Overig
alle pijlers
Dringend! Dank je wel.
vrijdag 2 februari 2007 om 13:15
DAg,
Ik heb een vraag: Weet iemand van jullie of het zo is dat wanneer iemand overlijdt de schulden (IB-lening....nog niet afgeronde studie etc) direct overgaan op de ouders. Ik ben 22 jaar...en woon niet meer thuis.
Tweede vraag is of jullie weten dat wanneer iemand een testament schrijft, deze alleen goedgekeurd wordt mits deze opgemaakt is door de notaris, of kan het ook zo zijn dat het hoe dan ook in behandeling wordt genomen door officiele instanties, mits er een getuige is die het heeft ondertekend. En wordt het uberhaupt in behandeling genomen, als jij zelf zonder getuigen e.d. d testament hebt geschreven.
De derde en tevens laatste vraag is: Stel je neemt nu een overlijdenisverzekering. Is deze dan ook per direct van kracht, laten we zeggen wanneer je de eerste termijn hebt betaald. Of wordt de rekening hoe dan ook gepresenteerd bij de nabestaanden?
BEste lezers, ik weet dat mijn schrijfstijl te wensen over laat en dat bepaalde gedeeltes niet duidelijk geformuleerd zijn, desondanks hoop ik dat jullie mijn vraagstelling begrijpen en er op zullen antwoorden, mits jullie er verstand van/ervaring mee hebben.
Bedankt!
Ik heb een vraag: Weet iemand van jullie of het zo is dat wanneer iemand overlijdt de schulden (IB-lening....nog niet afgeronde studie etc) direct overgaan op de ouders. Ik ben 22 jaar...en woon niet meer thuis.
Tweede vraag is of jullie weten dat wanneer iemand een testament schrijft, deze alleen goedgekeurd wordt mits deze opgemaakt is door de notaris, of kan het ook zo zijn dat het hoe dan ook in behandeling wordt genomen door officiele instanties, mits er een getuige is die het heeft ondertekend. En wordt het uberhaupt in behandeling genomen, als jij zelf zonder getuigen e.d. d testament hebt geschreven.
De derde en tevens laatste vraag is: Stel je neemt nu een overlijdenisverzekering. Is deze dan ook per direct van kracht, laten we zeggen wanneer je de eerste termijn hebt betaald. Of wordt de rekening hoe dan ook gepresenteerd bij de nabestaanden?
BEste lezers, ik weet dat mijn schrijfstijl te wensen over laat en dat bepaalde gedeeltes niet duidelijk geformuleerd zijn, desondanks hoop ik dat jullie mijn vraagstelling begrijpen en er op zullen antwoorden, mits jullie er verstand van/ervaring mee hebben.
Bedankt!
vrijdag 2 februari 2007 om 19:51
Ik kan jouw woorden heel moeilijk lezen omdat ik ik een paar jaar heb gedacht dat het mijn schuld was dat mijn vader zelfmoord pleegde. Ik vind dit ook heel moeilijk. Aan de ene kant denk ik, je hebt niet voor niets dit topic geopend. Je wilt nog, je weet alleen niet hoe. Ik wist het 15 haar ook letterlijk niet meer maar alleen was het voor mij al te ver, ik had de poging al gedaan. Snap je dat er voor jou ook nog een nieuwe kans is? Alleen kunnen wij het alleen niet geven. Maar zoek hulp en veel forummers willen je steunen hoor. Maar doe ons een plezier. Laat ons aub nog iets horen, goed?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 2 februari 2007 om 20:17
vrijdag 2 februari 2007 om 20:30
Lieve Ana,
Je topic heeft me geraakt. Ik hoop dat je de kracht vindt om hulp te zoeken. Want die eerste stap kan heel moeilijk zijn. Dat weet ik uit eigen ervaring. Maar het is het zo waard. Er zijn zoveel mensen die je willen helpen. Ik zou je willen helpen. Maar je moet je wel laten helpen.
Een hele dikke knuffel*;
Je topic heeft me geraakt. Ik hoop dat je de kracht vindt om hulp te zoeken. Want die eerste stap kan heel moeilijk zijn. Dat weet ik uit eigen ervaring. Maar het is het zo waard. Er zijn zoveel mensen die je willen helpen. Ik zou je willen helpen. Maar je moet je wel laten helpen.
