Overig
alle pijlers
Mantelzorg wordt mentaal te zwaar
maandag 6 januari 2025 om 13:47
Lieve iedereen,
Ik wil vooral even van mij afschrijven, eventueel wat adviezen ontvangen en even ontluchten.
In december 2023 werd mijn moeder ernstig ziek. Ik heb destijds zonder enige twijfel mijn school en stage op een laag pitje gezet en ik ben full time gaan mantelzorgen. Ik had sowieso niet echt een keus, want familie en instanties lieten mij nogal in de steek.
Ik heb er altijd dag en nacht alleen voor gestaan, omdat elke schreeuw om hulp werd afgewimpeld met "het is moeilijk, maar je kan het." Of "het is nou eenmaal niet anders." Godzijdank heeft ze het overleefd en is ze schoonverklaard. Ik had mijn studie weer opgepakt, heb mijn stage af kunnen ronden en met wat vertraging toch eindelijk afgestudeerd.
Vlak voor mijn afstuderen heeft mijn moeder een CVA gehad. Ze heeft 1 maand in een revalidatiecentrum gerevalideerd en is thuis. Ze kan alles weer, maar ze wilt/doet niks. Ik heb geprobeerd met haar te praten, uiteraard begrip getoond voor haar situatie en haar geprobeerd te stimuleren om dingen weer op te pakken. Ik ga binnenkort beginnen met werken en ik heb zeer onregelmatige diensten. Dag, avond en nachtdiensten. Ik vind het wat eng om haar alleen te laten, omdat ze zelf niet veel wilt doen thuis en ik nooit heb kunnen zien of ik dingen in huis moet aanpassen voor haar veiligheid. In het revalidatiecentrum was ze altijd bezig en deed ze werkelijk alles zelf. Helaas wilt ze thuis gewoon niks zelf doen. Ik kan echt heel goed begrijpen dat het voor haar ontzettend heftig is geweest en het traumatisch is. Ook dat zij mentaal niet goed in haar vel zit, maar ik merk dat wat ik ook doe gewoon nooit wat goed genoeg is.
Het huishouden doe ik uiteraard, maar heel de dag door wordt ik gecommandeerd. "Pak eens water, zet eens koffie voor me, ga eens boodschappen doen, maak de wc even schoon, ga afwassen, zet de wasmachine aan, smeer eens een boterham voor me, geef m'n glas eens aan, geef de planten water, haal nog eens een doekje over de tafel, stofzuig nog maar een keer etc." Héél de dag door. Ik ben heel de dag bezig mijn moeder te bedienen, het huishouden te doen, enzovoorts. Maar het is gewoon nooit goed genoeg en ik loop zó op eieren. Ik heb nooit een glimlachje gezien of een dankjewel gehoord. Dag in dag uit loopt ze te zuchten. Als ik niet reageer nog harder. Als ik zeg je kan prima zelf een flesje water pakken krijg ik een schreeuwend antwoord "alles is te veel gevraagd." En een hele show.
Als ik ook maar wat zeg wordt ik afgesnauwd. Als ik vraag wat ze wilt eten "zoek het maar uit, het is toch niet te eten wat jij maakt." In het revalidatiecentrum kookte ze elke dag zelf.. Ik vertelde heel enthousiast over mijn nieuwe werk aan mijn vader die op bezoek kwam en ze schreeuwde ineens "houd er nou eens over op, ik wordt er niet goed van. Vraag maar een uitkering aan dan hoef je niet te werken met dat gezeik van je." Ik was zó blij dat iemand eens vroeg of ik zin had in mijn nieuwe werk, want ik kan oprecht niet wachten om te starten en het voelt als vrijheid. Het gaat gewoon hele dagen zo door. Ik vind het echt niet erg dat ik taken moet overnemen, maar het wordt gewoon niet in dank afgenomen en ik ben hele dagen bezig met het huishouden en bedienen van mijn moeder om te voorkomen dat ik wordt uitgetoeferd voor van alles en nog wat. Zodra ik maar iets vraag of zeg wat niet over haar gaat zucht ze, snauwt ze me af of negeert me volkomen. Het is mentaal zó slopend.
Ik kan gewoon niks zeggen, vragen of doen zonder afgesnauwd te worden en ik "vlucht" elke keer net voordat ik ontplof en ga rondjes rijden in de auto om tot rust te komen. Ik kan gewoon niet meer, ik ben op en mentaal zo uitgeput. Ik zit hele dagen mijn tranen in te houden en wanneer kan laat ik ze vloeien. Ik voel me zo ongewaardeerd en waardeloos. Zó geprobeerd geduld met mijn moeder te hebben en haar situatie te begrijpen. Het wordt alleen maar erger en ik weet niet hoe ik werk en de zorg voor haar straks moet gaan combineren. Mijn moeder verwacht dat ik elke dag eten voor haar kook voorgaand mijn avonddiensten. Dat ik elke ochtend voor een dagdienst een kan koffie neerzet en boterhammen smeer. Ik begrijp het niet, ze deed in dat centrum gewoon alles zelf en ze werd ontslagen omdat ze nergens hulp bij nodig had. Ik vind het zo dubbel, vooral omdat ze bijna alles zelf doet wanneer mijn vriend er bij is op (wat begrijpelijk is) huishoudelijke taken na.
