Overig
alle pijlers
Waar zou je goed in willen zijn, maar ben je slecht in?
zondag 6 december 2020 om 11:04
Ik zou heel graag willen dat ik goed zou kunnen zingen. En dat ik met mijn nachtegalenstem mensen in vervoering kan brengen. Maar in de werkelijkheid klink ik als een schorre verkouden kraai die vergeten is om een hoestdrankje in te nemen. En als ik begin te zingen word ik geïrriteerd aangekeken, zodat ik maar snel stop.
Wat zou jij heel goed willen kunnen, maar ben je heel slecht in?
Wat zou jij heel goed willen kunnen, maar ben je heel slecht in?
maandag 7 december 2020 om 10:44
Poeh, ik vraag me wel af hoe lang je die baan nog volhoudt dan. Ik denk dat het wel essentieel is dat je werk een beetje bij je persoonlijkheid en energielevels past. Een extravert iemand zou ook gesloopt zijn als 'ie moet werken als archivaris zonder veel directe collega's, of als zzp-vertaler.Mevrouw75 schreef: ↑07-12-2020 08:56Ja natuurlijk, dat snap ik wel. Ik heb een communicatieberoep met heel veel prikkels en ben gesloopt aan het eind van de dag en week. Ik heb collega’s die dat niet hebben en in het weekend dus ook nog met gemak de 3 kinderen naar de voetbalwedstrijden brengen, tussendoor nog even wat belletjes plegen en de hier genoemde taart gaan staan bakken en daarna lekker de tuin aanharken. Dát zou ik willen.
Ik heb ooit een voor mij lekker makkelijk administratief baantje gehad bij ook nog een leuk interessant bedrijf en toen had ik energie voor 10 over. Maar goed, daar ben ik ook niet voor niks weggegaan natuurlijk, maar soms verlang ik nog weleens naar die tijd.
Zelf ben ik een introvert met aardig wat extraverte trekken, en mijn baan half achter de schermen en half in contact met mensen past daar gelukkig heel goed bij. En mijn weekenden hou ik graag relatief leeg, lekker toch juist? Die taart koop je dan gewoon kant en klaar
Over je andere post, wat bedoel jij met het 'moeten' van hardlopen? Dat lijkt mij juist het heerlijke, dat niks moet en je zelf elke minuut van de dag kan beslissen om wel of niet te gaan en dat de drempel heel laag is, alleen even die schoenen aan. Voor een tocht op de racefiets moet ik aan heel wat meer dingen denken en meer speciale items aandoen en meenemen. Voor een weekendje weg ga ik dat niet allemaal meeslepen, terwijl een vriendin van mij gewoon haar schoenen meeneemt en 's ochtends vanuit het hotel even een rondje gaat rennen.
En wat voor mentaal beest? Wil je dan zo hard mogelijk ofzo?
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 7 december 2020 om 10:50
Wel herkenbaar maar dit kan ook een keuze zijn die je gewoon kunt maken. "Eat that frog" noemen ze dat in timemanagement lessen. Júist meteen 's ochtends als eerste dat rotklusje doen (want vrijwel elk type werk heeft nou eenmaal ook rotklusjes). Daarmee voorkom je dat je 10 keer, 20 keer dat mailtje of die reminder onder ogen krijgt dat je dat nog moet doen, en dus 10 keer, 20 keer dat nare schuldgevoel hebt. Dat scheelt ook veel tijd uiteindelijk, want je bekijkt dat mailtje / die reminder dan maar 1 keer. En als je om 9.30 uur dat rotklusje achter de rug hebt dan is de rest van de dag veel leuker.
Het blijft lastig hoor, maar het is geen kwestie van "iets kunnen" of talent, maar gewoon een keuze die je maakt.
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 7 december 2020 om 10:51
Ik hou deze baan al 15 jaar vol, dus ik denk dat het tot mijn pensioen wel lukt hoor, maar het gaat niet over rozen.patsy--stone schreef: ↑07-12-2020 10:44Poeh, ik vraag me wel af hoe lang je die baan nog volhoudt dan. Ik denk dat het wel essentieel is dat je werk een beetje bij je persoonlijkheid en energielevels past. Een extravert iemand zou ook gesloopt zijn als 'ie moet werken als archivaris zonder veel directe collega's, of als zzp-vertaler.
