Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
zondag 29 oktober 2017 om 00:32
TO, wat fijn dat jullie weer in gesprek zijn. En wat een nare periode hebben jullie achter de rug.
Valt mij op dat het hele topic eigenlijk gaat over de relatie met je man, maar dat je in het begin ook een keer noemt dat je door de vroeggeboorte een angst hebt voor een nieuwe zwangerschap. Hoop dat daar bij het FIOM wel aandacht voor is. Want angst is een slechte raadgever. Is dan je eerste reactie een gemeende ik wil het niet, of een overrompelde, geboren uit angst niet nog een keer zon inmens verdriet mee te moeten maken. Sowieso heb ik vaak dat ik eerst iets denk omdat ik me overvallen voel, maar als ik er dan even over nadenk anders kan denken. Over de relatie met je man kunnen wij vind ik moeilijk oordelen. Hij kan ook geen negen jaar toneel hebben gespeeld en zoals ik het hoor heeft hij altijd wel begrip voor jou gehad. Jullie hebben samen zulke heftige dingen meegemaakt. Sterkte
Valt mij op dat het hele topic eigenlijk gaat over de relatie met je man, maar dat je in het begin ook een keer noemt dat je door de vroeggeboorte een angst hebt voor een nieuwe zwangerschap. Hoop dat daar bij het FIOM wel aandacht voor is. Want angst is een slechte raadgever. Is dan je eerste reactie een gemeende ik wil het niet, of een overrompelde, geboren uit angst niet nog een keer zon inmens verdriet mee te moeten maken. Sowieso heb ik vaak dat ik eerst iets denk omdat ik me overvallen voel, maar als ik er dan even over nadenk anders kan denken. Over de relatie met je man kunnen wij vind ik moeilijk oordelen. Hij kan ook geen negen jaar toneel hebben gespeeld en zoals ik het hoor heeft hij altijd wel begrip voor jou gehad. Jullie hebben samen zulke heftige dingen meegemaakt. Sterkte
zondag 29 oktober 2017 om 18:38
zondag 29 oktober 2017 om 19:29
grasklokje schreef: ↑29-10-2017 18:38Nee, helaas realiteit en geen bangmakerij:
https://nos.nl/artikel/2164111-onderzoe ... kraam.html
Dat onderzoek kende ik niet, maar dan nog is jouw reactie niet genuanceerd genoeg.
Jij schreef: “uit onderzoek blijkt dat na curettage (of abortus) de kans op miskramen en vroeggeboortes behoorlijk toeneemt”
Terwijl de conclusie is: 20% van de vrouwen krijgt last van verklevingen en het risico op een vroeggeboorte neemt (iets) toe van 6% naar 9%.
Daarnaast betreft het onderzoek alleen curretage na een miskraam, zoals hier te lezen is:
Bron: RijksoverheidHet onderzoek gaat in op curretage na een miskraam en niet over curretage vanwege een abortus provocatus. Dit zijn twee verschillende en daarmee niet vergelijkbare situaties. In het geval van een miskraam kan de niet-levensvatbare vrucht soms al weken in de baarmoeder verblijven en is daardoor in het algemeen lastiger te curreteren. Daarnaast verschilt de behandeltechniek omdat er gewerkt wordt met ander instrumentarium.
zondag 29 oktober 2017 om 20:41
Bij abortus wordt de baarmoeder mond ook opgerekt (als pillen niet meer mogelijk zijn). Dat is het grootste risico. Vrouwen met miskraam worden hiervoor gewaarschuwd t.a.v volgende zwangerschap door gynecoloog, abortusklinieken verzwijgen het meestal, maar aangezien de huidige schandalen rond deze klinieken, kijk ik hier niet meer van op. In buitenland is men eerlijker https://zwangerschapswiki.nl/een-operat ... ngerschap/.
Dit wil ik echt niet zeggen om bang te maken topic starter, alleen wel iets om mee te nemen om een eerlijke afweging te kunnen maken. Er zijn genoeg verhalen langsgekomen van vrouwen die verdriet hebben hierna niet meer zwanger te zijn geworden en spijt hebben dat ze zelf de kans hebben laten lopen om moeder te worden.
Dit wil ik echt niet zeggen om bang te maken topic starter, alleen wel iets om mee te nemen om een eerlijke afweging te kunnen maken. Er zijn genoeg verhalen langsgekomen van vrouwen die verdriet hebben hierna niet meer zwanger te zijn geworden en spijt hebben dat ze zelf de kans hebben laten lopen om moeder te worden.
maandag 30 oktober 2017 om 06:11
Als volwassen vrouw maak je zelf de keuze om bij iemand te blijven die niet goed voor je is.
