Overig
alle pijlers
Hoeveel ruimte neem jij in?
dinsdag 24 december 2024 om 20:33
(ik twijfel over de juiste pijler)
Hoeveel ruimte neem jij in? Letterlijk én figuurlijk. Zit je breeduit in de bus, heb je er geen enkel probleem mee om een bijzonder verzoek te doen omdat het jou goed uitkomt, of ben je bijna onzichtbaar en vraag je niet teveel van anderen?
Om managertaal te gebruiken: hoe zit het met jouw ik-sterkte? En ben je daar tevreden over, of juist niet?
Hoeveel ruimte neem jij in? Letterlijk én figuurlijk. Zit je breeduit in de bus, heb je er geen enkel probleem mee om een bijzonder verzoek te doen omdat het jou goed uitkomt, of ben je bijna onzichtbaar en vraag je niet teveel van anderen?
Om managertaal te gebruiken: hoe zit het met jouw ik-sterkte? En ben je daar tevreden over, of juist niet?
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
woensdag 25 december 2024 om 23:21
Dan zouden kleine mensen altijd te laat mogen komen. Ik vind dat niet reëel. Overigens ben ik geen fan van staanplaatsen, schouders zitten nogal vaak de hoogte van mijn gezicht, maar ik kan wel goed mijn gebied afbakenen. Ik ben wel eens met mijn nog kleinere dochter bij een concert geweest. We waren zo ongeveer als eerste in de zaal. Zij stond voor het hek, ik dertig centimeter daarachter, en die bewegingsruimte heb ik drie uur bewaakt. Achter ons kwam zelfs nog iemand staan die voor ons de ademruimte bewaakte en die zelfs een druk dansende voorbijganger naar achter verwees.Valtifest schreef: ↑25-12-2024 18:48Ik ben klein en kom ook altijd op het laatste aanlopen. Ik vond dat zo raar, dat je denkt omdat je er al staat dat een ander er niet zou mogen staan, er is vaak plek zat alleen heb je van die lui die perse 'vooraan' willen staan.
Als er weer zo'n waterhoofd van 2 meter 10 voor me staat schuif ik er gewoon voor. Heeft diegene nul last van.
Er is zelfs een keer een artiest geweest die een groep oudere jongeren die maar bleven duwen en de weg blokkeerden heeft aangesproken of ze een beetje normaler konden doen tegen 'the cute lady' (ik).
Die hadden een soort hoek ingericht die ze met hand en tand 'verdedigden' zodat ze lekker ruim heen en weer konden lopen met bier en met al hun ledematen zwiepend konden dansen, ieder had een m2 nodig ofzo. Stelletje druiloren.
woensdag 25 december 2024 om 23:23
Herkenbaar.Nana_Mouskouri schreef: ↑25-12-2024 22:39Ik kan nog steeds compleet verbaasd zijn als mensen die zeggen dat ze iets heel goed kunnen eigenlijk best matig in iets zijn. Ik geloof die mensen in eerste instantie op hun woord, ook omdat ik uit een omgeving kom waar je alleen zegt dat je ergens goed in bent als je de absolute eindbaas bent en zelfs dan liever eigenlijk niet.
Ik heb me daar enorm door laten imponeren. Ik denk ook vaak dat ik vrij dom ben (dit is expliciet geen complimentenvisserij).
Anderzijds vind ik het ook lastig om iemands volledige capaciteit goed in te schatten. Kost me vaak de nodige tijd en ik onderschat mensen ook weleens. Ook niet fraai.
En ik zie dat sommige mensen veel verder komen door maar te geloven en uit te spreken dat ze ergens goed in zijn. Soms zorgt deze houding ervoor dat ze na jaren volharding alsnog goed worden.
