, de schrik, de vragen en de ellendige afhandeling van van alles en nog wat bleef hetzelfde. Jouw beginvragen over kwijtschelding en zo dit moest er uit dus.
Maar goed, jij wende je niet tot een site waar men gespecialiseerd is en zelfs hulp biedt bij zelfdoding maar jij plaatste je bericht hier, op het Viva forum, met een titel die dwingt tot lezen en vragen die dwingen tot doordenken, conclusies trekken en zorgen baren. Je kunt wel schrijven dat dat niet je bedoeling was maar persoonlijk geloof ik dat niet. Ik denk dat dat juist wél je bedoeling was. Dit is jouw manier van aandacht vragen voor de problemen die je het hoofd niet meer kunt bieden. Je zoekt een uitweg.
Vele lieve forummers hier kwamen meteen in actie en jij bleef antwoorden. Dat geeft aan dat je aan je leven hangt. Je wil niet dood, je wil een oplossing voor je problemen en die vind je niet in de eeuwigheid maar in het tijdelijke bestaan hier.
Daar ben ik blij om want er is dus hoop voor je. Lastig is alleen dat je het verder zelf moet doen. Jij moet je hand uitstrekken en de telefoon pakken om bij een hulpinstantie een luisterend oor te vinden. Dat kan een ander niet voor je doen. Jij zult door therapie heenmoeten of wat men dan ook voor je bedenkt en jij zult zelf een ommekeer moeten maken in je hoofd om de inktzwarte duisternis te vervangen voor zonlicht. En dat duurt misschien best lang maar kan ook erg meevallen, als je de juiste (voor jou) handvatten krijgt aangereikt en steun van goede mensen.
Denk niet dat mailen met mensen die met je meevoelen jouw leven gaat veranderen en dat je genoeg hebt aan de warmte die je ontvangt van volkomen vreemden die met je meeleven. Om van jezelf en van je leven te gaan houden of opnieuw te gaan houden is meer nodig dan dat. Daarvoor moet je echt geholpen worden door een professional en ik spreek jammer genoeg uit ervaring.
Dood is (meestal geen oplossing). Het is een vlucht. Ik hoop voor jou dat je de kracht gaat vinden om jezelf te genezen van de geestelijke pijn die je voelt. Je bent nog jong en kunt nog heel veel leren. Tot nu toe is je leven op bepaalde vlakken waarschijnlijk nogal extreem geweest en alleen jij zelf kunt dat een halt toeroepen en kiezen voor rust en harmonie. Je denkt nu misschien van niet maar jíj bent de sleutel van dat slot op je levenslust.
Ook hoop ik dat je weer zult reageren want je hebt met je verhaal veel losgemaakt bij een aantal mensen. Ik hoop dat je ze laat weten hoe het met je gaat. Persoonlijk vind ik dat zelfs een verantwoordelijkheid die je hebt nu je je verhaal hier deelde met anderen en ze op die manier betrok bij jouw verdriet.
Veel sterkte met je herstel Ana.
Goedemorgen Ana,
Vroeg he?
Ik lag na te denken over of ik jou nu wel of niet ook eens zou schrijven en het ziet er nu naar uit dat ik dat wel ga doen, al vind ik het heel moeilijk.
Waarom moeilijk?
Niet omdat ik in tranen jouw topic heb gelezen maar misschien wel omdat ik dat niet heb gedaan. Dat ik dus niet die emotie voelde die anderen wel voelen, lezend en schrijvend hier. Wel herken ik veel. Dat is de trigger om toch ook te reageren.
Ik heb niet alle reacties van iedereen gelezen. Ik ben wel begonnen maar ze grepen me naar de strot en dat wil ik voorkomen, ik wend me dus tot jou en loop het risico dat anderen al gezegd hebben wat ik ga posten. Daarvoor mijn oprechte excuses bij voorbaat.
Maar liefst vijf maal heb ik in mijn leven met zelfdoding te maken gehad. Drie mislukte pogingen en twee 'geslaagde', om het zo maar even te noemen. Die drie pogingen waren van mezelf. De twee geslaagde dus niet en gelukkig maar denk ik nu, hoewel er tijden zijn geweest dat de vergetelheid me het absoluut beste leek wat me kon overkomen.
Wat ik heb geleerd zijn twee dingen:
1) Iedereen die op de een of andere manier aandacht vraagt voor zijn of haar voornemen wil eigenlijk geen zelfmoord plegen.
2) Mensen die zelfmoord wíllen plegen doen dit hoe dan ook een keer, of je ze nu goed in de gaten houdt of niet, want deze mensen zijn vastbesloten of door paniek/psychoses gedreven maar het gebeurt.
