Overig
alle pijlers
Persoonlijke ruimte
zaterdag 7 maart 2020 om 09:21
Goedemorgen!
Tips/advies gevraagd. Ik vind het verschrikkelijk als vreemden me aanraken. Ik heb het hierbij niet over iets seksueels of intimiderends. In verreweg de meeste gevallen is het een vrouw van 60+, die bijvoorbeeld mijn schouder vast pakt.
Ik werk al jaaaaren in een winkel en dat gebeurt heel vaak. Ik weet dat de intenties van diegene goed zijn en dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Nu zit ik al een tijdje in de ziektewet en heb ik er dus minder last van op het werk. Soms gebeurt dit ook wel eens zomaar. Zo was ik met mijn moeder aan het winkelen waarbij een voor ons vreemde vrouw ons aansprak, praatje maken, en daarbij mijn schouder vast greep.
Vanbinnen schreeuwt het bij mij zowat: blijf van me af! Maar goed, hoe kan ik dat netjes verwoorden? Als winkelmedewerker is dat al moeilijk omdat je iemand niet wil beledigen (toen iemand me op mijn kont sloeg had ik daar overigens geen problemen mee, dus het ligt wel aan de intenties van de 'aanraker'), maar ik merk dus nu ook dat buiten het werk ik daarin mijn grens niet aangeef. Ergens denk ik: gewoon hand van me afhalen en aangeven dat ik dat niet prettig vind. Maar ik heb nogal een 'freeze reactie'.
Dus hoe kan ik iemand op een vriendelijke manier duidelijk maken dat aanraking niet gewenst is, als ze zich van geen kwaad bewust zijn? Of als mijn bovenstaande reactie prima is, hoe kom ik over die drempel heen?
Tips/advies gevraagd. Ik vind het verschrikkelijk als vreemden me aanraken. Ik heb het hierbij niet over iets seksueels of intimiderends. In verreweg de meeste gevallen is het een vrouw van 60+, die bijvoorbeeld mijn schouder vast pakt.
Ik werk al jaaaaren in een winkel en dat gebeurt heel vaak. Ik weet dat de intenties van diegene goed zijn en dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Nu zit ik al een tijdje in de ziektewet en heb ik er dus minder last van op het werk. Soms gebeurt dit ook wel eens zomaar. Zo was ik met mijn moeder aan het winkelen waarbij een voor ons vreemde vrouw ons aansprak, praatje maken, en daarbij mijn schouder vast greep.
Vanbinnen schreeuwt het bij mij zowat: blijf van me af! Maar goed, hoe kan ik dat netjes verwoorden? Als winkelmedewerker is dat al moeilijk omdat je iemand niet wil beledigen (toen iemand me op mijn kont sloeg had ik daar overigens geen problemen mee, dus het ligt wel aan de intenties van de 'aanraker'), maar ik merk dus nu ook dat buiten het werk ik daarin mijn grens niet aangeef. Ergens denk ik: gewoon hand van me afhalen en aangeven dat ik dat niet prettig vind. Maar ik heb nogal een 'freeze reactie'.
Dus hoe kan ik iemand op een vriendelijke manier duidelijk maken dat aanraking niet gewenst is, als ze zich van geen kwaad bewust zijn? Of als mijn bovenstaande reactie prima is, hoe kom ik over die drempel heen?
zaterdag 7 maart 2020 om 17:18
Helaas voor je kan je niet alles ophangen aan 'de jeugd van tegenwoordig is weinig gewend / kan nergens meer tegen' en 'vroeger was alles beter'.pejeka schreef: ↑07-03-2020 16:46Ik denk dat het (mede) te maken heeft met het feit dat mensen steeds meer ontwend raken aan direct menselijk contact. Alles gaat via een schermpje tegenwoordig. Ik merk het ook aan jongeren (en onderzoek heeft dat ook aangetoond): gewoon telefoneren vinden ze in toenemende mate "eng", want te direct. Liever communiceren ze via een schermpje. Laatst hadden we een stagiair die even wat gegevens bij een relatie moest opvragen. Ik gaf hem het telefoonnummer van die relatie en vertelde hem exact wat hij moest vragen en bij welke afdeling hij moest zijn. Dus ik heb hem zo goed mogelijk voorbereid op dat (simpele) gesprekje. Zijn reactie was: moet ik écht bellen, kan ik niet mailen of appen ofzo? Direct contact is tegenwoordig blijkbaar "eng".