Een hele dikke knuffel*;
vrijdag 2 februari 2007 om 21:11
Lieve lepa_ana, bedankt voor je heldere uitleg, ik ben blij dat je op ons reageert :)Ik vind trouwens ook dat Qwertu hele goeie dingen zegt, ik hoop dat je daar veel aan hebt lepa_ana!Ik weet dus niet in hoeverre je je werkelijke pijn deelt met je omgeving maar ik kan je verzekeren dat er ook andere vriendinnen bestaan!! (ik wil niet opscheppen, maar ik persoonlijk zou nooit een vriendin laten stikken als ik weet hoe moeilijk ze het heeft!) Deze reacties op je topic zeggen toch wel genoeg! Wij kennen je niet eens maar toch hou je ons bezig, vragen we ons af hoe het met je gaat, en voorzien je van adviezen! Ik ben zelf niet gelovig, maar als je jouw tijd hier op aarde werkelijk hebt volbracht dan laat God je gaan, maar daar zorgt hij voor! Daar hoef jij niks voor te doen! Als hij je dus nog niet laat gaan, betekent dat dat hij nog grote plannen voor jou heeft meissie!!
vrijdag 2 februari 2007 om 22:44
En Ana, lieve Ana, bel je vriendinnen en zeg dat je ze nodig hebt. Dat je ze Echt Nodig hebt. Dat je eigenlijk stiekem meer van ze hoopt te krijgen dan je nu van ze vraagt.
Zij weten niet wat er in jouw hoofd rondgaat, en dat kunnen ze niet weten omdat jij het ze niet laat zien. Misschien vermoeden ze wel dat het slechter met jou gaat dan je voor doet komen, maar ze weten het niet zeker. Misschien hebben ze slechts een onderbuikgevoel, en daar lach jij overheen door te doen alsof het beter gaat.
Vriendinnen heb je nodig, juist nu. En dan hoef je je echt niet beter voor te doen dan je bent. Niemand zal je zwak vinden als je huilt. Niemand zal teleurgesteld in je zijn als je dat zelf niet bent.
Ik was hetzelfde type als jij. Geen gezeur, ik was er voor anderen, haalde daar mijn trots uit, en mijn eigen problemen bagatellisseerde ik bij vriendinnen, onder het mom het gezellig te willen houden.
Tot ik door recente ontwikkelingen in mijn leven niet meer kón. Ik had ze echt nodig. Heb ze echt nodig. Dus heb ik mijn vriendinnen opgebeld en ze dit medegedeeld, met een brok in mijn keel en lood in mijn schoenen. Dacht dat ze niet op mij zaten te wachten, dat ik mijzelf hierdoor zwakker zou voelen in hun nabijheid. Het tegendeel bleek waar; ze waren opgelucht. Eindelijk toonde ik mij menselijk, eindelijk konden ze naderbij komen, eindelijk mochten ze me helpen. En ze waren er, en ze zijn er. Soms vinden ze het moeilijk, en dan vertellen ze dit eerlijk. Maar hun steun is nu voor mij van levensbelang, en die krijg ik.
Het is niet zwak hulp te zoeken, integendeel. Het is in de meeste gevallen zwakker om het niet te doen. Jij hebt het lef gehad om hier op rationeel vlak hulp te zoeken bij een probleem, heb nu alsjeblieft ook het lef om dit op emotioneel vlak te doen. Dat is eng, absoluut, maar je hebt letterlijk niets te verliezen. Of eigenlijk; je denkt niets te verliezen te hebben, maar er is zoveel om voor te leven! Zoveel om nog te leren en te ontdekken. Ook over jezelf, en je eigen kracht. Ontneem jezelf die kans niet !
Hier wordt er in je gelooft, je klinkt als een slimme vrouw die voor haar naasten wil zorgen. Ik geloof in ieder geval dat je kunt doorzetten. En dan vooral doorzetten in het leven, niet het doorzetten van plannen waarbij je onbedoeld anderen heel veel verdriet doet, hoe goed je het ook probeert te regelen. Doe jezelf niet te kort, *;
Zij weten niet wat er in jouw hoofd rondgaat, en dat kunnen ze niet weten omdat jij het ze niet laat zien. Misschien vermoeden ze wel dat het slechter met jou gaat dan je voor doet komen, maar ze weten het niet zeker. Misschien hebben ze slechts een onderbuikgevoel, en daar lach jij overheen door te doen alsof het beter gaat.
Vriendinnen heb je nodig, juist nu. En dan hoef je je echt niet beter voor te doen dan je bent. Niemand zal je zwak vinden als je huilt. Niemand zal teleurgesteld in je zijn als je dat zelf niet bent.
Ik was hetzelfde type als jij. Geen gezeur, ik was er voor anderen, haalde daar mijn trots uit, en mijn eigen problemen bagatellisseerde ik bij vriendinnen, onder het mom het gezellig te willen houden.
Tot ik door recente ontwikkelingen in mijn leven niet meer kón. Ik had ze echt nodig. Heb ze echt nodig. Dus heb ik mijn vriendinnen opgebeld en ze dit medegedeeld, met een brok in mijn keel en lood in mijn schoenen. Dacht dat ze niet op mij zaten te wachten, dat ik mijzelf hierdoor zwakker zou voelen in hun nabijheid. Het tegendeel bleek waar; ze waren opgelucht. Eindelijk toonde ik mij menselijk, eindelijk konden ze naderbij komen, eindelijk mochten ze me helpen. En ze waren er, en ze zijn er. Soms vinden ze het moeilijk, en dan vertellen ze dit eerlijk. Maar hun steun is nu voor mij van levensbelang, en die krijg ik.
