Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Aiksje, ik weet niet of het zozeer dromen najagen is.

Het is denk ik meer een kwestie van weten wat je zelf leuk vindt om te doen en wat je wel en niet ligt.

Je hebt meestal wel meer sterke eigenschappen of sterke kanten van je persoonlijkheid waar je dus goed in bent, dat hoeft niet eoa speciaal talent te zijn.

Ik denk dat de nadruk op school nogal eens teveel ligt op intelligentieniveau en dat daar dan studie- en beroepskeuze op gebaseerd wordt, als er niet eoa ander "talent" opduikt in de zgn minder gewaardeerde vakken (gym, muziek, handvaardigheid), die vaak niet echt of iig minder meetellen in of je over gaat of je diploma haalt.



Hele andere eigenschappen zorgen er uiteindelijk voor of je je goed kunt handhaven (laat staan plezier hebt) in bepaald soort banen en bedrijven, bedrijfscultuur enz.

Qua intellect, rationeel en conceptueel denken, rechtvaardigheidsgevoel, had ik best goed kunnen worden in waar ik in opgeleid ben, met mijn analytische vermogens, die mooi van pas kwamen, en ik ergens feilloos de angel uit wist te halen, tot de oplossing te komen of het "gelijk" aan mijn kant te hebben.

In dat werk zou het andere eigenschappen vergen om dat gelijk ook te kríjgen, een hoge mate van zakelijkheid, bepaalde vechters- en winnaarsmentaliteit, competitief zijn, overwegend lange dagen solitair bezig willen en kunnen zijn, voornamelijk als onderwerp "conflicten tussen partijen" te maken hebben, fouten zoeken (van anderen) op de hoogte blijven van de vele veranderingen, enz.



En daar was ik zeker weten heel ongelukkig in geworden!

Tekenend was al dat ik me er erg toe moest zetten om te studeren, het kon me niet echt boeien, en ik zag mezelf ook niet in die zakenwereld. Halverwege wist ik dat al, maar was afmaken makkelijker dan iets heel anders gaan beginnen (het bekende: ik heb er nu al zoveel moeite en tijd in gestoken, dat zou zonde zijn, dat geef je niet op? En bovendien je ouders niet willen teleurstellen (niet alleen qua status maar ook de investering die zij financieel erin staken).



Intussen werkte ik in bijbanen in de horeca, op Schiphol en op beurzen en dat is misschien ook veelzeggend geweest (een ander zoekt misschien liever iets in het verlengde van de studie): misschien hield ik het toen al alleen vol met "doe-werk" met veel contact met andere mensen tegenover die uren dat je in afzondering uitsluitend met je verstand bezig was.

(Dat was eigen keuze omdat ik toen al eigenwijs was en vrijwel geen colleges en werkgroepen volgde, ik vogelde dat zelf wel uit met de boeken, readers en collegedictaten).

Anyway, ik besloot dat ik ook nádat ik dat papiertje in handen had mijn eigen weg wel zou kunnen uitstippelen en iets doen wat ik ook nog eens "leuk" zou vinden. Jammere is daarbij dat je toch vaak binnen die lijntjes blijft denken/zoeken dat je nog iéts hebt aan al die jaren studie en opleiding (het kwam bijv niet eens bij me op om bij een groot hotel te solliciteren oid).



Toen mijn eerste kind geboren was boorde dat het idee aan om iets anders wat me lag (onderwijzen) te gaan ontwikkelen en ben ik de PABO gaan volgen. Maw: in bepaalde fases kunnen heel andere eigenschappen/behoeften/motieven voorrang krijgen die passen in de persoonlijke ontwikkeling die passen bij het leven wat je op dat moment leidt (oa bijv dat je dan dezelfde -lange- schoolvakanties zou hebben als je kind(eren) en overwegend zou werken onder schooltijd.

Dat kan dan net zo goed een "passie" of droom lijken, in werkelijkheid wékt levensfase of leefwijze/leefomstandigheden bijpassende (al dan niet sluimerende) eigenschappen en/of die te willen ontwikkelen, omdát die dus passen bij wie je op dat moment bent en wie je zou willen zijn en goed in zou willen zijn. (vond ik toen ook echt leuk om te doen, nu mijn kinderen ouder zijn zou ik niet meer dagelijks met kleine kinderen willen werken).



Dat ik kon schrijven merkte ik pas toen ik reageerde op een advertentie, waarbij de omschrijving van (eigenschappen en werkzaamheden) wie ze zochten op mijn lijf geschreven leek te zijn en ik de kans kreeg (ook al was ik daar niet voor opgeleid. Dat kon toen nog, ik heb het idee dat werkgevers nu veel meer vasthouden aan wat je ooit in een ver verleden nu eenmaal hebt gekozen en dat daar je hart dan wel zal liggen of dat je nooit meer iets anders zult leren of zo, ook niet begrijpen dat je jezelf beter kent dan op je 18e en dus ook weet wat je sterke en zwakkere kanten zijn).

En in dat werk kon ik div sterke kanten kwijt, zowel een maatschappelijke rol temidden van (veel) andere mensen en situaties als het schrijven zelf (en het analytische ook, onderscheiden wat wel/niet belangrijk was, de essentie eruit halen waar het om ging).



En weer later een "doe-baan" (terugkeer naar de horeca) waarin een bepaalde snelheid van handelen en reageren vereist was, een zekere contactuele opgewekte aard nodig was, met zorg constant "mindful" bezig, met je handen werken.



Er zijn vaak meer dingen waar je goed in bent en leuk vindt om te doen, elk daarvan doet een beroep op bepaalde eigenschappen of vermogens/ "skills"/ capaciteiten (en om minder ontwikkelde alsnog te leren/oefenen/ontwikkelen?!)

In mijn vorige levensfase huizen vond ik het bijv ook heerlijk om het hele huis te schilderen en zelf meubels op te knappen, keek ik ook graag naar metamorfoses van andermans huizen (Eigen huis & tuin bijv): lekker schuren en verven, spullen veranderen en mooier maken, bepaalde (leef)sfeer creeren door je smaak uit te drukken in je leefomgeving.

(nu heb ik een andere smaak en moet ik me veel meer toe zetten om te schuren en verven, ook al zie je iets verbeteren en opknappen).



Kijk, ik geloof namelijk ook dat als bepaalde aspecten niet aan bod komen die goed voor je zouden zijn (in het nu), het in de vorm van behoeften toch komt bovendrijven vroeg of laat, of je wilt of niet.

Schrijven mag dan wel "aktief" líjken, maar het is (zo blijkt) niet goed voor mij om inmijn eentje thuis op een bureaustoel door te brengen achter een beeldscherm (en dat was tenslotte 1 vd redenen waarom ik al geen kantoorbaan ambieerde) en ik mezelf daarnaast in "aktie" moest zien te schoppen.



Lange tijd (periode) vroeg mijn innerlijke (gevoels- en denk)wereld de aandacht: ik verslond, las en schreef over wat mij bezig hield (en blijkbaar diepe behoefte aan had) en wel de onderwerpen die mij overmatig boeiden: verwerking (en "heling"), de werking van het brein en aangelegde en aangeleerde menselijke mechanismen kennen, de innerlijke mens en diens drijfveren in kaart brengen, mezelf en anderen willen begrijpen, waarom mensen zijn en doen zoals ze zijn en doen (dus ikzelf ook), de relaties (en misverstanden) tussen mensen begrijpen, de rol van en verhouding tussen ratio, emoties, gevoelens, instinct en intuitie onderscheiden en welke overheerst (op dat moment, in een periode), uit welke rol bepaalde behoeften en verlangens vandaan komen, interesseren, en waarom, wat dat zegt over "waar je bent" met je (eigen) persoonlijke ontwikkeling, wat je aktiveert van al die aspecten van je persoonlijkheid en ervaringen, of wat juist sluimert, onderontwikkeld is/blijft (als je alleen maar zou doen waar je al goed in bent/kent/kunt).



