Overig
alle pijlers
Hoevaak huilen jullie?
maandag 29 juli 2019 om 21:12
Al ken ik je niet dan toch een dikke knuf van een Schiedammse!
anoniem_2815 wijzigde dit bericht op 29-07-2019 21:17
5.62% gewijzigd
maandag 29 juli 2019 om 21:13
Veel Rotterdam hier, moet hier dan altijd aan denken:
https://youtu.be/T8UdzD9VzoU
On topic: wekelijks janken. Om onrecht, dierenleed, omdat ik zoveel van mijn kat hou, onmacht.
https://youtu.be/T8UdzD9VzoU
On topic: wekelijks janken. Om onrecht, dierenleed, omdat ik zoveel van mijn kat hou, onmacht.
maandag 29 juli 2019 om 21:19
Een dikke knuf!quattro-stagioni schreef: ↑29-07-2019 20:01Als ik me weer eens realiseer dat ik zoveel heb moeten inleveren van mijn gezondheid en vaardigheden (en inkomen) en steeds meer leef als een vrouw van halverwege de 80 in plaats van halverwege de 50.
Ik jank best veel tegenwoordig want ik kom sinds deze zomer eigenlijk het dorp niet meer uit. Te zwaar, te vermoeiend.
En ook voor iedereen die door een moeilijke periode heengaat!
maandag 29 juli 2019 om 21:32
Hetzelfde heb ik ook. Ik ben van mezelf niet zo huilerig. Kan prima gevoelens van vreugde en woede tonen. Maar verdriet toon ik meestal zonder tranen. Ik heb afgelopen jaar hooguit 2 keer gehuild. En dat ik niet huil wil niet zeggen dat ik emotieloos ben of geen verdriet heb. Ik kan er gelukkig goed over praten. Maar op kommando huilen of verplicht huilen tijdens een uitvaart kan ik niet. Als het me toch overkomt dat ik een keer huil dan voel ik me erg opgelaten en vraag me af wat mensen van me denken,en draai me om. Ben zelf een keer weggelopen.Stefke schreef: ↑29-07-2019 19:25Ik ga janken als ik ruzie maak of boos/teleurgesteld op/in iemand ben. Dat HAAT ik echt. Wil dan ook niet huilen want voel me dan echt een zwakkeling. Daarnaast functioneert mijn stem dan niet meer goed, waardoor ik in de ruzie niet verder kan discussiëren. Zo irritant!
Om tv heb ik nog nooit gehuild.
Verder, omdat ik verdrietig ben of zo, een paar keer per jaar.
Maar als iemand anders verdrietig is heb ik er geen moeite mee om degene te troosten en een arm om hun heen te slaan. Ik leef graag met anderen mee.
anoniem_2815 wijzigde dit bericht op 02-08-2019 17:23
7.40% gewijzigd
maandag 29 juli 2019 om 21:50
Jarenlang heb ik amper gehuild, rationaliseerde alles. Toen is er iets gebeurd en leek het of de kraan open was gezet.
Die inhaalslag heeft een tijdje geduurd en nu huil ik af en toe. Bij een zielige film bijvoorbeeld of toen ik vorige week mijn huisdier moest laten inslapen.
Die inhaalslag heeft een tijdje geduurd en nu huil ik af en toe. Bij een zielige film bijvoorbeeld of toen ik vorige week mijn huisdier moest laten inslapen.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
maandag 29 juli 2019 om 22:03
Ik vond huilen altijd iets voor watjes, huilde zelfs nooit op begrafenissen etc. Inmiddels afgelopen jaar een paar keer iets vervelends gebeurd waardoor ik heb geleerd dat emoties tonen helemaal niets slechts is (joh!). Sindsdien huil ik best met enige regelmaat (1x per week gemiddeld?), om van alles en nog wat; tv/film/boeken, verdriet of vreugde. En, het allerfijnste, zonder enige schaamte. Huilen is fijn!