Zelf ben ik een introvert met aardig wat extraverte trekken, en mijn baan half achter de schermen en half in contact met mensen past daar gelukkig heel goed bij. En mijn weekenden hou ik graag relatief leeg, lekker toch juist? Die taart koop je dan gewoon kant en klaar
Over je andere post, wat bedoel jij met het 'moeten' van hardlopen? Dat lijkt mij juist het heerlijke, dat niks moet en je zelf elke minuut van de dag kan beslissen om wel of niet te gaan en dat de drempel heel laag is, alleen even die schoenen aan. Voor een tocht op de racefiets moet ik aan heel wat meer dingen denken en meer speciale items aandoen en meenemen. Voor een weekendje weg ga ik dat niet allemaal meeslepen, terwijl een vriendin van mij gewoon haar schoenen meeneemt en 's ochtends vanuit het hotel even een rondje gaat rennen.
En wat voor mentaal beest? Wil je dan zo hard mogelijk ofzo?
En dat moeten heeft vooral met prestatie te maken inderdaad. Ik kan dat (nu) niet, gewoon lekker sporten. Of ik vind het saai of ik ga voluit voor ‘het beste uit mezelf halen’. Dat is een onderdeel van dat mentale monster, maar ik ga ook heel erg malen en nare dingen denken tijdens het lopen.
Ik zou dat wel graag willen hoor: effe lekker een uurtje lopen door de duinen en dan opeens is het 2 uur verder. Maar dan moet ik dus eerst door een half uur mentaal en lichamelijk ploeteren heen.
maandag 7 december 2020 om 10:51
Ik zou graag een heel veel inzicht willen hebben in bètavakken. Mijn kinderen excelleren daarin en in mijn werk heb ik de hele dag met bètawetenschappers te maken. Lijkt me heerlijk om dat ook allemaal makkelijk te vinden.
Verder zou de wereld er wel bij gebaat zijn als ik iets attenter was. Maar daar red ik me doorgaans via een bochtje wel weer uit omdat ik lief ben.
Verder zou de wereld er wel bij gebaat zijn als ik iets attenter was. Maar daar red ik me doorgaans via een bochtje wel weer uit omdat ik lief ben.
maandag 7 december 2020 om 11:03
@ Mevrouw75, aha, zo'n monster. Dat lijkt me wel lastig ja. Daar heb ik juist totaal geen last van. Ik ben helemaal niet competitief. De laatste keer dat ik won met Monopoly vond ik het helemaal niet leuk want iedereen was chagrijnig omdat ze telkens geld aan mij moesten betalen. Na een potje beachvolleybal ben ik na 10 minuten alweer vergeten wie er ook alweer gewonnen had. Met wandelen en fietsen hoef ik niet "het beste uit mezelf te halen" maar wil ik vooral van het uitzicht genieten, al kijk ik ook wel eens naar die Strava-cijfertjes maar het is ook niet te vergelijken, mijn solorit met veel stoplichten en bochten versus die vriend die met een clubje mannen samen over lege rechte paden racet in de slipstream van die groep. Of mijn eigen rit van de vorige keer met harde wind mee, versus mijn rit van vandaag met net een andere route en minder wind.
Ik begrijp ook helemaal niks van de Nijmeegse Vierdaagse, marathons, triathlons, iron man, en waarom mensen dat soort dingen willen doen die ik alleen maar zie als "afzien". Waarom? Terwijl beachvolleybal natuurlijk ook zwaar is maar dat heeft nog de lol van het spelelement en slapstick-achtige situaties.
En gelukkig heb ik wel dat wat sommige mensen in dit topic wensen: intrinsiek zin in sporten. Toen ik een tijdje geblesseerd was, werd ik gek van het niet sporten, de eerste keer daarna was ik helemaal 'high' van de endorfine of welke stofjes het dan ook allemaal losmaakt. Maar helaas hou ik ook erg van snoepen.