Als je zwanger bent kun je ook voor jezelf en je ongeboren kindje kiezen.
Ze hoeft niet bij deze man te blijven.
maandag 30 oktober 2017 om 09:00
maandag 30 oktober 2017 om 09:21
Heb helaas in mijn lange leven ( ben 68) al heel veel gezien, in diverse families,bij jong en oud, dat het beslist erfelijk is. Zelfs tot de generaties erna/en tot kleinkinderen aan toe. Als je niet bij deze man wil blijven, en wellicht later bij andere man veel gelukkiger wordt!! .maar het is jouw keuze. Het hebben van een psychose kan in allerlei situaties als je erfelijk bent belast , iedere keer weer optreden en is geen fijne omgeving voor een kind, die ook heel veel kans heeft dit zelf te hebben.
maandag 30 oktober 2017 om 18:45
Wat betreft of ik weet over ‘wie’ ik een beslissing neem: gezien mijn eerdere zwangerschappen en miskramen weet ik vrij precies hoe wat er nu in mij groeit eruit ziet, zowel op een echo als wanneer het uit mijn lichaam is. Ik weet dus dat een klompje cellen wat al te simplistisch is, maar dat het ook zeker nog geen kindje is ook al heeft het een kloppend hartje. Daar heb ik geen echo bij nodig, dat kan ik zo wel voor me zien.
Er is gelukkig wel ruimte om te praten over mijn angst voor nog een vroeggeboorte + overlijden. Dat speelt bij man trouwens ook wel. En daarin is angst niet echt een slechte raadgever helaas, want er is best een reële kans dat dat weer gebeurt.
Mijn kans op een miskraam of vroeggeboorte is dus toch al verhoogd, een eventuele curretage zal daaraan niet zoveel extra verpesten. En gezien deze hele voorgeschiedenis ga ik er absoluut niet vanuit dat ik wel weer snel zwanger zal worden (of vooral: een zwangerschap uit zal kunnen dragen), weet niet waar grasklokje dat vandaan haalt.
Dat het beslist erfelijk belast is, is een beetje onzin. Daarin ga ik maar even op de experts, die aangeven dat die kans klein is, hoewel niet uit te sluiten.
Mijn leven is best wel een puinhoop nu inderdaad, terwijl ik zo’n fijn leven had weten op te bouwen. En ja, als volwassene is dat mijn eigen schuld. Daar mag een kind nooit de dupe van worden, helemaal mee eens. Als bij man weggaan de oplossing was, dan deed ik dat, maar dat lost het probleem van een mogelijk instabiele onveilige vader met co-ouderschap niet op. Zwangerschap afbreken is de enige verstandige optie, hoewel de professionals er alle vertrouwen in hebben lijkt het. Maar ik breek als ik denk aan abortus, het doet me zo’n verdriet.
Er is gelukkig wel ruimte om te praten over mijn angst voor nog een vroeggeboorte + overlijden. Dat speelt bij man trouwens ook wel. En daarin is angst niet echt een slechte raadgever helaas, want er is best een reële kans dat dat weer gebeurt.
Mijn kans op een miskraam of vroeggeboorte is dus toch al verhoogd, een eventuele curretage zal daaraan niet zoveel extra verpesten. En gezien deze hele voorgeschiedenis ga ik er absoluut niet vanuit dat ik wel weer snel zwanger zal worden (of vooral: een zwangerschap uit zal kunnen dragen), weet niet waar grasklokje dat vandaan haalt.
Dat het beslist erfelijk belast is, is een beetje onzin. Daarin ga ik maar even op de experts, die aangeven dat die kans klein is, hoewel niet uit te sluiten.