Het is niet zwak hulp te zoeken, integendeel. Het is in de meeste gevallen zwakker om het niet te doen. Jij hebt het lef gehad om hier op rationeel vlak hulp te zoeken bij een probleem, heb nu alsjeblieft ook het lef om dit op emotioneel vlak te doen. Dat is eng, absoluut, maar je hebt letterlijk niets te verliezen. Of eigenlijk; je denkt niets te verliezen te hebben, maar er is zoveel om voor te leven! Zoveel om nog te leren en te ontdekken. Ook over jezelf, en je eigen kracht. Ontneem jezelf die kans niet !
Hier wordt er in je gelooft, je klinkt als een slimme vrouw die voor haar naasten wil zorgen. Ik geloof in ieder geval dat je kunt doorzetten. En dan vooral doorzetten in het leven, niet het doorzetten van plannen waarbij je onbedoeld anderen heel veel verdriet doet, hoe goed je het ook probeert te regelen. Doe jezelf niet te kort, *;
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 2 februari 2007 om 23:04
Beste lepa_ana,Dit stukje uit je posting had ik zelf 10 jaar geleden kunnen schrijven (heb ik volgens mij ook gedaan in een dagboek): ”en mij te troosten en al dat gedoe. Dat is absoluut niet nodig, want ik ben gewoon normaal...tenminste voor zover ik weet kan ik rationeel nadenken en me zelf objectief en van een afstand analyseren”Zou het kunnen dat hier ook een deel van het probleem ligt? Je analyseert en rationaliseert de dingen, maar gevoelens moet je vóelen, en dat is ontzettend moeilijk als je je gevoelens ver hebt weggestopt. Je wilt het liefst niets meer voelen, je hebt lange tijd de schijn opgehouden, luchtig gedaan over je problemen, en nu is het verschil tussen wie je echt bent en wie de mensen denken dat je bent te groot geworden. Je ziet geen uitweg meer, bent bang dat de mensen je af zullen wijzen als ze weten hoe het werkelijk met je gaat. Je bent bang dat je eigenlijk helemaal niet zo normaal bent... Achter je façade van zakelijkheid schuilt een diepe wanhoop en vertwijfeling en meest van al heb je behoefte aan iemand die je troost. Iemand die een arm om je heenslaat. Je voelt je vreselijk alleen. Maar je bent niet alleen. Dat kun je je heel moeilijk voorstellen als je middenin zo’n situatie zit, maar het is echt waar. Je moet stap voor stap die muur gaan afbreken. Het is geen gemakkelijk proces, maar hee, het goede nieuws is dat je helemaal niets meer te verliezen hebt! Probeer het in ieder geval. Denk hier eens over na: iets ervaren is misschien wel beter dan helemaal niets ervaren. Ook al is het op dit moment alleen maar ellende, het is wel jouw leven. Zoals de anderen ook al schreven, probeer met iemand te praten. Bel naar het GGZ, maak een afspraak met een psycholoog of een pastoor. Deze mensen vinden jou echt niet raar of abnormaal en zijn er juist om jou te helpen. Doe een beroep op je vriendinnen. Schrijf op het forum. Probeer ook veel in de buitenlucht te zijn, ga de natuur in en doe aan sport als je daar mogelijkheid voor hebt (misschien yoga? Probeer vanuit je hoofd weer wat meer in je lichaam te komen). Kopieer de posting van qwertu en lees hem elke dag even door. Pyridine schreef zo mooi ”de beloning is groot, niemand die zo bewust van het leven kan genieten als iemand die een zware periode heeft meegemaakt.” Deze woorden zijn zo waar, en ik hoop dat je dat ook een dag zult inzien. Heel veel sterkte.
vrijdag 2 februari 2007 om 23:54
Beste Ana,
Ik zal je niet proberen ervan te overtuigen dat het leven zo vreselijk de moeite waard is. Het kan jarenlang zo voelen alsof dat gewoon níet zo is. Ik heb het ook jarenlang zo gevoeld. Ooit heb ik zelf geprobeerd er een einde aan te maken.
Andere mensen probeerden me toen voor te houden dat het leven toch echt fijn en leuk was, en dat het voor mij heus ook wel leuk zou worden. Dat voelde voor mij heel lief, maar ik dacht ook 'Jullie begrijpen het niet. Niet écht'.