Verder geloof ik er niet zo in dat er eindbazen bestaan. Doorgaans is kennis/kunde/materie/ervaring dusdanig veelomvattend dat geen mens overal goed in is in een bepaald domein. Ook mensen die zich toeleggen op het volbrengen van eenvoudige klussen kunnen daar goed in worden. Het volbrengen van eenvoudige klussen is ook niet iets wat iedereen goed kan. Soms kan een eindbaas niet alles. Net als in videogames.
woensdag 25 december 2024 om 23:29
Ik vind het onderwerp lengte ook ingewikkeld. Mijn man is heel lang. Dat is geen bewuste keuze, hij is gewoon zo gegroeid. Hij is geen twee meter geworden om mensen in het theater, de bioscoop of een zaal te pesten. Ik vind hem meestal enorm oplettend, maar hij mag ook gewoon naar een concert, het is niet anders.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 26 december 2024 om 00:17
[…]
Ik heb geen moeite met mijn ruimte innemen. Maar het is ook weer niet zo dat ik me wil laten gelden op straat en expres niet opzij ga voor mannen of wie dan ook. Waarom zou ik daar machtsstrijd van gaan maken? In het algemeen is het relaxter om gewoon een beetje mee te bewegen. Maar als er iets op het spel staat, dan wijk ik niet. Ik laat me ook niet wegdrukken. Ik voel me niet belangrijker, maar ook niet onbelangrijker dan anderen. En ik kom ook altijd voor mijn mening uit, populair of niet.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 26-12-2024 08:25
Reden: Op de man
Reden: Op de man
11.07% gewijzigd
.
donderdag 26 december 2024 om 00:25
Wat een leuke vraag!Nana_Mouskouri schreef: ↑24-12-2024 20:33(ik twijfel over de juiste pijler)
Hoeveel ruimte neem jij in? Letterlijk én figuurlijk. Zit je breeduit in de bus, heb je er geen enkel probleem mee om een bijzonder verzoek te doen omdat het jou goed uitkomt, of ben je bijna onzichtbaar en vraag je niet teveel van anderen?
Om managertaal te gebruiken: hoe zit het met jouw ik-sterkte? En ben je daar tevreden over, of juist niet?
Ik hou wel van veel ruimte maar ben ook gehecht aan sociale conventies en beleefd zijn zeg maar. Dus als het druk is in de bus/trein maak ik ruimte of sta ik op. En ik zal geen onbeleefde verzoeken doen bij mensen waarvan ik weet dat ze zich bezwaard voelen nee te zeggen. Maar mijn 'ik-sterkte' is vrij hoog, ik krijg automatisch ruimte van mensen en kan veel vragen en krijg dan ook veel gedaan. Misschien dat ik er juist daarom wel terughoudend mee ben.
donderdag 26 december 2024 om 00:31
Dat herken ik wel. Ik vraag makkelijker iets aan iemand waarvan ik weet dat die ook gewoon nee zal zeggen als het niet uitkomt, dan aan mensen die zich bezwaard voelen om nee te zeggen. Ik vind dat laatste ook best lastig om mee om te gaan. En ik vind dat ook wel irritant, als ik voor jou moet gaan inschatten of jij iets wel of niet wil omdat je dat zelf niet aangeeft. Of als je je eigen ruimte niet inneemt, maar verwacht dat ik je die 'geef', zonder daar duidelijk over te zijn. Dan moet ik gaan nadenken over hoeveel ruimte jij misschien zou willen hebben. Dat is niet relaxt.Fiorah schreef: ↑26-12-2024 00:25Wat een leuke vraag!
En ik zal geen onbeleefde verzoeken doen bij mensen waarvan ik weet dat ze zich bezwaard voelen nee te zeggen. Maar mijn 'ik-sterkte' is vrij hoog, ik krijg automatisch ruimte van mensen en kan veel vragen en krijg dan ook veel gedaan. Misschien dat ik er juist daarom wel terughoudend mee ben.
En als jij je ruimte niet inneemt, kan het ook zo zijn dat ik die ruimte dan ga gebruiken.
impala wijzigde dit bericht op 26-12-2024 00:47
17.43% gewijzigd
.
donderdag 26 december 2024 om 00:34
Dik is dom en arm.Nana_Mouskouri schreef: ↑25-12-2024 10:14Ik weet dat ik dit al veel vaker gezegd heb, maar het is kerst en dan word ik vaak een beetje mauwerig.