Ik heb nog iets geleerd, misschien wel het belangrijkste; je laat, hoe je het ook wend of keert, altijd een chaos achter. Of je nu wel of niet voorbereid, of het een panieksdaad was of een weloverwogen beslissing, die chaos komt er. Ik heb van beide vormen twee nogal extreme voorbeelden meegemaakt, maar de klap, de schrik, de vragen en de ellendige afhandeling van van alles en nog wat bleef hetzelfde. Jouw beginvragen over kwijtschelding en zo dit moest er uit dus.
Maar goed, jij wende je niet tot een site waar men gespecialiseerd is en zelfs hulp biedt bij zelfdoding maar jij plaatste je bericht hier, op het Viva forum, met een titel die dwingt tot lezen en vragen die dwingen tot doordenken, conclusies trekken en zorgen baren. Je kunt wel schrijven dat dat niet je bedoeling was maar persoonlijk geloof ik dat niet. Ik denk dat dat juist wél je bedoeling was. Dit is jouw manier van aandacht vragen voor de problemen die je het hoofd niet meer kunt bieden. Je zoekt een uitweg.
Vele lieve forummers hier kwamen meteen in actie en jij bleef antwoorden. Dat geeft aan dat je aan je leven hangt. Je wil niet dood, je wil een oplossing voor je problemen en die vind je niet in de eeuwigheid maar in het tijdelijke bestaan hier.
Daar ben ik blij om want er is dus hoop voor je. Lastig is alleen dat je het verder zelf moet doen. Jij moet je hand uitstrekken en de telefoon pakken om bij een hulpinstantie een luisterend oor te vinden. Dat kan een ander niet voor je doen. Jij zult door therapie heenmoeten of wat men dan ook voor je bedenkt en jij zult zelf een ommekeer moeten maken in je hoofd om de inktzwarte duisternis te vervangen voor zonlicht. En dat duurt misschien best lang maar kan ook erg meevallen, als je de juiste (voor jou) handvatten krijgt aangereikt en steun van goede mensen.
Denk niet dat mailen met mensen die met je meevoelen jouw leven gaat veranderen en dat je genoeg hebt aan de warmte die je ontvangt van volkomen vreemden die met je meeleven. Om van jezelf en van je leven te gaan houden of opnieuw te gaan houden is meer nodig dan dat. Daarvoor moet je echt geholpen worden door een professional en ik spreek jammer genoeg uit ervaring.
Dood is (meestal geen oplossing). Het is een vlucht. Ik hoop voor jou dat je de kracht gaat vinden om jezelf te genezen van de geestelijke pijn die je voelt. Je bent nog jong en kunt nog heel veel leren. Tot nu toe is je leven op bepaalde vlakken waarschijnlijk nogal extreem geweest en alleen jij zelf kunt dat een halt toeroepen en kiezen voor rust en harmonie. Je denkt nu misschien van niet maar jíj bent de sleutel van dat slot op je levenslust.
Ook hoop ik dat je weer zult reageren want je hebt met je verhaal veel losgemaakt bij een aantal mensen. Ik hoop dat je ze laat weten hoe het met je gaat. Persoonlijk vind ik dat zelfs een verantwoordelijkheid die je hebt nu je je verhaal hier deelde met anderen en ze op die manier betrok bij jouw verdriet.
Veel sterkte met je herstel Ana.
zondag 4 februari 2007 om 08:36
Een hele goeie morgen Ana,
Hier begint het zonnetje een klein beetje achter de wolken te schijnen.
Ik heb helaas vandaag een afspraak waar ik niet onderuit kan. Dus ben vanavond pas weer terug. Maar meis, je staat er NOOIT alleen voor. Ook al voelt het misschien wel zo. Je hebt mijn telefoonnummer. Verder kan ik je nu ook mailen. Maar ik dacht ik zeg het maar, anders is het ook zo raar als ik een hele dag niets laat horen. Wees vandaag gewoon lief voor jezelf. Ook al heb je er geen zin in, ga iets leuks doen. Ga met een vriendin lunchen of iets anders leuks. Ik begrijp dat je hoofd daar niet naar staat en zin hebben al helemaal niet. Maar al zou je alleen maar een vriendin bellen. Doe het. Schrijf je vandaag hier weer ff? Tot later. *;
Hier begint het zonnetje een klein beetje achter de wolken te schijnen.
Ik heb helaas vandaag een afspraak waar ik niet onderuit kan. Dus ben vanavond pas weer terug. Maar meis, je staat er NOOIT alleen voor. Ook al voelt het misschien wel zo. Je hebt mijn telefoonnummer. Verder kan ik je nu ook mailen. Maar ik dacht ik zeg het maar, anders is het ook zo raar als ik een hele dag niets laat horen. Wees vandaag gewoon lief voor jezelf. Ook al heb je er geen zin in, ga iets leuks doen. Ga met een vriendin lunchen of iets anders leuks. Ik begrijp dat je hoofd daar niet naar staat en zin hebben al helemaal niet. Maar al zou je alleen maar een vriendin bellen. Doe het. Schrijf je vandaag hier weer ff? Tot later. *;
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 4 februari 2007 om 09:29
Goedemorgen Ana,
Jeeitje wat heb jij veel aandacht:D hoe gaat het met je vandaag? heb je goed geslapen? Ik ga straks met de kids naar de dienst, heb zin om te zingen, ik zal aan je denken in mijn gebed, de kids vroegen mij hoe met jou gaat, je houdt ze wel bezig meid:) en mij ook.