Die innerlijke wereld onderzoeken had zeker een groot belang en blijft altijd interessant, maar sommige aspecten zul je niet kennen van jezelf als je (die) niet ervaart en ervaringen blijft opdoen, maw als je gaat putten uit wat je tot dan toe ervaren en gedaan hébt en geen nieuwe/andere kanten van jezelf meer aktiveert/ ontwikkelt.



Het werkelijk "spirituele" zit hem erin hoe je dat in de praktijk doorvoert, naar leeft, doordrongen is in hoe je leeft, wat je daadwerkelijk ermee doét, gebruikt, het "juiste" voor jezelf en anderen kiest.

Soms is wat je bewust "kiest" (om te doen) helemaal niet het beste of "juiste" en dan zorgt het onbewuste denk ik voor keuzes waarin dat alsnog aan bod komt.



Het is niet mijn "droom" om in alle vroegte op te staan en op pad te gaan, of in de stromende regen en kou buiten te werken, als ik ook lekker warm en droog veilig binnen kan zitten als het buiten stormt, zoals nu.

En ook niet om na een lange aktieve werkdag met een pijnlijke rug en voeten nog op te moeten ruimen, schoonmaken, de rit naar huis te maken als het makkelijker kan en ik met mijn benen omhoog lui kan zijn en niks "moet" en "hoeft".

Soms dénk je te weten waar je gelukkig(er) van zult worden en beperk je je daar (nog alleen maar) toe, maar komt wat écht goed/beter voor je is dan wel boven in de vorm van "behoefte" of "gemis" of "nodig zijn/hebben" (van achtergestelde aspecten van body & mind).



Omdat je vanuit comfortzone en gewenning of gemakzucht kunt denken dat je ergens wel/niet behoefte aan hebt, wil nog niet zeggen dat dat ook klopt of het beste voor je is.

Zoals Cloudwalker ook opmerkt en juist op het tegenovergestelde solliciteert als wat voor haar meer voor de hand zou liggen kan er weleens een sterke/dynamische eigenschap opborrelen waar je het zelf juist niét zou zoeken of denkt dat je niet geschikt voor bent, niet bij je past of jij niet daarin past.



Niet voor niks dat er bepaalde capaciteiten of omstandigheden vastzitten aan dat wat ik er wél leuk en uitdagend aan vind en voldoening uit zal halen, ook al vind ik vroeg opstaan om ergens heen te "moeten" en de hele dag aktief te zijn soort van "horror" maar is zo'n omslag in leefwijze(n) heel goed voor mij, weet ik.

Het is niet alleen maar droom en passie dus, er komt vanalles bij kijken wat ik ook dringend nodig had en mezelf "vrijwillig" niet aan blootstelde, mezelf met moeite toe kon zetten, maar in de vorm van werk en samenwerken wél aan bod komen.



Aiksje is de hele dag in touw (met andere mensen) en juist behoefte aan ff zitten, aan rust en "me-time", meer verbinding met haar innerlijke zelf, wat nu niet/nauwelijks aan bod komt, ook al woont ze alleen en in theorie nog genoeg uurtjes met zichzelf thuis, als ze dan uitgeteld is en alle energie "weggegeven" heeft, is de kwaliteit van die "me-time" niet wat zij nodig heeft/zou kunnen gebruiken. Er zit geen evenwicht in, als de kwaliteit (en kwantiteit) van die tijd/aandacht/moeite voor jezelf alleen maar vermoeiend is geworden, iets wat "ook nog moet" en erbij inschiet om goed voor jezelf (body & mind, en niet te vergeten voor (eigen)liefde) te zorgen.

Dat het op andere punten iets oplevert (zoals helpen met dat ánderen zich beter voelen, basisbehoeften als inkomen en wonen, eten en drinken) en contact/relaties met anderen daarmee "gedekt" zijn, compenseert nog niet dat het de hoofdzaak (eigen energie en welzijn) op den duur juist ondermijnt!



Je kiest niet altijd bewust wat werkelijk goed voor je is, of op termijn het "juiste" is, energie levert, voldoening geeft, maar wat op het moment nodig lijkt, of overheerst, uit gewoonte of om andere (onbewuste) overtuigingen voortkomt, erin geslopen kan zijn, normaal lijkt te zijn geworden, en tóch niet uit jezelf haalt wat (nu, in deze fase van je leven, of je gezondheid/gesteldheid en mentale & fysieke conditie het beste/veel beter voor je zou zijn).

(Vage) onvrede, leven volgens je conditioneringen en patronen, gebrek aan energie, gebrek aan verlangens, gebrek aan gevoelens enz zijn allemaal indicaties dat je (ergens, op eoa belangrijk vlak) niét goed bezig bent, ook al is het om andere redenen wenselijk of nodig.



Vroeg of laat wordt dat stemmetje steeds luider, vergis je niet in hoe je eigen intuitie "weet" wat belangrijk of hard nodig is of aan verandering toe is!

En op enige wijze ervoor zal zorgen dat je daarnaar luistert, als je dat negeert of afwijst!



Om financiele zekerheid zou ik never nooit dit bedrijfje hebben opgezet, daarvoor is het té risicovol, te weinig kunnen inschatten wat dat oplevert. Wat het wél zal opleveren is voldoening van het soort werk, de uitdaging van het nieuwe, van "eigen baas" zijn, van aspecten die ik "uit mezelf" niet zou opzoeken (de moeite, de energie die dat kost, het leren (door te doen/ontwikkelen) van waar ik (nog) niét goed in ben (dus moeite kost ipv achterover leunen en het zo laten).



In sommige boeken ligt de nadruk op je "talenten" benutten: doen waar je (al) goed in bént, aanleg voor hebt, je aanspreekt enz en "uitbesteden" wat moeite kost, je niet leuk vindt, maar ik denk dat je er soms wel degelijk gelukkiger van wordt door ook "sterker" te worden (oefenen, leren) waar je juist niét van nature al goed in bent!

Ik zal nooit een administratief wonder worden, en dat "leuk" gaan vinden, dat is teveel gevraagd haha, maar ik heb ook geen reden meer om te denken dat ik dat "gewoon niet kan" en "nu eenmaal niet goed in ben", want door het zelf te doén weet ik nu uit ervaring dat ik dat prima kan.

En dan is het voortaan iig een vrijwillige kéuze of je dat blijft doen of nog steeds niet bijster interesseert, ipv een "zwakte" (kan ik niet, zijn anderen geschikter voor, beter in).



Tuuuurlijk is het logisch dat als je prioriteiten moet stellen en bijv liever een schoonmaakster hebt zodat je die uren kunt wijden aan iets wat je fijn vindt om te doen, goed in bent en méér voldoening uit haalt dat je dat verkiest boven tegen heug en meug iets doen, terwijl je diezelfde tijd ook aan iets kunt besteden waar je blij van wordt.

Probleem is soms dat je vindt dat je al die dingen zelf zou moéten/horen doen en juist géén prioriteiten stelt waar je blij van wordt (en die ergens achteraan belanden).

En soms is het misschien juist zo dat waar je een hekel aan hebt (bijv slordig bent en een ramp in huishouden/koken enz) je een stuk gelukkiger zou worden als dat wél zelf leert te doen, of heel mindful blijkt te zijn als je dat als uitdaging ziet en met je volle aandacht aan wijdt (ipv inwendig op te vloeken dat je er zó'n hekel aan hebt, geen zin in hebt, vervelend vindt enz).

Ook hier kan zelfoverwinning juist een "kick" geven (als de weerstand/verzet/afwijzing/hekel eraan heel groot was).



En dat had/heb ik ook met "mezelf verkopen", prijzen bepalen, wat je "waard bent" in geld uitdrukken, (en waarmaken!), geld voor je diensten en produkten vragen alleen al, een plek veroveren (op de markt), de competitie aangaan met concurrenten enz.

Dat kun je allemaal uit de weg gaan, als je dat moeilijk vindt, maar het kan je ook veel brengen als je dat wel probeert/oefent/leert.



Mensen die de mooiste speeches of "Ted talks" houden hadden dat vroeger nooit gedacht en waren misschien zelfs bang voor moeten spreken in het openbaar, of slechte ervaringen met spreekbeurten op school, of een algemene weerstand/angst ervoor, terwijl daar -later- een groot talent in bleek te liggen!

