Overig
alle pijlers
Hoeveel ruimte neem jij in?
dinsdag 24 december 2024 om 20:33
(ik twijfel over de juiste pijler)
Hoeveel ruimte neem jij in? Letterlijk én figuurlijk. Zit je breeduit in de bus, heb je er geen enkel probleem mee om een bijzonder verzoek te doen omdat het jou goed uitkomt, of ben je bijna onzichtbaar en vraag je niet teveel van anderen?
Om managertaal te gebruiken: hoe zit het met jouw ik-sterkte? En ben je daar tevreden over, of juist niet?
Hoeveel ruimte neem jij in? Letterlijk én figuurlijk. Zit je breeduit in de bus, heb je er geen enkel probleem mee om een bijzonder verzoek te doen omdat het jou goed uitkomt, of ben je bijna onzichtbaar en vraag je niet teveel van anderen?
Om managertaal te gebruiken: hoe zit het met jouw ik-sterkte? En ben je daar tevreden over, of juist niet?
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 26 december 2024 om 11:18
Natuurlijk neem ik ook weinig ruimte in door mijn jeugd.
Opgroeien met een verslaafde ouder met psychische problemen heeft als gevolg dat je een onzichtbaar kind moet zijn. Daarnaast heb ik als kind nooit complimenten gekregen, alleen commentaar. Dat zorgt er dan weer voor dat ik heel onnatuurlijk omga met lof en bij voorkeur complimenten ontken, afzwak of negeer. Dat zorgt dan weer voor heel verwarde reacties van de mensen die met de beste bedoelingen iets aardigs willen zeggen. Ingewikkeld allemaal.
Mijn dochters krijgen complimenten, bewondering, knuffels en ik zeg vaak dat ik van ze hou. Het is bijna magie wat dat met een kind doet. Het maakt de herinnering aan mijn jeugd wel nog steeds pijnlijk aanwezig, maar ik heb er alle vertrouwen in dat zij een heel nieuwe familietraditie gaan starten!
Opgroeien met een verslaafde ouder met psychische problemen heeft als gevolg dat je een onzichtbaar kind moet zijn. Daarnaast heb ik als kind nooit complimenten gekregen, alleen commentaar. Dat zorgt er dan weer voor dat ik heel onnatuurlijk omga met lof en bij voorkeur complimenten ontken, afzwak of negeer. Dat zorgt dan weer voor heel verwarde reacties van de mensen die met de beste bedoelingen iets aardigs willen zeggen. Ingewikkeld allemaal.
Mijn dochters krijgen complimenten, bewondering, knuffels en ik zeg vaak dat ik van ze hou. Het is bijna magie wat dat met een kind doet. Het maakt de herinnering aan mijn jeugd wel nog steeds pijnlijk aanwezig, maar ik heb er alle vertrouwen in dat zij een heel nieuwe familietraditie gaan starten!
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 26 december 2024 om 11:22
Ja die laatste zin van je vind ik heel onsympathiek. Dan loop je over iemand heen.impala schreef: ↑26-12-2024 00:31Dat herken ik wel. Ik vraag makkelijker iets aan iemand waarvan ik weet dat die ook gewoon nee zal zeggen als het niet uitkomt, dan aan mensen die zich bezwaard voelen om nee te zeggen. Ik vind dat laatste ook best lastig om mee om te gaan. En ik vind dat ook wel irritant, als ik voor jou moet gaan inschatten of jij iets wel of niet wil omdat je dat zelf niet aangeeft. Of als je je eigen ruimte niet inneemt, maar verwacht dat ik je die 'geef', zonder daar duidelijk over te zijn. Dan moet ik gaan nadenken over hoeveel ruimte jij misschien zou willen hebben. Dat is niet relaxt.
En als jij je ruimte niet inneemt, kan het ook zo zijn dat ik die ruimte dan ga gebruiken.
