Overig
alle pijlers
Hoevaak ga jij op bezoek bij je opa en oma ?
maandag 7 september 2020 om 23:23
Hoi,
Ik vraag me af hoevaak iedereen hier op bezoek gaat bij zijn opa en/of oma maar ook hoe goed de band is. (Als je opa en oma nog in leven zijn).
Hoevaak ga jij gemiddeld gezien op bezoek bij je opa en/of oma? (los gezien van de omstandigheden rondom Corona).
En ben je tevreden met het aantal keren dat je op bezoek gaat ?
Ik vraag me af hoevaak iedereen hier op bezoek gaat bij zijn opa en/of oma maar ook hoe goed de band is. (Als je opa en oma nog in leven zijn).
Hoevaak ga jij gemiddeld gezien op bezoek bij je opa en/of oma? (los gezien van de omstandigheden rondom Corona).
En ben je tevreden met het aantal keren dat je op bezoek gaat ?
dinsdag 8 september 2020 om 08:54
Ik heb geen opa's en oma's meer in leven. Toen ik als kind nog thuis woonde gingen wij 1x per week naar opa en oma van vaderszijde en dan ging ik mee. Opa van moederszijde zagen we veel minder vaak, hij hield het contact een beetje af, mijn moeder ging er wel geregeld zelf naartoe, ook voor zorg/eten/medicatie. Oma van moederszijde nooit gekend.
dinsdag 8 september 2020 om 08:55
Helaas zijn ze er al heel lang niet meer, maar mijn ene opa en oma zag ik meermaals per week (woonden in zelfde dorp) en daar had ik de beste band mee, vooral met opa. Die helaas als eerste dood ging.
De andere opa en oma zagen we regelmatig op zondag een paar uur. Ze hadden veel te veel kinderen (9) en kleinkinderen (9) dus het was er altijd veel te druk. Vooral de oma was lief, maar je kon er nooit komen zonder dat het kot vol visite zat en dat stond me al op jonge leeftijd tegen.
Ik wou dat de opa van het eerste koppel veel ouder was geworden. Had hem zo graag tijdens mijn volwassen leven nog in mijn leven gehad.
De andere opa en oma zagen we regelmatig op zondag een paar uur. Ze hadden veel te veel kinderen (9) en kleinkinderen (9) dus het was er altijd veel te druk. Vooral de oma was lief, maar je kon er nooit komen zonder dat het kot vol visite zat en dat stond me al op jonge leeftijd tegen.
Ik wou dat de opa van het eerste koppel veel ouder was geworden. Had hem zo graag tijdens mijn volwassen leven nog in mijn leven gehad.
dinsdag 8 september 2020 om 08:57
Whomi schreef: ↑08-09-2020 07:34Niet zo vaak, opa woont ook een eind weg. Soms ga ik als mijn ouders er ook zijn. Toen oma nog leefde, kwam ik er vaker moet ik eerlijk zeggen. Maar oma was dement en is 2 jaar geleden overleden. Opa kan eigenlijk alleen nog maar praten over het feit dat ze de laatste weken naar een gesloten afdeling is gegaan en dat hij dat nooit had moeten doen en haar thuis had moeten houden. Dat hij doordat ze thuis was een hartaanval heeft gehad, ziet hij niet in. Dat het dus beter was voor beide partijen gaat er niet in en hij praat nu dus voornamelijk daarover. Niet heel gezellig jammer genoeg. Hij is wel de enige opa van ons beide die nog in leven is.
Je kunt je dat niet voorstellen blijkbaar maar zo gek is dat niet dat opa dat zo voelt.
dinsdag 8 september 2020 om 09:14
Voor Corona ging ik om de twee à drie weken bij mijn oma langs. Anderhalf uur heen, anderhalf uur terug. Met liefde. En dat mis ik nu heel erg.
Het was ook altijd gezellig, op zondagochtend koffie met soms alleen oma, en soms de hele kamer vol familie.
Naar mijn andere oma, toen ze nog leefde, was een verplichting, maar naar opa en oma ging ik graag. Toen ik bij mijn ex weg ging en de sleutel van mijn nieuwe woning kreeg, heb ik die nog laten zien aan opa. En dat was zijn laatste heldere moment (bij mij) voor zijn overlijden. En mijn man heb ik na de eerste date de dag erna meegenomen naar koffie met oma
hele kamer vol visite, maar ik wilde ff weten of het voor oma goed voelde.