Ook hoor ik haar mij continu helemaal zwartpraten tegen anderen dat ze zoveel thuis doet, ik geen reet doe en overal te bedonderd voor ben. Het tegendeel is waar en het voelt gewoon elke keer weer als een steek in mijn rug als ik haar weer zo tekeer hoor gaan over mij. Ik kan uren door gaan. Ik kan werkelijk waar niks zeggen thuis over niks, want ik wordt continu afgesnauwd en ze doet zó lelijk tegen mij.
Ik heb de laatste tijd continu de raarste nachtmerries, vaak dezelfde die zich maar blijven herhalen en ik vind het doodeng. Ik voel mij in mijn slaap zelfs extreem opgejaagd en mijn vriend heeft al meermaals zijn zorgen geuit dat hij bang is dat ik vandaag of morgen opgebrand ben.
Ik weet het gewoon even niet meer en moest mijn verhaal ergens delen.
Liefs, Yasmin
Ik wil vooral even van mij afschrijven, eventueel wat adviezen ontvangen en even ontluchten.
In december 2023 werd mijn moeder ernstig ziek. Ik heb destijds zonder enige twijfel mijn school en stage op een laag pitje gezet en ik ben full time gaan mantelzorgen. Ik had sowieso niet echt een keus, want familie en instanties lieten mij nogal in de steek.
Ik heb er altijd dag en nacht alleen voor gestaan, omdat elke schreeuw om hulp werd afgewimpeld met "het is moeilijk, maar je kan het." Of "het is nou eenmaal niet anders." Godzijdank heeft ze het overleefd en is ze schoonverklaard. Ik had mijn studie weer opgepakt, heb mijn stage af kunnen ronden en met wat vertraging toch eindelijk afgestudeerd.
Vlak voor mijn afstuderen heeft mijn moeder een CVA gehad. Ze heeft 1 maand in een revalidatiecentrum gerevalideerd en is thuis. Ze kan alles weer, maar ze wilt/doet niks. Ik heb geprobeerd met haar te praten, uiteraard begrip getoond voor haar situatie en haar geprobeerd te stimuleren om dingen weer op te pakken. Ik ga binnenkort beginnen met werken en ik heb zeer onregelmatige diensten. Dag, avond en nachtdiensten. Ik vind het wat eng om haar alleen te laten, omdat ze zelf niet veel wilt doen thuis en ik nooit heb kunnen zien of ik dingen in huis moet aanpassen voor haar veiligheid. In het revalidatiecentrum was ze altijd bezig en deed ze werkelijk alles zelf. Helaas wilt ze thuis gewoon niks zelf doen. Ik kan echt heel goed begrijpen dat het voor haar ontzettend heftig is geweest en het traumatisch is. Ook dat zij mentaal niet goed in haar vel zit, maar ik merk dat wat ik ook doe gewoon nooit wat goed genoeg is.
Het huishouden doe ik uiteraard, maar heel de dag door wordt ik gecommandeerd. "Pak eens water, zet eens koffie voor me, ga eens boodschappen doen, maak de wc even schoon, ga afwassen, zet de wasmachine aan, smeer eens een boterham voor me, geef m'n glas eens aan, geef de planten water, haal nog eens een doekje over de tafel, stofzuig nog maar een keer etc." Héél de dag door. Ik ben heel de dag bezig mijn moeder te bedienen, het huishouden te doen, enzovoorts. Maar het is gewoon nooit goed genoeg en ik loop zó op eieren. Ik heb nooit een glimlachje gezien of een dankjewel gehoord. Dag in dag uit loopt ze te zuchten. Als ik niet reageer nog harder. Als ik zeg je kan prima zelf een flesje water pakken krijg ik een schreeuwend antwoord "alles is te veel gevraagd." En een hele show.
Als ik ook maar wat zeg wordt ik afgesnauwd. Als ik vraag wat ze wilt eten "zoek het maar uit, het is toch niet te eten wat jij maakt." In het revalidatiecentrum kookte ze elke dag zelf.. Ik vertelde heel enthousiast over mijn nieuwe werk aan mijn vader die op bezoek kwam en ze schreeuwde ineens "houd er nou eens over op, ik wordt er niet goed van. Vraag maar een uitkering aan dan hoef je niet te werken met dat gezeik van je." Ik was zó blij dat iemand eens vroeg of ik zin had in mijn nieuwe werk, want ik kan oprecht niet wachten om te starten en het voelt als vrijheid. Het gaat gewoon hele dagen zo door. Ik vind het echt niet erg dat ik taken moet overnemen, maar het wordt gewoon niet in dank afgenomen en ik ben hele dagen bezig met het huishouden en bedienen van mijn moeder om te voorkomen dat ik wordt uitgetoeferd voor van alles en nog wat. Zodra ik maar iets vraag of zeg wat niet over haar gaat zucht ze, snauwt ze me af of negeert me volkomen. Het is mentaal zó slopend.