Ik begrijp ook helemaal niks van de Nijmeegse Vierdaagse, marathons, triathlons, iron man, en waarom mensen dat soort dingen willen doen die ik alleen maar zie als "afzien". Waarom? Terwijl beachvolleybal natuurlijk ook zwaar is maar dat heeft nog de lol van het spelelement en slapstick-achtige situaties.
En gelukkig heb ik wel dat wat sommige mensen in dit topic wensen: intrinsiek zin in sporten. Toen ik een tijdje geblesseerd was, werd ik gek van het niet sporten, de eerste keer daarna was ik helemaal 'high' van de endorfine of welke stofjes het dan ook allemaal losmaakt. Maar helaas hou ik ook erg van snoepen.
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 7 december 2020 om 11:18
Wat leuk om dit te lezen, ik waardeer nu bepaalde eigenschappen van mezelf ineens. Zoals intrinsieke motivatie om te sporten en daar ook nog eens heel goed in te zijn. Tekenen, schilderen kan ik ook heel mooi. Helaas zijn dat volgens mijn opvoeding ‘nutteloze’ dingen.
Ik ben opgegroeid in de tijd dat een ‘slimme meid goed op haar toekomst was voorbereid’, doe niet zo ongeëmancipeerd en ‘kies exact’.
Ik heb dyscalculie. De natuurkundeleraar heeft mij uit wanhoop gevraagd of ik niet naar de huishoudschool kon gaan.
En een talenknobbel. De leraar Engels vroeg mij voor te lezen wegens betere uitspraak dan hijzelf.
Ja, op school leer je wel je beperkingen en talenten kennen.
Ik ben opgegroeid in de tijd dat een ‘slimme meid goed op haar toekomst was voorbereid’, doe niet zo ongeëmancipeerd en ‘kies exact’.
Ik heb dyscalculie. De natuurkundeleraar heeft mij uit wanhoop gevraagd of ik niet naar de huishoudschool kon gaan.
En een talenknobbel. De leraar Engels vroeg mij voor te lezen wegens betere uitspraak dan hijzelf.
Ja, op school leer je wel je beperkingen en talenten kennen.
maandag 7 december 2020 om 11:22
Ik snap dus heel veel van marathons enzo. En het erge is, als ik op de fiets zit dan zie ik (ook dat nog eens) ook echt zo’n verbeten zuurpruim voor me, haha. Ik heb het zelfs met yoga. Gewoon yoga is saai, bikram yoga moet extreem en is pas ok als ik heel erg mijn best heb gedaan, terwijl téveel mijn best doen, strijden juist in mijn nadeel werkt. Heel erg eigenlijk. Gewoon dansen net zo. Ik moet een goede, gedegen, strenge docent hebben, anders vind ik er niks aan en ‘kan ik het beter niet doen, want dan doe ik het voor niks’.patsy--stone schreef: ↑07-12-2020 11:03@ Mevrouw75, aha, zo'n monster. Dat lijkt me wel lastig ja. Daar heb ik juist totaal geen last van. Ik ben helemaal niet competitief. De laatste keer dat ik won met Monopoly vond ik het helemaal niet leuk want iedereen was chagrijnig omdat ze telkens geld aan mij moesten betalen. Na een potje beachvolleybal ben ik na 10 minuten alweer vergeten wie er ook alweer gewonnen had. Met wandelen en fietsen hoef ik niet "het beste uit mezelf te halen" maar wil ik vooral van het uitzicht genieten, al kijk ik ook wel eens naar die Strava-cijfertjes maar het is ook niet te vergelijken, mijn solorit met veel stoplichten en bochten versus die vriend die met een clubje mannen samen over lege rechte paden racet in de slipstream van die groep. Of mijn eigen rit van de vorige keer met harde wind mee, versus mijn rit van vandaag met net een andere route en minder wind.
Ik begrijp ook helemaal niks van de Nijmeegse Vierdaagse, marathons, triathlons, iron man, en waarom mensen dat soort dingen willen doen die ik alleen maar zie als "afzien". Waarom? Terwijl beachvolleybal natuurlijk ook zwaar is maar dat heeft nog de lol van het spelelement en slapstick-achtige situaties.
