Overig
alle pijlers
Mantelzorg wordt mentaal te zwaar
maandag 6 januari 2025 om 13:47
Lieve iedereen,
Ik wil vooral even van mij afschrijven, eventueel wat adviezen ontvangen en even ontluchten.
In december 2023 werd mijn moeder ernstig ziek. Ik heb destijds zonder enige twijfel mijn school en stage op een laag pitje gezet en ik ben full time gaan mantelzorgen. Ik had sowieso niet echt een keus, want familie en instanties lieten mij nogal in de steek.
Ik heb er altijd dag en nacht alleen voor gestaan, omdat elke schreeuw om hulp werd afgewimpeld met "het is moeilijk, maar je kan het." Of "het is nou eenmaal niet anders." Godzijdank heeft ze het overleefd en is ze schoonverklaard. Ik had mijn studie weer opgepakt, heb mijn stage af kunnen ronden en met wat vertraging toch eindelijk afgestudeerd.
Vlak voor mijn afstuderen heeft mijn moeder een CVA gehad. Ze heeft 1 maand in een revalidatiecentrum gerevalideerd en is thuis. Ze kan alles weer, maar ze wilt/doet niks. Ik heb geprobeerd met haar te praten, uiteraard begrip getoond voor haar situatie en haar geprobeerd te stimuleren om dingen weer op te pakken. Ik ga binnenkort beginnen met werken en ik heb zeer onregelmatige diensten. Dag, avond en nachtdiensten. Ik vind het wat eng om haar alleen te laten, omdat ze zelf niet veel wilt doen thuis en ik nooit heb kunnen zien of ik dingen in huis moet aanpassen voor haar veiligheid. In het revalidatiecentrum was ze altijd bezig en deed ze werkelijk alles zelf. Helaas wilt ze thuis gewoon niks zelf doen. Ik kan echt heel goed begrijpen dat het voor haar ontzettend heftig is geweest en het traumatisch is. Ook dat zij mentaal niet goed in haar vel zit, maar ik merk dat wat ik ook doe gewoon nooit wat goed genoeg is.
Het huishouden doe ik uiteraard, maar heel de dag door wordt ik gecommandeerd. "Pak eens water, zet eens koffie voor me, ga eens boodschappen doen, maak de wc even schoon, ga afwassen, zet de wasmachine aan, smeer eens een boterham voor me, geef m'n glas eens aan, geef de planten water, haal nog eens een doekje over de tafel, stofzuig nog maar een keer etc." Héél de dag door. Ik ben heel de dag bezig mijn moeder te bedienen, het huishouden te doen, enzovoorts. Maar het is gewoon nooit goed genoeg en ik loop zó op eieren. Ik heb nooit een glimlachje gezien of een dankjewel gehoord. Dag in dag uit loopt ze te zuchten. Als ik niet reageer nog harder. Als ik zeg je kan prima zelf een flesje water pakken krijg ik een schreeuwend antwoord "alles is te veel gevraagd." En een hele show.
Als ik ook maar wat zeg wordt ik afgesnauwd. Als ik vraag wat ze wilt eten "zoek het maar uit, het is toch niet te eten wat jij maakt." In het revalidatiecentrum kookte ze elke dag zelf.. Ik vertelde heel enthousiast over mijn nieuwe werk aan mijn vader die op bezoek kwam en ze schreeuwde ineens "houd er nou eens over op, ik wordt er niet goed van. Vraag maar een uitkering aan dan hoef je niet te werken met dat gezeik van je." Ik was zó blij dat iemand eens vroeg of ik zin had in mijn nieuwe werk, want ik kan oprecht niet wachten om te starten en het voelt als vrijheid. Het gaat gewoon hele dagen zo door. Ik vind het echt niet erg dat ik taken moet overnemen, maar het wordt gewoon niet in dank afgenomen en ik ben hele dagen bezig met het huishouden en bedienen van mijn moeder om te voorkomen dat ik wordt uitgetoeferd voor van alles en nog wat. Zodra ik maar iets vraag of zeg wat niet over haar gaat zucht ze, snauwt ze me af of negeert me volkomen. Het is mentaal zó slopend.
Ik kan gewoon niks zeggen, vragen of doen zonder afgesnauwd te worden en ik "vlucht" elke keer net voordat ik ontplof en ga rondjes rijden in de auto om tot rust te komen. Ik kan gewoon niet meer, ik ben op en mentaal zo uitgeput. Ik zit hele dagen mijn tranen in te houden en wanneer kan laat ik ze vloeien. Ik voel me zo ongewaardeerd en waardeloos. Zó geprobeerd geduld met mijn moeder te hebben en haar situatie te begrijpen. Het wordt alleen maar erger en ik weet niet hoe ik werk en de zorg voor haar straks moet gaan combineren. Mijn moeder verwacht dat ik elke dag eten voor haar kook voorgaand mijn avonddiensten. Dat ik elke ochtend voor een dagdienst een kan koffie neerzet en boterhammen smeer. Ik begrijp het niet, ze deed in dat centrum gewoon alles zelf en ze werd ontslagen omdat ze nergens hulp bij nodig had. Ik vind het zo dubbel, vooral omdat ze bijna alles zelf doet wanneer mijn vriend er bij is op (wat begrijpelijk is) huishoudelijke taken na.