Om op het topic terug te komen: ik maak het regelmatig mee dat mensen die ik oppervlakkig ken en met wie ik een praatje maak, me even kort aanraken op de arm of de schouder. Niks bedreigends, niks op ongewenste plaatsen, niks wat mijn integriteit schaadt. Als ik dan zou terugdeinzen voor die vriendelijke oude buurvrouw die even haar hand op mijn onderarm legt, dan zou ik mezelf toch serieus gaan afvragen welk probleem ik had.
Even mezelf als voorbeeld: ik ben gediagnosticeerd met autisme en dat betekent dat ik prikkels anders ervaar dan mensen zonder autisme. Daar komt echt geen onwil bij kijken. Wat voor jou een simpel gesprekje is, kan voor mij een berg zijn waar niet tegenop te klimmen valt. En geheel on topic: wat jij ziet als 'niet bedreigende, niks op ongewenste plaatsen, ...'-aanrakingen, kan voor anderen gewoon echt niet prettig zijn. Heeft helemaal niets met tere zieltjes te maken, meer met dat we allemaal net even iets anders reageren. En hoe goed jij de aanraking ook bedoelt, het gaat niet alleen om jou. Mag alsjeblieft iemands grenzen voor wat betreft iemands eigen lichaam ook nog meetellen?
In this mad house we must all survive
zaterdag 7 maart 2020 om 17:23
Fijn om de herkenning hier te lezen van sommigen!
Teamavocado; ik ga het zeker ook bespreken in therapie. In principe heb ik geen problemen in communicatie en assertiviteit. Dit is gewoon een vaag grijs gebied voor velen... maar tips zijn altijd welkom.
Pejeka, ik snap ergens wel wat je bedoelt, bij mij heeft dat er niet echt iets mee te maken. Ik bel liever dan dat ik in de weer ga met appjes. Ik herken wel wat je zegt over dat bellen vaak een probleem is voor veel jongeren. Ik denk dat dat is omdat ze het gewoon niet zo vaak doen.
De paniek bij mij is niet zozeer dat ik aangeraakt wordt, maar dat ik niet weet hoe ik het netjes kan stoppen (aangezien degene die het doet zich van geen kwaad bewust is), en ik me dan een soort van gevangen voel in de situatie; ik ben de controle kwijt.
En dat zal vast allemaal te maken hebben met mijn problematiek, maar er zijn dus veel meer mensen die daar last van hebben zonder trauma's of stoornissen.
Ik denk dat het niet de bedoeling is dat mensen lijdzaam een naar gevoel ondergaan alleen omdat de ander het goed bedoeld. Ik denk dat het beter zou zijn als aanrakerige mensen andermans grenzen respecteren en het niet als een persoonlijke belediging zien als je het liever niet hebt. Het is gewoon niet nodig.
Teamavocado; ik ga het zeker ook bespreken in therapie. In principe heb ik geen problemen in communicatie en assertiviteit. Dit is gewoon een vaag grijs gebied voor velen... maar tips zijn altijd welkom.
Pejeka, ik snap ergens wel wat je bedoelt, bij mij heeft dat er niet echt iets mee te maken. Ik bel liever dan dat ik in de weer ga met appjes. Ik herken wel wat je zegt over dat bellen vaak een probleem is voor veel jongeren. Ik denk dat dat is omdat ze het gewoon niet zo vaak doen.
De paniek bij mij is niet zozeer dat ik aangeraakt wordt, maar dat ik niet weet hoe ik het netjes kan stoppen (aangezien degene die het doet zich van geen kwaad bewust is), en ik me dan een soort van gevangen voel in de situatie; ik ben de controle kwijt.