Mijn leven is best wel een puinhoop nu inderdaad, terwijl ik zo’n fijn leven had weten op te bouwen. En ja, als volwassene is dat mijn eigen schuld. Daar mag een kind nooit de dupe van worden, helemaal mee eens. Als bij man weggaan de oplossing was, dan deed ik dat, maar dat lost het probleem van een mogelijk instabiele onveilige vader met co-ouderschap niet op. Zwangerschap afbreken is de enige verstandige optie, hoewel de professionals er alle vertrouwen in hebben lijkt het. Maar ik breek als ik denk aan abortus, het doet me zo’n verdriet.
maandag 30 oktober 2017 om 19:24
Met angst is een slechte raadgever bedoel ik dat je niet alleen op het angstgevoel af moet gaan, omdat er misschien andere gevoelens onder zitten. Verlangen, wens of wat dan ook en ik denk dat het goed is dat ook in de overweging mee te nemen. Het kan natuurlijk ook goed gaan, hoe zou dat zijn etc. Ontzettend verdrietig dat de kans op vroeggeboorte reeel is bij jullie. Fijn dat jullie het er wel over kunnen hebben.
maandag 30 oktober 2017 om 20:01
Nog nooit heb ik op dit forum, in andere media of in real life van iemand gehoord dat ze niet meer zwanger kon worden na een abortus. Ik ken meerdere vrouwen inclusief mezelf die ooit voor een abortus hebben gekozen en nu, jaren later, kinderen hebben en geen milimeter spijt van de abortus.grasklokje schreef: ↑29-10-2017 20:41Bij abortus wordt de baarmoeder mond ook opgerekt (als pillen niet meer mogelijk zijn). Dat is het grootste risico. Vrouwen met miskraam worden hiervoor gewaarschuwd t.a.v volgende zwangerschap door gynecoloog, abortusklinieken verzwijgen het meestal, maar aangezien de huidige schandalen rond deze klinieken, kijk ik hier niet meer van op. In buitenland is men eerlijker https://zwangerschapswiki.nl/een-operat ... ngerschap/.
Dit wil ik echt niet zeggen om bang te maken topic starter, alleen wel iets om mee te nemen om een eerlijke afweging te kunnen maken. Er zijn genoeg verhalen langsgekomen van vrouwen die verdriet hebben hierna niet meer zwanger te zijn geworden en spijt hebben dat ze zelf de kans hebben laten lopen om moeder te worden.
Ik vind jouw post stemmingmakerij. Ik zie graag een voorbeeld van íemand in de Nederlandse media die onvruchtbaar is geworden na een abortus.
maandag 30 oktober 2017 om 22:01
Koffiekop; bedankt voor je reactie! Ik wilde niet meer reageren op Grasklokje, omdat ze duidelijk haar “gelijk” wil halen en Duckling niet gebaat is bij die discussie.
Gelukkig weet Duckling door die posts heen te kijken.
Duckling ik vind het echt zo rot voor je dat je in deze positie zit. En ook dat er kans is op nogmaals een vroeggeboorte en overlijden. Dat lijkt me heel moeilijk en zwaar. Voor mij zijn problemen tijdens de zwangerschap de reden dat ik heel lang getwijfeld heb om het weer te proberen. Maar nu na zoveel jaar denk ik het wel aan te kunnen. Misschien hadden jullie ook meer tijd gewild om te beslissen of jullie het uberhaupt weer wilden proberen? Of was de kinderwens vooral op een zijspoor gekomen door de ziekte van je man?
Is er iets wat door de medische wereld gedaan kan worden om de kans op een vroeggeboorte te verkleinen?
Duckling eerlijk gezegd vind ik niet dat jij onlangs een puinhoop van je leven gemaakt hebt. Het is vooral een heel ongelukkige samenloop van omstandigheden. Heb je eigenlijk met je man besproken dat jouw vrees is dat hij mogelijk weer instabiel wordt? En hoe hij de opvoeding dan voor zich ziet? Zou hij in dat geval bereid zijn om de opvoeding aan jou over te laten en voor een beperkte omgang te kiezen? Ik weet verder absoluut niet of dit juridisch gezien kan hoor. Maar misschien zou jou dat idee wat rust geven.
Nogmaals veel sterkte
Gelukkig weet Duckling door die posts heen te kijken.
Duckling ik vind het echt zo rot voor je dat je in deze positie zit. En ook dat er kans is op nogmaals een vroeggeboorte en overlijden. Dat lijkt me heel moeilijk en zwaar. Voor mij zijn problemen tijdens de zwangerschap de reden dat ik heel lang getwijfeld heb om het weer te proberen. Maar nu na zoveel jaar denk ik het wel aan te kunnen. Misschien hadden jullie ook meer tijd gewild om te beslissen of jullie het uberhaupt weer wilden proberen? Of was de kinderwens vooral op een zijspoor gekomen door de ziekte van je man?
Is er iets wat door de medische wereld gedaan kan worden om de kans op een vroeggeboorte te verkleinen?
