Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ik zie niks wat herkenbaar zou kunnen zijn, Cloud.

Maar is dit die waar je zo'n aantrekkingskracht mee had?

En nu was dat er niet?

Tja, ik heb eens een psychologe horen vertellen dat té vertrouwd en harmonieus alle spanning wegneemt (ook seksuele).

En daar kan ik wel inkomen, is logisch.

Vertrouwd en veilig is namelijk het tegenovergestelde van spannend/ spanning.

(dat zou ook verklaren waarom in zoveel relaties zich een "broer-zus-relatie" ontwikkelt.

De theorie daarbij is dan dat je "family" van elkaar wordt (en dat beneemt seksuele aantrekkingskracht/spanning, want dat heb je -als het goed is- niet voor/met familieleden, he.



Eerder schreef je dat hij jouw type eigenlijk niet is.

In wat voor opzicht(en) is dat dan?

Bedoel je uiterlijk, qua leefwijze(n), ambities, hoe hij in het leven staat?



De gevoelsmatige scheidslijn tussen "vriendschap/verbondenheid/genegenheid + chemie/seksuele aantrekking" (FwB) en "verliefdheid/liefde" is niet altijd even duidelijk (of begrijpelijk).

Misschien verwart men chemie/opwinding/geilheid nogal eens met "vlinders" voelen.

Het is toch dat "magische" wat ervoor zorgt dat het verliefd/liefde wordt, het uitzonderlijke, en wat je niet kunt beredeneren/omschrijven waarom nou precies die Ene, terwijl je imo iha tot meer mensen seksueel aangetrokken kunt voelen met vriendschap.



Dat is denk ik ook wat met dat daten tegenwoordig soort van mis gaat: dat verwacht wordt dat elke persoon met wie er een fysieke en seksuele "klik" is en met wie het "leuk" is (leuke dates) potentieel ook "verliefdheidsmateriaal" is.

Of liever gezegd: "relatiemateriaal".

Want dat moet toch voldoende zijn (of lijkt misschien al prachtig tegenover single zijn en niemand hebben?!) om een relatie mee te kunnen proberen? Het is vaak beredeneerd in de trant van "geschiktheid: is dit een geschikte partner voor een relatie, passen bij elkaar, zoek liever (verder naar) iemand die bij je past" enz.

Ook soort van beledigd als de ander, hoewel de dates "leuk" waren + de seks goed, er toch niet mee verder gaat (en dan concludeert dat hij/zij niet serieus een relatie zoekt, bindingsangst heeft, er niet voor wil gaan. Terwijl die ander misschien groot gelijk heeft als hij/zij dat speciale, magische wél wil voelen en geen relatie aangaat met iemand die "leuk" is, maar niet verliefd is (en ook niet op denkt te gaan worden als je elkaar maar vaker ziet).

Ik zie vaker dat een soort afgewogen wordt met (logische) argumenten waarom wel/niet een kans geven/past of wel/niet mee verder daten/ ervoor gaan.

En zelden een "WOW, ge-wel-dig", zelden lees ik daar over gevoelens, eerder over gedrag en (hoeveelheid) aandacht en wat ze wel en niet leuk vinden of iets leuks gedaan hebben, het is allemaal zo overdacht en op redenen gebaseerd waarom evt verder mee gaan en of dit het wel is, dat ik denk dat het belangrijkste over het hoofd wordt gezien: "leuk" en geschikt is (denk ik) niet genoeg om duurzaam, exclusief interessant voor elkaar te blijven, om een relatie langere tijd gaande te houden, die seksuele aantrekking te behouden als de spanning van het nieuwe eraf is, en dat daardoor ook veel stellen al na een jaar of 2 op de klippen lopen als het allemaal vertrouwder is geworden en er geen bindende factor in de vorm van liefde blijkt te zijn ontstaan (die uiteindelijk de grond voor een liefdesrelatie is).



Dus zo werkt het volgens mij gewoon niet als het om liefde gaat, daar spelen imo veel meer onbewuste dingen mee dan je denkt, waarom dat wel/niet ontstaat.

Niet dat dát altijd betrouwbaar is, je kunt ook verliefd worden op iemand die totáál niet past (en misschien is daar wel een reden voor, iets wat goed voor je is omdat je dat te leren/oefenen hebt en daarom wel die onverklaarbare reden kan zijn dat je daarvoor "valt").

Kan eoa eigenschap(pen) zijn die je zelf afwijst, maar die ander juist sterk/tegenpool zelfs in is, en daarom aangetrokken toe voelt, omdat je dat van elkaar kunt leren.



En té harmonieus betekent misschien dat je téveel lijkt op elkaar, teveel "gelijkgestemd bent", en dus ook weinig uitdaging geeft om "dynamisch" te zijn, er zit dan geen "temperament" in, gaat zijn gangetje, en is de seksuele spanning van het begin uiteindelijk gebaseerd geweest op het nieuwe, onbekende, en hoe bekender en vertrouwder neemt dat dan ook af?



(los van echt niet kunnen vertrouwen op wat je voelt, zoals div mensen op bijv het topic over verwaarlozing in hun jeugd (en onveilig gehechte of zelfs destructieve relaties daarna) aangaven, die (bang zijn om) steeds op hetzelfde "foute type" te vallen, zich toe aangetrokken voelen en misschien is dat ook vooral totdát ze iets "geleerd" hebben mbt zichzelf (therapie, veilig gehecht aan zichzelf en vertrouwen in zichzelf?) waardoor hun instellingen (mee)veranderen (tot wie ze zich aangetrokken voelen)? Het is bekend dat mensen soms iets uitvechten in hun (liefdes)relaties wat te maken heeft met (eigenschap(pen)) van 1 of beide ouders, ofwel om dat in positieve zin te kunnen "beslechten" (bijv iemand vinden met juist een gezonde dosis van die eigenschap want de eigenschap is imo nooit goed of fout, alleen de mate ervan en tussen de uitersten (van te weinig tot teveel ervan). Of herhaling wordt (echt eenzelfde type, niet de gezonde versie, en dus hun (onveilige) ervaring herhaald wordt).



Lijkt me gek om te merken dat die aantrekkingskracht er niet meer was, terwijl je een tijdje terug nog dacht niet van elkaar af te kunnen blijven als je elkaar weer zou zien.

Nu is dat (seksuele) denk ik ook niet geaktiveerd in de tussentijd?

Is het contact wat jullie nog hadden puur vriendschappelijk geweest?

Want zo'n seksuele match is (toen?) misschien soms meer gebaseerd op bijv spannende berichtjes (en daardoor spannende verwachting gewékt, als je elkaar dan ziet, dus naartoe kunnen leven, je voorstellen, je focus en fantasie ook (toen) over hem ging)?

Dan is het idd niet genoeg om "iets" gaande te houden en elkaars interesse in die zin op eoa manier aangewakkerd moet worden en toch niet zo "vanzelf" ging als je dacht?



Dan blijft vriendschap, gezelligheid en vertrouwdheid over, terwijl je destijds misschien dacht dat je meer voelde en zou willen met hem.

En was het toch geen verliefdheid blijkbaar.

Wel zo prettig dat dat van beide kanten blijkbaar die behoefte er niet was afgelopen weekend, dat jullie (nu) op hetzelfde level zitten en geen eenzijdige, ongelijke gevoelens/verwachtingen.



Je ziet dat op datingtopics ook, dat je dat na een paar weken (of zelfs paar maanden) dan toch moet bijstellen naar de realiteit, als het dan van 1 of beide kanten (al) vermindert en verbroken wordt en behalve de ontgoocheling dat het weer "mislukt" is, er eigenlijk maar weinig leed is, dus zoveel achteraf niet voelden en alweer snel terugkeren naar het datinggebeuren, alweer op weg naar de volgende potentiele kandidaat.

"Leuk en best aantrekkelijk" blijft imo gewoon overduidelijk niét genoeg om iets voor de langere duur mee op te (willen) bouwen!

(en zelfs garandeert verliefdheid en liefde dat al niet, maar zonder dat volgens mij al helemáál niet).



Voor mijzelf is "leuk & seksuele aantrekking" al/wél interessant (genoeg), omdat ik bewust iets wil leren/ervaren/ontwikkelen en daarvan ook niet verwacht dat zoiets een langdurige liefdesrelatie oplevert, en dan is het prima "zolang het (voor beiden) leuk is", zoiets naar alle waarschijnlijkheid vroeg of laat uitdooft, omdat het meer op spannend gebaseerd zal zijn en dus onlosmakelijk ooit die spanning eraf gaat naarmate het vertrouwder wordt, tenzij je daar nieuwe impulsen aan weet te (blijven) geven, als er geen liefde is die bijeen houdt.



En misschien is die "lust-doelstelling" ook (voor mij nog) niet geschikt om gepaard te gaan met liefde, is dat onbewust "veiliger" om te ontdekken/ervaren met iemand voor wie ik bijv genegenheid en chemie voel.