Nu ga ik zo vaak als ik mag (verpleeghuisregels en kind met snot is geen goede combinatie), en dat is voor mijn gevoel te weinig. Maar bellen gaat helaas niet.
Het was ook altijd gezellig, op zondagochtend koffie met soms alleen oma, en soms de hele kamer vol familie.
Naar mijn andere oma, toen ze nog leefde, was een verplichting, maar naar opa en oma ging ik graag. Toen ik bij mijn ex weg ging en de sleutel van mijn nieuwe woning kreeg, heb ik die nog laten zien aan opa. En dat was zijn laatste heldere moment (bij mij) voor zijn overlijden. En mijn man heb ik na de eerste date de dag erna meegenomen naar koffie met oma
hele kamer vol visite, maar ik wilde ff weten of het voor oma goed voelde. Nu ga ik zo vaak als ik mag (verpleeghuisregels en kind met snot is geen goede combinatie), en dat is voor mijn gevoel te weinig. Maar bellen gaat helaas niet.
Adem in, adem uit, en herhaal indien nodig 
dinsdag 8 september 2020 om 09:18
Het enige omaatje die ik nog over had tijdens m'n tienerjaren was fantastisch!
Ik kwam er sowieso 2x per week. Toen ik zelf kinderen kreeg, bleef ik dat doen. Zij genoot ervan, ik ook en m'n kinderen hebben het er nog over. Die zijn zelf inmiddels volwassen en ze is al bijna 20 jaar geleden overleden. Maar ik denk nog veel aan haar.
Ik kwam er sowieso 2x per week. Toen ik zelf kinderen kreeg, bleef ik dat doen. Zij genoot ervan, ik ook en m'n kinderen hebben het er nog over. Die zijn zelf inmiddels volwassen en ze is al bijna 20 jaar geleden overleden. Maar ik denk nog veel aan haar.
dinsdag 8 september 2020 om 09:34
Mijn laatste oma is bijna een jaar geleden overleden, opa is al 20 jaar dood. Als kind kwam ik er in ieder geval wekelijks en een tijd dagelijks toen mijn overgrootmoeder daar in huis was. De laatste jaren kon oma niet meer naar ons komen en met afstand nadat ik ben verhuisd, drukte van het gezin etc werd het eens in de 6 weken of zo dat ik daar geen ging, maar we belden wel elke week. Ze begreep het wel maar ze fleurde op als ze ons zag. En dan nam je voor vaker te gaan, wat dan niet gebeurde...en nu kan het niet meer. En mis je het. Tijd is een kwestie van prioriteit. En daar heb ik wel spijt van dat ik dat zeker de laatste twee jaar van haar leven te weinig heb gedaan.
dinsdag 8 september 2020 om 09:39
Mijn familie zou je dan helemaal de horror hebben gevonden. Ook 9 kinderen, en maar liefst 21 kleinkinderen. En inmiddels bijna vijftig achterkleinkinderen. Sinds 1944 zijn er non stop kinderen geboren.redbulletje schreef: ↑08-09-2020 08:55Helaas zijn ze er al heel lang niet meer, maar mijn ene opa en oma zag ik meermaals per week (woonden in zelfde dorp) en daar had ik de beste band mee, vooral met opa. Die helaas als eerste dood ging.
De andere opa en oma zagen we regelmatig op zondag een paar uur. Ze hadden veel te veel kinderen (9) en kleinkinderen (9) dus het was er altijd veel te druk. Vooral de oma was lief, maar je kon er nooit komen zonder dat het kot vol visite zat en dat stond me al op jonge leeftijd tegen.
Ik wou dat de opa van het eerste koppel veel ouder was geworden. Had hem zo graag tijdens mijn volwassen leven nog in mijn leven gehad.
dinsdag 8 september 2020 om 09:51
Mijn grootouders zijn overleden. Mijn "laatste oma" bezocht ik geregeld. Maar dat was ook altijd leuk.
Ook toen ze eenmaal erg ziek werd, mocht ik haar bezoeken in het ziekenhuis (ze wilde lang niet iedereen zien) en in het hospice heb ik afscheid genomen.
Kan er liefdevol op terugkijken.