Ik word enorm vaak niet voor vol aangezien. Ja, letterlijk vol natuurlijk wel, maar mensen denken vaak dat ik een beetje dom ben. En alhoewel ik meestal doe alsof ik daar geen last van heb, raakt me dat natuurlijk wel.
Maar ja, hoe zorg je er dan voor dat dat niet gebeurt? Heel hard roepen dat je Heus Heel Slim bent is ook zo mal midden in gangpad 2 van Aldi.
Ook dat vooroordeel snappen sommigen niet. Want als je niet arm bent waarom ben je dan dik?
Heb het ook wel eens op een feestje gehad. Vragen mensen van alles aan mijn man en niks aan mij. Zelfs zo dat het hem ook opviel. Waren ook altijd dezelfde mensen op hetzelfde feestje. Gelukkig zien we die niet meer.
donderdag 26 december 2024 om 00:58
Klopt. Ik vind het ideaal als mensen duidelijk zijn in wat ze wel en niet willen. Je kunt niet alles aanvoelen. Heel vermoeiend.impala schreef: ↑26-12-2024 00:31Dat herken ik wel. Ik vraag makkelijker iets aan iemand waarvan ik weet dat die ook gewoon nee zal zeggen als het niet uitkomt, dan aan mensen die zich bezwaard voelen om nee te zeggen. Ik vind dat laatste ook best lastig om mee om te gaan. En ik vind dat ook wel irritant, als ik voor jou moet gaan inschatten of jij iets wel of niet wil omdat je dat zelf niet aangeeft. Of als je je eigen ruimte niet inneemt, maar verwacht dat ik je die 'geef', zonder daar duidelijk over te zijn. Dan moet ik gaan nadenken over hoeveel ruimte jij misschien zou willen hebben. Dat is niet relaxt.
En als jij je ruimte niet inneemt, kan het ook zo zijn dat ik die ruimte dan ga gebruiken.
Maar andersom vind ik het ook heel irritant als mensen 'lastige verzoeken' doen onder het mom van 'als iemand het niet wil kan diegene toch nee zeggen'?
Bijvoorbeeld: aan iemand die niet vlakbij je woont vraagt 'wil je twee weken lang 3x per dag langs mijn huis om mijn kat te voeren'. Nee, natuurlijk wil ik dat niet, maar dat betekent nog niet dat ik graag 'nee' zeg.
Dat ik makkelijk ruimte inneemt en makkelijk mijn mening geef betekent nog niet dat ik het altijd leuk vind om te doen.
donderdag 26 december 2024 om 07:45
Dit klopt volgens mij wel..is mij ook eens verteld door een psycholoog. In mijn geval zeker. Ik ben niet veilig gehecht… en het maakt dus zeker dat ik snel een stapje achteruit doe omdat ik vind dat ik overschreeuwd wordt. Als ik dan een keer mijn mond open doe dan wordt het afgedaan als dat ik “altijd” zo pinnig ben.Frizz schreef: ↑25-12-2024 12:53Susan Smit trekt hem wat te ver door in mijn optiek. Een veilige hechting met een betrouwbare verzorger is echter wel heel erg bepalend voor je ontwikkeling, ook de ontwikkelingsachterstand je identiteit en zelfbeeld. Daarnaast speelt veerkracht natuurlijk ook een rol, samen met een aantal andere factoren.
Ik heb tegenwoordig wel vaak het idee dat ik de mensen die heel veilig zijn opgegroeid kan herkennen aan hoe zij zich profileren. Aan hun ik-sterkte, wellicht.
