Overig
alle pijlers
Persoonlijke ruimte
zaterdag 7 maart 2020 om 09:21
Goedemorgen!
Tips/advies gevraagd. Ik vind het verschrikkelijk als vreemden me aanraken. Ik heb het hierbij niet over iets seksueels of intimiderends. In verreweg de meeste gevallen is het een vrouw van 60+, die bijvoorbeeld mijn schouder vast pakt.
Ik werk al jaaaaren in een winkel en dat gebeurt heel vaak. Ik weet dat de intenties van diegene goed zijn en dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Nu zit ik al een tijdje in de ziektewet en heb ik er dus minder last van op het werk. Soms gebeurt dit ook wel eens zomaar. Zo was ik met mijn moeder aan het winkelen waarbij een voor ons vreemde vrouw ons aansprak, praatje maken, en daarbij mijn schouder vast greep.
Vanbinnen schreeuwt het bij mij zowat: blijf van me af! Maar goed, hoe kan ik dat netjes verwoorden? Als winkelmedewerker is dat al moeilijk omdat je iemand niet wil beledigen (toen iemand me op mijn kont sloeg had ik daar overigens geen problemen mee, dus het ligt wel aan de intenties van de 'aanraker'), maar ik merk dus nu ook dat buiten het werk ik daarin mijn grens niet aangeef. Ergens denk ik: gewoon hand van me afhalen en aangeven dat ik dat niet prettig vind. Maar ik heb nogal een 'freeze reactie'.
Dus hoe kan ik iemand op een vriendelijke manier duidelijk maken dat aanraking niet gewenst is, als ze zich van geen kwaad bewust zijn? Of als mijn bovenstaande reactie prima is, hoe kom ik over die drempel heen?
Tips/advies gevraagd. Ik vind het verschrikkelijk als vreemden me aanraken. Ik heb het hierbij niet over iets seksueels of intimiderends. In verreweg de meeste gevallen is het een vrouw van 60+, die bijvoorbeeld mijn schouder vast pakt.
Ik werk al jaaaaren in een winkel en dat gebeurt heel vaak. Ik weet dat de intenties van diegene goed zijn en dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. Nu zit ik al een tijdje in de ziektewet en heb ik er dus minder last van op het werk. Soms gebeurt dit ook wel eens zomaar. Zo was ik met mijn moeder aan het winkelen waarbij een voor ons vreemde vrouw ons aansprak, praatje maken, en daarbij mijn schouder vast greep.
Vanbinnen schreeuwt het bij mij zowat: blijf van me af! Maar goed, hoe kan ik dat netjes verwoorden? Als winkelmedewerker is dat al moeilijk omdat je iemand niet wil beledigen (toen iemand me op mijn kont sloeg had ik daar overigens geen problemen mee, dus het ligt wel aan de intenties van de 'aanraker'), maar ik merk dus nu ook dat buiten het werk ik daarin mijn grens niet aangeef. Ergens denk ik: gewoon hand van me afhalen en aangeven dat ik dat niet prettig vind. Maar ik heb nogal een 'freeze reactie'.
Dus hoe kan ik iemand op een vriendelijke manier duidelijk maken dat aanraking niet gewenst is, als ze zich van geen kwaad bewust zijn? Of als mijn bovenstaande reactie prima is, hoe kom ik over die drempel heen?
zaterdag 7 maart 2020 om 09:26
Hoewel ikzelf ook probeer mensen niet aan te raken is het voor mijn idee wel gewoon een onderdeel van het leven.
Persoonlijk zou ik me meer richten op hoe hiermee om te leren gaan dan de ander het af proberen te leren zeker bij een onbekende. (los natuurlijk van echt ongepaste acties zoals dat slaan op je kont)
Bij bekende mensen kan je het gewoon aankaarten, goh ik merk dat ik dat niet prettig vind enz.
Ik denk echt dat het bij onbekende meer stress en spanning oplevert dan het maar "ondergaan". Ik zou sowieso wel willen weten waar je heftige reactie op zoiets "kleins" vandaan komt dan kun je ook beter kijken hoe ermee om te gaan.