Duckling eerlijk gezegd vind ik niet dat jij onlangs een puinhoop van je leven gemaakt hebt. Het is vooral een heel ongelukkige samenloop van omstandigheden. Heb je eigenlijk met je man besproken dat jouw vrees is dat hij mogelijk weer instabiel wordt? En hoe hij de opvoeding dan voor zich ziet? Zou hij in dat geval bereid zijn om de opvoeding aan jou over te laten en voor een beperkte omgang te kiezen? Ik weet verder absoluut niet of dit juridisch gezien kan hoor. Maar misschien zou jou dat idee wat rust geven.
Nogmaals veel sterkte
dinsdag 31 oktober 2017 om 22:21
Na het overlijden van ons kindje hebben we besloten een pauze in te lassen. We wilden samen eerst herstellen van alle spanningen en het verdriet en dan pas kijken of we het opnieuw aandurfden. Toen kwam de ziekte van man ertussendoor, waardoor het onderwerp kinderen helemaal naar de achtergrond verdween. Als dat niet gebeurd was, waren we er nu misschien wel weer aan toe geweest, maar misschien ook niet, dat weet ik eigenlijk niet. Er zijn wel wat medische opties om de kans op een nieuwe vroeggeboorte te verkleinen, maar het vergrote risico is niet helemaal weg te nemen.
Die opmerking over een puinhoop van je leven maken raakte me erg. Zo voelt/voelde het af en toe wel. Dank voor je reactie daarop Inktlijn.
Man weet van mijn angst/twijfel over zijn stabiliteit en belastbaarheid. Hij zegt nu nooit zijn kind te willen beschadigen en de zorg en opvoeding bij mij te willen laten mocht het niet goed met hem gaan. Probleem is dat hij daar op dat moment heel anders over zou kunnen denken. Dat nu juridisch vastleggen blijkt niet mogelijk, heb ik nagevraagd.
Pausini, ik weet niet zo goed hoe te reageren. Ik wil zeggen: schrijf maar wat je wilt, alle perspectieven helpen me om mijn eigen gevoelens en ideeën te verkennen. Maar ik weet natuurlijk niet wat je wilt schrijven en als het voor jou niet goed voelt, moet je het niet doen.
Die opmerking over een puinhoop van je leven maken raakte me erg. Zo voelt/voelde het af en toe wel. Dank voor je reactie daarop Inktlijn.
Man weet van mijn angst/twijfel over zijn stabiliteit en belastbaarheid. Hij zegt nu nooit zijn kind te willen beschadigen en de zorg en opvoeding bij mij te willen laten mocht het niet goed met hem gaan. Probleem is dat hij daar op dat moment heel anders over zou kunnen denken. Dat nu juridisch vastleggen blijkt niet mogelijk, heb ik nagevraagd.
Pausini, ik weet niet zo goed hoe te reageren. Ik wil zeggen: schrijf maar wat je wilt, alle perspectieven helpen me om mijn eigen gevoelens en ideeën te verkennen. Maar ik weet natuurlijk niet wat je wilt schrijven en als het voor jou niet goed voelt, moet je het niet doen.
woensdag 1 november 2017 om 09:21
Ik vind het een misselijke opmerking over "ouders die een puinhoop van hun leven maken". Het wekt de illusie dat het leven maakbaar is. Iedereen met enige levenservaring zou moeten weten dat het leven zijn beproevingen kent.
Duckling, veel sterkte. Ik kan je geen advies geven. Ik ben blij voor je dat je in elk geval je twijfels met je man hebt kunnen delen. En dat je weloverwogen denkt. Je hebt dan in elk geval (zelfs als het niet lukt om een actief besluit te nemen) de voors en tegens duidelijk afgewogen
Duckling, veel sterkte. Ik kan je geen advies geven. Ik ben blij voor je dat je in elk geval je twijfels met je man hebt kunnen delen. En dat je weloverwogen denkt. Je hebt dan in elk geval (zelfs als het niet lukt om een actief besluit te nemen) de voors en tegens duidelijk afgewogen
woensdag 1 november 2017 om 10:56
Mooi verwoord Kastella, ik ben het daar helemaal mee eens.
Duckling; jullie hebben nogal wat te verwerken gehad de afgelopen jaren. En dat jullie na dit alles nog rechtop staan, daar neem ik mijn petje voor af.