Bepaalde "zwaktes" van jezelf accepteren en uit de weg gaan hoéft soms helemaal niet en kan zelfs weleens iets belangrijks voor je in het verschiet hebben, eoa talent blootleggen (je kunt ook bang zijn voor het succes, voor de kracht die daarin verscholen kan liggen).



Daarom is het net zo belangrijk om je zwakkere kanten te kennen als je sterke kanten, want het kan heel veel kracht geven als je ontdekt dat je helemaal niet zo zwak bent daarin als je dacht!

Misschien wel meer dan waar je al van weet dat je er aanleg, kennis en ervaring in hébt!

Het ontdekken van onvermoede aspecten van jezelf is óók onverwachte kracht ontdekken aan jezelf!

He jakkes, Aiksje!

Wat voor behandeling was het dan?

Is de pijn en dikke wang nu wat weggetrokken?

Koop als je denkt dat het ontstoken raakt/is bij de apotheek waterstofperoxide om mee te spoelen (verdund he, 1 op 1 met water, dus 20 ml spul dan ook 20 ml water erbij). Is soms ook te koop bij de drogist.

(tip van kaakchirurg, dus geen andere spoelmiddeltjes gebruiken).

Iboprufen is troep, maar werkt ontstekingsremmend & pijnstillend, heb je misschien meer aan dan paracetamol.

(en daar iig geen aspirine bij gebruiken!)



Sterkte!

Alice: goed dat je je eigen valkuilen herkent.

Trap er niet in, laat je humeur niet bepalen doordat je verwachtingen opeens met jou aan de haal gaan.

Die man weet niet eens wat zich binnen jou afspeelt qua hoe jij over hem denkt, dus dat ongeduld komt linea recta uit jouzelf, en wat is het dan waar je op wacht? Een move van hem? Een teken dat hij jou leuk vindt? Een date voorstelt?



Bedenk goed wat je echt zélf zou willen, dat het een collega is, en dat je zo iemand blijft tegenkomen, ook als dat soort interesse achterwege blijft of op niks uit loopt.

Ja, ben helemaal beter, gelukkig.

En ben juist sinds vorige week van een (al langer) pijnlijke kies verlost, dus!

Ben ook niet dol op pillen slikken, maar je kunt dit soort ontstekingen in mondholtes beter niet laten oplopen, dan ben je echt veel meer de sjaak en geloof me, ik kan het weten!

Dus toch maar ff die combi volhouden en als het niet binnen een paar dagen weg is, terug naar de tandarts!



Hier druk met vanalles regelen en uitproberen, het seizoen komt snel dichterbij!

En dan komt eea tegelijk he, zowel aan de slag in huis als voor werk en gisteren naar mijn moeder, ritje naar en met haar gemaakt, dat was ook al te lang geleden.

Steeds kiezen wat ik eerst ga doen, ben zó geen multitasker, hahaha, en zondag viert vriendin haar verjaardag, en dan bak ik dus altijd een taart, dat wordt inmiddels verwacht en dat heb ik natuurlijk zelf zo gecreeerd.

Terwijl ik ook "eigenlijk moet" schuren en verven, anders ligt dat weer stil.

Nou ja, genoeg omhanden iig! En straks krijg ik zowaar spierpijn spierballen van al dat kloppen & kneden, schuren, verven boven mijn hoofd, enz, goed voor me!

(en dan moet ik erachteraan weer stofzuigen, zit ik zelf onder het stof en haren wassen enz).



Jammer van het saaie weer, ook binnen werk ik liever met een blauwe lucht buiten (een zonnetje geeft binnen ook meer licht, ik houd niet zo van dat grijze).

Ben wel erg blij dat de dagen sluipend steeds langer worden, bij daglicht kun je toch meer doen of iig zien wát je doet, dan bij kunstlicht.

Ik bezuinig in de winter dan ook absoluut niet door minder lampen aan te doen, (ook al word je dan misschien ook niet slaperig genoeg 's avonds, ik heb op pc bijv wel een programmaatje die dat witte licht 's avonds vermindert (dan is beeldscherm zowat oranje), anders blijf je te wakker)..



Is misschien ook mijn leeftijd, ik ben soort nachtblind in het donker (vanaf schemer) en zo'n druilerige dag als vandaag valt voor mij onder "schemerig", dan moet ik eigenlijk een bril op, maar dat doe ik alleen in de auto.

Heb de fiets herontdekt, maar in het donker is dat nog oppassen geblazen, ook al is het maar een minimale sterkte (-0,75).

En al jarenlang constant, alleen dus qua licht-donker ben ik gevoeliger geworden.

En dan zie ik van dichtbij weer slechter, zo ook met lenzen, dan zie ik in de verte heel heel scherp, maar op +/- een meter afstand juist wazig en dat is nou net je "werkafstand", dus ook niet handig.

Misschien toch maar eens een leukere multifocale bril aanschaffen, misschien is het ongemerkt heel vermoeiend.

Op heldere, zonnige dagen zoals gisteren doen mijn ogen het zonder bril ook in de auto prima!

("voordeel" is dat ik stof op een afstandje ook niet zie, dus me daar ook minder aan stoor, zolang ik geen visite krijg )



Jullie nog leuke plannen dit weekend?

Hier morgenmiddag dus feestje, verder rommelen in huis.

Bij de grote AH gisteren receptje voor Thaise kippesoep meegenomen (ja, okay, deels kant en klare groene currypasta), je kon proeven daar en ik vind dat zó lekker dat ik dat vanavond ga maken.

Portie Japanse sojabonen erin (hoort eigenlijk niet, maar ik mik er altijd zelf nog wat extra dingen in).

Hier in de omgeving wel een Thais restaurant, maar dan moet je echt uit eten, geen afhaal, en bovendien duur, als je het vergelijkt met tentjes in de stad).



Ik vind Indiaas, Surinaams en Indonesisch ook heerlijk, maar dat hebben we hier allemaal niet (en vind ik vrij ingewikkeld/bewerkelijk om zelf vers te maken, zeker als ik de enige ben die het dan opeet. Dat doe ik dan wel eens met kant-en-klare kruidenpasta's, kokosmelk enzo erbij, komt niet in de buurt van vers, maar lijkt er iig op.

Toen zoon hier nog woonde maakte ik vaak stamppotten, pasta en lasagna enzo, daar is hij dan weer dol op, en dan gooi ik er nog extra groenten in, maar dat vind ik veel "zwaarder" vallen dan rijstgerechten (vis/vlees), ook al zijn daar dan meestal ook sauzen bij.

Nu ik erover nadenk, zoon kwam eens 2 maten dunner terug van een 3weekse vakantie op Thailand, daar aten ze de hele dag rijstgerechten, ook als ontbijt. En heel veel fruit en groente (ook die hier nauwelijks verkrijgbaar zijn).

Nou gaat dat op den duur ook vervelen, lijkt mij, en zijn wij in ons landje echt boterham- en aardappeleters, maar wie weet hoeveel beter je je zou voelen bij vaker rijst eten, ik ga het toch eens proberen.

(ik heb geen allergieen voor zover ik weet, maar ben wel gevoelig voor allerlei deegproducten, zo ook brood, en wie weet hoe je stofwisseling/energie opknapt als je dat toch behoorlijk vermindert.



Alleen ingewikkelder als je op pad of op je werk bent, misschien zijn ze in Mediterrane landen daarom wel van huis uit meer van buitenshuis lunchen en dus lange lunchpauzes zijn, zodat je (overal) een (betaalbare) warme maaltijd kunt nuttigen?

Op eoa manier denk ik dat dat gezonder is.

Waar ik eerst werkte stond tijdens lunchtijden buiten op het plein elke dag iemand met een soepkar op het plein.

Altijd 2 enorme pannen zelfgemaakte soep (2 verschillende) en dat vond gretig aftrek.

Daar kikker je van op (vind ik, maar ik houd al meer van hartig dan zoet en ook meer van warme dranken als koffie en thee dan frisdrank. Als ik de BOB ben, drink ik liefst (verse, warme) Chai Tea of verse munt).