Persoonlijk zou ik me meer richten op hoe hiermee om te leren gaan dan de ander het af proberen te leren zeker bij een onbekende. (los natuurlijk van echt ongepaste acties zoals dat slaan op je kont)
Bij bekende mensen kan je het gewoon aankaarten, goh ik merk dat ik dat niet prettig vind enz.
Ik denk echt dat het bij onbekende meer stress en spanning oplevert dan het maar "ondergaan". Ik zou sowieso wel willen weten waar je heftige reactie op zoiets "kleins" vandaan komt dan kun je ook beter kijken hoe ermee om te gaan.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 7 maart 2020 om 09:30
IBIopviva schreef: ↑07-03-2020 09:26Hoewel ikzelf ook probeer mensen niet aan te raken is het voor mijn idee wel gewoon een onderdeel van het leven.
Persoonlijk zou ik me meer richten op hoe hiermee om te leren gaan dan de ander het af proberen te leren zeker bij een onbekende. (los natuurlijk van echt ongepaste acties zoals dat slaan op je kont)
Bij bekende mensen kan je het gewoon aankaarten, goh ik merk dat ik dat niet prettig vind enz.
Ik denk echt dat het bij onbekende meer stress en spanning oplevert dan het maar "ondergaan". Ik zou sowieso wel willen weten waar je heftige reactie op zoiets "kleins" vandaan komt dan kun je ook beter kijken hoe ermee om te gaan.
Dat vond to dus niét vervelend.
To, ik zou een bepaalde afstand houden. Zeg, een armlengte + 30 cm zodat je nog terug kan deinzen als je het ziet aankomen.
Weet je ook waaróm je dit vervelend vindt?
zaterdag 7 maart 2020 om 09:34
zaterdag 7 maart 2020 om 09:37
Stapje achteruit of opzij doen, en tegelijkertijd een vriendelijk knikje richting de aanraker maken.
Met het knikje geef je aan dat je begrijpt dat de bedoeling van de ander goed is; en met het stapje achteruit geef je aan dat je die aanraking toch liever niet hebt?
Dat stapje achteruit kan ook 'plotseling' iets moeten pakken zijn, of even bukken om over je knie te wrijven of zo.
Met je ogen hun handen 'volgen' kan ook helpen; je nadrukkelijke blijk in combinatie met een hele kleine beweging, zegt vaak ook genoeg.
Met het knikje geef je aan dat je begrijpt dat de bedoeling van de ander goed is; en met het stapje achteruit geef je aan dat je die aanraking toch liever niet hebt?
Dat stapje achteruit kan ook 'plotseling' iets moeten pakken zijn, of even bukken om over je knie te wrijven of zo.
Met je ogen hun handen 'volgen' kan ook helpen; je nadrukkelijke blijk in combinatie met een hele kleine beweging, zegt vaak ook genoeg.
zaterdag 7 maart 2020 om 09:47
Ik maak het ook wel eens mee dat iemand in een gesprek een kleine aanraking maakt. Gewoon op mijn arm, of als ze het nodig vinden sterkte te wensen, een aanraking op de schouder of wat dan ook. Ik zie niet in wat daar akelig aan is. Je wordt niet in je kruis gegrepen of aan je borsten gepakt ofzo, het is een goedbedoelde aanraking op een neutraal deel van je lichaam. Ik snap niet dat mensen zich daar zo druk over maken, ik denk dat je dan toch een probleem hebt met menselijk contact dat verder gaat dan die vluchtige aanraking.Marana schreef: ↑07-03-2020 09:34Ik vind het opvallend dat veel van jullie het zo normaal lijken te vinden. Ik snap wel dat TO het vervelend vindt, iemand aanraken als eerste contact, om de aandacht te vragen, is wat mij betreft een uitzondering. Je kunt iemand toch gewoon aanspreken zonder diegene aan te raken?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 7 maart 2020 om 09:51
Ik begrijp het ook wel eerlijk gezegd, vooral als het gaat om wildvreemden. Het is gewoon niet nodig om aan me te zitten, je kunt ook op een andere manier mijn aandacht trekken.Marana schreef: ↑07-03-2020 09:34Ik vind het opvallend dat veel van jullie het zo normaal lijken te vinden. Ik snap wel dat TO het vervelend vindt, iemand aanraken als eerste contact, om de aandacht te vragen, is wat mij betreft een uitzondering. Je kunt iemand toch gewoon aanspreken zonder diegene aan te raken?