Ook hoor ik haar mij continu helemaal zwartpraten tegen anderen dat ze zoveel thuis doet, ik geen reet doe en overal te bedonderd voor ben. Het tegendeel is waar en het voelt gewoon elke keer weer als een steek in mijn rug als ik haar weer zo tekeer hoor gaan over mij. Ik kan uren door gaan. Ik kan werkelijk waar niks zeggen thuis over niks, want ik wordt continu afgesnauwd en ze doet zó lelijk tegen mij.
Ik heb de laatste tijd continu de raarste nachtmerries, vaak dezelfde die zich maar blijven herhalen en ik vind het doodeng. Ik voel mij in mijn slaap zelfs extreem opgejaagd en mijn vriend heeft al meermaals zijn zorgen geuit dat hij bang is dat ik vandaag of morgen opgebrand ben.
Ik weet het gewoon even niet meer en moest mijn verhaal ergens delen.
Liefs, Yasmin
Ik wil vooral even van mij afschrijven, eventueel wat adviezen ontvangen en even ontluchten.
In december 2023 werd mijn moeder ernstig ziek. Ik heb destijds zonder enige twijfel mijn school en stage op een laag pitje gezet en ik ben full time gaan mantelzorgen. Ik had sowieso niet echt een keus, want familie en instanties lieten mij nogal in de steek.
Ik heb er altijd dag en nacht alleen voor gestaan, omdat elke schreeuw om hulp werd afgewimpeld met "het is moeilijk, maar je kan het." Of "het is nou eenmaal niet anders." Godzijdank heeft ze het overleefd en is ze schoonverklaard. Ik had mijn studie weer opgepakt, heb mijn stage af kunnen ronden en met wat vertraging toch eindelijk afgestudeerd.
Vlak voor mijn afstuderen heeft mijn moeder een CVA gehad. Ze heeft 1 maand in een revalidatiecentrum gerevalideerd en is thuis. Ze kan alles weer, maar ze wilt/doet niks. Ik heb geprobeerd met haar te praten, uiteraard begrip getoond voor haar situatie en haar geprobeerd te stimuleren om dingen weer op te pakken. Ik ga binnenkort beginnen met werken en ik heb zeer onregelmatige diensten. Dag, avond en nachtdiensten. Ik vind het wat eng om haar alleen te laten, omdat ze zelf niet veel wilt doen thuis en ik nooit heb kunnen zien of ik dingen in huis moet aanpassen voor haar veiligheid. In het revalidatiecentrum was ze altijd bezig en deed ze werkelijk alles zelf. Helaas wilt ze thuis gewoon niks zelf doen. Ik kan echt heel goed begrijpen dat het voor haar ontzettend heftig is geweest en het traumatisch is. Ook dat zij mentaal niet goed in haar vel zit, maar ik merk dat wat ik ook doe gewoon nooit wat goed genoeg is.
Het huishouden doe ik uiteraard, maar heel de dag door wordt ik gecommandeerd. "Pak eens water, zet eens koffie voor me, ga eens boodschappen doen, maak de wc even schoon, ga afwassen, zet de wasmachine aan, smeer eens een boterham voor me, geef m'n glas eens aan, geef de planten water, haal nog eens een doekje over de tafel, stofzuig nog maar een keer etc." Héél de dag door. Ik ben heel de dag bezig mijn moeder te bedienen, het huishouden te doen, enzovoorts. Maar het is gewoon nooit goed genoeg en ik loop zó op eieren. Ik heb nooit een glimlachje gezien of een dankjewel gehoord. Dag in dag uit loopt ze te zuchten. Als ik niet reageer nog harder. Als ik zeg je kan prima zelf een flesje water pakken krijg ik een schreeuwend antwoord "alles is te veel gevraagd." En een hele show.
Als ik ook maar wat zeg wordt ik afgesnauwd. Als ik vraag wat ze wilt eten "zoek het maar uit, het is toch niet te eten wat jij maakt." In het revalidatiecentrum kookte ze elke dag zelf.. Ik vertelde heel enthousiast over mijn nieuwe werk aan mijn vader die op bezoek kwam en ze schreeuwde ineens "houd er nou eens over op, ik wordt er niet goed van. Vraag maar een uitkering aan dan hoef je niet te werken met dat gezeik van je." Ik was zó blij dat iemand eens vroeg of ik zin had in mijn nieuwe werk, want ik kan oprecht niet wachten om te starten en het voelt als vrijheid. Het gaat gewoon hele dagen zo door. Ik vind het echt niet erg dat ik taken moet overnemen, maar het wordt gewoon niet in dank afgenomen en ik ben hele dagen bezig met het huishouden en bedienen van mijn moeder om te voorkomen dat ik wordt uitgetoeferd voor van alles en nog wat. Zodra ik maar iets vraag of zeg wat niet over haar gaat zucht ze, snauwt ze me af of negeert me volkomen. Het is mentaal zó slopend.