Kom straks weer ff checken
dikke dikke*;
Jeeitje wat heb jij veel aandacht:D hoe gaat het met je vandaag? heb je goed geslapen? Ik ga straks met de kids naar de dienst, heb zin om te zingen, ik zal aan je denken in mijn gebed, de kids vroegen mij hoe met jou gaat, je houdt ze wel bezig meid:) en mij ook.
Kom straks weer ff checken
dikke dikke*;
zondag 4 februari 2007 om 11:53
Ik ben het zo ontzettend met Leo eens!
Leo, je verhaal is herkenbaar, ik heb ook meermalen met zelfmoord(pogingen) te maken gehad. Gelukkig niet van mezelf, wel van mensen die me heel erg na staan (of stonden, want een aantal van hen heeft er daadwerkelijk een einde aan gemaakt)
Wat jij zegt klopt. Van degenen die echte serieuze zelfmoordpogingen deden wist ik niet meer dan dat ze (net als iedereen) weleens een beroerde periode hadden en dat hun leven (ook zoals dat van iedereen) niet altijd vlekkeloos verliep. Wat ik niet wist was dat ze ontzettend ongelukkig waren, zo ongelukkig dat ze dood wilden.
Van de groep die op allerlei manieren de aandacht vestigden op hun ongeluk en verdriet heeft niemand zelfmoord gepleegd, zelfs geen poging gedaan.
Ana, wat Leo zegt over hulp is ook ontzettend waar. Hoe goed bedoelt ook, je komt niet verder met de hulp die je hier aangeboden krijgt. Het is fijn om bij iemand uit te huilen en tegen iemand aan te mogen praten, maar wil je echt van je depressieve gevoelens af dan moet je naar een professional.
Daarbij vraag ik me af of je ook maar 1 moment hebt nagedacht over de impact van een topic als dit. Ik ken bv Roma als een heel sociaal mens, maar ook als een heel gevoelig mens. Jij legt een enorm beslag op haar, zelfs haar kids weten van jouw situatie.
En dat is niks ten nadele van jou Room, ik weet ook wel dat jij het doet uit de goedheid van je hart. Maar ik weet ook dat je al eens eerder behoorlijk bent gekwetst door een medeforummer, dus duik hier alsjeblieft niet al te diep in.
Leo, je verhaal is herkenbaar, ik heb ook meermalen met zelfmoord(pogingen) te maken gehad. Gelukkig niet van mezelf, wel van mensen die me heel erg na staan (of stonden, want een aantal van hen heeft er daadwerkelijk een einde aan gemaakt)
Wat jij zegt klopt. Van degenen die echte serieuze zelfmoordpogingen deden wist ik niet meer dan dat ze (net als iedereen) weleens een beroerde periode hadden en dat hun leven (ook zoals dat van iedereen) niet altijd vlekkeloos verliep. Wat ik niet wist was dat ze ontzettend ongelukkig waren, zo ongelukkig dat ze dood wilden.
Van de groep die op allerlei manieren de aandacht vestigden op hun ongeluk en verdriet heeft niemand zelfmoord gepleegd, zelfs geen poging gedaan.
Ana, wat Leo zegt over hulp is ook ontzettend waar. Hoe goed bedoelt ook, je komt niet verder met de hulp die je hier aangeboden krijgt. Het is fijn om bij iemand uit te huilen en tegen iemand aan te mogen praten, maar wil je echt van je depressieve gevoelens af dan moet je naar een professional.
Daarbij vraag ik me af of je ook maar 1 moment hebt nagedacht over de impact van een topic als dit. Ik ken bv Roma als een heel sociaal mens, maar ook als een heel gevoelig mens. Jij legt een enorm beslag op haar, zelfs haar kids weten van jouw situatie.
En dat is niks ten nadele van jou Room, ik weet ook wel dat jij het doet uit de goedheid van je hart. Maar ik weet ook dat je al eens eerder behoorlijk bent gekwetst door een medeforummer, dus duik hier alsjeblieft niet al te diep in.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 4 februari 2007 om 12:04
MV, met alle respect, duik hier niet te erg in. Je trekt je het veel te erg aan en dat lijkt me voor jou helemaal niet wenselijk.:R
Room, idem. En betrek je kids er niet zoveel bij, daar zijn ze veel te jong voor, leg dat niet op hun bordje.
