Overig
alle pijlers
Mantelzorg wordt mentaal te zwaar
maandag 6 januari 2025 om 13:47
Lieve iedereen,
Ik wil vooral even van mij afschrijven, eventueel wat adviezen ontvangen en even ontluchten.
In december 2023 werd mijn moeder ernstig ziek. Ik heb destijds zonder enige twijfel mijn school en stage op een laag pitje gezet en ik ben full time gaan mantelzorgen. Ik had sowieso niet echt een keus, want familie en instanties lieten mij nogal in de steek.
Ik heb er altijd dag en nacht alleen voor gestaan, omdat elke schreeuw om hulp werd afgewimpeld met "het is moeilijk, maar je kan het." Of "het is nou eenmaal niet anders." Godzijdank heeft ze het overleefd en is ze schoonverklaard. Ik had mijn studie weer opgepakt, heb mijn stage af kunnen ronden en met wat vertraging toch eindelijk afgestudeerd.
Vlak voor mijn afstuderen heeft mijn moeder een CVA gehad. Ze heeft 1 maand in een revalidatiecentrum gerevalideerd en is thuis. Ze kan alles weer, maar ze wilt/doet niks. Ik heb geprobeerd met haar te praten, uiteraard begrip getoond voor haar situatie en haar geprobeerd te stimuleren om dingen weer op te pakken. Ik ga binnenkort beginnen met werken en ik heb zeer onregelmatige diensten. Dag, avond en nachtdiensten. Ik vind het wat eng om haar alleen te laten, omdat ze zelf niet veel wilt doen thuis en ik nooit heb kunnen zien of ik dingen in huis moet aanpassen voor haar veiligheid. In het revalidatiecentrum was ze altijd bezig en deed ze werkelijk alles zelf. Helaas wilt ze thuis gewoon niks zelf doen. Ik kan echt heel goed begrijpen dat het voor haar ontzettend heftig is geweest en het traumatisch is. Ook dat zij mentaal niet goed in haar vel zit, maar ik merk dat wat ik ook doe gewoon nooit wat goed genoeg is.
Het huishouden doe ik uiteraard, maar heel de dag door wordt ik gecommandeerd. "Pak eens water, zet eens koffie voor me, ga eens boodschappen doen, maak de wc even schoon, ga afwassen, zet de wasmachine aan, smeer eens een boterham voor me, geef m'n glas eens aan, geef de planten water, haal nog eens een doekje over de tafel, stofzuig nog maar een keer etc." Héél de dag door. Ik ben heel de dag bezig mijn moeder te bedienen, het huishouden te doen, enzovoorts. Maar het is gewoon nooit goed genoeg en ik loop zó op eieren. Ik heb nooit een glimlachje gezien of een dankjewel gehoord. Dag in dag uit loopt ze te zuchten. Als ik niet reageer nog harder. Als ik zeg je kan prima zelf een flesje water pakken krijg ik een schreeuwend antwoord "alles is te veel gevraagd." En een hele show.
Als ik ook maar wat zeg wordt ik afgesnauwd. Als ik vraag wat ze wilt eten "zoek het maar uit, het is toch niet te eten wat jij maakt." In het revalidatiecentrum kookte ze elke dag zelf.. Ik vertelde heel enthousiast over mijn nieuwe werk aan mijn vader die op bezoek kwam en ze schreeuwde ineens "houd er nou eens over op, ik wordt er niet goed van. Vraag maar een uitkering aan dan hoef je niet te werken met dat gezeik van je." Ik was zó blij dat iemand eens vroeg of ik zin had in mijn nieuwe werk, want ik kan oprecht niet wachten om te starten en het voelt als vrijheid. Het gaat gewoon hele dagen zo door. Ik vind het echt niet erg dat ik taken moet overnemen, maar het wordt gewoon niet in dank afgenomen en ik ben hele dagen bezig met het huishouden en bedienen van mijn moeder om te voorkomen dat ik wordt uitgetoeferd voor van alles en nog wat. Zodra ik maar iets vraag of zeg wat niet over haar gaat zucht ze, snauwt ze me af of negeert me volkomen. Het is mentaal zó slopend.