Dat resulteert dan weer in dat ik helemaal niets zeg..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 26 december 2024 om 07:50
Dit heb ik ook geleerd. Vooral ook opgemerkt te worden zonder veel te zeggen.Qiya schreef: ↑24-12-2024 21:01Ik was altijd onzichtbaar, maar sinds een aantal jaren heb ik geleerd zichtbaar te zijn. Wat een bevrijding en kracht gaat daar vanuit.
Jezelf mogen zijn en laten zien. Niet op de voorgrond ofzo, maar gewoon aanwezig, er Zijn. Ook al zeg ik niks, ik word opgemerkt, ik ben er.
Zo fijn! Het geeft mij zelfvertrouwen en dat ik er toe doe, waar ik op dat moment ben. Net als elk ander persoon, iedereen doet er toe en heeft z'n plek.
En ik wens iedereen toe, vooral de onzichtbaren onder ons: laat jezelf zien! Je bent prachtig en hebt zoveel moois te geven en ontvangen op deze wereld
Nu was ik voorheen ook wel sterk maar vooral in situaties waar ik vond dat iemand of iets onrecht werd aangedaan.
Doordat ik een kind heb met wat problemen heb ik wel geleerd dat wij als ouders echt wat te zeggen hebben. De heeft mij weer geholpen om op mijn werk mijn huidige positie in te nemen. Met daarbij een leidinggevende die mij geleerd heeft juist te zeggen dat dingen gelukt zijn door mij. Niet door jezelf op de borst te slaan maar wel te laten dat je dingen kunt. Ik werk in een mannenwereld en daar is dat vaak wel nodig om verder te komen. Hierdoor doe ik nu werk wat ik graag wilde maar niet lukte door een glazen plafond. Binnen mij huidige functie moet ik andere mensen laten bewegen om dingen anders te doen. Dit lukt alleen als ik mijzelf laat zien en mensen meeneem. De kennis hoe het anders kan heb ik grotendeels, maar mijn collega’s hebben ook specifieke kennis die nodig is. Samen komen we er maar vaak is een sterkere ik(ik kende heel deze term niet) om het van de grond af te krijgen.
donderdag 26 december 2024 om 08:02
Ik neem niet veel ruimte in, heb zelfs lang zo'n onaantrekkelijke houding van 'sorry dat ik besta' gehad. Altijd zo klein mogelijk maken in het openbaar vervoer en ergens waar het druk is, om anderen niet in de weg te zitten.
Ik herinner mij ook mijn moeder die me altijd wegtrok om plaats te maken voor anderen. "Die meneer moet er langs" "Die mevrouw moet daar staan".
Dat heb ik nu niet meer maar echt floreren doe ik ook niet.
Doordat ik thuis altijd het gevoel kreeg dat ik niets snapte, ben ik heel bang dat ik dommer ben dan anderen.
En ik denk veel na over wat ik allemaal tegen anderen gezegd heb en schaam me dan best vaak.
Het lijkt wel of ik steeds maar bezig ben met mezelf te profileren in plaats van gewoon mijn leven te leiden.
Alsof ik me eerst nog moet bewijzen en dán pas ruimte mag gaan innemen.
Ik herinner mij ook mijn moeder die me altijd wegtrok om plaats te maken voor anderen. "Die meneer moet er langs" "Die mevrouw moet daar staan".
Dat heb ik nu niet meer maar echt floreren doe ik ook niet.
Doordat ik thuis altijd het gevoel kreeg dat ik niets snapte, ben ik heel bang dat ik dommer ben dan anderen.
En ik denk veel na over wat ik allemaal tegen anderen gezegd heb en schaam me dan best vaak.
Het lijkt wel of ik steeds maar bezig ben met mezelf te profileren in plaats van gewoon mijn leven te leiden.
Alsof ik me eerst nog moet bewijzen en dán pas ruimte mag gaan innemen.
donderdag 26 december 2024 om 09:49
@Frizz; ik doe het beter dan mijn ouders, juist omdat ik me erg bewust ben van wat voor uitwerking het op een kind heeft om altijd maar anderen boven jezelf te plaatsen. En natuurlijk bovenal omdat ik mijn kinderen echt heel belangrijk en heel veel waard vind en dat ook tegen ze zeg.