Jullie zijn allebei erg lief voor TO, maar ik ken jullie, denk ook aan jezelf.
Room, idem. En betrek je kids er niet zoveel bij, daar zijn ze veel te jong voor, leg dat niet op hun bordje.
Jullie zijn allebei erg lief voor TO, maar ik ken jullie, denk ook aan jezelf.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zondag 4 februari 2007 om 12:58
Dames bedankt voor jullie zorgen om mij en mijn kinderen maar die weten niet wat Ana van plan is, alleen dat ze veel verdriet heeft, ik bid elke avond met de kids als ze in bed liggen en ze bidden altijd speciaal voor kinderen en mensen die het nodig hebben, we hebben via Compassion een meisje geadopteerd die in Honduras woont en mijn jongste heeft zijn muur waar zijn bed staat vol staan met foto's van verschillende kinderen uit verschillende landen, alle kleuren en maten:D dat vond hij leuk en elke avond bid hij voor ze en zo kwam Ana te spraken in mijn gebed en ze willen nu gewoon graag weten hoe met haar gaat, niks minder niks meer. Vind lief van je Zuss en Yas maar ik weet wat ik doe en zal niet weer in de zelfde fouten terecht komen, ik weet wanneer ik iets moet los laten, maar als ik kan helpen dan doe ik dat 100%
Verder wil ik nog wel zeggen dat ik me niet beter voel dan iemand anders en zeker niet beter dan professionele hulp, Ana je moet idd echte hulp zoeken maar ik ben er als je gewoon je hart wilt luchten:)
Verder wil ik nog wel zeggen dat ik me niet beter voel dan iemand anders en zeker niet beter dan professionele hulp, Ana je moet idd echte hulp zoeken maar ik ben er als je gewoon je hart wilt luchten:)
zondag 4 februari 2007 om 12:59
quote:Sorry voor alle fouten. Het is écht nog vroeg....Leo, wijze woorden ook al waren ze nog al vroeg gepost. Ik kan idd alleen maar zeggen (wat ik al eerder gepost heb overigens) is dat als je een eind aan je leven wilt maken je dit toch wel doet. Niets of niemand kan je daarin tegenhouden. (ik sluit me dus aan bij wat je post Leo al heb ik zelf nog nooit een zelfmoordpoging gedaan en de behoefte ken ik niet, ken er wel genoeg die die gedachtes ook hadden) Zelfmoord zou voor mij een te makkelijke daad zijn. Te simpel, en ik hou nu eenmaal van moeilijk doen dus ook moeilijk doen in het leven. Het leven is hard, keihard maar daar leer je alleen maar van hoeveel verdriet en pijn het je ook doet.
Ik heb tegen Ana gezegd wat ik te zeggen had en daarna afstand genomen van het geheel. Omdat ik vind dat ze wel te horen krijgt doe het niet en je hebt nog veel om voor te leven (en dat is ook zo!) Maar als ze toch dood wilt gaat ze toch. Ik vind ook niet dat iedereen hier teveel betrokken moet worden bij het verhaal zeker als je zelf met deze gedachten hebt gelopen en misschien nog loopt. Je bent er dan te diep bij betrokken en dat heeft zijn weerslag op jezelf. Zie maar aan MV die helemaal meeleeft en praat, praat, praat maar ondertussen zelf getriggert wordt in haar gevoelens en er zelfs verdrietig van wordt. Iemand helpen is een goed iets, maar pas dan wel op je eigen grenzen en gevoelens. Die moeten niet door wat dan ook verward raken met diegene die je wilt helpen. Dan is het namelijk geen helpen maar. Mensen zijn niet te helpen die dood willen, behalve als het een schreeuw om aandacht en hulp is. Hoe verkapt die hulpvraag dan ook is. Maar die hulp kan men echt alleen van mensen krijgen die ervoor geleerd hebben want die weten precies hoe je hiermee moet omgaan zonder er zelf emotioneel bij betrokken te worden. Hebben ook de kennis om het tij te keren om men in te laten zien dat zelfmoord zinloos is en die kunnen met hulpmiddelen en veel praten ervoor zorgen dat de zon weer in je gedachtes komt en die donkere sombere stemming verdwijnt. Nogmaals ik wens Ana het allerbeste toe en geen zelfmoord! Kom op meid pak jezelf bij kop en kont en zorg dat je hiervoor professionele hulp gaat krijgen. Dat je hier op het forum schrijft hoe het je vergaat is een tweede en zeker niets mis mee. Maar ga hulp zoeken!