Ik kan gewoon niks zeggen, vragen of doen zonder afgesnauwd te worden en ik "vlucht" elke keer net voordat ik ontplof en ga rondjes rijden in de auto om tot rust te komen. Ik kan gewoon niet meer, ik ben op en mentaal zo uitgeput. Ik zit hele dagen mijn tranen in te houden en wanneer kan laat ik ze vloeien. Ik voel me zo ongewaardeerd en waardeloos. Zó geprobeerd geduld met mijn moeder te hebben en haar situatie te begrijpen. Het wordt alleen maar erger en ik weet niet hoe ik werk en de zorg voor haar straks moet gaan combineren. Mijn moeder verwacht dat ik elke dag eten voor haar kook voorgaand mijn avonddiensten. Dat ik elke ochtend voor een dagdienst een kan koffie neerzet en boterhammen smeer. Ik begrijp het niet, ze deed in dat centrum gewoon alles zelf en ze werd ontslagen omdat ze nergens hulp bij nodig had. Ik vind het zo dubbel, vooral omdat ze bijna alles zelf doet wanneer mijn vriend er bij is op (wat begrijpelijk is) huishoudelijke taken na.
Ook hoor ik haar mij continu helemaal zwartpraten tegen anderen dat ze zoveel thuis doet, ik geen reet doe en overal te bedonderd voor ben. Het tegendeel is waar en het voelt gewoon elke keer weer als een steek in mijn rug als ik haar weer zo tekeer hoor gaan over mij. Ik kan uren door gaan. Ik kan werkelijk waar niks zeggen thuis over niks, want ik wordt continu afgesnauwd en ze doet zó lelijk tegen mij.
Ik heb de laatste tijd continu de raarste nachtmerries, vaak dezelfde die zich maar blijven herhalen en ik vind het doodeng. Ik voel mij in mijn slaap zelfs extreem opgejaagd en mijn vriend heeft al meermaals zijn zorgen geuit dat hij bang is dat ik vandaag of morgen opgebrand ben.
Ik weet het gewoon even niet meer en moest mijn verhaal ergens delen.
Liefs, Yasmin
Ik wil vooral even van mij afschrijven, eventueel wat adviezen ontvangen en even ontluchten.
In december 2023 werd mijn moeder ernstig ziek. Ik heb destijds zonder enige twijfel mijn school en stage op een laag pitje gezet en ik ben full time gaan mantelzorgen. Ik had sowieso niet echt een keus, want familie en instanties lieten mij nogal in de steek.
Ik heb er altijd dag en nacht alleen voor gestaan, omdat elke schreeuw om hulp werd afgewimpeld met "het is moeilijk, maar je kan het." Of "het is nou eenmaal niet anders." Godzijdank heeft ze het overleefd en is ze schoonverklaard. Ik had mijn studie weer opgepakt, heb mijn stage af kunnen ronden en met wat vertraging toch eindelijk afgestudeerd.
Vlak voor mijn afstuderen heeft mijn moeder een CVA gehad. Ze heeft 1 maand in een revalidatiecentrum gerevalideerd en is thuis. Ze kan alles weer, maar ze wilt/doet niks. Ik heb geprobeerd met haar te praten, uiteraard begrip getoond voor haar situatie en haar geprobeerd te stimuleren om dingen weer op te pakken. Ik ga binnenkort beginnen met werken en ik heb zeer onregelmatige diensten. Dag, avond en nachtdiensten. Ik vind het wat eng om haar alleen te laten, omdat ze zelf niet veel wilt doen thuis en ik nooit heb kunnen zien of ik dingen in huis moet aanpassen voor haar veiligheid. In het revalidatiecentrum was ze altijd bezig en deed ze werkelijk alles zelf. Helaas wilt ze thuis gewoon niks zelf doen. Ik kan echt heel goed begrijpen dat het voor haar ontzettend heftig is geweest en het traumatisch is. Ook dat zij mentaal niet goed in haar vel zit, maar ik merk dat wat ik ook doe gewoon nooit wat goed genoeg is.