En gelukkig heb ik wel dat wat sommige mensen in dit topic wensen: intrinsiek zin in sporten. Toen ik een tijdje geblesseerd was, werd ik gek van het niet sporten, de eerste keer daarna was ik helemaal 'high' van de endorfine of welke stofjes het dan ook allemaal losmaakt. Maar helaas hou ik ook erg van snoepen.
Nou ja, ik zou wel graag ‘gewoon lekker’ dingen kunnen doen.
maandag 7 december 2020 om 11:22
Dat is niet zalvend. Dat is ontzettend passief agressief. Heeft echt een hele tijd geduurd voordat ik heb geleerd hoe ik juist op dat soort kutopmerkingen moet reageren.patsy--stone schreef: ↑06-12-2020 23:09Ja dit geldt voor mij ook. Ik bedenk altijd pas een uur later wat ik voor scherps terug had kunnen zeggen. Op het moment zelf klap ik dicht of laat ik me overdonderen.
Ik zou ook beter willen zijn in conflicten uitpraten. Nooit geleerd thuis. Daar was het gewoon met ruzie uit elkaar en na een paar uur weer samen eten alsof er niks gebeurd was. Langzaam leer ik het een beetje maar nog steeds loopt het meer uit de hand dan nodig, denk ik. Al kan ik ook niet tegen van die mensen die altijd maar zalvend zeggen "ik hoor je" en "dat mag jij vinden", zo zou ik nou ook weer niet willen zijn.
maandag 7 december 2020 om 11:28
Aha, dus dat is waarom ik zelf ook zo agressief word van dat soort opmerkingen! Is dus helemaal niet zo raar. En ik maar denken dat het komt doordat ik niet ben opgevoed met conflicten uitpraten. Dank je, wat een ontdekking voor mij! Serieus! En hoe reageer jij daar dan op?
Oh ja iets waar ik ook zo'n moeite mee heb en wat volgens mij in dezelfde categorie valt: van die mensen die zeggen: "Je hebt helemaal gelijk, het spijt me. Ik zal erop letten." En dan vervolgens helemáál niet erop letten maar gewoon doorgaan met hun wangedrag (bijvoorbeeld mijn bovenburen die schreeuwend en springend en juichend dansen / stampen, of die collega die altijd en eeuwig veel te laat komt). Die dus alleen maar hun excuses aanboden om lekker makkelijk en snel van het 'gezeur' af te zijn.
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 7 december 2020 om 11:33
Ik had me nou net voorgenomen om dat laatste bij een collega toe te passen. Om inderdaad van het gezeur af te zijn. De ‘heb je even een minuutje, en dan 3 kwartier monologen houdt met de aangeleerde ik-boodschap waar je heel duidelijk uit merkt dat ze eigenlijk wil zeggen: je doet alles verkeerd, want niet op mijn manier. En dan een hele psychologische analyse gaat loslaten op waarom jij zus of zo doet en haar kind ook en hoe vervelend ze het vind als jij dat doet, maar haar man ook. En onze leidinggevende en het geroddel over elkaar etcetera etcetera’patsy--stone schreef: ↑07-12-2020 11:28Aha, dus dat is waarom ik zelf ook zo agressief word van dat soort opmerkingen! Is dus helemaal niet zo raar. En ik maar denken dat het komt doordat ik niet ben opgevoed met conflicten uitpraten. Dank je, wat een ontdekking voor mij! Serieus! En hoe reageer jij daar dan op?
Oh ja iets waar ik ook zo'n moeite mee heb en wat volgens mij in dezelfde categorie valt: van die mensen die zeggen: "Je hebt helemaal gelijk, het spijt me. Ik zal erop letten." En dan vervolgens helemáál niet erop letten maar gewoon doorgaan met hun wangedrag (bijvoorbeeld mijn bovenburen die schreeuwend en springend en juichend dansen / stampen, of die collega die altijd en eeuwig veel te laat komt). Die dus alleen maar hun excuses aanboden om lekker makkelijk en snel van het 'gezeur' af te zijn.
maandag 7 december 2020 om 11:35
"Ik hoor je" is niet passief agressief, het kan een prima gesprekstechniek zijn mits op de juiste momenten en niet te scheutig toegepast.
On topic.
Ik kan dan weer wel redelijk goed zingen (en daar ben ik ook heel blij mee) maar ik zou heel graag goed willen kunnen tekenen en schilderen.