Ik kan gewoon niks zeggen, vragen of doen zonder afgesnauwd te worden en ik "vlucht" elke keer net voordat ik ontplof en ga rondjes rijden in de auto om tot rust te komen. Ik kan gewoon niet meer, ik ben op en mentaal zo uitgeput. Ik zit hele dagen mijn tranen in te houden en wanneer kan laat ik ze vloeien. Ik voel me zo ongewaardeerd en waardeloos. Zó geprobeerd geduld met mijn moeder te hebben en haar situatie te begrijpen. Het wordt alleen maar erger en ik weet niet hoe ik werk en de zorg voor haar straks moet gaan combineren. Mijn moeder verwacht dat ik elke dag eten voor haar kook voorgaand mijn avonddiensten. Dat ik elke ochtend voor een dagdienst een kan koffie neerzet en boterhammen smeer. Ik begrijp het niet, ze deed in dat centrum gewoon alles zelf en ze werd ontslagen omdat ze nergens hulp bij nodig had. Ik vind het zo dubbel, vooral omdat ze bijna alles zelf doet wanneer mijn vriend er bij is op (wat begrijpelijk is) huishoudelijke taken na.
Ook hoor ik haar mij continu helemaal zwartpraten tegen anderen dat ze zoveel thuis doet, ik geen reet doe en overal te bedonderd voor ben. Het tegendeel is waar en het voelt gewoon elke keer weer als een steek in mijn rug als ik haar weer zo tekeer hoor gaan over mij. Ik kan uren door gaan. Ik kan werkelijk waar niks zeggen thuis over niks, want ik wordt continu afgesnauwd en ze doet zó lelijk tegen mij.
Ik heb de laatste tijd continu de raarste nachtmerries, vaak dezelfde die zich maar blijven herhalen en ik vind het doodeng. Ik voel mij in mijn slaap zelfs extreem opgejaagd en mijn vriend heeft al meermaals zijn zorgen geuit dat hij bang is dat ik vandaag of morgen opgebrand ben.
Ik weet het gewoon even niet meer en moest mijn verhaal ergens delen.
Liefs, Yasmin
maandag 6 januari 2025 om 19:40
maandag 6 januari 2025 om 19:42
maandag 6 januari 2025 om 19:46
Wat een nare situatie. Zoals he bu hier overkomt doe je het hartstikke goed! Je verdient grote complimenten.
Ik zou nog kijken naar een mantelzorgmakelaar. Die ondersteunen daadwerkelijk mantelzorger en kijken naar draagkracht/last.
Heb je verder iemand bij wie je regelmatig even kan blussen? Even paar uurtjes dingen mee kan doen waar je energie van krijgt. Of zelfs een nachtje kan logeren.
Zo te lezen kan je moeder prima voor zichzelf zorgen.
Het had denk ik een groot verschil gemaakt als je wel gewaardeerd werd om alles wat je voor haar deed. Moet je haar ook let de verzorging helpen?
Ik zou nog kijken naar een mantelzorgmakelaar. Die ondersteunen daadwerkelijk mantelzorger en kijken naar draagkracht/last.
Heb je verder iemand bij wie je regelmatig even kan blussen? Even paar uurtjes dingen mee kan doen waar je energie van krijgt. Of zelfs een nachtje kan logeren.
Zo te lezen kan je moeder prima voor zichzelf zorgen.
Het had denk ik een groot verschil gemaakt als je wel gewaardeerd werd om alles wat je voor haar deed. Moet je haar ook let de verzorging helpen?
maandag 6 januari 2025 om 19:50
Ik zou helemaal geen extra uren of werkdagen gaan verzinnen.Voornu schreef: ↑06-01-2025 19:40Wat afschuwelijk TO, dit is niet te doen zo.
Kan je bij je vader of partner terecht om daar tot rust te komen? Dan zou ik als ik jou was gewoon wat extra werkdagen/uren verzinnen en kijken of je ergens anders tot rust kan komen. Dat dwingt haar hopelijk om meer zelf op te pakken.
Kan moeder daar weer boos over worden als ze er ooit op uit komt.
Opstartster is volwassen en afgestudeerd.
Dus ik zou gewoon stilaan een eigen leven gaan opbouwen buiten de deur.
Zonder leugens. Met de mededeling dat je best wil helpen en een deel wil doen.
Maar dat je de hele bollewinkel niet trekt - zeker niet als niets ooit goed genoeg is - en dat ze een deel ook zelf kan.