Nou heb ik er een aantal jaar met veel artsenbezoekjes op zitten en ben ik er wel extra gevoelig voor geworden.
zaterdag 7 maart 2020 om 09:53
Lastig, zeker wanneer je in een winkel werkt. Soms tik ik ook een medewerker op de schouder om aandacht te vragen wanneer hij of zij mij niet hoort of ziet. Of wanneer ik ergens langs wil en mensen gaan niet opzij.
Soms wordt aanraken ook gebruikt om iemand te bemoedigen, aandacht te geven, op te beuren, want al die ouder vrouwen hebben tijdens hun cursussen en coachingsgesprekken geleerd om iemand aan te raken wanneer je met ze praat. En wanneer jij er ongelukkig, niet zo sterk of wat deprie uitziet. Dan gaan ze je zeker aanraken. Dan word je indringend aangekeken, want oogcontact is toch ook zo belangrijk.
Wat je zelf kan doen is er in ieder geval uitzien of dat je die hand op je schouder niet nodig hebt. Dat je sterk genoeg bent. Recht opstaan en eventueel defensief met je armen voor je borst. Een houding van "raak me niet aan". En wanneer iemand dit wel doet, dan zeg je rustig dat je dit niet op prijs stelt.
Anders een paar flinke spijkers met de punt naar boven op je jas naaien
Soms wordt aanraken ook gebruikt om iemand te bemoedigen, aandacht te geven, op te beuren, want al die ouder vrouwen hebben tijdens hun cursussen en coachingsgesprekken geleerd om iemand aan te raken wanneer je met ze praat. En wanneer jij er ongelukkig, niet zo sterk of wat deprie uitziet. Dan gaan ze je zeker aanraken. Dan word je indringend aangekeken, want oogcontact is toch ook zo belangrijk.
Wat je zelf kan doen is er in ieder geval uitzien of dat je die hand op je schouder niet nodig hebt. Dat je sterk genoeg bent. Recht opstaan en eventueel defensief met je armen voor je borst. Een houding van "raak me niet aan". En wanneer iemand dit wel doet, dan zeg je rustig dat je dit niet op prijs stelt.
Anders een paar flinke spijkers met de punt naar boven op je jas naaien
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 7 maart 2020 om 10:32
Ik raak nooit vreemde mensen aan en mensen buiten mijn gezin ook zelden. Of ze moeten al vallen ofzo, dan wel. Deze afstandelijkheid houdt andere mensen niet tegen mij, zonder toestemming, over mijn arm te aaien, op mijn rug haren van mijn trui te plukken, over mijn rug te wrijven, etc. Het probleem is dat ik blijkbaar een "aaibare" uitstraling heb.
Wat ik doe: ik hou altijd een grote fysieke afstand. Zodra mensen me wel aanraken, maak ik de afstand groter. Als ik mensen vaker zie, vertel ik ze dat ik geen lichamelijk contact wens (meestal een beetje grappig, maar wel duidelijk). De redenen daarvoor zijn mijn redenen alleen, hun zaak niet.
Maar ik begrijp je helemaal TO: als iemand me aanraakt terwijl ik dat niet wil, voel ik die arm soms nog uren daarna, heel rot is dat.
Wat ik doe: ik hou altijd een grote fysieke afstand. Zodra mensen me wel aanraken, maak ik de afstand groter. Als ik mensen vaker zie, vertel ik ze dat ik geen lichamelijk contact wens (meestal een beetje grappig, maar wel duidelijk). De redenen daarvoor zijn mijn redenen alleen, hun zaak niet.
Maar ik begrijp je helemaal TO: als iemand me aanraakt terwijl ik dat niet wil, voel ik die arm soms nog uren daarna, heel rot is dat.
zaterdag 7 maart 2020 om 10:49
Mee eens!Marana schreef: ↑07-03-2020 09:34Ik vind het opvallend dat veel van jullie het zo normaal lijken te vinden. Ik snap wel dat TO het vervelend vindt, iemand aanraken als eerste contact, om de aandacht te vragen, is wat mij betreft een uitzondering. Je kunt iemand toch gewoon aanspreken zonder diegene aan te raken?
