Psyche
alle pijlers
30...en het roer om na een moeilijke jeugd..hoe?
maandag 18 augustus 2008 om 22:48
Hallo, ik ben een jonge vrouw, 30 jaar oud, heb een baan, lieve vriend en een geweldig dochtertje. Al lange tijd voel ik me niet echt gelukkig. Mijn jeugd was niet erg rooskleurig, weinig bevestiging en steun van ouders. Moeder die het niet aan kon en depressief was, vader met een alcoholprobleem en een eigen bedrijfje had wat helemaal niet goed ging.
Toch kon ik me moeilijk los maken van hun, voelde me altijd erg verantwoordelijk. Verder was ik erg gesloten, heb de weinige "vrienden" die ik had nooit verteld over hoe het vroeger thuis was, hield ze op afstand etc. Dat doe ik nu nog steeds, vandaar dat kennissen nooit maatjes worden? Ik heb het wel eens gedaan maar die vriendin is juist daardoor afstand gaan nemen.
Nu ben ik volwassen maar ik voel me heel vaak niet zo, ben niet gelukkig met mn werk. Vind het moeilijk voor mezelf op te komen, erg onzeker op mn werk, hoewel ik probeer dat niet te laten merken, voel me geremd in mn sociale leven hoewel ik van alles probeer. Voel me vaak eenzaam. Denk voortdurend erg negatief over me zelf en een carriereswitch durf ik daardoor ook niet aan.
Eigenlijk zoek ik iemand die me kan helpen om mn echte ik te voorschijn te laten toveren. De ongeremde, vrolijke ik, die haar verleden voor goed achter zich kan laten en om kan kijken zonder voortdurend te denken aan hoe unhappy mijn moeder gestorven is en hoe mijn vader nu het zelfde lot wacht. Ik wil me richten op wat ik heb; een lieve vriend en een allerliefst kindje.
Dit klinkt allemaal heel zwaar maar natuurlijk voel ik me ook wel perioden normaal, sluit ik me voor dat stukje af maar elke keer komt het weer bovendrijven. Ik wil er zo graag voorgoed van af maar ik kan niet tegen me zelf zeggen, zo en nu is het klaar, ophouden met dat gemekker! Ik val telkens terug in gepieker en negativiteit, vaak heeft t ook met mn werk te maken.
Heb jij ook een verleden? heb je het (voorgoed) achter je kunnen laten?
Wie heeft jullie daarbij geholpen? Een psycholoog? Psychotherapeut? Loopbaancoach?
Wil het ook zo graag met iemand delen. behalve mijn vriend en zus weet niemand van mijn zorgen af.
Toch kon ik me moeilijk los maken van hun, voelde me altijd erg verantwoordelijk. Verder was ik erg gesloten, heb de weinige "vrienden" die ik had nooit verteld over hoe het vroeger thuis was, hield ze op afstand etc. Dat doe ik nu nog steeds, vandaar dat kennissen nooit maatjes worden? Ik heb het wel eens gedaan maar die vriendin is juist daardoor afstand gaan nemen.
Nu ben ik volwassen maar ik voel me heel vaak niet zo, ben niet gelukkig met mn werk. Vind het moeilijk voor mezelf op te komen, erg onzeker op mn werk, hoewel ik probeer dat niet te laten merken, voel me geremd in mn sociale leven hoewel ik van alles probeer. Voel me vaak eenzaam. Denk voortdurend erg negatief over me zelf en een carriereswitch durf ik daardoor ook niet aan.
Eigenlijk zoek ik iemand die me kan helpen om mn echte ik te voorschijn te laten toveren. De ongeremde, vrolijke ik, die haar verleden voor goed achter zich kan laten en om kan kijken zonder voortdurend te denken aan hoe unhappy mijn moeder gestorven is en hoe mijn vader nu het zelfde lot wacht. Ik wil me richten op wat ik heb; een lieve vriend en een allerliefst kindje.