Mijn ouders (de grootouders van mijn kinderen) zien we door Corona niet zo vaak. Best rot. We appen veel. Ze genieten ook van de appjes van hun kleinkinderen, die vertellen over school en studie. Ze zijn erg betrokken bij de kleinkinderen, hadden ook een "rol", toen ze kinderen kleiner waren. Veel oppassen etc. Die rol wilden ze heel graag
Hoe mijn (schoon)ouders en mijn kinderen met elkaar omgaan, is mooi om te zien. Waardevol
Ook toen ze eenmaal erg ziek werd, mocht ik haar bezoeken in het ziekenhuis (ze wilde lang niet iedereen zien) en in het hospice heb ik afscheid genomen.
Kan er liefdevol op terugkijken.
Mijn ouders (de grootouders van mijn kinderen) zien we door Corona niet zo vaak. Best rot. We appen veel. Ze genieten ook van de appjes van hun kleinkinderen, die vertellen over school en studie. Ze zijn erg betrokken bij de kleinkinderen, hadden ook een "rol", toen ze kinderen kleiner waren. Veel oppassen etc. Die rol wilden ze heel graag
Hoe mijn (schoon)ouders en mijn kinderen met elkaar omgaan, is mooi om te zien. Waardevol
dinsdag 8 september 2020 om 10:28
Voor Corona ging ik om de 2 weken bij mijn opa op bezoek en af en toe videobellen. Wij hebben ook een goede band met elkaar. Door Corona ben ik 1 keer op bezoek geweest en verder doen we vaak videobellen. Doordat wij een goede band hebben vinden wij dit fijn.
Ik heb een oma aan de andere kant van de wereld. Ik heb haar 2 keer gezien toen ik kind was. Ik spreek haar nooit. Ik spreek haar taak ook niet dus dat gaat lastig. Voor mij is ze nooit een oma figuur geweest dus voor mij maakt het niet uit.
Mijn ex was verplicht van zijn ouders om naar zijn oma heen te gaan. Dat was vreselijk. Ze hadden ook totaal geen band. Dat vind ik weinig nut hebben.
Ik heb een oma aan de andere kant van de wereld. Ik heb haar 2 keer gezien toen ik kind was. Ik spreek haar nooit. Ik spreek haar taak ook niet dus dat gaat lastig. Voor mij is ze nooit een oma figuur geweest dus voor mij maakt het niet uit.
Mijn ex was verplicht van zijn ouders om naar zijn oma heen te gaan. Dat was vreselijk. Ze hadden ook totaal geen band. Dat vind ik weinig nut hebben.
dinsdag 8 september 2020 om 10:32
Toen ze nog leefde 1x in de maand - twee maanden. Veel te weinig dus en daar voel ik me nu best vervelend om af en toe. Het scheelde wel dat mijn beide oma’s zichzelf goed konden vermaken en we hebben aan beide kanten een grote familie. Er kwam dan ook wel een paar keer per week iemand langs bij hun. Mijn opa’s zijn al vroeg gestorven.
Mijn eigen kinderen zien mijn ouders 1 á 2 keer per week. Soms ook wel 3 keer. Mijn schoonouders zien ze 1x per maand ongeveer. Die wonen wat verder weg.
Mijn eigen kinderen zien mijn ouders 1 á 2 keer per week. Soms ook wel 3 keer. Mijn schoonouders zien ze 1x per maand ongeveer. Die wonen wat verder weg.
dinsdag 8 september 2020 om 13:03
Ja, dat heb ik ook alleen nog veel erger hem in de steek gelaten . Mijn opa at elke kerst bij ons. Kwam elke week op de koffie etc..MrsDuck schreef: ↑08-09-2020 09:34Mijn laatste oma is bijna een jaar geleden overleden, opa is al 20 jaar dood. Als kind kwam ik er in ieder geval wekelijks en een tijd dagelijks toen mijn overgrootmoeder daar in huis was. De laatste jaren kon oma niet meer naar ons komen en met afstand nadat ik ben verhuisd, drukte van het gezin etc werd het eens in de 6 weken of zo dat ik daar geen ging, maar we belden wel elke week. Ze begreep het wel maar ze fleurde op als ze ons zag. En dan nam je voor vaker te gaan, wat dan niet gebeurde...en nu kan het niet meer. En mis je het. Tijd is een kwestie van prioriteit. En daar heb ik wel spijt van dat ik dat zeker de laatste twee jaar van haar leven te weinig heb gedaan.
