Psyche
alle pijlers
Afweermechanismen Dissociëren en Splitsen in een relatie.
zaterdag 12 december 2020 om 21:32
Hallo,
Ik lees al een aantal jaren mee op dit forum, en al diverse goede inzichten opgedaan. Ik heb te maken met een probleem waar ik weinig over kan vinden, maar waar ik wel wat hulp en inzicht in kan gebruiken.
Korte situatieschets:
Ik ben een man van begin 50 en heb ruim 2 jaar een latrelatie met een lieve vrouw van ook begin 50. We zijn beide gescheiden, beide onveilig gehecht, beide hebben we meerdere kinderen en daarbij beide ook een kind met ASS-problematiek.
We hebben elkaar begin 2018 leren kennen en het was liefde op het eerste gezicht, we hebben dezelfde normen en waarden, kunnen urenlang praten over alle mogelijke onderwerpen, hebben een sterke fysieke aantrekkingskracht en qua intimiteit is het gewoon top!
Mijn vriendin heeft een aangeboren fysieke beperking waar op zich goed mee te leven is, maar een half jaar na het begin van onze relatie ontstonden er complicaties die haar steeds meer beperken in haar bewegingsvrijheid
Echter…. In deze ruim 2 jaar relatie heeft mijn vriendin 7 keer volledig uit het niets onze relatie beëindigd. De eerste keren na angst- en paniekgedachten door apen en beren op de weg, en de laatste 2 keer doordat, volgens eigen zeggen, haar verstand en gevoel niet meer samenwerkten, en haar verstand de regie overnam.
Alle keren kwamen we na een rustperiode weer in gesprek en gingen we er weer voor. De angsten bleken altijd ongegrond, maar haar verstand is een stuk stugger. De voorlaatste keer heeft mij erg veel energie gekost, ben er bijna aan onderdoor gegaan. Nu een maand geleden nam weer haar verstand de regie over en is er niets meer mogelijk. Professionele hulp wil ze niet, heeft ze geen vertrouwen in. Ben weer ten einde raad en kan alleen maar weer afwachten tot er weer dialoog mogelijk is. Het is echt ondraaglijk…
Zoekend naar antwoorden ben ik op internet een artikel tegengekomen over de primitieve afweermechanismen “Dissociëren” en “Splitsen”. Het was voor mijn onthutsend te lezen hoeveel overeenkomsten van deze mechanismen ik terugzie bij het gedrag van mijn vriendin…
Ik kan maar weinig terugvinden hoe je met deze mechanismes kan omgaan, en hoop hier “ervaringsdeskundigen” te vinden om meer inzicht te krijgen en wellicht wat handvatten om met deze moeilijke situatie om te gaan.
Ik lees al een aantal jaren mee op dit forum, en al diverse goede inzichten opgedaan. Ik heb te maken met een probleem waar ik weinig over kan vinden, maar waar ik wel wat hulp en inzicht in kan gebruiken.
Korte situatieschets:
Ik ben een man van begin 50 en heb ruim 2 jaar een latrelatie met een lieve vrouw van ook begin 50. We zijn beide gescheiden, beide onveilig gehecht, beide hebben we meerdere kinderen en daarbij beide ook een kind met ASS-problematiek.
We hebben elkaar begin 2018 leren kennen en het was liefde op het eerste gezicht, we hebben dezelfde normen en waarden, kunnen urenlang praten over alle mogelijke onderwerpen, hebben een sterke fysieke aantrekkingskracht en qua intimiteit is het gewoon top!
Mijn vriendin heeft een aangeboren fysieke beperking waar op zich goed mee te leven is, maar een half jaar na het begin van onze relatie ontstonden er complicaties die haar steeds meer beperken in haar bewegingsvrijheid
Echter…. In deze ruim 2 jaar relatie heeft mijn vriendin 7 keer volledig uit het niets onze relatie beëindigd. De eerste keren na angst- en paniekgedachten door apen en beren op de weg, en de laatste 2 keer doordat, volgens eigen zeggen, haar verstand en gevoel niet meer samenwerkten, en haar verstand de regie overnam.