Dit klinkt allemaal heel zwaar maar natuurlijk voel ik me ook wel perioden normaal, sluit ik me voor dat stukje af maar elke keer komt het weer bovendrijven. Ik wil er zo graag voorgoed van af maar ik kan niet tegen me zelf zeggen, zo en nu is het klaar, ophouden met dat gemekker! Ik val telkens terug in gepieker en negativiteit, vaak heeft t ook met mn werk te maken.
Heb jij ook een verleden? heb je het (voorgoed) achter je kunnen laten?
Wie heeft jullie daarbij geholpen? Een psycholoog? Psychotherapeut? Loopbaancoach?
Wil het ook zo graag met iemand delen. behalve mijn vriend en zus weet niemand van mijn zorgen af.
maandag 18 augustus 2008 om 22:56
Geen zware jeugd, maar wel net een heftige periode achter de rug na eerste jaar na geboorte van mijn zoon.
Een psycholoog heeft mij geholpen een aantal dingen duidelijk te krijgen en een ander denkpatroon aan te wenden. Uiteraard ook steun van man, familie en vrienden, maar een psych vraagt de dingen net even wat anders, waardoor je op een andere manier tegen iets aan leert te kijken.
Een psycholoog heeft mij geholpen een aantal dingen duidelijk te krijgen en een ander denkpatroon aan te wenden. Uiteraard ook steun van man, familie en vrienden, maar een psych vraagt de dingen net even wat anders, waardoor je op een andere manier tegen iets aan leert te kijken.
maandag 18 augustus 2008 om 23:00
Ook mijn jeugd was niet zo geweldig. Ik was net begonnen aan een kappersopleiding toen mijn ouders een gezinshulp nodig hadden. Dit omdat mijn moeder erg overspannen was en regelmatig opgenomen werd in een psychiatrisch ziekenhuis. Omdat ik nog thuis woonde (broers en zussen waren getrouwd) kregen zij geen hulp en mocht ik de opleiding niet volgen maar werd ik ineens gebombadeerd tot gezinshulp/moeder
Mijn moeder was er vaak niet en de tijd dat ze er wel was,was ik bang van haar. Bang dat het uit de hand liep allemaal,dat gebeurde nl regelmatig.
Ik heb veel geleerd en gezien,was eigenlijk dus al vroeg huisvrouw/moeder voor mijn moeder die erg labiel was
Nu zijn we jaren verder en is mijn moeder dement,woont in een verpleeghuis. Mijn vader is 6 jaar geleden overleden
Nu ben ik nog steeds moeder voor mijn moeder....
Als kind zijnde werd me nooit gevraagd of ik het allemaal wel kon,ik moest gewoon!
Mijn moeder was er vaak niet en de tijd dat ze er wel was,was ik bang van haar. Bang dat het uit de hand liep allemaal,dat gebeurde nl regelmatig.
Ik heb veel geleerd en gezien,was eigenlijk dus al vroeg huisvrouw/moeder voor mijn moeder die erg labiel was
Nu zijn we jaren verder en is mijn moeder dement,woont in een verpleeghuis. Mijn vader is 6 jaar geleden overleden
Nu ben ik nog steeds moeder voor mijn moeder....
Als kind zijnde werd me nooit gevraagd of ik het allemaal wel kon,ik moest gewoon!
dinsdag 19 augustus 2008 om 00:05
Hoi Lampionnetje,
Goed dat je schrijft en dat je zo duidelijk kunt beschrijven wat er volgens jou met je aan de hand is en dat je het anders wilt.
Om eerst antwoord te geven op de vraag die je bovenaan je stukje stelt:"het roer om na een moeilijke jeugd, hoe?": dat doe je door het te doen. De dingen die je schrijft over hoe je je nu als volwassene voelt door wat die je hebt meegemaakt in je jeugd klinken logisch. Het grote verschil tussen toen en nu is dat, toen je een kind was, dingen je overkwamen en je daar zelf weinig aan kon doen. Misschien omdat je ouders niet beter wisten, of dat ze het niet konden. Hoe dan ook, je was een kind. Nu ben je 30 en beslis jij wat goed is voor jou.
