Overig
alle pijlers
Victim blaming vs eigen verantwoordelijkheid
donderdag 3 oktober 2024 om 12:33
Ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is. Het is dan ook helemaal niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen met mijn vraag. Ik wil het graag beter begrijpen.
1. Iemand parkeert zijn/haar fiets in een drukke stad maar zet deze niet op slot. Bij terugkomst is de fiets gestolen.
2. Iemand rookt al meer dan 20 jaar lang elke dag een pakje sigaretten en heeft nu longkanker.
3. Iemand werkt veel over en neemt extra taken op zich wegens personeelstekort en heeft nu een burn-out.
4. Iemand zit een relatie waarin er sprake is van huiselijk geweld.
Tot op welk niveau is het eigen verantwoordelijkheid (fiets op slot zetten, niet roken, grenzen aangeven, weggaan na de eerste klap) en wanneer ben je slachtoffer (persoon die fiets steelt, niet iedereen die rookt krijgt kanker, voldoen aan verwachtingen werkgever, partner die slaat).
Niemand kiest bewust voor bovenstaande situaties. Je wenst het niemand toe. Maar ik heb ook geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes en de gevolgen daarvan. Hoe verhoudt zich dit tot elkaar?
1. Iemand parkeert zijn/haar fiets in een drukke stad maar zet deze niet op slot. Bij terugkomst is de fiets gestolen.
2. Iemand rookt al meer dan 20 jaar lang elke dag een pakje sigaretten en heeft nu longkanker.
3. Iemand werkt veel over en neemt extra taken op zich wegens personeelstekort en heeft nu een burn-out.
4. Iemand zit een relatie waarin er sprake is van huiselijk geweld.
Tot op welk niveau is het eigen verantwoordelijkheid (fiets op slot zetten, niet roken, grenzen aangeven, weggaan na de eerste klap) en wanneer ben je slachtoffer (persoon die fiets steelt, niet iedereen die rookt krijgt kanker, voldoen aan verwachtingen werkgever, partner die slaat).
Niemand kiest bewust voor bovenstaande situaties. Je wenst het niemand toe. Maar ik heb ook geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes en de gevolgen daarvan. Hoe verhoudt zich dit tot elkaar?
donderdag 3 oktober 2024 om 13:35
Ik zie deze situaties in het klein bij mijn dochters (basisschool). Elkaar corrigeren, of benadrukken dat iets de eigen schuld is van de ander. Ik vraag dan altijd aan hen, waarom zeg je zoiets? Wat voegt het toe? Denk je dat de ander hier iets aan heeft? Zo zie ik de verantwoordelijkheid zoeken in grote situatie ook vaak.
Waarom moet iemand op zijn eigen aandeel gewezen worden, maakt dat de situatie beter? Lost dit iets op? Nee, het belast de betrokken persoon alleen maar meer, zorgt voor meer negatieve gevoelens en eigenlijk ook meer gevoel van slachtofferschap.
Voorbeeld: je zit met een burn out thuis, maak het je situatie beter of slechter door te bedenken dat dit je eigen schuld is? Natuurlijk is het goed om je grenzen te leren aangeven: voor iedereen. In zo'n situatie zijn alleen veel factoren waar je als persoon met burn out geen invloed op had. De werkgever had bijvoorbeeld helemaal niet zoveel druk op de persoon moeten leggen.
Volgens mij is het in vrijwel alle gevallen het beste om vooruit te kijken en niet naar hetgeen waar je nu niets meer aan kunt doen. Hoe kun je, vanuit jou kleine aandeel, de situatie waarin je nú zit verbeteren? Of welke dingen kun je wél doen om jezelf mentaal te wapenen om jezelf in de toekomst te beschermen?
Waarom moet iemand op zijn eigen aandeel gewezen worden, maakt dat de situatie beter? Lost dit iets op? Nee, het belast de betrokken persoon alleen maar meer, zorgt voor meer negatieve gevoelens en eigenlijk ook meer gevoel van slachtofferschap.
Voorbeeld: je zit met een burn out thuis, maak het je situatie beter of slechter door te bedenken dat dit je eigen schuld is? Natuurlijk is het goed om je grenzen te leren aangeven: voor iedereen. In zo'n situatie zijn alleen veel factoren waar je als persoon met burn out geen invloed op had. De werkgever had bijvoorbeeld helemaal niet zoveel druk op de persoon moeten leggen.