Ik kan gewoon niks zeggen, vragen of doen zonder afgesnauwd te worden en ik "vlucht" elke keer net voordat ik ontplof en ga rondjes rijden in de auto om tot rust te komen. Ik kan gewoon niet meer, ik ben op en mentaal zo uitgeput. Ik zit hele dagen mijn tranen in te houden en wanneer kan laat ik ze vloeien. Ik voel me zo ongewaardeerd en waardeloos. Zó geprobeerd geduld met mijn moeder te hebben en haar situatie te begrijpen. Het wordt alleen maar erger en ik weet niet hoe ik werk en de zorg voor haar straks moet gaan combineren. Mijn moeder verwacht dat ik elke dag eten voor haar kook voorgaand mijn avonddiensten. Dat ik elke ochtend voor een dagdienst een kan koffie neerzet en boterhammen smeer. Ik begrijp het niet, ze deed in dat centrum gewoon alles zelf en ze werd ontslagen omdat ze nergens hulp bij nodig had. Ik vind het zo dubbel, vooral omdat ze bijna alles zelf doet wanneer mijn vriend er bij is op (wat begrijpelijk is) huishoudelijke taken na.
Ook hoor ik haar mij continu helemaal zwartpraten tegen anderen dat ze zoveel thuis doet, ik geen reet doe en overal te bedonderd voor ben. Het tegendeel is waar en het voelt gewoon elke keer weer als een steek in mijn rug als ik haar weer zo tekeer hoor gaan over mij. Ik kan uren door gaan. Ik kan werkelijk waar niks zeggen thuis over niks, want ik wordt continu afgesnauwd en ze doet zó lelijk tegen mij.
Ik heb de laatste tijd continu de raarste nachtmerries, vaak dezelfde die zich maar blijven herhalen en ik vind het doodeng. Ik voel mij in mijn slaap zelfs extreem opgejaagd en mijn vriend heeft al meermaals zijn zorgen geuit dat hij bang is dat ik vandaag of morgen opgebrand ben.
Ik weet het gewoon even niet meer en moest mijn verhaal ergens delen.
Liefs, Yasmin
maandag 6 januari 2025 om 14:24
Ik heb trouwens "hulp" van een praktijkondersteuner van de huisarts, omdat de wachtlijsten van een psycholoog te lang zijn. Maar behalve dat ze luistert, ja en nee antwoord kom ik er niet mee vooruit.
Overigens heb ik via een maatschappelijk werkster geprobeerd WMO aan te vragen voor huishoudelijke hulp voor als ik straks full time ga werken. Maar hier heeft ze geen recht op omdat ik thuis woon.
Thuiszorg komt ze ook niet voor in aanmerking voor een eventuele noodknop etc. Omdat zij alles zelf kan en nergens hulp bij nodig heeft.
Familie (tante) bood aan 1x per maand een ochtendje koffie te komen drinken en te komen kletsen met mijn moeder. Dit met beide handen aangegrepen uiteraard, maar meer zit er vanuit familie helaas niet in.
(Voor het geval deze adviezen worden gegeven).
Overigens heb ik via een maatschappelijk werkster geprobeerd WMO aan te vragen voor huishoudelijke hulp voor als ik straks full time ga werken. Maar hier heeft ze geen recht op omdat ik thuis woon.
Thuiszorg komt ze ook niet voor in aanmerking voor een eventuele noodknop etc. Omdat zij alles zelf kan en nergens hulp bij nodig heeft.
Familie (tante) bood aan 1x per maand een ochtendje koffie te komen drinken en te komen kletsen met mijn moeder. Dit met beide handen aangegrepen uiteraard, maar meer zit er vanuit familie helaas niet in.
(Voor het geval deze adviezen worden gegeven).
maandag 6 januari 2025 om 17:49
Ach wat rot voor je.
Ik ben in de 50, heb een verstoorde relatie met mijn moeder (in mijn jeugd was jeugdzorg betrokken) en ik was afgelopen weekend 2 uur en werd al gillend gek.
Mijn moeder krijgt onder het mom van 'mentaal' en vanwege de reisafstand die wij hebben alle zorg die je kunt bedenken.
En dan nog moet je bijspringen want in het weekend een calamiteit, dan laat je haar niet zitten.
Ik zou dus bij de thuiszorg, indicatiesteller en huisarts aangeven dat je zelf overbelast bent, en dit laten bevestigen door de huisarts.
Dit omdat je moeder ook mentale issues heeft en die op jou afreageert.
Dit zorgt voor stress bij haar en helpt haar niet. Wellicht kan er iemand met haar komen praten.
Als zij inderdaad aangeeft dat alles eraan ligt dat jij niks doet kun je dat weerspreken, want jullie huis ziet er vast ok uit en zij heeft laten zien dat zij heel veel zelf kan.
Ik vind daarnaast je familie erg verzaken. Eens per maand koffie drinken?
Je gaat werken. Je hebt een vriend. Tijd voor je moeder om haar eigen leven weer een beetje op te pakken en daar hulp bij te zoeken.
Dat is niet aan jou, dat moet zij doen.
Daarnaast ben je niet de bediende en hoef je je niet zo te laten aanspreken.
Zij kan dingen zelf, doet ze niet, dus je hoeft die dingen in principe niet te doen.