Tegen mij werd dat nooit gezegd. Mijn ouders vonden vooral anderen heel veel waard en daar moest je je dan ondergeschikt aan maken.
Maar ik doe het niet perfect, natuurlijk zien ze dat ik niet superassertief ben en overal mijn plek opeis.
Tegen mij werd dat nooit gezegd. Mijn ouders vonden vooral anderen heel veel waard en daar moest je je dan ondergeschikt aan maken.
Maar ik doe het niet perfect, natuurlijk zien ze dat ik niet superassertief ben en overal mijn plek opeis.
donderdag 26 december 2024 om 09:52
Ik was als kind heel verlegen en volgens mijn moeder autistisch, maar dan werd dan negatief uitgelegd. Want mijn moeder had begrepen dat autisme de schuld was van de moeder dus ik moest maar snel normaal gaan doen want ik zette haar voor schut als slechte moeder die geen aandacht gaf.biol schreef: ↑26-12-2024 07:45Dit klopt volgens mij wel..is mij ook eens verteld door een psycholoog. In mijn geval zeker. Ik ben niet veilig gehecht… en het maakt dus zeker dat ik snel een stapje achteruit doe omdat ik vind dat ik overschreeuwd wordt. Als ik dan een keer mijn mond open doe dan wordt het afgedaan als dat ik “altijd” zo pinnig ben.
Dat resulteert dan weer in dat ik helemaal niets zeg..
Dus ik moest juist leuker en socialer doen en vooral niet egoïstisch zijn zoals een autist, want dat waren autisten volgens haar: rare mensen die op zichzelf gericht waren.
Mensen reageerden altijd al nogal op mij, dus ik probeerde zo leuk en gezellig mogelijk te zijn en voelde me overal heel verantwoordelijk voor de sfeer.
Dat werd erg leuk gevonden, had ook met huidskleur te maken, ik ben getint en getinte rustige meisjes waren niet de bedoeling.
Uiteindelijk lukte het me in de puberteit om een populair meisje te worden met een grote bek en veel vrienden. Niet de leukste vrienden, maar mijn moeder vond dat geweldig en de rest was een beetje van 'ja zo is ze, als valtifest er is gebeurt er altijd wat'.
Ik hing van rare copingmechanismen, traumareacties (de 'fawn' reactie omg) en overprikkeling aan elkaar maar boeien, ik was veilig want woonde al snel op mezelf en kijk eens hoe leuk mensen me vonden.
Gelukkig kreeg ik werk waar ik mezelf kon zijn en ook andere vrienden, en goeie therapie.
Nu heb ik dankzij al dat wel een groot palet aan eigenschappen waar ik uit kan kiezen en probeer inderdaad alleen mijn eigen ruimte, en dan de ruimte die ik wens, in te nemen. Een hele reis.
Maar ik kan dus empathisch zijn naar schreeuwlelijken en naar verongelijkte mensen die in de hoek zitten waar nooit eens naar gekeken wordt, want ik begrijp en ben beide. Dus dat is ook wel iets.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
donderdag 26 december 2024 om 09:57
Ik ben me er ook zó bewust van. Ik werd thuis een aansteller genoemd en was tot ver in m’n dertigste onzeker. Grenzen aangeven, op een goede manier voor mezelf opkomen, goede zelfzorg. Ik vond het allemaal maar moeilijk.
Van jongs af aan geef ik zoon mee hoe belangrijk het is om te luisteren naar jezelf, je grenzen aan te geven en je uit te spreken.
Ik doe het zelf ook heel actief in zijn bijzijn en geef daar op een later moment nog eens woorden aan zodat hij ervan kan leren.
Het is een heel autonoom kind dat heel dicht bij zichzelf blijft. Maar geen idee of dat mijn verdienste is of gewoon zijn karakter.
Van jongs af aan geef ik zoon mee hoe belangrijk het is om te luisteren naar jezelf, je grenzen aan te geven en je uit te spreken.