Dat kan ook (evengoed ook voor mij) al intens genoeg (en soms ff verwarrend) zijn, hoor, maar iha kan ik dat wel onderscheiden (ik word zelden verliefd, terwijl er meer mannen aantrekkelijk kunnen zijn qua lust/chemie, ook al omdat bepaalde verschillen in leefwijzen enzo er dan minder toe doen, als je geen partner zoekt voor een relatie. Als het voornamelijk om de persoon en de wisselwerking/omgang draait hoeft het verder op allerlei andere gebieden niet te matchen, omdat je daar dan geen belang of nadeel bij hebt. Je kunt betrokken voelen/tonen bij iemands leven, zonder daar echt deel van uit te (hoeven/willen) maken.



En misschien ook omdat ik makkelijk praten heb, langdurige/duurzame liefde(srelatie) en gezin al meegemaakt heb, dat ik nu bewust kan "kiezen" voor andere relatie/omgang dan zoiets, en me niet druk hoef te maken over of het wel langdurig stand zal houden.

Dat is altijd al zo dat je dat toch niet weet van tevoren, dus ook niet op kunt "selecteren" (hooguit in geloven, als je daar aanwijzingen of redenen daartoe hebt, die dat (erin geloven met iemand) ook staven, of zelf zo voelt en hoopt dat dat beantwoord wordt).

Als dat langdurige "toekomstperspectief" niet meetelt/hoeft, kún je er logischerwijs natuurlijk ook een stuk relaxter in staan, he.

(wat trouwens niet betekent dat je daardoor "lekker" lastige gevoelens of teleurstelling kunt ontlopen, omdat je "niks" zou verwachten, want ook dat kan frustrerend genoeg zijn als wat je wél zou willen niet van de grond komt of voortijdig "niks wordt" (of zoals met Tarzan voor je gevoel nooit "uitontwikkeld" is, "niet af" is, ook al was dat "louter lust met nog een beetje" (een goed gesprek, de persoon aantrekkelijk vinden, minstens genegenheid over en weer voelen, als mens leuk/interessant en toch verder niet in elkaars leven in de zin van geliefden hoeven te passen).



Betekent ook niet dat ik liefde afwijs, he, het is welkom, maar als dat gebeurt gebeurt het, al kan dat andere plannen in de war schoppen, die ik mezelf ten doel heb gesteld (maar ja, soms heeft het universum iets anders in gedachten wat "goed" is voor jou en je krijgt (om eoa reden?) niet altijd wat je zelf bedenkt en wil (en denkt dat goed voor je zou zijn), he.

Dus in zekere zin is het denk ik wel in mijn voordeel dat ik gewoon open sta voor "wat komt, dat komt en zo niet, ook goed", maar ook zo'n houding wil niet zeggen dat je dan niks meer verwacht of verlangt en dús ook niet teleurgesteld in zou kunnen worden, niks/nooit iets zou missen (als lust en liefde allebéi ontbreken bijv), ik denk dat het goed is als allerlei "rollen" van jezelf (die gezamenlijk je "persoonlijkheid/identeit vormen) aandacht te geven/ te ontwikkelen.



Alleen zijn dat er meer (waarin ik persoonlijk wil groeien) en daar heb ik soms mijn handen al aan vol, nu dan "ambitie/werk" wat (gelukkig!) de nodige tijd/aandacht zal vergen (en 1 van die -ook belangrijke- levensdoelstellingen is voor mij).

Op dat gebied ben ik overtuigd geweest van dat ik een bepaalde rol/droom/missie zag weggelegd voor mij, en dat langzaamaan bijgesteld heb, misschien komt iets niet van de grond omdat je de "verkeerde" doelen nastreeft, daar ben ik nog niet over uit en bovendien kun je dus meer dan 1 (levens)doel hebben, of bepaalde eigenschappen/vaardigheden of iets willen leren/ aktiveren/ ontwikkelen (die aan de beurt zijn of eerder te weinig aan bod zijn gekomen).



Heb jij nog iets gehoord van dat vrijwilligerswerk en de andere sollicitaties?

Ook als je het nog niet precies weet, is gewoon érgens beginnen vaak al genoeg om eea in gang te zetten!

Ik was niet voor niks voor kerst begonnen met ander werk (wat ik echt niet langdurig had gewild als vaste baan overigens! Was voor "erbij") en ik blijf erbij: als je een begin maakt met al is het maar iéts in die richting te veranderen, dat een reeks aan (gunstige) veranderingen in gang kan zetten!

In het kader van "wat je aandacht geeft, groeit" heb ik dat meermaals ervaren!



Daarom geloof ik ergens ook niet in wachten tot je in de juiste mood of omstandigheden komt dat je éindelijk iets aan wil pakken, maar dat het aanpakken (alleen al een begin maken, een stapje) die mood of wél die gunstiger omstandigheden juist kan creeren voor alleen al de richting die je op wil!

Daarom zal ook vrijwilligerswerk een goede opstap zijn.

Ik heb ooit sollicitatietrainingen gegeven en 1 van de dingen waar ik in geloof is "gedraag je alvast alsof je de baan hébt" (kandidaten moesten bijv al onder kantooruren aanwezig zijn om te zoeken naar vacatures, om brieven te schrijven, gesprekken te oefenen, en ook (weer) te wennen dus aan op bepaalde tijden ergens moeten zijn, alvast de structuur aanneemt die past bij het werk wat je wil vinden, en die structuur mist vaak als je in je eentje thuis aan het solliciteren bent, omdat het niet hoéft om 8 uur 's ochtends, kan ook om 8 uur 's avonds, dat vacatures zoeken/mailen/die brief schrijven.. of kan morgen ook.



Ook "Coach jezelf naar succes" draait eea om: beginnen met je eerst al gedragen naar de levenshouding of verandering die je zou willen, dan komt dat (of meer daarvan?) naar je toe.

Als dat bijv een relatie willen is, niet pas ruimte maken voor diegene als dat aan de orde is, nee, maak ruimte in je kast, bed (2 dekbedden, 2 kussens), huis, leven (niet je hele sociale agenda volplannen, wat singles geneigd zijn te doen), maar in feite zorgen dat je "klaar" bent om datgene te ontvangen wat je wilt als dat op je pad komt.

En daar geloof ik wel in, net als bij The Secret: je moet in staat zijn om dat, wat je graag wilt, ook in goede orde te kunnen ontvangen (om dat ook te kunnen behouden), want die kansen komen wel, of je daar goed mee om weet te gaan maakt uiteindelijk het verschil of je (zelf) in staat bent die aan te grijpen en de "juiste" skills hebt eigengemaakt die het tot een (langere termijn) succes kan brengen.

(en natuurlijk in relaties en banen enzo geldt dat ook voor de andere partij: een stabiel bedrijf dat niet binnen 3 maanden failliet is (iets wat buiten jou om los van jouw invloed dus aan de andere kant kan spelen), een partner die in staat is te bieden wat jij "zoekt", daar vrij voor is (van hart, van exen, van (recente) belemmerende issues die volle vertrouwen/ lust/liefde in de weg staan).



Als je (gezonde) Liefde wil treffen, is het dus zaak om iig je eigen vermogens in lust en liefde "in orde" te hebben, en ik denk dat waar dat niet zo (in) is, het om eoa reden niet zal werken (op termijn).

Dus als je denkt: dat ontwikkel/doe ik wel (pas) als ik iemand héb, dan komt dat (denk ik) niet.

Of niet zoals je had gewenst of niet blijvend.

In die zin moet je het ook zien dat ik van sommige "vaardigheden" doelstellingen voor mezelf heb gemaakt, om daarin eerst te bekwamen of uit de weg te hebben die de liefde/lust (onnodig?) in de weg zouden kunnen zitten (van mijn kant).

Waardoor je anders reageert op wat je treft, om maar iets te noemen: ik zie zoveel topics voorbijkomen waarin de TO zelf de relatie ondermijnt door controle/jalouzie/behoefte aan bevestiging en (veel) aandacht, en zich daar al dan niet bewust van is, maar hard op weg om het mooie wat op zijn/haar pad kwam de nek om te draaien door eigen gedrag (wat vaak voortkomt uit een vorige negatieve ervaring of vanuit jeugd en daardoor zelf "onveilige" hechting in de relatie inbrengt, wat de ander dan geacht wordt te moeten oplossen (want wat is dat nou voor moeite als die ander anders "onzeker" wordt, maar er speelt dan veel meer dan "onzekerheid die elke verliefde zou hebben" en dat voelt die ander echt wel aan, en met een beetje zelfinzicht diegene zelf dus ook.