maandag 29 juli 2019 om 22:53
Jeetje, wat heftig! Veel sterkteapestaartje30 schreef: ↑29-07-2019 18:15Elke dag de afgelopen weken. Om ALLES. Ik was zwanger dus ik denk dat het door de hormonen komt. Vandaag in de trein moest een kleuter oprecht huilen en ik huilde stiekem mee
Ik heb inmiddels een miskraam gehad dus het zal snel minder worden denk ik. Dan gaan we weer na één keer per maand voor mijn menstruatie.
maandag 29 juli 2019 om 22:53
maandag 29 juli 2019 om 23:05
Laatste tijd bijna dagelijks al bent het nu wel af naar om de dag. Er zit geen echt eind aan mijn kraamtranen.
Hormonen in combinatie met nare ervaring van de bevalling. Voor de bevalling ook een paar keer. Toen alleen nog hormonen.
Jammer dat je zelf geen reactie geeft to. normaal trapt een to af bij dit soort vragen
Hormonen in combinatie met nare ervaring van de bevalling. Voor de bevalling ook een paar keer. Toen alleen nog hormonen.
Jammer dat je zelf geen reactie geeft to. normaal trapt een to af bij dit soort vragen
maandag 29 juli 2019 om 23:16
maandag 29 juli 2019 om 23:18
Tattooaddict87 schreef: ↑29-07-2019 21:01De laatste tijd door omstandigheden wat meer. Normaal 1x per maand ofzo.. en als ik heel kwaad ben.
maandag 29 juli 2019 om 23:24
als puber heel veel, dacht soms wel is dat ik manisch depressief was of iets anders.
ik ben echt een orkaan wat emoties betreft als ik boos of gefrusteerd ben ga ik meestal huilen omdat het er gewoon uit moet en ik niet weet hoe ik mij anders moet uiten.
en bij zielige of ontroende films
ik ben echt een orkaan wat emoties betreft als ik boos of gefrusteerd ben ga ik meestal huilen omdat het er gewoon uit moet en ik niet weet hoe ik mij anders moet uiten.
en bij zielige of ontroende films
Relax we're all crazy, it's not a competition
maandag 29 juli 2019 om 23:27
Ik las laatst een quote “tears are the words the heart cant express” en dat is bij mij precies het geval. Ik huil enkel als ik extreem kwaad ben of om diep verdriet die ik niet met woorden kan uitdrukken.
Ben geen kleinzerige jankert en heb daar ook weinig geduld voor bij anderen die bij wijze van om een lekke band al in tranen kunnen uitbarsten.
Ben geen kleinzerige jankert en heb daar ook weinig geduld voor bij anderen die bij wijze van om een lekke band al in tranen kunnen uitbarsten.
maandag 29 juli 2019 om 23:32
maandag 29 juli 2019 om 23:33
Wauw, ik had dit exact zo geschreven kunnen hebben. Zelfs de dingen waarin ik rationeel concludeerde dat ik er om zou kunnen huilen deed ik het niet, gewoonweg omdat ik het niet eens kon op dat moment. Sinds een jaar is dat iets anders. Een jaar geleden huilde ik bijna dagelijks, dat werd wekelijks en toen maandelijks. Inmiddels veel minder, maar ik probeer het er soms wel uit te duwen om maar niet terug te vallen in mijn oude modus operandi.
Er was gewoon erg veel 'mis' in bepaalde opzichten, nog steeds, maar ik voel me wel veel 'menselijker' op het moment. De redenen lopen erg uiteen waarom ik soms huil. Soms verwerkingsgewijs, soms omdat ik een gebeurtenis uit het verleden opeens compleet anders zie (okee, ook een soort van verwerken I guess), soms omdat ik op een zekere hoogte met iemands pijn kan relateren en héél af en toe omdat ik bepaalde dingen nooit heb mee kunnen maken, gemiste kansen dus, maar dat probeer ik te minimaliseren.
