Psyche
alle pijlers
Al zo lang somber/eenzaam/besluiteloos
dinsdag 17 januari 2017 om 14:32
Lieve allemaal,
Wat is er met mij aan de hand en belangrijker, wat moet ik in godsnaam ondernemen om me weer wat beter te voelen?
Ik zal proberen kort te blijven, maar voor de volledigheid is er toch best wat info nodig.
Ik ben 27, kom uit een stabiel gezin, fijne jeugd, lange relatie gehad van mijn 15-24e. Ben hoogopgeleid met verantwoordelijk werk. Ben op het moment ongeveer 8 maanden met mijn vriend samen. Heb veel verschillende ("losse") vriendinnen, druk sociaal leven. Klinkt allemaal totaal niet problematisch maar toch voel ik me inmiddels al een jaar of 2-3 erg eenzaam, vaak somber, gestrest met een enorm gevoel van doelloosheid van alles waarvoor ik steeds vaker gedachtes krijg dat het van mij allemaal niet meer hoeft. In eerste instantie gelinkt aan verlies eerste relatie, maar het blijft aanhouden ondanks dat ik daar overheen ben. Daarna gelinkt aan zware baan met veel nachtwerk ook, echter nu zit ik voor 2 maanden zonder werk (bewust, met uitzicht op andere baan) en het helpt niets, het wordt voor mn gevoel alleen maar erger. Ik voel me met niemand echt verbonden, kan me niet goed uiten (altijd al moeite mee gehad) en kan zelf vaak niet bij mn gevoel en weet van niks meer wat ik nou echt wil.
Ik heb geen idee meer wat ik moet doen (ben al langs de huisarts geweest en POH GGZ maar daar zit ik weer dingen uit te kramen die geruststellend voor hen zijn en voel ik me een soort Gooische vrouw met een shrink zegmaar) en ben bang dat iedereen van me af zal drijven als ik helemaal eerlijk ga zijn en het beeld van de relaxte, flexibele, ondernemende meid verandert.
Bedankt alvast voor degenen die de moeite hebben genomen om het door te lezen en advies hebben!!
xx
Wat is er met mij aan de hand en belangrijker, wat moet ik in godsnaam ondernemen om me weer wat beter te voelen?
Ik zal proberen kort te blijven, maar voor de volledigheid is er toch best wat info nodig.
Ik ben 27, kom uit een stabiel gezin, fijne jeugd, lange relatie gehad van mijn 15-24e. Ben hoogopgeleid met verantwoordelijk werk. Ben op het moment ongeveer 8 maanden met mijn vriend samen. Heb veel verschillende ("losse") vriendinnen, druk sociaal leven. Klinkt allemaal totaal niet problematisch maar toch voel ik me inmiddels al een jaar of 2-3 erg eenzaam, vaak somber, gestrest met een enorm gevoel van doelloosheid van alles waarvoor ik steeds vaker gedachtes krijg dat het van mij allemaal niet meer hoeft. In eerste instantie gelinkt aan verlies eerste relatie, maar het blijft aanhouden ondanks dat ik daar overheen ben. Daarna gelinkt aan zware baan met veel nachtwerk ook, echter nu zit ik voor 2 maanden zonder werk (bewust, met uitzicht op andere baan) en het helpt niets, het wordt voor mn gevoel alleen maar erger. Ik voel me met niemand echt verbonden, kan me niet goed uiten (altijd al moeite mee gehad) en kan zelf vaak niet bij mn gevoel en weet van niks meer wat ik nou echt wil.
Ik heb geen idee meer wat ik moet doen (ben al langs de huisarts geweest en POH GGZ maar daar zit ik weer dingen uit te kramen die geruststellend voor hen zijn en voel ik me een soort Gooische vrouw met een shrink zegmaar) en ben bang dat iedereen van me af zal drijven als ik helemaal eerlijk ga zijn en het beeld van de relaxte, flexibele, ondernemende meid verandert.