Je moet dus jezelf in de staat zien te brengen dat je "in goede orde" kunt ontvangen wat je wenst (en in relaties niet alleen dat, maar ook om te kunnen geven wat die ander nodig heeft en wil "ontvangen" van jóu! En dat vergeten sommigen weleens, wat ze zelf wel/niet te bieden hebben aan die ander, zo druk zijn ze aan het "wegen" of ze zelf wel genoeg "krijgen" ván die ander!)



Dat is me erg bijgebleven van dat soort boeken of idealen, wensborden enz: je kunt wensen tot je erbij neervalt, maar als je zelf niks geen moeite wil doen wat nodig is om daar ook "geschikt" in te zijn zal dat niet "lukken".

Als je solliciteert ergens op, zul je eea in huis moeten hebben van de skills die dat werk vérgt, wil je alleen al in aanmerking komen. Denk je ook niet: tegen die tijd dat ik die secretaressebaan krijg ga ik me wel verdiepen in blind typen en hoe een pc/ programma's als excell enz werkt, dat leer ik dan wel. Laat staan bluffen dat je dat beheerst terwijl je zelf weet van niet en er maar op vertrouwt dat dat vanzelf goed zal gaan als je maar eenmaal binnen bent in die baan/bedrijf.

Wie weet overtuig je die werkgever wel "op je blauwe ogen" en krijg je de kans, om daarna er even zo snel uit te liggen als blijkt dat je dat niet kunt waarmaken, he.



Ik las ergens ook over bijv roken-niet roken en ook zoiets kan een storende factor zijn, stel nou dat er idd eoa "Ware" rondloopt die daar (on)bewust op "selecteert" en je wie weet wel ontmoet, maar diens belangstelling bij voorbaat al niet wekt om dié reden en dus elkaar daarop misloopt?

En jij maar denken: "wat mankeert er toch aan mij, dat het maar niet wil "lukken", ik heb toch een leuke kop, lijf en persoonlijkheid, ben er helemaal klaar voor, leuke & boeiende gesprekken, vind mezelf een leuk en aantrekkelijk mens, met een interessant leven, genoeg aandacht, matches en dates, waar kan dat toch aan liggen?!"

Je beperkt iig al de "vijver" die in dat opzicht hetzelfde erin staat, of diegene die dat geen "eis/voorwaarde/beletsel" vinden, of je denkt misschien: dat zou een mooie gelegenheid zijn om te stoppen, als ik verliefd ben is dat een mooie stimulans/stok achter de deur, dat zien we dan wel weer.



En zo zijn er natuurlijk nog wel meer al dan niet essentiele dingen die al dan niet bewust zullen aantrekken of juist afknappen/ tóch niet blijken te "matchen", zoals verschillen in (instellingen over) mate van contact, appen, relatievorm, werk-vrije tijd, hobby's, sociaal leven (uitgaanstype of juist niet, aktieen sportief, ideale ideeen over vakanties doorbrengen, reizen, ochtend-avondmens zijn, wat je aantrekkelijke levenswijzen vindt, idealen of sterke behoeftes qua woonplaats, smaak, libido, voorkeuren, smaken in kwantiteit en kwaliteit in eten en drinken, politieke mening, extravert-introvert, druk of rustig, cultuur, enz).



Heel goed weten wát (voor iemand/type) je wil aantrekken kan ervoor zorgen dat je daarop (vooraf) kunt inspelen, door te zorgen dat je jezelf ook "geschikt" vindt (vanwege gelijkwaardigheid alleen al!) voor degene dat/die je jezelf wenst.

Dat geldt voor werk maar ook in relaties: je kunt hopen dat eoa beletsel (die je zelf als een mogelijk beletsel/tekortkoming vindt van jezelf)geen punt zal zijn, of tegen die tijd wel zal loslopen als iemand jou (verder) om andere capaciteiten alles bij elkaar geschikt genoeg vindt voor dat werk, of (in liefde/lust) het totaalplaatje (het geheel van plus- en minpunten) toch leuk genoeg vindt of blind van verliefdheid is, en denken: tegen de tijd dat dat een issue blijkt, ga ik daar wel iets aan/mee doen.



Ik lees weleens: als troost een emmer chocoladeijs leegeten onder mijn dekentje, wat kan het schelen als ik toch niemand heb (dan mezelf) om rekening mee te houden, een kilootje zwaarder te zijn, boeiuh!"

En dan onzeker daarover als je plots iemand tegenkomt, aan de lijn doen of wat het dan ook is waar je onzeker over bent tegenover een ander (eoa "zwakte" waar je zelf mild/toegeeflijk in bent, maar door andermans ogen wél een issue zou vinden, of daar bang voor bent, omdat je daar zelf ook niet echt achterstaat).



Dus vandaar: zoals Amy (en ook vriendin die ik tegenkwam) is denk ik een heel sterke zet: eerst aanpakken wat je zelf vindt dat beter of anders zou kunnen aan jezelf, eerst/alvast gaan leven naar het leven dat je zou willen leiden, en niet pas als "de nood aan de man komt" (dan ben je eigenlijk te laat).



Dat geldt dus op allerlei gebied: zelf die (gewenste) capaciteiten of eigenschappen of omstandigheden waar je invloed op hebt/ kunt leren of ontwikkelen (of ongewenste afleren) vergroot je kansen op dat gewenste.

Of dat nu in werk is, of in je sociale leven, iets met jezelf, gewoontes die je wil aan/afleren, nieuwe/andere leefwijzen of prioriteiten, gezondheid, noem het maar.



Dat kunnen ook algemene eigenschappen zijn die misschien op meerdere gebieden gewenst of minder handig zijn (doorzettingsvermogen, bepaalde sociale skills ontwikkelen of remmingen overwinnen, voor jezelf weten wat je wilt en daarvoor opkomen, juist minder pleasend of aanpassend zijn, of juist meer of minder "egoistisch" dan je bent (om een "gezond egoisme", "me-time" enz te leren, bij "jezelf" te blijven), moedig, weten wat je leuk-uitdagend vindt, eng, spannend, wat je nodig vindt en kunt (en wilt) doen of leren om daarin te veranderen/oefenen/leren. Of avontuurlijker, risicovoller, ambitieuzer, competitiever, gedrevener, temperamentvoller, aktiever, meer of minder georganiseerd/gestructureerd/perfectionistisch/losser/serieuzer/veeleisend/veelzijdig of juist innerlijk rustiger, genieten, gematigder, (on)gevoeliger), stabieler, verstandiger, muzikaler, cultureler, bezielder, enz enz, het kan echt vanálles zijn!



Coach jezelf naar succes promoot iig op meerdere gebieden dat als je al "gedraagt naar/doet alsof" je dat gewenste al "bereikt" hebt, of al hebt "eigengemaakt" je de kans vergroot dat je dat ook idd aantrekt of meer van krijgt.

Dus goed zorgen voor wat je al wel hébt en goed/zorgzaam omgaan met wié je al omgaat, en ruimte máken of alvast gelegenheid creeren om datgene ook te kunnen ontvangen dus.

Alsof het universum meer toebedeelt in het vertrouwen dat jij daar een goede bestemming voor jezelf en/of anderen aan zult geven, in goede handen zal zijn.

En misschien zit daar meer in dan we denken!

Wil je ergens het roer in omgooien dan zul je zelf minstens een begin moeten maken.

Het moet wel iets haalbaars zijn wat je vraagt, jezelf gunt of wenst.



Bepaald werk wat je aantrekt, maar waar ze minstens een relevente opleiding en 3 jaar ervaring is niet haalbaar als je niet bereid bent die opleiding (misschien alsnog) te doen of desnoods dmv vrijwilligerswerk in die richting alvast meer in aanmerking te kunnen komen (of via via op die manier met die branche of wereldje in contact komt, en op die manier kunt instromen door te laten zien (of jezelf te laten zien) dat je daar idd geschikt voor bent en niet maar moet geloven (of die werkgever niet hoeft te geloven) als je dat niet wéét/ kent/ gedaan hebt.

Het geeft natuurlijk meer zelfvertrouwen als je weet wat iets inhoudt, eerder met goed gevolg gedaan hebt, en een reeel idee hebt van wat dat vergt en of jij dat idd kunt waarmaken of in kunt groeien.

(ik wist ooit niet dat ik zakelijk kon schrijven, maar herkende me zó sterk in de rest van de voorwaarden van die vacatureomschrijving dat ik het erop waagde. Bij de volgende schrijfjob (zakelijke websites) wist ik dat ik eea kon (en waarin minder, ik ben geen "pakkende" reclame-tekstschrijver bijv).



Als je iets wil wat te ver van je af ligt (niet haalbaar) dan kun je nog altijd wel iets zoeken wat iig in die richting/verlengde ligt, erop lijkt, zelfde soort skills kunt leren/ontwikkelen/oefenen zonder dat je dat al hoeft te kúnnen.

