Psyche
alle pijlers
32 en autistisch?
vrijdag 14 april 2017 om 17:02
Afgelopen week kreeg ik het bericht dat mijn vader gediagnosticeerd is met Asperger.
Voor mij zelf viel ineens van alles op zijn plek. De laatste maanden verdenk ik mezelf vaker van autistische trekjes. Ik heb steeds meer 'last' gekregen van dingen waar ik eerder nooit last van gehad heb, misschien komt het nu meer naar boven door stress of wat dan ook. Punt is wel dat ik al mijn hele leven tegen dezelfde dingen aan loop, en dat ik de vinger er niet op kan leggen wat nou precies mijn probleem is. Sommige dingen zijn 'erger' geworden.
Ik heb online wel eens testjes gedaan en scoorde dan bovengemiddeld. Vroeg me af of ik me eens echt moest laten testen, maar dan dacht ik ook: welnee, iedereen heeft wel eens autistische trekjes. Knilles kent ook weer een term hoor, wil ook wel eens ergens 'bijhoren'. En dan vergat ik het weer een tijdje.
Maar nu er een genetisch component blijkt, ben ik eigenlijk ineens heel erg opgelucht.
Niet dat ik al een diagnose heb, maar het zou me niets verbazen.
Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt bij de POH-GGZ, waar ik al vaker ben geweest, voor een doorverwijzing.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, gewoon van me afschrijven denk ik. Ik zit er best een beetje vol van merk ik.
En misschien zijn er mensen die zich herkennen en mee willen schrijven.
Bedankt voor het lezen in ieder geval.
Groetjes Knilles
Voor mij zelf viel ineens van alles op zijn plek. De laatste maanden verdenk ik mezelf vaker van autistische trekjes. Ik heb steeds meer 'last' gekregen van dingen waar ik eerder nooit last van gehad heb, misschien komt het nu meer naar boven door stress of wat dan ook. Punt is wel dat ik al mijn hele leven tegen dezelfde dingen aan loop, en dat ik de vinger er niet op kan leggen wat nou precies mijn probleem is. Sommige dingen zijn 'erger' geworden.
Ik heb online wel eens testjes gedaan en scoorde dan bovengemiddeld. Vroeg me af of ik me eens echt moest laten testen, maar dan dacht ik ook: welnee, iedereen heeft wel eens autistische trekjes. Knilles kent ook weer een term hoor, wil ook wel eens ergens 'bijhoren'. En dan vergat ik het weer een tijdje.
Maar nu er een genetisch component blijkt, ben ik eigenlijk ineens heel erg opgelucht.
Niet dat ik al een diagnose heb, maar het zou me niets verbazen.
Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt bij de POH-GGZ, waar ik al vaker ben geweest, voor een doorverwijzing.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, gewoon van me afschrijven denk ik. Ik zit er best een beetje vol van merk ik.
En misschien zijn er mensen die zich herkennen en mee willen schrijven.
Bedankt voor het lezen in ieder geval.
Groetjes Knilles
vrijdag 14 april 2017 om 20:23
zaterdag 15 april 2017 om 00:14
quote:-Suze- schreef op 14 april 2017 @ 20:21:
... ik denk dat jij veel meer baat zult hebben bij een fijne therapeut of coach dan bij een diagnose.
Hier ben ik het helemaal mee eens!
Ik heb ruim 5 jaar geleden de diagnose klassiek autisme gekregen (ik was toen begin 30). De afgelopen twee jaar heb ik een hele fijne therapeut gehad met wie ik niet allen kon relativeren, maar met wie ik ook heb 'uitgevogeld' wat nu precies mijn basisprobleem is. De steeds weer terugkerende reden dat ik tegen dingen aan loop.
En dat is niet het autisme. Dat heeft misschien wel invloed gehad op de ontwikkeling van mijn basisprobleem over de jaren, maar dat is niet het probleem.
Nu ik weet wat mijn basisprobleem is, kan ik ook heel gericht op zoek naar een therapie die aansluit bij wat ik wil veranderen (herschrijven). En uiteindelijk hoop ik door mijn basisprobleem aan te pakken, het leven makkelijker te maken voor mezelf. En vooral een relaxter en gelukkiger mens te worden (want leuk genoeg schijn ik al te zijn, alleen zorgt mijn basisprobleem ervoor dat ik dat niet zie, of dat ik dat ontken).
Als jij denkt dat een diagnose je verder kan helpen een plezieriger leven voor jezelf op te bouwen, dan zou ik zeker kijken of er inderdaad reden is voor een diagnose. Maar verwacht niet dat een diagnose de oplossing is voor de dingen waar je tegenaan loopt.
... ik denk dat jij veel meer baat zult hebben bij een fijne therapeut of coach dan bij een diagnose.
Hier ben ik het helemaal mee eens!
Ik heb ruim 5 jaar geleden de diagnose klassiek autisme gekregen (ik was toen begin 30). De afgelopen twee jaar heb ik een hele fijne therapeut gehad met wie ik niet allen kon relativeren, maar met wie ik ook heb 'uitgevogeld' wat nu precies mijn basisprobleem is. De steeds weer terugkerende reden dat ik tegen dingen aan loop.
En dat is niet het autisme. Dat heeft misschien wel invloed gehad op de ontwikkeling van mijn basisprobleem over de jaren, maar dat is niet het probleem.
Nu ik weet wat mijn basisprobleem is, kan ik ook heel gericht op zoek naar een therapie die aansluit bij wat ik wil veranderen (herschrijven). En uiteindelijk hoop ik door mijn basisprobleem aan te pakken, het leven makkelijker te maken voor mezelf. En vooral een relaxter en gelukkiger mens te worden (want leuk genoeg schijn ik al te zijn, alleen zorgt mijn basisprobleem ervoor dat ik dat niet zie, of dat ik dat ontken).
Als jij denkt dat een diagnose je verder kan helpen een plezieriger leven voor jezelf op te bouwen, dan zou ik zeker kijken of er inderdaad reden is voor een diagnose. Maar verwacht niet dat een diagnose de oplossing is voor de dingen waar je tegenaan loopt.
zaterdag 22 april 2017 om 23:04
Ik ben benieuwd hoe het met je gaat Bumba.
Zelf heb ik a.s. dinsdag een gesprek
met de POH, maar dat is alleen maar voor doorverwijzing.
Verder is het een beetje 'gezakt' allemaal weer, maar er zijn de laatste dagen wel dingetjes die ik herken aan mezelf en die ik nu ineens niet meer 'zo erg' vind.
Bij mijn ouders is het lastiger. Hun relatie zat niet goed door groot onbegrip. De diagnose was eerst een 'opluchting', want er was een verklaring voor bepaalde dingen. Inmiddels is dat omgeslagen in een gevoel van 'uitzichtloosheid' bij mijn moeder en ik weet niet welke kant dat op gaat
Zelf heb ik a.s. dinsdag een gesprek
met de POH, maar dat is alleen maar voor doorverwijzing.
Verder is het een beetje 'gezakt' allemaal weer, maar er zijn de laatste dagen wel dingetjes die ik herken aan mezelf en die ik nu ineens niet meer 'zo erg' vind.
Bij mijn ouders is het lastiger. Hun relatie zat niet goed door groot onbegrip. De diagnose was eerst een 'opluchting', want er was een verklaring voor bepaalde dingen. Inmiddels is dat omgeslagen in een gevoel van 'uitzichtloosheid' bij mijn moeder en ik weet niet welke kant dat op gaat