En dat zal vast allemaal te maken hebben met mijn problematiek, maar er zijn dus veel meer mensen die daar last van hebben zonder trauma's of stoornissen.
Ik denk dat het niet de bedoeling is dat mensen lijdzaam een naar gevoel ondergaan alleen omdat de ander het goed bedoeld. Ik denk dat het beter zou zijn als aanrakerige mensen andermans grenzen respecteren en het niet als een persoonlijke belediging zien als je het liever niet hebt. Het is gewoon niet nodig.
zaterdag 7 maart 2020 om 17:48
Je hoeft niks te stoppen als de aanraking slechts vluchtig is en niet verder gaat dan je arm of je schouder, die reflex moet je kwijt zien te raken. Er zijn maar weinig mensen die minutenlang hun handen over je lijf laten dwalen en doen ze dat wél, dan is dat ook niet behoorlijk. Maar je zult merken dat het in de meeste gevallen gaat om een vriendelijke kleine aanraking die niet meer dan een paar seconden duurt. Soms hoort dat gewoon bij even menselijk contact maken. Jouw integriteit wordt niet aangetast door een vriendelijke aanraking op je arm.GreenLadyFern schreef: ↑07-03-2020 17:23Fijn om de herkenning hier te lezen van sommigen!
Teamavocado; ik ga het zeker ook bespreken in therapie. In principe heb ik geen problemen in communicatie en assertiviteit. Dit is gewoon een vaag grijs gebied voor velen... maar tips zijn altijd welkom.
Pejeka, ik snap ergens wel wat je bedoelt, bij mij heeft dat er niet echt iets mee te maken. Ik bel liever dan dat ik in de weer ga met appjes. Ik herken wel wat je zegt over dat bellen vaak een probleem is voor veel jongeren. Ik denk dat dat is omdat ze het gewoon niet zo vaak doen.
De paniek bij mij is niet zozeer dat ik aangeraakt wordt, maar dat ik niet weet hoe ik het netjes kan stoppen (aangezien degene die het doet zich van geen kwaad bewust is), en ik me dan een soort van gevangen voel in de situatie; ik ben de controle kwijt.
En dat zal vast allemaal te maken hebben met mijn problematiek, maar er zijn dus veel meer mensen die daar last van hebben zonder trauma's of stoornissen.
Ik denk dat het niet de bedoeling is dat mensen lijdzaam een naar gevoel ondergaan alleen omdat de ander het goed bedoeld. Ik denk dat het beter zou zijn als aanrakerige mensen andermans grenzen respecteren en het niet als een persoonlijke belediging zien als je het liever niet hebt. Het is gewoon niet nodig.
En natuurlijk kun je vinden dat andere mensen zich moeten bedenken dat jij dat heel misschien niet leuk vindt, maar ándere mensen vinden ándere aspecten van menselijke interactie weer niet leuk misschien en als je dan álles aan banden gaat leggen, is spontane menselijke interactie op den duur niet meer mogelijk, want dan moet je bij ieder praatje dat je met iemand maakt eerst allerlei nono-s gaan bedenken alvorens je het gesprek kan beginnen. De spontaneïteit is er dan wel vanaf.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 7 maart 2020 om 18:12
PJK, ze geeft aan dat even een tikje op de schouder vervelend is maar overkomelijk, maar mensen leggen een hand op haar schouder en dat is wel een probleem. Wat ik heel goed kan begrijpen. Ze houden je dan vast, je moet blijkbaar op die plek blijven staan, en jij bent de sociaal minder prettige partij als jij die hand afschud. Terwijl de ander binnendringt in jouw persoonlijke zone.
Ik heb geen autisme, ik heb geen probleem met intimiteit maar ik vind de hand van een onbekende op mijn schouder (langer dan even een klopje) ook erg vervelend en onbetamelijk.