Ik heb tegen Ana gezegd wat ik te zeggen had en daarna afstand genomen van het geheel. Omdat ik vind dat ze wel te horen krijgt doe het niet en je hebt nog veel om voor te leven (en dat is ook zo!) Maar als ze toch dood wilt gaat ze toch. Ik vind ook niet dat iedereen hier teveel betrokken moet worden bij het verhaal zeker als je zelf met deze gedachten hebt gelopen en misschien nog loopt. Je bent er dan te diep bij betrokken en dat heeft zijn weerslag op jezelf. Zie maar aan MV die helemaal meeleeft en praat, praat, praat maar ondertussen zelf getriggert wordt in haar gevoelens en er zelfs verdrietig van wordt. Iemand helpen is een goed iets, maar pas dan wel op je eigen grenzen en gevoelens. Die moeten niet door wat dan ook verward raken met diegene die je wilt helpen. Dan is het namelijk geen helpen maar. Mensen zijn niet te helpen die dood willen, behalve als het een schreeuw om aandacht en hulp is. Hoe verkapt die hulpvraag dan ook is. Maar die hulp kan men echt alleen van mensen krijgen die ervoor geleerd hebben want die weten precies hoe je hiermee moet omgaan zonder er zelf emotioneel bij betrokken te worden. Hebben ook de kennis om het tij te keren om men in te laten zien dat zelfmoord zinloos is en die kunnen met hulpmiddelen en veel praten ervoor zorgen dat de zon weer in je gedachtes komt en die donkere sombere stemming verdwijnt. Nogmaals ik wens Ana het allerbeste toe en geen zelfmoord! Kom op meid pak jezelf bij kop en kont en zorg dat je hiervoor professionele hulp gaat krijgen. Dat je hier op het forum schrijft hoe het je vergaat is een tweede en zeker niets mis mee. Maar ga hulp zoeken!
zondag 4 februari 2007 om 13:01
quote:
MV, met alle respect, duik hier niet te erg in. Je trekt je het veel te erg aan en dat lijkt me voor jou helemaal niet wenselijk.:R
Room, idem. En betrek je kids er niet zoveel bij, daar zijn ze veel te jong voor, leg dat niet op hun bordje.
Jullie zijn allebei erg lief voor TO, maar ik ken jullie, denk ook aan jezelf.
Ik sluit me aan bij Yas, denk ook aan jezelf meiden*;. Het is harstikke lief wat jullie doen, en zeer begrijpelijk dat je wilt helpen. Maar let goed op jezelf (en de kids Room)
MV, met alle respect, duik hier niet te erg in. Je trekt je het veel te erg aan en dat lijkt me voor jou helemaal niet wenselijk.:R
Room, idem. En betrek je kids er niet zoveel bij, daar zijn ze veel te jong voor, leg dat niet op hun bordje.
Jullie zijn allebei erg lief voor TO, maar ik ken jullie, denk ook aan jezelf.
Ik sluit me aan bij Yas, denk ook aan jezelf meiden*;. Het is harstikke lief wat jullie doen, en zeer begrijpelijk dat je wilt helpen. Maar let goed op jezelf (en de kids Room)
zondag 4 februari 2007 om 13:36
En ik leef zeker met je mee Ana, ik wil dat je weet dat hier vele mensen zijn die om je geven en begaan zijn met je. Ik vind het verdrietig dat je je zo rot voelt dat je er over denkt dat zelfmoord de enige oplossing is. Je verdient happiness en luck! En ik weet dat dit er ook voor je is. Dus schrijf lekker van je af, zoek hulp en blijf hier vermelden hoe het je vergaat voor steun, advies enzo. Je bent een lieve meid die het beste verdient.
zondag 4 februari 2007 om 13:59
Ana, ik ben het helemaal eens met leo en Dushi. Ik heb eerder geschreven op jou opmerking dat "je hele verhaal hier neerzetten toch geen zin heeft", try us, er zijn mensen die willen luisteren. En je hebt idd kunnen zien dat die mensen er zijn. Volslagen vreemden. Ze leven mee, zijn bezorgd, laten zich meeslepen, liggen wakker, bidden, geven raad, steun, emailadressen en noem het maar op.
Je hebt gezegd dat je naar je vrienden en familie gesloten bent en denkt dat je daarom niet de belangstelling, vragen, steun e.d. krijgt die je hier wel krijgt. Ik denk dat dat klopt. En daarmee ligt de bal dus ook echt bij jou. Je vrienden en familie zijn niet onverschillig. Ze zijn niet beter af zonder jou (mocht je dat soms denken). Maar ze zijn ook niet helderziend. Mocht je dus in hen teleurgesteld zijn, dan doe je ze tekort. Mocht je het niet nodig vinden om professionele hulp te zoeken om je problemen écht mee te gaan oplossen, dan vind ik dat je jezelf tekort doet. Dus, wat Dushi zegt, pak jezelf bij kop en kont, zoek hulp en ga de confrontatie aan en de boel oplossen.
Live long and prosper!