Bedankt alvast voor degenen die de moeite hebben genomen om het door te lezen en advies hebben!!
xx
dinsdag 17 januari 2017 om 14:34
Toch weer terug naar de shrink en eerlijk zijn. Van te voren aangeven dat je neiging hebt je problemen te baggetaliseren en dat hij/zij je moet waarschuwen als je dat in het gesprek doet.
Waarom voel je je zo? Weet je het echt niet?
Ben je hyper rationeel ingesteld? Probeer je misschien je emoties weg te praten, en diezelfde emoties halen je nu in?
dinsdag 17 januari 2017 om 14:45
Waarom zat je voor hen geruststellende dingen uit te kramen? Wat was je motivatie?
En het begint bij eerlijk zijn. In ieder geval bij je huisarts en psycholoog of andere hulpverlener. Dan kan iemand je doelgericht dingen aanreiken waar je verder mee komt, anders maak je dat wel heel moeilijk voor diegene
En het begint bij eerlijk zijn. In ieder geval bij je huisarts en psycholoog of andere hulpverlener. Dan kan iemand je doelgericht dingen aanreiken waar je verder mee komt, anders maak je dat wel heel moeilijk voor diegene
dinsdag 17 januari 2017 om 14:52
Dankjewel Zalmsnipper!
Ik weet echt niet waar dat gebrek aan gevoel van verbondenheid vandaan komt... Denk wel dat dat de basis is voor de andere dingen waarmee ik zit.
Hyperrationeel ben ik niet, wel een enorme piekeraar en vul altijd te snel alles voor anderen in waardoor ik veel confrontaties (in positieve en negatieve zin) uit te weg ga omdat ik ze dan toch als zinloos beschouw.
@Heksehazel
Omdat ik mezelf dan zie zitten en me een aansteller voel en een stereotype en dan kan ik mezelf niet meer serieus nemen. Ik snap dat helpen dan idd heel lastig wordt.
Ik weet echt niet waar dat gebrek aan gevoel van verbondenheid vandaan komt... Denk wel dat dat de basis is voor de andere dingen waarmee ik zit.
Hyperrationeel ben ik niet, wel een enorme piekeraar en vul altijd te snel alles voor anderen in waardoor ik veel confrontaties (in positieve en negatieve zin) uit te weg ga omdat ik ze dan toch als zinloos beschouw.
@Heksehazel
Omdat ik mezelf dan zie zitten en me een aansteller voel en een stereotype en dan kan ik mezelf niet meer serieus nemen. Ik snap dat helpen dan idd heel lastig wordt.
dinsdag 17 januari 2017 om 14:58
Zijn het buien of is het constant?
Ik heb het met buien en met iemand praten werkte bij mij ook niet. Ik ging idd ook denken :zie mij nou zitten,hoor mij nou praten, klagen om niks. Nu weet ik dat dat komt omdat mn gevoel erg veranderlijk is.tot ik het gevoel krijg :stel je niet aan,er is niks, ga plezier maken. En dat lukt dan ook wel. Tot de volgende bui.
Tijdens zo'n bui doe ik stoïcijns mn ding,probeer het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken (bv met chocola,wijn en savonds met dekentje op de bank, bij voorkeur met voetmassage van man),vind mezelf even lekker ongegeneerd zielig omdat niemand anders dat doet (zo voelt dat dan even ),relativeer (een ander vindt mij terecht niet zielig en anderen zijn niet verantwoordelijk voor mijn geluk) en dan draai ik weer bij.
Ik heb het met buien en met iemand praten werkte bij mij ook niet. Ik ging idd ook denken :zie mij nou zitten,hoor mij nou praten, klagen om niks. Nu weet ik dat dat komt omdat mn gevoel erg veranderlijk is.tot ik het gevoel krijg :stel je niet aan,er is niks, ga plezier maken. En dat lukt dan ook wel. Tot de volgende bui.