Ben wel benieuwd naar wat belangrijk is voor jou! Waar word je gelukkig van? En hoe doe je dat trouwens, telkens terugvallen in gepieker en negativiteit? Vaak zijn dat dingen waar je namelijk echt je best voor moet doen. je moet dan ook heel vaak bepaalde dingen tegen jezelf zeggen om het echt te gaan geloven. (en sommige mensen zijn daar heel goed in).
Wat je tweede vraag betreft; of er andere mensen zijn met een verleden; natuurlijk zijn die er. Als je 'van onze leeftijd bent' heb je altijd een verleden, toch? Het is de vraag wat je ermee doet.
Begrijp me niet verkeerd; ik neem jouw verhaal heel serieus. Ik lees dat je je ongeremd en vrolijk wilt voelen en dat je weet dat dat ook in je zit. Het verleggen van je focus van vervelende gebeurtenissen naar fijne situaties is een eerste stap- en iedere stap is er één.
Misschien kan een professional je helpen in het duidelijker maken wat je wilt. Hij of zij staat objectief ten opzichte van jou en wat je bezighoudt.
Ik ben heel benieuwd hoe het met je gaat.
Goed dat je schrijft en dat je zo duidelijk kunt beschrijven wat er volgens jou met je aan de hand is en dat je het anders wilt.
Om eerst antwoord te geven op de vraag die je bovenaan je stukje stelt:"het roer om na een moeilijke jeugd, hoe?": dat doe je door het te doen. De dingen die je schrijft over hoe je je nu als volwassene voelt door wat die je hebt meegemaakt in je jeugd klinken logisch. Het grote verschil tussen toen en nu is dat, toen je een kind was, dingen je overkwamen en je daar zelf weinig aan kon doen. Misschien omdat je ouders niet beter wisten, of dat ze het niet konden. Hoe dan ook, je was een kind. Nu ben je 30 en beslis jij wat goed is voor jou.
Ben wel benieuwd naar wat belangrijk is voor jou! Waar word je gelukkig van? En hoe doe je dat trouwens, telkens terugvallen in gepieker en negativiteit? Vaak zijn dat dingen waar je namelijk echt je best voor moet doen. je moet dan ook heel vaak bepaalde dingen tegen jezelf zeggen om het echt te gaan geloven. (en sommige mensen zijn daar heel goed in).
Wat je tweede vraag betreft; of er andere mensen zijn met een verleden; natuurlijk zijn die er. Als je 'van onze leeftijd bent' heb je altijd een verleden, toch? Het is de vraag wat je ermee doet.
Begrijp me niet verkeerd; ik neem jouw verhaal heel serieus. Ik lees dat je je ongeremd en vrolijk wilt voelen en dat je weet dat dat ook in je zit. Het verleggen van je focus van vervelende gebeurtenissen naar fijne situaties is een eerste stap- en iedere stap is er één.
Misschien kan een professional je helpen in het duidelijker maken wat je wilt. Hij of zij staat objectief ten opzichte van jou en wat je bezighoudt.
Ik ben heel benieuwd hoe het met je gaat.
dinsdag 19 augustus 2008 om 01:46
lampionnetje
ik herken heel veel in jouw verhaal,je onzekerheid, t moeilijk loslaten enz.
ook mijn verleden was lijden. ik heb hulp gehad van verschillende logen en heb ook baat gehad van t alternatieve circuit.
reiki,magnetiseren,bach-bloesemdruppels,hypnose.
het verleden kan je niet meer veranderen maar je toekomst wel!
de dingen zijn gebeurt, laat ze achter je en kijk naar je toekomst.
het gaat niet beter in n week tijd, bij mij heeft t jaren geduurt,op n gegeven moment ging er gewoon n knop bij me om.
ik ben gezegend met n lieve man die me altijd heeft gesteunt
beter als familie daar heb ik niets mee.
jouw tijd komt wel overhaast t niet,pin je er niet op vast, er zijn toch nog wel dingen waarvan je kunt genieten?
al zijn dat bv maar 2 dingen hou je daar aan vast en geniet er met volle teugen van.
meis,je krijgt n warme omhelzing van me en ga ervoor,kijk vooruit!