Ik zou vrienden en je vriend inschakelen, misschien kun je daarheen als je moeder weer tekeer gaat. Dat is mishandeling en daar ga je aan onderdoor.
Ik ben in de 50, heb een verstoorde relatie met mijn moeder (in mijn jeugd was jeugdzorg betrokken) en ik was afgelopen weekend 2 uur en werd al gillend gek.
Mijn moeder krijgt onder het mom van 'mentaal' en vanwege de reisafstand die wij hebben alle zorg die je kunt bedenken.
En dan nog moet je bijspringen want in het weekend een calamiteit, dan laat je haar niet zitten.
Ik zou dus bij de thuiszorg, indicatiesteller en huisarts aangeven dat je zelf overbelast bent, en dit laten bevestigen door de huisarts.
Dit omdat je moeder ook mentale issues heeft en die op jou afreageert.
Dit zorgt voor stress bij haar en helpt haar niet. Wellicht kan er iemand met haar komen praten.
Als zij inderdaad aangeeft dat alles eraan ligt dat jij niks doet kun je dat weerspreken, want jullie huis ziet er vast ok uit en zij heeft laten zien dat zij heel veel zelf kan.
Ik vind daarnaast je familie erg verzaken. Eens per maand koffie drinken?
Je gaat werken. Je hebt een vriend. Tijd voor je moeder om haar eigen leven weer een beetje op te pakken en daar hulp bij te zoeken.
Dat is niet aan jou, dat moet zij doen.
Daarnaast ben je niet de bediende en hoef je je niet zo te laten aanspreken.
Zij kan dingen zelf, doet ze niet, dus je hoeft die dingen in principe niet te doen.
Ik zou vrienden en je vriend inschakelen, misschien kun je daarheen als je moeder weer tekeer gaat. Dat is mishandeling en daar ga je aan onderdoor.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
maandag 6 januari 2025 om 17:49
Pfoeh, wat heftig voor je. Je moeder is een meester in manipuleren en heeft je volledig in de tang. En dat terwijl je altijd voor haar klaar hebt gestaan.
Durf je het aan om haar een tijdje in haar sop gaar te laten koken? Een paar dagen weg met je vriend of een vriendin, even bijtanken en afstand nemen van de situatie? Sta je ingeschreven voor een woning?
Durf je het aan om haar een tijdje in haar sop gaar te laten koken? Een paar dagen weg met je vriend of een vriendin, even bijtanken en afstand nemen van de situatie? Sta je ingeschreven voor een woning?
You show me the way. To the 13th star.
maandag 6 januari 2025 om 17:52
Eerst een knuffel, wat klinkt dit zwaar.
Heeft je moeder hele dagen toezicht/zorg echt nodig? Ik proef uit je verhaal van niet.
Zou je voor nu een nacht of wat per week bij je vriend kunnen 'wonen'? Zodat je even afstand kan nemen? Want je vriend heeft wel een punt dat dit jou opbrandt. En dan kan je helemaal geen zorg meer bieden.
En naar een eigen woning gaan zoeken. Jij kan niet jaren verantwoordelijk zijn voor haar welzijn. Ze kan zo te horen aardig wat zelf, en zonder jou in huis kan Wmo bijspringen.
Dat is wat ik zover kan bijdragen. Ik heb in mijn jeugd zorg gedragen voor mijn moeder met burn out en soort ptss, er kwam pas verbetering in haar zelfredzaamheid toen ze er meer toe gedwongen werd toen ik uit huis ging.
Heeft je moeder hele dagen toezicht/zorg echt nodig? Ik proef uit je verhaal van niet.
Zou je voor nu een nacht of wat per week bij je vriend kunnen 'wonen'? Zodat je even afstand kan nemen? Want je vriend heeft wel een punt dat dit jou opbrandt. En dan kan je helemaal geen zorg meer bieden.
En naar een eigen woning gaan zoeken. Jij kan niet jaren verantwoordelijk zijn voor haar welzijn. Ze kan zo te horen aardig wat zelf, en zonder jou in huis kan Wmo bijspringen.
Dat is wat ik zover kan bijdragen. Ik heb in mijn jeugd zorg gedragen voor mijn moeder met burn out en soort ptss, er kwam pas verbetering in haar zelfredzaamheid toen ze er meer toe gedwongen werd toen ik uit huis ging.
maandag 6 januari 2025 om 17:57
Ik sta al sinds 2018 ingeschreven, helaas nog steeds niet aan een woning gekomen.. wij kunnen met de huidige woningmarkt ook niet kopen.13th_Star schreef: ↑06-01-2025 17:49Pfoeh, wat heftig voor je. Je moeder is een meester in manipuleren en heeft je volledig in de tang. En dat terwijl je altijd voor haar klaar hebt gestaan.
Durf je het aan om haar een tijdje in haar sop gaar te laten koken? Een paar dagen weg met je vriend of een vriendin, even bijtanken en afstand nemen van de situatie? Sta je ingeschreven voor een woning?
Ik had een weekend weg geboekt midden december met mijn vriend (voor haar cva ). Dit na veel commentaar van moeders en familie moeten cancelen. Ze vonden dat ik het niet kon maken en mijn moeder niet achter kon laten.