Tijdens zo'n bui doe ik stoïcijns mn ding,probeer het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken (bv met chocola,wijn en savonds met dekentje op de bank, bij voorkeur met voetmassage van man),vind mezelf even lekker ongegeneerd zielig omdat niemand anders dat doet (zo voelt dat dan even ),relativeer (een ander vindt mij terecht niet zielig en anderen zijn niet verantwoordelijk voor mijn geluk) en dan draai ik weer bij.
dinsdag 17 januari 2017 om 15:00
dinsdag 17 januari 2017 om 15:09
Ik denk dat het van buiten observeren en negatief beoordelen voortkomt uit combinatie van niet zeuren maar doorzetten van huis uit (als in je hebt alles dus deal ermee) in combinatie met opleiding en werkcultuur en dat weer in combinatie met dat ik anderen soms zelf ook zo kan veroordelen.
@caplanepourmoi
nee heb ik niet echt, ik vind te veel dingen een beetje leuk en ben snel verveeld. Alleen lezen en bij vlagen hardlopen kan me grijpen maar dat zijn nou juist dingen die ik graag alleen doe
. Ik ben wel van plan bij mn volgende baan (is deels opleiding) me bij de opleidingsvereniging in te schrijven en actief te worden.
@caplanepourmoi
nee heb ik niet echt, ik vind te veel dingen een beetje leuk en ben snel verveeld. Alleen lezen en bij vlagen hardlopen kan me grijpen maar dat zijn nou juist dingen die ik graag alleen doe
. Ik ben wel van plan bij mn volgende baan (is deels opleiding) me bij de opleidingsvereniging in te schrijven en actief te worden.
dinsdag 17 januari 2017 om 15:11
Terug in therapie en dan eerlijk zijn. En bereid je maar vast voor: je zult in therapie wel vaker jezelf zien op een manier die je niet bevalt, want therapie is toch een beetje alles wat je over jezelf denkt te weten in twijfel trekken. En dat is vaak heel ongemakkelijk, soms heel pijnlijk. Maar ik denk wel dat je er echt bij gebaat zult zijn, als je je er ook echt voor open stelt.
dinsdag 17 januari 2017 om 15:15
quote:Druktemaakertje schreef op 17 januari 2017 @ 15:02:
Het zijn idd wel buien, Clueless17. Ik schaam me er alleen zo voor omdat ik verder "alles" heb en daardoor voel ik me ondankbaar wat het rotgevoel weer versterkt etc, wss ken je het wel. Wel goeie tip om het eens zo te benaderen!
Dat gevoel van beseffen niks te klagen hebben herken ik inderdaad, alleen voel ik me daardoor niet rotter maar juist opstandig tov van mn gevoel, wat me dan weer sterk maakt. En dan ben ik trots op mezelf. En dat is de kant die ik uit wil stralen. Mezelf beklagen bij bv vriendinnen (of hulpverleners) doe ik dus zelden of nooit omdat ik weet dat ik daar later van baal . Ik wil me niet profileren als zielig hoopje mens.
Andere mensen zeggen ook altijd dat ik zo positief ben over alles.ze hebben dus geen idee .maar dat mensen me zo zien maakt me ook wel weer trots. Dat mensen dat vinden zie ik ook als teken dat ik het leven terecht niet altijd makkelijk vind, maar dat ik het toch maar mooi doe. Daar heb ik meer aan als: ach wat zielig,ze voelt zich zo ongelukkig. Terwijl ik dat op zo'n moment eigenlijk wel graag zou willen, stom he? Maar ik weet dat ik daar achteraf van baal en dat niet wil. Goede motivatie om sterk te zijn > positieve spiraal.
Het zijn idd wel buien, Clueless17. Ik schaam me er alleen zo voor omdat ik verder "alles" heb en daardoor voel ik me ondankbaar wat het rotgevoel weer versterkt etc, wss ken je het wel. Wel goeie tip om het eens zo te benaderen!