Ik neem in de supermarkt ook vaak een (groene) thee terwijl ik tussen de schappen door loop.

Maar gisteren dan zo'n soepje tijdens het winkelen, mjummie!



(was om een uur of 5, de "cup-a-soup-dip" waar koffie niet tegen helpt. Als je bij stations en benzinepompen zou kijken wat mensen na hun werk dan kopen om toch alvast iets binnen te krijgen als ze nog boodschappen moeten doen en koken, dus nog wel ff duurt voor het avondeten op tafel staat, dan zijn dat denk ik vaak snelle, vette snacks of iets zoets (muslireep oid), een hoop loze calorieen want moet ook weer niet teveel vullen anders heb je geen trek meer in avondeten (maken). Denk dat een soepie dan niet eens zo gek is als tussendoortje.

Toch veel lekkerder (en langer vullend) dan een gebakje/donut/muffin/boterham?

Hm, misschien wel een ideetje..



Fijn weekend iig allemaal!

Amy, ik weet niet of het zozeer controle is wat je hebt opgezocht door roken en gewicht aan te pakken.

Het is dat je jezelf dan uitdaagt in iets waar je trots op jezelf kunt zijn, wat een goed gevoel geeft over jezelf, waar je zélf niet zozeer controle maar invloed op hebt, ziet vooruitgaan, aan je lijf merkt dat je iets goeds/gezonds doet, je fysieke gesteldheid verbetert, je iets doet wat je kracht en energie ten goede komt!



We denken vaak idd dat "toegeven aan waar je zin in/behoefte aan hebt" blijer maakt, en dat je jezelf moet inhouden/beheersen (dus moeite kost) om je tegen "verleidingen" te "moeten" wapenen.

Dat is ook ergens denk ik maar een misverstand wat we onszelf wijsmaken.

Toen ik Montignac volgde, ging ik ook wennen aan dat eten, oa bijv sla zelfs echt lekker vinden (vind ik nu nog, met tomaat en een avocadootje erdoor bijv, daar kon je me voor wakker maken, haha, en met zoon at ik ook elke dag wel sla (vóór de maaltijd!! Niet tijdens, maar ervoor!), behalve in de winter met die toch al zware kost.

En nog vind ik sla (en ook mozarella/tomaat/basilicum) echt lekker.

Maw: je smaak en behoefte past zich denk ik ook aan aan wat je jezelf aanwent.

Ik beschouw mezelf bijv niet als "yoghurtmens", niet als ontbijt (liever brood, tostie, of met gesmolten kaas, pesto en tomaat ff onder de gril) en zal bijv niet snel een yoghurtcake bakken of zo), mijn kinderen zijn juist allebei wél yoghurtmensen.

Ik smeer zelfs brood voor onderweg mee in de auto als ik ergens heen ga, (deed mijn moeder trouwens ook altijd), zij maken/eten zelden tot nooit brood.

Toch ben ik daar van huis uit mee opgegroeid, brood als ontbijt en mee naar school nemen en dat deed ik met eigen kinderen ook.

Ik heb dat dus overgenomen van thuis, grappig: mijn kinderen hebben zich daar juist tegen afgezet en -omdat ik ze geleerd heb in allerlei opzichten vooral binnenin te voelen wat ze willen en te doen wat bij ze past?- die vroegen zélf om bepaald eten -dochter was zelfs vegetarisch op bepaalde leeftijd en maakte míj bewust van diervriendelijk inkopen, sindsdien kocht ik alleen nog biologisch of minstens heel goed scharrelvlees (zolang ze in de groei waren moesten ze van mij toch vlees of vis eten, dat werd dan duurzame vis van de goedgekeurde "lijst"), dus geen plofkip tot op de dag van vandaag (vanwege de kosten dan maar liever wat minder vaak en wel okay vlees/vis dan goedkope kiloknallers).



Ik denk ook dat wat je "inneemt" (niet alleen aan info, wat ik al vaker schrijf), dus ook wat eten en drinken, roken enz betreft, zeker wel invloed heeft op je mind!

Ik bedoel maar, als je dieren eet die ongelukkig en gestresst waren, kan dat toch nooit gezond of goed voor je zijn, ik denk dat zo'n energie impact heeft op de kwaliteit van wat je eet.

Denkend aan de experimenten van die Japanner (meen ik) met water- en ijsstructuren en manden rijst (die dan "toegesproken" werden met beurtelings mooie woorden en waardering, versus negatief toegesproken en de 3e categorie werd verwaarloosd/totaal genegeerd. Hoeft denk ik geen betoog dat de laatste categorie het snelst bedorven was).



En zo denk ik echt wel dat wat je binnenkrijgt meer invloed heeft dan je denkt, alleen al als je de omstandigheden van dat product bekijkt: normale tijd gekregen om te groeien, of moest dat op eoa manier versneld worden, (vet)gemest, dag en nacht licht enz?

Ook preventief antibiotica en allerlei toevoegingen, ook al mogen die officieel in die hoeveelheden, echt goed zal het niet zijn als je dat ook kunt vermijden.

Dat de levensduur alleen maar zal toenemen geloof ik ook niet: de ouderen van nu aten een groot deel van hun leven veel puurder en onbewerkter eten, misschien minder fraaie maar wel "echtere" tomaten (zoals je ze langs de weg nog kunt vinden, recht van de boerderij) en ga zo maar door. En naar mijn idee -als ik naar mijn familie en exschoonvader kijk bijv- veel gematigder, sneller tevreden of zo.

Dat moeten wij nog maar zien (nog afgezien van alle fijnstof enz), de winkels liggen vol "verleidingen" en keuzes, dus ook meer om je voor te moeten beheersen/inhouden (als je zo denkt, he, al dat snoep, borrelnootjes, chips, energiedrankjes en cola, bier, wijn enzo verleidelijk víndt en dat dat iets is waar je je tegen moet wapenen en inhouden).



Dus hoe je denkt is denk ik "de knop omzetten" waardoor het nu wél lukt bij jou: dat het iets fijns is om te merken aan jezelf, aan hoe je lijf erop reageert met minder (vage) klachten, en dat je daar dus zelf invloed op hebt, aan kan bijdragen en niet hoeft te accepteren als dat niet hoéft.

En als je dat dus niet langer kunt zien als "gemis" maar de voordelen (en het goede gevoel dus) gaat overheersen, dat is heel motiverend idd!

Als je iets namelijk niet meer "mag' van jezelf en op de verboden lijst zet, beschouw je het namelijk nog altijd als iets "fijns" waar je behoefte aan hebt maar niet aan toe mag geven van jezelf (dus iets verleidelijks, waar je zelfbeheersing voor nodig hebt om het niét te doen). En dat is een negatieve motivatie.

Dat kunnen omdraaien naar iets positiefs: dit wíl ik zo, dit pakt goed uit, voel ik me goed bij/door, dat is veeeeel motiverender op langere termijn (en niet alleen dat je uiterlijk er ook wel bij zal varen!): jezelf uitdagen en succes merken zal mentaal bijdragen aan trots op jezelf kunnen zijn (ipv schaamte en schuldgevoel tegenover jezelf, die bij "toegeven aan eoa zwakke plek" hoort).



Ik denk dat dat het eerder is dan controle.

Ook al kan het begonnen zijn uit frustratie/je afzetten tegen GV, ook dát is een prima reden/motief/start geweest dan om erop te reageren met iets goeds voor jezelf doen!

Men zegt weleens dat laten zien hoe goed het desondanks met je gaat de beste "wraak" is, en dat is misschien ook zo, zij het dat je dat niet moet doen om hem te bewijzen dat het goed met je gaat, maar jij jezelf aan het bewijzen bent dat je op een constructieve manier reageert op die teleurstelling en jij jezélf beter wilt voelen, door de positieve weg in te slaan voor jezelf.

(was het om hem te laten zien dat het prima met jou gaat, dan houd je dat niet vol op den duur of levert het niet op wat je ermee zou willen bereiken: alsnog zijn "goedkeuring" (tegenover zijn "afwijzing") of om te laten zien dat je hem wél waard zou zijn oid.