Honey, you should see me in a crown
zaterdag 7 maart 2020 om 10:50
Ja, ik hou er ook niet van. Het voelt te intiem en het geeft een soort schrikeffect bij mij. Net als zwangere vrouwen die door vreemden over hun buik geaaid worden.
Ik zeg er eigenlijk nooit wat van, het overvalt mij meestal ook, maar meestal duurt de aanraking ook maar een paar seconde en ik wil de ander niet met de mond vol tanden laten staan.
Ik zeg er eigenlijk nooit wat van, het overvalt mij meestal ook, maar meestal duurt de aanraking ook maar een paar seconde en ik wil de ander niet met de mond vol tanden laten staan.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
zaterdag 7 maart 2020 om 10:52
Gewoon dit. Daarmee blijft het voor beide partijen netjes en dus ook niet vreselijk beladen.Gebruna schreef: ↑07-03-2020 09:37Stapje achteruit of opzij doen, en tegelijkertijd een vriendelijk knikje richting de aanraker maken.
Met het knikje geef je aan dat je begrijpt dat de bedoeling van de ander goed is; en met het stapje achteruit geef je aan dat je die aanraking toch liever niet hebt?
Dat stapje achteruit kan ook 'plotseling' iets moeten pakken zijn, of even bukken om over je knie te wrijven of zo.
Met je ogen hun handen 'volgen' kan ook helpen; je nadrukkelijke blijk in combinatie met een hele kleine beweging, zegt vaak ook genoeg.
•
zaterdag 7 maart 2020 om 10:56
lise1985 schreef: ↑07-03-2020 09:51Ik begrijp het ook wel eerlijk gezegd, vooral als het gaat om wildvreemden. Het is gewoon niet nodig om aan me te zitten, je kunt ook op een andere manier mijn aandacht trekken.
Nou heb ik er een aantal jaar met veel artsenbezoekjes op zitten en ben ik er wel extra gevoelig voor geworden.
Ik schrik hier zelfs een beetje van. Nooit bij stil gestaan dat dit als zo vervelend kan worden ervaren.
Ik kan zo'n warme, goedbedoelde, kleine aanraking juist wel waarderen in deze 'verharde en idividualistische maatschappij!'
Maar als je er last van hebt kun je dit wel non verbaal laten merken denk.. iets naar achter stappen lijkt me duidelijk genoeg.
Het helemaal voorkomen gaat niet lukken denk ik.
zaterdag 7 maart 2020 om 11:00
Het is niet helemaal lekker verwoord, maar ik denk dat TO er geen problemen mee had toen diegene te beledigen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ze die klap tof vond..... (want waarom zou ze het anders opschrijven)
TO; ik zou ook een stap naar achter doen als iemand zodanig dichtbij lijkt te komen dat diegene je aan zou kunnen raken. Ik ben zelf wel van het aanraken (gepast natuurlijk, maar ook weer niet bij een willekeurig iemand), maar sommige mensen staan mij te dichtbij (letterlijk), die gaan dan echt in mijn "aura" staan (ja, beetje zweefwoord, maar you get the point) en dan zet ik automatisch ook een stap (of twee...) naar achteren.
zaterdag 7 maart 2020 om 11:02
Mwah, het hangt er bij mij ook wel weer vanaf wie het doet hoor. En ik ga ook uit van de goede bedoelingen van de mens.Pindakaasjes schreef: ↑07-03-2020 10:56Ik schrik hier zelfs een beetje van. Nooit bij stil gestaan dat dit als zo vervelend kan worden ervaren.
Ik kan zo'n warme, goedbedoelde, kleine aanraking juist wel waarderen in deze 'verharde en idividualistische maatschappij!'
Maar als je er last van hebt kun je dit wel non verbaal laten merken denk.. iets naar achter stappen lijkt me duidelijk genoeg.
Het helemaal voorkomen gaat niet lukken denk ik.