ik herken heel veel in jouw verhaal,je onzekerheid, t moeilijk loslaten enz.
ook mijn verleden was lijden. ik heb hulp gehad van verschillende logen en heb ook baat gehad van t alternatieve circuit.
reiki,magnetiseren,bach-bloesemdruppels,hypnose.
het verleden kan je niet meer veranderen maar je toekomst wel!
de dingen zijn gebeurt, laat ze achter je en kijk naar je toekomst.
het gaat niet beter in n week tijd, bij mij heeft t jaren geduurt,op n gegeven moment ging er gewoon n knop bij me om.
ik ben gezegend met n lieve man die me altijd heeft gesteunt
beter als familie daar heb ik niets mee.
jouw tijd komt wel overhaast t niet,pin je er niet op vast, er zijn toch nog wel dingen waarvan je kunt genieten?
al zijn dat bv maar 2 dingen hou je daar aan vast en geniet er met volle teugen van.
meis,je krijgt n warme omhelzing van me en ga ervoor,kijk vooruit!
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
woensdag 20 augustus 2008 om 19:22
Ik herken ook heel veel, heb ook een hele moeilijke jeugd gehad. Heb de laatste jaren ook heel veel meegemaakt. Ben daardoor ook heel erg geremd, gesloten en onzeker geraakt, emoties stop ik weg, loslaten is moeilijk.... noem het maar op.
Ik ben me er nu bewust van dat ik als volwassene verder ben gegaan als het kind dat veel te veel meegemaakt heeft. Maar dat gebeurt nu niet meer.
Maar het gevoel van vroeger zit er wel. Daardoor scherm je jezelf ook af want je wilt nooit meer zoiets meemaken.
Alleen leef je daardoor qua emotie wel in het verleden.
Ik ben zelf veel gaan lezen om zo mezelf te leren kennen. Ook ben ik veel gaan schrijven. Daardoor zag ik weer wat mijn problemen zijn en waren. Ik ben ook naar een psycholoog geweest. Maar ik vind het wel jammer dat die toch maar weinig tijd hebben voor je, 45 minuten zijn zo voorbij. En er worden ook maar ongeveer acht keer vergoed door de ziekenfonds.
Nu ben ik bezig met NLP om zo mijn oude gedragspatronen te herkennen en te doorbreken......
Het leven is mooi en het vliegt voorbij. Ik wil weer genieten en gelukkig zijn........... leven zonder mijn angsten en trauma's.....
Ik ben me er nu bewust van dat ik als volwassene verder ben gegaan als het kind dat veel te veel meegemaakt heeft. Maar dat gebeurt nu niet meer.
Maar het gevoel van vroeger zit er wel. Daardoor scherm je jezelf ook af want je wilt nooit meer zoiets meemaken.
Alleen leef je daardoor qua emotie wel in het verleden.
Ik ben zelf veel gaan lezen om zo mezelf te leren kennen. Ook ben ik veel gaan schrijven. Daardoor zag ik weer wat mijn problemen zijn en waren. Ik ben ook naar een psycholoog geweest. Maar ik vind het wel jammer dat die toch maar weinig tijd hebben voor je, 45 minuten zijn zo voorbij. En er worden ook maar ongeveer acht keer vergoed door de ziekenfonds.
Nu ben ik bezig met NLP om zo mijn oude gedragspatronen te herkennen en te doorbreken......
Het leven is mooi en het vliegt voorbij. Ik wil weer genieten en gelukkig zijn........... leven zonder mijn angsten en trauma's.....
donderdag 21 augustus 2008 om 22:03
Superbedankt voor jullie reacties!
Allereerst heel veel herkenning, dank ik vind het fijn te horen dat ik niet de enige ben met dit soort troubles.
Flowerly, jou post was ook zeer herkenbaar, ikzal me eens verdiepen in nlp. En natuurlijk de meesten van jullie hebben al eens een psycholoog gesproken, ik ook. Het was alleen niet de goede ben ik bang.