Hoe vredig en fijn het ook kan lijken om er mee te stoppen, probeer te denken 'het kan altijd nog'. En dat is ook zo. Je kunt altijd, elke dag, besluiten dat het nu genoeg is geweest. Ga vandaag nog even verder, en morgen zie je dan wel weer. Het heeft mij gek genoeg altijd geholpen om te denken 'ik kan er altijd nog mee stoppen. maar nu, nu nog even niet'.
Ik dacht destijds oprecht dat het voor mijn omgeving makkelijker en prima zou zijn als ik er niet meer was. Ik had me niet erger kunnen vergissen: ik was kapot van te merken dat ánderen er zo kapot van waren dat ik geprobeerd had eruit te stappen.
En ik weet zomaar, ongezien, dat dat in jouw omgeving ook zo zal zijn. Ook bij de mensen die ogenschijnlijk ver weg of onverschillig zijn. Ze zullen er kapot van zijn.
Als je de nacht in gaat en je bent alleen, denk dan aan alle mensen die hier bij je zijn en aan je denken. Ik vraag in mijn hart aan God om bij jou te zijn, dat je niet alleen bent vannacht. En voor elke nacht die je alleen en verdrietig doorbrengt: er komt weer een morgen, het wordt weer licht.
*;
Ik zal je niet proberen ervan te overtuigen dat het leven zo vreselijk de moeite waard is. Het kan jarenlang zo voelen alsof dat gewoon níet zo is. Ik heb het ook jarenlang zo gevoeld. Ooit heb ik zelf geprobeerd er een einde aan te maken.
Andere mensen probeerden me toen voor te houden dat het leven toch echt fijn en leuk was, en dat het voor mij heus ook wel leuk zou worden. Dat voelde voor mij heel lief, maar ik dacht ook 'Jullie begrijpen het niet. Niet écht'.
Hoe vredig en fijn het ook kan lijken om er mee te stoppen, probeer te denken 'het kan altijd nog'. En dat is ook zo. Je kunt altijd, elke dag, besluiten dat het nu genoeg is geweest. Ga vandaag nog even verder, en morgen zie je dan wel weer. Het heeft mij gek genoeg altijd geholpen om te denken 'ik kan er altijd nog mee stoppen. maar nu, nu nog even niet'.
Ik dacht destijds oprecht dat het voor mijn omgeving makkelijker en prima zou zijn als ik er niet meer was. Ik had me niet erger kunnen vergissen: ik was kapot van te merken dat ánderen er zo kapot van waren dat ik geprobeerd had eruit te stappen.
En ik weet zomaar, ongezien, dat dat in jouw omgeving ook zo zal zijn. Ook bij de mensen die ogenschijnlijk ver weg of onverschillig zijn. Ze zullen er kapot van zijn.
Als je de nacht in gaat en je bent alleen, denk dan aan alle mensen die hier bij je zijn en aan je denken. Ik vraag in mijn hart aan God om bij jou te zijn, dat je niet alleen bent vannacht. En voor elke nacht die je alleen en verdrietig doorbrengt: er komt weer een morgen, het wordt weer licht.
*;
zaterdag 3 februari 2007 om 00:23
lepa_ana, Ik schrik hier van, Ik kan alleen maar zeggen, zoek hulp ! Ga praten met iemand die je kan helpen, Er is vast een oplossing.
Wees open tegen je omgeving, vertel ze hoe je je werkelijk voelt, je hebt mensen om je heen nodig die je hier uit gaan trekken. echt zet door, en op een dag gaat het beter, en komt het goed.
Zoek alsjeblieft hulp,
Wees open tegen je omgeving, vertel ze hoe je je werkelijk voelt, je hebt mensen om je heen nodig die je hier uit gaan trekken. echt zet door, en op een dag gaat het beter, en komt het goed.
Zoek alsjeblieft hulp,
zaterdag 3 februari 2007 om 11:37
Goeiemorgen Ana,
Ben je de nacht een beetje doorgekomen? Meis, zou je iets voor ons willen doen? Zou je met iemand (dus geen psycholoog) willen praten die iemand door zm is verloren? Alleen zodat je ook de andere kant van het verhaal kent. Je hebt diep erover nagedacht om mensen goed achter te laten. Maar wil je ook het gevoel erachter horen? Mocht je het willen horen, wil ik er wel voor je zijn. Niet om je om te praten maar puur dat je dan ook weet wat voor verdriet en onmacht je anderen mee achterlaat. Veel liefs.
