Mantelzorg wordt mentaal te zwaar

Lieve iedereen,

Ik wil vooral even van mij afschrijven, eventueel wat adviezen ontvangen en even ontluchten.

In december 2023 werd mijn moeder ernstig ziek. Ik heb destijds zonder enige twijfel mijn school en stage op een laag pitje gezet en ik ben full time gaan mantelzorgen. Ik had sowieso niet echt een keus, want familie en instanties lieten mij nogal in de steek.

Ik heb er altijd dag en nacht alleen voor gestaan, omdat elke schreeuw om hulp werd afgewimpeld met "het is moeilijk, maar je kan het." Of "het is nou eenmaal niet anders."  Godzijdank heeft ze het overleefd en is ze schoonverklaard. Ik had mijn studie weer opgepakt, heb mijn stage af kunnen ronden en met wat vertraging toch eindelijk afgestudeerd.

Vlak voor mijn afstuderen heeft mijn moeder een CVA gehad. Ze heeft 1 maand in een revalidatiecentrum gerevalideerd en is thuis. Ze kan alles weer, maar ze wilt/doet niks. Ik heb geprobeerd met haar te praten, uiteraard  begrip getoond voor haar situatie en haar geprobeerd te stimuleren om dingen weer op te pakken. Ik ga binnenkort beginnen met werken en ik heb zeer onregelmatige diensten. Dag, avond en nachtdiensten. Ik vind het wat eng om haar alleen te laten, omdat ze zelf niet veel wilt doen thuis en ik nooit heb kunnen zien of ik dingen in huis moet aanpassen voor haar veiligheid. In het revalidatiecentrum was ze altijd bezig en deed ze werkelijk alles zelf. Helaas wilt ze thuis gewoon niks zelf doen. Ik kan echt heel goed begrijpen dat het voor haar ontzettend heftig is geweest en het traumatisch is. Ook dat zij mentaal niet goed in haar vel zit, maar ik merk dat wat ik ook doe gewoon nooit wat goed genoeg is.

Het huishouden doe ik uiteraard, maar heel de dag door wordt ik gecommandeerd. "Pak eens water, zet eens koffie voor me, ga eens boodschappen doen, maak de wc even schoon, ga afwassen, zet de wasmachine aan, smeer eens een boterham voor me, geef m'n glas eens aan, geef de planten water, haal nog eens een doekje over de tafel, stofzuig nog maar een keer etc." Héél de dag door. Ik ben heel de dag bezig mijn moeder te bedienen, het huishouden te doen, enzovoorts. Maar het is gewoon nooit goed genoeg en ik loop zó op eieren. Ik heb nooit een glimlachje gezien of een dankjewel gehoord. Dag in dag uit loopt ze te zuchten. Als ik niet reageer nog harder. Als ik zeg je kan prima zelf een flesje water pakken krijg ik een schreeuwend antwoord "alles is te veel gevraagd." En een hele show.

Als ik ook maar wat zeg wordt ik afgesnauwd. Als ik vraag wat ze wilt eten "zoek het maar uit, het is toch niet te eten wat jij maakt." In het revalidatiecentrum kookte ze elke dag zelf..  Ik vertelde heel enthousiast over mijn nieuwe werk aan mijn vader die op bezoek kwam en ze schreeuwde ineens "houd er nou eens over op, ik wordt er niet goed van. Vraag maar een uitkering aan dan hoef je niet te werken met dat gezeik van je." Ik was zó blij dat iemand eens vroeg of ik zin had in mijn nieuwe werk, want ik kan oprecht niet wachten om te starten en het voelt als vrijheid. Het gaat gewoon hele dagen zo door. Ik vind het echt niet erg dat ik taken moet overnemen, maar het wordt gewoon niet in dank afgenomen en ik ben hele dagen bezig met het huishouden en bedienen van mijn moeder om te voorkomen dat ik wordt uitgetoeferd voor van alles en nog wat. Zodra ik maar iets vraag of zeg wat niet over haar gaat zucht ze, snauwt ze me af of negeert me volkomen. Het is mentaal zó slopend.

Ik kan gewoon niks zeggen, vragen of doen zonder afgesnauwd te worden en ik "vlucht" elke keer net voordat ik ontplof en ga rondjes rijden in de auto om tot rust te komen. Ik kan gewoon niet meer, ik ben op en mentaal zo uitgeput. Ik zit hele dagen mijn tranen in te houden en wanneer kan laat ik ze vloeien. Ik voel me zo ongewaardeerd en waardeloos. Zó geprobeerd geduld met mijn moeder te hebben en haar situatie te begrijpen. Het wordt alleen maar erger en ik weet niet hoe ik werk en de zorg voor haar straks moet gaan combineren. Mijn moeder verwacht dat ik elke dag eten voor haar kook voorgaand mijn avonddiensten. Dat ik elke ochtend voor een dagdienst een kan koffie neerzet en boterhammen smeer. Ik begrijp het niet, ze deed in dat centrum gewoon alles zelf en ze werd ontslagen omdat ze nergens hulp bij nodig had. Ik vind het zo dubbel, vooral omdat ze bijna alles zelf doet wanneer mijn vriend er bij is op (wat begrijpelijk is) huishoudelijke taken na.

Ook hoor ik haar mij continu helemaal zwartpraten tegen anderen dat ze zoveel thuis doet, ik geen reet doe en overal te bedonderd voor ben. Het tegendeel is waar en het voelt gewoon elke keer weer als een steek in mijn rug als ik haar weer zo tekeer hoor gaan over mij. Ik kan uren door gaan. Ik kan werkelijk waar niks zeggen thuis over niks, want ik wordt continu afgesnauwd en ze doet zó lelijk tegen mij.

Ik heb de laatste tijd continu de raarste nachtmerries, vaak dezelfde die zich maar blijven herhalen en ik vind het doodeng. Ik voel mij in mijn slaap zelfs extreem opgejaagd en mijn vriend heeft al meermaals zijn zorgen geuit dat hij bang is dat ik vandaag of morgen opgebrand ben.

Ik weet het gewoon even niet meer en moest mijn verhaal ergens delen.

Liefs, Yasmin