Ik doe het zelf ook heel actief in zijn bijzijn en geef daar op een later moment nog eens woorden aan zodat hij ervan kan leren.
Het is een heel autonoom kind dat heel dicht bij zichzelf blijft. Maar geen idee of dat mijn verdienste is of gewoon zijn karakter.
•
donderdag 26 december 2024 om 10:00
Mijn stukje over mijn ouders klinkt niet aardig, ik weet dat ze wel van mij hielden en gewoon deden wat het beste was in die tijd. Ik weet dat ze zelf ook uit best moeilijke gezinnen komen. En zo zal ik ook steken laten vallen en zullen mijn kinderen het daar later vast over hebben.
Maar het is interessant om te zien waarom je wel of niet ruimte in durft te nemen.
Maar het is interessant om te zien waarom je wel of niet ruimte in durft te nemen.
donderdag 26 december 2024 om 10:34
Ik heb mijn kinderen in de basis meegegeven dat ik van ze houd. Dat ik blij met ze ben, dat ze er mogen zijn en dat ze goed zijn hoe ze zijn. Dat ze zichzelf mogen zijn, hoe dat er dan ook uitziet. Dat is totaal het tegenovergestelde van wat ik geleerd heb.
Ze zien, nu het jong-volwassenen zijn, wel mijn worsteling. Ik zeg zelden nee. Mag niet 'nutteloos' zijn, maar voel me in de basis wel nutteloos. Kies zelden iets, omdat ik het gevoel heb het recht niet te hebben en laat me daardoor vaak leiden door wat een ander wil. Ik weet ook vaak echt niet wat ik wil, als je nooit iets hebt mogen beslissen, als het nooit heeft uitgemaakt wat je wilde, wie je was, of je bestond of bleef bestaan, dan is een eigen wil ontwikkelen ontzettend ingewikkeld en mij nog altijd niet goed gelukt. In de basis heb ik heel sterk het gevoel er niet toe te doen, de wereld en anderen tot last te zijn en moet ik mijn ruimte nog altijd verdienen.
Mijn kinderen doen het eigenlijk heel goed. Staan voor wat ze willen, hebben mooie, bij hen passende, autonome beslissingen gemaakt tot nu toe. En ik ben heel trots op ze om wie ze zijn.
Forever is a hell of a long time
donderdag 26 december 2024 om 10:47
Dit heb ik ook zo ervaren. Als je geen ruimte hebt gehad om te groeien, wat voor resultaat moet daar dan uitkomen?Selune schreef: ↑26-12-2024 10:34Ik heb mijn kinderen in de basis meegegeven dat ik van ze houd. Dat ik blij met ze ben, dat ze er mogen zijn en dat ze goed zijn hoe ze zijn. Dat ze zichzelf mogen zijn, hoe dat er dan ook uitziet. Dat is totaal het tegenovergestelde van wat ik geleerd heb.
Ze zien, nu het jong-volwassenen zijn, wel mijn worsteling. Ik zeg zelden nee. Mag niet 'nutteloos' zijn, maar voel me in de basis wel nutteloos. Kies zelden iets, omdat ik het gevoel heb het recht niet te hebben en laat me daardoor vaak leiden door wat een ander wil. Ik weet ook vaak echt niet wat ik wil, als je nooit iets hebt mogen beslissen, als het nooit heeft uitgemaakt wat je wilde, wie je was, of je bestond of bleef bestaan, dan is een eigen wil ontwikkelen ontzettend ingewikkeld en mij nog altijd niet goed gelukt. In de basis heb ik heel sterk het gevoel er niet toe te doen, de wereld en anderen tot last te zijn en moet ik mijn ruimte nog altijd verdienen.
Mijn kinderen doen het eigenlijk heel goed. Staan voor wat ze willen, hebben mooie, bij hen passende, autonome beslissingen gemaakt tot nu toe. En ik ben heel trots op ze om wie ze zijn.