Ofwel komt er dan veel meer gescheld en gehuil waardoor ze je alleen maar sneller het huis uitjaagt naar zo'n beetje gelijk welke kamer of gelijk welke bank bij vriend, familie, ....
Ofwel komt er misschien ooit een keer gedeeltelijke berusting bij moeder.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 6 januari 2025 om 19:56
TO zit er nu middenin en heeft geen (vaste) plek waar ze naartoe kan. Er is sprake van emotionele mishandeling en uitputting. Als TO door een leugen de (beperkte) lieve vrede bewaart en daarmee tijd voor zichzelf creert, is daar m.i. niets mis mee. Kan me namelijk voorstellen dat ze nu niet nog meer strijd aankan. Misschien ook wel, dat is aan TO.Wissewis schreef: ↑06-01-2025 19:50Ik zou helemaal geen extra uren of werkdagen gaan verzinnen.
Kan moeder daar weer boos over worden als ze er ooit op uit komt.
Opstartster is volwassen en afgestudeerd.
Dus ik zou gewoon stilaan een eigen leven gaan opbouwen buiten de deur.
Zonder leugens. Met de mededeling dat je best wil helpen en een deel wil doen.
Maar dat je de hele bollewinkel niet trekt - zeker niet als niets ooit goed genoeg is - en dat ze een deel ook zelf kan.
Ofwel komt er dan veel meer gescheld en gehuil waardoor ze je alleen maar sneller het huis uitjaagt naar zo'n beetje gelijk welke kamer of gelijk welke bank bij vriend, familie, ....
Ofwel komt er misschien ooit een keer gedeeltelijke berusting bij moeder.
maandag 6 januari 2025 om 19:58
Dus dan is het misschien een geval makkelijk uitgevallen. Of wat anders. Huisarts zou een goed startpunt zijn, of het revalidatiecentrum voor duiding. Hoe deed ze dingen daar? Moest het omdat ze het kon? Met of zonder tegenzin etc?
maandag 6 januari 2025 om 21:12
Ik ga regelmatig naar mijn vriend toe en naar vrienden om tot rust te komen zover kan. Maar ik neem het toch elke keer mee.Itsnojoke schreef: ↑06-01-2025 19:42Eens, dit is geen mantelzorg. Ze kan het immers zelf. Wat zegt je vader hierover? Dit is inderdaad emotionele mishandeling, niets minder, en je hebt het volste recht om alles te doen om je daaraan te onttrekken.
Kun je bij je vriend terecht? Of vast op wat huurwoningen reageren?
Ik reageer al een flinke tijd actief op sociale huurwoningen, helaas nog zonder resultaat
maandag 6 januari 2025 om 21:19
Mijn moeder heeft mijn tante vrijdag weggestuurd omdat mijn tante haar probeerde duidelijk te maken dat het pure gemakzucht is en het haar op viel dat zij alles aan mij vroeg. Flinke discussie tot gevolg, veel huilen en schreeuwen.
In het revalidatiecentrum toen zij haar arm en been nog niet kon bewegen moest ze zelfstandig in de rolstoel eten en drinken pakken. Werkelijk alles zelf.
maandag 6 januari 2025 om 21:22
Ik heb meerdere gesprekken gehad in het revalidatiecentrum. Het laatste gesprek was met haar arts en coach op locatie. Hun bleven herhalend zeggen dat er veel emoties bij komen kijken, ik moet blijven proberen haar te stimuleren en motiveren dingen zelf te ondernemen. Ze konden het zich moeilijk voorstellen omdat mijn moeder daar extreem gemotiveerd was en altijd alles zelf deed. Ze adviseerden mij om met een psycholoog te praten omdat ze zagen wat een impact haar thuiskomst op mij had. Ik heb daarom mijn huisarts gebeld, maar heb nu een praktijkondersteuner i.v.m. wachttijden van psycholoog.
dinsdag 7 januari 2025 om 18:30
Probeer je het ook met kamers? Dat gaat mogelijk sneller dan met een huurwoning. Je moet ergens beginnen, en dat je thuis weg moet lijkt me duidelijk..
Veel sterkte!
maandag 3 maart 2025 om 13:06
Daar ben ik weer..
Ik moet echt even mijn ei kwijt weer.
De laatste tijd gaat het mentaal echt niet goed met mij. Ik kom nooit aan mijn eigen dingen toe en ik ben zo op.
Moeder snauwt me dag in dag uit af. Sinds ze haar CVA heeft gehad is de sfeer thuis om te snijden, maar het lijkt alleen maar erger te worden.
Als ik ergens mee bezig ben komt ze naast me staan met iets anders. Doe dit even, doe dat even, haal de wasmand even, zet de was even aan, doe de was in de droger. Als ik zeg ma, ik ben nu even aan het koken en ik doe het daarna is het huis te klein.