Volgens mij is het in vrijwel alle gevallen het beste om vooruit te kijken en niet naar hetgeen waar je nu niets meer aan kunt doen. Hoe kun je, vanuit jou kleine aandeel, de situatie waarin je nú zit verbeteren? Of welke dingen kun je wél doen om jezelf mentaal te wapenen om jezelf in de toekomst te beschermen?
donderdag 3 oktober 2024 om 13:36
Klopt. Het is in zekere zin gevaarlijk om alles onder het mom van "elk gevoel of elk sentiment komt ergens vandaan" goed te praten. Dat ben ik met je eens. Daar ben ik mij ook van bewust. Maar toch is het (in mijn ogen dan!) wel van belang om het altijd wel mee te nemen wanneer je naar de maatschappij kijkt. Wat maakt het dat mensen hier (nu?) zo gevoelig voor zijn. Waarom zijn ze zo angstig? Waarom vinden sommigen het nodig een zondebok aan te wijzen?Dannas2 schreef: ↑03-10-2024 13:20Ik vind dat zwart/wit denken echt weer een teruggang naar de tijd van de verzuiling. Er was lang geen verdraagzaamheid en inlevingsvermogen in de maatschappij, toen werd dat langzamerhand beter, en nu heb ik echt het gevoel dat we daarin weer afzakken. Heel erg jammer vind ik dat. En ook gewoon erg. Inlevingsvermogen en daarmee verdraagzaamheid is een groot goed. En natuurlijk kunnen sommige mensen het niet helpen, maar het is ook wel een tendens van deze tijd en een maatschappijbreed probleem.
Een kabinet die nu a la Hitler de buitenlanders en vluchtelingen overal de schuld van geeft, vind ik echt het voorbeeld van zwart/wit denken, alle nuances niet willen zien, al helemaal geen dialoog willen aangaan. En dat is doodeng. Daar ben ik dus zeker niet milder over aan het worden.
Ik vind het absoluut kwalijk en ook gevaarlijk, maar tegelijkertijd ben ik ook bezorgd om de mensen die ik bekritiseer, wiens denkbeelden of politieke voorkeuren ik bekritiseer. Dan denk ik: wat heb jij verloren waardoor je je nu zo verloren, angstig of boos voelt?
donderdag 3 oktober 2024 om 13:36
Niet honderdprocent waar. Victim blaming komt niet voort uit een maakbaarheids denkbeeld. Het komt voort uit een deels maakbaarheid, deels afhankelijheids denkbeeld. Ik denk dat een ander aanspreken op gedrag niet ontstaat uit het idee dat iemand volledig verantwoordelijk is voor de uitkomst. Maar wel ten dele verantwoordelijk kan zijn.
Het is zelden helemaal zwart of helemaal wit.
Daarom wordt er altijd gekeken naar beide aspecten. Wat deed de ander en wat kan jij. Het ontslaat de ander nergens van, maar het ontslaat het slachtoffer ook niet automatisch van alles. Kijk maar naar de legio reacties die mensen krijgen (vaak beginnend als tip) om situaties anders te maken en eindigend met dat ze dan niet moeten zeuren als ze er niks mee doen.
donderdag 3 oktober 2024 om 13:37
Er is een subtiel verschil tussen directe actie -> gevolg en een verband.
- Mijn fiets is eens een week blijven staan zonder slot. Niet gestolen!
- Maar een deel van de stugge rokers krijgt (long)kanker.
- “Aan hard werken ga je niet dood” was het vroeger. Honderd jaar geleden werkten mensen meer en hadden zwaardere arbeid - maar niemand had een burn-out.
- Je losmaken uit een slechte relatie is een vaak lang en zwaar proces.
donderdag 3 oktober 2024 om 13:39
Ja, hoor. Als je expres door een slagboom rijdt , of zo.Bonte_specht schreef: ↑03-10-2024 13:02Maar kan dan nooit iets je eigen schuld zijn? Ben je altijd slachtoffer als je iets naars overkomt?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 3 oktober 2024 om 13:43
Wat een ontzettend lieve reactie, dankjewel.Doreia* schreef: ↑03-10-2024 13:33Wat verdrietig dat je jezelf zó overvraagd hebt dat je nu thuis zit.
Ik had je gegund dat iemand je echt gezien had en tijdig bij je aan de bel zou hebben getrokken.