donderdag 26 december 2024 om 11:28
Ik had een vader die emotioneel afwezig was, altijd aan het werk. Vlak voor mijn afstuderen presteerde hij het om wéér te vragen, voor de zoveelste keer, wat ik eigenlijk studeerde. Toen was ik er klaar mee en heb ik besloten om hem voortaan te nemen zoals hij was, in plaats van altijd om zijn aandacht te bedelen en weer teleurgesteld te worden. Het zat er gewoon niet in. Ik heb me toen ook afgevraagd of ik, als hij dood was, ook kon leven met die afstandelijke relatie en of ik er geen spijt van zou krijgen (want ik wilde niets liever dan hem leren kennen) en het antwoord was: ja, ik kan ermee leven. Toen hij overleed had ik inderdaad geen spijt en ik ben nooit boos op hem geweest. Ik zag zijn onvermogen: hij kon zich niet emotioneel uiten en wist niet hoe hij liefde moest tonen. Maar hij was geen slecht mens, zelfs een heel bijzondere en begaafde man die door bijna iedereen op handen werd gedragen dankzij zijn charisma en zijn humor, alleen als vader was hij geen succes. Ik ben blij dat ik nooit boos ben geweest en dat ik (uit liefde denk ik) compassie met hem kon hebben, want uiteindelijk was het natuurlijk een eenzaam bestaan. Ik kon hem zijn onvermogen moeilijk verwijten, en ik ben nu wel blij dat ik al vrij vroeg afstand van hem heb genomen.bijtie schreef: ↑26-12-2024 10:50Ja zeker interessant. Ik denk dat het niet helpt als je alleen maar aardig mag praten over je ouders. Boosheid is de weg naar autonomie. Beter om de realiteit onder ogen te zien dan het altijd maar opnemen voor de goede intenties van je ouders.
Je kan pas ruimte innemen als je ruimte geeft aan je echte gevoelens.
donderdag 26 december 2024 om 11:37
Interessant, die jeugd. Ik ben inderdaad heel anders opgevoed, bij mij thuis werd altijd gezegd, als je iets wel of niet wil, dan moet je het zeggen, een ander kan niet in je hoofd kijken “je hebt een mond om te praten”. En ook heel erg het idee dat je het zelf moet doen, een ander zal het niet voor je doen (mijn beide ouders hadden een goede carrière, maar daar hebben ze voor moeten werken). Nooit jezelf klein maken.
En we werden ook tot vervelens toe tot sociale dingen gestimuleerd (gedwongen), altijd alle aanwezigen een handje geven, je voorstellen, en zelfs sociaal aangeleerd gedrag zoals als kleuter aan oude tantes moeten vragen: “hoe gaat het met u?”.
Ik kom overigens uit het Gooi, zoals eerder ter sprake kwam, maar wij waren tweederangs Gooi, want migratieachtergrond. Dat speelde altijd wel mee, want mijn moeder zei altijd; jullie moeten extra je best doen. Maak je een fout, dan vallen jullie extra negatief op, winkeldiefstal is voor ons soort geen kwajongensstreek zoals voor de zoon van de buren. En let op: mensen vinden thuis achter de gordijnen vaak wat anders, in werkelijkheid horen we er hier niet echt bij, en zullen wij niets cadeau krijgen.
Dat valt overigens reuze mee. Mijn moeder had veel negatievere ervaringen en hardere confrontaties met discriminatie dan ik ooit heb meegemaakt. Ze is ook veel donkerder dan ik, heeft een accent (wel in Nederland gestudeerd). En ik heb een Nederlandse naam.
En we werden ook tot vervelens toe tot sociale dingen gestimuleerd (gedwongen), altijd alle aanwezigen een handje geven, je voorstellen, en zelfs sociaal aangeleerd gedrag zoals als kleuter aan oude tantes moeten vragen: “hoe gaat het met u?”.
Ik kom overigens uit het Gooi, zoals eerder ter sprake kwam, maar wij waren tweederangs Gooi, want migratieachtergrond. Dat speelde altijd wel mee, want mijn moeder zei altijd; jullie moeten extra je best doen. Maak je een fout, dan vallen jullie extra negatief op, winkeldiefstal is voor ons soort geen kwajongensstreek zoals voor de zoon van de buren. En let op: mensen vinden thuis achter de gordijnen vaak wat anders, in werkelijkheid horen we er hier niet echt bij, en zullen wij niets cadeau krijgen.
Dat valt overigens reuze mee. Mijn moeder had veel negatievere ervaringen en hardere confrontaties met discriminatie dan ik ooit heb meegemaakt. Ze is ook veel donkerder dan ik, heeft een accent (wel in Nederland gestudeerd). En ik heb een Nederlandse naam.
donderdag 26 december 2024 om 12:53
Nana_Mouskouri schreef: ↑26-12-2024 11:05Ik weet het niet zeker. Ik heb hier lang geleden wel eens een topic over geopend, hoe mijn dochter op bijeenkomsten soms overgeslagen werd omdat ze niet assertief genoeg om chips bedelde.
Maar het lijkt nu best oké. Ze zijn zelfverzekerd en durven veel.