Als hobby erin verdiepen of oefenen, als vrijwilligerswerk, bijbaan, maakt niet uit, als je het op die manier eigen kunt maken om ooit wél over die kennis/vaardigheden of eigenschappen te beschikken.



Is je "droom" een eigen tuincentrum hebben, en totaal niet haalbaar zijn, dan kun je nog wel werk zoeken in een tuincentrum of misschien een eigen hoveniersbedrijfje beginnen (als je daar wel de mogelijkheden voor hebt).

Altijd een hotelletje willen drijven maar geen middelen voor? Kun je wel cursussen volgen in die richting of in de horeca/ een hotel werken of in die richting/ branche mogelijkheden aangrijpen die wél kunnen.

Al is het koken van afhaalmaaltijden, (dat zie ik in eigen omgeving: particulieren waar je kunt inschrijven op een betaalbare maaltijd van die dag, of gedecoreerde gespecialiseerde taarten kunt bestellen), webwinkels of blogs die als hobby ontstaan en uitbouwen naar professioneel, klussers die zich hebben bekwaamd/onderscheiden (vanuit hobby) in eoa specialiteit: wat je (nu) nog niet kent of kunt kun je je soms toch in verdiepen en op die manier "iets" in doen.



Zoon is niet opgeleid tot klusser, maar heeft zich door zich te verdiepen (oa sites met bepaalde specialisaties en tips die gedeeld worden) én (bij mij oa) te oefenen zich ook zodanig ontwikkeld dat hij morgen aan de slag kan daarin. En dat misschien beter/gedrevener doet dan menigeen met de juiste papieren en ervaring, die dat niet bovenmatig interesseert, gewoon als zijn werk ziet, ooit gekozen en waar je je geld mee verdient, maar zonder noemenswaardige liefde en bevlogenheid.

(en die bedrevenheid van zoon is er misschien nog wel vanwege eigen betrokkenheid tot nog toe bij die "projecten" (voor bekenden of waar ie zelf profijt/voldoening van ziet/heeft) en zou dat ook minder zijn als dat om het geld voor onbekenden was, je dagelijkse werk jaar in jaar uit, he).



En zo is het denk ik met andere dingen ook: in bepaalde mate leuk en voldoening, als hobby, als werkzaamheden of alleen al eigen persoonlijke (leer)proces zelfs hartstikke leuk is, maar dag in dag hele dagen uit als broodwinning misschien niet (of niet past in andere gewenste leefstijl/leefwijze). Zoals Aiksje denk ik het werk zelf leuk vindt, maar overmatige uren die daarbij komen kijken (of als je eigen baas bent wat er nog allemaal bij komt aan andere werkzaamheden/tijd/moeite).

Bijv het kappersvak leuk vinden is niet hetzelfde als een eigen kapperszaak hebben (of meerdere), daar komen andere dingen bij kijken, administratie, personeel, inroosteren, inkopen, 6 dagen open zijn en leiding geven, wat toch allemaal andere inspanning betekent en andere skills vergt dan goed zijn als kapster.



In Coach jezelf naar succes benadrukt de schrijfster enerzijds dat je beter kunt uitbesteden waar je niet zo goed in bent en op die manier meer kunt focussen op wat je leuk, interessant vindt en goed in bent (en bijv liever je uren insteekt of je geld mee verdient) dan bijv alles zelf te blijven willen wat relatief teveel tijd/inspanning kost en je niet leuk vindt om te doen (zoals neem dan iig thuis een hulp, zelfs als die evenveel kost als jij in die uren in eigen werk steekt, of een accountant die wél lol heeft in dat werk wat jij tegen heug en meug doet, terwijl je die uren beter kunt steken in wat jóu goed af gaat en op eoa manier wel "terugverdient" in de vorm van voldoening, opladen, meer tijd voor ontspanning en relaties, sport of zelfs een "betere baan" aantrekt (heel Amerikaans trouwens) die nog meer in je straatje past.



Ik geloof persoonlijk ook niet zo in alles zelf moeten of willen doen, ik snap niet dat mensen met hoge salarissen toch nog thuis de hele zaterdag gaan schoonmaken en op zondag op verplicht familiebezoek enzo, omdat ze vinden dat eea zo hoort, als je dat zelf kunt. Ipv vrije tijd te ontspannen/in te spannen voor wat het leven aangenaam maakt, interessant en zinnig is, mee oplaadt, van geniet, energie geeft, "echte" verbinding geeft, enz.

(dat kan ook schoonmaken zijn, als je dat echt fijn vindt om te doen, van ontspant, zoals wanneer je tuinieren oid ook leuk vindt en niet als "moeten" of "horen" beschouwt).



Anyway, waar het om gaat is dat ik meer geloof in benaderingen zoals dat boek (en zo ook andere boeken over "succesvol" in je leven, in je werk, relaties enz, zoals Cherie Carter-Scott ("Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels" en "Als succes een spel is, dan zijn dit de regels"), maar ook (wat je ook van haar mag vinden) Char en vele anderen: zorg eerst dat je bepaalde basisvoorwaarden "op orde" hebt voor wat je zelf wenst in je leven.



Dat betekent imo niet dat je moet wachten tot je "perfect" bent, alvorens iets te "verdienen".

Je weet zelf vaak best of je ergens "klaar voor bent" of niet.

Terwijl je sommige dingen juist pas kunt "oefenen" ín relatie tot anderen, dus dan kun je wachten tot je een ons weegt en daar nooit "klaar" voor zijn, omdát dat juist jouw uitdaging is en je dat onmogelijk met jezelf kunt leren of in bekwamen.

Om maar iets te noemen jalouzie of controle willen houden, daar word je dus ook niet mee geconfronteerd als je geen geliefde hébt, hooguit waar het ooit uit is ontstaan "aanpakken" (inzicht, verwerken, veranderen van visie, inzien of/dat er iets anders aan zo'n mechanisme ten grondslag ligt, waardoor je angst en geen (zelf)vertrouwen daarin hebt. Kunnen onderscheiden of die persoon/relatie dat veroorzaakt (reden of aanleiding toe geeft, onzeker máákt) of alleen maar triggert wat je zelf al denkt, omdat je zoveel ziet/hoort/leest en misschien zelf ervaren hebt over ontrouw, je misschien zelf ooit aan schuldig gemaakt hebt en/of je eigen basisinstelling is geworden bijv).



Een eigen basisinstelling verandert niet door een enkele goede ervaring, hoewel vertrouwen kan groeien als die basisinstelling "onzeker" is (en niet angstig/onveilig).

Ik heb het bijv ook weleens "eng" genoemd, als iemand te dichtbij kwam, al doelde ik daarmee niet op eng in de zin van angstig/onveilig.

Meer bedoeld als "uitdaging", in de zin van "durven", risico (dat ik zélf iets/bepaalde verwachtingen niet zou kunnen waarmaken, zou teleurstellen/falen). Eng omdat daar een beroep op werd gedaan, wat ik niet ken/zeker weet van mezelf, wisselend in (durven geloven in) eigen capaciteiten en reacties, omdat ik daarin niet kan terugvallen op ervaring, nieuw voor mij was, niet weet in de praktijk of ik wat ik qua kennis of verwerking inmiddels "weet" ook kan/zou toepassen, idd geleerd heb.

En niet om dat aan die ander waar te maken, maar voor mezelf een "test" zou zijn, en dat kan al "eng" genoeg zijn (en bovendien afhankelijk van de situatie, de persoon, en ook dat onduidelijk was, dus hooguit kunt voorstellen en helemaal niet hoeft te kloppen).



Zo is het met alles wat nieuw/onbekend is en je nog niet kent of weet of je dat kunt.

Dat kun je vaak alleen leren met vallen en opstaan, oefenen, doen, uitproberen, want alleen dan weet je ook wáár je (nog) over struikelt en jezelf verder in bekwamen (of nog te leren hebt dus).

Jezelf toestaan om dat te mógen leren, fouten in te maken, is het enige wat je kunt doen om iets eigen te maken, zodat je vooruitgang boekt en in gaat geloven en vertrouwen in kweekt (als je merkt dat je er steeds beter in bent geworden).

En ook kun je daardoor ontdekken wat je niét wilt, je niet ligt, niet bij je past, niet de werkelijke doelstelling, uitdaging of behoefte was, want ook dat kan gebaseerd zijn op de voorstelling, terwijl de realiteit in de praktijk anders blijkt.



Wie niet waagt, die niet wint, jezelf "toestemming" geven om te mogen proberen, mét het risico dat het tegenvalt of niks wordt, en dat je dat dan ook weer weet (dat dat evengoed óók (levens)ervaring opdoen is: weten wie en wat niét bij jou past en andersom), dat dat ook iets goeds is, dat moeten sommigen nog leren.

(niet blijven denken in succes of falen, in of iets gelukt of mislukt is, maar dat beide uitkomsten betekenis en waarde hebben).