Maar toen ik woensdag voor de tweede keer bij de huisarts zat, ditmaal met spoed, nadat ik er maandag was voor een gewoon consult en dinsdag bij de fysio lag, had ik wel de neiging om zijn handen van me af te slaan.
Ik liep laatst te klagen tegen mijn man dat mijn lijf soms net algemeen bezit lijkt bij artsen waar iedereen zomaar aan mag zitten. Toen we woensdag op de terugweg waren begon hij er zelf over dat hij het tijdens het consult wel begreep dat ik dat soms zo voel.
zaterdag 7 maart 2020 om 11:04
Dat herken ik dan weer wel.. dat iemand te dicht bovenop je gaat staan. Je zo dichtbij en recht in je gezicht staat te praten, dat je haast kunt ruiken wat er bij het ontbijt zat vandaag.. dat vind ik ook niet prettig van een vreemde.
Over de rug wrijven vind ik ook te intiem.. dat klopje op de schouder of kneepje in de arm vind ik dan weer wel prima en juist lief.
Over de rug wrijven vind ik ook te intiem.. dat klopje op de schouder of kneepje in de arm vind ik dan weer wel prima en juist lief.
zaterdag 7 maart 2020 om 12:01
Bedankt voor alle reacties!
Die klap op mijn kont vond ik wél vervelend, en ongepast dus daar kon ik wel onbeleefd over zijn.
Waarom ik het vervelend vind, ik heb ptss en autisme, dat zal er mee te maken hebben. Ik krijg echt een paniekgevoel.
(Heb voldoende therapie hiervoor overigens)
Een tikje op mijn schouder vind ik niet zon probleem, het gaat echt om bv de schouder vastpakken. Vaak omdat de ander juist heel amicaal is, mij wil bedanken etc.
Het is moeilijk omdat voor de ene persoon het heel normaal is, en de ander het absoluut niet wil hebben. Soms zeg ik er wel iets van en dan is de ander beledigd want 'goed bedoeld'. Dat neemt niet weg dat ik het alsnog heel naar vindt.
Een stap achteruit doen doe ik inderdaad vaak als iemand dichtbij komt , dat is wat moeilijker als iemand je vast heeft.
Ik heb zeker wat aan alle tips, heb het gevoel dat ik dan wat meer in mijn arsenaal heb zitten
Die klap op mijn kont vond ik wél vervelend, en ongepast dus daar kon ik wel onbeleefd over zijn.
Waarom ik het vervelend vind, ik heb ptss en autisme, dat zal er mee te maken hebben. Ik krijg echt een paniekgevoel.
(Heb voldoende therapie hiervoor overigens)
Een tikje op mijn schouder vind ik niet zon probleem, het gaat echt om bv de schouder vastpakken. Vaak omdat de ander juist heel amicaal is, mij wil bedanken etc.
Het is moeilijk omdat voor de ene persoon het heel normaal is, en de ander het absoluut niet wil hebben. Soms zeg ik er wel iets van en dan is de ander beledigd want 'goed bedoeld'. Dat neemt niet weg dat ik het alsnog heel naar vindt.
Een stap achteruit doen doe ik inderdaad vaak als iemand dichtbij komt , dat is wat moeilijker als iemand je vast heeft.
Ik heb zeker wat aan alle tips, heb het gevoel dat ik dan wat meer in mijn arsenaal heb zitten
zaterdag 7 maart 2020 om 14:54
Ik herken het in zekere zin ook wel. Sommige aanrakingen kan ik echt niet verdragen. Het is in mijn ogen wel afhankelijk van de situatie. Even een schouder aan tikken om wat te vragen, daar heb ik over het algemeen geen problemen mee. Maar echt m'n schouder vastpakken om bijvoorbeeld te bedanken of meeleven te tonen, nee, dat vind ik echt niet prettig. Net als dat iemand te dichtbij komt staan, over de rug wrijft of andere vergelijkbare handelingen: te dichtbij, te onprettig.
Niet omdat ik iets naars meegemaakt heb, meer omdat ik bepaalde aanrakingen schaar onder wel of niet prettig (even zwart/wit-gezegd). Mijn lijf, mijn grenzen, hoe goed de ander de aanraking ook bedoelt.