Je hebt gezegd dat je naar je vrienden en familie gesloten bent en denkt dat je daarom niet de belangstelling, vragen, steun e.d. krijgt die je hier wel krijgt. Ik denk dat dat klopt. En daarmee ligt de bal dus ook echt bij jou. Je vrienden en familie zijn niet onverschillig. Ze zijn niet beter af zonder jou (mocht je dat soms denken). Maar ze zijn ook niet helderziend. Mocht je dus in hen teleurgesteld zijn, dan doe je ze tekort. Mocht je het niet nodig vinden om professionele hulp te zoeken om je problemen écht mee te gaan oplossen, dan vind ik dat je jezelf tekort doet. Dus, wat Dushi zegt, pak jezelf bij kop en kont, zoek hulp en ga de confrontatie aan en de boel oplossen.
Live long and prosper!
zondag 4 februari 2007 om 14:59
<img src="http://blogimages.bloggen.be/zomersproe ... 5c513c.jpg" />
zondag 4 februari 2007 om 15:02
quote:en
ik ben nogmaals van mening dat het niet goed is om bang voor de dood te
zijn, want die komt je hoe dan ook halen, dood maakt geen onderscheid
tussen de mensen.
Maar daar gaat het niet om, he? De dood is niet iets om bang voor te
zijn, dood lijkt lekker rustig en een simpele oplossing. De angst voor
het leven overwinnen, dat is veel moeilijker. De kosten van een
begrafenis regelen, dat is te overzien. Maar de kosten van een heel
leven, dat is pas een klus. Een afscheidsbrief schrijven lijkt me heel moeilijk, maar nog niks vergeleken bij een leven lang contact met mensen houden.
Met mensen praten, echt praten, dat is ook moeilijk. Want dan kom je
erachter dat zij ook niet alles voor je op kunnen lossen. Niet uit
onwil, maar omdat ze ook maar wat aanmodderen, net als wij allemaal
hier.
Lepe Ana, ik heb een verzoek. Mocht je de beslissing nemen dat je dood wilt, geef jezelf dan in elk geval nog een jaar. Wat is nou een jaar? Dood zijn kun je nog lang genoeg. En praat met mensen, in dat jaar. Neem netjes afscheid, niet met een brief.
En een *; voor iedereen hier die uiteindelijk gekozen heeft voor het leven.
ik ben nogmaals van mening dat het niet goed is om bang voor de dood te
zijn, want die komt je hoe dan ook halen, dood maakt geen onderscheid
tussen de mensen.
Maar daar gaat het niet om, he? De dood is niet iets om bang voor te
zijn, dood lijkt lekker rustig en een simpele oplossing. De angst voor
het leven overwinnen, dat is veel moeilijker. De kosten van een
begrafenis regelen, dat is te overzien. Maar de kosten van een heel
leven, dat is pas een klus. Een afscheidsbrief schrijven lijkt me heel moeilijk, maar nog niks vergeleken bij een leven lang contact met mensen houden.
Met mensen praten, echt praten, dat is ook moeilijk. Want dan kom je
erachter dat zij ook niet alles voor je op kunnen lossen. Niet uit
onwil, maar omdat ze ook maar wat aanmodderen, net als wij allemaal
hier.
Lepe Ana, ik heb een verzoek. Mocht je de beslissing nemen dat je dood wilt, geef jezelf dan in elk geval nog een jaar. Wat is nou een jaar? Dood zijn kun je nog lang genoeg. En praat met mensen, in dat jaar. Neem netjes afscheid, niet met een brief.
En een *; voor iedereen hier die uiteindelijk gekozen heeft voor het leven.
zondag 4 februari 2007 om 16:06
Zo lieve Ana,
Ik heb mijzelf ook weer bij elkaar geraapt. Ik was vanochtend toch te beroerd om naar Artis te gaan. En heb nu alles weer een plekje gegeven. Was ff te ver meegezogen. Maar ik antwoord zo nog ff op je email die je gister stuurde.
Ik wil alleen 1 ding zeggen, ik praat uit ervaring van het meemaken en zelf een poging gedaan te hebben. Ik zei het al eerder en gelukkig andere ook, je hebt hulp nodig van mensen die je wel verder kunnen helpen. Al dan niet gecombineerd met medicijnen. Ga morgenochtend naar de huisarts. Vertel je gevoelens en een verwijsbriefje. Het is geen schande als je niet alles alleen kan oplossen. Soms is het leven gewoon even te zwaar om alleen te dragen. Maar je ziet hier ook dat er mensen met je begaan zijn. Lucht je hart ook hier als je dat wilt, maar ook bij je huisarts. En dingen zullen niet a la minuut veranderen maar deze problemen zijn ook niet in 1 dag gekomen. Ik zal zo nog antwoorden op je mail, maar zou je ons ook hier nog iets willen laten horen?
