Kletsgroep voor ouders met kids in het buitenland

Nog geen ervaring mee maar mijn dochter wil na de havo ook eerst een jaar in Parijs au-pair ervaren voordat ze verder gaat studeren. Helaas is ze dit jaar in de 4e blijven zitten dus ik heb "gelukkig" nog twee jaar. Anders zou ze ook met haar 17e weggaan.

Ik kan me je je gevoel goed begrijpen hoor. Vroeger ben ik ook au-pair in Parijs geweest en zonder mobiele telefoon was dat een stuk "verder". Vreselijk heimwee had ik toen. Elke dag stond ik in de telefooncel naar mijn moeder te bellen. Doodziek was ik er van. Zal voor mijn moeder ook vreselijk zijn geweest.

Wat mij toen uiteindelijk heeft geholpen: veel afspreken met andere au-pairs en leuke dingen doen, en met de kerst ging ik een week naar huis en toen besefte ik me dat ik het thuis ook best saai vond en Parijs veel leuker. Dus na de kerst ging ik vrolijk weer terug en was mijn heimwee echt klaar.

Ik hoop voor je dochter dat zij ook veel afleiding gaat vinden. Dat helpt uiteindelijk toch het beste.

Sterkte!

Ah, wat een vervelende situatie Noorderlicht!

Ik heb zelf ook een tussenjaar genomen na mijn studie, en daar destijds volop van genoten zonder heimwee. In mijn beleving hoort heimwee er niet bij, in ieder geval niet in die mate. Ik snap dat eerlijk gezegd niet zo. Waarom wilde hij meteen een heel jaar weg, als hij er zo'n last van heeft? Heb je het idee dat hij nog wel kan genieten van zijn reis?

Onze zoon woont inmiddels weer in NL, maar heeft tijdens zijn studie 3 keer een periode in het buitenland gezeten. Man en ik hadden het daar de eerste keer (4 maanden op 500 km afstand) moeilijker mee dan hij.
Zoon was wat ouder dan jouw kind, en heeft het nooit over heimwee gehad.
Wij gingen wel zo vaak mogelijk bij hem langs, en toen dat lastig werd (tijdens corona studeerde hij 2 jaar wat verder weg) kwam hij in de vakanties naar huis.

Er zat dus een opbouw in, waardoor wij allemaal hebben kunnen wennen aan de situatie. Het verschil met jouw kind is dat onze zoon het alle keren vrij snel enorm naar zijn zin had in zijn nieuwe omgeving, en makkelijk vrienden maakte (makkelijker dan thuis, leek het wel). Hij heeft het nooit over heimwee gehad.

Ik ken jouw kind natuurlijk niet. Hoe weet je zo zeker dat heimwee vanzelf over gaat? Hoe lang is hij/zij al weg?

Ik kan me voorstellen dat een kind zich een tijdje ontheemd voelt, en moet wennen aan de nieuwe omgeving en alles. Zijn er dingen die hij/zij wél leuk vindt?
Heeft hij/zij al vrienden daar? Zijn de lessen al begonnen en is er al sprake van een routine?
Ik zou met kind een periode afspreken, zoiets als "probeer het twee maanden, als je je dan nog zo voelt, kom je terug naar huis".
Misschien dat de gedachte dat dit 'mag' je kind er doorheen helpt.

Heimwee is afschuwelijk en een jaar is dan heel lang, zeker op die leeftijd.

Ik volg even. Ons kind gaat over 2 maanden voor 10-12 maanden weg naar Nieuw-Zeeland. Ik kan mij er nog geen voorstelling van maken dat ik haar zo lang niet ga zien.
Ze is dan net 18.

Wat afschuwelijk dat je kind zoveel heimwee heeft…

Hij is nog geen week weg, moet zijn draai nog vinden, mensen en de omgeving leren kennen, de do’s en don’ts ter plekke. En dat is best wel eng en spannend. En dan kan het op heimwee lijken, want het is niet zo als thuis.

Hoe is zijn accommodatie? Met andere mensen/gedeelde faciliteiten zodat hij anderen ontmoet? Worden er activiteiten georganiseerd?

(En ik ben geen ouder-van maar ben op jongere leeftijd wel langere tijd in het buitenland geweest).

tripsie schreef: ↑

21-08-2024 07:07

Ah, wat een vervelende situatie Noorderlicht!

Ik heb zelf ook een tussenjaar genomen na mijn studie, en daar destijds volop van genoten zonder heimwee. In mijn beleving hoort heimwee er niet bij, in ieder geval niet in die mate. Ik snap dat eerlijk gezegd niet zo. Waarom wilde hij meteen een heel jaar weg, als hij er zo'n last van heeft? Heb je het idee dat hij nog wel kan genieten van zijn reis?

In mijn beleving ook niet, maar ik kan het mij ook wel weer voorstellen. Als je daar net bent aangekomen is alles nieuw, je hebt nog geen vrienden en contacten, wellicht ook geen ritme. Ik vond het fantastisch, maar ik denk dat het ook heel overweldigend kan zijn.

Het gemis snap ik ook wel. Het is niet hetzelfde natuurlijk, maar ik had het ook wel toen mijn oudste ging studeren en ook bijna niet meer thuis kwam. Daar moest ik aan wennen en soms kon het mij ook ineens enorm overvallen, terwijl ik er de rest van de tijd helemaal oké mee was.

Mijn kind is net terug van een half jaar buitenland als au pair. Ook 17 jaar en de start was lastig want je komt in een ander gezin met een taal die ze noet sprak en het gezin, buiten de vader, sprak ook geen engels. Maar na 2 weken begon ze haar draai te vinden en ze heeft het werkelijk fantastisch gehad. Ze ging weg als een meisje en en ik kreeg een volwassen vrouw terug. Als hij/zij net weg is geef het een paar weken en je zal zien dat het helemaal goed komt. Ze leren er zo ongelooflijk veel van.

Bij mij kwam heimwee doordat, achteraf, de sfeer in huis niet goed was.
Ouders zaten in een scheiding en moeder had een week voor mijn komst een zelfmoordpoging gedaan.
Gaandeweg kwam ik daar later allemaal achter en met de moeder uiteindelijk wel een hele goede band opgebouwd, maar ik denk wel dat dat voor mij de reden was dat ik in het begin helemaal niet lekker zat daar.

Maar dit is natuurlijk wel erg uitzonderlijk. Een beetje heimwee in het begin is echt wel normaal en dan helpt het wel om leuke contacten op te doen en dingen te ondernemen.