Vrienden zeiden al doe eens niks thuis dan voelt ze het wel. Ik ben alleen bang dat ik alleen mijzelf hier mee heb.
Zelfs als ik in bed lig krijg ik appjes of ik het licht, tv en de verwaming uit kan zetten zodat ze kan slapen. Dit is allemaal binnen zo'n 5 meter bij haar vandaan en kan ze prima zelf. Ik had dit genegeerd met als resultaat dat ze na 5 minuten ging huilen, gillen en mij een schuldgevoel aanpraatte dat alles te veel gevraagd is en het maat kleine "gunsten" zijn. Het is gewoon zó frustrerend.
Als familie er is (2x in de afgelopen 2 maanden) is ze heel leuk en gezellig aanwezig. Flink de schijn ophoudend en het is zo dubbel.
maandag 6 januari 2025 om 17:59
maandag 6 januari 2025 om 18:02
Heeft je moeder dagbesteding? Werk? Vrijwilligerswerk?
Ik zou kijken of ze - met hulp van de gemeente of dergelijke - af en toe het huis uit kan. Laten ervaren dat ze niet permanent zwaar gehandicapt is.
Wat ze heeft meegemaakt is natuurlijk heftig. En het kan zijn dat er bepaalde restschade is.
Daarnaast zou ik erover nadenken om zo snel mogelijk officieel te verhuizen en samen te gaan wonen met je partner. Als de overheid geen hulp voor handen heeft omdat jij inwoont ... dan maar niet meer inwonen.
Dan kan je nog altijd x aantal keer per week gaan helpen. Maar zit je er niet meer dagelijks middenin. En ervaart je moeder mogelijk dat ze een aantal dingen écht weer zelf kan.
Ik zou kijken of ze - met hulp van de gemeente of dergelijke - af en toe het huis uit kan. Laten ervaren dat ze niet permanent zwaar gehandicapt is.
Wat ze heeft meegemaakt is natuurlijk heftig. En het kan zijn dat er bepaalde restschade is.
Daarnaast zou ik erover nadenken om zo snel mogelijk officieel te verhuizen en samen te gaan wonen met je partner. Als de overheid geen hulp voor handen heeft omdat jij inwoont ... dan maar niet meer inwonen.
Dan kan je nog altijd x aantal keer per week gaan helpen. Maar zit je er niet meer dagelijks middenin. En ervaart je moeder mogelijk dat ze een aantal dingen écht weer zelf kan.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 6 januari 2025 om 18:02
Ik weet een hele goede mantelzorg makelaar die je met al je (aan)vragen kan helpen.Yasmin24 schreef: ↑06-01-2025 14:24Ik heb trouwens "hulp" van een praktijkondersteuner van de huisarts, omdat de wachtlijsten van een psycholoog te lang zijn. Maar behalve dat ze luistert, ja en nee antwoord kom ik er niet mee vooruit.
Overigens heb ik via een maatschappelijk werkster geprobeerd WMO aan te vragen voor huishoudelijke hulp voor als ik straks full time ga werken. Maar hier heeft ze geen recht op omdat ik thuis woon.
Thuiszorg komt ze ook niet voor in aanmerking voor een eventuele noodknop etc. Omdat zij alles zelf kan en nergens hulp bij nodig heeft.
Familie (tante) bood aan 1x per maand een ochtendje koffie te komen drinken en te komen kletsen met mijn moeder. Dit met beide handen aangegrepen uiteraard, maar meer zit er vanuit familie helaas niet in.
(Voor het geval deze adviezen worden gegeven).
Ze heeft mij ook enorm goed geholpen toen mijn wmo met niets anders dan "NEE" kwam.
Ik stuur je haar naam en website via er privé bericht
maandag 6 januari 2025 om 18:03
maandag 6 januari 2025 om 18:07
Een CVA kan ook een gedragsverandering inhouden. Als ze in het revalidatiecentrum dingen wel kon, dan die ook bij je moeder laten. Dan maar een tijd mopperen. Maar ik snap dat dat enorm moeilijk is. Zeker omdat je onder 1 dak woont. Mijn kinderen hebben vanuit het revalidatiecentrum psychische begeleiding gehad net als mijn man. Misschien is dat een optie? Ik heb gerevalideerd in blixembosch.
maandag 6 januari 2025 om 18:09
Ze heeft alleen wat last af en toe van haar been dat hij slaapt in bepaalde zithoudingen. Ze was halfzijdig verlamd maar na 2 weken was het al terug naar normaal. Ik heb samen met de maatschappelijk werker een dagbesteding voorgesteld, maar ze werd zo boos dat ik er nooit meer over ben begonnen.Wissewis schreef: ↑06-01-2025 18:02Heeft je moeder dagbesteding? Werk? Vrijwilligerswerk?
Ik zou kijken of ze - met hulp van de gemeente of dergelijke - af en toe het huis uit kan. Laten ervaren dat ze niet permanent zwaar gehandicapt is.
Wat ze heeft meegemaakt is natuurlijk heftig. En het kan zijn dat er bepaalde restschade is.
Daarnaast zou ik erover nadenken om zo snel mogelijk officieel te verhuizen en samen te gaan wonen met je partner. Als de overheid geen hulp voor handen heeft omdat jij inwoont ... dan maar niet meer inwonen.