Tot dat 6 jaar geleden de man van mijn moeders zus overleed opa had weinig laten horen.
Iemand had gezegd tegen hem :
“ ja de man van Karin is ernstig ziek onderschat het niet. “ Hij zijn toen daarop “ dat hij zich niet liet zeggen wat hij moest doen “. Helaas is dat door gezegd geworden en bij die zus waar man van dood ging terecht gekomen. Moeder was tweeling dus vond ook dat haar ook heel erg aan ging.
Toen was er een soort van ruzie en kwam hij nooit meer zusje en ik waren niet boos op hem ( super veel voor ons gedaan) maar wij zagen hem vooral door al die tradities thuis en omdat mijn moeder hem altijd overal bij betrok. Erna kwamen we ongeveer 2 x per jaar het doet gewoon pijn dat we hem eigelijk alle 4 in dit gezin keihard hebben laten vallen. Terwijl we allemaal heeel veel herinneringen hebben met hem en hij super veel voor zusje en mij deed als kind maar ook toen we op de middelbare zaten.
Bepaalde dingen waren onhandig van hem maar hij was ook licht vergeetachtig en toen al redelijk eenzaam denk ik .. het was een oude man soms iets wat koppig maar ook dat kan een reden gehad hebben ,,, en ik voel me erg schuldig dat daardoor in die 6 jaar bar weinig contact is geweest en zus en ik het niet aangehouden hebben. Ook te weinig interesse toonde en berokken was bij zijn leven . Dus opa is overleden zondag. ( gelukkig in bijzijn van iemand van zijn familie. Hij Had een maand niet gegeten en niemand was daarvan op de hoogte
en hij had ook gezegd hij niemand wilde inlichten en ook alleen wilde doodgaan.) Terwijl zusje en ik heel belangrijk voor hem waren altijd toen oma dood ging gaven we hem licht .. Maar wij hebben hem ook verwaarloosd hij had anders als hij 100%’overtuigd was dat hij door geliefd te zijn nooit gezegd dat hij alleen wilde gaan .. Dat voelt wel heeel kut met Corona voor laats geweest en boodschappen langs gebracht ik dacht nog “ dit moet ik vaker doen “. Helaas heel veel gesproken in augustus met zusje via whats app “ we moeten bij opa langsgaan “ 3 x gezegd in augustus zag ik via whats app maar niet gedaan nu te laat.Wat gewoon erg pijn doet is dat hij denk ik zich heel erg in steek gelaten voelen heeft door iedereen en hij deed voor iedereen aan onze familie kant altijd heel erg veel. Hij genoot altijd erg van het contact met mijn vader en moeder en zus en mij. Wij waren misschien wel de personen die het meeste contact hadden altijd en het meest dicht bij hem stonden.
Het is triest dat op het laats toen hij kwam te
overlijden niemand op dat moment contact met hem had ( wat we niet wisten) terwijl er wel signalen waren dat hij sterk achteruit ging . Ik snap echt niet waar ik met mijn hoofd was al die tijd maar überhaupt die 6 jaar ( ook het idee dat niemand in die maand dat het zo slecht ging van alle familie leden langs geweest is is enorm triest). Hij is zondag thuis overleden.
Hij woonde overigens ook nog enorm dichtbij op 5 min afstand .
linnylow wijzigde dit bericht op 08-09-2020 13:47
18.08% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 13:20
dinsdag 8 september 2020 om 13:36
Toen ik met mijn negentiende op mezelf ging wonen, kwam ik gemiddeld 2 keer per jaar bij mijn Nederlandse grootouders, mijn andere grootouders(Zuid-Europees) leefden toen al niet meer. Toen mijn opa stierf, ging ik nog maar weinig naar mijn oma, Opa was een lieverd, maar oma was dat niet. Altijd zeuren over mijn moeder en mijn ooms. Dat die te weinig kwamen, maar ik wist dat mijn moeder er wekelijks naartoe ging en mijn ooms deden dat eveneens, het was nooit genoeg. Ik was het op de gegeven moment zat, altijd die negativiteit, zo scheen ze haar hele leven te zijn geweest .Ze stierf toen ik 22 was. Ik had een betere band met mijn oudtante, de zus van mijn oma waar ik nu nog met liefde en warmte aan terugdenk. Bij haar logeerde ik nog een week voordat ze een half jaar daarna op haar tachtigste stierf. Voor mij was ze een soort oma.