Precies dit overkwam mij als kind ook. Bij opa en oma, hapjes voor de volwassenen, chips voor de kinderen en mijn zusjes en ik zaten er bij en grepen mis. Mijn ouders probeerden ons te leren hoe we voortaan vooraan konden staan bij uitdelen. Beter was geweest om mijn ooms en tantes aan te spreken over het gedrag van hun kinderen voor wat betreft delen. Mijn neven zijn nu zakenmannen met grote monden, zat er toen al in.
donderdag 26 december 2024 om 12:58
Dit wordt me nog altijd ingepeperd door ouder. Ik mag nooit ofte nimmer kwaad spreken over mijn ouders.bijtie schreef: ↑26-12-2024 10:50Ja zeker interessant. Ik denk dat het niet helpt als je alleen maar aardig mag praten over je ouders. Boosheid is de weg naar autonomie. Beter om de realiteit onder ogen te zien dan het altijd maar opnemen voor de goede intenties van je ouders.
Je kan pas ruimte innemen als je ruimte geeft aan je echte gevoelens.
Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-
-Bewoonster verzorgingstehuis-
donderdag 26 december 2024 om 13:06
Als ik erover nadenk, dan kreeg ik vooral tegenstrijdige boodschappen in mijn jeugd. Als mijn oma zei: ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’ riep mijn opa gelijk ‘en kinderen die zwijgen zullen nooit iets krijgen’.
Zo was het thuis ook wel eigenlijk. Mijn moeder was van het ‘ken je plaats’, ‘voor alles is een tijd en plaats’, ‘niet iedereen durft zich uit te spreken dus vraag nog eens’, ‘als X pest vertel het aan de juf/meester’. Pa was van het ‘voor niemand het hoofd buigen’, ‘stand your ground’ en ‘als die anderen dat niets vinden moeten ze maar hun mond opentrekken, wij doen niet aan gedachten lezen’, ‘deel nooit de eerste klap uit maar plant de tweede recht op die snuit’.
Een soort keuzemenu. Met drie heel verschillende types als resultaat.
Zo was het thuis ook wel eigenlijk. Mijn moeder was van het ‘ken je plaats’, ‘voor alles is een tijd en plaats’, ‘niet iedereen durft zich uit te spreken dus vraag nog eens’, ‘als X pest vertel het aan de juf/meester’. Pa was van het ‘voor niemand het hoofd buigen’, ‘stand your ground’ en ‘als die anderen dat niets vinden moeten ze maar hun mond opentrekken, wij doen niet aan gedachten lezen’, ‘deel nooit de eerste klap uit maar plant de tweede recht op die snuit’.
Een soort keuzemenu. Met drie heel verschillende types als resultaat.
donderdag 26 december 2024 om 13:37
Over mijn ouder sowieso niet, want die was, in eigen beleving althans, alleenstaand en daarom heilig (ik moest altijd alleen voor jullie zorgen en niemand hielp mij en het was heel zwaar met jullie).Noah_Bloem schreef: ↑26-12-2024 12:58Dit wordt me nog altijd ingepeperd door ouder. Ik mag nooit ofte nimmer kwaad spreken over mijn ouders.
Maar ook niet over oudere mensen in het algemeen, hoe stom ze ook deden.
"Wacht maar af hoe je zelf bent als je zo oud bent." Ik kan nog steeds slechts met moeite iemand die echt ouder is aanspreken op verkeerde woorden of fout gedrag.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 26 december 2024 om 13:43
Interessant topic dit!
Hier gister een voorbeeld bij de kaaswinkel. Ik wilde de helft van een stukje kaas. De man naast mij zei vervolgens ' ik wil de rest wel, doe mij maar het middenstuk' dus zonder de korst, waardoor ik het stuk met veel korst zou krijgen. Nou ik plofte bijna!
Heb aangegeven dat ik dat niet hoefde. De kaaswinkel man én de klant keken mij geïrriteerd aan. Stom hoor zo'n vrouw...
Uiteindelijk de kaas anders doorgesneden zodat de korst gelijk verdeeld was.
Tis dat er geen andere kaaswinkels zijn hier..
Hier gister een voorbeeld bij de kaaswinkel. Ik wilde de helft van een stukje kaas. De man naast mij zei vervolgens ' ik wil de rest wel, doe mij maar het middenstuk' dus zonder de korst, waardoor ik het stuk met veel korst zou krijgen. Nou ik plofte bijna!
Heb aangegeven dat ik dat niet hoefde. De kaaswinkel man én de klant keken mij geïrriteerd aan. Stom hoor zo'n vrouw...
