21 en extreem sociaal angstig (persoonlijk verhaal..)

Zoek professionele hulp

Eens met Dymphnatam, zoek hulp. Je hebt zoveel meegemaakt, dat kun je niet meer alleen oplossen.

Wat dapper en knap dat je hier je verhaal neer durft te zetten. Dat is een hele goede eerste stap in jezelf helpen.
Je schrijft dat je stikjaloers wordt op mensen die wekelijks uitgenodigd worden op feestjes.
Misschien moet je beginnen met jezelf accepteren zoals je bent. Je bent nu eenmaal niet super sociaal, en hou je wel echt van feestjes?
Blijkbaar zijn er dingen aan jezelf die je wilt veranderen, probeer daar in kleine stapjes aan te werken. Dingen als mensen aankijken tijdens een gesprek of zelf een gesprek beginnen over koetjes en kalfjes zijn hele goede stappen (en ook grote stappen)
Misschien kan je vrijwilligerswerk doen met bijvoorbeeld ouderen. Er zijn zo veel eenzame ouderen die verlegen zitten om een praatje (zo hebben zij hun praatje en jij kan je praatjes-skills oefenen). Er zullen vast hele rare gesprekken tussen zitten en gesprekken met awkward stiltes, maar ook mooie gesprekken en misschien wel nieuwe vriendschappen.
Hou voor jezelf in een dagboekje bij wat je je ten doel hebt gesteld die week en hoe het gegaan is, dan kan je over een jaar zien hoe veel vooruitgang je hebt geboekt.

Herkenbaar verhaal. Ik ben gaan reizen, in mijn eentje. Als een soort spoedcursus sociaal worden en angst overwinnen. Doodeng vond ik het, ziek van de spanning was ik. Als ik weer eens ergens een nieuw baantje had gevonden, of verder moest reizen stond ik te kotsen van angst. Maar ik wist dat het de enige manier was om mezelf een beetje op de rit te krijgen.

Van de professionele hulpverlening had ik geen enkele verwachting. Daar zag ik mezelf een traject van jaren en jaren volgen zonder voldoende resultaat. Tijdverspilling. Paste ook niet bij me. Ik ben gegaan toen ik iets jonger was dan jij, en ik dacht: als ik nu niet leer hoe het werkt in de wereld; hoe mensen met elkaar omgaan, hoe je vrienden maakt, dan leer ik het nooit. Voor studeren had ik geen tijd toen, dat heb ik later gedaan.

Je hebt geleerd dat er niemand is die je kan helpen of die voor je opkomt. Je moet het helemaal alleen doen. Het is jouw leven. Haal de kracht uit jezelf, je bent veel sterker dan je denkt. Ik hoop dat je het durft. Sterkte.

Wat heb je veel meegemaakt. Ik ben het eens met de anderen die schrijven dat je het beste hulp kunt zoeken. Het is teveel om zelf op te lossen
De eerste stap is denk ik de huisarts. Dat Is heel spannend maar dat is degene die je kan helpen de juiste hulp te krijgen. En een huisarts hoort vaker heftige dingen en kan hier wel wat me.

Ik weet niet of de assistente als je belt voor een afspraak vraagt waarom je een afspraak wil maar dan is psychische problemen genoeg. Is voor hun om in te schatten of ze een enkele of dubbele afspraak moeten maken.

Je zou trouwens voor de huisarts ook dit verhaal kunnen printen en laten lezen als je het niet durft uit te spreken.

Je vader was waarschijnlijk ook maar een labiele man die overhoop lag met zichzelf en daardoor niet veel liefde te geven had. Zo iemand kan veel woede in zich hebben (hij is waarschijnlijk zelf vaak vernederd) en reageert zijn pijnen en tekorten af op zijn gezin. Ik praat dit niet goed, maar het is een feit dat de ene ouder zijn kinderen meer te geven heeft dan de andere.

Hoe dan ook, wat geweest is is geweest en je zit nu in een heel andere fase van je leven. Terugkijken en het je opvoeders kwalijk nemen zal vermoedelijk niet veel helpen. Vecht voor een goede opleiding; hoe hoger jij op de sociale ladder terecht komt, des te beter van kwaliteit je gezelschap in de toekomst zal zijn en des te minder je je van anderen hoeft aan te trekken. Je zou je kunnen laten begeleiden door een therapeut.

Hoi, ja ga professionele hulp zoeken.
Bezoek je huisarts en die kan je helpen door je door te verwijzen naar de juiste persoon.
Knap van je je verhaal hier hebt neergeschreven!

Hey TO, herkenbaar. Ook ik was na mijn traumatiserende jeugd érg eenzaam. En op dan duur zag ik verder leven ook niet zitten.

