Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
dinsdag 24 oktober 2017 om 23:01
Wat enorm verdrietig to. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe moeilijk dit voor je moet zijn. Toch wil ik graag mijn verhaal net je delen, omdat dat ook de realiteit kan zijn. Ik ben namelijk het kind van een moeder met psychoses. Nou verschilt het natuurlijk erg per persoon hoe zich dat uit, maar voor een kind is het heel traumatisch om een ouder in zo'n staat te zien. Ook heb ik mede om die reden mijn ouders zien scheiden. Plek voor mijn emoties en ontwikkeling kon zij niet bieden, ze was alleen met zichzelf bezig. Ook was het bij ons thuis altijd 'anders'. Toen ik jong mijn vader verloor bleef ik alleen achter, omdat mijn moeder te ziek en in de war is. Ik heb haar nu al jaren niet meer gezien, ze heeft alleen nog te melden dat ze me nooit had moeten krijgen.
Ik wil niet zeggen dat je man ook zo zal zijn. Maar ik raad wel aan om als je kinderen wil met iemand met dergelijke problematiek, dat de situatie dan wel heel erg stabiel moet zijn en goed doordacht. Realiseer je ook dat als jij er onverhoopt niet meer bent, hij het alleen moet doen. Is hij daar stabiel genoeg voor?
Tenslotte leef ik ook nog dagelijks met de angst dat ik erfelijk belast ben met dezelfde psychische aandoening. Ook iets om rekening mee te houden.
Heel veel sterkte met je beslissing
Ik wil niet zeggen dat je man ook zo zal zijn. Maar ik raad wel aan om als je kinderen wil met iemand met dergelijke problematiek, dat de situatie dan wel heel erg stabiel moet zijn en goed doordacht. Realiseer je ook dat als jij er onverhoopt niet meer bent, hij het alleen moet doen. Is hij daar stabiel genoeg voor?
Tenslotte leef ik ook nog dagelijks met de angst dat ik erfelijk belast ben met dezelfde psychische aandoening. Ook iets om rekening mee te houden.
Heel veel sterkte met je beslissing
woensdag 25 oktober 2017 om 00:11
Heftig TO! Wens je veel sterkte bij dit moeilijke besluit.
Ooit heb ik ook voor die keuze gestaan: houden of weghalen. Al was dat in mijn situatie een makkelijker besluit. Het blijft pijnlijk. Mijn situatie was veel onzekerder, en dus ook voor een eventueel kind. Het toekomstige geluk van een eventueel kind stond voorop in die keuze.
Een abortus betekend niet dat je hierna niet meer in verwachting kunt raken. Nu is de situatie verre van ideaal. Is het niet mogelijk om aan je relatie te werken en als deze goed gaat opnieuw proberen zwanger te worden? Of als je merkt dat het niets meer wordt opnieuw te beginnen, alleen?
Verder zou ik goed met je man/vriend blijven praten over dit besluit, niet communiceren kan ook invloed hebben op jullie toekomst samen.
Maak desnoods samen of alleen heel rationeel een voor en tegenlijst. Soms gaat het niet alleem om hoe iets voelt, maar ook om feitelijkheden.
Jij bepaald uiteindelijk wat je doet; maar als er ruimte voor is zou ik wel je man er bij betrekken.
Ooit heb ik ook voor die keuze gestaan: houden of weghalen. Al was dat in mijn situatie een makkelijker besluit. Het blijft pijnlijk. Mijn situatie was veel onzekerder, en dus ook voor een eventueel kind. Het toekomstige geluk van een eventueel kind stond voorop in die keuze.
Een abortus betekend niet dat je hierna niet meer in verwachting kunt raken. Nu is de situatie verre van ideaal. Is het niet mogelijk om aan je relatie te werken en als deze goed gaat opnieuw proberen zwanger te worden? Of als je merkt dat het niets meer wordt opnieuw te beginnen, alleen?
Verder zou ik goed met je man/vriend blijven praten over dit besluit, niet communiceren kan ook invloed hebben op jullie toekomst samen.