Heb je

Dat is idd bijzonder, Cloud.

Jammer dat jullie zo ver uit elkaar wonen.

Hele onderneming om elkaar vaker te zien.

Dat lijkt me ook nog wel een dingetje, stel dat het idd iets wordt..



Oh, je bent al begonnen met het werk!

Ik beschouw dat als volwaardig werk, omdat de werkzaamheden niet anders zijn dan betaald werk.

Vind je het ook leuk om te doen?

Heb je collega's of contacten met anderen daar?

Nicci:

Dank voor het compliment, lieverd!

In het nieuwe werk zal ik -op een verdwaalde zeikerd na- voornamelijk met de vrolijke kant van mensen te maken hebben.

Vergis je niet: na zoveel jaar forummen & inleven in een boel mensen en situaties heb ik me denk ik een beetje téveel beziggehouden met (ook) de issues, verdriet, de innerlijke gedachten- en gevoelswereld en worstelingen van anderen en om div redenen mijn leefomgeving beperkt, het is voor mij(n ontwikkelingen) goed om mijn wereld op deze manier behoorlijk te vergroten en ook weer eens andere capaciteiten te gebruiken/ uit te dagen.



Anderen (echt/professioneel) helpen/begeleiden kan imo alleen als je zelf 100% energiek en lekker in je vel zit en jezelf "schoon" houdt qua eigen issues, ervaringen en belevenissen, zodat je de gewenste (emotionele) afstand kunt bewaren zodat je zelf niet te betrokken raakt of beinvloed door die van anderen. En dat vergt ook zelfkennis om te weten óf je in die staat bent.

Psychologen en coaches hebben verplicht super- of intervisie, dat is niet voor niks, zo kunnen ze zowel gecoacht worden qua wat er in eigen leven voorvalt wat invloed daarop heeft, als wat ze tegenkomen/meenemen van anderen bespreken en op die manier blijven ze zichzelf "opschonen".

Juist in dat soort werk moet je niet al te betrokken zijn en zelf iig sterk met jezelf verbonden zijn, wil je niet té betrokken raken bij anderen (die toch overwegend met issues en problemen komen en niet voor de gezelligheid) en wil je je energie niet aan anderen "weggeven".



Fijn om te horen dat de daders gepakt zijn en jij er al redelijk bovenop bent!

Nu zoon nog.

Denk aan gespecialiseerde hulp, zoals EMDR, want het is een traumatische ervaring geweest en dat trekt niet zomaar vanzelf bij.

Het heeft grote (en langdurige!) impact als je veiligheidsgevoel onderuit is gehaald!!

En angst zorgt voor "overlevingsmodus", houd het in de gaten, want dat belemmert in belangrijke mate zijn geluk en vertrouwen in zichzelf, het leven iha en andere mensen.

Denken dat het mettertijd vanzelf slijt, dat het nu nog logisch (want vrij vers) is, en hij langzaamaan weer leert te vertrouwen als hij weer positieve ervaringen meemaakt is met dit soort dingen denk ik naief, als je hele systeem op "onveilig" staat afgesteld (die amygdala die het heeft overgenomen, die radar die overactief "speurt" naar signalen van dreiging en gevaar, en die staat waarin je dan bent bepaalt ook de (argwanende en wantrouwige) bril/blik waarmee je de wereld beziet en ervaart.



En minstens zonde, om zelf mee te blijven rondlopen, kans op ontwikkelen van PTSS.

Misschien dat therapie als EMDR nog niet kan, dat weet ik niet, daarom wel in de gaten houden en professionele begeleiding aanbieden.

In je eentje en zelfs mét steun van jou en omgeving is eigenlijk niet te veranderen, omdat die staat een onbewuste ingreep van je zelfbeschermings/overlevingsmechanisme is en vijwel onmogelijk is om dat zelf te veranderen.



Dat is al zo bij mensen die nog nooit iets hebben meegemaakt, maar zeker gezien zijn verleden (met zijn vader) iets wat relatief voor hem nog (veel!) meer impact heeft dan op iemand die op die leeftijd kan terugvallen op een stevige basis van zorgeloze jeugd en de liefde/steun van (beide) ouders, hechte banden met vrienden, fijne ervaringen in relaties, opleiding, werk,enz.

Onderschat dat svp niet!

Er was een tijd terug een topic over een jonge vrouw die een dergelijke ervaring heeft meegemaakt (die het verder in allerlei opzichten daarvóór goed voor elkaar had, lieve vriend, werk, enz), misschien is dat nog terug te vinden als je mij loept, die kon dat goed beschrijven en wie weet heb je er iets aan, zij heeft dacht ik uiteindelijk ook EMDR aangeboden gekregen).

EMDR haalt de emotionele lading van die ervaring af, is behoorlijk effectief volgens mij, en is voor dit soort dingen een doorbraak, is ook geen "praattherapie" maar verandert dmv piepjes de (heftige) emotionele lading van de herinnering/ervaring in het brein (waar vroeger jaren van therapie dat misschien wel nooit helemaal voor elkaar konden krijgen).

Misschien is het wel zo dat hoe eerder je zoiets doet, hoe gemakkelijker die gevoelens nog op te roepen zijn, dan wanneer dat al ver achter je ligt, ik zou er zéker achteraan gaan!



Het gaat uiteindelijk om de kwaliteit van leven en geluk van je kind, en 1 zo'n ervaring als dit kan jaren en jaren (innerlijke) worsteling en een diepe, donkere sluier over zijn bestaan geven. Als dat min of meer te voorkomen of zeer te verminderen is, zou ik dat zeker aangrijpen.

(been there als jongvolwassene en had ik destijds maar niet in mijn eentje mee blijven rondlopen!! Zeker niet met wat ik nu allemaal weet en op latere leeftijd alsnog tegenaan liep.

Okay, dat heeft me gevormd tot wie ik nu ben, maar had ik sommige dingen maar véél eerder gedaan, je kunt in je eentje "ver" komen, maar de uiteindelijke "omslag" kwam toch pas toen ik zelf mbv professionals met (destijds opgestapeld/opgepot oud en recent) leed aan de slag ging!

Het is zonde als zoiets zich "vast kan zetten" gedurende lange tijd (lees oa topic Verwaarloosd als kind, als voorbeeld he), en (pas) op latere leeftijd voorgoed wordt aangepakt, terwijl het dan zo lang gelegenheid heeft gehad om allerlei vermogens "on hold" te zetten, en invloed gehad heeft op allerlei keuzes en ervaringen, als dat voorkomen/beperkt had kunnen worden op jongere leeftijd.



Dat die daders zijn opgepakt is wél zeer helpend!

Zeker voor het besef: daar waren déze mensen in staat, en die zitten achter slot en grendel.

Voor zijn algemene vertrouwen in gerechtigheid & in de maatschappij (de rechtsstaat) waarin we leven, dat er iig iets mee gebeurt, consequenties zoals straf aan zitten, en (iig tijdelijk) dit soort lui gestopt wordt.

Dan nog ben je daar nog niet mee geholpen in wat het intern aangericht heeft: je algehele vermogen om te je veilig te voelen, vertrouwen te voelen (zowel in jezelf kunnen verdedigen tegen dreiging en gevaar, als (weer kunnen) vertrouwen op de "goedheid" van (de meerderheid van) andere mensen en dat die de integriteit van je persoon (en lijf) zullen respecteren, als dat zo grof geschonden is!)



Houd ook in de gaten dat hij in het verleden gevoelig was voor verslaving, dat blijft een valkuil bij grote tegenslag, is toch een weliswaar "oud" mechanisme, en heeft hij overwonnen en goede tijden beleefd daarna, maar tis nooit helemáál weg en hij kent de verzachtende/verdovende werking ervan. Als je in een basisstaat van angst verkeert, is dat een bekende aanleiding om daar even aan te willen ontsnappen, al is het maar tijdelijk even te kunnen ontspannen.

Want kunnen ontspannen met een overspannen amygdala is heel erg lastig, je verkeert dan in een voortdurende staat van oa stresshormonen, terwijl de reden daarvoor al voorbij is, dat is de ellende met dit soort dingen: dat alarm is eenmaal geaktiveerd en staat niet in verhouding tot het nu, ook al ben je allang weer veilig en zou je in theorie dus tot rust kunnen komen en weer in de normale, ontspannen staat.



Sport en dergelijke kunnen alvast bijdragen om fysiek te ontspannen (en dus andere stoffen en hormonen aan te maken), maar blijft imo symptoombestrijding als de mentale oorzaak (het brein, geaktiveerde amygdala, wat buiten je bewuste zelf om gaat, al wil je nog zo graag anders) blijft voortbestaan.

Posttraumatische stress zit zeker niét uitsluitend tussen de oren, maar is een mentale én fysieke staat waarin je verkeert (en niet zomaar zelf uitkomt dus, tijd heelt niet alle wonden zomaar vanzelf).