Ja, dat kan ook een drive en doel zijn, maar dat werkt niet (dan blijft die beloning uit, die van een ander moet komen en dan vind je het nog "mislukt" terwijl de werkelijke "beloning" dus zit in jouw eigen energie, gezondheid en gesteldheid positief veranderd hebt!



Er gaat niks boven jezelf eoa zelfoverwinning gunnen, Amy, een overwinning op je patronen of conditioneringen die niet goed voor je waren, ook al is dat in reactie geweest op GV en de gebeurtenissen daarna, dat dondert niet, als je het intussen echt voor jezelf doet en het verschil merkt, en het inmiddels bijdraagt aan jezelf waarderen (je eigenwaarde "opschroeft") ipv hoe je jezelf waardeert tov hem (en hem weleens laten zien hoe waardevol jij bent, ook al was dat misschien de oorspronkelijke trigger. Dit doe je nu voor jezelf!)

Ik weet wel zeker dat een sterker lijf/spieren enz wat je zelf kunt merken/voelen altijd meer zoden aan de dijk zal zetten dan aandacht van buitenaf, als je je intussen niet optimaal in je vel voelt (leert ook hier bij mij de ervaring: dat is toch iets wat je alleen maar zelf kunt veranderen, of dat nu fysiek of mentaal is, of beide).

Onderschat de wisselwerking tussen mind & body niet!!

Die werkt 2 kanten uit, he.

Zoals kiespijn je ongemerkt energie kost en onderuit haalt, is juist een fysieke verbetering van invloed op je hele gestel!)



Daar heeft Deepak ook een goed boek over geschreven, heb ik hier liggen en heet geloof ik iets van Herontdek je lichaam, hervind je ziel" oid. Alle cellen in je lijf weten hoe je ervoor staat, als je stress hebt is dat in alle cellen merkbaar, en andersom geeft het lijf boodschappen naar het brein, wat we niet merken, maar je brein én alle cellen "weten" (en samenwerken).

Hoop daarvan gaat onbewust, maar ergens negeer je sommige vage ongemakken ook (te lang) of weet je niet precies waar het aan ligt, en nu jij merkbaar opknapt van eea, weet je eigenlijk precies wat je jezelf "tekortdeed".

Ik denk dat dat toch de sleutel is om iets niet langer als "gewenst/verleidelijk en wat je "moet missen" te beschouwen maar je blik/visie op hetzelfde verandert naar "niet langer wat je wenst of verleidelijk is, want je slechter doet voelen" dan nu je merkt dat je veel beter af bent dan mét dat product.



En zo werkt het misschien ook qua personen en dat het je ook gaat lukken om hem te kunnen loslaten: zorgt die keuze van hem voor jou niet dat hij daardoor voor jóu automatisch óók minder aantrekkelijk/verleidelijk wordt qua hoe je over hem denkt nu?

Of blijf je denken aan hoe hij met jóu was, die kant van hem die jij hebt meegemaakt, die persoonlijkheid die hij dus in jouw buurt is, die energie die tussen júllie (was/is)?

Want daarmee maak je het jezelf moeilijker: je put dan uit herinnering aan dié persoon, zoals het toén was (voordat zij of een ander in beeld was), maar dat is niet wie/hoe het/hij nú is.



Ik heb toch wel spijt dat ik dat destijds heb aangemoedigd, ook al is het ook een goede ervaring geweest en weet je nu dat dat bestaat.

Ik ben er soms zelf nog niet over uit of het niet een stuk makkelijker is om iets (moois) gewoon niét te kennen (zodat je het ook niet kunt missen? Hooguit vaag vermoed dat zoiets bestaat, hooguit een vage verwachting/verlangen om zoiets mee te maken, dat dat makkelijker naast je neer te leggen is?)

Zo vind ik het idee om kinderen in schoolvakanties uit arme landen onder te brengen bij gastgezinnen in onze welvarende omgeving (vanuit het idee dat ze dat ook eens mee kunnen maken, kunnen ontspannen, ff uit hun belabberde omstandigheden zijn, in een stabiele omgeving, veilige opvangfamilie, volop te eten en drinken enz) niet onverdeeld een goed plan.

Niet als het maar voor even is, ze mogen proeven aan hoe dát is, met alle keuzemogelijkheden van dien, alle overvloed, en dan na 3 weken voorbij is, en ze nóg meer besef hebben van hun eigen dagelijkse/jaarlijkse omstandigheden en hoe het ook ánders kan, waarom hun ouders daar niet in voorzien, wat ze allemaal tekortkomen nu ze zich kunnen vergelijken met leeftijdgenootjes die het elders stukken fijner hebben?!

En ze er zelf maar weinig aan kunnen veranderen bovendien, behalve ernaar streven dat hun éigen kinderen het ooit beter zullen krijgen, of dat ze zich voornemen om zich te spiegelen aan die betere omstandigheden en (maar?) een enkeling daarbovenuit zal kunnen klimmen, als je daar niet veel invloed op hébt?



Ik ben absoluut vóór kinderen die veilige hechting en veilige omstandigheden mee te geven als dat enigszins mogelijk is, al is het maar 1 persoon of ervaring in hun leven, zodat ze zich daaraan kunnen vasthouden omdat ze weten dat het bestáát (en dat iémand zo om je geeft en in je gelooft), anderzijds kan het eenmalig of kortdurend ook juist laten inzien wat ze zo missen en niet voldoende tegenwicht geven aan hun (dagelijkse) bestaan.



Net als dat hier op forum altijd geroepen wordt: "vóór die relatie/persoon had je toch ook een eigen (leuk, happy, single) leven? Nou dan, wat zeur je dan, daar is toch niks aan veranderd in die paar weken/maanden, toen kon je ook zonder hem/haar, dus wat is er dan zo erg aan om terug te keren naar waar je daarvoor was?"

Dat is een beetje te kort door de bocht, omdat je nu iets hebt ervaren, meegemaakt, beleefd en gevoeld in samenhang met diegene, en dat was daarvoor natuurlijk niet zo, dus dat/diegene miste je toen ook niet, he.

Ik vind dat altijd zo'n simpele voorstelling van zaken, dat ze dan niet ff kunnen begrijpen dat dat je van je stuk heeft gebracht (in positieve zin en later de teleurstelling) en dat je daar dus anders op reageert dan hoe je daarvóór in je vel zat, van moet bekomen op eoa manier, maar nu in het volle besef dat je nu wéét hoe het kan zijn, in zo'n positieve wisselwerking, en dat het niet meer dan logisch is dat je dat mist, (en dat weten (door die ervaring) is toch anders dan een vaag vermoeden/hoop/fantasie/verhalen van anderen dat zoiets bestaat, he!).



Ik kan niet anders dan zeggen dat ook echt wel herstelt, het kost tijd, maar ook jij gaat het/hem anders bekijken en bijstellen ahv de realiteit zoals het nu is en zoals hij nu leeft/denkt/doet/wel en niet deelt, is niet zoals bij jou past, is niet zoals jij zou willen.

Je kunt dat deel (van zijn persoonlijkheid, zoals hij óók is, bij hem hoort) wel wegdenken als je nog (verlangend) aan hem denkt, maar dan val je eigenlijk op wie hij niet ís, op een stukje fantasie in wat je aan hem zou willen veranderen maar hij in wezen dus niet zo ís.

(en andersom misschien dus ook: als jij maar dit of dat, dan zou het "ideaal" zijn, maar die bén jij in wezen niet, en zou dan betekenen dat je jezelf zou aanpassen. En dat is dan jezelf verloochenen, als het om wezenlijke veranderingen gaat waar je zelf niet achter staat, je "ware zelf" niet is, en je je anders zou gaan gedragen voor een ander, terwijl dat wezenlijke, constante wat jou "jóu" maakt, niet werkelijk verandert.

Probleem daarbij is dat je jezelf wel héél goed moet kennen om het onderscheid te kunnen maken wie je "ware zelf" dan is en in hoeverre het je eigen overtuiging is van wie je bent (jouw behoeften, normen, waarden en of dat aangeleerd is of echt iets onveranderlijks in je "ware zelf").