Dat gevoel van beseffen niks te klagen hebben herken ik inderdaad, alleen voel ik me daardoor niet rotter maar juist opstandig tov van mn gevoel, wat me dan weer sterk maakt. En dan ben ik trots op mezelf. En dat is de kant die ik uit wil stralen. Mezelf beklagen bij bv vriendinnen (of hulpverleners) doe ik dus zelden of nooit omdat ik weet dat ik daar later van baal . Ik wil me niet profileren als zielig hoopje mens.
Andere mensen zeggen ook altijd dat ik zo positief ben over alles.ze hebben dus geen idee .maar dat mensen me zo zien maakt me ook wel weer trots. Dat mensen dat vinden zie ik ook als teken dat ik het leven terecht niet altijd makkelijk vind, maar dat ik het toch maar mooi doe. Daar heb ik meer aan als: ach wat zielig,ze voelt zich zo ongelukkig. Terwijl ik dat op zo'n moment eigenlijk wel graag zou willen, stom he? Maar ik weet dat ik daar achteraf van baal en dat niet wil. Goede motivatie om sterk te zijn > positieve spiraal.
dinsdag 17 januari 2017 om 15:25
dinsdag 17 januari 2017 om 15:27
Vervelend dat je je zo voelt. Eigenlijk vind ik de hulpverlener die je bezocht hebt niet zo fantastisch, als je weg komt door de schijn op te houden (of jij bent heel goed, zo kun je het ook bekijken).
Zou het misschien de fase 'is dit het nou' in je leven kunnen zijn? De eerste 25 jaar van je leven ontwikkel je jezelf veel, doe je veel dingen voor het eerst.
Zou het misschien de fase 'is dit het nou' in je leven kunnen zijn? De eerste 25 jaar van je leven ontwikkel je jezelf veel, doe je veel dingen voor het eerst.
dinsdag 17 januari 2017 om 15:43
'niet klagen maar dragen', is een uitdrukking die ik in mijn (werk)omgeving veel hoor. Mij lijkt dat dit niet echt meer iets van deze tijd is. Ook het alom aanwezige 'ik mag niet klagen' kan echt niet meer! Klaag als je wilt klagen, zeur als je wilt zeuren, wees verdrietig en boos als je het zo voelt, maak van je hart geen moordkuil, expres yourself! 
dinsdag 17 januari 2017 om 15:50
quote:Druktemaakertje schreef op 17 januari 2017 @ 15:09:
Ik denk dat het van buiten observeren en negatief beoordelen voortkomt uit combinatie van niet zeuren maar doorzetten van huis uit (als in je hebt alles dus deal ermee) in combinatie met opleiding en werkcultuur en dat weer in combinatie met dat ik anderen soms zelf ook zo kan veroordelen.
Ik kan me voorstellen dat je het zelf nu niet zo ziet en er vooral van baalt, maar in feite geven je gevoelens waar je mee worstelt het al aan: je kunt niet alles afdwingen of beheersen. Dat is juist ook goed, anders bleven we steken in vaste patronen die vaak niet eens de onze zijn. Dat is eng maar ook bevrijdend .
Ik hoop dat je een fijne psycholoog oid treft die wat scherper kijkt.
Ik denk dat het van buiten observeren en negatief beoordelen voortkomt uit combinatie van niet zeuren maar doorzetten van huis uit (als in je hebt alles dus deal ermee) in combinatie met opleiding en werkcultuur en dat weer in combinatie met dat ik anderen soms zelf ook zo kan veroordelen.
Ik kan me voorstellen dat je het zelf nu niet zo ziet en er vooral van baalt, maar in feite geven je gevoelens waar je mee worstelt het al aan: je kunt niet alles afdwingen of beheersen. Dat is juist ook goed, anders bleven we steken in vaste patronen die vaak niet eens de onze zijn. Dat is eng maar ook bevrijdend .