Uiteindelijk de kaas anders doorgesneden zodat de korst gelijk verdeeld was.
Tis dat er geen andere kaaswinkels zijn hier..
donderdag 26 december 2024 om 13:51
Oh, ik kan prima over minpunten van mijn ouders praten. Deden ze zelf ook over hun ouders. We zijn allemaal maar mensen.
Soms raken ze wel geïrriteerd als ik iets noem waar ik echt vind dat ze in onze jeugd de plank mis hebben geslagen. Dan volgt er een terugkerend over-en-weer gesprek en dan is het weer oké. Sowieso hebben mijn ouders zich nooit heel erg boven ons geplaatst. Wij noemen elkaar ook bij de voornaam.
Soms raken ze wel geïrriteerd als ik iets noem waar ik echt vind dat ze in onze jeugd de plank mis hebben geslagen. Dan volgt er een terugkerend over-en-weer gesprek en dan is het weer oké. Sowieso hebben mijn ouders zich nooit heel erg boven ons geplaatst. Wij noemen elkaar ook bij de voornaam.
donderdag 26 december 2024 om 14:37
Het is geen kwestie van niet kunnen, maar niet mogen. Nooit tegen anderen iets negatiefs mogen zeggen over hen.Lorem_Ipsum schreef: ↑26-12-2024 13:51Oh, ik kan prima over minpunten van mijn ouders praten. Deden ze zelf ook over hun ouders. We zijn allemaal maar mensen.
Soms raken ze wel geïrriteerd als ik iets noem waar ik echt vind dat ze in onze jeugd de plank mis hebben geslagen. Dan volgt er een terugkerend over-en-weer gesprek en dan is het weer oké. Sowieso hebben mijn ouders zich nooit heel erg boven ons geplaatst. Wij noemen elkaar ook bij de voornaam.
Mijn ouders namen het pesten vroeger niet zo heel serieus. Ik moest het maar negeren en vooral niets terugzeggen. Ook zou ik het vast erger maken dan het was of ik zal het wel anders hebben opgevat dan werd bedoeld.
Mijn moeder zei een paar jaar geleden dat ze niet geloofde dat ik elke dag gepest werd, want dat zou pas echt erg geweest zijn....
Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-
-Bewoonster verzorgingstehuis-
donderdag 26 december 2024 om 15:09
donderdag 26 december 2024 om 16:02
Zo herkenbaar het bovenste.Frizz schreef: ↑26-12-2024 15:09Ik heb ouders die niet tegen kritiek kunnen (gaan ontkennen, huilen, beschuldigen etc) en zich naar ons ook niet kwetsbaar kunnen opstellen.
Het zorgt ervoor dat ik kind soms gewoon letterlijk uitnodig om mij feedback te geven en openlijk op m’n eigen handelen reflecteer.
Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-
-Bewoonster verzorgingstehuis-
donderdag 26 december 2024 om 16:06
O, wat erg lijkt me dat. Ik ken het van mijn ex-man, die zulke ouders had. Bij alle heftige dingen die hij (mijn ex) meemaakte, zeiden ze: "Ja, daar hebben we het nog wel een keer over, nu is niet het moment voor een zwaar gesprek." Om er vervolgens nooit meer op terug te komen. En verder inderdaad altijd reageren met een huilbui, een jij-bak, een ontkenning.Frizz schreef: ↑26-12-2024 15:09Ik heb ouders die niet tegen kritiek kunnen (gaan ontkennen, huilen, beschuldigen etc) en zich naar ons ook niet kwetsbaar kunnen opstellen.
Het zorgt ervoor dat ik kind soms gewoon letterlijk uitnodig om mij feedback te geven en openlijk op m’n eigen handelen reflecteer.
donderdag 26 december 2024 om 16:15
Ik vind het vaak lastig en ook vervelend om (zelf) ruimte in te nemen. Maar mijn ervaring is dat je hem ook niet vanzelf krijgt. Omdat mensen er niet mee bezig zijn, omdat mensen jou of jouw houding niet goed kunnen lezen, omdat ze die ruimte zelf willen etc. Kan allerlei redenen hebben.
Dus om maar niet compleet onder de voet gelopen te worden doe ik het soms wel: die ruimte innemen. Maar van harte is het niet, omdat iets in mij altijd zal willen dat ik de ruimte op initiatief van de ander krijg.
Klinkt heel stom, want het gaat meer om dat krijgen dan om wat anders.