Voor zover het monogamie aangaat roepen mensen die dat niet zijn dat niemand van nature zo is, dat het cultuurgebonden is, aangeleerd en onnatuurlijk om (levenslang) 1 en dezelfde partner te willen of van te houden/ aangetrokken/ geliefd en begeerd te voelen.

Als jij iemand bent die dat zelf niet zo ervaart en in je hele leven tot en met nu altijd maar tot 1 persoon (tegelijkertijd) aangetrokken voelde en ook oprecht niet maalde om anderen en ook niet gebeurde dat je op iemand/meer personen viel, laat staan iets in die geest voor (een) ander(en) voelde, ook geen seksuele aantrekking oid, dan zal dat jouw normaalwaarde zijn (geworden of niet).

Mensen gaan er simpelweg vaak maar van uit dat hoe ze zelf zijn en wat ze zelf kennen, ook wel zo voor anderen zal gelden, ook al weten die dat nog niet (omdat ze dat nóg niet ervaren hebben) of is het de maatschappij die hun iets anders heeft wijsgemaakt hoe het "hoort".

Daarmee ontken je dan dat mensen verschillend zijn aangelegd, niet iedereen in dezelfde mate dezelfde eigenschappen, behoeften enz heeft, niet eenzelfde libido van nature -of (af)geleerd, wie zal het zeggen- omdat niemand precies wéét wat nou aanleg en wat nou aangeleerd is.



Zelfs wetenschappers hebben dat min of meer opgegeven en gooien dat op de grote hoop: aanleg/vroege jeugd/aangeleerd, omdat je dat niet kunt onderzoeken hoe iemand was geweest zonder of juist met bepaalde ervaringen, die niet meer kunt wegdenken of uitwissen, niet sec uit elkaar kunt trekken.

Hooguit ontdekken ze verschillen in het brein en/of chemische stoffen, maar dan nog blijft de vraag of dat vanaf aanleg zo al is geweest of dat je bijv bepaalde hersengebieden/delen hebt vergroot en uitgebouwd gedurende je leven (door oefening/ervaring of gebrek daaraan, niet ontwikkeld hebt).

Dan zou je baby's onder de scan moeten leggen en járen later (20? 30? 40? 50?) jaar later vergelijken met zichzelf (en anderen).

Doen ze nu hooguit met 1-eiige tweelingen, die zou je zeggen in aanleg identiek zijn.

En toch al met een verschillende persoonlijkheid ter wereld komen!

Dat weet elke ouder van tweelingen, dat er in identieke tweelingen toch vanaf het begin individueel een heel andere persoonlijkheid in huist!



(grappig, nu ik dit typ gaat het op de radio over drielingen hahaha).



Maar ja, laat staan dat je jezelf zó goed kunt kennen dat je dat kunt onderscheiden.

Waarom accepteren mensen toch niet dat we individueel gewoon verschillen, in aanleg, in ervaringen en dat dat alles bij elkaar ervoor zorgt dat we verschillend over de dingen denken en verschillend reageren, verschillende "normaalwaardes" hebben, smaken verschillen, behoeftes ook. En dat je niet van de ander kunt of zou moeten verwachten dat die meer zoals wijzelf zijn of wat wij als "ideaal" zouden vinden?!

Dat sommige dingen slechts kleine aanpassingen vergen, maar andere gewoon wezenlijk (te)veel verschillen om overbrugbaar te zijn, tenzij de 1 of de ander zichzelf zou verloochenen.

Ook in liefde kan het niet "werken" en dat is en blijft "lullig" als het om iets wezenlijks en onoverbrugbaars gaat (die eigen instellingen zijn) en die liefde niét alles blijkt te overwinnen of te beslechten.

Houden van is imo altijd ondánks de verschillen en wat jij "minpunten" zult vinden, en zo is het ook met jezelf trouwens!

Met jezelf moet je wel, haha, daar kun je niet van weglopen, zul je zelfcompassie nodig hebben en met liefdevolle milde blik kijken naar wat je je eigen tekortkomingen vindt, wil je van jezelf houden ondanks de "verschillen" in wat je als je "beste zelf" beschouwt (of misschien je natuur, je "ware zelf" binnenin) en in gedrag van afwijkt (of niet naar luistert/ naar gedraagt).

En als dat iets is wat je doet om de ander te pleasen, diens liefde te winnen/behouden of de relatie te behouden of (hem) tevreden te stellen, is de "liefde" die dat oplevert van buitenaf dan waardevoller dan je eigen diepe "zelf"liefde (of soms ego'tje, zelfbeeld, hoe/wie je denkt/gelooft dat je bent, zelfvertrouwen, zelfrespect) als dat afneemt/het ten koste van gaat en je niet trouw blijft aan eigen "principes" of instellingen?



En het is goed om daarbij stil te staan, hoor, is het nou "ego" en aangeleerde overtuigingen (over jezelf, over het leven, over wat "hoort" en wat jij verwacht, jouw normaalwaardes of gewoonte of gewenning, aangeleerd of aanleg), al kom je daar zelf denk ik ook nooit helemaal uit, zolang je bepaalde kanten zelf niet ervaart en dat moet bijstellen van jezelf.

Iemand die roept: "dat zal mij nooit gebeuren, zo ben ik gewoon niet" kan dat 20 jaar later best zelf moeten bijstellen ahv ervaringen die je daarvoor niet kende. Betekent niet dat je alles maar moet onderzoeken óf iets (wat nu tegen je natuur in gaat, voor je gevoel) misschien toch wel in jou zit, als daar geen reden/aanleiding toe is (dan omdat een ander dat zou willen van jou of verwacht).



Aan de andere kant heeft deze periode er wel toe geleid dat jij nu zo goed met jezelf bezig bent!

Echt toppie hoor, petje af!

En inspirerend voor ons en anderen!

Dit zou jou weleens veel meer goeds kunnen opleveren dan je ooit gedacht had, zij het anders dan je je had voorgesteld!

Dilligaf, ik heb natuurlijk geen en het sloeg eigenlijk op jouw vraag waarom hij niet eerlijk was tegen jou (toen hij deze nieuwe vrouw ontmoet had en jou dus aan het lijntje hield).

Dus jou óók wel degelijk leuk vond, maar het toch eerst met deze nieuwe wilde proberen of daar iets uit kwam.

(dus niet dat ie met jou ging en intussen verder zocht oid, kan best dat hij haar opeens ontmoette en dat helemaal niet expres van plan was).

Maar ja, zo deed hij het met zijn ex dus ook: niet vertellen dat ie jou ontmoet had, eerst "uitproberen" of het potentie had met jou, dus zichzelf eerst "zekerheid" verschaffen dat ie niet met lege handen zou staan als ie de bestaande relatie opzegt.

Iemand die geen seconde liever niet alleen wil zijn dus, niet stopt met iemand uit ontevredenheid of omdat zijn gevoelens voorbij zouden zijn, maar pas als ie denkt iets "beters" in handen te hebben.

Ik denk dat het gras elders dan altijd groener zal lijken (zoals wel meer denken, dat het altijd nóg beter of perfecter kan, altijd om zich heen blijven kijken of er nog iets leukers voorbijkomt).

Ik denk zomaar dat je deze huidige vriendin niet hoeft te benijden!



Wat afvallen enzo betreft: herkenbaar.

Al werkt het juist andersom denk ik: is juist een kans/manier om beter in je vel te kómen maar we zien het als een pleziertje dat ons óók nog ontnomen wordt als we het al zwaar hebben ergens anders mee.

Dat is de teleurstelling, Dilli.

Je had hem/het anders ingeschat en dacht iets leuks in het vooruitzicht te hebben, en zoiets kun je nu eenmaal niet weten van tevoren.

Je leert nu eenmaal pas gaandeweg iemand beter kennen als je langer met elkaar omgaat en in allerlei situaties komt.

En beter nu dan later achter dit soort gedrag komen is dan maar een schrale troost, blijft toch een teleurstelling.

Enige wat je kunt doen is er op een of andere manier iéts uit te halen, al zullen het alarmbellen voor een volgende zijn, mocht je nog eens iemand treffen die nog niet (of pas net) weg is bij zijn ex.