Ik heb mijzelf ook weer bij elkaar geraapt. Ik was vanochtend toch te beroerd om naar Artis te gaan. En heb nu alles weer een plekje gegeven. Was ff te ver meegezogen. Maar ik antwoord zo nog ff op je email die je gister stuurde.
Ik wil alleen 1 ding zeggen, ik praat uit ervaring van het meemaken en zelf een poging gedaan te hebben. Ik zei het al eerder en gelukkig andere ook, je hebt hulp nodig van mensen die je wel verder kunnen helpen. Al dan niet gecombineerd met medicijnen. Ga morgenochtend naar de huisarts. Vertel je gevoelens en een verwijsbriefje. Het is geen schande als je niet alles alleen kan oplossen. Soms is het leven gewoon even te zwaar om alleen te dragen. Maar je ziet hier ook dat er mensen met je begaan zijn. Lucht je hart ook hier als je dat wilt, maar ook bij je huisarts. En dingen zullen niet a la minuut veranderen maar deze problemen zijn ook niet in 1 dag gekomen. Ik zal zo nog antwoorden op je mail, maar zou je ons ook hier nog iets willen laten horen?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 4 februari 2007 om 16:09
Voor iedereen die het kan gebruiken
Soms is een beetje aandacht wat een mens nodig heeft, we hebben elkaar nodig meer dan we kunnen uitspreken, iedereen weet hoe moeilijk dit leven kan zijn. Kijk om naar mensen die nodig hebben, een beetje liefde uitstralen, een lach een schouderklopje een mailtje een belletje een kaartje doen soms wonder:)
Stay close:R
Soms is een beetje aandacht wat een mens nodig heeft, we hebben elkaar nodig meer dan we kunnen uitspreken, iedereen weet hoe moeilijk dit leven kan zijn. Kijk om naar mensen die nodig hebben, een beetje liefde uitstralen, een lach een schouderklopje een mailtje een belletje een kaartje doen soms wonder:)
Stay close:R
zondag 4 februari 2007 om 19:42
Zuss, dat heeft Lepa_Ana toch nooit zo bedoeld? Ik zou die verantwoordelijkheid niet in haar schoenen willen schuiven.
Lepa_Ana, het is van lang gelee dus misschien vreselijk achterhaald, maar ik heb ooit veel gehad aan een boekje van René Diekstra, 'Als leven pijn doet', gewoon uit de schappen van V&D. Ook hij zei (o.a.), net als Korenwolf: wees zo eerlijk afscheid te nemen van je naasten, daar hebben ze recht op. Jij wil ze ook het liefst zo goed mogelijk achterlaten, dat blijkt uit je beginvragen. Daar hoort dit zeker bij.
En nog iets: 'een schreeuw om aandacht' is een heel goed iets. Niet kinderachtig, niet hysterisch, ook al heeft het die bijsmaak.
Ik wens je alle kracht.
Lepa_Ana, het is van lang gelee dus misschien vreselijk achterhaald, maar ik heb ooit veel gehad aan een boekje van René Diekstra, 'Als leven pijn doet', gewoon uit de schappen van V&D. Ook hij zei (o.a.), net als Korenwolf: wees zo eerlijk afscheid te nemen van je naasten, daar hebben ze recht op. Jij wil ze ook het liefst zo goed mogelijk achterlaten, dat blijkt uit je beginvragen. Daar hoort dit zeker bij.
En nog iets: 'een schreeuw om aandacht' is een heel goed iets. Niet kinderachtig, niet hysterisch, ook al heeft het die bijsmaak.
Ik wens je alle kracht.
zondag 4 februari 2007 om 19:50
Zuss, dat heeft Lepa_Ana toch nooit zo bedoeld? Ik zou die verantwoordelijkheid niet in haar schoenen willen schuiven.
Of ze het zo bedoelt heeft of niet, feit is dat dit soort topics heel wat los maken. Dus wat dat betreft heb je als TO altijd een verantwoordelijkheid.
Als de TO werkelijk zo met zichzelf in de knoop zit dan heeft ze ws nooit nagedacht over de impact van haar topic, ik neem het haar ook niet echt kwalijk.
Feit is wel dat ze met het openen van een topic alleen niks opschiet. Ze helpt zichzelf niet én ze bezorgt anderen een heel naar gevoel. Dat mag toch wel gezegd worden?
Of ze het zo bedoelt heeft of niet, feit is dat dit soort topics heel wat los maken. Dus wat dat betreft heb je als TO altijd een verantwoordelijkheid.
Als de TO werkelijk zo met zichzelf in de knoop zit dan heeft ze ws nooit nagedacht over de impact van haar topic, ik neem het haar ook niet echt kwalijk.