Tis alsof het over een cadeautje gaat.
Dus om maar niet compleet onder de voet gelopen te worden doe ik het soms wel: die ruimte innemen. Maar van harte is het niet, omdat iets in mij altijd zal willen dat ik de ruimte op initiatief van de ander krijg.
Klinkt heel stom, want het gaat meer om dat krijgen dan om wat anders.
Tis alsof het over een cadeautje gaat.
donderdag 26 december 2024 om 16:32
Ah wij hebben dezelfde ouder.Nana_Mouskouri schreef: ↑26-12-2024 13:37Over mijn ouder sowieso niet, want die was, in eigen beleving althans, alleenstaand en daarom heilig (ik moest altijd alleen voor jullie zorgen en niemand hielp mij en het was heel zwaar met jullie).
Maar ook niet over oudere mensen in het algemeen, hoe stom ze ook deden.
"Wacht maar af hoe je zelf bent als je zo oud bent."
ik had mijn alleenstaande moeder op een voetstuk staan, want die is heilig idd. Was ze met een nutteloze klootzak getrouwd, kreeg ze moeilijke ondankbare kinderen en moest ze ook nog alles alleen opknappen.
Altijd commentaar op mij dat ik niet mag oordelen, maar ze oordeelt zelf het hardst bedacht ik pas veel later. Ook over zichzelf praat ze heel lelijk. Dus van wie zou ik het hebben.
Pogingen tot gesprek draaiden steevast uit op emotionele chantage (het is nooit goed genoeg voor jou bijtie, ik weet wel dat ik een slechte moeder ben, huilen enz.).
donderdag 26 december 2024 om 16:34
Hetzelfde heb ik met mijn vader. Ook nooit boos geweest en al jong afstand genomen, maar dat is goed zo. Naar mijn moeder zat er heel veel onderdrukte woede.Claire45 schreef: ↑26-12-2024 11:28Ik had een vader die emotioneel afwezig was, altijd aan het werk. Vlak voor mijn afstuderen presteerde hij het om wéér te vragen, voor de zoveelste keer, wat ik eigenlijk studeerde. Toen was ik er klaar mee en heb ik besloten om hem voortaan te nemen zoals hij was, in plaats van altijd om zijn aandacht te bedelen en weer teleurgesteld te worden. Het zat er gewoon niet in. Ik heb me toen ook afgevraagd of ik, als hij dood was, ook kon leven met die afstandelijke relatie en of ik er geen spijt van zou krijgen (want ik wilde niets liever dan hem leren kennen) en het antwoord was: ja, ik kan ermee leven. Toen hij overleed had ik inderdaad geen spijt en ik ben nooit boos op hem geweest. Ik zag zijn onvermogen: hij kon zich niet emotioneel uiten en wist niet hoe hij liefde moest tonen. Maar hij was geen slecht mens, zelfs een heel bijzondere en begaafde man die door bijna iedereen op handen werd gedragen dankzij zijn charisma en zijn humor, alleen als vader was hij geen succes. Ik ben blij dat ik nooit boos ben geweest en dat ik (uit liefde denk ik) compassie met hem kon hebben, want uiteindelijk was het natuurlijk een eenzaam bestaan. Ik kon hem zijn onvermogen moeilijk verwijten, en ik ben nu wel blij dat ik al vrij vroeg afstand van hem heb genomen.
donderdag 26 december 2024 om 17:00
bijtie schreef: ↑26-12-2024 16:32Ah wij hebben dezelfde ouder.
ik had mijn alleenstaande moeder op een voetstuk staan, want die is heilig idd. Was ze met een nutteloze klootzak getrouwd, kreeg ze moeilijke ondankbare kinderen en moest ze ook nog alles alleen opknappen.
Altijd commentaar op mij dat ik niet mag oordelen, maar ze oordeelt zelf het hardst bedacht ik pas veel later. Ook over zichzelf praat ze heel lelijk. Dus van wie zou ik het hebben.
Pogingen tot gesprek draaiden steevast uit op emotionele chantage (het is nooit goed genoeg voor jou bijtie, ik weet wel dat ik een slechte moeder ben, huilen enz.).
Afschuwelijk. Ik vind dat zó sneu voor kinderen (en daarmee bedoel ik kinderen van alle leeftijden).