Dan had misschien eerder bij jou het besef binnen mogen komen dat je veel te hard aan het werk bent en jezelf daarmee over de kop hebt gewerkt. Wat fijn om te lezen dat jij nu jezelf serieus neemt in je herstel en deze periode meeneemt om jezelf opnieuw uit te vinden en hier uiteindelijk sterker uit te komen.
donderdag 3 oktober 2024 om 13:44
Die mensen zullen er vast zijn. Maar er zitten veel meer gradaties tussen van mensen die daar ergens tussenin zitten qua denken en óók victim blaming verweten wordt. Ik geloof niet in een just world. Maar ik geloof ook niet dat een slachtoffer onder geen enkele omstandigheid nul invloed kan hebben op het verdere verloop of het voorkomen van eea. Zoals in mijn vorige post zit ik op een spectrum die per situatie wisselt.Ladara schreef: ↑03-10-2024 12:58Believe in a just world, heet dat. Heel boeiend, dat betekent dat mensen vinden dat de wereld altijd eerlijk en rechtvaardig is en dat mensen krijgen wat ze toekomt. Als je aangerand wordt is dat vanuit dat perspectief dus je eigen schuld. Iedereen heeft dat believe trouwens hoor, het is echt heel ingewikkeld om zelf in te zien in welke situaties je dat soort onrealistische ideeen hebt.
donderdag 3 oktober 2024 om 14:08
Ik vind dat je aan 2 echt meer kan doen dan aan de rest (je kiest er voor ook al weet je dat het slecht voor je is), 1 kan nog een domme fout zijn (doe je niet expres), bij 4 kan je ook bang zijn om uit de relatie te gaan en bij 3 zou ik zeggen dat je het doet uit de goedheid van je hart.
Maarja als 2 zou voorkomen zou ik het niet eens zeggen dat het iemands ''domme'' schuld is, want de situatie is kut en je gunt dat niemand.
Ik zie eigenlijk niet in waarom het belangrijk is of de situaties victim blaming is of eigen verantwoordelijkheid, het helpt de situaties niet verder.
Maarja als 2 zou voorkomen zou ik het niet eens zeggen dat het iemands ''domme'' schuld is, want de situatie is kut en je gunt dat niemand.
Ik zie eigenlijk niet in waarom het belangrijk is of de situaties victim blaming is of eigen verantwoordelijkheid, het helpt de situaties niet verder.
donderdag 3 oktober 2024 om 14:22
Victim blaming is mijn inziens de verantwoordelijkheid en invloedssfeer van het slachtoffer teveel uitvergroten ten opzichte van de andere factoren.
Het is mi daarom onjuist om te doen alsof victim blaming betekent dat er geen vorm van verantwoordelijkheid/invloed van het slachtoffer in het spel is.
Het is mi daarom onjuist om te doen alsof victim blaming betekent dat er geen vorm van verantwoordelijkheid/invloed van het slachtoffer in het spel is.
donderdag 3 oktober 2024 om 14:32
donderdag 3 oktober 2024 om 14:35
Het komt mijns inziens doordat we denken elk risico te kunnen en moeten ondervangen. En als je dan toch iets akeligs overkomt, dan vinden we het met zijn allen prettig om te denken dat het slachtoffer gewoon geen goede verantwoordelijkheid genomen heeft het risico te ondervangen.
Waar we vroeger (heel vroeger) dat iets naars het gevolg was van het lot, of een actie gods, zijn we gegaan naar het idee dat we zelf risicos moeten voorkomen.
1. als je een fiets hebt loop je het risico dat die gestolen wordt (dus afsluiten, verzekeren, binnen neerzette)
2. als je rookt loop je het risico longkanker te krijgen (dus niet roken)
3. als je overwerkt loop je het risico overbelast te raken (dus niet overwerken, een goede coach inschakelen, met bedrijfsarts bespreken, gesprek met manager vragen)
4. als je een relatie krijgt loop je het risico dat dat een engerd is (dus opletten op rode vlaggen vooraf, niet te snel relatie in duiken, etc)
we vinden vaak hetgeen het slachtoffer overkomen is, niet perse de schuld van het slachtoffer, want daar kan het slachtoffer niets aan doen, maar we vinden vaak dat het slachtoffer de risicos te weinig ondervangen heeft (dus geen fietsverzekering, niet opgemerkt dat date een engerd is, niet naar leidinggevende gestapt)
Risk society van Ulrich Beck is een heel mooi werk om te lezen hierover
Waar we vroeger (heel vroeger) dat iets naars het gevolg was van het lot, of een actie gods, zijn we gegaan naar het idee dat we zelf risicos moeten voorkomen.