Soms stap ik even iets opzij of duw ik (vriendelijk cq zachtjes) iemands hand weg, in andere gevallen zeg ik gewoon dat ik aanrakingen niet prettig vind.
Niet omdat ik iets naars meegemaakt heb, meer omdat ik bepaalde aanrakingen schaar onder wel of niet prettig (even zwart/wit-gezegd). Mijn lijf, mijn grenzen, hoe goed de ander de aanraking ook bedoelt.
Soms stap ik even iets opzij of duw ik (vriendelijk cq zachtjes) iemands hand weg, in andere gevallen zeg ik gewoon dat ik aanrakingen niet prettig vind.
In this mad house we must all survive
zaterdag 7 maart 2020 om 14:58
Lastig.
Ik zou de reactie denk ik af laten hangen van hoe lang het duurt.
Bij hele korte aanrakingen die vriendelijk bedoeld zijn is het waarschijnlijk al over voor je goed en wel tot actie komt.
Dan is slikken misschien minder onprettig dan alsnog reageren?
Voor mensen die je echt niet trekt of aanraken die te lang/veel zijn zou ik een standaard zinnetje gaan oefenen.
Misschien heeft iemand hier een goed idee voor een vriendelijk, doch duidelijk iets?
Misschien is dit toch ook iets om in therapie te bespreken? Het is bij ASS een bekend iets, dus je therapeut heeft er misschien al wel ervaring mee.
En als je kan leren om èn de paniek bij jezelf te verminderen, en vriendelijk maar adequaat te reageren is dat dubbel winst denk ik.
Ik zou de reactie denk ik af laten hangen van hoe lang het duurt.
Bij hele korte aanrakingen die vriendelijk bedoeld zijn is het waarschijnlijk al over voor je goed en wel tot actie komt.
Dan is slikken misschien minder onprettig dan alsnog reageren?
Voor mensen die je echt niet trekt of aanraken die te lang/veel zijn zou ik een standaard zinnetje gaan oefenen.
Misschien heeft iemand hier een goed idee voor een vriendelijk, doch duidelijk iets?
Misschien is dit toch ook iets om in therapie te bespreken? Het is bij ASS een bekend iets, dus je therapeut heeft er misschien al wel ervaring mee.
En als je kan leren om èn de paniek bij jezelf te verminderen, en vriendelijk maar adequaat te reageren is dat dubbel winst denk ik.
zaterdag 7 maart 2020 om 16:46
Ik denk dat het (mede) te maken heeft met het feit dat mensen steeds meer ontwend raken aan direct menselijk contact. Alles gaat via een schermpje tegenwoordig. Ik merk het ook aan jongeren (en onderzoek heeft dat ook aangetoond): gewoon telefoneren vinden ze in toenemende mate "eng", want te direct. Liever communiceren ze via een schermpje. Laatst hadden we een stagiair die even wat gegevens bij een relatie moest opvragen. Ik gaf hem het telefoonnummer van die relatie en vertelde hem exact wat hij moest vragen en bij welke afdeling hij moest zijn. Dus ik heb hem zo goed mogelijk voorbereid op dat (simpele) gesprekje. Zijn reactie was: moet ik écht bellen, kan ik niet mailen of appen ofzo? Direct contact is tegenwoordig blijkbaar "eng".
Om op het topic terug te komen: ik maak het regelmatig mee dat mensen die ik oppervlakkig ken en met wie ik een praatje maak, me even kort aanraken op de arm of de schouder. Niks bedreigends, niks op ongewenste plaatsen, niks wat mijn integriteit schaadt. Als ik dan zou terugdeinzen voor die vriendelijke oude buurvrouw die even haar hand op mijn onderarm legt, dan zou ik mezelf toch serieus gaan afvragen welk probleem ik had.
Om op het topic terug te komen: ik maak het regelmatig mee dat mensen die ik oppervlakkig ken en met wie ik een praatje maak, me even kort aanraken op de arm of de schouder. Niks bedreigends, niks op ongewenste plaatsen, niks wat mijn integriteit schaadt. Als ik dan zou terugdeinzen voor die vriendelijke oude buurvrouw die even haar hand op mijn onderarm legt, dan zou ik mezelf toch serieus gaan afvragen welk probleem ik had.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