Ik werk de laatste weken ontzettend veel en onregelmatig wat fysiek en mentaal veel van mij vraagt. Ik probeer te sparen om z.s.m. samen met vriend te kunnen kopen. Daarnaast heb ik natuurlijk mijn moeder met een negatieve energie van jewelste.
Mijn cliënten hebben zelfs door dat er iets speelt. Ze hebben regelmatig gevraagd of het wel goed met mij gaat en of ik niet even "vrij" moet nemen. Ik schrok hier van, want de laatste die dit mee zouden mogen krijgen zijn de cliënten. Ik vroeg waar deze vraag vandaan kwam, cliënt gaf aan dat ik afwezig overkom. Dit is een beste eye opener geweest voor mij.
Moeders lontje is kort, te kort. Van de week heeft ze flink wat servies uit de kasten gegooid, want volgens haar heb ik het verkeerd neergezet en daar werd ze boos om. Ze vergeet veel waardoor ik veel moet herhalen en elke keer als ik zeg dat ik niet kan i.v.m. werk wordt ze boos. Het is allemaal mijn schuld, ik moet maar vrij nemen, ik werk te veel en ik moet maar ontslag nemen. Dit negeer ik uiteraard, maar het is niet leuk dit hele dagen te horen.
Hele dagen door zuchten, steunen, kreunen en mij zwart praten bij familie dat ik geen reet uitvoer. Afijn, zelfde verhaal als de vorige keer. Maar ik merk dat het echt veel erger word. Als ik op het punt sta de deur uit te gaan dan is het schreeuwen en ben ik egoïstisch dat ik "leuke dingen" doe voor mijzelf en niks thuis. Onder "leuke dingen" wordt werken bedoeld.
Ik heb meer losgelaten en niet meer gedaan. Ik laat haar scènes schoppen en kan daar nu beter mee omgaan. Het is alleen echt niet meer te doen voor mij op deze manier. Het is nooit goed en alles is fout. Ik was een keer niet in staat om boodschappen te doen omdat ik een dubbele dienst (op eigen verzoek) werkte. Resultaat: tante schreeuwend aan de telefoon dat mijn moeder huilend heeft gebeld dat ik haar verwaarloos en ze zonder boodschappen zat. Probeerde uit te leggen dat alles uit puilt van de boodschappen en ik tegen mijn moeder had gezegd dat het prima een dag kan wachten en anders ze online maar moet bestellen. Tante hing op, 2 weken niet tegen mij gepraat en moeder boos. Ik heb het idee dat ze zelf vergeet dat de boodschappen al zijn/waren gedaan, maar als ik haar ergens op attendeer is ze niet te pruimen. Er word meer weggegooid dan gegeten, maar dat is mijn schuld volgens haar..
De negatieve energie vreet meer van mij dan werken. Ik rijd doelloos rondjes in de auto, wandel mijzelf verloren op mijn vrije dagen omdat ik niet thuis wil zijn. Ik verlang zo naar 1 dagje rust. 1 dag even helemaal niks.
Hoe moe ik ook ben, ik probeer elke openstaande dienst te pakken die ik pakken kan, hoe hectisch en zwaar de groepen ook zijn. Werk is mijn rust geworden terwijl ik daar nooit tot rust kan komen. Ik slaap dermate slecht dat ik ontzettend veel last heb van paniekaanvallen overdag. Ik voel me continu gejaagd. Ik weet het niet meer.
Ik heb mijn operatie uitgesteld, want de gedachte 2 weken met ma thuiszitten trek ik niet. Ik loop liever door met pijn en ongemak dan thuis zitten.
Ik ben 2 weken geleden dusdanig ontploft dat ik bang voor mijzelf werd. Als mijn vriend mij niet uit die situatie had getrokken had ik alles kapot gesmeten.
De gemeente, schoonmoeder en vrienden op blote knieën gesmeekt of ik daar terecht kan m.b.t. onderdak, maar dat gaat niet.
Huishoudelijke hulp ingehuurd voor 1,5 uur per week i.v.m. de kosten voor de grotere dingen zoals badkamer, keuken, toilet om mijzelf wat te ontlasten. Dit is de enige aanzienlijke opluchting momenteel.
Daar boven op wilt mijn moeder dat ik haar volledige huurtoeslag maandelijks overmaak naar haar, want ze beweert deze volledig kwijt te gaan raken door mij. Dit snap ik, maar ik heb het uitgerekend en met mijn inkomen (die is niet zo bizar hoog) zou ze maar 100 gekort worden, maar hier is ze het niet mee eens. Ik betaal al zolang als ik mij kan herinneren mijn eigen boodschappen, dus haar redenering van "de rest is boodschappengeld" vind ik niet terecht.
Ik weet gewoon niet meer bij welke instanties ik nog terecht kan. Ik heb mij aangemeld bij een mantelzorgorganisatie en daar worden wel eens avonden georganiseerd om bijv. Te koken met andere mantelzorgers. Ik heb dit een kans gegeven, maar ik zat daar als "jong ding" tussen flink wat andere (met respect) ouderen die in een totaal andere situatie verkeren dan mij.
