Psyche
alle pijlers
Aan mezelf willen werken. Hoe?
zondag 25 april 2021 om 08:55
Goedenavond allemaal,
Momenteel merk ik dat ik weer behoefte heb om aan mezelf te werken, maar ik weet niet zo goed hoe en wat bij mij past.
Situatieomschrijving:
Ik ben een meid van begin 20, eind examenjaar HAVO paar jaar geleden burn-out geraakt, daarna veel angsten en paniekaanvallen gehad. Aan deze mentale issues heb ik gewerkt door middel van een traject van ruim een jaar bij de psycholoog. Dit praten deed me wel goed. Ik kon mijn verhaal kwijt. Maar eenmaal we de therapie afsloten voelde ik me nog niet perse helemaal uitbehandeld. Toch voel ik me over het algemeen alweer ruim een jaar 'steady'. In de zin van dat mijn paniekaanvallen weg zijn. Wanneer ik moe ben spelen mijn angsten wel weer op, maar hier kan ik nu wel beter mee omgaan. Ik studeer aan het HBO en dit gaat goed en heb ik het ook enorm naar mijn zin. Maar sinds deze maand voel ik me echt weer matig. Ik had veel deadlines en dus veel stress (ik ben sowieso erg stressgevoelig). Dit is nu bijna allemaal achter de rug, maar ik merk wel dat ik me best wel opgebrand begin te voelen.
Vandaag voelde het als de druppel. Ik was aan het wandelen met mijn oudere broer en zus op grasvelden langs vaarwater. Zij wonen allebei net zoals ik niet meer thuis. Ik zie ze niet vaak, maar als ze komen kijk ik daar wel altijd naar uit (hoewel ik na een paar dagen ook wel weer kan genieten van de rust als ze weer weg gaan
).
Mijn broer duwde mij ineens best wel hard en onverwachts via mijn rechter zij aan de kant. 'als geouwehoer'. Wij liepen op een hoger stuk langs een afdaling en doordat hij mij duwde viel ik bijna. Ik schrok enorm, want ik zag het niet aankomen. Daarnaast was ik al behoorlijk moe en prikkelbaar. Uit reflex sloeg ik met mijn vuist tegen zijn achterhoofd aan. Ik had mezelf even niet meer in de hand. Hier werd hij boos om en dus duwde hij mij weer naar achter. De rest van de weg hebben we niks meer tegen elkaar gezegd. Eenmaal thuis had ik ontzettend spijt van mijn actie. Het is lang geleden dat ik iemand fysiek heb 'toegetakeld'. We hebben het wel weer uitgepraat en moesten toen beiden janken. Maar alsnog voelt het niet goed. Ik voel me ontzettend schuldig en kan nog steeds van mijn actie janken. Ik ben mijn broer namelijk heel erg dankbaar. Hij heeft veel voor mij betekend en doet dit nog steeds. En dan doe ik zoiets. Het voelt wel alsof er vandaag iets 'geknapt' is, ondanks hij mijn excuses wel heeft aanvaard.
Deze actie zette mij erg aan het denken. En ik denk dat er nog best wel veel verdriet en woedde in mij zit. De laatste jaren dat ik nog thuis woonde en mijn broer en zus niet meer, ben ik veel alleen geweest en heb ik me ook veel alleen gevoeld. Ik had veel stress in mijn (voor)examenjaar, zat in het begin van mijn examenjaar al tegen een burn-out aan. En niemand deed wat. Niemand zag het. Ik was toen 17 jaar oud. Mijn moeder en stiefvader gingen doodleuk een maand reizen, terwijl ik schoolexamens had en net het contact met mijn vader tijdelijk verbroken had. Ik heb veel dingen vanaf mijn 14e al echt alleen moeten doen. Mijn moeder was er bijvoorbeeld wel, maar ze was er ook weer niet. Ook heb ik me thuis ook veel in moeten houden. Ik liep thuis heel erg op mijn tenen omdat mijn stiefvader de sfeer in huis nogal bepaalde. Wanneer hij alleen in de woonkamer wilde zitten, moesten wij maar naar boven gaan. Huiswerk maken en elkaar overhoren mochten ook nooit in de woonkamer. Onze eigen muziek opzetten of in de hoek van de bank zitten mochten ook nooit, want deze muziek vond mijn stiefvader dan niks en de hoek van de bank was zijn plek. Ook mijn biologische vader heeft mij jaren zwart gemaakt.