Ik heb weleens eerder geschreven hierover, zie het als een bonus-malus-systeem.

Waar je je al bevindt (als eenzelfde gebeurtenis plaatsvindt) op die ladder maakt alle verschil: een veilig gehecht persoon zakt evenveel treden op de (vertrouwens)ladder, maar degene die al stukken lager stónd, en evenveel tredes zakt/valt, komt dichterbij die bodem dan degene die hoger stond.



Dat is alleen maar logisch en alleen al dáárom is het zaak om dingen zsm te verwerken, ook bij kleine tegenslagen, zodat je niet steeds een treetje lager gaat en dan weer en weer (als je eea laat oplopen), en je dán iets gebeurt waar je een stuk sterker in had gestaan als je ook elke keer weer was opgeklommen.

Daarom zal iemand met (onverwerkt) "oud zeer" (of recent nog niet verwerkt) logischerwijs meer nodig hebben om op te krabbelen en op te staan (laat staan bovenaan te komen) dan als er niet al opgehoopte zooi uit het verleden ligt.



Ook jouw onvoorwaardelijke liefde kan een interne beschadiging niet ongedaan maken!

(en die les heb ik moeten leren bij oa familieleden, want ik was ooit overtuigd van wel).

Met alle liefde kun je hooguit voor hem eea "bedekken" of verzachten, maar zoals voor bepaalde fysieke wonden met de beste en meest liefdevolle zorg je dat niet kunt en echt een arts/chirurg aan te pas moet komen, zo is het ook met grote mentale wonden!



Ik ben dan ook blij dat het grote stigma eraf is dat er iets aan je moet "mankeren" (een negatieve reden) voor er psofessionele hulp gezocht wordt, en iédereen daar baat bij kan/zal hebben, iig verwerking dusdanig versnelt (tov "kan het zelf wel af") dat heel veel mensen dat tegenwoordig meer beschouwen als "werken aan zichzelf" (en dus een positieve betekenis heeft gekregen).



Ik hoop van harte dat hij die hulp ook krijgt (en aangrijpt!) of in gang wordt gezet.

Zou hij willen verhuizen en zijn daar mogelijkheden toe?

Weet zijn vader het en hoe heeft die gereageerd?

In elk geval voor jullie allebei heel veel sterkte en

Alice, wat leuk!

Enne, toeval bestaat weer eens niet, he

Blijf kalm, blijf kalm, adem in adem uit

Nu heeeeel rustig het contact opbouwen, je weet het idd: hardlopers..

Laat maar rustig over je heen komen

Cloud: wat een last als je zo onveilig bent opgegroeid qua (1 vd) ouder(s).

Je krijgt toch van huis uit een soort blauwdruk mee voor latere relaties en als je dan zo moet worstelen qua mannen..

Ik hoop echt van harte dat je dat hardnekkige (familie)patroon eens achter je zult kunnen laten!

Had jij nou weleens familieopstellingen gedaan?

Sommige patronen zijn patronen van generatie op generatie, dus niet eens alleen het jouwe... en het zou mooi zijn als jij het bij jou stopt en verandert.



Ik geloof echt wel in dat als de generaties voor je zoiets niet opgelost hebben, dat wordt doorgegeven van generatie op generatie (qua aanleg danwel (ook nog eens) in opvoeding/opgroeien/vroege jeugd, dus soms zelfs dubbelop.

In feite zeul je dan misschien nog onverwerkte zooi van vorige generaties mee, en is het daarom zo hardnekkig.

Klinkt vaag, maar ik geloof erin dat dat via andere "kanalen" (ik noem het op zielsniveau) soms iig voor dát deel (wat niet bij jou, maar ouders en daar weer familieleden boven) van je af kunt werpen.

Dus niet alleen psychologisch jouw eigen deel (van die ellende) mbv een psych, maar ook op een "voorouderniveau".



Ook bij jouw vader zal het denk ik niet uit de lucht zijn komen vallen, weet je iets van zijn jeugd, zijn (groot)ouders enzo?

Heb je wel steun van je moeder ondervonden destijds, of dat ook niet echt?

Ben druk bezig, soms best stressy, moeten nu eea uitproberen, beslissen, inkopen, vergelijken, bedenken wat handig is en wat niet, terwijl je dat pas eigenlijk echt kunt weten door wat ervaring op te doen.

Dat bedenken/vooruitdenken is soms lastig.

Ben dus ook veel op pad om info te halen bij "ervaringsdeskundigen", hoewel het niet hetzelfde is, maar dan krijg je iig een idee en wat tips.



Vandaag ook ein-de-lijk naar de kapper geweest

Heb daar geloof ik zo'n 3 uur gezeten (niet op afspraak), en kwam er lekker relaxt vandaan

Ben weer blond, zij het een wat warmer (goud)tintje, moet ff wennen en kijken of me dat bevalt.

(daarvoor was het wat koelerblond, en laatste tijd natuurlijk donkerder bovenop (eigen kleur) vermengd met hier en inmiddels ook wat grijze haren ertussendoor, maar daardoor viel de uitgroei ook niet zo op, zeker niet als het net gewassen was).



Morgen weer op pad, terwijl ik binnen ook nog steeds eea te doen heb, maar ja, prioriteiten he.

Soms loop ik als een kip zonder kop rond, omdat ik niet weet waar eerst te beginnen, en wil ik alles aandacht geven wat nodig is (tegelijk) en dat gaat nu eenmaal niet.

Heftig!!

Heb je toen iéts kunnen doen om het te stoppen of iig te stoppen dat je daar nog vaker heen gebracht werd?

Niet tegen je moeder verteld dus destijds?

Bizar eigenlijk dat het zelfbeschermingsinstinct zo tekortschiet als je jong bent.

Wat weerhield je om haar in vertrouwen te nemen en weerhoudt jou om het haar (alsnog) te vertellen?

(als je dit te persoonlijk vindt niet antwoorden he, ik ben ook eens gaan logeren bij een buurmeisje en die vader probeerde iets, gelukkig kwam haar moeder een kijkje nemen, geen oog meer dichtgedaan die nacht, maar ik ben never, nóóit meer met hem in 1 ruimte geweest. Hij had zelf 4 dochters en pas veel later dacht ik weleens dat daar misschien ook wel eea is gebeurd met zijn eigen kinderen (zoiets kwam als kind niet bij je op).



Wat ging er in je om, als meisje, dat je dan ook niet (zodra dat wel kan) de hulp van vertrouwde volwassenen inroept zodat je daar iig niet meer aan blootgesteld kón worden?

Fenomeen wat je vaak ziet bij kinderen als het om (misbruik/mishandeling door) eigen ouders gaat, dat ze die niet verraden bij een juf of instanties.

(en vaak bij destructieve relaties dat soms pas na járen (of zelfs nooit) hulp gezocht wordt om uit die situatie te komen (om vanalles: angst, intimidatie, bedreiging, nóg ergere consequenties verwachten, schaamte, schuldgevoel, bang om niet geloofd te worden, misschien als kind de ouder geen (extra) last willen bezorgen, allerlei redenen die blijkbaar zwaarder wegen dan eigen lijfsbehoud/zelfbescherming.



Ik denk dat het niet zo vreemd is iig dat je daar dan op latere leeftijd ook niet goed op kunt vertrouwen, als je dat ooit in een overlevingssituatie zó opzij hebt moeten zetten, geen partij was, kans-/machteloos, jezelf niet kon verdedigen tegen overmacht.

Niet zo vreemd ook dat mannen iha voor jou onveilig voelen, niet eens op liefdesgebied, het is op gebied van (kunnen) vertrouwen.

(en daardoor ook niet meegekregen om op jezelf te kunnen vertrouwen, al ben je nu zelf volwassen).



Schematherapie heb ik geen verstand van, weet niet of het een goed idee is.

Hadden op het topic van Sensy daar volgens mij wel wat mensen (zij ook, meen ik?) goede ervaring mee, maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen.

Is het een vorm van gedragstherapie maar dan met inzicht in je thema's en reacties daarop?

Ooo, spontaan avondje dus, Alice.

Het lijkt erop dat het wederzijds is.

Neeee, idd geen spelletjes spelen, dat is nooit een goed idee en nu al helemaal niet!

En nu niet piekeren, maar in plaats daarvan rustigaan een band opbouwen met hem.

Klinkt goed dit keer!

Cloud, wat ook kan helpen is om het met mannen iha minder beladen te maken is om veilige hechting niet te zien als "voor altijd in je leven" (zoals je zegt mbt ook vriendschap: "dit is er 1 die blijft, die niet weggaat".

Kijk, als kind is verlaten worden door een van de ouders, die eerste mensen aan wie je het meest gehecht bent natuurlijk rampzalig.