Daarnaast ben ik doodsbang dat mijn relatie dit niet gaat overleven. Het loopt stroef omdat ik mij nooit op hem kan focussen. Ik ben of te moe, chagrijnig of ik ben afstandelijk.
Huisarts zegt niet meer dan "ja, heel zwaar en vervelend. Vooral door zoeken naar een eigen plekje hoor! Lekker door sparen."
Via de gemeente voor elkaar gekregen dat ma een wmo taxi pas heeft en daar gebruik van kan maken i.p.v. dat ik continu moet rijden.
Sorry voor de klaagzang weer, maar ik heb het idee dat er op dit forum meer "geluisterd" wordt dan door een ieder om mij heen.
Ik moet echt even mijn ei kwijt weer.
De laatste tijd gaat het mentaal echt niet goed met mij. Ik kom nooit aan mijn eigen dingen toe en ik ben zo op.
Moeder snauwt me dag in dag uit af. Sinds ze haar CVA heeft gehad is de sfeer thuis om te snijden, maar het lijkt alleen maar erger te worden.
Als ik ergens mee bezig ben komt ze naast me staan met iets anders. Doe dit even, doe dat even, haal de wasmand even, zet de was even aan, doe de was in de droger. Als ik zeg ma, ik ben nu even aan het koken en ik doe het daarna is het huis te klein.
Ik werk de laatste weken ontzettend veel en onregelmatig wat fysiek en mentaal veel van mij vraagt. Ik probeer te sparen om z.s.m. samen met vriend te kunnen kopen. Daarnaast heb ik natuurlijk mijn moeder met een negatieve energie van jewelste.
Mijn cliënten hebben zelfs door dat er iets speelt. Ze hebben regelmatig gevraagd of het wel goed met mij gaat en of ik niet even "vrij" moet nemen. Ik schrok hier van, want de laatste die dit mee zouden mogen krijgen zijn de cliënten. Ik vroeg waar deze vraag vandaan kwam, cliënt gaf aan dat ik afwezig overkom. Dit is een beste eye opener geweest voor mij.
Moeders lontje is kort, te kort. Van de week heeft ze flink wat servies uit de kasten gegooid, want volgens haar heb ik het verkeerd neergezet en daar werd ze boos om. Ze vergeet veel waardoor ik veel moet herhalen en elke keer als ik zeg dat ik niet kan i.v.m. werk wordt ze boos. Het is allemaal mijn schuld, ik moet maar vrij nemen, ik werk te veel en ik moet maar ontslag nemen. Dit negeer ik uiteraard, maar het is niet leuk dit hele dagen te horen.
Hele dagen door zuchten, steunen, kreunen en mij zwart praten bij familie dat ik geen reet uitvoer. Afijn, zelfde verhaal als de vorige keer. Maar ik merk dat het echt veel erger word. Als ik op het punt sta de deur uit te gaan dan is het schreeuwen en ben ik egoïstisch dat ik "leuke dingen" doe voor mijzelf en niks thuis. Onder "leuke dingen" wordt werken bedoeld.
Ik heb meer losgelaten en niet meer gedaan. Ik laat haar scènes schoppen en kan daar nu beter mee omgaan. Het is alleen echt niet meer te doen voor mij op deze manier. Het is nooit goed en alles is fout. Ik was een keer niet in staat om boodschappen te doen omdat ik een dubbele dienst (op eigen verzoek) werkte. Resultaat: tante schreeuwend aan de telefoon dat mijn moeder huilend heeft gebeld dat ik haar verwaarloos en ze zonder boodschappen zat. Probeerde uit te leggen dat alles uit puilt van de boodschappen en ik tegen mijn moeder had gezegd dat het prima een dag kan wachten en anders ze online maar moet bestellen. Tante hing op, 2 weken niet tegen mij gepraat en moeder boos. Ik heb het idee dat ze zelf vergeet dat de boodschappen al zijn/waren gedaan, maar als ik haar ergens op attendeer is ze niet te pruimen. Er word meer weggegooid dan gegeten, maar dat is mijn schuld volgens haar..
De negatieve energie vreet meer van mij dan werken. Ik rijd doelloos rondjes in de auto, wandel mijzelf verloren op mijn vrije dagen omdat ik niet thuis wil zijn. Ik verlang zo naar 1 dagje rust. 1 dag even helemaal niks.
Hoe moe ik ook ben, ik probeer elke openstaande dienst te pakken die ik pakken kan, hoe hectisch en zwaar de groepen ook zijn. Werk is mijn rust geworden terwijl ik daar nooit tot rust kan komen. Ik slaap dermate slecht dat ik ontzettend veel last heb van paniekaanvallen overdag. Ik voel me continu gejaagd. Ik weet het niet meer.