Ik heb geen autisme, ik heb geen probleem met intimiteit maar ik vind de hand van een onbekende op mijn schouder (langer dan even een klopje) ook erg vervelend en onbetamelijk.
zaterdag 7 maart 2020 om 18:22
Ik denk dat het aan de situatie ligt. Toen ik kanker had en ik eindelijk weer eens naar buiten kon na 7 maanden, legde een buurvrouw ook haar hand op mijn schouder in een sterkte-wensend gebaar, terwijl we een praatje maakten op straat. Geen enkel probleem, heel lief zelfs. Mocht een ander dat doen op een moment dat ik het als beklemmend ervaar (terwijl die persoon het niet zo bedoelt), dan doe ik een klein stapje opzij of achteruit en glijdt die hand vanzelf weg. Maar ik zie het niet als binnendringen. Ik denk er ook nooit over na. Mijn god, er zijn wel belangrijkere dingen in het leven dan een vriendschappelijke hand op je schouder. Wees blij dát je mensen om je heen hebt die je die vriendschappelijke hand bieden, in plaats van je druk te maken of die wel of niet in je aura binnendringt. Ga niet meteen van het slechtste uit en voel je niet meteen aangevallen of aangetast, zou ik zeggen. Houd op met je aangevallen of geïntimideerd voelen, maar probeer eerst eens te bedenken uit welke motieven die ander je even aanraakt en je zult zien dat dat in 99% van de gevallen goed bedoeld is. Wees dan gewoon blij met die goedbedoelende medemensen die je om je heen hebt, zou ik zeggen.Marana schreef: ↑07-03-2020 18:12PJK, ze geeft aan dat even een tikje op de schouder vervelend is maar overkomelijk, maar mensen leggen een hand op haar schouder en dat is wel een probleem. Wat ik heel goed kan begrijpen. Ze houden je dan vast, je moet blijkbaar op die plek blijven staan, en jij bent de sociaal minder prettige partij als jij die hand afschud. Terwijl de ander binnendringt in jouw persoonlijke zone.
Ik heb geen autisme, ik heb geen probleem met intimiteit maar ik vind de hand van een onbekende op mijn schouder (langer dan even een klopje) ook erg vervelend en onbetamelijk.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 7 maart 2020 om 18:27
Bedankt voor je input pejeka, toch bewaak ik liever mijn grenzen 
Die vriendschappelijke hand van je buurvrouw vind ik alsnog iets anders dan een wildvreemde, vooral als ik aan het werk ben.
Ken je elkaar, dan kun je makkelijker duidelijk maken wat voor jou wel of niet gewenst is. Ik heb altijd in een drukke winkel gewerkt met een paar honderd klanten per dag. Die ken ik niet en moet ik natuurlijk klantvriendelijk behandelen.
En laatst dus in de action een wildvreemde vrouw. Iets heel anders, mijn inziens.
En ik heb dus ook autisme en word er helemaal kriegel van.
Die vriendschappelijke hand van je buurvrouw vind ik alsnog iets anders dan een wildvreemde, vooral als ik aan het werk ben.
Ken je elkaar, dan kun je makkelijker duidelijk maken wat voor jou wel of niet gewenst is. Ik heb altijd in een drukke winkel gewerkt met een paar honderd klanten per dag. Die ken ik niet en moet ik natuurlijk klantvriendelijk behandelen.
En laatst dus in de action een wildvreemde vrouw. Iets heel anders, mijn inziens.
En ik heb dus ook autisme en word er helemaal kriegel van.
zaterdag 7 maart 2020 om 18:30
Maar misschien is het dan handig om te denken dat het JOUW probleem is met bepaalde dingen en niet iets wat anderen doen? Want die mensen die vriendelijk willen zijn, kunnen niet zien dat je autisme hebt, of wel? En ik neem aan dat ze je niet onzedelijk betasten ofzo.GreenLadyFern schreef: ↑07-03-2020 18:27Bedankt voor je input pejeka, toch bewaak ik liever mijn grenzen
Die vriendschappelijke hand van je buurvrouw vind ik alsnog iets anders dan een wildvreemde, vooral als ik aan het werk ben.