Ik weet objectief gezien heel goed dat ik niet meer achter me moet kijken maar vooruit. En ik sta zo vaak stil bij het feit dat je genieten moet van elke dag, dat probeer ik echt maar ik val toch telkens terug. het klinkt zo makkelijk door te zeggen; je moet het gewoon doen......
En natuurlijk weet ik dat iedereen een verleden heeft, ik drukte me daarin even verkeerd uit. Maar je snapt natuurlijk wel Meike dat ik bedoel, mensen die toch wel het één en ander hebben meegemaakt in het verleden. Meike, ik ken mensen die altijd zo onwijs warm en lief over hun ouders spreken en natuurlijk hebben hun ook wel eens dingetjes met hen gehad,
Ze hebben wel een basis, ik ben er van overtuigd dat zo'n basis meehelpt om een soort van basisvertrouwen in jezelf en in anderen te ontwikkelen.
En ik stel het misschien wat zwaar, ik ben niet mishandeld, verkracht, verwaarloosd of misbruikt.
Ik ga even kijken bij het topic waar jullie me naar hebben verwezen. Dank!
Allereerst heel veel herkenning, dank ik vind het fijn te horen dat ik niet de enige ben met dit soort troubles.
Flowerly, jou post was ook zeer herkenbaar, ikzal me eens verdiepen in nlp. En natuurlijk de meesten van jullie hebben al eens een psycholoog gesproken, ik ook. Het was alleen niet de goede ben ik bang.
Ik weet objectief gezien heel goed dat ik niet meer achter me moet kijken maar vooruit. En ik sta zo vaak stil bij het feit dat je genieten moet van elke dag, dat probeer ik echt maar ik val toch telkens terug. het klinkt zo makkelijk door te zeggen; je moet het gewoon doen......
En natuurlijk weet ik dat iedereen een verleden heeft, ik drukte me daarin even verkeerd uit. Maar je snapt natuurlijk wel Meike dat ik bedoel, mensen die toch wel het één en ander hebben meegemaakt in het verleden. Meike, ik ken mensen die altijd zo onwijs warm en lief over hun ouders spreken en natuurlijk hebben hun ook wel eens dingetjes met hen gehad,
Ze hebben wel een basis, ik ben er van overtuigd dat zo'n basis meehelpt om een soort van basisvertrouwen in jezelf en in anderen te ontwikkelen.
En ik stel het misschien wat zwaar, ik ben niet mishandeld, verkracht, verwaarloosd of misbruikt.
Ik ga even kijken bij het topic waar jullie me naar hebben verwezen. Dank!
vrijdag 22 augustus 2008 om 09:39
Hoi Lampionnetje,
Ik herken ook wel veel in jouw verhaal. Ook al ben je niet mishandeld, verkracht, verwaarloosd of misbruikt, dan kan je nog wel een moeilijke jeugd hebben gehad. De symptomen zijn misschien niet altijd zichtbaar aan de buitenkant, maar van binnen kan het flink opspelen, af en toe, of juist niet, misschien voel en ervaar je de dingen van binnen niet, en ervaar je juist gevoelloosheid tov jezelf en anderen.
Misschien zijn er verborgen plekken in jezelf waar je jezelf vragen over stelt, dingen die vast zitten en waar je niet een, twee, drie bij kunt komen. Misschien kan een goede psychotherapeut je helpen om erachter te komen wat er echt bij jou van binnen speelt, dingen die je nu niet durft te zeggen of onder ogen durft te zien.
Ik herken ook wel veel in jouw verhaal. Ook al ben je niet mishandeld, verkracht, verwaarloosd of misbruikt, dan kan je nog wel een moeilijke jeugd hebben gehad. De symptomen zijn misschien niet altijd zichtbaar aan de buitenkant, maar van binnen kan het flink opspelen, af en toe, of juist niet, misschien voel en ervaar je de dingen van binnen niet, en ervaar je juist gevoelloosheid tov jezelf en anderen.