Doordat ik mezelf jarenlang heb ingehouden en altijd maar ja en amen heb gezegd, heb ik het gevoel dat er nog iets in me zit opgekropt. Praten bij de psycholoog werkte toen destijds wel, maar ik heb het gevoel dat ik nog niet alles goed heb verwerkt.
Maar hoe kan ik nu aan mezelf werken? Sporten kan een goede uitlaatklep zijn, maar hier heb ik ook nog een grote angst voor. Ik sport al ruim 8 jaar niet meer. Ergens wil ik bijvoorbeeld wel hardlopen, maar ik durf dat oprecht niet. Ook hier valt nog winst te behalen.
Wel kwam ik gisteren een professionele personal trainer (kick)boxen online tegen. Dit zou wellicht ook kunnen helpen en lijkt me ergens wel wat, maar dit is wel €50,00 per privéles van een uur. En dit is dan op zich nog best wel goedkoop, maar voor een student zoals ik best duur. Daarnaast heb ik ook geen idee hoeveel en hoe vaak per week/maand ik van die trainingen dan wil/moet volgen.. Daarnaast zou ik dan ook zelfstandig moeten sporten, maar ik weet niet of ik daar nu al wel ready voor ben.
Wat zou er naast sporten nog meer kunnen helpen? Soms mis ik het ook nog wel om met iemand te kunnen 'sparren'. Ik heb gewoon niet echt de mensen om mij heen waar ik mijn verhaal aan kwijt kan. Iemand die er zonder oordelen naar kan luisteren, maar die mij wel af en toe de juiste richting op kan sturen. Ik merk dat ik dat extra duwtje in de goede richting op sommige momenten echt nodig heb. Op iemand waar ik dan op terug kan vallen. Maar ja, hoe vind ik zo'n iemand? Wie kan zoiets? Dat zoiets geld kost maakt me dan niet eens zozeer uit, als het maar helpt.
Alle tips zijn welkom!
Alvast bedankt.
Momenteel merk ik dat ik weer behoefte heb om aan mezelf te werken, maar ik weet niet zo goed hoe en wat bij mij past.
Situatieomschrijving:
Ik ben een meid van begin 20, eind examenjaar HAVO paar jaar geleden burn-out geraakt, daarna veel angsten en paniekaanvallen gehad. Aan deze mentale issues heb ik gewerkt door middel van een traject van ruim een jaar bij de psycholoog. Dit praten deed me wel goed. Ik kon mijn verhaal kwijt. Maar eenmaal we de therapie afsloten voelde ik me nog niet perse helemaal uitbehandeld. Toch voel ik me over het algemeen alweer ruim een jaar 'steady'. In de zin van dat mijn paniekaanvallen weg zijn. Wanneer ik moe ben spelen mijn angsten wel weer op, maar hier kan ik nu wel beter mee omgaan. Ik studeer aan het HBO en dit gaat goed en heb ik het ook enorm naar mijn zin. Maar sinds deze maand voel ik me echt weer matig. Ik had veel deadlines en dus veel stress (ik ben sowieso erg stressgevoelig). Dit is nu bijna allemaal achter de rug, maar ik merk wel dat ik me best wel opgebrand begin te voelen.