Ken je elkaar, dan kun je makkelijker duidelijk maken wat voor jou wel of niet gewenst is. Ik heb altijd in een drukke winkel gewerkt met een paar honderd klanten per dag. Die ken ik niet en moet ik natuurlijk klantvriendelijk behandelen.
En laatst dus in de action een wildvreemde vrouw. Iets heel anders, mijn inziens.
En ik heb dus ook autisme en word er helemaal kriegel van.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 7 maart 2020 om 20:08
Ik hoef en wil je ook niet overtuigen. Maar dan is het aan jou om dat aan te geven aan anderen, en niet omdat anderen zich onfatsoenlijk zouden gedragen door een klopje op de schouder of een vluchtige aanraking van je arm. Het is dus geen probleem van anderen, het is een probleem van jou, en dat zul je zelf in dusdanige banen moeten leiden dat je ermee om kan gaan.GreenLadyFern schreef: ↑07-03-2020 19:13Zoals je in dit topic leest vinden wel meer mensen dit vervelend.
Er is niks mis met mij als ik liever niet heb dat vreemden me niet vastpakken, daar ga je me niet van overtuigen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 7 maart 2020 om 20:12
En dan is het cirkeltje dus rond, want daarom heb ik dit topic geopend.pejeka schreef: ↑07-03-2020 20:08Ik hoef en wil je ook niet overtuigen. Maar dan is het aan jou om dat aan te geven aan anderen, en niet omdat anderen zich onfatsoenlijk zouden gedragen door een klopje op de schouder of een vluchtige aanraking van je arm. Het is dus geen probleem van anderen, het is een probleem van jou, en dat zul je zelf in dusdanige banen moeten leiden dat je ermee om kan gaan.
zaterdag 7 maart 2020 om 21:15
Ik herken het heel erg, ook het bevriezen.
De tip om een stapje achteruit te doen, werkt overigens niet altijd. Ik heb meegemaakt, dat was ook in een winkelsituatie, dat de bewuste persoon gewoon een stapje naar voren zette, waardoor ik op een gegeven moment klem zat in een hoek.
Ik weet in theorie precies wat ik zou kunnen zeggen, maar krijg het niet uit mijn mond als ik eenmaal in zo'n situatie zit. Tja, en als het al maanden duurt, vind ik het ook raar om er dan nog mee te komen. Ondertussen ben ik gedurende die aanraking heel gespannen. Het maakt bij mij wel heel erg uit wie het is en doet. Van de een kan ik het hebben, van de ander niet.
De tip om een stapje achteruit te doen, werkt overigens niet altijd. Ik heb meegemaakt, dat was ook in een winkelsituatie, dat de bewuste persoon gewoon een stapje naar voren zette, waardoor ik op een gegeven moment klem zat in een hoek.
Ik weet in theorie precies wat ik zou kunnen zeggen, maar krijg het niet uit mijn mond als ik eenmaal in zo'n situatie zit. Tja, en als het al maanden duurt, vind ik het ook raar om er dan nog mee te komen. Ondertussen ben ik gedurende die aanraking heel gespannen. Het maakt bij mij wel heel erg uit wie het is en doet. Van de een kan ik het hebben, van de ander niet.
zaterdag 7 maart 2020 om 21:29
Hier ook ass en ook ik vind zulke dingen niet fijn. Mijn trucjes:
- grotere afstand tot mensen houden. Dit is denk ik de meest praktische tip: je blijft beleefd, maar geeft mensen geen kans om over jouw grenzen te gaan.
- in een niet-werksituatie wil het wel eens helpen om ‘gesloten’ te gaan staan: armen over elkaar, beetje wegdraaien van de ander.
- en ik beweeg m’n schouders of armen zodra iemand me aanraakt.
- grotere afstand tot mensen houden. Dit is denk ik de meest praktische tip: je blijft beleefd, maar geeft mensen geen kans om over jouw grenzen te gaan.
- in een niet-werksituatie wil het wel eens helpen om ‘gesloten’ te gaan staan: armen over elkaar, beetje wegdraaien van de ander.