Alle keren kwamen we na een rustperiode weer in gesprek en gingen we er weer voor. De angsten bleken altijd ongegrond, maar haar verstand is een stuk stugger. De voorlaatste keer heeft mij erg veel energie gekost, ben er bijna aan onderdoor gegaan. Nu een maand geleden nam weer haar verstand de regie over en is er niets meer mogelijk. Professionele hulp wil ze niet, heeft ze geen vertrouwen in. Ben weer ten einde raad en kan alleen maar weer afwachten tot er weer dialoog mogelijk is. Het is echt ondraaglijk…
Zoekend naar antwoorden ben ik op internet een artikel tegengekomen over de primitieve afweermechanismen “Dissociëren” en “Splitsen”. Het was voor mijn onthutsend te lezen hoeveel overeenkomsten van deze mechanismen ik terugzie bij het gedrag van mijn vriendin…
Ik kan maar weinig terugvinden hoe je met deze mechanismes kan omgaan, en hoop hier “ervaringsdeskundigen” te vinden om meer inzicht te krijgen en wellicht wat handvatten om met deze moeilijke situatie om te gaan.
zondag 13 december 2020 om 22:51
Een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis is een serieuze psychiatrische aandoening, echt niet iets wat je zo even van een artikel op internet kan diagnosticeren.
Ze heeft het dus al 8x met je uitgemaakt. Waarom geloof je haar niet als ze zegt dat ze niet met je verder wil? Ongeacht of het haar verstand of haar gevoel is wat het zegt. En, net zo’n belangrijke vraag, waarom gun je jezelf geen wel leuke relatie waar je niet bijna aan onderdoor gaat? Als ik jou was zou ik niet verder proberen maar gewoon de bal bij haar liggen.
Ze heeft het dus al 8x met je uitgemaakt. Waarom geloof je haar niet als ze zegt dat ze niet met je verder wil? Ongeacht of het haar verstand of haar gevoel is wat het zegt. En, net zo’n belangrijke vraag, waarom gun je jezelf geen wel leuke relatie waar je niet bijna aan onderdoor gaat? Als ik jou was zou ik niet verder proberen maar gewoon de bal bij haar liggen.
zondag 13 december 2020 om 22:58
Het is dissociatieve identiteits stoornis
Dissociëren en splitsen of zwart wit zien komt ook wel voor bij borderline wat wel een persoonlijkheidsstoornis is.
Maar nogmaals lijkt het me niet dat we meteen maar ergens een diagnose op moeten plakken omdat er iets op internet staat dat er over lijkt (ook nog door de ogen van iemand anders).
Dissociëren en splitsen of zwart wit zien komt ook wel voor bij borderline wat wel een persoonlijkheidsstoornis is.
Maar nogmaals lijkt het me niet dat we meteen maar ergens een diagnose op moeten plakken omdat er iets op internet staat dat er over lijkt (ook nog door de ogen van iemand anders).
niks moet en alles mag
zondag 13 december 2020 om 23:02
maandag 14 december 2020 om 13:02
borboletas schreef: ↑13-12-2020 22:51Een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis is een serieuze psychiatrische aandoening, echt niet iets wat je zo even van een artikel op internet kan diagnosticeren.
Ze heeft het dus al 8x met je uitgemaakt. Waarom geloof je haar niet als ze zegt dat ze niet met je verder wil? Ongeacht of het haar verstand of haar gevoel is wat het zegt. En, net zo’n belangrijke vraag, waarom gun je jezelf geen wel leuke relatie waar je niet bijna aan onderdoor gaat? Als ik jou was zou ik niet verder proberen maar gewoon de bal bij haar liggen.
Dissociatie is iets vrij normaals wat je in heel milde vormen mee kan maken, maar ook in heftige vormen.