Misschien zijn er verborgen plekken in jezelf waar je jezelf vragen over stelt, dingen die vast zitten en waar je niet een, twee, drie bij kunt komen. Misschien kan een goede psychotherapeut je helpen om erachter te komen wat er echt bij jou van binnen speelt, dingen die je nu niet durft te zeggen of onder ogen durft te zien.
zaterdag 23 augustus 2008 om 00:05
Hoi,
Ik herken mezelf sprekend in jouw verhaal, net of er een spiegel wordt voorgehouden. Dit geeft toch aan dat bepaalde dingen die je hebt meegemaakt toch op een bepaalde manier doorwerken in je latere leven. Ik loop zelf al jaren de ene psych na de andere af maar kom er gewoon niet mee verder. Het lijkt net of ik het niet kan overbrengen wat me precies dwarszit. Maar toch is het precies wat jij schrijft, jeugd met in mijn geval een labiele en regelmatig aan alcoholverslaafde moeder, veel ruzies, vader was hier niet tegenop gewassen, echt af en toe was het de hel bij ons thuis als mijn moeder haar buien had en soms was het weer maanden oergezellig. Maar het geeft je toch een knauw. Ik werd als oudste erg betrokken bij de ruzies en mijn moeder is overleden toen ik 19 was, mijn zus en broertje waren 17 en bijna 14 en vader was hertrouwd en toch wat op afstand dus ineens ben je kind af. Ik woonde net samen heb mijn zus en broer een tijd in huis gehad en nooit de tijd genomen om te rouwen en mijn verleden een plek te geven. Dat kwam pas jaren later, maar ondertussen kampte ik wel met de dingen die jij ook schrijft, weinig vrienden, mensen op afstand houden, eenzaam voelen. Ik werkte, woonde samen en dat was t en dit is voornamelijk gekomen door mijn geslotenheid, ik wilde vroeger al nooit laten merken hoe t bij ons thuis eraan toe ging dus speelde altijd de vrolijke meid op school maar ondertussen was ik diepongelukkig en tot nu toe heb ik het dus allemaal nog steeds geen plek gegeven ook al heb ik ondertussen 3 kindjes en voel ik me als moeder fantastisch (was hier altijd wel bang voor dat ik het niet zou aankunnen). Maar toch, ik ben nu 36 en heb nog steeds het idee dat het kind in mij nog teveel overheerst en hoop echt dat ik het tweede deel van mijn leven ook meer in het hier en nu kan leven en meer mezelf kan zijn, alleen ik weet nog steeds niet goed hoe ik dit voor elkaar moet krijgen omdat ik niet weet hoe dit moet ....
herkenbaar dus jouw verhaal,
Risotje
Ik herken mezelf sprekend in jouw verhaal, net of er een spiegel wordt voorgehouden. Dit geeft toch aan dat bepaalde dingen die je hebt meegemaakt toch op een bepaalde manier doorwerken in je latere leven. Ik loop zelf al jaren de ene psych na de andere af maar kom er gewoon niet mee verder. Het lijkt net of ik het niet kan overbrengen wat me precies dwarszit. Maar toch is het precies wat jij schrijft, jeugd met in mijn geval een labiele en regelmatig aan alcoholverslaafde moeder, veel ruzies, vader was hier niet tegenop gewassen, echt af en toe was het de hel bij ons thuis als mijn moeder haar buien had en soms was het weer maanden oergezellig. Maar het geeft je toch een knauw. Ik werd als oudste erg betrokken bij de ruzies en mijn moeder is overleden toen ik 19 was, mijn zus en broertje waren 17 en bijna 14 en vader was hertrouwd en toch wat op afstand dus ineens ben je kind af. Ik woonde net samen heb mijn zus en broer een tijd in huis gehad en nooit de tijd genomen om te rouwen en mijn verleden een plek te geven. Dat kwam pas jaren later, maar ondertussen kampte ik wel met de dingen die jij ook schrijft, weinig vrienden, mensen op afstand houden, eenzaam voelen. Ik werkte, woonde samen en dat was t en dit is voornamelijk gekomen door mijn geslotenheid, ik wilde vroeger al nooit laten merken hoe t bij ons thuis eraan toe ging dus speelde altijd de vrolijke meid op school maar ondertussen was ik diepongelukkig en tot nu toe heb ik het dus allemaal nog steeds geen plek gegeven ook al heb ik ondertussen 3 kindjes en voel ik me als moeder fantastisch (was hier altijd wel bang voor dat ik het niet zou aankunnen). Maar toch, ik ben nu 36 en heb nog steeds het idee dat het kind in mij nog teveel overheerst en hoop echt dat ik het tweede deel van mijn leven ook meer in het hier en nu kan leven en meer mezelf kan zijn, alleen ik weet nog steeds niet goed hoe ik dit voor elkaar moet krijgen omdat ik niet weet hoe dit moet ....