Ben je de nacht een beetje doorgekomen? Meis, zou je iets voor ons willen doen? Zou je met iemand (dus geen psycholoog) willen praten die iemand door zm is verloren? Alleen zodat je ook de andere kant van het verhaal kent. Je hebt diep erover nagedacht om mensen goed achter te laten. Maar wil je ook het gevoel erachter horen? Mocht je het willen horen, wil ik er wel voor je zijn. Niet om je om te praten maar puur dat je dan ook weet wat voor verdriet en onmacht je anderen mee achterlaat. Veel liefs.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 3 februari 2007 om 13:16
zaterdag 3 februari 2007 om 13:22
zaterdag 3 februari 2007 om 14:09
Ana,
hou je blik op God, kijk niet om je heen naar omstandigheden in je leven, kijk niet naar vrienden die je teleurstellen of familie die mss jou laten stikken, wat dan ook Ana, alles en iedereen kan jou laten vallen maar God nooit, vraag Hem om hulp. God's genade is voldoende om in al onze behoeften te voorzien. Maar dat betekent niet dat de 'timing' of de antwoorden zullen zijn wat wij er zelf van verwachten. Nu ik terug kan kijken op mijn leven kan ik zien dat God voor mij aan het werk was in al die gebeurtenissen die in mijn leven plaatsvonden. Maar op dat moment vocht ik om God's stem te horen of om Hem aan het werk te zien, omdat de antwoorden niet waren wat ik verwachtte of waar ik naar op zoek was.
Ik vond troost in het feit dat Jezus alles ervoer wat wij ervaren, en dat Hij precies weet hoe wij ons voelen. Hij kan ons troosten omdat Hij dezelfde dingen heeft doorstaan. Hij belooft dat Hij ons nooit zal verlaten of ons zal laten vallen. Hij belooft dat Hij ons dichter bij ons zal zijn dan een broer. Hij zegt dat als we om hulp roepen, dat Hij dan zal zeggen: "Hier ben ik!"
Vertrouw op Hem Ana!
hou je blik op God, kijk niet om je heen naar omstandigheden in je leven, kijk niet naar vrienden die je teleurstellen of familie die mss jou laten stikken, wat dan ook Ana, alles en iedereen kan jou laten vallen maar God nooit, vraag Hem om hulp. God's genade is voldoende om in al onze behoeften te voorzien. Maar dat betekent niet dat de 'timing' of de antwoorden zullen zijn wat wij er zelf van verwachten. Nu ik terug kan kijken op mijn leven kan ik zien dat God voor mij aan het werk was in al die gebeurtenissen die in mijn leven plaatsvonden. Maar op dat moment vocht ik om God's stem te horen of om Hem aan het werk te zien, omdat de antwoorden niet waren wat ik verwachtte of waar ik naar op zoek was.
Ik vond troost in het feit dat Jezus alles ervoer wat wij ervaren, en dat Hij precies weet hoe wij ons voelen. Hij kan ons troosten omdat Hij dezelfde dingen heeft doorstaan. Hij belooft dat Hij ons nooit zal verlaten of ons zal laten vallen. Hij belooft dat Hij ons dichter bij ons zal zijn dan een broer. Hij zegt dat als we om hulp roepen, dat Hij dan zal zeggen: "Hier ben ik!"
Vertrouw op Hem Ana!
zaterdag 3 februari 2007 om 15:16
Hoi lepa_ana,
Je klinkt geheel niet meelijwekkend, aandachtvragend of zielig en al helemaal niet zeurderig. Je klinkt heel doordacht, goed ontwikkeld en verstandig... zeker voor iemand van 22 jaar, al zegt leeftijd niet zo veel. Je komt over als iemand die zich zorgen maakt om anderen, die wil luisteren naar wat anderen te zeggen hebben, ook als dat niet is zoals je er zelf over denkt. Je klinkt als iemand die iets doet om andere een goed gevoel over zichzelf te geven. En je komt over als iemand die het mist maar wel behoefte heeft om gehoord en gezien te worden, zoals ieder mens die behoefte heeft.
Als ik jouw posting lees, dan komen er een paar vragen in mij op en ik zou het fijn vinden als je er een antwoord op wilt/kunt geven.
Je schrijft dat je het gevoel hebt dat je het hier volbracht hebt... wat bedoel je daar precies mee? Heb je gedaan waarvoor je op de wereld bent gezet? Was er een doel voor jou op deze wereld? Of bedoel je meer iets van dat er niets meer te halen of te brengen is voor jou?
En verder schrijf je dat je je hoop gevestigd hebt op iets wat positief uitpakt in de komende tijd. Is er iets specifieks of in het algemeen? Is het iets waar je zelf invloed op hebt of hangt het van anderen af? Is het iets waarvan voor jou de beslissing voor zelfdoding nog van af hangt?
Ik heb alleen maar vragen voor je, geen antwoorden. De antwoorden op deze vragen zijn van jou. Als er vragen zijn die jou raken, schrijf dan alles op wat er in je opkomt en deel het met mensen hier op het forum of om je heen.