En dat staat echt los van een dissociatieve identiteitsstoornis, dat is echt niet hetzelfde.
Verder aan TO; laten gaan!
dinsdag 15 december 2020 om 04:24
Oké.. bedankt voor de reacties.
Natuurlijk zit ik niet te wachten op drama in een relatie, maar ik ben niet van het direct inruilen omdat er ergens een schroefje los zit..
De gevoelens en liefde van haar kant zijn er wel. Daarbij, ik heb haar al die keren nooit gedwongen hè, om de relatie weer op te pakken. Ik ben er voor haar als partner, niet als hulpverlener.
Ondanks onze rugzakjes hebben we het ook over trouwen gehad, dát is hoe we er samen instonden.
Haar afkeer tegen professionele hulp ligt in de járenlange trajecten bij allerhande instanties voor hulp bij de ASS problematiek bij haar (nu volwassen) kind. “Uiteindelijk moet je het toch zélf doen” is haar ervaring. Ook daar kan/zal ik haar niet in dwingen.
Ik dacht niet dat ik in mijn openingspost aanstuurde op het diagnosticeren van haar gedrag. Ik herken alleen in de beschrijvingen van deze beide afweermechanisme het gedrag dat mijn vriendin vertoond. Met name bij het splitsen; ‘het psychologische mechanisme dat we bij grote verwarring over tegenstrijdigheden zaken gaan splitsen die eigenlijk bij elkaar horen’ Ik kan mij er zelf bijna geen voorstelling bij maken hoe dat mechanisme in zijn werking gaat/voelt? Gaat dit ineens of geleidelijk? (ze gaf de laatste keer aan dat er ‘iets in haar hoofd knapte’) Gaat dit ongewild en onbewust? Dat is eigenlijk waar ik om vroeg, iemand die misschien uit eigen ervaring daar iets over kan vertellen.
Ik heb zelf een nare scheiding achter de rug (overspel partner). Ik heb professionele hulp gezocht, en met EMDR en schematherapie weer een gezonde balans gevonden. Met name de schematherapie heeft mij erg geholpen om mijzelf te waarderen en als een goed mens in het leven te staan. Ik was oprecht gelukkig in deze relatie, en was daarom ook niet van plan om het bij de eerste de beste tegenslag op te geven.
Natuurlijk zit ik niet te wachten op drama in een relatie, maar ik ben niet van het direct inruilen omdat er ergens een schroefje los zit..
De gevoelens en liefde van haar kant zijn er wel. Daarbij, ik heb haar al die keren nooit gedwongen hè, om de relatie weer op te pakken. Ik ben er voor haar als partner, niet als hulpverlener.
Ondanks onze rugzakjes hebben we het ook over trouwen gehad, dát is hoe we er samen instonden.
Haar afkeer tegen professionele hulp ligt in de járenlange trajecten bij allerhande instanties voor hulp bij de ASS problematiek bij haar (nu volwassen) kind. “Uiteindelijk moet je het toch zélf doen” is haar ervaring. Ook daar kan/zal ik haar niet in dwingen.
Ik dacht niet dat ik in mijn openingspost aanstuurde op het diagnosticeren van haar gedrag. Ik herken alleen in de beschrijvingen van deze beide afweermechanisme het gedrag dat mijn vriendin vertoond. Met name bij het splitsen; ‘het psychologische mechanisme dat we bij grote verwarring over tegenstrijdigheden zaken gaan splitsen die eigenlijk bij elkaar horen’ Ik kan mij er zelf bijna geen voorstelling bij maken hoe dat mechanisme in zijn werking gaat/voelt? Gaat dit ineens of geleidelijk? (ze gaf de laatste keer aan dat er ‘iets in haar hoofd knapte’) Gaat dit ongewild en onbewust? Dat is eigenlijk waar ik om vroeg, iemand die misschien uit eigen ervaring daar iets over kan vertellen.