herkenbaar dus jouw verhaal,
Risotje
zaterdag 23 augustus 2008 om 12:08
Herkenbaar. Mijn jeugd was ook niet prettig. Een drama eigenlijk. Mijn moeder overleed toen ik 9 was en mijn vader had er verder geen zin meer in. We (zijn kinderen) waren alleen maar een last en dat zei hij ook gewoon. Ik heb al jong een heel gezin draaiende moeten houden, had geen eigen leven meer. Droeg vaak een zonnebril omdat ik niet wilde dat anderen mijn tranen zouden zien, want huilen deed ik de hele dag door. Het was een drama, ik heb toen voor het eerst ondervonden hoe het is om echt diep ongelukkig te zijn, en dat is geen fijn gevoel, helemaal niet als je 9 bent, want wat kun je eraan veranderen? Daarnaast was mijn vader alcoholist, totaal niet in staat om ons op te vangen met al het verdriet om onze overleden moeder. Ik heb tot mijn 21e een treurig leven geleid, hoewel ook wel mooie momenten beleefd, zoals mijn eerste liefde, met vriendinnen de wereld ontdekken (al kon dat pas vanaf mijn 18e omdat ik een straatfobie had ontwikkeld, ook fijn, ik zat hele dagen thuis, kon niet naar school, etc.) etc.
Maar je vraag was hoe je het roer kunt omgooien... Dat heb ik gedaan op mijn 21e. Ik ontmoette mijn huidige vriend en hij nam mij, zoals ik was. En zijn familie deed dat ook. Ik voelde me eindelijk echt geliefd, bemind, fijn... De eerste reactie vanuit mijn psychologische onderbewust zijn was, Oh god, dit houdt vast een keer op, dit geluk. Daardoor heb ik lange tijd een depressie gehad, gecombineerd met tal van andere klachten. Blijkbaar was dit nodig om echt tot mezelf te komen, met mezelf in het reine te komen, want daarna besloot ik dat het anders moest. Ik ben een HBO-opleiding gaan volgen, heb daardoor mijn droombaan gekregen, ben bewuster gaan leven, aan mezelf gaan werken. Banden met het verleden, met mijn vader dus, gaan verbreken en mensen die belangrijk voor me zijn juist meer gaan opzoeken. Eerlijk tegen ze te zijn. Eerlijk te vertellen wat voor verleden ik had, wat dat voor effect heeft op mij, etc. En natuurlijk haakt er weleens iemand af, maar dat is dan ook de moeite niet. De mensen die ik nu om me heen verzameld heb zijn mensen die puur in het leven staan, ook hun bagage hebben, maar daar ook op een positieve manier mee om proberen te gaan, hoe moeilijk ook. En dat is heel waardevol. Ik heb een kindje gekregen, dat heeft me ook sterk gemaakt. Toch is het een illussie te denken dat alles echt totaal perfect zal zijn, want natuurlijk ben ik getekend en ga ik niet altijd goed met dingen om. ik heb meer aanleg om depressief te worden, overspannen en fobisch te zijn. Maar ik leer ermee omgaan, ookal blijft het soms moeilijk. Ik kan ondanks dat wel zeggen dat ik nu de persoon ben die ik altijd had willen zijn, het leven leid dat ik altijd wilde leiden, de dingen doe die ik leuk vind. Maar wel altijd met een bezorgde blik naar het leven zal kijken. Want ik weet dat het leven ineens kan omslaan in verdriet en pijn, ik heb dat immers al eens meegemaakt. Daarom wil ik daar nog wel iets mee doen. Maar je leven prettiger maken en gelukkiger zijn is iets wat je welliswaar zelf moet doen, maar wat wel haalbaar is. Waar word je gelukkig van, wat heb je altijd al eens willen doen? En is dat binnen korte tijd realiseerbaar of op de langere termijn? En wat heb je daarvoor nodig? Dat zijn dingen waar je eerst goed naar moet kijken, pas dan kun je je doel realiseren. Maar alles in het leven is tot op zekere hoogte haalbaar, zolang het redelijke eisen zijn...