Daar bak ik dan weer helemaal niks van.
On topic.
Ik kan dan weer wel redelijk goed zingen (en daar ben ik ook heel blij mee) maar ik zou heel graag goed willen kunnen tekenen en schilderen.
Daar bak ik dan weer helemaal niks van.
...
maandag 7 december 2020 om 11:38
Ja leuk, ik waardeer ook weer extra mijn talenknobbel, het kunnen plannen en structureren, mijn richtingsgevoel (weliswaar alleen als ik erop let en niet blindelings achter iemand aanloop), kunnen ontspannen en genieten van niks doen, of juist van sport, attente acties ook echt uitvoeren, autorijden en verkeersinzicht (vooral een kwestie van veel doen, en continu verder vooruit en achteruit kijken dan alleen de auto voor je), knopen aanzetten en gaten stoppen, simpel verstelwerk op de naaimachine, en ik vind dat ik best goed kan dansen zo lang het geen vaste pasjes zijn.Mermedina schreef: ↑07-12-2020 11:18Wat leuk om dit te lezen, ik waardeer nu bepaalde eigenschappen van mezelf ineens. Zoals intrinsieke motivatie om te sporten en daar ook nog eens heel goed in te zijn. Tekenen, schilderen kan ik ook heel mooi. Helaas zijn dat volgens mijn opvoeding ‘nutteloze’ dingen.
Ik ben opgegroeid in de tijd dat een ‘slimme meid goed op haar toekomst was voorbereid’, doe niet zo ongeëmancipeerd en ‘kies exact’.
Ik heb dyscalculie. De natuurkundeleraar heeft mij uit wanhoop gevraagd of ik niet naar de huishoudschool kon gaan.
En een talenknobbel. De leraar Engels vroeg mij voor te lezen wegens betere uitspraak dan hijzelf.
Ja, op school leer je wel je beperkingen en talenten kennen.
En ach, dat ik niet kan zingen maakt me al niet meer zoveel uit. Vroeger playbackte ik zelfs bij "lang zal ze leven" maar nu zing ik gewoon lekker vals mee. En andere dingen zoals meer zelf klussen, breien en spannender koken zijn vooral kwesties van desinteresse en luiheid
Blijkbaar wil ik het nu niet graag genoeg en ik kan het altijd nog als hobby nemen na mijn pensioen, denk ik dan maar.
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 7 december 2020 om 11:43
En het helpt niet om haar te wijzen op wat zij doet?Mevrouw75 schreef: ↑07-12-2020 11:33Ik had me nou net voorgenomen om dat laatste bij een collega toe te passen. Om inderdaad van het gezeur af te zijn. De ‘heb je even een minuutje, en dan 3 kwartier monologen houdt met de aangeleerde ik-boodschap waar je heel duidelijk uit merkt dat ze eigenlijk wil zeggen: je doet alles verkeerd, want niet op mijn manier. En dan een hele psychologische analyse gaat loslaten op waarom jij zus of zo doet en haar kind ook en hoe vervelend ze het vind als jij dat doet, maar haar man ook. En onze leidinggevende en het geroddel over elkaar etcetera etcetera’
Dan zou ik eerder iets zeggen als "let's agree to disagree". Desnoods een keer met een leidinggevende of vertrouwenspersoon erbij afspraken vastleggen hoe jullie nog verder samen kunnen werken zonder elkaar in de weg te zitten.
Maar misschien is het inderdaad sneller en makkelijker om je excuses aan te bieden, alleen wel lastig als je het niet meent... en ook lastig als de situatie daarna hetzelfde blijft en je dus allebei tegen hetzelfde issue aan blijft lopen (maar dat ligt aan de situatie, of dat zo is).
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 7 december 2020 om 11:49
Het gaat vaak ook nog gepaard met een hoog drama en paniek en achterelkaar door. Ik was altijd enorm overbluft door haar. Ik ben weleens met veel omhaal uit een teams-meeting weggelopen en ze had het niet eens door, dus het is wel een enorme muur waar je dan doorheen moet.patsy--stone schreef: ↑07-12-2020 11:43En het helpt niet om haar te wijzen op wat zij doet?