Ik heb zelf een nare scheiding achter de rug (overspel partner). Ik heb professionele hulp gezocht, en met EMDR en schematherapie weer een gezonde balans gevonden. Met name de schematherapie heeft mij erg geholpen om mijzelf te waarderen en als een goed mens in het leven te staan. Ik was oprecht gelukkig in deze relatie, en was daarom ook niet van plan om het bij de eerste de beste tegenslag op te geven.
dinsdag 15 december 2020 om 08:21
Natuurlijk geef je je relatie niet zomaar op. Maar je partner wil geen hulp zoeken en 'het zelf oplossen' gaat blijkbaar niet. Jij lijdt ontzettend onder de problemen van je partner en zij weigert om er iets aan te doen. Liefde alleen is niet genoeg.
Als niet-professional kun je ook niet via internet juist diagnostiseren. Als je je partner beter wilt begrijpen kun je beter met je partner in gesprek gaan. Als je al bij het juiste eind zou zitten mbt de afweermechanismen en haar daardoor anders zou behandelen n.a.v. wat jij zelf denkt dat het juiste is, dan kan dat helemaal verkeerd uitpakken.
Hoe geeft ze zelf aan dat ze beter gaat worden? Hoe verklaart ze dat ze jou zo'n pijn doet? Jij kan haar inderdaad niet fixen, en ze heeft gelijk dat ze dat zelf moet doen. Maar na een paar jaar ellende blijkt wel dat ze hier professionele hulp bij nodig heeft.
Als niet-professional kun je ook niet via internet juist diagnostiseren. Als je je partner beter wilt begrijpen kun je beter met je partner in gesprek gaan. Als je al bij het juiste eind zou zitten mbt de afweermechanismen en haar daardoor anders zou behandelen n.a.v. wat jij zelf denkt dat het juiste is, dan kan dat helemaal verkeerd uitpakken.
Hoe geeft ze zelf aan dat ze beter gaat worden? Hoe verklaart ze dat ze jou zo'n pijn doet? Jij kan haar inderdaad niet fixen, en ze heeft gelijk dat ze dat zelf moet doen. Maar na een paar jaar ellende blijkt wel dat ze hier professionele hulp bij nodig heeft.
dinsdag 15 december 2020 om 23:56
@GreenLadyFern, dank je wel voor je fijne reactie, je hebt gelijk met zo’n beetje je hele post..
Wanneer ze in zo’n afwijzende modus zit, kan ik haar eigenlijk niet bereiken, het is net of ik met een heel ander (gevoelloos) persoon aan het praten ben. Ik krijg ook altijd hetzelfde riedeltje dat ze wel weet dat ze mij heel erg pijn doet, maar beter alleen in haar eigen wereld met kind en overige familie door wil gaan en met omscholing weer werk gaat zoeken. (dit terwijl ze het fysiek steeds moeilijker krijgt en de artsen dit jaar al 2 keer hebben gezegd eigenlijk niets meer voor haar te kunnen doen..) Ze heeft een énorme wilskracht en doorzettingsvermogen, en ik heb het gevoel dat het haar triggert als ik zaken wat genuanceerder benader en minder voortvarend aanpak.
Toen we weer in gesprek kwamen na de voorlaatste breuk afgelopen zomer, heeft ze mij proberen uit te leggen dat haar verstand en gevoel niet altijd goed communiceren (ik denk alleen nu dat ze op die momenten dit zichzelf niet realiseert) Ze gaf toen aan echt volledig voor onze relatie te willen gaan en beloofde te zullen blijven praten op momenten dat ze het moeilijk zou krijgen. Ik heb dit toen ook met mijn psycholoog besproken en zij bood vanuit het GGZ ons systeemtherapie aan. Ik heb dit toen niet met mijn vriendin besproken omdat zij mij zó van haar goede intenties had overtuigd, dat ik dacht het samen wel te redden. Achteraf dus een inschattingsfout van mij …
Wat ik dus nu sinds kort herken aan de afweermechanismes heb ik ook besproken met mijn psycholoog, en zij adviseerde mij dit in deze fase niet bespreekbaar te maken omdat het wellicht voor haar als een te grote ‘bedreiging’ zou kunnen voelen. Bij een wat betere periode zou ik dan systeemtherapie kunnen voorstellen. Het contact dat we nu hebben is zo nu en dan een appje of een kaartje in de trant van ‘denk aan je..’