Ik heb mijn operatie uitgesteld, want de gedachte 2 weken met ma thuiszitten trek ik niet. Ik loop liever door met pijn en ongemak dan thuis zitten.
Ik ben 2 weken geleden dusdanig ontploft dat ik bang voor mijzelf werd. Als mijn vriend mij niet uit die situatie had getrokken had ik alles kapot gesmeten.
De gemeente, schoonmoeder en vrienden op blote knieën gesmeekt of ik daar terecht kan m.b.t. onderdak, maar dat gaat niet.
Huishoudelijke hulp ingehuurd voor 1,5 uur per week i.v.m. de kosten voor de grotere dingen zoals badkamer, keuken, toilet om mijzelf wat te ontlasten. Dit is de enige aanzienlijke opluchting momenteel.
Daar boven op wilt mijn moeder dat ik haar volledige huurtoeslag maandelijks overmaak naar haar, want ze beweert deze volledig kwijt te gaan raken door mij. Dit snap ik, maar ik heb het uitgerekend en met mijn inkomen (die is niet zo bizar hoog) zou ze maar 100 gekort worden, maar hier is ze het niet mee eens. Ik betaal al zolang als ik mij kan herinneren mijn eigen boodschappen, dus haar redenering van "de rest is boodschappengeld" vind ik niet terecht.
Ik weet gewoon niet meer bij welke instanties ik nog terecht kan. Ik heb mij aangemeld bij een mantelzorgorganisatie en daar worden wel eens avonden georganiseerd om bijv. Te koken met andere mantelzorgers. Ik heb dit een kans gegeven, maar ik zat daar als "jong ding" tussen flink wat andere (met respect) ouderen die in een totaal andere situatie verkeren dan mij.
Daarnaast ben ik doodsbang dat mijn relatie dit niet gaat overleven. Het loopt stroef omdat ik mij nooit op hem kan focussen. Ik ben of te moe, chagrijnig of ik ben afstandelijk.
Huisarts zegt niet meer dan "ja, heel zwaar en vervelend. Vooral door zoeken naar een eigen plekje hoor! Lekker door sparen."
Via de gemeente voor elkaar gekregen dat ma een wmo taxi pas heeft en daar gebruik van kan maken i.p.v. dat ik continu moet rijden.
Sorry voor de klaagzang weer, maar ik heb het idee dat er op dit forum meer "geluisterd" wordt dan door een ieder om mij heen.
maandag 3 maart 2025 om 13:23
maandag 3 maart 2025 om 13:46
Dit heb ik geprobeerd. Nadeel was bewijs van inschrijving opleiding. Je betaald dan volle pof aan lesgeld ongeacht of je gaat of niet.
maandag 3 maart 2025 om 13:47
Ik ben gewoon Nederlands, maar ik begrijp je insteek.Explorista schreef: ↑03-03-2025 13:23Een heel dikke omhelzing voor jou.
Wat een rotsituatie. Zo kan je thuis toch niet uitrusten.
Kom je uit een familiecultuur/familiesysteem waar je respect, respect en nog eens respect voor je ouders moet hebben?
maandag 3 maart 2025 om 13:57
Je moeder is knettergek, mishandelt jou en jij moet daar zsm weg.
Kun je in een stacaravan of in een vakantiehuisje gaan huren? Op kamers vond ik ook een goede suggestie, bij de particuliere organisaties hoef je geen bewijs van inschrijving voor een studie te hebben. Is kamernet nog een veel gebruikt medium? Of kun je proberen om iets te vinden in facebookgroepen?
Heeft veilig thuis nog tips? Bellen met een woningbouwcorporatie?
En kun je je zolang je er woont terugtrekken op je eigen kamer? Dat je van x tot x tijd kookt en dingen wilt klaarzetten bijv. En daarna niet meer. Koptelefoon op en je moeder even blokkeren.
Kun je in een stacaravan of in een vakantiehuisje gaan huren? Op kamers vond ik ook een goede suggestie, bij de particuliere organisaties hoef je geen bewijs van inschrijving voor een studie te hebben. Is kamernet nog een veel gebruikt medium? Of kun je proberen om iets te vinden in facebookgroepen?
Heeft veilig thuis nog tips? Bellen met een woningbouwcorporatie?
En kun je je zolang je er woont terugtrekken op je eigen kamer? Dat je van x tot x tijd kookt en dingen wilt klaarzetten bijv. En daarna niet meer. Koptelefoon op en je moeder even blokkeren.
maandag 3 maart 2025 om 14:16
Woningbouw zegt gewoon reageren zoals alle anderen, dat doe ik al jaren al voor haar cva.Obeantut schreef: ↑03-03-2025 13:57Je moeder is knettergek, mishandelt jou en jij moet daar zsm weg.
Kun je in een stacaravan of in een vakantiehuisje gaan huren? Op kamers vond ik ook een goede suggestie, bij de particuliere organisaties hoef je geen bewijs van inschrijving voor een studie te hebben. Is kamernet nog een veel gebruikt medium? Of kun je proberen om iets te vinden in facebookgroepen?