1. als je een fiets hebt loop je het risico dat die gestolen wordt (dus afsluiten, verzekeren, binnen neerzette)
2. als je rookt loop je het risico longkanker te krijgen (dus niet roken)
3. als je overwerkt loop je het risico overbelast te raken (dus niet overwerken, een goede coach inschakelen, met bedrijfsarts bespreken, gesprek met manager vragen)
4. als je een relatie krijgt loop je het risico dat dat een engerd is (dus opletten op rode vlaggen vooraf, niet te snel relatie in duiken, etc)
we vinden vaak hetgeen het slachtoffer overkomen is, niet perse de schuld van het slachtoffer, want daar kan het slachtoffer niets aan doen, maar we vinden vaak dat het slachtoffer de risicos te weinig ondervangen heeft (dus geen fietsverzekering, niet opgemerkt dat date een engerd is, niet naar leidinggevende gestapt)
Risk society van Ulrich Beck is een heel mooi werk om te lezen hierover
florence13 wijzigde dit bericht op 03-10-2024 14:38
13.71% gewijzigd
donderdag 3 oktober 2024 om 14:35
Ik zie wel meer onzin op dit forum. Dat is voor mij niet van betekenis voor mijn persoonlijke definitie van victim blaming.NomenNesci0 schreef: ↑03-10-2024 14:32Mwoah, ik heb situaties gelezen op dit forum, waarbij er naar mijn idee hele normale vragen werden gesteld aan een to, waarbij de vragensteller meteen victimblaming werd verweten. En ik heb de indruk dat dit soms al behoorlijk snel gebeurd.
donderdag 3 oktober 2024 om 14:41
Ik vind dit een mooie manier om het te benaderen.Olea schreef: ↑03-10-2024 13:05Ik zie andere mensen eigenlijk continu als slachtoffer van hun onvermogen of onkunde.
Maar er zijn wel mogelijkheden om er zelf wel iets aan te doen en eigen verantwoordelijkheid in te nemen, of je eigen bijdrage aan een probleem. Maar eigenlijk alleen... als het jezelf betreft.
Ik vind dat je nóóit over een ander mens kunt zeggen: Eigen schuld, dan had je maar...
Maar misschien kán niet iedereen op die manier denken en vind ik die persoon in wezen ook weer een beetje slachtoffer van dát onvermogen.
donderdag 3 oktober 2024 om 14:43
Dit vind ik ook erg herkenbaar.florence13 schreef: ↑03-10-2024 14:35
we vinden vaak hetgeen het slachtoffer overkomen is, niet perse de schuld van het slachtoffer, want daar kan het slachtoffer niets aan doen, maar we vinden vaak dat het slachtoffer de risicos te weinig ondervangen heeft (dus geen fietsverzekering, niet opgemerkt dat date een engerd is, niet naar leidinggevende gestapt)
donderdag 3 oktober 2024 om 14:55
Alleyes schreef: ↑03-10-2024 13:24Iemand kan slachtoffer zijn en tegelijkertijd ook nog iets van beweegruimte/verantwoordelijkheid hebben. Iemand kan verantwoordelijk zijn en daarnaast ook slachtoffer. Het is niet altijd alleen maar het één of het ander.
Helaas is 'eigen verantwoordelijkheid' in deze maatschappij vaak een verkapte bezuinigingsmaatregel en een manier om problemen te ontkennen en slachtoffers nog eens een flinke trap na te geven.
Dat. Maar tegelijkertijd kun je mensen ook lam slaan door te doen alsof het hélemaal van buitenaf komt. Als je gelooft dat rookverslaving iets is dat volledig buiten jezelf ligt, dat je helemaal slachtoffer bent van de tabaksindustrie, dan wordt het gruwelijk moeilijk om te stoppen met roken. Bijna onmogelijk.
Terwijl er ook een heleboel mensen succesvol stoppen met roken. Ja, het is moeilijk en de tabaksindustrie haalt smerige trucs uit om je verslaafd te maken, maar de meerderheid van de mensen heeft het instrumentarium om te kunnen stoppen. Eén ervan is het geloof dat het kán. Stoppen wordt makkelijker als je ervan uitgaat dat ook jij dit kunt.