Dan zou ik eerder iets zeggen als "let's agree to disagree". Desnoods een keer met een leidinggevende of vertrouwenspersoon erbij afspraken vastleggen hoe jullie nog verder samen kunnen werken zonder elkaar in de weg te zitten.
Maar misschien is het inderdaad sneller en makkelijker om je excuses aan te bieden, alleen wel lastig als je het niet meent... en ook lastig als de situatie daarna hetzelfde blijft en je dus allebei tegen hetzelfde issue aan blijft lopen (maar dat ligt aan de situatie, of dat zo is).
Aan de telefoon gaat het goed, hoewel die telefoontjes ook een uur kosten, maar dan kan ik beter focussen ofzo. Dan zeg ik wel dat ik het er niet mee eens ben, maar sorry dat het jou een naar gevoel geeft ofzo. En dan kan ik inderdaad ook aanduiden wat er gebeurt en stuur haar soms door naar haar leidinggevende (met consent van die leidinggevende trouwens).
maandag 7 december 2020 om 11:56
Geef ons tips!
Ik ga meestal op de 'gelukkig maar, je oren werken, maar wat gaan we er nu mee doen' toer en dat vinden mensen 'aanvallend'.
En dan snauw ik terug :' ik hoor je' met een rare stem en een lelijk gezicht en stamp weg.
Niet heel constructief.
maandag 7 december 2020 om 12:03
Ik zeg gewoon wat ik vind, dus bijvoorbeeld 'dat vind ik geen aardige opmerking'. Daar kan iemand namelijk weinig anders op terugzeggen dan 'sorry'.
maandag 7 december 2020 om 12:12
Haha ja dat is ook wel zo. Ik kan zingen, tekenen, kaart lezen, klussen, abstract denken, creatief zijn.. Dat scheelt dan weer
Ik bedacht nog wel weer dingen waar ik graag beter in zou zijn:
- Opruimen. Ik weet nooit hoe andere mensen dat doen. Ik zie de helft niet, ik bedenk gewoon niet dat ik een la zou kunnen opruimen als ik voor de 100e keer een bakje naar binnen gooi en snel de la dichtdruk omdat alles omdondert. Als ik me verveel komt nooit in me op dat ik ook zou kunnen opruimen (zelfs niet in dezelfde ruimte, laat staan een andere ruimte). Ik heb remember the milk en andere lijstjes en plannen geprobeerd, maar er komt altijd de klad in, of het wordt ingehaald door werk en/of kinderen.
- Gezichten herkenen. Ik ben daar zó slecht in! En mensen onthouden mij altijd wel, dus ik heb me wel eens voorgesteld aan iemand die ik een paar maand daarvoor ook op een seminar gezien had. Of ik weet wel dat ik iemand ken, maar niet meer waarvan. Ik kom een onevenredige hoeveelheid mannen met donker haar en hipster baardjes tegen de laatste tijd, die lijken in mijn hoofd allemaal op elkaar. Of mensen die mij herkennen van vroeger - en ik hen niet. Gelukkig ben ik wel vrij goed in uit context ophalen waar ik iemand van ken, dus ik kan wel goed doen alsof.
maandag 7 december 2020 om 14:04
haha! Ik heb een paar standaard passief agressieve of meer agressieve opmerkingen om terug te kaatsen;
Ik voel mij niet gehoord - Wat naar dat jij dat zo voelt. (als ik echt wel geluisterd hebt tenminste)
Dat mag jij vinden - Sinds wanneer heb ik jouw persoonlijke toestemming nodig om iets te vinden? Dit is/was gewoon over mijn grens en daar blijf voortaan buiten.
Ik begrijp je - Fijn dat je het begrijpt, dan hoef ik het niet nog een keer uit te leggen.
Ik heb je gehoord - Fijn, wat ga je daar mee doen?
Soms duurt het even, maar na een tijdje maken de personen die continu dit soort opmerkingen maken deze niet meer. In elk geval niet meer naar mij.
Moet nog wel een kanttekening plaatsen bij de opmerking ik heb je gehoord. Dat hoeft niet perse passief agressief te zijn maar dat ligt helemaal aan de context van het gesprek.