Maar je vraag was hoe je het roer kunt omgooien... Dat heb ik gedaan op mijn 21e. Ik ontmoette mijn huidige vriend en hij nam mij, zoals ik was. En zijn familie deed dat ook. Ik voelde me eindelijk echt geliefd, bemind, fijn... De eerste reactie vanuit mijn psychologische onderbewust zijn was, Oh god, dit houdt vast een keer op, dit geluk. Daardoor heb ik lange tijd een depressie gehad, gecombineerd met tal van andere klachten. Blijkbaar was dit nodig om echt tot mezelf te komen, met mezelf in het reine te komen, want daarna besloot ik dat het anders moest. Ik ben een HBO-opleiding gaan volgen, heb daardoor mijn droombaan gekregen, ben bewuster gaan leven, aan mezelf gaan werken. Banden met het verleden, met mijn vader dus, gaan verbreken en mensen die belangrijk voor me zijn juist meer gaan opzoeken. Eerlijk tegen ze te zijn. Eerlijk te vertellen wat voor verleden ik had, wat dat voor effect heeft op mij, etc. En natuurlijk haakt er weleens iemand af, maar dat is dan ook de moeite niet. De mensen die ik nu om me heen verzameld heb zijn mensen die puur in het leven staan, ook hun bagage hebben, maar daar ook op een positieve manier mee om proberen te gaan, hoe moeilijk ook. En dat is heel waardevol. Ik heb een kindje gekregen, dat heeft me ook sterk gemaakt. Toch is het een illussie te denken dat alles echt totaal perfect zal zijn, want natuurlijk ben ik getekend en ga ik niet altijd goed met dingen om. ik heb meer aanleg om depressief te worden, overspannen en fobisch te zijn. Maar ik leer ermee omgaan, ookal blijft het soms moeilijk. Ik kan ondanks dat wel zeggen dat ik nu de persoon ben die ik altijd had willen zijn, het leven leid dat ik altijd wilde leiden, de dingen doe die ik leuk vind. Maar wel altijd met een bezorgde blik naar het leven zal kijken. Want ik weet dat het leven ineens kan omslaan in verdriet en pijn, ik heb dat immers al eens meegemaakt. Daarom wil ik daar nog wel iets mee doen. Maar je leven prettiger maken en gelukkiger zijn is iets wat je welliswaar zelf moet doen, maar wat wel haalbaar is. Waar word je gelukkig van, wat heb je altijd al eens willen doen? En is dat binnen korte tijd realiseerbaar of op de langere termijn? En wat heb je daarvoor nodig? Dat zijn dingen waar je eerst goed naar moet kijken, pas dan kun je je doel realiseren. Maar alles in het leven is tot op zekere hoogte haalbaar, zolang het redelijke eisen zijn...
zaterdag 23 augustus 2008 om 12:12
Leven in het hier en nu kan ik trouwens ook nog niet, wil dat wel graag leren.
Ik weet wel zeker dat het je tekent als je geen fijne band met je ouders hebt, je mist een basisgevoel van: " Ik ben goed zo, ik mag er zijn". Mijn moeder heeft mij dat gevoel wel gegeven tot mijn 9e, maar mijn vader had zo de pest aan mij, dat dat toch wel overheerste...
Ik weet wel zeker dat het je tekent als je geen fijne band met je ouders hebt, je mist een basisgevoel van: " Ik ben goed zo, ik mag er zijn". Mijn moeder heeft mij dat gevoel wel gegeven tot mijn 9e, maar mijn vader had zo de pest aan mij, dat dat toch wel overheerste...