Je had een paar jaar geleden je leven op de rit en was bezig om toekomstplannen te maken. Toen bleek het voldragen van een zwangerschap niet te lukken. Dat is ontzettend verdrietig. Vervolgens kreeg je man kanker, wat mij heel beangstigend lijkt. En daarna kwam hij door medicatie in een psychose terecht. Je schreef dat je daar niet alles over gedeeld hebt met vrienden en familie. Misschien om hen te ontzien? Het lijkt me zwaar dat je dit voor een gedeelte in je eentje hebt moeten dragen. En dat de man die je vertrouwde opeens onberekenbaar werd.
Het is een hele onzekere tijd geweest en jullie hebben de controle los moeten laten. Ik denk dat jullie er nu juist aan toe waren om de regie -voor zover mogelijk- in eigen handen te nemen en uit die rust weer een stabiele basis op te bouwen.
De grootste onzekerheid is of jouw man opnieuw een psychose kan krijgen en of een vroeggeboorte afgewend kan worden. Over het eerste schreef je:
Ik begrijp je spagaat in de beslissing.
Mocht je voor het afbreken van de zwangerschap kiezen, dan zouden jullie meer tijd hebben om alles te verwerken en het vertrouwen weer terug te krijgen. Vandaaruit kunnen jullie dan beslissen of jullie een nieuwe zwangerschap weer aandurven, kindervrij willen blijven of op een andere manier een kind in jullie leven toe kunnen laten (adoptie, pleegzorg).
Mocht je de zwangerschap willen voortzetten, dan zouden jullie het contact me de psycholoog (tijdelijk) meer frequent kunnen maken. En misschien kunnen jullie af en toe samen therapie krijgen. Ik weet niet of jij makkelijk iets aan anderen over kunt laten -zo wil ik bijvoorbeeld het liefste alles zelf kunnen doen- maar ik denk dat zowel emotionele als praktische steun echt gunstig zou zijn. Van familie, vrienden en hulpverleners. Maar zeker ook in de medische wereld.
Duckling; jullie hebben nogal wat te verwerken gehad de afgelopen jaren. En dat jullie na dit alles nog rechtop staan, daar neem ik mijn petje voor af.
Je had een paar jaar geleden je leven op de rit en was bezig om toekomstplannen te maken. Toen bleek het voldragen van een zwangerschap niet te lukken. Dat is ontzettend verdrietig. Vervolgens kreeg je man kanker, wat mij heel beangstigend lijkt. En daarna kwam hij door medicatie in een psychose terecht. Je schreef dat je daar niet alles over gedeeld hebt met vrienden en familie. Misschien om hen te ontzien? Het lijkt me zwaar dat je dit voor een gedeelte in je eentje hebt moeten dragen. En dat de man die je vertrouwde opeens onberekenbaar werd.
Het is een hele onzekere tijd geweest en jullie hebben de controle los moeten laten. Ik denk dat jullie er nu juist aan toe waren om de regie -voor zover mogelijk- in eigen handen te nemen en uit die rust weer een stabiele basis op te bouwen.
De grootste onzekerheid is of jouw man opnieuw een psychose kan krijgen en of een vroeggeboorte afgewend kan worden. Over het eerste schreef je:
Je schreef dat er helaas een vergroot risico op vroeggeboorte is. Hoe vervelend ook, dit is iets wat ook bij een eventuele volgende zwangerschap zou spelen.De kans is groot dat het niet nog een keer gebeurt en dat het niet erfelijk is, maar beide zijn niet uitgesloten.
Ik begrijp je spagaat in de beslissing.
Mocht je voor het afbreken van de zwangerschap kiezen, dan zouden jullie meer tijd hebben om alles te verwerken en het vertrouwen weer terug te krijgen. Vandaaruit kunnen jullie dan beslissen of jullie een nieuwe zwangerschap weer aandurven, kindervrij willen blijven of op een andere manier een kind in jullie leven toe kunnen laten (adoptie, pleegzorg).
Mocht je de zwangerschap willen voortzetten, dan zouden jullie het contact me de psycholoog (tijdelijk) meer frequent kunnen maken. En misschien kunnen jullie af en toe samen therapie krijgen. Ik weet niet of jij makkelijk iets aan anderen over kunt laten -zo wil ik bijvoorbeeld het liefste alles zelf kunnen doen- maar ik denk dat zowel emotionele als praktische steun echt gunstig zou zijn. Van familie, vrienden en hulpverleners. Maar zeker ook in de medische wereld.
woensdag 1 november 2017 om 20:37
Dankjewel Kastella.
Inktkijn, wat fijn dat je zo alles op een rijtje zet en met zoveel empathie. Dat helpt me echt. Ik ga het nog een paar keer rustig doorlezen.
