Overig
alle pijlers
Mijn kat Seppie is doodgereden
donderdag 3 januari 2008 om 08:22
Pats. Boem. Weg. Leeg. Ik ben leeg. Vijf jaar mocht ik van mijn kereltje genieten en met een klap is alles voorbij. Mijn Seppie is weg. Ik heb vaker afscheid moeten nemen van poezen, oude, zieke poezen en dat kon ik een plek geven. Maar dit. Een jonge kat die zich drie slagen in de rondte genoot van zijn leventje. Een jager, maar ook een enorme knuffelkat. Een ondeugd, maar o zo lief. Sprinkhaantjes vangen die hij naar onze andere poes bracht en haar ermee liet spelen. Vijf jaar was ik verliefd, vertederd, heb ik genoten en ik weet dat ik blij moet zijn met de duizenden mooie herinneringen, maar dat kan me nu nog niet troosten. Lieve lieve Sep, ik mis je zo.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:21
Heb hetzelfde meegemaakt met mijn kater van 7 jaar. Op een dag was ie weg en bleef ie weg. Omdat hij wel vaker 1 à 2 weken wegbleef, maakt ik me wel zorgen, maar niet dat ie dood kon zijn. Na twee weken iedere ochtend en avond in de tuin zijn naam te hebben geroepen en met kattenbrokjes te hebben gerammeld, kreeg ik toch het bange vermoeden dat 'm iets overkomen was. Bij de Dierenambulance wisten ze me te vertellen dat er op de dag van zijn verdwijning al een zwarte kater was aangereden in mijn buurt. De vrouw die het was overkomen had de Dierenambulance gebeld en in overleg met hen en de dierenarts hebben ze besloten 'm in te laten slapen. Nooit heb ik hiervan bewijs gehad (hij had geen halsbandje en ze hebben de gemaakte foto niet meer terug kunnen vinden). Ik ben er dus maar vanuit gegaan dat het mijn lieve katertje was. Een half jaar later heb ik mijn andere kater van 10 jaar in moeten laten slapen, die was alle levenslust kwijt, at niets meer, poetste zichzelf niet meer en was een wrak geworden door het gemis van zijn vriend. Bleek dat ie ook nog verschrompelde hartklepjes had. Was ik binnen een half jaar mijn twee lieve vriendjes kwijt. Dus ik weet hoe het voelt, heel veel sterkte, Rubis!
vrijdag 4 januari 2008 om 14:59
Ik kan helemaal met je meeleven. Was ook helemaal verliefd op mijn katten Eentje is na 5 jaar onverwacht 'verdwenen' (vertrouw het voor geen meter, aangezien iemand een paar huizen verderop een enorme hekel aan hem had), na twee nieuwe katten te hebben gekregen is de ene een paar maanden geleden van de een op de andere dag erg ziek geworden en in mijn armen gestorven (voor de deur van de dierenarts) en de andere is pas geleden overleden. Dat was helemaal mijn favorietje en wat ik heel erg vind is dat ik niet eens afscheid heb kunnen nemen, want ik lag in het ziekenhuis. Gelukkig was poes niet alleen want mijn vriend was erbij toen hij doodging. Vind na maanden nog steeds haren en kan elke keer wel weer janken... of dan kom ik weer een verloren balletje tegen...
Ik heb geen goede raad voor je, alleen lekker huilen wanneer je wil, sommige mensen denken misschien 'het was maar een kat', maar daar kun je ook ontzettend veel verdriet van hebben!!!
Veel sterkte!
Ik heb geen goede raad voor je, alleen lekker huilen wanneer je wil, sommige mensen denken misschien 'het was maar een kat', maar daar kun je ook ontzettend veel verdriet van hebben!!!
Veel sterkte!
vrijdag 4 januari 2008 om 15:04
Je hebt helemaal gelijk egel, voor sommige is het echt een groot verdriet en verlies. Ik hoop als je nog een keer katten krijgt dat het "binnenkatten" zullen zijn, want elk verlies is erg maar zo jong maar door een ongeluk of moedwillig door buren is natuurlijk helemaal verschrikkelijk.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 4 januari 2008 om 18:13
Naski, wat vreselijk om zo snel achter elkaar twee katten te moeten verliezen. Seppie en mijn andere kat Kimmie zijn waren ook heel goede maatjes maar gelukkig merk ik aan Kimmie niets.
Egel, ik heb van Seppie ook geen afscheid kunnen nemen. We waren tijdens de feestdagen op familiebezoek (1000 km van huis - ik woon in Zuid-Frankrijk) en we hoorden van vrienden die voor de katten zorgden, dat Seppie al een paar dagen niet thuis was geweest. Wij zijn meteen terug naar huis gereden om hem te gaan zoeken en kwamen er vrij snel achter dat hij aangereden was. Een dorpsgenoot had hem al meegenomen en in de bossen bij de rivier begraven. Ik vind het spijtig dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, maar ben ook blij dat ze hem niet dagenlang langs de weg hebben laten liggen of ergens in een vuilcontainer gedumpt hebben (ze gaan hier in Frankrijk over het algemeen iets minder eerbiedig om met huisdieren).
Mylenevalerie, toen ik nog in Nederland woonde, had ik alleen maar binnenkatten, maar nu woon ik aan de rand van een bos en kan onmogelijk katten binnen houden. Dat zou ik ook niet meer willen, want ik heb Seppie wel het leventje gegeven wat hij wilde, ook al duurde het dan veel te kort....
Egel, ik heb van Seppie ook geen afscheid kunnen nemen. We waren tijdens de feestdagen op familiebezoek (1000 km van huis - ik woon in Zuid-Frankrijk) en we hoorden van vrienden die voor de katten zorgden, dat Seppie al een paar dagen niet thuis was geweest. Wij zijn meteen terug naar huis gereden om hem te gaan zoeken en kwamen er vrij snel achter dat hij aangereden was. Een dorpsgenoot had hem al meegenomen en in de bossen bij de rivier begraven. Ik vind het spijtig dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, maar ben ook blij dat ze hem niet dagenlang langs de weg hebben laten liggen of ergens in een vuilcontainer gedumpt hebben (ze gaan hier in Frankrijk over het algemeen iets minder eerbiedig om met huisdieren).
Mylenevalerie, toen ik nog in Nederland woonde, had ik alleen maar binnenkatten, maar nu woon ik aan de rand van een bos en kan onmogelijk katten binnen houden. Dat zou ik ook niet meer willen, want ik heb Seppie wel het leventje gegeven wat hij wilde, ook al duurde het dan veel te kort....