Vandaag voelde het als de druppel. Ik was aan het wandelen met mijn oudere broer en zus op grasvelden langs vaarwater. Zij wonen allebei net zoals ik niet meer thuis. Ik zie ze niet vaak, maar als ze komen kijk ik daar wel altijd naar uit (hoewel ik na een paar dagen ook wel weer kan genieten van de rust als ze weer weg gaan
).Mijn broer duwde mij ineens best wel hard en onverwachts via mijn rechter zij aan de kant. 'als geouwehoer'. Wij liepen op een hoger stuk langs een afdaling en doordat hij mij duwde viel ik bijna. Ik schrok enorm, want ik zag het niet aankomen. Daarnaast was ik al behoorlijk moe en prikkelbaar. Uit reflex sloeg ik met mijn vuist tegen zijn achterhoofd aan. Ik had mezelf even niet meer in de hand. Hier werd hij boos om en dus duwde hij mij weer naar achter. De rest van de weg hebben we niks meer tegen elkaar gezegd. Eenmaal thuis had ik ontzettend spijt van mijn actie. Het is lang geleden dat ik iemand fysiek heb 'toegetakeld'. We hebben het wel weer uitgepraat en moesten toen beiden janken. Maar alsnog voelt het niet goed. Ik voel me ontzettend schuldig en kan nog steeds van mijn actie janken. Ik ben mijn broer namelijk heel erg dankbaar. Hij heeft veel voor mij betekend en doet dit nog steeds. En dan doe ik zoiets. Het voelt wel alsof er vandaag iets 'geknapt' is, ondanks hij mijn excuses wel heeft aanvaard.
Deze actie zette mij erg aan het denken. En ik denk dat er nog best wel veel verdriet en woedde in mij zit. De laatste jaren dat ik nog thuis woonde en mijn broer en zus niet meer, ben ik veel alleen geweest en heb ik me ook veel alleen gevoeld. Ik had veel stress in mijn (voor)examenjaar, zat in het begin van mijn examenjaar al tegen een burn-out aan. En niemand deed wat. Niemand zag het. Ik was toen 17 jaar oud. Mijn moeder en stiefvader gingen doodleuk een maand reizen, terwijl ik schoolexamens had en net het contact met mijn vader tijdelijk verbroken had. Ik heb veel dingen vanaf mijn 14e al echt alleen moeten doen. Mijn moeder was er bijvoorbeeld wel, maar ze was er ook weer niet. Ook heb ik me thuis ook veel in moeten houden. Ik liep thuis heel erg op mijn tenen omdat mijn stiefvader de sfeer in huis nogal bepaalde. Wanneer hij alleen in de woonkamer wilde zitten, moesten wij maar naar boven gaan. Huiswerk maken en elkaar overhoren mochten ook nooit in de woonkamer. Onze eigen muziek opzetten of in de hoek van de bank zitten mochten ook nooit, want deze muziek vond mijn stiefvader dan niks en de hoek van de bank was zijn plek. Ook mijn biologische vader heeft mij jaren zwart gemaakt.
Doordat ik mezelf jarenlang heb ingehouden en altijd maar ja en amen heb gezegd, heb ik het gevoel dat er nog iets in me zit opgekropt. Praten bij de psycholoog werkte toen destijds wel, maar ik heb het gevoel dat ik nog niet alles goed heb verwerkt.
Maar hoe kan ik nu aan mezelf werken? Sporten kan een goede uitlaatklep zijn, maar hier heb ik ook nog een grote angst voor. Ik sport al ruim 8 jaar niet meer. Ergens wil ik bijvoorbeeld wel hardlopen, maar ik durf dat oprecht niet. Ook hier valt nog winst te behalen.
Wel kwam ik gisteren een professionele personal trainer (kick)boxen online tegen. Dit zou wellicht ook kunnen helpen en lijkt me ergens wel wat, maar dit is wel €50,00 per privéles van een uur. En dit is dan op zich nog best wel goedkoop, maar voor een student zoals ik best duur. Daarnaast heb ik ook geen idee hoeveel en hoe vaak per week/maand ik van die trainingen dan wil/moet volgen.. Daarnaast zou ik dan ook zelfstandig moeten sporten, maar ik weet niet of ik daar nu al wel ready voor ben.
Wat zou er naast sporten nog meer kunnen helpen? Soms mis ik het ook nog wel om met iemand te kunnen 'sparren'. Ik heb gewoon niet echt de mensen om mij heen waar ik mijn verhaal aan kwijt kan. Iemand die er zonder oordelen naar kan luisteren, maar die mij wel af en toe de juiste richting op kan sturen. Ik merk dat ik dat extra duwtje in de goede richting op sommige momenten echt nodig heb. Op iemand waar ik dan op terug kan vallen. Maar ja, hoe vind ik zo'n iemand? Wie kan zoiets? Dat zoiets geld kost maakt me dan niet eens zozeer uit, als het maar helpt.