Als ik mijn mening geef tijdens een vergadering en iemand zegt dat die mij gehoord heeft kan het ook gewoon echt letterlijk bedoeld zijn dat ik gehoord ben en iemand mijn verhaal heeft begrepen en niet "ik heb gehoord wat je zegt maar ik heb er lekker schijt aan"
Zoals je hierboven ziet moet ik ook nog wel leren hoe ik op een echt constructieve manier communiceer. Ik klap niet meteen dicht maar ga juist iets te vaak de confrontatie aan. Dat is dan weer mijn probleem als ik geïrriteerd raak
Ik voel mij niet gehoord - Wat naar dat jij dat zo voelt. (als ik echt wel geluisterd hebt tenminste)
Dat mag jij vinden - Sinds wanneer heb ik jouw persoonlijke toestemming nodig om iets te vinden? Dit is/was gewoon over mijn grens en daar blijf voortaan buiten.
Ik begrijp je - Fijn dat je het begrijpt, dan hoef ik het niet nog een keer uit te leggen.
Ik heb je gehoord - Fijn, wat ga je daar mee doen?
Soms duurt het even, maar na een tijdje maken de personen die continu dit soort opmerkingen maken deze niet meer. In elk geval niet meer naar mij.
Moet nog wel een kanttekening plaatsen bij de opmerking ik heb je gehoord. Dat hoeft niet perse passief agressief te zijn maar dat ligt helemaal aan de context van het gesprek.
Als ik mijn mening geef tijdens een vergadering en iemand zegt dat die mij gehoord heeft kan het ook gewoon echt letterlijk bedoeld zijn dat ik gehoord ben en iemand mijn verhaal heeft begrepen en niet "ik heb gehoord wat je zegt maar ik heb er lekker schijt aan"
Zoals je hierboven ziet moet ik ook nog wel leren hoe ik op een echt constructieve manier communiceer. Ik klap niet meteen dicht maar ga juist iets te vaak de confrontatie aan. Dat is dan weer mijn probleem als ik geïrriteerd raak
maandag 7 december 2020 om 14:09
O ja, dit zou ik ook graag willen.Mevrouw75 schreef: ↑06-12-2020 11:16Extravert. Dat je oplaadt door menselijk contact. Dat je met gemak je weekend door sportclubt, visites aflegt en effe snel de boodschappen doet ondertussen kletsend met een kennis en een verjaardagstaart bakt omdat je daar gewoon zin in hebt.
Lijkt me zo lekker makkelijk om zo door het leven te fietsen.
maandag 7 december 2020 om 14:15
ik zeg fijn, wat gaan we er nu mee doen? Dat vinden mensen ook aanvallend waarop ik dan weer kan zeggen: Nee hoor, ik ben oprecht geïnteresseerd wat we er mee gaan doen. Ik bedoel er verder niks onaardigs mee. ( tegelijkertijd schijnheilig vragend kijken en mijn schouders ophalend).
Voor mij is het niet de toon die de muziek maakt en voor andere mensen meestal wel. Een drol in een leuk strikje is voor mij nog steeds gewoon een drol.
Ik zou ook wel heel graag willen weten hoe andere mensen dit doen, want wat ik doe werkt ook niet altijd omdat het mij nog steeds enorm irriteert.
Heeft een andere forummer nog betere tips? Van een "constructief" gesprek om de tafel met elkaar wordt ik nog meer leeg gezogen door dat soort types
maandag 7 december 2020 om 15:08
Elein, herkenbaar!
Opruimen kan ik ook niet goed. Ik weet dat dingen in theorie in kasten en kastjes zouden moeten en dat het er dan opgeruimder uitziet. Maar die kastjes zitten allemaal al zo vol en die zou ik dus eerst eens moeten uitruimen. Maar ik weet al dat daar spullen in liggen die eigenlijk handiger samen bij de soortgelijke spullen in dat andere kastje of zelfs in mijn berging zouden horen. Maarja dan moet ik eerst dáár ruimte scheppen zodat het bij elkaar in dezelfde kist of kast past.