Het huishouden doe ik uiteraard, maar heel de dag door wordt ik gecommandeerd. "Pak eens water, zet eens koffie voor me, ga eens boodschappen doen, maak de wc even schoon, ga afwassen, zet de wasmachine aan, smeer eens een boterham voor me, geef m'n glas eens aan, geef de planten water, haal nog eens een doekje over de tafel, stofzuig nog maar een keer etc." Héél de dag door. Ik ben heel de dag bezig mijn moeder te bedienen, het huishouden te doen, enzovoorts. Maar het is gewoon nooit goed genoeg en ik loop zó op eieren. Ik heb nooit een glimlachje gezien of een dankjewel gehoord. Dag in dag uit loopt ze te zuchten. Als ik niet reageer nog harder. Als ik zeg je kan prima zelf een flesje water pakken krijg ik een schreeuwend antwoord "alles is te veel gevraagd." En een hele show.
Als ik ook maar wat zeg wordt ik afgesnauwd. Als ik vraag wat ze wilt eten "zoek het maar uit, het is toch niet te eten wat jij maakt." In het revalidatiecentrum kookte ze elke dag zelf.. Ik vertelde heel enthousiast over mijn nieuwe werk aan mijn vader die op bezoek kwam en ze schreeuwde ineens "houd er nou eens over op, ik wordt er niet goed van. Vraag maar een uitkering aan dan hoef je niet te werken met dat gezeik van je." Ik was zó blij dat iemand eens vroeg of ik zin had in mijn nieuwe werk, want ik kan oprecht niet wachten om te starten en het voelt als vrijheid. Het gaat gewoon hele dagen zo door. Ik vind het echt niet erg dat ik taken moet overnemen, maar het wordt gewoon niet in dank afgenomen en ik ben hele dagen bezig met het huishouden en bedienen van mijn moeder om te voorkomen dat ik wordt uitgetoeferd voor van alles en nog wat. Zodra ik maar iets vraag of zeg wat niet over haar gaat zucht ze, snauwt ze me af of negeert me volkomen. Het is mentaal zó slopend.
Ik kan gewoon niks zeggen, vragen of doen zonder afgesnauwd te worden en ik "vlucht" elke keer net voordat ik ontplof en ga rondjes rijden in de auto om tot rust te komen. Ik kan gewoon niet meer, ik ben op en mentaal zo uitgeput. Ik zit hele dagen mijn tranen in te houden en wanneer kan laat ik ze vloeien. Ik voel me zo ongewaardeerd en waardeloos. Zó geprobeerd geduld met mijn moeder te hebben en haar situatie te begrijpen. Het wordt alleen maar erger en ik weet niet hoe ik werk en de zorg voor haar straks moet gaan combineren. Mijn moeder verwacht dat ik elke dag eten voor haar kook voorgaand mijn avonddiensten. Dat ik elke ochtend voor een dagdienst een kan koffie neerzet en boterhammen smeer. Ik begrijp het niet, ze deed in dat centrum gewoon alles zelf en ze werd ontslagen omdat ze nergens hulp bij nodig had. Ik vind het zo dubbel, vooral omdat ze bijna alles zelf doet wanneer mijn vriend er bij is op (wat begrijpelijk is) huishoudelijke taken na.
Ook hoor ik haar mij continu helemaal zwartpraten tegen anderen dat ze zoveel thuis doet, ik geen reet doe en overal te bedonderd voor ben. Het tegendeel is waar en het voelt gewoon elke keer weer als een steek in mijn rug als ik haar weer zo tekeer hoor gaan over mij. Ik kan uren door gaan. Ik kan werkelijk waar niks zeggen thuis over niks, want ik wordt continu afgesnauwd en ze doet zó lelijk tegen mij.