Dan kan je nog altijd x aantal keer per week gaan helpen. Maar zit je er niet meer dagelijks middenin. En ervaart je moeder mogelijk dat ze een aantal dingen écht weer zelf kan.
Ze heeft geen werk (afgekeurd) en doet geen vrijwilligerswerk meer.
Mijn partner en ik willen allebei z.s.m. samenwonen. Helaas is de huidige woningmarkt gewoon echt dramatisch.
maandag 6 januari 2025 om 18:13
Voor haar CVA toen ik voor haar zorgde ging het ook precies zo, maar toen pakte ze haar oude leven sneller op. nu na haar CVA weer hetzelfde gedrag. Ik denk daarom niet dat haar CVA de boosdoener is, maar ik ben geen arts en durf het niet uit te sluiten.redhead70 schreef: ↑06-01-2025 18:07Een CVA kan ook een gedragsverandering inhouden. Als ze in het revalidatiecentrum dingen wel kon, dan die ook bij je moeder laten. Dan maar een tijd mopperen. Maar ik snap dat dat enorm moeilijk is. Zeker omdat je onder 1 dak woont. Mijn kinderen hebben vanuit het revalidatiecentrum psychische begeleiding gehad net als mijn man. Misschien is dat een optie? Ik heb gerevalideerd in blixembosch.
maandag 6 januari 2025 om 18:28
Wat een klote situatie. Ik denk dat je je echt meer los moet maken van je moeder. Het leest namelijk bepaald niet alsof ze niks kan. Dus het is niet nodig dat jij al die klappen opvangt. Ze is volwassen en kan het zelf. En dat wat ze niet kan, daar kan ze hulp bij vragen/krijgen. Lastig voor jou, maar het ligt ook echt op jouw weg om hierin meer voor jezelf (en dus minder voor je moeder) te gaan zorgen.
Het is een beetje invulling van mijn kant, maar kan het zijn dat hier ook culturele invloeden aan ten grondslag liggen? Daar lijkt het namelijk op. Mocht dit zo zijn, dan helpt het misschien om contact te zoeken met mensen (vrouwen, vaak) die je voor zijn gegaan in het meer loskomen van hun moeder. Je hoeft je moeder niet dusdanig te verzorgen dat je er zelf aan onderdoor gaat. Je hoeft je niet te laten commanderen. Je hoeft geen dingen te doen die ze zelf ook kan doen. Je mag zelf bepalen in welke mate ze op jou mag leunen.
Het is een beetje invulling van mijn kant, maar kan het zijn dat hier ook culturele invloeden aan ten grondslag liggen? Daar lijkt het namelijk op. Mocht dit zo zijn, dan helpt het misschien om contact te zoeken met mensen (vrouwen, vaak) die je voor zijn gegaan in het meer loskomen van hun moeder. Je hoeft je moeder niet dusdanig te verzorgen dat je er zelf aan onderdoor gaat. Je hoeft je niet te laten commanderen. Je hoeft geen dingen te doen die ze zelf ook kan doen. Je mag zelf bepalen in welke mate ze op jou mag leunen.
maandag 6 januari 2025 om 18:39
En je bent overigens ook niet verantwoordelijk voor haar geluk.
Ik denk dat er, voor nu, weinig anders op zit dan je zoveel mogelijk distantiëren. Probeer zoveel mogelijk de deur uit te zijn, trek je eigen plan. Laat haar meer op zichzelf aangewezen zijn. Als ze honger heeft, gaat ze heus wel een keer eten maken.
Kijk of je tijdelijk elders kunt wonen, bijvoorbeeld door op het huis te passen van iemand die langere tijd naar het buitenland gaat. Of vraag of je een tijdje bij een vriendin terecht kunt, deel je verhaal dus ook met vrienden. Laat mensen, collega's, überhaupt weten dat je op zoek bent naar een (tijdelijke) plek. Je weet nooit hoe je nog eens ergens terecht kunt.
Trouwens, wat gebeurt er als je gewoon eens goed zegt dat ze eens een keer aardig moet zijn? Dat je je uit de naad voor haar werkt en het niet verdient om zo behandeld te worden? Je zal toch voor jezelf op moeten gaan komen, wil je deze situatie enigszins draaglijk maken.
Ik denk dat er, voor nu, weinig anders op zit dan je zoveel mogelijk distantiëren. Probeer zoveel mogelijk de deur uit te zijn, trek je eigen plan. Laat haar meer op zichzelf aangewezen zijn. Als ze honger heeft, gaat ze heus wel een keer eten maken.
Kijk of je tijdelijk elders kunt wonen, bijvoorbeeld door op het huis te passen van iemand die langere tijd naar het buitenland gaat. Of vraag of je een tijdje bij een vriendin terecht kunt, deel je verhaal dus ook met vrienden. Laat mensen, collega's, überhaupt weten dat je op zoek bent naar een (tijdelijke) plek. Je weet nooit hoe je nog eens ergens terecht kunt.