•
donderdag 26 december 2024 om 17:23
Nee hoor. Ik loop niet over iemand heen, zeker niet. Ik gebruik soms wel ruimte die een ander onbenut laat. Bv als er wordt gevraagd wie het laatste stukje van iets wil. Als er dan niemand reageert, zeg ik dat ik het wel wil. Of als er een gat onstaat in een menigte, bij een concert of zo. Dan duik ik daar wel in.Vivamensje schreef: ↑26-12-2024 11:22Ja die laatste zin van je vind ik heel onsympathiek. Dan loop je over iemand heen.
.
donderdag 26 december 2024 om 17:27
Hoe moet die ander weten dat jij die ruimte wil als je dat niet aangeeft?Olea schreef: ↑26-12-2024 16:15Ik vind het vaak lastig en ook vervelend om (zelf) ruimte in te nemen. Maar mijn ervaring is dat je hem ook niet vanzelf krijgt. Omdat mensen er niet mee bezig zijn, omdat mensen jou of jouw houding niet goed kunnen lezen, omdat ze die ruimte zelf willen etc. Kan allerlei redenen hebben.
Dus om maar niet compleet onder de voet gelopen te worden doe ik het soms wel: die ruimte innemen. Maar van harte is het niet, omdat iets in mij altijd zal willen dat ik de ruimte op initiatief van de ander krijg.
.
donderdag 26 december 2024 om 17:34
Goed voorbeeld. Dit zou ik niet voorstellen, dat vind ik aso. Maar ik zou zeker wel iets zeggen als: jij bent lekker! tegen die man naast me. Ik laat me geen stuk korst in de maag splitsen.gonniegijsje schreef: ↑26-12-2024 13:43Interessant topic dit!
Hier gister een voorbeeld bij de kaaswinkel. Ik wilde de helft van een stukje kaas. De man naast mij zei vervolgens ' ik wil de rest wel, doe mij maar het middenstuk' dus zonder de korst, waardoor ik het stuk met veel korst zou krijgen.
.
donderdag 26 december 2024 om 18:38
Ik zou daar inderdaad ook wat van zeggen. Niet alleen: dat wil ik niet, maar ook dat ik het raar vindt dat die man mij een stuk korst in de maag splitst. En bij rare blikken zou ik ook wat van die blikken zeggen, haha!
donderdag 26 december 2024 om 18:50
Leuk topic!
Ik dacht dat ik niet spoorde omdat ik op mijn werk heel zelfverzekerd ben en ook echt alles zelf weet en kan op mijn specialisatie gebied.
En privé juist enorm onzeker terug getrokken en afwachtend ben.
Dit laatste komt door mijn privé situatie waar ik nu heel hard aan werk.
Maar ik lees dus dat meer mensen dat hebben op hun werk sterk hun eigen plek innemen en privé minder.
Al is het bij mijn situatie ongezond te noemen maar daar wordt zoals ik al zei aan gewerkt en dit is een proces die mij heel veel tijd gaat kosten hopelijk ben ik straks privé net zo sterk als zakelijk
Ik dacht dat ik niet spoorde omdat ik op mijn werk heel zelfverzekerd ben en ook echt alles zelf weet en kan op mijn specialisatie gebied.
En privé juist enorm onzeker terug getrokken en afwachtend ben.
Dit laatste komt door mijn privé situatie waar ik nu heel hard aan werk.
Maar ik lees dus dat meer mensen dat hebben op hun werk sterk hun eigen plek innemen en privé minder.
Al is het bij mijn situatie ongezond te noemen maar daar wordt zoals ik al zei aan gewerkt en dit is een proces die mij heel veel tijd gaat kosten hopelijk ben ik straks privé net zo sterk als zakelijk
donderdag 26 december 2024 om 19:03
Ik duik niet in een moshpit, maar pak wel altijd het laatste koekje/blokje kaas. Als we allemaal elkaar aan gaan zitten kijken....impala schreef: ↑26-12-2024 17:23Nee hoor. Ik loop niet over iemand heen, zeker niet. Ik gebruik soms wel ruimte die een ander onbenut laat. Bv als er wordt gevraagd wie het laatste stukje van iets wil. Als er dan niemand reageert, zeg ik dat ik het wel wil. Of als er een gat onstaat in een menigte, bij een concert of zo. Dan duik ik daar wel in.
Maar ik vind opkomen voor mijn emotionele behoeften wel lastig. Ik isoleer mezelf en ga nog eerder dood van verdriet dan emotionele steun te vragen. Ik doe het soms wel bij wijze van nieuw gezond gedrag, maar dan schaam ik me heel erg voor mijn zwakte en gevoelens. Ook bang om over angst te praten, dat mensen dan gaan zeggen "ach kom nou."
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