Ik heb de laatste tijd continu de raarste nachtmerries, vaak dezelfde die zich maar blijven herhalen en ik vind het doodeng. Ik voel mij in mijn slaap zelfs extreem opgejaagd en mijn vriend heeft al meermaals zijn zorgen geuit dat hij bang is dat ik vandaag of morgen opgebrand ben.
Ik weet het gewoon even niet meer en moest mijn verhaal ergens delen.
Liefs, Yasmin
maandag 6 januari 2025 om 19:40
Wat afschuwelijk TO, dit is niet te doen zo.
Kan je bij je vader of partner terecht om daar tot rust te komen? Dan zou ik als ik jou was gewoon wat extra werkdagen/uren verzinnen en kijken of je ergens anders tot rust kan komen. Dat dwingt haar hopelijk om meer zelf op te pakken.
Kan je bij je vader of partner terecht om daar tot rust te komen? Dan zou ik als ik jou was gewoon wat extra werkdagen/uren verzinnen en kijken of je ergens anders tot rust kan komen. Dat dwingt haar hopelijk om meer zelf op te pakken.
Ik herken mezelf niet eens
maandag 6 januari 2025 om 19:42
maandag 6 januari 2025 om 19:46
Wat een nare situatie. Zoals he bu hier overkomt doe je het hartstikke goed! Je verdient grote complimenten.
Ik zou nog kijken naar een mantelzorgmakelaar. Die ondersteunen daadwerkelijk mantelzorger en kijken naar draagkracht/last.
Heb je verder iemand bij wie je regelmatig even kan blussen? Even paar uurtjes dingen mee kan doen waar je energie van krijgt. Of zelfs een nachtje kan logeren.
Zo te lezen kan je moeder prima voor zichzelf zorgen.
Het had denk ik een groot verschil gemaakt als je wel gewaardeerd werd om alles wat je voor haar deed. Moet je haar ook let de verzorging helpen?
Ik zou nog kijken naar een mantelzorgmakelaar. Die ondersteunen daadwerkelijk mantelzorger en kijken naar draagkracht/last.
Heb je verder iemand bij wie je regelmatig even kan blussen? Even paar uurtjes dingen mee kan doen waar je energie van krijgt. Of zelfs een nachtje kan logeren.
Zo te lezen kan je moeder prima voor zichzelf zorgen.
Het had denk ik een groot verschil gemaakt als je wel gewaardeerd werd om alles wat je voor haar deed. Moet je haar ook let de verzorging helpen?
maandag 6 januari 2025 om 19:50
Ik zou helemaal geen extra uren of werkdagen gaan verzinnen.Voornu schreef: ↑06-01-2025 19:40Wat afschuwelijk TO, dit is niet te doen zo.
Kan je bij je vader of partner terecht om daar tot rust te komen? Dan zou ik als ik jou was gewoon wat extra werkdagen/uren verzinnen en kijken of je ergens anders tot rust kan komen. Dat dwingt haar hopelijk om meer zelf op te pakken.
Kan moeder daar weer boos over worden als ze er ooit op uit komt.
Opstartster is volwassen en afgestudeerd.
Dus ik zou gewoon stilaan een eigen leven gaan opbouwen buiten de deur.
Zonder leugens. Met de mededeling dat je best wil helpen en een deel wil doen.
Maar dat je de hele bollewinkel niet trekt - zeker niet als niets ooit goed genoeg is - en dat ze een deel ook zelf kan.
Ofwel komt er dan veel meer gescheld en gehuil waardoor ze je alleen maar sneller het huis uitjaagt naar zo'n beetje gelijk welke kamer of gelijk welke bank bij vriend, familie, ....