Omdat je dan aan alle kanten nog emotioneel en voor een dak, veiligheid en verzorging enz afhankelijk bént, letterlijk aan ouders overgeleverd bént.



Als volwassene kun je denken "ik ben niet in staat om dat nog eens mee te maken met vrienden met wie ik me close voel" en dus dat dat iets heel heel ergs is, waar jij tegen bestand zou horen te zijn en je op eoa manier tegen moet zien te wapenen, indekken, emotioneel afstand houden tot je langzaamaan iemand dichtbij durft te laten komen en om iemand durft te gaan geven, vertrouwen, in vertrouwen nemen.

Tuurlijk zit dat diep van binnen, na jouw vroege ervaringen in liefde, veilig en geborgen kunnen voelen bij iemand, en niet zomaar iemand, maar iemand die jou dierbaar is.

Dat je er automatisch diep van binnen al rekening mee houdt dat ie je zal verlaten vroeg of laat, dat je in wezen niet/ niet onvoorwaardelijk op anderen kunt rekenen.

Het heeft jou een diepgewortelde overtuiging gegeven dat dat is omdat jij dat niet waard bent, waardeloos bent zelfs, niks waard, enz, in feite een continu verblijf in die laag waar Geurtz op doelt (iedereen heeft zoiets volgens hem: een overtuiging van "ik mag niet tot last zijn, ik ben niks waard" (om die kern heen is dat de laag van eigenwaarde zeg maar, en daarop de strategieen die je ontwikkeld hebt waarom je je wél op eoa manier/rollen van waarde kunt vinden, zoals als moeder zijnde, in je werk misschien, eoa hobby, sport, bepaald gedrag zoals sommigen de populaire gangmakers zijn geworden, of hoe dan ook bepaalde sterke, mooie kanten en rollen waarin je je zelf wel degelijk iets waard vindt (om die overtuiging tegen te spreken of te overstemmen met je "successen" die (jezef) laten zien dat je er wel degelijk mag zijn).



Je kunt je voorstellen dat een permanente onderhuidse stroming in jou eigenlijk een voortdurende strijd is tussen de ene overtuiging (ik ben goed/ goed genoeg versus ik ben niks waard), maar denk niet dat dat jouw kern is, ook al is dat een diepere laag!

Het is een kern-théma uit je eigenwaarde wat oa rust op "ik ben niks waard, verdien het niet dat iemand bij me blijft" en dat is een redenering die kinderen iha ervan maken als hun slechte dingen overkomen. Die overzien niet wat er bij de ander speelt en waarom ze zich zo gedragen, dus gaan zichzelf de schuld geven en op zichzelf betrekken.

Omdat ze niet weten of willen weten dat zulke close mensen je kwaad kunnen doen, zoeken ze er een verklaring voor, die niet de ander afvalt.

Dus in die redenatie moet je zelf de oorzaak wel zijn, want als jij van waarde was geweest, dan had die ander van jou gehouden en van wie en waar je van houdt ga je goed, liefdevol en zorgzaam mee om, jou dat nooit kunnen aandoen.

En dat is wat fundamenteel niet klopt binnenin: het gedrag van die ander staat los van jou, komt van wat binnenin die ander (met diens issues en afwijkingen en achtergrond) afspeelt en niet door jou, maar ongeácht jou.



En nu als volwassene weet je dat met je verstand ook wel, maar dat diepgewortelde gevoel is hardnekkig en bij jou zelfs permanent aanwezig in jouw basis.

Op eoa manier heeft het idee postgevat dat jij moet zorgen dat jij wel tegen verlaten worden/in de steek gelaten worden bestand wordt, en dat het dus -wederom- aan jou ligt, dat jij (nog) niet "goed genoeg" bent in hoe jij daarop (op die trigger) reageert.

Ipv werken aan dat jouw gevoelens of reacties niet goed zouden zijn en jij "sterker" zou moeten worden om je te kunnen wapenen tegen zoiets in de toekomst (wat op zich natuurlijk ook goed is, want hoe sterker jouw eigenwaardestrategieen en hoe krachtiger je je voelt, hoe belastbaarder je zelf bent, hoe meer je kunt hebben aan teleurstellingen en zeker als het gaat om vertrouwen, geven om, houden van en onzekerheid in relatie tot mannen/partners/vriendschappen (is toch op een ander vlak dan bij een ander misschien op gebied van ambitie oid).

Het is in bepaalde rollen dus, op niveau van eigenwaarde, waardoor jij op die laag blijft functioneren die jou verhindert om tot die wérkelijke kern te komen.



Een andere manier zou oa zijn dat je het anders bekijkt: ipv in de rol schieten dat er met jóu iets "mis" is (bij verlating) en verlating als zodanig (want kernthema in jou) als heel heel heel erg te beschouwen, waardoor je helemaal niet meer kijkt naar of die ander het wel waard is voor jóu, of er niks aan die andere kant "mis" is of mankeert, of die jouw vertrouwen en liefde/zorgzaamheid/ om hem geven wel waard is!

En of het dus wel zo erg ís als deze persoon niet voorgoed in je leven blijft (de persoon die niet goed voor jou is, weinig bijdraagt aan geluk, aan fijne ervaringen enz), hoe erg is dat eigenlijk?

Het is bij sommigen of misschien wel de meeste mannen (na vader) erg geweest voor jouw strijd, in de zin van dat jij of je waardevol/waardeloos voelt dat blijft afmeten aan wat die ander van jóu vindt, om jóu geeft, zich zorgzaam, respect- en liefdevol uit en gedraagt tegenover jou of niet, of dat een succesvolle duurzame vriendschap wordt of niet (en jou verlaat, in de steek laat).



Weet je waarom je denk ik ook vaak verlaten wordt?

Omdat jij dat niét doet (of niet tijdig): jij houdt denk ik ook vast aan vrienden/geliefden die niet goed zijn voor jou, en omdat jij niet kritisch bent of zij jóuw liefde, zorgzaamheid en vriendschap wel waard zijn, en zo druk bent met (jezelf) bewijzen dat je je wél kunt hechten en een ander aan jou kunt laten hechten, kijk je helemaal niet naar de rol van de ander daarin en of dat wel de aangewezen persoon is om dat mee te (willen) proberen.



Het is heel erg voor jouw dan weer "verloren" strijd, tussen jouw positieve en negatieve overtuigingen over jezelf, die weer een "zie je wel" (negatieve) ervaring erbij is, die jij ziet als dat JIJ gefaald hebt, maar als je het op een andere manier bekijkt: je hoéft niet zo zwaar te hechten aan iemand, die een vriend zou kunnen lijken, je hebt álle reden om kritisch te mógen zijn aan wie jij je (voor altijd/duurzaam) zou wíllen hechten, en of zo iemand dat ook waard blijkt te zíjn, als je die beter kent, en dat kost tijd en zien hoe iemand (tegen jou) is in div situaties, in hoe hij in elkaar zit, waar hij mee rondloopt, ipv verwáchten bij elke (nieuw) potentiele partner of vriend(schap) dat dit/deze wél voor altijd moet zijn (om dat basisgevoel in jou goed te maken, jouw vertrouwen dat er alleen al mannen bestaan die jouw waarde wél zien en nooit zullen verlaten).



Als je (los van meisje-vader destijds) mannelijke relaties kunt zien als dat het niet érg is als die tijdelijk zijn, komen en gaan in je leven, en al helemaal sommige mannen bepaald geen bijdragen waren/zijn voor jouw geluk en misschien met willekeurig wie zich aandiende om evt vrienden/relatie met jou te willen jijzelf niet selectief (genoeg) bent geweest of ze wel geschikt waren om jóuw zorgzaamheid, liefde, aandacht, tijd aan te geven.

En dan is het niet érg als na verloop van tijd blijkt dat iemand niet zo geschikt was daarvoor als jij dacht, afgaande op dat iedereen aan het begin moet afgaan op dat je nog maar weinig/niks wéét van iemand, of die bij wel bij jóu past, of het overeenkomt en wederzijds hetzelfde voelt in vriendschap of als potentiele partner, of je wel dezelfde ideeen hebt, dezelfde normen en waarden over relaties en vriendschappen, dezelfde behoeften, en dat jij dat net zo goed tijdelijk mag aankijken en proberen achter te komen mettertijd of dit wel iemand ís die voor jou de moeite waard is voor de lange termijn, en welke kant dat uitgroéit, ontwikkelt.



Als het niet meer heel heel erg is als dat toch niet wordt zoals je had gewild, (omdat jij je snel en krampachtig misschien) hecht aan wie ook maar vriendschap met jóu wil en aandacht in steekt, dan zou je veel relaxter kunnen kijken waar die omgang heen gaat en veel objectiever kunnen blijven waaraan en aan wie dat ligt als het niet duurzaam beklijft. En of het wel aan iemand ligt, of dat je elkaar toch niet ligt, niet past, niet hetzelfde vindt of voelt, maar iig niet alleen jezelf aanrekenen, of -erger- de schuld geven (van het "falen") aan jouw verlatingsangst, maar ook blijven kijken naar de rol van de ander.