:R Jive
Je klinkt geheel niet meelijwekkend, aandachtvragend of zielig en al helemaal niet zeurderig. Je klinkt heel doordacht, goed ontwikkeld en verstandig... zeker voor iemand van 22 jaar, al zegt leeftijd niet zo veel. Je komt over als iemand die zich zorgen maakt om anderen, die wil luisteren naar wat anderen te zeggen hebben, ook als dat niet is zoals je er zelf over denkt. Je klinkt als iemand die iets doet om andere een goed gevoel over zichzelf te geven. En je komt over als iemand die het mist maar wel behoefte heeft om gehoord en gezien te worden, zoals ieder mens die behoefte heeft.
Als ik jouw posting lees, dan komen er een paar vragen in mij op en ik zou het fijn vinden als je er een antwoord op wilt/kunt geven.
Je schrijft dat je het gevoel hebt dat je het hier volbracht hebt... wat bedoel je daar precies mee? Heb je gedaan waarvoor je op de wereld bent gezet? Was er een doel voor jou op deze wereld? Of bedoel je meer iets van dat er niets meer te halen of te brengen is voor jou?
En verder schrijf je dat je je hoop gevestigd hebt op iets wat positief uitpakt in de komende tijd. Is er iets specifieks of in het algemeen? Is het iets waar je zelf invloed op hebt of hangt het van anderen af? Is het iets waarvan voor jou de beslissing voor zelfdoding nog van af hangt?
Ik heb alleen maar vragen voor je, geen antwoorden. De antwoorden op deze vragen zijn van jou. Als er vragen zijn die jou raken, schrijf dan alles op wat er in je opkomt en deel het met mensen hier op het forum of om je heen.
:R Jive
zaterdag 3 februari 2007 om 15:42
Lieve Lepa_ana, mag ik dat zo zeggen?,
Er is veel gezegd, je kan zondag nog niet die dingen hebben geregeld voor jouw familie en je zei dat het heel belangrijk voor je is. Dus waarschijnlijk voel je je nu super rot en bent dingen aan het voorbereiden voor morgen. Mag ik rot met je meedoen? Ik voel mij ook zeer ongelukkig. En dit is geen posting om je belachelijk te maken of wat anders. Kijk anders bij leuters, ik voel mij ook rot. Wil er alleen voor je zijn. Zou je aub willen reageren. Ik ken een paar mensen hier ook irl of van msn, we willen je graag helpen. En ik voel mij niet vervelend als je dat niet met mij wilt. Goed? Geloof mij, er zijn meerdere mensen die je willen helpen. Maar kom ff op internet goed?
Er is veel gezegd, je kan zondag nog niet die dingen hebben geregeld voor jouw familie en je zei dat het heel belangrijk voor je is. Dus waarschijnlijk voel je je nu super rot en bent dingen aan het voorbereiden voor morgen. Mag ik rot met je meedoen? Ik voel mij ook zeer ongelukkig. En dit is geen posting om je belachelijk te maken of wat anders. Kijk anders bij leuters, ik voel mij ook rot. Wil er alleen voor je zijn. Zou je aub willen reageren. Ik ken een paar mensen hier ook irl of van msn, we willen je graag helpen. En ik voel mij niet vervelend als je dat niet met mij wilt. Goed? Geloof mij, er zijn meerdere mensen die je willen helpen. Maar kom ff op internet goed?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 3 februari 2007 om 18:56
Lieve Lepa_ana,
Kom ff hier op het forum. Kunnen we samen janken. Voel mij ook heel verdrietig. Gedeelde smart is halve smart dus kom. Dan maak je het mij weer makelijker goed? Alleen is ook zo alleen. Ik wil je mijn lieve kat laten zien. Die is steeds aan mijn arm aan het trekken als ik voor jou iets typ. Kom je heel even hier op het forum?
Kom ff hier op het forum. Kunnen we samen janken. Voel mij ook heel verdrietig. Gedeelde smart is halve smart dus kom. Dan maak je het mij weer makelijker goed? Alleen is ook zo alleen. Ik wil je mijn lieve kat laten zien. Die is steeds aan mijn arm aan het trekken als ik voor jou iets typ. Kom je heel even hier op het forum?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 3 februari 2007 om 19:10
Dag lieve mensen,
Ik sta er opnieuw van te kijken hoe begaan jullie zijn met mijn situatie dat ik me er opgelaten door voel. Vind het zo verschrikkelijk lief van je roma, en van je kindertjes dat ze voor me hebben gebeden, je bent een goed mens....als je zoiets over hebt voor iemand die je nauwelijks kent (want laten we wel wezen, jullie kennen me van de forum en alleen via mijn postings, meer ook niet)
JIj ook mylene valerie.....geweldig dat je iedere keer post en vraagt of alles goed gaat. Fantastische mensen hier. VErder wil ik wederom iedereen, maar dan ook iedereen bedanken die hier bemoedigende woorden voor me achterlaat, dat had ik totaal niet verwacht. Vind het fantastisch van jullie, werkelijk waar mensen.