- en ik beweeg m’n schouders of armen zodra iemand me aanraakt.
maandag 9 maart 2020 om 13:12
Ik vind dat je je gevoel en emotie enorm goed verwoord, respect!
Daaruit denk ik op te kunnen maken dat je wel voor jezelf weet op te komen als dat noodzakelijk is. Super!
Dit lichamelijke contact triggert iets in jou. Belangrijk voor jezelf om te weten of te onderzoeken waar dit vandaan komt.
Ik vind reacties die dit enkel bij jou neerleggen en die laten doorschemeren dat het iets van deze tijd is of dat iemand die dit zo ervaart een vreemde eend in de bijt is kort door de bocht.
Ik begrijp je. En ik voel hetzelfde.
Hier geen autisme of ASS. Voor mij zijn het behoefte aan autonomie en regie en de mate van zelfbeschikking die ik heb en mezelf mag en kan zijn die opspelen en in het gedrang komen wanneer iemand te dicht bij komt.
Ja, ik weet dat niet iedereen dit zo voelt. Ja, ik weet dat niet iedereen zich dit realiseert. Ja, ik weet dat zelfs na uitleg niet iedereen begrip kan opbrengen hiervoor, en toch..........is het in mijn belang dat anderen hiermee rekening houden. Grensbepaling, voor mij enorm belangrijk. Er is in mijn jonge jaren voortdurend gesolt met mijn grenzen.
Bekenden help ik een handje door het bespreekbaar te maken. Mensen die het weten houden rekening hiermee.
Onbekenden weten dit niet echter raken doorgaans weinig aan. Ik hou blijkbaar geheel bewust en onbewust een mate van afstand. Te dicht bij mij staan lukt niet vaak en daardoor die hand die mij aanraakt ook niet.
Wanneer het wel gebeurd moet ik per situatie dealen met hetgeen er gebeurd. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer.
Daaruit denk ik op te kunnen maken dat je wel voor jezelf weet op te komen als dat noodzakelijk is. Super!
Dit lichamelijke contact triggert iets in jou. Belangrijk voor jezelf om te weten of te onderzoeken waar dit vandaan komt.
Ik vind reacties die dit enkel bij jou neerleggen en die laten doorschemeren dat het iets van deze tijd is of dat iemand die dit zo ervaart een vreemde eend in de bijt is kort door de bocht.
Ik begrijp je. En ik voel hetzelfde.
Hier geen autisme of ASS. Voor mij zijn het behoefte aan autonomie en regie en de mate van zelfbeschikking die ik heb en mezelf mag en kan zijn die opspelen en in het gedrang komen wanneer iemand te dicht bij komt.
Ja, ik weet dat niet iedereen dit zo voelt. Ja, ik weet dat niet iedereen zich dit realiseert. Ja, ik weet dat zelfs na uitleg niet iedereen begrip kan opbrengen hiervoor, en toch..........is het in mijn belang dat anderen hiermee rekening houden. Grensbepaling, voor mij enorm belangrijk. Er is in mijn jonge jaren voortdurend gesolt met mijn grenzen.
Bekenden help ik een handje door het bespreekbaar te maken. Mensen die het weten houden rekening hiermee.
Onbekenden weten dit niet echter raken doorgaans weinig aan. Ik hou blijkbaar geheel bewust en onbewust een mate van afstand. Te dicht bij mij staan lukt niet vaak en daardoor die hand die mij aanraakt ook niet.
Wanneer het wel gebeurd moet ik per situatie dealen met hetgeen er gebeurd. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer.
maandag 9 maart 2020 om 13:42
@Troeteltje: geen zorgen hoor, ik voel me niet gek, vreemd of onsociaal
Bedankt voor je lieve berichtje. Ik weet wel waardoor dit 'erger' is voor mij dan voor een ander. Ik heb cptss (in remissie nu). Een jeugd met weinig liefdevolle aanrakingen, waardoor een aanraking niet per se positief is. En een jeugd vol seksueel misbruik wat maakt dat ik mijn grenzen wat betreft mijn lichaam en gevoel van veiligheid beter bewaak.