Trouwens, wat gebeurt er als je gewoon eens goed zegt dat ze eens een keer aardig moet zijn? Dat je je uit de naad voor haar werkt en het niet verdient om zo behandeld te worden? Je zal toch voor jezelf op moeten gaan komen, wil je deze situatie enigszins draaglijk maken.
maandag 6 januari 2025 om 18:43
Nee ik ben volledig Nederlands, maar ik begrijp je gedachtegang hierin.meisje85 schreef: ↑06-01-2025 18:28Wat een klote situatie. Ik denk dat je je echt meer los moet maken van je moeder. Het leest namelijk bepaald niet alsof ze niks kan. Dus het is niet nodig dat jij al die klappen opvangt. Ze is volwassen en kan het zelf. En dat wat ze niet kan, daar kan ze hulp bij vragen/krijgen. Lastig voor jou, maar het ligt ook echt op jouw weg om hierin meer voor jezelf (en dus minder voor je moeder) te gaan zorgen.
Het is een beetje invulling van mijn kant, maar kan het zijn dat hier ook culturele invloeden aan ten grondslag liggen? Daar lijkt het namelijk op. Mocht dit zo zijn, dan helpt het misschien om contact te zoeken met mensen (vrouwen, vaak) die je voor zijn gegaan in het meer loskomen van hun moeder. Je hoeft je moeder niet dusdanig te verzorgen dat je er zelf aan onderdoor gaat. Je hoeft je niet te laten commanderen. Je hoeft geen dingen te doen die ze zelf ook kan doen. Je mag zelf bepalen in welke mate ze op jou mag leunen.
Het is gewoon lastig, omdat ze erg op mijn emoties zit en mij weet te raken. Ik mag thuis niet over mijn werk praten, maar ze geeft zelf wel steken onder water (ik zit in de zorg) dat ze zegt: "laat je je cliënten ook gewoon zitten als ze om water vragen?" Of "geef je je cliënten wel te eten? Of laat je die ook aan hun lot over?"
Ik ben al erg zenuwachtig en onzeker over mijn eerste baan. Ik vind het mega spannend en zulke opmerkingen trappen mijn zelfvertrouwen onderuit.
Gewoon continu op mijn emoties zitten. Ik kan de juiste benaming er niet voor vinden.
maandag 6 januari 2025 om 19:08
Wat erg, zeg. Hoe was ze voor ze ziek was? Was ze toen wel aardig?
Ik snap dat het heel moeilijk is, maar het is haar of de waarheid zeggen, of vertrekken. Maar ik proef aan alles dat je bang bent voor haar en dat ze flink in haar tang heeft. Zodra zij zou voelen dat je niet meer in haar tang zit, zou ze vast dimmen.
Het is een proces en daar heb je hulp bij nodig. En bedenk: het is niet jij die iets fouts doet, dat is je moeder.
Ik snap dat het heel moeilijk is, maar het is haar of de waarheid zeggen, of vertrekken. Maar ik proef aan alles dat je bang bent voor haar en dat ze flink in haar tang heeft. Zodra zij zou voelen dat je niet meer in haar tang zit, zou ze vast dimmen.
Het is een proces en daar heb je hulp bij nodig. En bedenk: het is niet jij die iets fouts doet, dat is je moeder.
maandag 6 januari 2025 om 19:12
Wel (bijna) altijd negatief. Ik vertelde nooit de leuke dingen die ik deed, want ze gaf altijd een antwoord waardoor ik er zelf niet meer naar uit keek. Maar zoals het nu is is het onhoudbaar voor mij.Sierlijk schreef: ↑06-01-2025 19:08Wat erg, zeg. Hoe was ze voor ze ziek was? Was ze toen wel aardig?
Ik snap dat het heel moeilijk is, maar het is haar of de waarheid zeggen, of vertrekken. Maar ik proef aan alles dat je bang bent voor haar en dat ze flink in haar tang heeft. Zodra zij zou voelen dat je niet meer in haar tang zit, zou ze vast dimmen.
Het is een proces en daar heb je hulp bij nodig. En bedenk: het is niet jij die iets fouts doet, dat is je moeder.
Ik heb hulp gevraagd bij maatschappelijk werk, maar elk pad liep dood. Aan de praktijkondersteuner heb ik ook niet veel, behalve een luisterend oor waar ik wel al dankbaar voor ben.
Waar kan ik nog aankloppen? Ik zal met al het kleins al zó dankbaar zijn.
maandag 6 januari 2025 om 19:18
Veilig Thuis is een optie, hoewel niet iedereen daar geweldige ervaringen mee heeft.Yasmin24 schreef: ↑06-01-2025 19:12Wel (bijna) altijd negatief. Ik vertelde nooit de leuke dingen die ik deed, want ze gaf altijd een antwoord waardoor ik er zelf niet meer naar uit keek. Maar zoals het nu is is het onhoudbaar voor mij.
Ik heb hulp gevraagd bij maatschappelijk werk, maar elk pad liep dood. Aan de praktijkondersteuner heb ik ook niet veel, behalve een luisterend oor waar ik wel al dankbaar voor ben.
Waar kan ik nog aankloppen? Ik zal met al het kleins al zó dankbaar zijn.