En het grappige vind ik dan dat mijn vrienden...laten we t voor gemak'echte vrienden noemen (real life e.d.) dit totaal niet hebben. Kan uiteraard aan mij liggen...vanwege mijn geslotenheid (zoals querty dat mooi formuleerde) maar desondanks ga je doorvragen, lijkt mij. Maar goed, ik kan wel overdramatiseren, schieten we ook niks mee op.
Ik heb vandaag eerlijk gezegd de hele tijd geslapen en ik herriner me de naam niet meer van de dame die drie vragen aan me had achtergelaten hier....waaronder eentje: waar ik mijn beslissing (m.b.t. z.m.) vanaf liet hangen. Hier wil ik wel even op ingaan. (het ging namelijk over studieresultaten van een bepaalde opdracht....gisteren resultaat binnen gekregen en ik heb het niet gehaald. IK word gebeld door klasgenoten die willen weten of ik het heb gehaald, en goed tjah, daar voel je je dan nog slechter door. In ieder geval heb ik vanochtend uurtje gelopen en vervolgens ben ik gaan slapen. Ben net wakker. En ben meteen komen kijken op het forum.
Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik allemaal moet vertellen. De reden dat ik er met niemand over kan praten is omdat niemand belangstelling toont. Ik ben een heel vrolijk en amicaal meisje....leg snel contacten, maar goed daar zit dan ook een keerzijde aan, die contacten zijn meestal niet van lange duur. En ik verberg het (dus ja....op zich is het dan logisch dat mensen geen belangstelling tonen) Maar even ter illustratie. Ik zit nu de hele weekend thuis. Mijn ouders merken dat er iets niet in orde is, ze negeren me straal, mijn moeder vraagt niks, maar dan ook helemaal niks. (ok ik moet wel vertellen dat ik een moeizame relatie heb met mijn moeder) Maar dat kwetst me enorm. EN voor de rest heb ik zoiets van tjaaaaaaa...als ouders al zoiets hebben... ''laat lekker zitten'' dna is dat ook wel het beste.
Ik wil nogmaals aangeven dat ik jullie heel heeeeeeel heeel erg geweldig vind, alleen al die aandacht maakt dat ik me vrij opgelaten voel. Ik ben zoals jullie misschien wel uit de postings merken niet de enige die zo'n (laten we 't toestand noemen) meemaakt, en ook niet de laatste.... er zullen altijd mensen zijn die dit hebben. En misschien moeten ze er zelf doorheen. Misschien is dat het geheim zoals jullie zelf schrijven...vb., roma...qwerty, mylenevalerie en de rest die postings heeft gedaan.) dat je zelf moet ontdekken hoe en wat. En of dat echt de laatste mogelijkheid is of dat er wel meer keuzevarianten zijn. Al met al zal het vast wel goedkomen uiteindelijk...wat er ook gebeurt.....en ik ben nogmaals van mening dat het niet goed is om bang voor de dood te zijn, want die komt je hoe dan ook halen, dood maakt geen onderscheid tussen de mensen.
Hopelijk dat dit laatste niet kwetsend overkomt naar wie dan ook toe.....maar het is wel de werkelijkheid waar we nit om heen kunnen.
Lieve mensen.....nog dit. Ik ben deze topic gestart omdat ik wat praktische zaken wou regelen....weten hoe ik die moest regelen indien nodig. HEt was absoluut niet mijn intentie om er een -help-ana-topic- van te maken, door impliciet dingen te suggereren. Alhoewel als ik het zo teruglees...het ook vrij onvermijdelijk is...gezien bepaalde formuleringen.
Nogmaals was niet mijn bedoeling....en ik ben er van overtuigd dat alles goed zla komen, op welke manier dan ook.
Super bedankt voor de postings, maar vermoei je je zelf er niet mee......en er zijn duizenden mensen die precies hetzelfde doormaken als ik. KUn je je niet allemaal persoonlijk aantrekken en is ook niet goed voor je eigen stemming en gemoedsrust. Want we moeten ook mensen hebben in deze wereld die bij hun goed verstand zijn en wel van t leven genieten!
Ik sta er opnieuw van te kijken hoe begaan jullie zijn met mijn situatie dat ik me er opgelaten door voel. Vind het zo verschrikkelijk lief van je roma, en van je kindertjes dat ze voor me hebben gebeden, je bent een goed mens....als je zoiets over hebt voor iemand die je nauwelijks kent (want laten we wel wezen, jullie kennen me van de forum en alleen via mijn postings, meer ook niet)
JIj ook mylene valerie.....geweldig dat je iedere keer post en vraagt of alles goed gaat. Fantastische mensen hier. VErder wil ik wederom iedereen, maar dan ook iedereen bedanken die hier bemoedigende woorden voor me achterlaat, dat had ik totaal niet verwacht. Vind het fantastisch van jullie, werkelijk waar mensen.