Heeft veilig thuis nog tips? Bellen met een woningbouwcorporatie?
En kun je je zolang je er woont terugtrekken op je eigen kamer? Dat je van x tot x tijd kookt en dingen wilt klaarzetten bijv. En daarna niet meer. Koptelefoon op en je moeder even blokkeren.
Terugtrekken doe ik al heel erg lang, maar thuis kom ik niet aan rust toe dus indien mogelijk ga ik werken of naar buiten.
Haar CVA heeft het gewoon 100x erger gemaakt. En ik weet dat dit kan voorkomen na een CVA ik heb hier in het revalidatiecentrum een cursus over gehad. Maar het feit dat ze er niks aan kan doen maakt het niet makkelijker.
maandag 3 maart 2025 om 14:22
Hoi TO, ik heb niet alles gelezen, mijn aandacht werd getrokken door de titel. Misschien zou je iets kunnen hebben aan contact met de landelijke vereniging https://www.mantelzorg.nl/ ? Of contact met een MEE-organisatie bij jou in de buurt: https://www.mee.nl/
Als ik het goed begrijp ben je nog jong, een fase waarin anderen hun vleugels uitslaan en eigen pad kiezen. Ik vind het naar om te lezen dat dat voor jou niet zo is. Er is fe laatste tijd meer aandacht voor jonge mantelzorgers, daar kan de landelijke vereniging je vast meer over vertellen. Misschien zijn er ook ontmoetingen voor jonge mantelzorgers bij jou in de buurt. Ik heb gelezen dat je moeder veel weer zelf kan en dat dit ook een patroon van eerder is, maar ik denk dat het raakvlak met mantelzorg er zeker nog is. Zo'n situatie vergroot patronen ook uit. Denk ik, ik ben geen professional.
Als ik het goed begrijp ben je nog jong, een fase waarin anderen hun vleugels uitslaan en eigen pad kiezen. Ik vind het naar om te lezen dat dat voor jou niet zo is. Er is fe laatste tijd meer aandacht voor jonge mantelzorgers, daar kan de landelijke vereniging je vast meer over vertellen. Misschien zijn er ook ontmoetingen voor jonge mantelzorgers bij jou in de buurt. Ik heb gelezen dat je moeder veel weer zelf kan en dat dit ook een patroon van eerder is, maar ik denk dat het raakvlak met mantelzorg er zeker nog is. Zo'n situatie vergroot patronen ook uit. Denk ik, ik ben geen professional.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
maandag 3 maart 2025 om 14:30
Ondanks het negatieve stigma zou ik echt contact opnemen met Veilig Thuis. Deze situatie is onhoudbaar! Heel veel sterkte.
Je moeder is jou echt emotioneel aan het mishandelen en vervolgens zwart te maken bij familie. Het stopt niet vanzelf, uit huis gaan zal de situatie waarschijnlijk wel wat verdragelijker maken, maar ook dan zal ze waarschijnlijk hiermee doorgaan.
Je moeder is jou echt emotioneel aan het mishandelen en vervolgens zwart te maken bij familie. Het stopt niet vanzelf, uit huis gaan zal de situatie waarschijnlijk wel wat verdragelijker maken, maar ook dan zal ze waarschijnlijk hiermee doorgaan.
maandag 3 maart 2025 om 14:31
Ik heb dit idd al gedaan en daarbij kwam ik in de mantelzorggroep terecht. Ik ben een paar keer geweest, maar de klik was er gewoon niet. Vooral ouderen die zorgen voor partner. Ook ouders van kinderen met een EMB. Ik ben dankbaar voor de ervaring, maar het was voor mij niet te vergelijken met wat hun allen doen voor elkaar. Vandaar dat ik er niet op mijn plek zat.canis-felis schreef: ↑03-03-2025 14:22Hoi TO, ik heb niet alles gelezen, mijn aandacht werd getrokken door de titel. Misschien zou je iets kunnen hebben aan contact met de landelijke vereniging https://www.mantelzorg.nl/ ? Of contact met een MEE-organisatie bij jou in de buurt: https://www.mee.nl/
Als ik het goed begrijp ben je nog jong, een fase waarin anderen hun vleugels uitslaan en eigen pad kiezen. Ik vind het naar om te lezen dat dat voor jou niet zo is. Er is fe laatste tijd meer aandacht voor jonge mantelzorgers, daar kan de landelijke vereniging je vast meer over vertellen. Misschien zijn er ook ontmoetingen voor jonge mantelzorgers bij jou in de buurt. Ik heb gelezen dat je moeder veel weer zelf kan en dat dit ook een patroon van eerder is, maar ik denk dat het raakvlak met mantelzorg er zeker nog is. Zo'n situatie vergroot patronen ook uit. Denk ik, ik ben geen professional.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