Ofwel komt er misschien ooit een keer gedeeltelijke berusting bij moeder.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 6 januari 2025 om 19:56
TO zit er nu middenin en heeft geen (vaste) plek waar ze naartoe kan. Er is sprake van emotionele mishandeling en uitputting. Als TO door een leugen de (beperkte) lieve vrede bewaart en daarmee tijd voor zichzelf creert, is daar m.i. niets mis mee. Kan me namelijk voorstellen dat ze nu niet nog meer strijd aankan. Misschien ook wel, dat is aan TO.Wissewis schreef: ↑06-01-2025 19:50Ik zou helemaal geen extra uren of werkdagen gaan verzinnen.
Kan moeder daar weer boos over worden als ze er ooit op uit komt.
Opstartster is volwassen en afgestudeerd.
Dus ik zou gewoon stilaan een eigen leven gaan opbouwen buiten de deur.
Zonder leugens. Met de mededeling dat je best wil helpen en een deel wil doen.
Maar dat je de hele bollewinkel niet trekt - zeker niet als niets ooit goed genoeg is - en dat ze een deel ook zelf kan.
Ofwel komt er dan veel meer gescheld en gehuil waardoor ze je alleen maar sneller het huis uitjaagt naar zo'n beetje gelijk welke kamer of gelijk welke bank bij vriend, familie, ....
Ofwel komt er misschien ooit een keer gedeeltelijke berusting bij moeder.
Ik herken mezelf niet eens
maandag 6 januari 2025 om 19:58
Dus dan is het misschien een geval makkelijk uitgevallen. Of wat anders. Huisarts zou een goed startpunt zijn, of het revalidatiecentrum voor duiding. Hoe deed ze dingen daar? Moest het omdat ze het kon? Met of zonder tegenzin etc?
maandag 6 januari 2025 om 21:12
Ik ga regelmatig naar mijn vriend toe en naar vrienden om tot rust te komen zover kan. Maar ik neem het toch elke keer mee.Itsnojoke schreef: ↑06-01-2025 19:42Eens, dit is geen mantelzorg. Ze kan het immers zelf. Wat zegt je vader hierover? Dit is inderdaad emotionele mishandeling, niets minder, en je hebt het volste recht om alles te doen om je daaraan te onttrekken.
Kun je bij je vriend terecht? Of vast op wat huurwoningen reageren?
Ik reageer al een flinke tijd actief op sociale huurwoningen, helaas nog zonder resultaat
maandag 6 januari 2025 om 21:19
Mijn moeder heeft mijn tante vrijdag weggestuurd omdat mijn tante haar probeerde duidelijk te maken dat het pure gemakzucht is en het haar op viel dat zij alles aan mij vroeg. Flinke discussie tot gevolg, veel huilen en schreeuwen.
In het revalidatiecentrum toen zij haar arm en been nog niet kon bewegen moest ze zelfstandig in de rolstoel eten en drinken pakken. Werkelijk alles zelf.
maandag 6 januari 2025 om 21:22
Ik heb meerdere gesprekken gehad in het revalidatiecentrum. Het laatste gesprek was met haar arts en coach op locatie. Hun bleven herhalend zeggen dat er veel emoties bij komen kijken, ik moet blijven proberen haar te stimuleren en motiveren dingen zelf te ondernemen. Ze konden het zich moeilijk voorstellen omdat mijn moeder daar extreem gemotiveerd was en altijd alles zelf deed. Ze adviseerden mij om met een psycholoog te praten omdat ze zagen wat een impact haar thuiskomst op mij had. Ik heb daarom mijn huisarts gebeld, maar heb nu een praktijkondersteuner i.v.m. wachttijden van psycholoog.
dinsdag 7 januari 2025 om 18:30
Probeer je het ook met kamers? Dat gaat mogelijk sneller dan met een huurwoning. Je moet ergens beginnen, en dat je thuis weg moet lijkt me duidelijk..
Veel sterkte!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