Wat mij -naast therapie- erg geholpen heeft was op kamers wonen. Mensen moeten me langer kennen vóór je voorbij de aanvankelijke ergernis/onverschilligheid komt - en ze zien dat ik echt een leuk mens ben.

Een huis waar ik álles altijd moest delen werkte niet, maar eentje waar ik mijn eigen kook gelegenheid werkte wel heel goed. Ik werd de zoete inval! Heb er vrienden gemaakt die nu nog steeds dichtbij staan. Echt mijn beste vrienden - nog steeds.

Ik ben beter in 1 op 1 contact en kleine groepjes. Dan is het voor mij te overzien. Dus grote feesten is het niet voor mij. Lang boos en jaloers geweest dat dat zo is maar kan er goed mee leven. Ik doe zat andere leuke dingen.

Ik heb moeten leren dat ontdooien pijn doet. Dat mensen vertrouwen niet vanzelfsprekend is en ik dat helemaal opnieuw moest leren.
Zo heb ik nooit goed geleerd om gezichtsuitdrukkingen goed te interpreteren. Dat maakt interacties voor mij vaak spannend. Ik heb geleerd om (neutraal) na te vragen. Dat hoeft niet zo beladen te zijn als ik aanvankelijk dacht.

De angst in jou kan een onderdeel zijn van negatieve oordelen; oordelen die je over jezelf hebt getrokken ten tijde van de trauma's. Emdr kan daar bij helpen. Meer dan je misschien zou verwachten.

Maar lieve lieve TO aan jou om te voelen of je anders wil. Informeer je goed, ga niet met elke beun de haas in zee. Laat je niet meteen één of ander etiketje opplakken maar laat je uitgebreid diagnostiseren door een peut die ook ervaring heeft met chronische vroegkinderlijke traumatisering. In therapeutenland is men is bezig om de expertise daarin een flinke boost te geven.

perzikboom6 schreef: ↑

31-10-2017 06:14

Wat dapper en knap dat je hier je verhaal neer durft te zetten. Dat is een hele goede eerste stap in jezelf helpen.
Je schrijft dat je stikjaloers wordt op mensen die wekelijks uitgenodigd worden op feestjes.
Misschien moet je beginnen met jezelf accepteren zoals je bent. Je bent nu eenmaal niet super sociaal, en hou je wel echt van feestjes?
Blijkbaar zijn er dingen aan jezelf die je wilt veranderen, probeer daar in kleine stapjes aan te werken. Dingen als mensen aankijken tijdens een gesprek of zelf een gesprek beginnen over koetjes en kalfjes zijn hele goede stappen (en ook grote stappen)
Misschien kan je vrijwilligerswerk doen met bijvoorbeeld ouderen. Er zijn zo veel eenzame ouderen die verlegen zitten om een praatje (zo hebben zij hun praatje en jij kan je praatjes-skills oefenen). Er zullen vast hele rare gesprekken tussen zitten en gesprekken met awkward stiltes, maar ook mooie gesprekken en misschien wel nieuwe vriendschappen.
Hou voor jezelf in een dagboekje bij wat je je ten doel hebt gesteld die week en hoe het gegaan is, dan kan je over een jaar zien hoe veel vooruitgang je hebt geboekt.

Misschien is zij van binnen wel een heel sociaal persoon maar het lijkt mij dat je dat met zo’n jeugd niet goed kan ontwikkelen. Als je al zonder zelfvertrouwen door de mishandelingen aan school begint en je treft een paar pestkoppen.....goed dat je je verleden wil gaan verwerken en vooruit wil komen TO!

Wat verschrikkelijk heftig! Heel knap dat je het deelt, dit is al een eerste stap. Ik las een goede tip, laat het verhaal lezen aan je huisarts. Als je wordt doorverwezen denk ik dat het heel belangrijk voor je is dat je iemand vindt bij wie je je veilig voelt. Veel sterkte en knuffel

Knap dat je je verhaal durft neer te zetten. Zoals meerdere reacties lijkt het mij verstandig om je verhaal met de huisarts te delen zodat je professionele hulp kan krijgen. EMDR/gesprekken o.i.d. helpen jou misschien wel met de verwerking. Daarnaast kan het ook helpen als je het gevoel hebt dat je er niet alleen voorstaat. Er zijn organisaties die werken met een begeleider die je als ‘buddy’ kan zien. Je richt je dan bijvoorbeeld op het vergroten van je zelfvertrouwen, sociale contacten en je kan samen activiteiten ondernemen. Je leert dan uiteindelijk om dit zonder angsten zelf te doen!

Ik denk dat er in ieder geval verschillende opties voor je zijn, dus misschien kan de huisarts je hierbij verder helpen!
Veel sterkte