Wanneer ze in zo’n afwijzende modus zit, kan ik haar eigenlijk niet bereiken, het is net of ik met een heel ander (gevoelloos) persoon aan het praten ben. Ik krijg ook altijd hetzelfde riedeltje dat ze wel weet dat ze mij heel erg pijn doet, maar beter alleen in haar eigen wereld met kind en overige familie door wil gaan en met omscholing weer werk gaat zoeken. (dit terwijl ze het fysiek steeds moeilijker krijgt en de artsen dit jaar al 2 keer hebben gezegd eigenlijk niets meer voor haar te kunnen doen..) Ze heeft een énorme wilskracht en doorzettingsvermogen, en ik heb het gevoel dat het haar triggert als ik zaken wat genuanceerder benader en minder voortvarend aanpak.
Toen we weer in gesprek kwamen na de voorlaatste breuk afgelopen zomer, heeft ze mij proberen uit te leggen dat haar verstand en gevoel niet altijd goed communiceren (ik denk alleen nu dat ze op die momenten dit zichzelf niet realiseert) Ze gaf toen aan echt volledig voor onze relatie te willen gaan en beloofde te zullen blijven praten op momenten dat ze het moeilijk zou krijgen. Ik heb dit toen ook met mijn psycholoog besproken en zij bood vanuit het GGZ ons systeemtherapie aan. Ik heb dit toen niet met mijn vriendin besproken omdat zij mij zó van haar goede intenties had overtuigd, dat ik dacht het samen wel te redden. Achteraf dus een inschattingsfout van mij …
Wat ik dus nu sinds kort herken aan de afweermechanismes heb ik ook besproken met mijn psycholoog, en zij adviseerde mij dit in deze fase niet bespreekbaar te maken omdat het wellicht voor haar als een te grote ‘bedreiging’ zou kunnen voelen. Bij een wat betere periode zou ik dan systeemtherapie kunnen voorstellen. Het contact dat we nu hebben is zo nu en dan een appje of een kaartje in de trant van ‘denk aan je..’
woensdag 16 december 2020 om 10:09
Maar TO, je partner bepaalt nu zo ongeveer alles in de relatie. Steeds weer een harde breuk met nauwelijks contact... Hoe zit het met jouw behoeften? Heb je geen behoefte aan veiligheid en stabiliteit? Wegen de betere periodes op tegen die keiharde breuk telkens? Je schrijft in je op dat je er de voorlaatste keer bijna aan onderdoor ging. Dat is echt niet gezond.
Natuurlijk is een partner met psychiatrische problematiek ziek, maar dat wil niet zeggen dat het dan ok is wat diegene doet. En dat je dit moet pikken.
Ik heb zelf psychiatrische problematiek en dat legt best wat druk op mijn huwelijk, maar we doen het samen en blijven het samen doen. Ik ben me ervan bewust dat ook mijn man behoeftes heeft en dat de relatie gelijkwaardig moet blijven. Dus hij zorgt voor mij, hij luistert naar mij, en ik zorg voor hem en luister naar hem. En mijn hulpverleners en ik houden ons bezig met mijn problemen, waar man af en toe bij aansluit.
Het hoeft niet zo te gaan. Echt niet.
Natuurlijk is een partner met psychiatrische problematiek ziek, maar dat wil niet zeggen dat het dan ok is wat diegene doet. En dat je dit moet pikken.