Feit is wel dat ze met het openen van een topic alleen niks opschiet. Ze helpt zichzelf niet én ze bezorgt anderen een heel naar gevoel. Dat mag toch wel gezegd worden?
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 4 februari 2007 om 20:01
quote:
Ik ben het zo ontzettend met Leo eens!
Leo, je verhaal is herkenbaar, ik heb ook meermalen met zelfmoord(pogingen) te maken gehad. Gelukkig niet van mezelf, wel van mensen die me heel erg na staan (of stonden, want een aantal van hen heeft er daadwerkelijk een einde aan gemaakt)
Wat jij zegt klopt. Van degenen die echte serieuze zelfmoordpogingen deden wist ik niet meer dan dat ze (net als iedereen) weleens een beroerde periode hadden en dat hun leven (ook zoals dat van iedereen) niet altijd vlekkeloos verliep. Wat ik niet wist was dat ze ontzettend ongelukkig waren, zo ongelukkig dat ze dood wilden.
Van de groep die op allerlei manieren de aandacht vestigden op hun ongeluk en verdriet heeft niemand zelfmoord gepleegd, zelfs geen poging gedaan.
Ana, wat Leo zegt over hulp is ook ontzettend waar. Hoe goed bedoelt ook, je komt niet verder met de hulp die je hier aangeboden krijgt. Het is fijn om bij iemand uit te huilen en tegen iemand aan te mogen praten, maar wil je echt van je depressieve gevoelens af dan moet je naar een professional.
Daarbij vraag ik me af of je ook maar 1 moment hebt nagedacht over de impact van een topic als dit. Ik ken bv Roma als een heel sociaal mens, maar ook als een heel gevoelig mens. Jij legt een enorm beslag op haar, zelfs haar kids weten van jouw situatie.
En dat is niks ten nadele van jou Room, ik weet ook wel dat jij het doet uit de goedheid van je hart. Maar ik weet ook dat je al eens eerder behoorlijk bent gekwetst door een medeforummer, dus duik hier alsjeblieft niet al te diep in. Mensen die hier reageren doen dat toch zeker zelf.En dat de kinderen van Roma van dit topic weten komt toch omdat Roma erover heeft verteld? Daar kun je TO niet voor verantwoordelijk houden Zuss.
Ik ben het zo ontzettend met Leo eens!
Leo, je verhaal is herkenbaar, ik heb ook meermalen met zelfmoord(pogingen) te maken gehad. Gelukkig niet van mezelf, wel van mensen die me heel erg na staan (of stonden, want een aantal van hen heeft er daadwerkelijk een einde aan gemaakt)
Wat jij zegt klopt. Van degenen die echte serieuze zelfmoordpogingen deden wist ik niet meer dan dat ze (net als iedereen) weleens een beroerde periode hadden en dat hun leven (ook zoals dat van iedereen) niet altijd vlekkeloos verliep. Wat ik niet wist was dat ze ontzettend ongelukkig waren, zo ongelukkig dat ze dood wilden.
Van de groep die op allerlei manieren de aandacht vestigden op hun ongeluk en verdriet heeft niemand zelfmoord gepleegd, zelfs geen poging gedaan.
Ana, wat Leo zegt over hulp is ook ontzettend waar. Hoe goed bedoelt ook, je komt niet verder met de hulp die je hier aangeboden krijgt. Het is fijn om bij iemand uit te huilen en tegen iemand aan te mogen praten, maar wil je echt van je depressieve gevoelens af dan moet je naar een professional.
Daarbij vraag ik me af of je ook maar 1 moment hebt nagedacht over de impact van een topic als dit. Ik ken bv Roma als een heel sociaal mens, maar ook als een heel gevoelig mens. Jij legt een enorm beslag op haar, zelfs haar kids weten van jouw situatie.
En dat is niks ten nadele van jou Room, ik weet ook wel dat jij het doet uit de goedheid van je hart. Maar ik weet ook dat je al eens eerder behoorlijk bent gekwetst door een medeforummer, dus duik hier alsjeblieft niet al te diep in. Mensen die hier reageren doen dat toch zeker zelf.En dat de kinderen van Roma van dit topic weten komt toch omdat Roma erover heeft verteld? Daar kun je TO niet voor verantwoordelijk houden Zuss.
zondag 4 februari 2007 om 20:02
Wie weet helpt het juist wel Zuss, tis toch niks mis mee om een topic te openen en vertellen hoe verdrietig en waanhopig je voelt? en zo mensen vinden die wie weet het zelfde mee maken of ervaring hebben en elkaar kunnen helpen door alleen je hart te luchten? Soms voel je je zo alleen en eenzaam dat je niemand hebt en dan is dit een middel om je verhaal te vertellen en het is veilig omdat niemand je kent. Ja het maakt een boel los maar tis goed om niet alleen met je zelf bezig te zijn maar iemand anders te helpen het maakt je sterker:)