Dus oa selectief en kritisch zijn naar om wie jij gaat geven (en hoe snel, ipv aankijken hoe iemand werkelijk ís, gedurende langere tijd, en wat zich aan (vriendschappelijke) gevoelens en vertrouwen, vertrouwelijkheid, affectie enz groéit aan beide kanten.

Door los te laten dat dat er meteen al moet zijn vanaf het begin, is helemaal niet reeel: ook mensen zonder (diepe) verlatings/bindingsangst vinden het heel normaal om eerst eens elkaar langer te kennen alvorens te merken dat ze gehecht zijn geraakt aan diegene, en niet te weten van te voren of dat gaat gebeuren, en of deze persoon die op het eerste gezicht de moeite waard lijkt, dat ook idd ís.



Dat (veel te snel/overmatig) willen hechten aan iemand dat je aan het begin al een soort van garanties en zekerheid wil/zoekt zijn alleen maar gebaseerd op angst en intenties.

Intenties kunnen aan beide kanten goed en wederzijds zijn, maar -als het goed is- kan die ander ook niet weten (laat staan op vertrouwen en dat vertrouwen aan jou geven) dat dat voorgoed zal zijn, en dat terwijl je helemaal (allebei) niet kan wéten wat in de toekomst gebeurt, boven water komt waar jij of hij niét mee om kan gaan of prettig vindt aan de ander en hoe dat zich ontwikkelt.



Als je dat niet langer als heel heel erg en rampzalig beschouwt, maar als een probeersel, eerst maar eens kijken wat voor vlees je in de kuip hebt, en niet verwacht dat iedereen die potentieel geschikt líjkt dat ook idd zal zijn, is -als na een tijdje geen basis blijkt voor langdurige vriendschap/relatie, van wiens kant ook, of dat je gewoon teveel verschilt in bepaalde opzichten, allebei goed en prima zijn, maar niet passen-, die teleurstelling ook minder groot, als jij het niet beschouwt als falen (of dat jij gefaald hebt) als (wéér) een teleurstelling/negatieve ervaring (omdat het afgelopen is).



En bovenal dat jij ook (veel eerder) selectief mag zijn en blijven, wie daadwerkelijk toevoegt, aan wie jij je (al dan niet vriendschappelijk) wil verbinden, hechten, affectie voor voelt, je je vertrouwen, zorgzaamheid en genegenheid aan geeft, en eerst eens even afwacht of dat wel de aangewezen persoon daarvoor is.

En dat als het jóu niet bevalt, je blijft doorgaan omdat dit niet mag "mislukken" of al tijd/aandacht en affectie naartoe gegaan is, laat voortsudderen en klooien tot de ander ermee stopt, als het gewoon niet werkt (en daar hoeft niemand de schuld aan te hebben, als het niet past of om welke reden dan ook toch niet is wat de ander verwachtte van de omgang/relatie).

Dat maakt die andere persoon nog niet tot "niet waardevol", als de wisselwerking/de omgang met elkaar niet (naar beider tevredenheid of behoeften) werkt op den duur.



Onveilig gehechte personen hebben nogal met elkaar gemeen dat ze zich juist veel te snél hechten aan wie ook maar hún de moeite waard vindt (aandacht geeft, interesse toont, complimenteert) en wíllen (dat) vaak té graag geloven bij iedereen die maar aardig oogt en doet (aan het begin) en ook maar een beetje lijkt te passen in waar je zo'n behoefte aan hebt.

Dat geldt in meer of mindere mate voor iedereen die bijv heel/wanhopig graag meer vriend(inn)en of een partner zou willen hebben, maar bij onveilig gehechten is dat hoopvolle bij zowat alles en iedereen die er ook maar op lijkt om in aanmerking te komen, al genoeg om zoveel belang al te hechten aan iemand die hún ziet staan, en om hún gaat geven, dat ze helemaal vergeten te kijken wat ze zelf vinden en voelen tav die persoon.

Het draait er dan vooral nog om wat diegene van jóu vindt en wel/niet voelt of gaat voelen, om dat hardnekkig te willen blijven voelen wat diegene je liet voelen: dat je de moeite waard bent, wel iets waard vindt om om jou te gaan geven.

En alleen al daarom voor jou de moeite waard (goed genoeg) is, op hoe iemand lijkt te zijn, met woorden en intenties, want meer is het niet aan het begin dat je iemand nog maar hebt leren kennen.



En dat "alleen maar" omdat "verlaten" zo'n grote emotionele lading heeft die eraan gekoppeld is vanuit verleden.

Het is niet erg als jij diegene verlaat of verlaten wordt als je diegene niet (zo snel, al vroeg) zo belangrijk gemaakt hébt!

Zo'n enórme rol hebt gegeven in jouw leven/bestaan, dat je die al permanent en voor altijd in je leven wenste.

Je maakt die ander dan te vroeg en te snel veel te bepalend en belangrijk, (en té verantwoordelijk voor jouw succes/falen! en om te "meten" aan wat je waard bent (aan anderen van buitenaf).



Dus ipv wat anderen doen (eens even aankijken of diegene wel is wie hij zegt of lijkt te zijn, en past in hoe jij over omgang/relatie denkt, of jij wel wat/genoeg aan hém hebt, ipv andersom wat jouw waarde evt voor hém moet zijn) dan kun je kijken hoe wederzijds het is en blijft, als jullie steeds meer jezelf kunnen en durven te zijn, of gevoelens (genegenheid, affectie, zorgzaamheid, behoefte aan -innig- contact ontstaat, durven te gaan verdiepen, ook elkaars "mindere" kanten te zien en of alles bij elkaar bijdraagt of niet aan jouw en zijn welzijn.

Dat het jammer is, maar geen rámp als het doodbloedt, het niet werkt, verschillende behoeftes zijn of verschillen in omgang waardoor je je of teveel gaat aanpassen óm maar te kunnen/blijven passen (pleasen of wat je strategie ook maar is om in de gunst van de ander te zijn/blijven, anderen weer dmv proberen controle over de ander te krijgen, te controleren, veeleisend zijn enz), maar iig zélf niet (tijdig) met iets stopt wat niet loopt, en het erop aan laat komen dat de ander er dan vroeg of laat mee stopt (en dan dus juist krijgt waar je bang voor was en omdat je dat zelf dus niet doet, doet de ander het wel, als het voor jou/hem/beiden niet goed is, niet relaxt is of gewoon niet past.



De clou is dus niet om je zelf maar helemaal niet meer te hechten aan vriend/vrienden/familie/partner, maar om heel goed te kijken en te blijven kijken naar aan wié je je hecht en of diegene wel de moeite waard en goed voor jóu is.

En het hooguit jammer, maar niet van lévensbelang te vinden als het niet duurzaam/ voor altijd blijkt te zijn.

Dat je jezelf dus ook de tijd gunt om te zien hoe iemand is en hoe de wisselwerking is, hoe wederzijds het is, en of je op je gemak bent of heel hard moet werken ervoor (om het te "verdienen", of om diegene's aandacht vast te houden, om de ander te controleren of te beinvloeden, om diegene in je leven te houden, en zelfs te beknellen).



Het is voor de ander geen compliment en ook zeker niet fijn om zó'n belangrijke rol toegedicht te krijgen dat je moet vastklampen om niet te verliezen, of om jezelf in te verliezen!

Dat is pas geloofwaardig (en fijn) als het ook redelijk én wederzijds (en in eenzelfde mate) zo gegroeid is (en niet wanhopig/angstig).

Enne, ik herken het ook, zij het met familieleden en niet vanuit vroege jeugd, en hoe dat erin kan hakken, zij het dat het niet mijn basis is, maar door een paar ervaringen (weer dat bonus-malus-systeem, die ladder).

En dat ik zelden iemand al snel zó belangrijk maak/vind, of zo dichtbij laat, dat het het thema "verlaten" triggert.

Het is doorgaans geen thema dat bij mij iha speelt in vriendschappen en relaties, ook niet met mannen of in de liefde.

Het kan ook dus gewoon zo zijn dat je iets of iemand waardevol vindt, een waardevolle toevoeging/bijdrage en dan is het ook logisch dat je dat graag behoudt en liever niet zonder wil.



Als je werkelijk iets aan iemand hebt (gehad) ís dat gewoon ook heel jammer, en lastig en pijnlijk misschien zelfs, maar niet onoverkomelijk als iemand komt en ook weer gaat, en mag je blijven kijken naar wat je er zelf eigenlijk daadwerkelijk (nog) aan hebt en of het (situatie/contact zoals het is) werkelijk zo bijdraagt en niet vasthouden óm maar vast te houden (of óm maar niet kwijt te raken).