En het grappige vind ik dan dat mijn vrienden...laten we t voor gemak'echte vrienden noemen (real life e.d.) dit totaal niet hebben. Kan uiteraard aan mij liggen...vanwege mijn geslotenheid (zoals querty dat mooi formuleerde) maar desondanks ga je doorvragen, lijkt mij. Maar goed, ik kan wel overdramatiseren, schieten we ook niks mee op.
Ik heb vandaag eerlijk gezegd de hele tijd geslapen en ik herriner me de naam niet meer van de dame die drie vragen aan me had achtergelaten hier....waaronder eentje: waar ik mijn beslissing (m.b.t. z.m.) vanaf liet hangen. Hier wil ik wel even op ingaan. (het ging namelijk over studieresultaten van een bepaalde opdracht....gisteren resultaat binnen gekregen en ik heb het niet gehaald. IK word gebeld door klasgenoten die willen weten of ik het heb gehaald, en goed tjah, daar voel je je dan nog slechter door. In ieder geval heb ik vanochtend uurtje gelopen en vervolgens ben ik gaan slapen. Ben net wakker. En ben meteen komen kijken op het forum.
Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik allemaal moet vertellen. De reden dat ik er met niemand over kan praten is omdat niemand belangstelling toont. Ik ben een heel vrolijk en amicaal meisje....leg snel contacten, maar goed daar zit dan ook een keerzijde aan, die contacten zijn meestal niet van lange duur. En ik verberg het (dus ja....op zich is het dan logisch dat mensen geen belangstelling tonen) Maar even ter illustratie. Ik zit nu de hele weekend thuis. Mijn ouders merken dat er iets niet in orde is, ze negeren me straal, mijn moeder vraagt niks, maar dan ook helemaal niks. (ok ik moet wel vertellen dat ik een moeizame relatie heb met mijn moeder) Maar dat kwetst me enorm. EN voor de rest heb ik zoiets van tjaaaaaaa...als ouders al zoiets hebben... ''laat lekker zitten'' dna is dat ook wel het beste.
Ik wil nogmaals aangeven dat ik jullie heel heeeeeeel heeel erg geweldig vind, alleen al die aandacht maakt dat ik me vrij opgelaten voel. Ik ben zoals jullie misschien wel uit de postings merken niet de enige die zo'n (laten we 't toestand noemen) meemaakt, en ook niet de laatste.... er zullen altijd mensen zijn die dit hebben. En misschien moeten ze er zelf doorheen. Misschien is dat het geheim zoals jullie zelf schrijven...vb., roma...qwerty, mylenevalerie en de rest die postings heeft gedaan.) dat je zelf moet ontdekken hoe en wat. En of dat echt de laatste mogelijkheid is of dat er wel meer keuzevarianten zijn. Al met al zal het vast wel goedkomen uiteindelijk...wat er ook gebeurt.....en ik ben nogmaals van mening dat het niet goed is om bang voor de dood te zijn, want die komt je hoe dan ook halen, dood maakt geen onderscheid tussen de mensen.
Hopelijk dat dit laatste niet kwetsend overkomt naar wie dan ook toe.....maar het is wel de werkelijkheid waar we nit om heen kunnen.
Lieve mensen.....nog dit. Ik ben deze topic gestart omdat ik wat praktische zaken wou regelen....weten hoe ik die moest regelen indien nodig. HEt was absoluut niet mijn intentie om er een -help-ana-topic- van te maken, door impliciet dingen te suggereren. Alhoewel als ik het zo teruglees...het ook vrij onvermijdelijk is...gezien bepaalde formuleringen.
Nogmaals was niet mijn bedoeling....en ik ben er van overtuigd dat alles goed zla komen, op welke manier dan ook.
Super bedankt voor de postings, maar vermoei je je zelf er niet mee......en er zijn duizenden mensen die precies hetzelfde doormaken als ik. KUn je je niet allemaal persoonlijk aantrekken en is ook niet goed voor je eigen stemming en gemoedsrust. Want we moeten ook mensen hebben in deze wereld die bij hun goed verstand zijn en wel van t leven genieten!
zaterdag 3 februari 2007 om 19:12
Ana, ik heb mijn emailadres en mijn telefoonnummer doorgegeven aan de angel. Die ontvang je snel. Je HOEFT er niets mee te doen. Mocht je echter de behoefte hebben te praten dan ben ik er voor je goed? Maar als je geen zin hebt is het ook goed. xmv
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 3 februari 2007 om 19:18
Ana, voor mij zijn er ook altijd mensen als ik er doorheen zit. En geloof mij dat ik soms het leven ook niet meer zie zitten. Dus praat met ons. De mensen die hier schreven vinden je niet aanstellen, je geeft aan hulp te willen. Al is het maar hoe je dingen moet regelen. Blijf hier schrijven goed? *;
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