Ik hoop dat je een fijne psycholoog oid treft die wat scherper kijkt.
dinsdag 17 januari 2017 om 15:51
@Lala1979
Zou goed kunnen dat het bij levensfase hoort maar vind het dan wel lang duren. Denk het wel vaak en kom er ook maar niet uit wat ik nou echt belangrijk vind in het leven, eeuwige strijd tussen de idealist en de hedonist (zoals zoveel mensen nu van mijn leeftijd denk ik).
@evelyn82
Het is een eerstelijnspsycholoog idd.
Zou goed kunnen dat het bij levensfase hoort maar vind het dan wel lang duren. Denk het wel vaak en kom er ook maar niet uit wat ik nou echt belangrijk vind in het leven, eeuwige strijd tussen de idealist en de hedonist (zoals zoveel mensen nu van mijn leeftijd denk ik).
@evelyn82
Het is een eerstelijnspsycholoog idd.
dinsdag 17 januari 2017 om 23:30
Misschien is het probleem niet eens een zo groot probleem. Dat was bij mij het geval. Het was simpel weg: mezelf horen/zien en er aan toe geven. Nu voel ik me bijna nooit meer zo. Ik zou weer in therapie gaan en eerlijk zijn. Zelfs tijdens/na die therapie ga je denken: hahaha waar ben ik mee bezig/waar is dit goed voor maar het kwartje valt wel. Je moet er alleen niet naar zoeken maar wel voor open staan.
anoniem_325689 wijzigde dit bericht op 18-01-2017 14:43
Reden: Teveel informatie.
Reden: Teveel informatie.
% gewijzigd
woensdag 18 januari 2017 om 10:48
Hoi Druktemaakertje,
Ik herken dit wel. Ik was ook jaar of 27, goede baan, veel vrienden, lieve vriendin/ouders/familie de hele shebang en toch voelde iets niet goed, voelde ik me alleen terwijl ik dat fysiek niet was. Het voelde alsof ik geleefd werd inplaats van andersom.
Hulp zoeken is goed. Psychoanalytische psychotherapie kan helpen. Eerstelijns psychologie werd ik niet veel wijzer. Na een jaar of 3-4 en een hoop veranderingen in leven/vrienden/relatie kreeg ik weer licht, kwam ik meer tot rust en was ik blij dat ik een new me had ontdekt. Ik zeg niet dat jij dezelfde tijd door zal gaan, maar uiteindelijk is dit noodzakelijk om je uiteindelijk een nog betere zelf te maken. Zoiets. Note: wees kritisch met hulp zoeken. Maak afspraak met 4 of 5 hulpverleners en maak dan afweging. Krijg je het idee dat jullie niet op dezelfde golflengte zitten, of dat je er overheen walst: zoek verder. En maak tijd voor jezelf. Succes!
Ik herken dit wel. Ik was ook jaar of 27, goede baan, veel vrienden, lieve vriendin/ouders/familie de hele shebang en toch voelde iets niet goed, voelde ik me alleen terwijl ik dat fysiek niet was. Het voelde alsof ik geleefd werd inplaats van andersom.
Hulp zoeken is goed. Psychoanalytische psychotherapie kan helpen. Eerstelijns psychologie werd ik niet veel wijzer. Na een jaar of 3-4 en een hoop veranderingen in leven/vrienden/relatie kreeg ik weer licht, kwam ik meer tot rust en was ik blij dat ik een new me had ontdekt. Ik zeg niet dat jij dezelfde tijd door zal gaan, maar uiteindelijk is dit noodzakelijk om je uiteindelijk een nog betere zelf te maken. Zoiets. Note: wees kritisch met hulp zoeken. Maak afspraak met 4 of 5 hulpverleners en maak dan afweging. Krijg je het idee dat jullie niet op dezelfde golflengte zitten, of dat je er overheen walst: zoek verder. En maak tijd voor jezelf. Succes!