Maak desnoods samen of alleen heel rationeel een voor en tegenlijst. Soms gaat het niet alleem om hoe iets voelt, maar ook om feitelijkheden.
Jij bepaald uiteindelijk wat je doet; maar als er ruimte voor is zou ik wel je man er bij betrekken.
donderdag 26 oktober 2017 om 13:44
Duckling ten eerste even een virtuele hug
Hoe gaat het met je?
Ben je iets wijzer geworden bij de huisarts? Heeft de huisarts je nog iets kunnen vertellen over de reactieve psychose? Wat pausini en sam ook aangeven, er zijn hier een paar reacties die over een psychotische stoornis gaan, wat heel waarschijnlijk niet het toekomst scenario voor jullie zou zijn.
Maar ik begrijp goed dat je uit een hele onzekere tijd komt en je man pas sinds een paar weken weer degene is met wie jij 10 jaar geleden getrouwd bent.
Zijn er naast die vertrouwens-kwestie nog andere redenen waarom je twijfelt of jullie wel een toekomst samen hebben?
Ik heb om andere reden een abortus gehad. Daar heb ik nog best een tijd verdriet over gehad, terwijl mijn eerste gevoel opluchting was. Iemand zei later dat ‘het onze tijd nog niet was’ voor een kind. Dat vond ik wel mooi, nu voel ik me er inderdaad veel meer klaar voor (deels doordat omstandigheden anders zijn). Echter wil het opnieuw zwanger worden niet lukken (afgezien van een vroege miskraam) maar dat komt doordat ik heel lang twijfelde en inmiddels al aan de oudere kant ben. Daar kwam ook deels mijn vraag naar jouw leeftijd uit voort. Overigens wil ik hier niet mee zeggen dat jij ook een verdrietige tijd zult doormaken na eventuele een abortus hoor, dat ligt voor iedereen anders.
Hoe gaat het met je?
Ben je iets wijzer geworden bij de huisarts? Heeft de huisarts je nog iets kunnen vertellen over de reactieve psychose? Wat pausini en sam ook aangeven, er zijn hier een paar reacties die over een psychotische stoornis gaan, wat heel waarschijnlijk niet het toekomst scenario voor jullie zou zijn.
Maar ik begrijp goed dat je uit een hele onzekere tijd komt en je man pas sinds een paar weken weer degene is met wie jij 10 jaar geleden getrouwd bent.
Zijn er naast die vertrouwens-kwestie nog andere redenen waarom je twijfelt of jullie wel een toekomst samen hebben?
Ik heb om andere reden een abortus gehad. Daar heb ik nog best een tijd verdriet over gehad, terwijl mijn eerste gevoel opluchting was. Iemand zei later dat ‘het onze tijd nog niet was’ voor een kind. Dat vond ik wel mooi, nu voel ik me er inderdaad veel meer klaar voor (deels doordat omstandigheden anders zijn). Echter wil het opnieuw zwanger worden niet lukken (afgezien van een vroege miskraam) maar dat komt doordat ik heel lang twijfelde en inmiddels al aan de oudere kant ben. Daar kwam ook deels mijn vraag naar jouw leeftijd uit voort. Overigens wil ik hier niet mee zeggen dat jij ook een verdrietige tijd zult doormaken na eventuele een abortus hoor, dat ligt voor iedereen anders.
donderdag 26 oktober 2017 om 13:57
donderdag 26 oktober 2017 om 16:29
Dank weer voor de verhalen en reacties. Lief dat jullie vragen hoe het gaat. Wat verdrietig voor je dat zwanger worden nu niet lukt Inktlijn
Ik probeer het piekeren en twijfelen even los te laten in de hoop dat dat helpt. Veel buiten, lopen door bos en langs water en dan weer ergens opwarmen. Tot nu toe maakt het vooral dat ik me moe en verdrietig en alleen voel. Morgen weer gesprek bij FIOM. Het blijven communiceren met man vind ik moeilijk. Denk dat ik hem vraag om morgen mee te gaan, hopelijk helpt dat. Ik heb nog niet een extra iemand ingelicht, weet nog even niet zo goed wie ik daarvoor wil kiezen.