Ik krijg er geen ptss reactie meer van, meer een naar gevoel omdat er iemand over mijn grens gaat en ik er niks aan doe op dat moment, waarbij ik het gevoel van de ander boven die van mezelf zet. Het gaat inderdaad om grenzen.
De diagnose ass heb ik pas net, maar ik denk dat dat ook meespeelt. Ik heb meestal geen bh aan (of een sportbhtje, hoera voor kleine borsten), kan een hoop stoffen op mijn lijf niet verdragen, kan geen strakke riem aan, kan geen los haar verdragen etc. Ik ben wat dat betreft extra prikkelgevoelig.
Ik denk alleen dat mijn 'waarom' er niet eens echt toe doet, alleen mijn 'dat wil ik niet'.
Net bij de bedrijfsarts geweest en voorlopig zjt werken er even niet in, dus zal het nu wat minder vaak tegenkomen. Maar ik ga zeker de tips in dit topic regelmatig teruglezen.
Bedankt voor je lieve berichtje. Ik weet wel waardoor dit 'erger' is voor mij dan voor een ander. Ik heb cptss (in remissie nu). Een jeugd met weinig liefdevolle aanrakingen, waardoor een aanraking niet per se positief is. En een jeugd vol seksueel misbruik wat maakt dat ik mijn grenzen wat betreft mijn lichaam en gevoel van veiligheid beter bewaak.
Ik krijg er geen ptss reactie meer van, meer een naar gevoel omdat er iemand over mijn grens gaat en ik er niks aan doe op dat moment, waarbij ik het gevoel van de ander boven die van mezelf zet. Het gaat inderdaad om grenzen.
De diagnose ass heb ik pas net, maar ik denk dat dat ook meespeelt. Ik heb meestal geen bh aan (of een sportbhtje, hoera voor kleine borsten), kan een hoop stoffen op mijn lijf niet verdragen, kan geen strakke riem aan, kan geen los haar verdragen etc. Ik ben wat dat betreft extra prikkelgevoelig.
Ik denk alleen dat mijn 'waarom' er niet eens echt toe doet, alleen mijn 'dat wil ik niet'.
Net bij de bedrijfsarts geweest en voorlopig zjt werken er even niet in, dus zal het nu wat minder vaak tegenkomen. Maar ik ga zeker de tips in dit topic regelmatig teruglezen.
maandag 9 maart 2020 om 13:49
Je bent een behoorlijke “weg” gegaan. Je hebt nog meer “weg” te gaan.
En sommige dingen zullen altijd een gevoelig punt blijven.
Ik ben het met je eens dat het waarom in deze zelfs aan ondergeschikt belang is aan het gegeven dat jij het niet wil.
Jij bent leading. Iemand die dit niet accepteert of respecteert is geen enkele vorm van contact waard.
Overigens heb ikzelf in bepaalde mate moeite met intimiteit heb ik ontdekt. Ik ben geen knuffelpartner en ik ben geen knuffelmoeder. Dat is schrikken, die gewaarwording. Doe ik de ander iets te kort? De ander daarmee doel ik op partner en kind. Ook hierin geef ik grenzen aan, soms eerlijk gezegd nog moeilijker dan aan mensen die (wat) verder van mij af staan.
Sterkte en succes?
En sommige dingen zullen altijd een gevoelig punt blijven.
Ik ben het met je eens dat het waarom in deze zelfs aan ondergeschikt belang is aan het gegeven dat jij het niet wil.
Jij bent leading. Iemand die dit niet accepteert of respecteert is geen enkele vorm van contact waard.
Overigens heb ikzelf in bepaalde mate moeite met intimiteit heb ik ontdekt. Ik ben geen knuffelpartner en ik ben geen knuffelmoeder. Dat is schrikken, die gewaarwording. Doe ik de ander iets te kort? De ander daarmee doel ik op partner en kind. Ook hierin geef ik grenzen aan, soms eerlijk gezegd nog moeilijker dan aan mensen die (wat) verder van mij af staan.
Sterkte en succes?