Ik heb zelf psychiatrische problematiek en dat legt best wat druk op mijn huwelijk, maar we doen het samen en blijven het samen doen. Ik ben me ervan bewust dat ook mijn man behoeftes heeft en dat de relatie gelijkwaardig moet blijven. Dus hij zorgt voor mij, hij luistert naar mij, en ik zorg voor hem en luister naar hem. En mijn hulpverleners en ik houden ons bezig met mijn problemen, waar man af en toe bij aansluit.
Het hoeft niet zo te gaan. Echt niet.
woensdag 16 december 2020 om 22:18
@GreenLadyFern, Je hebt helemaal gelijk.. Dit is zo geen gelijkwaardige relatie.. Inderdaad smacht ik naar rust, veiligheid en stabiliteit, in plaats van op eieren te moeten lopen met de angst voor haar onvoorspelbare reacties…
Ontzettend fijn te lezen hoe jullie elkaar aanvullen in behoeften en daarmee samen in balans te zijn. Prachtig, zó hoort het te zijn.. Koester deze man, jullie zijn toppers.
Weet je, zoals aangegeven in de OP heb ik ook een kind met ASS problematiek. Ik heb een puberdochter met MCDD en ADHD, een verschrikkelijke combinatie… De extreme uitschieters in de verschillende emoties bij haar zijn zó vreselijk moeilijk om mee om te gaan. Ik heb écht ontzettend mijn best voor mijn dochter gedaan, maar we begrijpen elkaar niet, en na haar laatste uitbarsting ruim een jaar geleden heb ik haar niet meer gezien of iets gehoord. Ik wil al mijn energie wel in mijn dochter blijven steken, maar ik bereik er niets mee… En inderdaad voor mijn eigen gezondheid, heb ik haar losgelaten, maar het voelt als acute amputatie! Maar het blijft mijn dochter, en het doet mij echt héél veel verdriet.. Daarnaast ben ik ook co-ouder voor mijn andere dochter, wij doen het goed samen, ik vind het héérlijk om vader te zijn!
Wat ik er misschien mee probeer te zeggen is; waar en wanneer geef je het op en laat je het los? Wanneer heb je alles geprobeerd, wanneer heeft het geen zin meer, en is er geen hoop?
Blijkbaar kan ik het wel, opgeven en loslaten.. Maar het dilemma! Ben er zelf ook misselijk van…
Ontzettend fijn te lezen hoe jullie elkaar aanvullen in behoeften en daarmee samen in balans te zijn. Prachtig, zó hoort het te zijn.. Koester deze man, jullie zijn toppers.
Weet je, zoals aangegeven in de OP heb ik ook een kind met ASS problematiek. Ik heb een puberdochter met MCDD en ADHD, een verschrikkelijke combinatie… De extreme uitschieters in de verschillende emoties bij haar zijn zó vreselijk moeilijk om mee om te gaan. Ik heb écht ontzettend mijn best voor mijn dochter gedaan, maar we begrijpen elkaar niet, en na haar laatste uitbarsting ruim een jaar geleden heb ik haar niet meer gezien of iets gehoord. Ik wil al mijn energie wel in mijn dochter blijven steken, maar ik bereik er niets mee… En inderdaad voor mijn eigen gezondheid, heb ik haar losgelaten, maar het voelt als acute amputatie! Maar het blijft mijn dochter, en het doet mij echt héél veel verdriet.. Daarnaast ben ik ook co-ouder voor mijn andere dochter, wij doen het goed samen, ik vind het héérlijk om vader te zijn!
Wat ik er misschien mee probeer te zeggen is; waar en wanneer geef je het op en laat je het los? Wanneer heb je alles geprobeerd, wanneer heeft het geen zin meer, en is er geen hoop?
Blijkbaar kan ik het wel, opgeven en loslaten.. Maar het dilemma! Ben er zelf ook misselijk van…
woensdag 16 december 2020 om 23:21