Ik doe graag zoveel mogelijk zelf inderdaad. We hebben veel steun gehad uit onze omgeving toen ik het niet meer allemaal zelf kon bolwerken. Die mensen weten in verschillende mate wel wat er speelde. Alleen het geweld tegen mij en zeker de heftigheid ervan heb ik grotendeels niet gedeeld. Uit schaamte, bescherming van man, mensen daar niet mee willen belasten, van alles door elkaar.
Vandaag heb ik nog iemand in vertrouwen genomen. Zij heeft me het afgelopen jaar ook enorm gesteund. Het was erg fijn om met haar te praten, ze gaf me ruimte en zei achter me te staan welke beslissing ik ook neem. Zo’n opluchting dat ze niet zei wat ik moest doen en wel erkende hoe moeilijk dit is. De goede persoon gekozen gelukkig.
Inktkijn, wat fijn dat je zo alles op een rijtje zet en met zoveel empathie. Dat helpt me echt. Ik ga het nog een paar keer rustig doorlezen.
Ik doe graag zoveel mogelijk zelf inderdaad. We hebben veel steun gehad uit onze omgeving toen ik het niet meer allemaal zelf kon bolwerken. Die mensen weten in verschillende mate wel wat er speelde. Alleen het geweld tegen mij en zeker de heftigheid ervan heb ik grotendeels niet gedeeld. Uit schaamte, bescherming van man, mensen daar niet mee willen belasten, van alles door elkaar.
Vandaag heb ik nog iemand in vertrouwen genomen. Zij heeft me het afgelopen jaar ook enorm gesteund. Het was erg fijn om met haar te praten, ze gaf me ruimte en zei achter me te staan welke beslissing ik ook neem. Zo’n opluchting dat ze niet zei wat ik moest doen en wel erkende hoe moeilijk dit is. De goede persoon gekozen gelukkig.
woensdag 1 november 2017 om 22:13
Wat goed dat je iemand in vertrouwen genomen hebt. Vandaag hadden jullie ook weer een gesprek toch? Ik hoop dat het goed gegaan is. Een beslissing nemen uiteindelijk zal lastig blijven. Simpelweg omdat geen enkele keus goed zal voelen voor je. En elk argument voor of tegen kent natuurlijk ook weer een andere gradatie. Je zegt bijvoorbeeld dat je dingen het liefst zelf doet. Maar weegt dat zwaarder dan het kindje weg laten halen? Of zou je in dat geval zeggen, het kindje laten komen, dan maar af en toe hulp vragen. Ik hoop dat je gevoel en verstand wat meer op een lijn komen.
donderdag 2 november 2017 om 23:28
Loolaa78 dingen zelf willen doen is denk ik bij Duckling maar een klein onderdeel van het verhaal. Het is niet zo dat dit het krijgen van een kind in de weg zou staan. Het is meer dat het accepteren van hulp wellicht helpt om je gesteund te voelen.
Duckling, gelukkig heb je ervaren dat je een goed sociaal vangnet hebt. En ik begrijp wel een beetje waarom je niet alles verteld hebt destijds. Maar dat lijkt me wel zwaar. Hoe is het eigenlijk achteraf voor je man? Het lijkt me best heftig dat je niet moedwillig gewelddadig geworden bent tegen degene van wie je houdt.
Wat fijn zeg dat je openhartig kon praten met een vriendin. En dat ze achter je staat.
Ik vond het destijds heel moeilijk om over mijn ervaring te praten, maar toen ik het deed huilde mijn beste vriendin met me mee, zo lief. Ze veroordeelde het echt helemaal niet.
Wat loolaa ook vroeg; hoe is jullie gesprek bij het FIOM gegaan woensdag?
Duckling, gelukkig heb je ervaren dat je een goed sociaal vangnet hebt. En ik begrijp wel een beetje waarom je niet alles verteld hebt destijds. Maar dat lijkt me wel zwaar. Hoe is het eigenlijk achteraf voor je man? Het lijkt me best heftig dat je niet moedwillig gewelddadig geworden bent tegen degene van wie je houdt.
Wat fijn zeg dat je openhartig kon praten met een vriendin. En dat ze achter je staat.
Ik vond het destijds heel moeilijk om over mijn ervaring te praten, maar toen ik het deed huilde mijn beste vriendin met me mee, zo lief. Ze veroordeelde het echt helemaal niet.
Wat loolaa ook vroeg; hoe is jullie gesprek bij het FIOM gegaan woensdag?