In de wetenschap van de gezondheidsinterventies is dat ook een belangrijke factor: als je gelooft dat je zelf invloed hebt, dan pas wordt het mogelijk om te stoppen met roken, te gaan bewegen etc. Dan is het niet helpend om jezelf alleen maar als slachtoffer te zien.
Die nuancering is niet overal eenvoudig. Ja er zijn fietsendieven en de fietsendief is helemaal de verantwoordelijke voor de fietsendiefstal, en tóch zal niemand betogen dat je dus enkel en alleen een willoos slachtoffer bent, want dan zou het geen zin meer hebben je fiets op slot te zetten. Een verstandig mens zet én zijn fiets op slot én beschouwt nog steeds de dief als de verantwoordelijke.
Verkrachting en mishandeling zit daar nog een heel stuk van af.
donderdag 3 oktober 2024 om 15:02
Als ik een nieuwe fiets koop en mijn vriend suggereert er een extra slot bij te kopen, dan is dat een goede tip. Ik kan daar mee doen wat ik wil, dat is mijn verantwoordelijkheid.
Als mijn fiets wordt gestolen en ik ben daar boos over, dan vind ik het onempathisch en niet helpend als zijn enige reactie is: stond je fiets wel op slot? Als de fiers niet op slot stond, weet ik dat zelf ook al. Bovendien heb ik die fiets niet gestolen, iemand anders heeft die keuze gemaakt ten koste van mij.
Als ik een week later overweeg nog een fiets te kopen en ik wil bespreken hoe ik kan voorkomen dat hij nog eens gestolen wordt, dan kunnen we het weer over dat slot hebben.
Oftewel: het maakt uit in welke situatie en op welke manier je over verantwoordelijkheid begint.
Victim blaming ligt het meest gevoelig bij seksueel geweld volgens mij. Daar zijn verschillende redenen voor, en een belangrijke is dat slachtoffers vaak al enorm veel schuld en schaamte voelen, en victim blaming versterkt dat. Dat staat herstel in de weg, het kan het trauma verergeren.
Het helpt niet achteraf, en het helpt niet om slachtoffers in de toekomst te voorkomen. Daarvoor moet je bij de daders zijn. En dan kom je uit bij een andere reden dat victim blaming gebeurt: om de schuld van de dader te verminderen. Bijvoorbeeld omdat men niet wil geloven dat de betreffende persoon schuldig is omdat hij op een voetstuk staat. Of omdat we onszelf herkennen in hem en we onszelf absoluut niet als dader zien. En een slachtoffer de schuld geven is een makkelijke manier om daarmee om te gaan.
Er worden ook allerlei kenmerken aan slachtoffer zijn toegeschreven, die een vertekend beeld geven. Een slachtoffer is bang of verdrietig, niet agressief of kalm. Een slachtoffer maakt geen fouten. Een slachtoffer is passief en machteloos. Je krijgt een soort karikaturaal hokje waar mensen niet in willen, en waar andere mensen zelden aan voldoen.
Als mijn fiets wordt gestolen en ik ben daar boos over, dan vind ik het onempathisch en niet helpend als zijn enige reactie is: stond je fiets wel op slot? Als de fiers niet op slot stond, weet ik dat zelf ook al. Bovendien heb ik die fiets niet gestolen, iemand anders heeft die keuze gemaakt ten koste van mij.
Als ik een week later overweeg nog een fiets te kopen en ik wil bespreken hoe ik kan voorkomen dat hij nog eens gestolen wordt, dan kunnen we het weer over dat slot hebben.
Oftewel: het maakt uit in welke situatie en op welke manier je over verantwoordelijkheid begint.
Victim blaming ligt het meest gevoelig bij seksueel geweld volgens mij. Daar zijn verschillende redenen voor, en een belangrijke is dat slachtoffers vaak al enorm veel schuld en schaamte voelen, en victim blaming versterkt dat. Dat staat herstel in de weg, het kan het trauma verergeren.
Het helpt niet achteraf, en het helpt niet om slachtoffers in de toekomst te voorkomen. Daarvoor moet je bij de daders zijn. En dan kom je uit bij een andere reden dat victim blaming gebeurt: om de schuld van de dader te verminderen. Bijvoorbeeld omdat men niet wil geloven dat de betreffende persoon schuldig is omdat hij op een voetstuk staat. Of omdat we onszelf herkennen in hem en we onszelf absoluut niet als dader zien. En een slachtoffer de schuld geven is een makkelijke manier om daarmee om te gaan.