Alle tips zijn welkom!
Alvast bedankt.
zondag 25 april 2021 om 13:22
Wat een heftig verhaal! Ik snap heel goed dat je niet goed in je vel zit. En het zou mij niet verrassen als er nog veel opgekropte emotie zit.
Ik herken je verhaal heel erg. Ik begon met gesprekken met een psycholoog 1x per week. Mijn verhaal kwijt kunnen was heel fijn, maar achteraf ben ik er vrij weinig mee opgeschoten. Omdat het steeds slechter ging en ik mijn toevlucht ging zoeken in andere dingen, heb ik gekozen voor een intensiever traject(een dagbehandeling.)
En dit heeft me echt enorm geholpen, ik ben er heel erg blij mee.
Dit is wat mij heeft geholpen, dit is niet perse het advies dat ik jou geef. Maar ik denk dat verder kijken naar een andere psycholoog/behandeling wel een goede optie is. Soms duurt het even voor je iets vind wat goed past of je echt verder helpt.
En over sporten, waarom geen groepslessen? Dat is veel goedkoper en heb je even veel aan lijkt me.
Ik herken je verhaal heel erg. Ik begon met gesprekken met een psycholoog 1x per week. Mijn verhaal kwijt kunnen was heel fijn, maar achteraf ben ik er vrij weinig mee opgeschoten. Omdat het steeds slechter ging en ik mijn toevlucht ging zoeken in andere dingen, heb ik gekozen voor een intensiever traject(een dagbehandeling.)
En dit heeft me echt enorm geholpen, ik ben er heel erg blij mee.
Dit is wat mij heeft geholpen, dit is niet perse het advies dat ik jou geef. Maar ik denk dat verder kijken naar een andere psycholoog/behandeling wel een goede optie is. Soms duurt het even voor je iets vind wat goed past of je echt verder helpt.
En over sporten, waarom geen groepslessen? Dat is veel goedkoper en heb je even veel aan lijkt me.
zondag 25 april 2021 om 13:53
Hoi,
heftig verhaal inderdaad en ontzettend naar wat je allemaal meegemaakt hebt.
Ik zou misschien toch kijken of je toch niet hulp in kan schakelen. Misschien opnieuw naar een psycholoog gaan of een behandeling starten. Het kan best zijn dat er veel opgekropte emotie zit en onverwerkt leed en daar kan een psycholoog je zeker bij helpen. Dat heeft tijd nodig, maar zo te horen heb je ook al grote stappen gezet!
Nu is deze tijd waarschijnlijk ook wel extra rot als je al met angstklachten zit, dus zou het ook kunnen dat het langzaam weer wat beter gaat als het normale leven weer meer terug komt.
En over sporten: ik zou zeggen DOEN! Kickboxen kan je ook in groepslessen doen en is dan veel minder duur. Ik weet niet waarom je hardlopen eng vindt, maar misschien vind je het minder eng om hard te lopen op een loopband bij de fitness? Of fietsen? Maar groepslessen is misschien ook wel erg leuk.
heftig verhaal inderdaad en ontzettend naar wat je allemaal meegemaakt hebt.
Ik zou misschien toch kijken of je toch niet hulp in kan schakelen. Misschien opnieuw naar een psycholoog gaan of een behandeling starten. Het kan best zijn dat er veel opgekropte emotie zit en onverwerkt leed en daar kan een psycholoog je zeker bij helpen. Dat heeft tijd nodig, maar zo te horen heb je ook al grote stappen gezet!
Nu is deze tijd waarschijnlijk ook wel extra rot als je al met angstklachten zit, dus zou het ook kunnen dat het langzaam weer wat beter gaat als het normale leven weer meer terug komt.
En over sporten: ik zou zeggen DOEN! Kickboxen kan je ook in groepslessen doen en is dan veel minder duur. Ik weet niet waarom je hardlopen eng vindt, maar misschien vind je het minder eng om hard te lopen op een loopband bij de fitness? Of fietsen? Maar groepslessen is misschien ook wel erg leuk.