Lijsten met voors en tegens en met mogelijke uitkomsten liggen hier allemaal, dat helpt me alleen niet om een beslissing te nemen op de een of andere manier.
Bij de huisarts heb ik mijn verhaal gedaan. Hij schrok ervan, maar kon er verder niet zoveel mee. Het gesprek met hem telt als eerste contact over abortus, dus vanaf nu gaan de vijf dagen verplichte bedenktijd in, dat scheelt. Een afspraak bij de kliniek wacht ik toch nog even mee.
Vragen over erfelijkheid en risico op herhaling bij man hebben we aan zijn behandelaar voorgelegd. Er zijn eigenlijk geen harde uitspraken over te doen. Blijkbaar is dit een gevoelige plek bij man, maar ook weer niet heel gevoelig omdat hij nooit eerder een depressie en/of psychose heeft meegemaakt. De kans is groot dat het niet nog een keer gebeurt en dat het niet erfelijk is, maar beide zijn niet uitgesloten. Ik weet inderdaad dat een reactieve psychose echt anders is dan een ziekte als schizofrenie of een andere psychotische aandoening. De twijfel over een toekomst samen gaat vooral om het vertrouwen terugkrijgen. Ik moet denk ik zelf eerst ook verwerken wat er allemaal gebeurd is voordat ik weet of dat weer goedkomt.
Ik probeer het piekeren en twijfelen even los te laten in de hoop dat dat helpt. Veel buiten, lopen door bos en langs water en dan weer ergens opwarmen. Tot nu toe maakt het vooral dat ik me moe en verdrietig en alleen voel. Morgen weer gesprek bij FIOM. Het blijven communiceren met man vind ik moeilijk. Denk dat ik hem vraag om morgen mee te gaan, hopelijk helpt dat. Ik heb nog niet een extra iemand ingelicht, weet nog even niet zo goed wie ik daarvoor wil kiezen.
Lijsten met voors en tegens en met mogelijke uitkomsten liggen hier allemaal, dat helpt me alleen niet om een beslissing te nemen op de een of andere manier.
Bij de huisarts heb ik mijn verhaal gedaan. Hij schrok ervan, maar kon er verder niet zoveel mee. Het gesprek met hem telt als eerste contact over abortus, dus vanaf nu gaan de vijf dagen verplichte bedenktijd in, dat scheelt. Een afspraak bij de kliniek wacht ik toch nog even mee.
Vragen over erfelijkheid en risico op herhaling bij man hebben we aan zijn behandelaar voorgelegd. Er zijn eigenlijk geen harde uitspraken over te doen. Blijkbaar is dit een gevoelige plek bij man, maar ook weer niet heel gevoelig omdat hij nooit eerder een depressie en/of psychose heeft meegemaakt. De kans is groot dat het niet nog een keer gebeurt en dat het niet erfelijk is, maar beide zijn niet uitgesloten. Ik weet inderdaad dat een reactieve psychose echt anders is dan een ziekte als schizofrenie of een andere psychotische aandoening. De twijfel over een toekomst samen gaat vooral om het vertrouwen terugkrijgen. Ik moet denk ik zelf eerst ook verwerken wat er allemaal gebeurd is voordat ik weet of dat weer goedkomt.
donderdag 26 oktober 2017 om 17:40
Dit. Ik zou het begrijpen als je dit kindje niet wil laten komen. Hoe verschrikkelijk een abortus ook is. Heel erg veel sterkte met alles TO!Koffiekop schreef: ↑23-10-2017 10:04Dat kind moet dan gewoon de helft van de week naar de vader als de vader dat wil, dat kan je als moeder niet tegenhouden volgens de wet. Het is geen mooi plaatje van een moeder alleen met haar kind, vol liefde en harmonie in een lief, klein huisje. Het is gesleep met een veel te klein, onschuldig wezen wat vervolgens de helft van de tijd bij een onvoorspelbare man zit die zijn moeder heeft verkracht en agressieve neigingen heeft (en dit afdoet als 'lomp gedrag', dus zelfinzicht ontbreekt). En als moeder lig je dan jezelf op te vreten in bed 's nachts, niet wetende of je kindje ligt te huilen en getroost wordt, of het geslagen wordt, of het voldoende aandacht krijgt.