Gelukkig begin ik met de jaren steeds meer te ontdekken wat ik wel en niet wil.
donderdag 26 december 2024 om 10:50
Ja zeker interessant. Ik denk dat het niet helpt als je alleen maar aardig mag praten over je ouders. Boosheid is de weg naar autonomie. Beter om de realiteit onder ogen te zien dan het altijd maar opnemen voor de goede intenties van je ouders.Yakuzakiko schreef: ↑26-12-2024 10:00Mijn stukje over mijn ouders klinkt niet aardig, ik weet dat ze wel van mij hielden en gewoon deden wat het beste was in die tijd. Ik weet dat ze zelf ook uit best moeilijke gezinnen komen. En zo zal ik ook steken laten vallen en zullen mijn kinderen het daar later vast over hebben.
Maar het is interessant om te zien waarom je wel of niet ruimte in durft te nemen.
Je kan pas ruimte innemen als je ruimte geeft aan je echte gevoelens.
donderdag 26 december 2024 om 10:58
Boosheid is helemaal niet de weg naar autonomie. Er zijn vele wegen naar autonomie, emoties zijn niet echt een weg, ze zijn er soms wel en soms niet. De weg naar autonomie is zelfstandig dingen ondernemen en zelfstandig keuzes maken.bijtie schreef: ↑26-12-2024 10:50Ja zeker interessant. Ik denk dat het niet helpt als je alleen maar aardig mag praten over je ouders. Boosheid is de weg naar autonomie. Beter om de realiteit onder ogen te zien dan het altijd maar opnemen voor de goede intenties van je ouders.
Je kan pas ruimte innemen als je ruimte geeft aan je echte gevoelens.
donderdag 26 december 2024 om 10:58
Ik ben jarenlang heel boos geweest op mijn ouders, maar dat gevoel is vanzelf afgezwakt naar neutraliteit. Die boosheid maakte me ook verbitterd dus het is voor mezelf heel fijn dat ik die heftige emoties niet meer ervaar.bijtie schreef: ↑26-12-2024 10:50Ja zeker interessant. Ik denk dat het niet helpt als je alleen maar aardig mag praten over je ouders. Boosheid is de weg naar autonomie. Beter om de realiteit onder ogen te zien dan het altijd maar opnemen voor de goede intenties van je ouders.
Je kan pas ruimte innemen als je ruimte geeft aan je echte gevoelens.
Maar ik ben het zeker met je eens dat boosheid heel effectief kan zijn om verandering te creëren.
donderdag 26 december 2024 om 11:05
Ik weet het niet zeker. Ik heb hier lang geleden wel eens een topic over geopend, hoe mijn dochter op bijeenkomsten soms overgeslagen werd omdat ze niet assertief genoeg om chips bedelde.
Maar het lijkt nu best oké. Ze zijn zelfverzekerd en durven veel.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 26 december 2024 om 11:08
Nana_Mouskouri schreef: ↑25-12-2024 22:39Ik kan nog steeds compleet verbaasd zijn als mensen die zeggen dat ze iets heel goed kunnen eigenlijk best matig in iets zijn. Ik geloof die mensen in eerste instantie op hun woord, ook omdat ik uit een omgeving kom waar je alleen zegt dat je ergens goed in bent als je de absolute eindbaas bent en zelfs dan liever eigenlijk niet.
Ik heb me daar enorm door laten imponeren. Ik denk ook vaak dat ik vrij dom ben (dit is expliciet geen complimentenvisserij).
Dít idd; er zijn -grofweg- 3 soorten mensen;
1.de mensen die weinig kunnen maar ondertussen praten over zichzelf alsof ze the greatest gift of mankind zijn;
2. mensen die héél veel kunnen&ook dóén maar dat juist niét heel hard roepen (en ondertussen 'gewoon' hun ding doen)
3. alle mensen daartussen.
Ik zie niet altijd direct wie tot welke categorie behoort en vergis me daar soms nog steeds in....
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