Zwetser
maandag 26 april 2021 om 21:34
Jeetje wat een heftig verhaal zeg.. het lijkt mij verschrikkelijk om je thuis niet “thuis” te voelen en op eieren te moeten lopen. Ik kan mij voorstellen dat dit enorme gevolgen heeft gehad voor welke persoon je bent geworden.
Wat goed dat je er al aan gewerkt hebt en ook nu weer beseft dat er hulp nodig is! Misschien kun je toch weer een traject bij een psycholoog of coach starten maar dit dan tegelijkertijd gaan combineren met sporten. Dan kun je je eventuele angsten voor bijvoorbeeld hardlopen meteen kenbaar maken en aanpakken.
Heb je wel vrienden/vriendinnen waar je terecht kunt met je verhaal?
Wat goed dat je er al aan gewerkt hebt en ook nu weer beseft dat er hulp nodig is! Misschien kun je toch weer een traject bij een psycholoog of coach starten maar dit dan tegelijkertijd gaan combineren met sporten. Dan kun je je eventuele angsten voor bijvoorbeeld hardlopen meteen kenbaar maken en aanpakken.
Heb je wel vrienden/vriendinnen waar je terecht kunt met je verhaal?
The problem is people are being hated when they are real, and are being loved when they are fake.
maandag 26 april 2021 om 21:45
Jouw ouders hebben zo te lezen flinke steken laten vallen, en jij zit met de scherven.
Praten met mensen die je vertrouwt kan helpen. Heb je vrienden met wie je dit soort dingen kunt bespreken?
Over dat sporten: dat kan zeker helpen. Je voelt je fysiek sterker en fitter en je kan je energie op een gezonde manier kwijt.
Wat vind je eng aan hardlopen, het idee dat iedereen kijkt? Je zou bijvoorbeeld kunnen beginnen met wandelen in hardloopkleding. En dan op een rustig stuk een stukje hardlopen. Je kunt stoppen wanneer je wilt en weer gaan wandelen, maar je kan dan ook ervaren dat je het eigenlijk wél durft, en dan wordt het steeds makkelijker.
Praten met mensen die je vertrouwt kan helpen. Heb je vrienden met wie je dit soort dingen kunt bespreken?
Over dat sporten: dat kan zeker helpen. Je voelt je fysiek sterker en fitter en je kan je energie op een gezonde manier kwijt.
Wat vind je eng aan hardlopen, het idee dat iedereen kijkt? Je zou bijvoorbeeld kunnen beginnen met wandelen in hardloopkleding. En dan op een rustig stuk een stukje hardlopen. Je kunt stoppen wanneer je wilt en weer gaan wandelen, maar je kan dan ook ervaren dat je het eigenlijk wél durft, en dan wordt het steeds makkelijker.
What a nuanced anxiety
maandag 26 april 2021 om 21:48
Bij PsyQ wordt runningtherapie aangeboden voor patiënten die daar in behandeling zijn (dus naast reguliere behandeling). Ik heb daar goede ervaring mee.
https://www.psyq.nl/uw-probleem/depress ... ngtherapie
Of anders zoiets? https://www.welzijnspraktijkedelman.nl/bewust-bewegen
https://www.psyq.nl/uw-probleem/depress ... ngtherapie
Of anders zoiets? https://www.welzijnspraktijkedelman.nl/bewust-bewegen
maandag 26 april 2021 om 22:47
Herkenbaar (helaas). Ik voelde me op jouw leeftijd precies zo en het heeft heel wat voeten in aarde gehad om daar uiteindelijk uit te komen.
Los van het creeeren van meer zelfvertrouwen en zelfbewustzijn door middel van sporten, is het ook goed om je eens wat meer te verdiepen in jezelf. Wat zijn de dingen die je bezig houden? Hoe reageer je op de dingen die rondom je gebeuren? Hoe zit je karakter in elkaar?
Heb je vrienden waar je op terug kunt vallen?
Los van het creeeren van meer zelfvertrouwen en zelfbewustzijn door middel van sporten, is het ook goed om je eens wat meer te verdiepen in jezelf. Wat zijn de dingen die je bezig houden? Hoe reageer je op de dingen die rondom je gebeuren? Hoe zit je karakter in elkaar?
Heb je vrienden waar je op terug kunt vallen?