En hoe hij daarmee omgaat (met die ex en einde relatie, over haar praat, enz).

Zie het liever maar als levenservaring opdoen.

Blijf gewoon ook vooruit kijken, het komt iig steeds verder achter je te liggen en wie weet wat voor mooie en fijne dingen je binnenkort gaat meemaken!



Veel plezier alvast de komende dagen!

Ik sprak gisteren een kennis die afgelopen maanden nogal diep is gegaan, oa recente relatie uit, moeder dement en erg ziek, kinderen het huis uit, beetje veel in korte tijd.

Kwam ook alle oude pijn (scheiding) eruit, en die is ze 100% aangegaan.

Dwars door alle emoties gegaan en na paar maanden nu stukken beter.

En sterker uitgekomen, zei ze.

Nu heeft ze haar baan opgezegd, het past niet meer bij haar afgelopen ontwikkeling.

(die baan was bij een plastisch chirurg/oogkliniek: waar het relatief nogal om uiterlijk gaat (niet dat dat een aanmerking is, he, is vaak niet alleen om jonger of mooier te lijken, mensen hebben vaak eigen valide redenen om iets te laten doen).

En dat was niet het enige wat haar niet meer kon boeien, ook andere dingen.

En ik snap dat dat niet langer (genoeg) kan boeien als je eenmaal zo met de binnenkant bezig bent geweest.



Veel belangrijker nog is dat ze nu ook precies "wist" wat ze wél graag wilde gaan doen en dat nu ook in gang heeft gezet (zij het dat ze zichzelf rustig aan gunt -en kan veroorloven. Klinkt ook bekend, eea moet ook bezinken en je wil dan liefst ook ff in die gesteldheid blijven waar je zo'n vrede ervaart met jezelf, "me-time" van "genieten" van die staat, ze kijkt uit naar de lente, lekker in het zonnetje zitten op balkon of koffie en een boek op terrasje, zó herkenbaar (vergelijk ik met toen ik hutje om die reden kocht: tot jezelf kunnen komen, dichtbij jezelf zijn met hooguit een boek, het kalme kabbelende wat mensen vaak hooguit nog op vakantie ervaren, als je uit de hectiek van "moeten" en een hoop "ruis" (afgeleid worden van jezelf of jezelf afleiden om niet te voelen wat je voelt, of daar simpelweg geen tijd/aandacht voor hebt) bent gestapt.

Gaat ook iets voor zichzelf beginnen, aan huis, het begin is al gemaakt.



We gaan de vriendschap iig verder aanhalen, verdiepen.

Zitten in soortgelijke ontwikkelingen op bepaalde gebieden.



Wat ik ermee wil zeggen: in elke levensfase tref je dus wel weer mensen die door soortgelijke issues gaan of zijn gegaan, en in wie je herkenning vindt in de manier waarop ze erop gereageerd hebben, je begrijpt elkaar bijna zonder woorden en het is fijn om met anderen te zijn die hun kracht (her)ontdekt hebben.

Je kunt elkaar niet alleen "verstaan", maar ook inspireren (steunen is het woord niet, want dat is niet (meer) nodig, dat stuk heb je allebei al zelf doorstaan).



Dit komt dan dus zomaar voort uit een praatje bij de parkeerplaats van de supermarkt, natuurlijk kende ik haar al, maar als je even écht (ondanks de kou) naar elkaar luistert merk je pas dat het zo klikt en je nu zo hetzelfde in het leven staat.

En die openheid is ook herkenbaar, als je geen last meer hebt van eoa schaamte of terughoudendheid in emoties (of die laten zien, of jezelf te laten zien op straat na een huilbui met dikke ogen/gezicht zonder make-up, dat je daar "schijt" aan hebt, jezelf bent en niet langer naar buiten toe doet alsof het alleen maar goed gaat met je, eerder zou ze op mijn vraag "hoe gaat het met je?" gewoon "goed, met jou ook?" geantwoord hebben en na een "ja, hoor, zijn gangetje, he" loop je dan allebei door.



Eerder was ze nog vol wrok over haar scheiding en ex, en mannen in het algemeen, haar ingestorte vertrouwen (bedrogen) en toen klikte dat niet zo met hoe ik inmiddels stond in die dingen (en dat kon ze toen écht niet begrijpen).



Ook aan degenen hier die een stuk jonger zijn en in andere fases zou ik willen zeggen: het is niet voor niks dat jullie op dit topic lezen en schrijven, het is ook een manier om anderen te ontmoeten waarin je je kunt herkennen, maar blijf dat óók proberen te vinden om je heen.

Of misschien zoekt "het" jou wel, als je je ergens doorheen geslagen hebt (wat zich blijft herhalen tot je er op een andere manier mee gedeald hebt misschien?)



Eerder hadden zij en ik dus kunnen denken dat je geen geschikte vriendinnen zou zijn voor elkaar.

Maar mensen blijven niet hetzelfde, maken dingen mee, doorlopen een ontwikkeling, gaan vroeg of laat de confrontatie voor eens en altijd aan met hun issues, en op eoa manier merk je dat verschil, verloopt dat proces soortgelijk als je eenmaal op een punt komt dat álle (gedurende je leven opgehoopte) "zooi" eruit kan, en je "toegang" krijgt tot je diepste, ooit ergens ver weg in jezelf verstopte (en ver in de tijd) emoties , vaak door een recente gebeurtenis die de hele "beerput" opent en toegankelijk maakt.



Je merkt het verschil, als je het zelf ook kent, dat zo iemand er "gelouterd" uit is gekomen: geen last meer van verbittering, oude woede en onmacht, verdriet, maar in liefde sommigen/eea heeft losgelaten en eoa bewustwording voor in de plaats is gekomen, een bepaalde innerlijke zekerheid en -rust, omdat je jezelf goed hebt leren kennen, beter weet wie je (ook) bent (in je schaduwkant of als de schaduwkant van het leven zich opdringt) (ipv die zsm verdringen, ontlopen of onderdrukken).

En geen schroom voelt om daar open over te zijn, wat denk ik ook een indicatie is dat je er grotendeels idd ook echt achter je gelaten hebt, klaar mee bent (met dat deel verleden wat dwarszat of beperkte in "jezelf zijn").



Ze is 2x per week gaan praten met een professional (ipv in haar eentje in kringetjes te blijven zelf proberen/ erin zakken of blijven hangen) en dat is haar beste beslissing ooit geweest, vertelde ze.

Ze had nog nooit zoveel gehuild als afgelopen maanden, en daar zo blij mee geweest en ik snap precies wat ze bedoelt: het is een bevrijdend soort verdriet (waar ik het hier vaak over heb gehad), waaronder je tegelijkertijd toegang krijgt tot zelfcompassie, liefde en mildheid die daarmee medebevrijd wordt, een schoonspoelen van de laag modder zeg maar, waardoor de authentieke "ik" erdoorheen schijnt.



En zo zullen vertrouwde anderen soms niet meer passen en juist andere, nieuwe vriendschappen juist wél, en ik denk ook dat je die dan op eoa manier ook treft, "toevallig" (of niet).

Het is niet zozeer dat je dan per se de Liefde van je Leven zult treffen (zoals sommigen zich voorstellen/hopen), maar iha mensen m/v aantrekt (en zij jou) die passen bij je (nieuwe) gesteldheid en in hoe ze overeenkomen in levensvisies en hoe ze in het leven staan, waar ze belang aan hechten, hoe ze het willen (gaan) inzetten en toepassen op allerlei gebied (sociale leven, werk, conditie, omdat je met andere ogen kijkt naar ál die bezigheden en relaties en soms dus verandert wát (en wie) echt belangrijk zijn, wat je prioriteiten werkelijk zijn in je leven, alsof je idd op het pad van je bestemming terechtgekomen bent en "weet" wat voor jou "het juiste" is/zou zijn om (ermee) te doen.



En daaarmee is de volgende uitdaging ook meteen helder: het inpassen in je leven, of je bestaande leven aanpassen aan je hernieuwde "bril"/blik.