Vre-se-lijk.
De vraag: wil je alleenstaande moeder worden klopt niet, de vraag is:
"Ben je bereidt het kind te gaan delen op afstand, zonder controle, met deze man, zoals hij nu is (want garanties op verandering heb je niet)."
donderdag 26 oktober 2017 om 18:22
donderdag 26 oktober 2017 om 19:43
Bedoelde het natuurlijk geenszins kwaadwillig maar wel als reality check om mee te nemen dat iedereen na een grote gebeurtenis kan reageren zoals je nooit voor mogelijk had gehouden...
Iedereen is kwetsbaar.
Hatsjikideee...
vrijdag 27 oktober 2017 om 10:34
Een ouder met psychische klachten kan idd lastig zijn, maar ook hierin zijn er gradaties.. een psychose is heel heftig, al is deze dus veroorzaakt als bijwerking van de medicatie. Maar dan nog.. ik heb zelf angststoornissen gehad, de moeder van mijn stiefzoon heeft borderline. Toch spat aan hem de levensvreugde af - een psychische aandoening is dus wel lastig maar hoeft niet altijd zo heel vreselijk te zijn voor het kind in kwestie.
Het blijft een rotsituatie waar je in zit duckling, heel veel sterkte. Een digitale knuffel, ik bid voor je!
Het blijft een rotsituatie waar je in zit duckling, heel veel sterkte. Een digitale knuffel, ik bid voor je!
vrijdag 27 oktober 2017 om 15:34
Ik hoop voor je dat het tóch duidelijk gaat voelen, eerst las ik heeeel duidelijk dat je echt niet wil maar nu iets minder eigenlijk. En je hoeft ech echt echt alleen van jezelf uit te gaan. Van beide opties kun je spijt hebben, achteraf, en met beide opties vrede wens ik je toe.
Go green, fuck a vegetarian
zaterdag 28 oktober 2017 om 18:38
Gisteren heb ik samen met man weer een gesprek bij FIOM gehad. Ze liet ons aan elkaar vertellen hoe we dachten dat de ander naar de situatie kijkt en de toekomst graag zou zien. Dat vond ik wel een fijne manier om weer in contact te komen. Het was erg emotioneel, zowel om man mijn angsten en twijfels heel goed te horen uitleggen als om zelf te verwoorden waarom hij dit kindje zo graag wil laten komen. Het gaf me meer helderheid en ik voelde me begrepen. Er was daardoor ook ruimte voor de twijfel die man ook blijkt te hebben en voor mijn hoop dat het misschien toch kan.
We hebben afgesproken om komende week elke dag tijd te nemen om met elkaar te praten over wat we voelen en denken en even niet over de beslissing. Woensdag hebben we dan weer een afspraak met haar en kijken we verder.
Daarna met man een eind gaat lopen, was een goede tip om hem mee te nemen Pausini.
Dank voor de lieve wensen.
We hebben afgesproken om komende week elke dag tijd te nemen om met elkaar te praten over wat we voelen en denken en even niet over de beslissing. Woensdag hebben we dan weer een afspraak met haar en kijken we verder.
Daarna met man een eind gaat lopen, was een goede tip om hem mee te nemen Pausini.
Dank voor de lieve wensen.
zaterdag 28 oktober 2017 om 21:43
Wat fijn dat jullie op deze manier goed jullie gevoelens en gedachten konden uitwisselen. En misschien ook wel een geruststelling dat jullie er beide met zowel hoop als twijfel instaan, en niet lijnrecht tegenover elkaar staan.