Je zou ook eens op deze website kunnen kijken, en contact kunnen opnemen:
https://www.sterkhuis.nl/huiselijk-gewe ... handeling/
mijniebelle wijzigde dit bericht op 06-01-2025 19:20
4.45% gewijzigd
maandag 6 januari 2025 om 19:20
Je zegt ze wil niks zelf doen….
Dan is dat haar probleem.
Dus stop met alles voor haar te doen. Ze kan het dus blijkbaar wel maar laat zich liever door jou bedienen.
Dus geen boterhammen meer smeren en dat kun je in stapjes doen. Dus alles klaar zetten zodat ze zelf kan smeren en steeds klaar zetten.
Als ze iets wil zal ze het toch echt zelf moeten gaan doen.
Dan is dat haar probleem.
Dus stop met alles voor haar te doen. Ze kan het dus blijkbaar wel maar laat zich liever door jou bedienen.
Dus geen boterhammen meer smeren en dat kun je in stapjes doen. Dus alles klaar zetten zodat ze zelf kan smeren en steeds klaar zetten.
Als ze iets wil zal ze het toch echt zelf moeten gaan doen.
lorrelies wijzigde dit bericht op 06-01-2025 20:37
0.14% gewijzigd
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
maandag 6 januari 2025 om 19:25
Ik zou op bepaalde momenten ook gewoon letterlijk naar buiten lopen als ze weer eens te moeilijk of totaal ondankbaar doet.
"Al wat ik doe is niet goed genoeg en niet voldoende ... Nou, toedels dan maar en veel plezier alleen."
Stap in de auto en ga rijden of ga een avond naar je partner.
(Waarbij je jouw gsm én die van je partner uitzet. Anders belt en appt ze jullie toch nog 100 keer.)
Na x tijd - paar uur, een dag - krijgt ze weer een nieuwe kans.
"Al wat ik doe is niet goed genoeg en niet voldoende ... Nou, toedels dan maar en veel plezier alleen."
Stap in de auto en ga rijden of ga een avond naar je partner.
(Waarbij je jouw gsm én die van je partner uitzet. Anders belt en appt ze jullie toch nog 100 keer.)
Na x tijd - paar uur, een dag - krijgt ze weer een nieuwe kans.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 6 januari 2025 om 19:29
Dit is niet de mantelzorg die te zwaar is hoor. Dit is gewoon emotionele mishandeling.
Dat kàn door een CVA komen, maar aangezien je schrijft dat het voor de cva ook al zo was, én dat ze zich wel normaal kan gedragen als er andere mensen bij zijn, denk ik niet dat dat de hoofdmoot is. Dat het meer gewoon karakter is. En dan is helaas je enige optie om er gewoon mee op te houden. Niet te reageren op huilen en schreeuwen. En dat is moeilijk, heel moeilijk. Zeker als je dit eigenlijk al je hele leven doet.
Maar het is wel iets anders om hulp bij te vragen dan bij de mantelzorg. Je zou er namelijk waarschijnlijk helemaal niet veel mee opschieten als je WMO ondersteuning zou krijgen. Die komen dan een keer schoonmaken etc. Maar dan word jij nog steeds je bed uitgehaald om de tv uit te doen. Moet je nog steeds extra stofzuigen en doekjes over dingen, want die hulp doet het toch niet goed. Mag je nog steeds niet enthousiast zijn over leuke dingen in jouw leven. De enige manier om dat te veranderen, is door meer afstand te creëren. En zoals ik al zei, dat is niet makkelijk. Maar daar zou ik vooral op richten qua hulp, dat jij het (een beetje) naast je neer leert leggen. Niet omdat het normaal is, niet omdat het je niet zou moeten raken, het is hele logisch dat je dit niet trekt. Maar helaas kun je je moeder toch niet veranderen, alleen hoe jij er mee omgaat.
Dat kàn door een CVA komen, maar aangezien je schrijft dat het voor de cva ook al zo was, én dat ze zich wel normaal kan gedragen als er andere mensen bij zijn, denk ik niet dat dat de hoofdmoot is. Dat het meer gewoon karakter is. En dan is helaas je enige optie om er gewoon mee op te houden. Niet te reageren op huilen en schreeuwen. En dat is moeilijk, heel moeilijk. Zeker als je dit eigenlijk al je hele leven doet.
Maar het is wel iets anders om hulp bij te vragen dan bij de mantelzorg. Je zou er namelijk waarschijnlijk helemaal niet veel mee opschieten als je WMO ondersteuning zou krijgen. Die komen dan een keer schoonmaken etc. Maar dan word jij nog steeds je bed uitgehaald om de tv uit te doen. Moet je nog steeds extra stofzuigen en doekjes over dingen, want die hulp doet het toch niet goed. Mag je nog steeds niet enthousiast zijn over leuke dingen in jouw leven. De enige manier om dat te veranderen, is door meer afstand te creëren. En zoals ik al zei, dat is niet makkelijk. Maar daar zou ik vooral op richten qua hulp, dat jij het (een beetje) naast je neer leert leggen. Niet omdat het normaal is, niet omdat het je niet zou moeten raken, het is hele logisch dat je dit niet trekt. Maar helaas kun je je moeder toch niet veranderen, alleen hoe jij er mee omgaat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