Domino-effect, waardoor ik als een berg opzie tegen alleen maar die paar stapeltjes wegwerken... en dan maar een film ga kijken of iets anders leuks ga doen
Het 'probleem' is ook dat ik geen ruimtegebrek heb, het ligt/staat mij niet in de weg. En ik krijg nu ook vrijwel nooit bezoek vanwege corona dus waarom zou ik... maar toch... in mijn hoofd ben ik een minimalist, in werkelijkheid een enorme rommelkont.
En gezichten herkennen vind ik ook steeds lastiger, het lijkt wel of mijn harde schijf vol zit omdat ik er via mijn werk en op TV gewoon te veel zie. Dat wat jij hebt met donkerharige mannen met hipsterbaardjes, heb ik met vrouwen met lang blond haar, voor mij lijken die allemaal op elkaar. En dat zijn er ook héél veel. Best wel lullig als die ander mij wel nog herkent en voor- en achternaam weet. Ik zeg het er dan altijd maar bij, dat ik zoveel nieuwe mensen ontmoet via werk, dat ik het niet meer allemaal kan onthouden. Of soms - als die ander als eerste overduidelijk jou begroet - dan lukt het om weg te komen met het excuus dat je slecht bent in namen onthouden, zonder te laten blijken dat je die hele persoon niet meer herkent.
Sommige mensen herken ik juist weer makkelijk terug na 5 jaar geen contact. Deels wellicht ook interesse / een klik?
Andersom heb ik behoorlijk vaak dat mensen mij aanzien voor een ander, bijvoorbeeld een specifieke collega die een heel klein beetje hetzelfde kapsel heeft maar verder heeft zij een bril met dik montuur en ik geen bril, andere kleur ogen etc. Of ze denken dat ik iemand ben die ik helemaal niet ken. Dus ik ben niet de enige die er moeite mee heeft.
Opruimen kan ik ook niet goed. Ik weet dat dingen in theorie in kasten en kastjes zouden moeten en dat het er dan opgeruimder uitziet. Maar die kastjes zitten allemaal al zo vol en die zou ik dus eerst eens moeten uitruimen. Maar ik weet al dat daar spullen in liggen die eigenlijk handiger samen bij de soortgelijke spullen in dat andere kastje of zelfs in mijn berging zouden horen. Maarja dan moet ik eerst dáár ruimte scheppen zodat het bij elkaar in dezelfde kist of kast past.
Domino-effect, waardoor ik als een berg opzie tegen alleen maar die paar stapeltjes wegwerken... en dan maar een film ga kijken of iets anders leuks ga doen
Het 'probleem' is ook dat ik geen ruimtegebrek heb, het ligt/staat mij niet in de weg. En ik krijg nu ook vrijwel nooit bezoek vanwege corona dus waarom zou ik... maar toch... in mijn hoofd ben ik een minimalist, in werkelijkheid een enorme rommelkont.
En gezichten herkennen vind ik ook steeds lastiger, het lijkt wel of mijn harde schijf vol zit omdat ik er via mijn werk en op TV gewoon te veel zie. Dat wat jij hebt met donkerharige mannen met hipsterbaardjes, heb ik met vrouwen met lang blond haar, voor mij lijken die allemaal op elkaar. En dat zijn er ook héél veel. Best wel lullig als die ander mij wel nog herkent en voor- en achternaam weet. Ik zeg het er dan altijd maar bij, dat ik zoveel nieuwe mensen ontmoet via werk, dat ik het niet meer allemaal kan onthouden. Of soms - als die ander als eerste overduidelijk jou begroet - dan lukt het om weg te komen met het excuus dat je slecht bent in namen onthouden, zonder te laten blijken dat je die hele persoon niet meer herkent.
Sommige mensen herken ik juist weer makkelijk terug na 5 jaar geen contact. Deels wellicht ook interesse / een klik? Andersom heb ik behoorlijk vaak dat mensen mij aanzien voor een ander, bijvoorbeeld een specifieke collega die een heel klein beetje hetzelfde kapsel heeft maar verder heeft zij een bril met dik montuur en ik geen bril, andere kleur ogen etc. Of ze denken dat ik iemand ben die ik helemaal niet ken. Dus ik ben niet de enige die er moeite mee heeft.
You can never have too many hats, gloves and shoes