Want sommige bestaande patronen, gewoontes, gebeurtenissen passen eigenlijk niet meer bij die "zelfbewuste zelf" en bij sommige dingen zo sterk dat je vanzelf behoefte krijgt om eea te verwerpen (zowel met anderen als jezelf, of je leefomgeving, waar je je -nu kostbare- tijd aan besteedt, of aan te passen zodat het zoveel mogelijk overeenkomt met wat je nu als "juist" ziet (voor jezelf allereerst, eigen gedrag en daden aanpast), als je eenmaal kennisgemaakt hebt met wie je in de kern bent.



Het is imo echt niet zo dat het dan van een leien dakje loopt voortaan, dat dat ook allemaal "lukt", het is alleen zo dat de weg gewezen is, zeg maar, en dan zul je nog steeds fouten maken om van te leren, en opnieuw vanalles tegenkomen aan nieuwe ervaringen, dat het tegenzit, oude en nieuwe valkuilen de revue zullen passeren en wordt "uitgetest" hoe je daar dan weer mee omgaat (met wat je dan weet, he), de keuzes die je maakt, of de bereidheid blijft om onder allerlei omstandigheden te willen leren en te blijven ervaren, te groeien en ontwikkelen (of dat je denkt dat je er wel bent of weer verder van jezelf af komt te staan mettertijd en dáár dan teleurgesteld in (jezelf) te raken).



Hoe dan ook is het zó'n ijzersterke en indrukwekkende ervaring, weet ik, als je eenmaal zo diep geweest bent (en daardoor niet meer bang om zo diep te vallen, als je recent hebt meegemaakt dat je daar sterker en meer "jezelf zijn" bent uitgeklommen, dat geeft zelfvertrouwen als je weet dat je dat kunt doorstaan).

En toch ken ik ook de valkuil dus, dat je na (opnieuw onderdrukken/ laten opstapelen van) nieuwe tegenslag en uitdagingen/teleurstellingen het ook "zat" kunt zijn, ff niet "ertegenaan" wil, ff niet wil "werken" aan jezelf, of ergens van leren, jezelf uitdagen en stimuleren (omdat je die verkregen energie ervoor hebt laten afnemen door opnieuw te onderdrukken/laten opstapelen ipv het allerbelangrijkste: bij alles voortaan meteen voelen wat je voelt en "opruimen"? Zodat nieuwe zooi zich niet opnieuw kan vastzetten, je geen nieuwe "modderlaag" laat vormen, die -al dan niet ongemerkt- steeds aan je energie knaagt (zoals dus een ongebruikte lader in je stopcontact: eerst merk je dat nauwelijks, als je bruist van de energie, lijkt het zo nietig en niet in verhouding tot wat je totaal verbruikt, maar in "mindere tijden" kunnen er meer van die laders bij elkaar toch aardig wat verbruiken en dat merk je wel degelijk als je dán voor een nieuwe uitdaging staat, waar je al je energie voor nodig hebt!



Zo zuiver mogelijk zien te blijven is waar het werkelijk om gaat imo.

Niet (zoals bijv de Happinez vaak promoot) ergens ver weg op reis of vakantie-oord "jezelf vinden", om als je terugkeert in je dagelijks (hectische) leven met je dagelijkse omgeving, werk, mensen en wat er van je verwacht wordt enz dat een heel ander verhaal is, om dan door te voeren en vol te kunnen houden en niet binnen een week alweer volop in je oude vertrouwde leven zit.

Het vasthouden en het dagelijkse bestaan eraan aanpassen is misschien wel de grootste uitdaging!

(ook omdat andere mensen er vaak belang bij hebben dat jij niet verandert, niet willen dat jij niet meer bij hún past, je proberen tegen te houden (vaak onbewust), doe maar normaal net als wij, anders hoor je er niet meer bij, oid, of gaan denken dat jij je verbeeldt dat je "boven" hun staat, je "beter" voelt dan anderen (en in hun beleving op hun neerkijkt als jij je losmaakt van een soort leven wat zij voortzetten omdat je in andere dingen gelooft en in die zin een wandelende "spiegel" kunt zijn waar ze niet om gevraagd hebben en niet mee geconfronteerd wíllen worden).



Het wordt niet altijd gewaardeerd als je van binnenuit iets uitstraalt waardoor anderen daar minder stralend bij "afsteken" en zeker niet als zij ook de pijnen des levens kennen en daar hun niet-stralen aan toeschrijven, terwijl ze zien dat jij ook de nodige "ellende" meemaakt en daar anders op reageert, wat bij die anderen een gevoel kan geven van tekortkoming ("waarom "lukt" mij dat niet?).

Vergelijkbaar met hoe veel mensen denken, zie oa datingtopics die het hebben over "waarom lukt het anderen wel om een relatie te vinden en mij niet? Ook mensen die niet lekker in hun vel zitten hebben jaar in jaar uit nog steeds dezelfde partner, hoe kan dat?" (en niet bij stilstaan of dat ook een goede, gezonde, fijne relatie is of elkaar het leven zuur maken, elkaar misschien hooguit tolereren, gewend en gehecht zijn aan zelfs een "slechte" comfortzone, elkaar dagelijks in de weg zitten, het slechtste in elkaar bovenhalen, een belabberde omgang hebben, maar hee, ze zijn wel samen he!

Emotioneel en misschien financieel afhankelijk, de "zekerheid" van weten wat je aan elkaar hebt (ook al is dat genoegen nemen met), je weet niet waarom sommige mensen die elkaar dagelijks het licht in de ogen niet lijken te gunnen, toch bij elkaar blijven!



Genoeg mensen die zelfs meer hechten aan een slechte relatie of slechte situatie, wat iig bekend is en weten waar ze mee moeten zien te dealen dan het onbekende zwarte gat van alleen verder of in het diepe springen van een onbekende situatie: het vergt vaak moed om iets onbekends te verkiezen boven het bekende, dat is algemeen bekend



En evenveel mensen die nooit een risico nemen kijken heel graag naar bijv "Het Roer Om" en verkneukelen zich over mensen die hun nek uitsteken en het "mislukt" (en het zijn ook juist die mislukte ervaringen die ze laten zien, dat is vermaak, he, niet als het goed uitpakt!), want mensen meten zich aan anderen en het is dan fijn als je er niet als "minderwaardig" bij afsteekt (tegenover alle Fb-verhalen en plaatjes waar iedereen mooier, beter en succesvoller lijkt en velen zichzelf & hun eigen bestaan maar magertjes bij vinden afsteken).

Wees er dus op bedacht dat ook al vergelijk jij jezelf niet zo met anderen, anderen dat bewust of onbewust wél doen en niet onverdeeld fijn zullen vinden als jij op eoa manier positief "afsteekt" en sommigen zullen dan ook met leedvermaak reageren (of begripvol, prettig vinden, want zich dan herkennen, bent als zij) als jij je stoot of valt, en met eigen ogen zien dat het jou ook niet komt aanwaaien, ook dingen "mislukken".



Mensen willen vaak verbinden in wat ze (her)kennen, soortgelijke mechanismen en levensinstellingen, en je mag hopen dat je met anderen meeverandert en zij met jou, danwel erop vertrouwen dat je op enig moment altijd wel weer mensen treft die bij die ontwikkelingen passen. En als dat op zich laat wachten, toch dat vertrouwen zien te houden dat dat tzt wel goed komt.

Misschien is dat soms nog het lastigste, als vanalles de schijn tegen heeft, om juist dán te blijven geloven in uiteindelijk voor jou iets goeds zal zijn, een goede uitkomst, wat die ook is en ook al is dat een andere dan jij jezelf bedacht had!

Alice, mooi streven die 40 dagen vasten en een forumpauze, succes, ik hoop dat het je idd dichtbij jezelf brengt!

Goed zo, lekker bezig, Alice!

In je eentje kun je net zo van zoiets genieten, let maar op!

Fijn om je zo ondernemend te zien.



Ik ga nu naar een verjaardagsfeestje van vriendin met veel gemeenschappelijke kennissen, dus altijd gezellig!

Fijne zondag!

Amy, ik vind je iig ijzersterk momenteel!