Goed idee om de komende dagen rustig te praten en even niet direct over een beslissing te denken. Dat laatste is ook gewoon lastig omdat je je er zo stuk op kunt denken.
Goed idee om de komende dagen rustig te praten en even niet direct over een beslissing te denken. Dat laatste is ook gewoon lastig omdat je je er zo stuk op kunt denken.
zaterdag 28 oktober 2017 om 22:12
Ja, inderdaad heel fijn om te merken dat we niet helemaal tegenover elkaar staan. Ik merkte dat ik haast de andere kant niet meer durfde te benoemen, alsof ik dan ‘toe zou geven.’ Dat had man ook zei hij. Fijn om nu echt met elkaar te kunnen praten zonder dat er direct een conclusie/beslissing uit moet volgen. Mevrouw FIOM benadrukte ook dat we echt even de tijd moeten en kunnen nemen. De tijd is heel beperkt, maar niet zo beperkt dat ik liefst nu direct een beslissing moet nemen. Daar maakte ik mezelf een beetje gek mee.
zaterdag 28 oktober 2017 om 23:45
Wat een naar verhaal! Vergeet ook niet dat het moeilijker is een beslissing te nemen nu je hormoonhuishouding op de kop staat. Heb je eigenlijk al een echo gehad? Het lijkt me ook goed om te weten over wie je een beslissing neemt, want nee het klopt niet dat het een verlate ongesteldheid of klompje cellen is, zoals anderen hier neer schrijven. Het is wel een kindje met een kloppend hartje. En dit kind was een paar jaar eerder gewenst in jullie relatie toch? En dan was deze ziekte met bijwerkingen met je partner ook gebeurd. Helaas krijgen we in het leven geen garanties, niet van je partner, jezelf of van je kind. Je wens om een kind te krijgen is wel gebleken en het zal verdriet geven als je dit kindje geen kans geeft om geboren te worden en je relatie wel goed blijft, het zou jullie zelfs door verwijten uit elkaar kunnen drijven. Dit is de andere kant van de medaille, heel fijn dat je dus nu gezamenlijk het Fiom traject doorloopt, en je niet meer eenzaam hierin staat, maar elkaars verdriet en teleurstelling deelt. En waarschijnlijk samen hier sterker uit kunt komen.
Je gaat er vanuit dat je na een bepaalde periode wel weer snel zwanger zult worden maar ook dat weet je nu nog niet. Uit onderzoek blijkt dat na curettage (of abortus) de kans op miskramen en vroeggeboortes behoorlijk toeneemt, dit wordt niet altijd eerlijk weergegeven in informatie. Heel veel sterkte voor jullie in de komende tijd! Misschien ken je de site al, maar hier kan je ook hulp vinden, ook na abortus als je met verdriet of spijt rond loopt. https://www.erishulp.nl/
Je gaat er vanuit dat je na een bepaalde periode wel weer snel zwanger zult worden maar ook dat weet je nu nog niet. Uit onderzoek blijkt dat na curettage (of abortus) de kans op miskramen en vroeggeboortes behoorlijk toeneemt, dit wordt niet altijd eerlijk weergegeven in informatie. Heel veel sterkte voor jullie in de komende tijd! Misschien ken je de site al, maar hier kan je ook hulp vinden, ook na abortus als je met verdriet of spijt rond loopt. https://www.erishulp.nl/
zondag 29 oktober 2017 om 00:24
Grasklokje, om het netjes te houden: een objectieve vereniging zoals FIOM verdient hier de voorkeur boven een christelijke pro-life vereniging. En jouw laatste bewering is niet wetenschappelijk onderbouwd, maar bangmakerij.
Duckling; mocht je een echo laten maken, dan kun je er voor kiezen om dit zonder geluid en beeld doen.
Het doet me goed om te horen dat jullie nu een beetje ademruimte hebben en open in gesprek zijn.
Duckling; mocht je een echo laten maken, dan kun je er voor kiezen om dit zonder geluid en beeld doen.
Het doet me goed om te horen dat jullie nu een beetje ademruimte hebben en open in gesprek zijn.