Er worden ook allerlei kenmerken aan slachtoffer zijn toegeschreven, die een vertekend beeld geven. Een slachtoffer is bang of verdrietig, niet agressief of kalm. Een slachtoffer maakt geen fouten. Een slachtoffer is passief en machteloos. Je krijgt een soort karikaturaal hokje waar mensen niet in willen, en waar andere mensen zelden aan voldoen.
What a nuanced anxiety
donderdag 3 oktober 2024 om 15:07
waardoor het dus alsnog de schuld van het slachtoffer wordt.florence13 schreef: ↑03-10-2024 14:35Het komt mijns inziens doordat we denken elk risico te kunnen en moeten ondervangen. En als je dan toch iets akeligs overkomt, dan vinden we het met zijn allen prettig om te denken dat het slachtoffer gewoon geen goede verantwoordelijkheid genomen heeft het risico te ondervangen.
Waar we vroeger (heel vroeger) dat iets naars het gevolg was van het lot, of een actie gods, zijn we gegaan naar het idee dat we zelf risicos moeten voorkomen.
1. als je een fiets hebt loop je het risico dat die gestolen wordt (dus afsluiten, verzekeren, binnen neerzette)
2. als je rookt loop je het risico longkanker te krijgen (dus niet roken)
3. als je overwerkt loop je het risico overbelast te raken (dus niet overwerken, een goede coach inschakelen, met bedrijfsarts bespreken, gesprek met manager vragen)
4. als je een relatie krijgt loop je het risico dat dat een engerd is (dus opletten op rode vlaggen vooraf, niet te snel relatie in duiken, etc)
we vinden vaak hetgeen het slachtoffer overkomen is, niet perse de schuld van het slachtoffer, want daar kan het slachtoffer niets aan doen, maar we vinden vaak dat het slachtoffer de risicos te weinig ondervangen heeft (dus geen fietsverzekering, niet opgemerkt dat date een engerd is, niet naar leidinggevende gestapt)
Risk society van Ulrich Beck is een heel mooi werk om te lezen hierover
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 3 oktober 2024 om 15:08
donderdag 3 oktober 2024 om 15:12
Die vraag is toch zo bloedirritant! Mijn schoonmoeder doet dat steeds, met grote verbaasde ogen. Je weet al exact wat er daarna gaat komen.tyche schreef: ↑03-10-2024 15:02Als mijn fiets wordt gestolen en ik ben daar boos over, dan vind ik het onempathisch en niet helpend als zijn enige reactie is: stond je fiets wel op slot? Als de fiers niet op slot stond, weet ik dat zelf ook al. Bovendien heb ik die fiets niet gestolen, iemand anders heeft die keuze gemaakt ten koste van mij.
Het komt zo dom over.
donderdag 3 oktober 2024 om 15:13
Ik denk dat het belangrijk is om bij jezelf na te gaan waarom je aan victim blaming wil doen.
Want vaak is het om jezelf beter te voelen. Om jezelf de illusie te geven dat het jou niet gaat overkomen, want jij doet alles goed.
Dus als iemand zo'n verschrikkelijke lijdensweg doormaakt als een longkanker diagnose met bijbehorende chemo-hel. Dan hoef jij niet echt mee te leven, want ja, had tante Jannie maar niet 50 jaar lang elke dag een pakje Cabalero zonder filter moeten roken.
We vinden het heel eng als andere mensen hun ellende ook ons had kunnen overkomen.
Door een victim te blamen, schep je afstand tot de situatie.
Want vaak is het om jezelf beter te voelen. Om jezelf de illusie te geven dat het jou niet gaat overkomen, want jij doet alles goed.
Dus als iemand zo'n verschrikkelijke lijdensweg doormaakt als een longkanker diagnose met bijbehorende chemo-hel. Dan hoef jij niet echt mee te leven, want ja, had tante Jannie maar niet 50 jaar lang elke dag een pakje Cabalero zonder filter moeten roken.
We vinden het heel eng als andere mensen hun ellende ook ons had kunnen overkomen.
Door een victim te blamen, schep je afstand tot de situatie.
dropdrop wijzigde dit bericht op 03-10-2024 15:15
0.94% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
